Σφήνες@ Σφηνάκια…

14/11/2022

Alkis Morelas
https://gofund.me/8f2faa07

Φίλες και φίλοι, καλημέρα και καλή μας εβδομάδα. Φτάσαμε σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε, μια στροφή πριν το τέλος και αυτού του χρόνου. Ένας χρόνος που όπως και όλοι οι υπόλοιποι φορτώθηκε στις πλάτες μας.

Βέβαια δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε καλύτερο, απ’ αυτόν που πρόκειται να έρθει, ή, πολύ περισσότερο απ’ αυτούς που θα ακολουθήσουν αυτούς που θα… φεύγουν. Η ζωή μας θα είναι σημαδεμένη για πάντα, απλά και μόνο για να υποφέρει.

Το μάθαμε και αυτό. Το Καζίνο της Μελβούρνης, απέκτησε και ηλεκτρονική άδεια. Να μπορεί δηλαδή ο τζογαδόρος, να παίζει και από το σπίτι του, και όχι μόνο. Το ξαναγράφω λοιπόν: Τζόγος σημαίνει αυτοκτονία. Σκέτο χαρακίρι. Καταστροφή.

Ναός είναι το καζίνο για τον παίκτη. Κανονική εκκλησία. Όπως άλλοι πάνε στον οίκο του Θεού και, μετά φόβου και ατέλειωτου σεβασμού για τον μεγαλοδύναμο, ανάβουν κεράκια και προσκυνάνε τις εικόνες. Έτσι και οι παίκτες της ρουλέτας.

Εκκλησιάζονται στο καζίνο αφιερώνοντας τις διαφορετικού χρώματος μάρκες στη θεά Τύχη, και χωρίς φόβο για ότι τους περιμένει στο τέλος της λειτουργίας, όταν θα τελειώσει κι αυτή η βραδιά…

Το πιθανότερο είναι στο τέλος του Εσπερινού και του Όρθου οι ρουλετάκιες να φύγουν ξεβράκωτοι και ξεκάλτσωτοι και χρεωμένοι στους ”απ’ έξω”. Στα καζίνο υπάρχουν και οι απ’ έξω, οι τοκογλύφοι, οι οποίοι περιμένουν τους χαμένους.

Οι χαμένοι ξέρουν τους ειδικούς τοκογλύφους, προκειμένου να τους ζητήσουν καύσιμα για να ξαναμπούν γκαζωμένοι στο παιχνίδι, πάλι χωρίς την πρόνοια να κάνουν το σταυρό τους. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.

Σας έβαλα μάλλον στα γρήγορα μέσα στο ιερό, εκεί που δικαίωμα για να εισέλθει έχει μονάχα ο παπάς. Και, πριν να σας μεταλάβω, ξεκίνησα το κατηχητικό. Δεν υπάρχει κερδισμένος στη ρουλέτα. Είναι ανίκητη. Πιο απλά δεν λέγεται.

Η ρουλέτα είναι άχαστη. Γιατί; Ρωτάς γιατί. Επειδή δεν παίζει. Δεν τζογάρει. Ο παίκτης είναι εκείνος που παίζει. Τι περισσότερο να πω! Ρίξε μια ματιά στις εφημερίδες, στις αγγελίες των κηδειών. Εκεί θα δεις τι σημαίνει τζόγος.

Πάμε τώρα λίγο πιο βαθιά. Γεννιέται ο άνθρωπος, ζει την ζωή του και πεθαίνει. Στο τέλος της ημέρας κρίνεται, και ο Θεός αποφασίζει αν η ψυχή του θα μπει στη βασιλεία των ουρανών, ή αν θα σταλεί στο πυρ το εξώτερον. Έτσι τουλάχιστον μας λένε, οι έχοντες επαφή με τον… Θεό.

Πολύ απλά τα γράφω, αλλά ο συγκεκριμένος χώρος μας το επιβάλλει. Ας αφήσουμε προς το παρόν την τεράστια αντίφαση της ιδέας του τιμωρού Θεού με την ιδέα της φιλευσπλαχνίας και της παναγάπης. Όλα είναι συγκρουόμενα μεταξύ τους.

Ας πάρουμε ένα παιδί που γεννιέται σ ένα μέρος όπου κυριαρχεί η βία, λόγου χάριν σήμερα στην Παλαιστίνη. Γεννιέται ένας Παλαιστίνιος και από τον καιρό που αρχίζει να καταλαβαίνει τον κόσμο του, τον τρομπάρουμε με μίσος.

Οι Εβραίοι μας πήρανε τη γη, οι Εβραίοι σκότωσαν χιλιάδες δικούς μας, οι Εβραίοι το ένα, οι Εβραίοι το άλλο. Το μίσος τρέχει από την κελεμπία του, το παλληκάρι δεν έχει ακούσει τίποτα άλλο στη ζωή του, εκτός από το μίσος για τους Εβραίους.

Μια μέρα φέρνουνε τον πατέρα του, ή τον αδερφό του, σκοτωμένο. Πάνω στην οργή του παίρνει με την σειρά του ένα καλάσνικοφ, και το αδειάζει πάνω σε μια περίπολο Εβραίων. Σκοτώνει ένα – δύο, αλλά σκοτώνεται και ο ίδιος.

Πάει, λοιπόν, στον κριτή του. Αλλάχ τον λέει αυτός, Θεό τον λέμε εμείς. «Τα έφτυσες! Μπαίνεις στον πύρινο κουβά, αγόρι μου», του λέει ο Αλλάχ, «μίσησες και σκότωσες, ενώ έπρεπε ν’ αγαπήσεις τους εχθρούς σου».

Έχει ή δεν έχει δικαίωμα ο Παλαιστίνιος να πει: «Καλά, ρε Αλλάχ μου, πλάκα μου κάνεις; Από την μήτρα της μάνας μου είχα μάθει τον εθνικό ύμνο της Χεζμπολλάχ. Μια ζωή με πελεκούσανε ότι ο ιερός πόλεμος ήτανε στ’ όνομά σου και τώρα εσύ μου λες ότι ήτανε προπαγάνδα του διαβόλου;

Μα, αν νοιαζόσουνα για μένα, γιατί δεν κανόνισες τη δουλειά για να γεννηθώ σε ένα ειρηνικό μέρος, σ’ ένα μέρος όπου κυριαρχεί αυτό το άγνωστο σε μένα πράγμα που εσύ λες αγάπη; Με το συμπάθιο, Αλλάχ μου, αλλά δεν σφύριξες σωστά. Ήσουνα άδικος μαζί μου.

Πάμε τώρα πιο κάτω, στην αντίθετη πλευρά. Γεννιέται ένα παιδί από λεπρούς γονείς. Το μόνο συναίσθημα που συναντά είναι οι οίκτος και η απέχθεια των άλλων. Το μόνο αίσθημα ο πόνος. Πονάει σωματικά και ψυχικά. Δεν έχει την ευκαιρία να κάνει κακό.

Το μόνο που κάνει στη ζωή του είναι να πονέσει, να κλάψει, να πεινάσει και να σκεφτεί «γιατί εγώ;». Η κακία, η απληστία, τα κακά συναισθήματα γενικά, δεν είχαν αγγίξει την ψυχή του, που είχε χώρο μόνο για πόνο.

Πεθαίνει κάποια στιγμή και ο νεαρός λεπρός. Άσπιλος και αμόλυντος από αμαρτία. Πού αναμένεται να πάει; Στον παράδεισο, μας λένε. Μα τότε, ένας κροίσος με την σειρά του, θα έχει παράπονο, και δικαιολογημένα θα πει στον Θεό:

Για κάτσε, ρε Θεέ, κάπου έχεις άδικο. Με στέλνεις εμένα σε μια οικογένεια κροίσων. Γεννήθηκα με το χρυσό κουτάλι στο στόμα, μ’ ένα μάτσο πεντοχίλιαρα στο ένα χεράκι και τίτλους μετοχών στο άλλο.

Σαν βρέφος δεν έλεγα «ουά-ουά», αλλά «πόσα – πόσα». Οι γκουβερνάντες μου δε με άφηναν να παίξω με φτωχά μωρά γιατί βρωμούσανε, θα με κολλούσανε αρρώστιες». Πήγα σε ιδιωτικό σχολείο όπου το μόνο που έμαθα ήτανε να υπολογίζω τόκους.

Όταν έγινα 16 χρονών, ο πατέρας μου με πήρε μαζί του σ’ ένα ταξίδι και πλήρωσε την καλύτερη πουτάνα για να έρθει μαζί μου για ένα βράδυ. Το μηνιαίο χαρτζηλίκι μου, αρκούσε για να ζήσει μια οικογένεια για ένα χρόνο.

Δεν με μάθανε να βλέπω ανθρώπους, αλλά αντικείμενα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου το να πατάς επί πτωμάτων ήτανε η υπέρτατη αρετή. Και τι μου λες τώρα, μίστερ God, ότι πρέπει να πάω στην κόλαση;

Και γιατί δεν κανόνισες για να γεννηθώ σε μια οικογένεια λεπρών, να περάσω λίγα χρόνια με πόνο και μετά να αποκτήσω την αιώνια βασιλεία των ουρανών; Με έστησες λοιπόν, αλήτη Θεέ!

Έχουνε, ή δεν έχουνε δίκιο ο Παλαιστίνιος και ο Κροίσος; Εκ φύσεως δεν είμαι βλάσφημος, αλλά προσωπικά απορρίπτω τέτοιον Θεό ως εφεύρεση της πλάκας, ως δημιούργημα ανθρώπων των οποίων  τα συμπλέγματα ενοχής βρήκαν διέξοδο στην τρομοκράτηση και την πνευματική υποδούλωση των μαζών.

Μας λένε ότι ο Θεός δίνει απόλυτη ελευθερία και εναπόκειται εις τον καθένα πώς να την χρησιμοποιήσει. Βλακείες! Ποια ελευθερία, όταν ο κάθε άνθρωπος καταδυναστεύεται από το περιβάλλον του, όταν η διάπλαση του ψυχικού κόσμου του καθενός από μας είναι στα χέρια άλλων;

Απόλυτη ελευθερία δίνει ο Θεός, ναι, αλλά ΠΟΙΟΥ είδους; Με τέτοιο Θεό δεν είναι πλήρως αδικαιολόγητος ο αθεϊσμός.

Φοβερά πράγματα. Μισό δις, σε δολάρια λέω, έφαγε το παλληκάρι τα τρία τελευταία χρόνια στην μαρμαρόσκονη. Μιλάμε τώρα στην γλώσσα των κοκάκηδων. Αυτών που πίνουν την κόκα. Την αγγελόσκονη. Την σκόνη των αγγέλων.

Που σε κάνουν άγγελο με φτερά και πετάς και σπρηντάρεις σ’ άλλους κόσμους. Στης μαστούρας τους κόσμους. Έτσι, λοιπόν, και είσαι της αρχιεπισκοπής, δηλαδή του μεγάλου σωματείου, της μεγάλης σχολής της κοκαΐνης, θες πάνω από πέντε τζε την ημέρα.

Για υπολόγισε. Για βάλτα κάτω. Εκατόν εβδομήντα δολάρια η «γραμμή», το τζε, δηλαδή. Το τζε βγαίνει από το G, το αρχικό του γραμμαρίου. Πίνει ο άλλος, σου λέει, τρία τζε, δηλαδή τρεις γραμμές. Τόσο θέλει, τόσο πληρώνει στην βαπόρα, στο βαποράκι.

Ο δικός μας όμως, που λέγαμε, θέλει πάνω από πέντε γραμμές την ημέρα και τι γραμμές; Όχι του ενός δάκτυλου, αλλά υπερενισχυμένες σαν παλαμάρι. Γι’ αυτό σου λέω ότι ξηγήθηκε μέχρι μισό δις τα τρία τελευταία χρόνια. Γιατί αυτό θέλει.

Όλη την ημέρα στο μαγαζί του, να είναι μαστούρης. Η καλύτερη του. Λιώμα. Αυτό γουστάρει. Αυτό πληρώνει. Τον αιθέρα. Με τον αιθέρα, το πρώτο πράμα, το άλφα διαλογής, έχει απαιτήσεις το παλληκάρι. Να του φύγουν τα γαμημένα προβλήματα.

Να πάνε να γαμηθούνε όλοι οι άλλοι. Αφήστε με στον κόσμο μου. Και να του ανοίξει η διαύγεια. Να φτιαχτεί, ρε παιδί μου. Και αν οι άλλοι δίπλα του σκοτώνονται, πλακώνονται στα μπινελίκια, ας τραβήξουν και μαχαίρια, αυτός στον κόσμο του.

Αυτός να γελάει. Την βρίσκει όπως την βρίσκει με το ποτό του. Τη κόκα του. Και μην του φύγει η μαστούρα. Και μην του ‘ρθει η χαρμάνα. Φοβερά πράγματα. Απίστευτα πράγματα, στον κόσμο των ναρκωτικών, γι΄αυτό και μετράμε νεκρούς κάθε μέρα. Νόμος και αυτός. Κάποια μέρα θα σε βρουν τούμπανο. Τέλος πάντων.

Πάω λοιπόν σε ένα μαγαζί, και πληρώνω για να ακούσω τον τραγουδιάρη. Να μην πάω στο μαγαζί του, επειδή ο αοιδός πίνει; Παίρνει αγγελόσκονη; Δεν γίνεται Έτσι είναι. Δεν γίνεται χωρίς να πιει. Δεν θα μου βγει φτιαγμένος.

Δεν μιλάω για τους ποιητικούς τραγουδιστές. Άστους αυτούς. Αυτοί δεν είναι της αρχιεπισκοπής, ούτε της μητροπόλεως. Δεν τα ξέρουν τα ποτά αυτοί. Δεν τα έχουν δοκιμάσει ποτέ. Οι άλλοι, όμως, όταν ανέβουν στην πίστα θέλουν να θυμούνται και όσα τραγούδια έχουν ξεχάσει.

Και σε ποιους τραγουδάει; Κοκάκηδες και οι περισσότεροι πελάτες του μαγαζιού. Οι καλοί πελάτες, οι καλές παρέες που η κάθε μία θα του κάνει ζημιά τουλάχιστον ένα πεντοχίλιαρο, σε δολάρια μιλάμε τώρα. Να καταλαβαινόμαστε.

Μία τόκα θα μας κάνεις, μεγάλε; Έτσι πάει. Τηλεφωνάει ο τραγουδιάρης στον καλό πελάτη και του λέει: Έλα το βράδυ στην πρεμιέρα μου, σε περιμένω… Και ο πελάτης ρωτάει το παρασύνθημα. Θα μας κάνεις μία τόκα, μία πάσα ντε, μία μυτιά;

Δεν χαλάμε χατίρια. Και κάνουμε και κέρασμα με καλό πράμα. Πότης ο καλλιτέχνης, πότης και ο χαρτωμένος πελάτης, πελάτης και στο μαγαζί και γιατί όχι πελάτης του τραγουδιστή, που μπορεί να ξηγηθεί κέρασμα μια μυτιά, να την σπρώξει επιτόπου.

Που σημαίνει ότι και ο τραγουδιστής κάνει και το βαποράκι και έτσι βγάζει τις δικές του… ψιλές κι αυτός, ή, ακόμα και τις χοντρές του. Θυμάμαι έναν τραγουδιστή που τον κρατάγανε 4 άτομα για να τραγουδήσει, τον… εθνικό ύμνο. Τέτοιο μαστούρωμα είχε.

Έλα βράδυ, τηλεφωνεί ο τραγουδιστής στον πελάτη, όχι σε τίποτα οικογενειάρχες, αλλά σε κοκάκηδες. Και ρωτά ο άλλος, «Έχουμε τίποτα καλό, παίζει τίποτα;». Παίζει, του απαντά το λαρύγγι, έλα να μ’ ακούσεις το βράδυ…

Και μόνον οι τραγουδιστές πίνουν και οι επίλεκτοι πελάτες; Στο κόλπο και οι περισσότεροι μουσικοί. Και οι σερβιτόροι. Και οι επιχειρηματίες. Επί Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα, η κόκα είχε γίνει της μόδας, είχε φουντώσει η δουλειά.

Και σήμερα ξαναπήρε επάνω της η κόκα κι έρχεται πράμα από Αλβανία και Γεωργία. Η πιο καθαρή έρχεται από Τουρκία. Σκόνη με βραχάκια. Άλφα πράμα. Τι λέγαμε; Λέγαμε για τους τραγουδιστές. Και οι τραγουδίστριες. Όχι όλες. Είπαμε.

Δεν λέμε ονόματα. Ποτέ. Δεν θα σου αραδιάσω με ονόματα, ποιος τραγουδιστής είναι ο αρχηγός, ποιος το δεύτερο όνομα στην κόκα, ποιος έχει το νούμερο τρία και πάει λέγοντας. Όχι τέτοια, πράγματα. Τα έχω ζήσει από κοντά όλα αυτά.

Βεβαίως υπάρχει και ο πρωταθλητής στην κόκα, όπως ο άλλος που παίρνει το αργυρό μετάλλιο και ο άλλος που με τίποτα δεν χάνει το χάλκινο. Όπως υπάρχουν οι ρέκορντμαν στο άλλο σπορ, στο χασίσι. Μ’ αυτό το καινούργιο το ναρκοτέστ δεν γλυτώνει κανένας.

Εδώ όμως με την κοκαΐνη, μιλάμε για μαστούρα μέχρι τα μπούνια. Γι’ αυτό σου λέω ποιο δίπλωμα οδήγησης, έτσι και τους τσακώσει η αστυνομία; Τους παίρνει μέσα και δεν τους ξαναδίνει ούτε το αυτοκίνητο. Μέχρι οι ρόδες γυρίζουν ανάποδα.

Όταν ο άλλος είναι χεσμένος όλη μέρα στην κόκα. Και μόνο με τη κόκα νταραβερίζεται. Να έρθω να τραγουδήσω στο μαγαζί σου; Μέσα είμαι αν μου δίνεις τζάμπα τη κόκα και είμαστε οκέϋ και μόνο βάλε με στην ξενοδοχειάρα μου για να την βρίσκω, να πιάνω το φλας μου, να περπατώ ακίνητος στον κόσμο των ονείρων, να γίνομαι άλλος άνθρωπος, αυτός που γουστάρω.

Και όταν ο άλλος είναι χρόνια στο κουρμπέτι, πολύχρονος είναι ο άνθρωπος, χρόνια στη χρήση, τι να του κάνουν τα τρία και τα τέσσερα τζεμ. Θέλει τουλάχιστον πέντε τζεμ, πέντε γραμμούλες. Και στην πλάκα ο έμπορας θα του πάρει το χιλιάρικο.

Και δεν τον νοιάζει η τιμή. Σιγά τώρα, εκεί θα κολλήσουμε; Από 160, 170, άντε 180 δολάρια η γραμμή στα 95 τα εκατό καθαρή και με βραχάκια σκόνη, που την σπας με μία χρονοκάρτα. Έχεις λεφτά; Δεν το παζαρεύεις το πράμα.

Και όταν είσαι ματσωμένος επιτόπου το έτσι στο στέλνουν. Δεν γίνεται να μιλάμε για κόκα και να ασχολούμεθα με τα λυγούρια. Μόνον με τους έχοντες. Μόνο μ’ αυτούς που έχουν φάει το δάγκωμα του βρυκόλακα. Έτσι είναι.

Έπεσες στην κόκα; Σε δάγκωσε βρυκόλακας. Και το πιθανότερο είναι να καταλήξεις στη φυλακή, ή, πριν της ώρας σου στο τάφο. Γνωστά πράγματα αυτά. Γι’ αυτό και γίνονται τόσα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών στον κόσμο της νύχτας.

Πρώτα την δουλειά την είχαν οι μαγαζάτορες. Μετά μπήκαν στην μέση οι αλλοδαποί. Αλβανοί, Τσετσένοι, Τούρκοι, κ.λ.π. Πρώτοι πάντα ντοπαρισμένοι ήταν οι τραγουδιστές. Είπαμε δεν λέμε ονόματα. Πολύ περισσότερο όταν κάποιος είναι συγχωρεμένος.

Αυτόν που γούσταρα εγώ σαν τραγουδιστή, σαν τραγούδι, λέω τώρα για τον αρχηγό, ήθελε είκοσι τσιγάρα τρίφυλλο. Φούντα ήθελε ο συγχωρεμένος, όχι σκόνη. Φουντάκιας ήταν. Μόνο τσιγαριλίκι. Δεν έπινε κόκα. Γι’ αυτό ήταν και κομμάτι γεματούλης.

Πάντως κι αυτός ντοπαριστής, μάλλον ντοπαρισμένος ήταν, όπως όλοι οι άλλοι του έτσι κόλπου. Πήγαιναν στην Καλαμάτα και τους έπαιρναν όλα τα λεφτά. Κανένας τραγουδιστής δεν πληρωνόταν από τους παλιούς, όσους ήταν του σωματείου.

Της αρχιεπισκοπής, που λέγαμε. Η πουτάνα η χαρμάνα. Χαρμανιάζεις. Τρελαίνεσαι με την χαρμάνα. Τα πάντα είσαι έτοιμος να κάνεις για να περάσεις τη χαρμάνα. «Χαρμάνα περνάω…» σου λέει ο άλλος. Άσχημη χαρμάνα. Είπαμε. Το είπαμε.

Του φεύγει η μαστούρα και του ‘ρχεται η άσχημη χαρμάνα. Όταν δεν έχεις τη ψιλή σου, τη δόση σου τη μικρή, τότε είσαι χαρμάνης. Στα καμαρίνια τον βλέπεις τον άλλον όχι με γραμμές δύο και τριών πόντων, αλλά με γραμμές δέκα πόντων. Για να τον πιάσει αυτόματα. Αυτή είναι η κοκαίνη.

Καλή συνέχεια σε όλους….

==============================================

07 / 11 / 2022

Την κοπέλα την είχα γνωρίσει πριν από αρκετά χρόνια. Έμενε πολύ κοντά στο σπίτι της μάνας μου, και η μητέρα της με την δική μου κάνανε παρέα. Ήταν μια απλή κοπέλα και ευχάριστη στις συζητήσεις που κάναμε.

Γνωρίστηκε με κάποιο παιδί, και μετά από κάποιο διάστημα αποφάσισαν να παντρευτούν. Όπως και έγινε. Έλειπα στην Ελλάδα όταν έγινε ο γάμος, και έτσι δεν μπόρεσα να πάω, αφού ήμουν καλεσμένος.

Όλα κυλούσαν όμορφα ανάμεσα στο ζευγάρι, ενώ κάθε φορά που βλεπόμαστε και είχαμε χρόνο πίναμε και ένα καφεδάκι, περισσότερο για παρέα. Αργότερα όμως τα πράγματα άλλαξαν.

Οι γείτονες πολλές φορές άκουγαν φασαρίες, σημάδι, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ανάμεσά τους. Δεν είχαν πέσει έξω, αφού τυχαία η κοπέλα πληροφορήθηκε ότι ο άντρας της είχε δημιουργήσεις και μια δεύτερη σχέση, και με διάφορες δικαιολογίες αφιέρωνε πολλές ώρες στην ερωμένη του.

Το γυαλί είχε πλέον ραΐσει. Η κοπέλα είχε πέσει σε βαθιά μελαγχολία, και το ένα χάπι έφερνε το άλλο. Κάποιο διάστημα οι γιατροί αποφάσισαν να την κλείσουν στο νοσοκομείο, αφού είχε εκδηλώσει τάσεις αυτοκτονίας. Έτσι και έγινε.

Στο νοσοκομείο πληροφορήθηκε και τον θάνατο της μητέρας της. Πήγε στην κηδεία της συνοδευόμενη από μια ομάδα ειδικών, και μετά επιστροφή και πάλι στους τέσσερις τοίχους της κλινικής, με μοναδική συντροφιά τα χάπια της.

Η κατάσταση είχε αρχίσει να χειροτερεύει. Τα πανίσχυρα αντικαταθλιπτικά που της έδιναν, την είχαν κάνει έναν άλλον άνθρωπο. Όλη την ημέρα είχε καρφωμένα τα μάτια στο ταβάνι και κοιτούσε το άγνωστο. Καμία επαφή με το περιβάλλον.

Ζήτησα κάποια στιγμή να την επισκεφθώ στην κλινική, δηλώνοντας ότι είμαι κάποιος μακρινός συγγενής της. Έβλεπα μπροστά μου μια άλλη κοπέλα, από αυτήν που είχα γνωρίσει. Ούτε που με γνώρισε, αλλά ούτε και θυμόταν ποιος είμαι.

Ένα πραγματικό ζόμπι. Με χίλια ζόρια συγκράτησα τα δάκρυά μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι αυτή η κοπέλα που βρισκόταν εκείνη την στιγμή μπροστά μου, ήταν η ίδια με αυτή που είχα γνωρίσει πριν μερικά χρόνια.

Από τα λίγα που μιλήσαμε με τους γιατρούς, κατάλαβα, ότι επιστροφή στην κανονική ζωή, δεν υπήρχε. Και μόλις θα έβγαινε από το νοσοκομείο, θα την έβαζαν σε κάποιο διαμέρισμα / ψυχιατρείο, όπου και θα γινόταν πλέον η μόνιμη κατοικία της.

Η ζωή της θα εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο, από το προσωπικό και την φροντίδα που θα της έδιναν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι. Έτσι και έγινε. Μετά από κάποιο διάστημα την μετέφεραν σε κάποιο ίδρυμα «φυλακή»…

Εκεί μόνη, ανάμεσα στους μόνους, η μόνη επαφή που θα μπορούσε να έχει θα ήταν μόνο με τους άλλους ασθενείς που αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα. Χωρίς κανέναν πλέον στο πλευρό της. Φυλακισμένη, μέσα στην ίδια της την ψυχή.

Μια ψυχή που θα αργοσβήνει κάθε μέρα, και κάθε νύχτα, σε κάποιο μοναχικό κρεβάτι. Και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει, πόσα τέτοια παρόμοια προβλήματα, κρύβονται στην Ελληνική μας παροικία. Μια ζωή χωρίς επιστροφή.

Βλέπω κάποιες φορές, βίντεο που ανεβάζουν μερικοί χορευταράδες της παροικίας μας, χορεύοντας ζεϊμπέκικο. Πολλές φορές θέλω να γελάσω, με τον τρόπο που ξευτιλίζουν τον ιερότερο χορό της πατρίδας μας.

Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών» του ευαγγελίου. Τα είπες όλα με τη μία. Δεν έχει βήματα, είναι χορός ιερατικός, που τον ζεις εκείνη την στιγμή, με μια ένταση και νόημα, που ο χορευτής οφείλει να γνωρίζει και να σέβεται.

Τα λόγια αυτά δεν είναι μαγκιά μου. Απλά τα γράφω, σαν απάντηση κριτική, στην αχαρακτήριστη ενέργεια κάποιου επώνυμου επιχειρηματία της Μελβούρνης, να χορέψει μπροστά στο κοινό, ένα ζεϊμπέκικο λες και ήταν χορεύτρια καμπαρέ.

Το ζεϊμπέκικο, είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Είναι το «Δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Ο επώνυμος που λέγαμε, που έχει για χόμπι την περίεργη κόμμωση, με το μαλλί βαμμένο, σχεδόν κάθε βδομάδα, χόρεψε παραγγελιά, το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, και όσοι τουλάχιστον τον πρόσεχαν ξέσπασαν στα γέλια. Γιατί ήταν για γέλια.

Η επίθεση είναι προκλητική, και ύπουλη μαζί. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας από τις πρώτες πενιές του μπουζουκιού σε αρπάζει, σε αγκαλιάζει και σ’ ανεβάζει, αφού σου κλείνει τα μάτια. Γι΄αυτό και έγραψα στην αρχή για ιερό χορό. Ιεροτελεστία.

Ο βαψομαλιάς όμως, με τον τρόπο που χόρεψε, στην πραγματικότητα διέπραξε μια παρωδία του «αρσενικού» χορού. Με κωλοτούμπες, με «στοιχεία» ρυθμικής και κινήσεις που ξευτίλιζαν και τον χορό, αλλά πολύ περισσότερο τον ίδιον.

Δεν ξέρω αν το κατάλαβε, ή, αν κάποιος από την παρέα του φρόντισε να του το μεταφέρει. Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στη ψύχρα, ούτε ως κούφια επίδειξη. Πρώτα ο χορευτής πρέπει «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτό και όργανα.

Άσε, λοιπόν, ρε, μάγκα, τα κουνήματα και τα πηδήματα, όταν χορεύεις δημόσια το ζεϊμπέκικο. Μην ακουμπάς τα άγια των αγίων. Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα, όπως λένε οι γνώστες του χορού, είναι βαριά, και ο αληθινός άνδρας, χορεύοντας τα, δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο του.

Να το πούμε σήμερα ωμά και απλά. Ο άντρας βγαίνει με μια γυναίκα για να ξαπλώσει μαζί της. Αυτό έχει στο κεφάλι του. Όλα τα άλλα, τα φρου φρου και αρώματα, είναι για να διευκολύνουν την επίτευξη του στόχου.

Το μπλα μπλα παραμύθι φούρναρης για τούτο και το άλλο θέμα. Αντίθετα, η γυναίκα, άλλη φύση, άλλο γέννημα ζωής, στο μυαλό της έχει το γάμο. Ας έχει γνωρίσει στο παρελθόν άλλη μια ντουζίνα άντρες. Δεν φταίει αυτή. Αυτή είναι η φύση της.

Και αν δεν είναι στη φύση της να νοικοκυρευτεί, να μη μείνει άγαμη και να μείνει στο ράφι, έχει δεχθεί την επίθεση αμέτρητων αιώνων από το στερεότυπο ότι σκοπός της είναι ο γάμος. Να κουκουλώσει έναν άνδρα.

Έχει πέσει χοντρή ανάλυση μετά τον πόλεμο του 40, για να μην το πάμε ακόμη πιο πίσω, για το πως η γυναίκα οφείλει να συμπεριφέρεται στο ραντεβού της με αγόρι, με άνδρα. Επειδή πολλές γυναίκες κάνουν λάθη.

Είτε αρέσκονται να συζητάνε θέματα αδιάφορα, είτε εύκολα παρεξηγούνται μ’ αυτά που λένε και ο γκόμενος θαρρεί πως θέλει απλά και μόνο να τον τυλίξει. Πως το κορίτσι δεν έχει τίποτα άλλο στο μυαλό της παρά μόνο την κουλούρα.

Η μεγάλη μαγκιά της γυναίκας είναι να κερδίσει τον άνδρα, όχι μόνον με το κορμί της, με την ομορφιά της, ούτε με τα σεξουαλικά της προσόντα. Ο άνδρας θα “πέσει”, θα μπει στο λούκι της μόνιμης σχέσης που οδηγεί στο γάμο, αν…

Αν η γυναίκα τον κατακτήσει με την προσωπικότητά της, με ποια έννοια; Ότι είναι μια βολική σύντροφος, και από πλευράς του θα θριαμβεύσει η ηλιθιότητα αν χάσει το κελεπούρι.

Θέλω να πω ότι ακόμη και άνδρες, που δεν έχουν καν σκοπό το γάμο, αρχίζουν να τον σκέπτονται όταν γνωρίσουν εκείνη την γυναίκα με χαρακτήρα και ενδιαφέροντα που θα προσθέτει στη ζωή τους, όχι θα τους τη χαλάει.

Λοιπόν. Ο αρσενικός έχει το μυαλό του στο σεξ. Το κορίτσι, όμως, με τη συμπεριφορά του αλλάζει τα κόζα. Πως; Τα πράγματα γίνονται μόνα τους. Όχι εκβιαστικά. Ποτέ έτσι.

Στην καλή της ηλικία η γυναίκα θα βγει με άνδρα, όχι από σεξουαλική ανάγκη ή απλά ότι μετράει ως θηλυκό. Χωρίς την πίεση να κλέψει την παράσταση, πάντα σε χαμηλούς τόνους, μετρημένες οι κουβέντες της για κάθε τι. Όλα γράφουν στον εγκέφαλο του άνδρα.

Τελικά, στο διαδίχτυο βρίσκεις πολύ σοβαρές ειδήσεις. Θες, δεν θες, τις τρως στη μάπα και τις σοβαρές ειδήσεις, ενώ εσύ ο σοβαρός ψάχνεις κάτι ανάλαφρο και τσαχπίνικο να βρεθείς στα ίσα σου.

Μία σοβαρή είδηση είναι ότι η κυρία Μουνίδου κατέληξε στο όνομα που θα δώσει στο δεύτερο γιο της. Δεν είναι απαραίτητο να μεταφέρω τους τίτλους των πολύ σοβαρών και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον των τηλεοπτικών ειδήσεων.

Δεν διαβάζω το κείμενο, γιατί είπαμε, δεν θέλω να βαρύνω το στομάχι μου, μήπως μου έρθει και εμετός… Αδυνατώ, λοιπόν, να ενημερώσω αν η κυρία έχει ήδη γεννήσει γιο ή κόρη.

Μία άλλη είδηση με αυξημένο κοινωνικό ενδιαφέρον είναι ότι η κυρία Κρυφοπορνιάδου βγήκε βόλτα με το αμόρε της, τον σύντροφό της, πάνω σε μηχανάκι. Διαβάζεις τέτοιες ειδήσεις και ενημερώνεσαι αν η γη γυρίζει.

Η κυρία Τσοντάκη απεκάλυψε το γεγονός της ημέρας. Ότι στεναχωρήθηκε που έφυγε από το κανάλι που εργαζόταν. Χωρίς πλάκα αν δεν ήταν το internet δεν θα ξέραμε αν η κυρία στεναχωρήθηκε ή ανακουφίστηκε που έφυγε από ένα κανάλι.

Αγωνία για τον νέο έρωτα της κυρίας Βιζιτιπούλου. Οι φήμες σύμφωνα με τα ρεπορτάζ δίνουν και παίρνουν. Όποιος καίγεται για την απάντηση ιδού το διαδίκτυο, ιδού και το πήδημα. Χωρίς αυτό, θα ζούσαμε σε άγρια μεσάνυχτα.

Βιασμός. Τι θα πει αλήθεια η λέξη; Δεν χρειάζεται να καλέσουμε ειδικό να μας το πει. Η ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική στη γη που μιλάει μόνη της. Οι λέξεις τα λένε όλα. Βιασμός, λοιπόν, είναι όταν η δουλειά γίνεται με βία. Με απειλή.

Δεν θα πεις βιασμό π.χ. το χάδι, την αγκαλιά, τη συνουσία με τη θέληση και τον δυο πλευρών. Δεν είναι βιασμός όταν ο άνδρας πληρώνει, όταν η γυναίκα δέχεται χρήματα πριν ή μετά τη σεξουαλική πράξη.

Άλλο αποπλάνηση. Άλλο εκμετάλλευση. Και τι είναι αυτά, επίσης το λένε οι λέξεις. Και δεν είναι βιασμός. Τα κανάλια, βέβαια, κι όχι μόνο, λένε ότι θέλουν. Πουλάνε το εμπόρευμα τους όπως θέλουν. Παραπλανητικά και λαθραία, χωρίς ίχνος ντροπής.

Στην Ελλάδα του 1834 ο βιασμός ήταν παράνομος και σε βάρος γυναίκας και σε βάρος άνδρα. Πράγματι είναι παλιά, πολύ παλιά ιστορία ο βιασμός. Προβλέπεται καταδίκη του ένοχου από τον 18 αιώνα προ Χριστού. Δεν είναι κάτι καινούργιο.

Άλλο όμως είναι το παράνομο σεξ με ανήλικη. Φρικτή πράξη και αξιόποινη. Δεν είναι βιασμός όταν η ανήλικη ή ηλικιωμένη δέχεται τον… βιασμό. Πηγαίνει δηλαδή η ίδια στο ραντεβού με τον πελάτη, και πληρώνεται γι’ αυτό που κάνει.

==============================================

31 / 10 / 2022

Οι αυτοκτονίες πλέον στην Ελληνική παροικία, έχουν γίνει μια καθημερινή συνήθεια. Η μεγαλύτερη αιτία τις περισσότερες φορές, είναι ο τζόγος και τ’ αποτελέσματα του συγκεκριμένου πάθους. Γιατί για πάθος πρόκειται και μάλιστα καταστροφικό.

Επειδή έχω μελετήσει κάποια πράγματα πάνω στο παιχνίδι της τύχης, επιτρέψετε μου μιας και είναι και η μέρα του Melbourne Cup, που θα κατατεθούν εκατομμύρια δολάρια στα «ιερά πόδια» των αλόγων, να έχω μια άποψη για τον τζόγο.

Κοινωνικά κατ’ αρχήν να πω τη γνώμη μου και μετά τζογαδόρικα, στο στοίχημα του ποδοσφαίρου, του ιπποδρόμου, της ρουλέτας, στα ζάρια, στη χαρτοπαιξία, στις κυνοδρομίες, στο τάβλι. Στο οτιδήποτε άλλο, στοιχηματίζουν οι άνθρωποι.

Το πρώτο, λοιπόν, που έχω να πω είναι ότι ο τζόγος, κατά τη δική μου θεωρεία του πράγματος, είναι πολυτέλεια. Ακριβώς. Το να φας, να πιείς, να κοιμηθείς, είναι ανάγκες. Και δεν τις προσπερνάς. Ανάγκες που αν κανείς τις αγνοήσει, στην πραγματικότητα τις στερείται.

Με τον τζόγο, δηλαδή με τα λεφτά που έχεις αποφασίσει να χάνεις παίζοντας στοίχημα, είσαι ένας μικρός αριστοκράτης. Όπως στο λέω. Αυτή είναι η διαφορά που χαρακτηρίζει τα θύματα του τζόγου. Είναι η διαφορά στην τσέπη τους.

Σε ποιο οικονομικό επίπεδο ανήκουν. Θύμα ο βιοπαλαιστής, αυτός που έχει μετρημένα έσοδα, θύμα και ο λεφτάς, αυτός που έχει οικονομική ανεξαρτησία. Μικροαριστοκράτης ο πρώτος, μεγαλοαριστοκράτης και ο δεύτερος. Στο τέλος όμως χαμένοι και οι δύο.

Και οι δυο πάντως είναι αριστοκράτες, γιατί έχουν αποφασίσει να χαρίζουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια του τζόγου. Της εξάρτησης από το θέαμα που σου προσφέρει ο τζόγος. Γιατί ακι ο τζόγος είναι εξάρτηση όπως και τα ναρκωτικά.

Ο τζόγος όμως είναι άχαστος. Δεν κερδίζεται. Από τα ναρκωτικά μπορεί κάποια στιγμή να γλιτώσεις. Από τα γρανάζια του τζόγου όμως, δεν γλιτώνεις με τίποτα. Ο τζογαδόρος μια ολόκληρη ζωή, θα είναι μόνο ο χαμένος.

Η μόνη επιτυχία του παίκτη είναι να γεύεται τη γοητεία του παιχνιδιού γνωρίζοντας ότι αυτός ο ίδιος πληρώνει τον τζόγο. Επειδή ο τζόγος του προσφέρει ένα άλλο άρωμα ζωής και του πλουτίζει την καθημερινότητα του. Ναι, αυτό είναι πολυτέλεια.

Συνεχίζουμε. Είναι μας  λένε, οι απανταχού σοφοί της ανθρωπότητας, να μην κολλήσεις στον τζόγο. Λάθος, μεγάλο όμως αναγνώστη μου. Δεν κολλάς με τον τζόγο, απλά τον αποκαλύπτεις. Υπάρχει μέσα σου η επιθυμία του παιχνιδιού και κάποια στιγμή σου βγαίνει.  

Γι’ αυτό σου μιλάω για αποκάλυψη και όχι για ανακάλυψη. Διάβασε όμως με τεράστια προσοχή, αυτό που θα σου γράψω στην συνέχεια. Καταδικασμένος είναι ο άνθρωπος ακόμα και πριν γεννηθεί, να πεθάνει. Αυτό είναι το στάνταρ.

Δεν είναι σίγουρο ότι θα γεννηθεί. Το στάνταρ μπετόν είναι ότι αφού γεννήθηκε, δεν γλυτώνει το θάνατο. Τι σχέση όμως, έχει αυτό με τον τζόγο; Αυτό το δεδομένο, ότι στη ζωή του τον περιμένει το τέλος, είναι που γεννάει στον άνθρωπο τον τζόγο.

Τη σίγουρη χασούρα, δηλαδή. Θα πεθάνω που θα πεθάνω λέει το υποσυνείδητο, δεν μιλάω για το συνειδητό. Ποιος ασχολείται με τη συνείδηση και ότι άλλο φτηνό και γήινο. Μιλάμε μεταφυσικά, για τα μετά τη φύση, τα πέραν της φύσης.

Θα πεθάνω λοιπόν, που θα πεθάνω κάποτε, γιατί να με θέλεις εσύ, Θεέ μου, δημιουργέ μου, όποιος κι αν είσαι, να παίζω κρυφτούλι με τον εξαποδό και εσύ, πλάστη μου, να το διασκεδάζεις. Όχι, ρε, γίνομαι κι εγώ Θεός, ένας άλλος Θεός και αποζητώ το θάνατό μου, την καταστροφή μου παίζοντας τζόγο.

Και έτσι βιώνω, παίρνω μία ιδέα, τι είναι ζημιά, απώλεια, κατρακύλισμα, διάλυση. Μύηση στον τζόγο είναι η ουσιαστική προσέγγιση στην ιδέα του θανάτου. Παίζεις κουμάρι και πας παραμέσα, σε μονοπάτια απερπάτιστα που δεν στα φωτίζει καμία θρησκεία και καμία φιλοσοφία. Από την μεγάλη περιέργεια για το τι είναι ο θάνατος, οι περισσότεροι πέφτουν στα γρανάζια του τζόγου.

Η μεγαλύτερη κουβέντα της αιωνιότητας αγαπητέ μου αναγνώστη, βγήκε από τη σκέψη του Σωκράτη, του Αθηναίου φιλοσόφου, ο οποίος ενώ εκτιμάται σαν το μεγαλύτερο μυαλό της οικουμένης, από τότε που πάτησε ο άνθρωπος στη γη, εντούτοις, δεν συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους 7 σοφούς της ανθρωπότητας.

Τι σημαίνει αυτό; Άστο. Δεν μπορούμε, και πιστεύω να το αντιλαμβάνεσαι και εσύ αυτό, να τα λέμε όλα μαζί. Το κάθε τι, έχει τη στιγμή του και το χώρο του. Λοιπόν. Μη γλιστρήσουμε από την κουβέντα μας, όπως την ξεκινήσαμε.

Ένα πράμα ξέρω, είπε ο ισόθεος, ο Θεός, ο υπέρθεος Σωκράτης. Ποιο είναι αυτό που ξέρεις, δάσκαλε, τον ρώτησαν. Έκανα χρόνια να το βρω, τους απαντάει, μετά από βαθύτατες μελέτες, μετά από βασανιστικές επικοινωνίες με το υπερπέραν.

Υπερπέραν, το πέραν του πέρατος, φοβερή λέξη, αλλά τελικά τη συνέλαβα την αλήθεια του σύμπαντος. Ποια είναι αυτή, ρωτάνε με αγωνία οι μαθητές του παλαιστή και αθληταρά, για να μη ξεχνιόμαστε, Σωκράτη. Έτσι είναι.

Αν δεν έμπαινες στην παλαίστρα εκείνη την εποχή, να γυμναστείς, να κτυπηθείς με τον άλλον σ’ είχαν για φτύσιμο, ας ήσουν ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, άλλη παλαιστάρα αυτός.

Είπαμε όμως, μη ξεφεύγουμε. «Ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα» τους είπε την κουβέντα την οποία προσκυνούν ευλαβικά όλοι οι αληθινά σκεπτόμενοι άνθρωποι μέχρι σήμερα. Τι να μας πουν οι θρησκείες και οι σοφίες, οι μαγείες και οι προφητείες.

Όσα ξέρουμε είναι ένα μεγάλο τίποτα, μπροστά σ’ αυτά που αγνοούμε. Αυτό είναι το νόημα της αλήθειας του Σωκράτη. Ο μέγιστος των σοφών κατέληξε στο συμπαντικό συμπέρασμα: Σας λέω ότι δεν ξέρω τίποτα. Τίποτα απ’ αυτά που πραγματικά αξίζει να ξέρω.

Βγαίνει στον… μιναρέ ο πάτερ, σαν άλλος Χομεϊνί, και λέει: Μη διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο. Τι είπες, ρε παπά; Μη δείτε αυτή την ταινία. Είσαι καλά, ρε ευλογημένε; Αυτός δεν είναι καλός χριστιανός, είναι υβριστής του Θεού, βλάσφημος και θα εισηγηθώ να αφοριστεί.

Τι μας λες τώρα άγιε φάδερ; Και μην τον δεις μετά τον κάθε παπά, τον κάθε Επίσκοπο, ή, τον κάθε Αρχιεπίσκοπο, να μοστράρεται με κάποιον υποψήφιο υπουργό, ή βουλευτή, σαν να θέλει να μας πει ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος έχει και τις ευχές του μεγαλοδύναμου.

Πού βρισκόμαστε,ρε! Ποιος είναι αυτός που θα μου πει εμένα, και μάλιστα χωρίς να τον ρωτήσω, μην κάνεις αυτό, ή κάνε το άλλο. Απορώ με τον Θεό, που αδιάφορος τους ακούει να αμολάνε τις παπαρδέλες τους, αυτοί που πραγματικά τον βρίζουν.

Κανονικά ο Ύψιστος έπρεπε να τους ξουρίζει τα γένια, όταν θαρρούν πως κινδυνεύει η πίστη από τον οποιονδήποτε. Δεν γίνεται ποτέ αυτό. Ο πιστός, ο κάθε πιστός της κάθε θρησκείας, αλλά και της κάθε ποδοσφαιρικής ομάδας, δεν αλλάζει με τίποτα.

Αλήθεια, το παπαδαριό μήπως θαρρεί πως ο κόσμος πιστεύει, ότι και αν πιστεύει, αν στην πραγματικότητα, ξέρει τι πιστεύει, επειδή τον καθοδηγούν οι ρασοφόροι; Καλά μεσάνυχτα. Ας ρίξουν μόνο μια ματιά στο παρελθόν τους, και στην… σούφρα τους.

Η πιο μεγάλη κουβέντα βέβαια, από τότε που πάτησε την γη ανθρώπινο πόδι ανήκει στον Χριστό. Αγαπάτε αλλήλους. Αυτό σου είπε αναγνώστη μου, και εσένα και εμένα, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όλα τα άλλα είναι απλές αμπελοσοφίες.

Φιλόσοφοι και ποιητές, τα πιο φωτισμένα μυαλά που γεννήθηκαν, έχουν πει τα άντερά τους. Μπροστά, όμως, στην βαρβάτη κουβέντα του Χριστού, χάνουν κάθε αξία, όσο και αν προσπαθήσουν κάποιοι να τον προσπεράσουν.

Αγάπα τον πλησίον σου, είπε ο Ναζωραίος, και επειδή είστε καθάρματα του κερατά, και το ξέρω ότι δεν θα με ακούσετε, για αυτό, χαθείτε από μπροστά μου. Έτσι τα είπε ο Χριστός. Όπως στα λέω αναγνώστη μου.

Το αδελφάτο όμως της Ορθοδοξίας, σενιάρισε και λογόκρινε τη διδασκαλία του Χριστού, που ήταν, να το πούμε με την ευκαιρία και αυτό, και νταής και περπατημένος σε όλα τα κόλπα. Αγάπα τον πλησίον σου, κύριε χάλια.

Δεν γλυτώνεις διαφορετικά. Είσαι καταδικασμένος. Μαθηματικά βέβαιο, υπολογισμένο με σταγονόμετρο, ότι τελικώς θα εξαφανιστείς σαν είδος ζωής. Και αν κοιτάξεις την ιστορία του ανθρώπινου γένους, ο άνθρωπος σαν ένα κομμάτι του σύμπαντος, βαδίζει ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή.

Και να σου μεταφέρω και κάτι ακόμα αναγνώστη μου, για να είσαι μίλια μπροστά από όλους τους άλλους. Θάνατος σημαίνει τέρμα. Δεν υπάρχεις. Στο γράφω όσο πιο απλά μπορώ. Διάβασε όμως τώρα την συνέχεια, για να μαθαίνεις αυτά που δεν γράφονται.

Καρκίνος. Αυτή θα είναι η πρώτη αιτία θανάτου μέσα στην επόμενη εικοσαετία. Πού σημαίνει ότι αυτά που ξέραμε, να τα ξεχάσουμε. Πού δεν τολμούσαν ούτε το όνομα της ασθένειας να αναφέρουν. Η κακιά αρρώστια, λέγανε. Είπαμε όμως.

Θα μάθουμε να ζούμε με τον καρκίνο. Πού θα πάθουμε, που θα πάθουν οι δικοί μας. Πού πιθανόν να έχουν πάθει. Δεν τρέχει τίποτα. Δεν θα πεθάνουμε αμέσως. Πιθανόν να αργήσει  τόσο και να πάμε, τελικά, από άλλη αιτία.

Τα γράφω αυτά, μετά από κουβέντα που είχα με ένα σοφό γιατρό. Όχι σκέτο γιατρό. Ογκολόγος είναι, αλλά και μελετητής πέντε ανθρώπινων πολιτισμών. Ψαγμένος άνθρωπος. Κάποιοι, κάπου, κάποτε, μιλάμε για λαούς της Ιστορίας, έτσι ζούσαν σ’ άλλες εποχές.

Αυτές τις συνήθειες είχαν, αυτά έτρωγαν, έτσι ντυνόντουσαν, έτσι   έκτιζαν τα σπίτια τους και την καθημερινότητά τους. Μη λέμε περισσότερα. Ο σοφός γιατρός αυτό μου είπε.

Ο δικός μας πολιτισμός, όπου η τεχνολογία κάνει ασύλληπτο  πρωταθλητισμό, διαστημικού τύπου, και όλα, μέχρι και οι τροφές παράγονται ψηφιακά, ορμονικά, και με ταχύτητες παραγωγής ανάρμοστες στους ρυθμούς της φύσης, σου πακετάρισε αυτό το δώρο.

Τον καρκίνο. Ο όποιος καρκίνος, βέβαια, απέκτησε και αυτός την ιατρική του βιομηχανία για να καταπολεμηθεί. Τεράστιος ο τζίρος αγαπητέ μου αναγνώστη. Τα πιάνεις βέβαια αυτά που σου γράφω έτσι;

Κάποιοι επιστήμονες, “παλεύουν” εδώ και αρκετά χρόνια, να κάνουν μια ανατροπή. Συγκεκριμένα, προσπαθούν να απομονώσουν τα αιμοκύτταρα τα αιμοπετάλια τα βλαστοκύτταρα και ότι άλλο υπάρχει μέσα στο αίμα, για να δημιουργήσουν μια μετά θάνατο ζωή.

Δηλαδή; Θα μεταφέρουν το επεξεργασμένο αίμα μέσα στο νεκρό σώμα, για να δουν αν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν “ξανά” ζωή, στα νεκρά κύτταρα του οργανισμού. Άντε τώρα να δω, πως θα κοιμηθείς απόψε αναγνώστη μου. Καλή συνέχεια σε όλους…..

=============================================

24 / 10 / 2022

Είσαι καλός χριστιανός; Θα την πέσεις στη Βίβλο. Όχι στο Κοράνι, και στα ιερά κιτάπια του βουδισμού, του εβραϊσμού, του ινδουϊσμού, της κάθε άλλης θρησκείας. Πριν προχωρήσουμε όμως στην συνέχεια είναι ανάγκη να πούμε κάποια πράγματα.

Ανοίγω ένα δύσκολο κεφάλαιο σήμερα. Κατά κάποιο τρόπο ένα κεφάλαιο που διχάζει την ανθρωπότητα, και που τις περισσότερες φορές γίνεται αιτία για να ξεκινήσουν ακόμη και πόλεμοι. Κεφάλαιο Θρησκεία λοιπόν. Η καταστροφή της ανθρωπότητας.

Αγίες Γραφές και ιερά κιτάπια κυκλοφορούν για κάθε αντικείμενο, όχι μονάχα για τις θρησκείες, τις αλήθειες των ουρανών. Για ότι ενδιαφέρει κάποιον υπάρχουν τα γραπτά που τον κάνουν καλύτερο, π.χ. γιατρό, κατάσκοπο, σεφ, γονιό, αγρότη κ.α.

Το Κάμα Σούτρα, για παράδειγμα, σε κάνει δεινότερο εραστή. Αν ρωτάς όμως, ποιο είναι το ιερό βιβλίο που τον μαλάκα τον κάνει καλύτερο μαλάκα η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο. Σίγουρα όμως θα ρωτήσεις και γιατί; Απαντώ.

Επειδή ο μαλάκας δεν αναγνωρίζει ποιος πραγματικά είναι, άρα δεν θα διαβάσει κάποιο βιβλίο για να γίνει καλύτερος μαλάκας. Θα ζει μέσα στις δικές του σκέψεις, αυτές που τον κάνουν να νιώθει πως είναι αυτός που είναι, χωρίς βέβαια να ξέρει ούτε το ποιος είναι, ούτε και από προέρχεται.

Το Κάμα Σούτρα. Το έγραψε και το χάρισε στην ανθρωπότητα αυτός που ποτέ του δεν καψουρεύτηκε γυναίκα, ποτέ του δεν είχε σεξουαλική επαφή, άλλωστε ήταν ολοκληρωτικά δοσμένος στην ιερατική ζωή.

Καμιά έκπληξη τουλάχιστον για μένα, που άτομο της θρησκείας έμεινε στην αιωνιότητα για το αριστούργημα Κάμα Σούτρα. Στην αρχαιότητα της Ανατολής κάποια γυναικεία μοναστήρια λειτουργούσαν και ως πορνεία. Στο όνομα του θεού.

Με την ευκαιρία, η θεά του έρωτα Αφροδίτη ήταν και προστάτις της πορνείας. Ο Ινδός Βατσιαγιάνα σπούδασε θεολογία, που κατά τον Μαρξ σημαίνει ανθρωπολογία. Στο πώς με τη συνουσία ο άνθρωπος φθάνει στην υπέρτατη σεξουαλική ηδονή.

Διαβάζεις Κάμα Σούτρα και διδάσκεσαι τα πάντα. Τα πάντα όλα, όχι μόνο όλες τις στάσεις των δυο εραστών, αλλά ότι έχει σχέση με την σεξουαλική επαφή άνδρα με γυναίκα. Διαχρονικό βιβλίο τού «ευαγγελίου του έρωτα»….

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν άντρα είναι να νιώθει την επιθυμία της γυναίκας, να καταλαβαίνει τον πόθο της και να δίνεται ολοκληρωτικά σε αυτόν.     Το να γίνει ποθητός είναι η μεγαλύτερη ερωτική του καταξίωση.

Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που νιώθει ο βιαστής… Πώς είναι δυνατόν να βιάσει κανείς μία γυναίκα; Αυτό το ερώτημα με βασανίζει πολλές δεκαετίες. Από τότε που ήμουν σχεδόν έφηβος.

Μπορώ να καταλάβω, να φανταστώ, πώς είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς έναν άνθρωπο. Πατάς μία σκανδάλη, χώνεις ένα μαχαίρι, σφίγγεις ένα βρόγχο. Αλλά για να βιάσεις πρέπει να ακολουθήσεις μία διαδικασία που δεν μπορώ να την φανταστώ.

Πρέπει να εξουδετερώσεις την αντίσταση του θύματος. Αυτό σημαίνει ότι ο πραγματικός βιασμός γίνεται πριν από την σεξουαλική πράξη. Αλλά κι η ίδια η σεξουαλική πράξη προϋποθέτει μία – έστω και εκβιαστική –συναίνεση.

Που επίσης προϋποθέτει μία παράδοση. Αν την πετύχεις με σωματική βία, όπως οι βιαστές στον πόλεμο, μετά κάνεις έρωτα με ένα αναίσθητο πλάσμα, δηλαδή με ένα πτώμα, πράγμα που αναιρεί την έννοια της συνεύρεσης.

Το «συν» δεν υπάρχει πια, και είναι σαν μία μοναχική πράξη αυνανισμού με ένα ξένο σώμα. Δεν καταλαβαίνω τι ικανοποίηση σου προσφέρει μία τέτοια διαδικασία. Μπορεί να είμαι αδιόρθωτος ρομαντικός, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Μπορεί να πιστεύω ακόμα στην γνωστή φράση «έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα» αλλά ακόμα και εκεί υπάρχουν δύο πράγματα: οι άγγελοι και τα άστρα. Στο βιασμό υπάρχει ένα μόνο πράγμα: ο βιαστής.

Φυσικά μπορώ να φανταστώ τι σκέπτεται ένας βιαστής. Ότι όσο κι αν αμύνεται και αποκρούει μία γυναίκα, όταν πετύχει έστω και με τον ζόρι την διείσδυση, θα την ξυπνήσει ο φοβερός ανδρισμός του.

Άλλωστε, οι περισσότεροι βιαστές πιστεύουν ακράδαντα ότι «τελικά όλες οι γυναίκες το θέλουν, απλώς ντρέπονται να το ομολογήσουν». Είναι μία πρόσθετη ύβρις αυτή, που υποβιβάζει την γυναίκα σε αντικείμενο χωρίς βούληση.

Και τι γίνεται θα μου πείτε με τους άντρες που από αντικειμενικούς λόγους – φυλακή, στρατόπεδο, καράβι, κλπ.- στερούνται την γυναικεία παρουσία. Σίγουρα αυτοί μπορούν να προτάξουν μία δικαιολογία. Αλλά δεν πείθει.

Πρώτα γιατί δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει ένα τόσο απεχθές έγκλημα όπως ο βιασμός. Και δεύτερον έχει αποδειχθεί πως η μόνιμη απουσία της γυναίκας μπορεί στην αρχή να οξύνει την επιθυμία, όμως με τον χρόνο την αμβλύνει.

Άλλωστε ελάχιστοι βιαστές ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι περισσότεροι ένοχοι των περιπτώσεων «me too», είναι στην αντίθετη όχθη. Πάσχουν όχι από στέρηση αλλά από υπεραφθονία γυναικών.

Η ερωτική πράξη έχει την ομορφιά του αμοιβαίου πόθου, την τρυφερότητα της επιθυμίας, την κορύφωση της αμοιβαίας έκστασης. Είναι ίσως το ωραιότερο πράγμα που ένας άνθρωπος μπορεί να απολαύσει στη ζωή του.

Όλα αυτά τα καταστρέφει ο βιασμός, αφήνοντας πίσω του τραύματα και πληγές. Επιμένω να μην τον καταλαβαίνω… Να κάνουμε όμως τώρα και ταμείο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή του Ιησού Χριστού μέχρι σήμερα.

Τίποτα επί της ουσίας σ’ ό,τι αφορά την ανθρώπινη φύση και τις ανθρώπινες σχέσεις. Από τότε που γεννήθηκε και δίδαξε ο Ναζωραίος δεν σταμάτησε η συνύπαρξη πτωχών και πλουσίων, έξυπνων και κορόιδων, ικανών και ανίκανων.

Ούτε ποτέ έλειψε η πλανηταρχία, εκείνη η στρατιωτική και πολιτική δύναμη που έχει το πρώτο κουμάντο στη γη. Με αρχηγό όχι έναν καλό Χριστό, αλλά έναν ανώμαλο Καλιγούλα, έναν βαρεμένο Χίτλερ, έναν αινιγματικό τσάρο Πούτιν.

Στα χρόνια του Χριστού την παγκόσμια εξουσία κρατούσε η Ρώμη. Σήμερα το ρόλο της αρχαίας Ρώμης έχουν οι ΗΠΑ. Και όπως ακριβώς πολιτευόταν η πλανηταρχία της Ρώμης, έτσι το ίδιο αποφασίζει και εκτός της επικράτειάς της η Αμερική.

Σα να είναι δικό της μαγαζί όλος ο πλανήτης, σα να έχει… ευθύνη ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ και με επεμβάσεις να «φροντίζει» την Κορέα, το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Κούβα, την Ονδούρα, την Αγκόλα, οπουδήποτε.

Και αφού ξηγιέται έτσι η πλανηταρχία, γιατί όχι και η Ρωσία στο Αφγανιστάν και σήμερα στην Ουκρανία. Τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Η μοναδική αξιοσημείωτη αλλαγή είναι η απίστευτη εξέλιξη της τεχνολογίας.

Η οποία τελικά διευκολύνει ακόμα περισσότερο τις αλητείες των πλανηταρχών και των υποπλανηταρχών. Στο παρελθόν με πολεμικούς ελέφαντες, σήμερα με πυραύλους. Και στο μέλλον τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο χειρότερα.

Ο Χριστός γεννήθηκε Εβραίος, όχι στο σώμα ανθρώπου άλλης εθνικότητος την οποία είχε καταλάβει η Ρώμη. Ποιος να γνωρίζει γιατί ήρθε στη γη ο Χριστός ως πολίτης του Ισραήλ και όχι της Ελλάδος. Της αρχαίας Αθήνας δηλαδή.

Πιθανόν να ήταν αρχηγός μιας 17 Νοέμβρη, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, το λιγότερο ηγέτης αριστερού κόμματος, ίσως ένας αδιάλλακτος συνδικαλιστής. Κανείς και ποτέ δεν αγιοποιείται, δεν ηρωοποιείται αν είναι καθεστωτικός.

Α, πα, πα, πα… Τι μαθαίνεις! Ε, δεν είναι δυνατό να τα ξέρει όλα κανείς. ΚΙ εγώ δεν το ήξερα, το έμαθα με την ευκαιρία του κυρίαρχου θέματος στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες. Αυτή την απίστευτη ιστορία της 12χρονης που τόσο εύκολα και αβίαστα την εκμεταλλευόταν ένα κάθαρμα.

Ο 53χρονος. Έτσι συνεννοούμαστε μέχρι να γίνει η δίκη. Εκτός κι αν δώσει την άδεια ο εισαγγελέας. Διαφορετικά ο καθένας αντί για όνομα έχει τα χρόνια της ηλικίας του. Ο 42χρονος, η 37χρονη, ο 32χρονος κλπ.

Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι ο νταβατζής της μαθήτριας του δημοτικού που την είχε βγάλει στο κλαρί δεν μπήκε σε όποια και όποια φυλακή. Για να μην τον… κανιβαλίσουν. Τον τοποθέτησαν σε ακίνδυνη φυλακή, όπου κρατούμενοι είναι κι άλλοι… «ομοιοπαθείς».

Με παρόμοια σαν κι αυτόν αδικήματα, άρα θα έχει την… κατανόηση τους. Αν τον μπουζούριαζαν σε φυλακή με έγκλειστους που έχουν καταδικαστεί για βαριά εγκλήματα, φόνους και τέτοια, υπήρχε σχεδόν βεβαιότητα να μην την έβγαζε καθαρή εκεί μέσα ο λεβέντης.

==============================================

17 – 10 – 2022

Όλα τα τυχερά παιχνίδια, ακόμα κι αυτά που φαίνονται ανώδυνα και ακίνδυνα στον απερπάτιστο ακόμα στον τζόγο και γι’ αυτό ανυποψίαστο, όπως π.χ. το πόκερ και η ρουλέτα, μπορούν να γεννήσουν πραγματική ψυχολογική εξάρτηση.

Ποιος το λέει αυτό; Επιστήμονες που ερευνούν περισσότερο τη ψυχή, το ψυχισμό του ανθρώπου, και αφήνουν στην άκρη τη δύναμη, τον μαγνητισμό του τζόγου σε κάθε μορφή του γενικώς, που αιχμαλωτίζει το άτομο.

Δυο πράγματα παίζουν. Το ποιος είναι ο άνθρωπος, και τι σόι είναι ο τζόγος. Δεν έχει μόνο δύναμη ο τζόγος, έχει και αδυναμία ο άνθρωπος. Από τη φύση του ο φουκαράς.

Δεν το συζητάμε ότι ο εξαρτημένος, όσο και αν δεν το παραδέχεται ο ίδιος, προδίδεται από τα συμπτώματα στέρησης και άγχους που τον καταλαμβάνουν όταν βρίσκεται μακριά από το παιχνίδι.

Το παιχνίδι, όπως όλες οι έντονες συγκινήσεις, προκαλεί την απελευθέρωση νοραδρεναλίνης στο κεντρικό νευρικό σύστημα, μας πληροφορεί ένας Μελβουρνιώτης επιστήμονας. Δεν έχει σημασία το όνομα. Μας ενδιαφέρει τι λέει.

Πρόκειται για έναν ερεθιστικό νευρομεταδότη που δημιουργεί χημική εξάρτηση παρόμοια μ’ αυτήν όπως τα ναρκωτικά. Στην πραγματικότητα ο τζόγος είναι ένα αναπαραγόμενο ναρκωτικό. Μάλιστα. Ναρκωτικό ο τζόγος, πολύ χειρότερος όμως από τις ναρκωτικές ουσίες που κυκλοφορούν σε κάθε μορφή.

Τι μας λέει τώρα ο άνθρωπος! Ότι ο τζόγος επειδή προκαλεί συγκινήσεις σου λέει «Έλα στην θεία, μικρέ». Κι όταν πας στη θεία καταλήγεις εξαρτημένος, αλκοολικός, ναρκομανής. Ένα ανεξέλεγκτο ενεργούμενο.

Να σου πω όμως τι είναι ο τζόγος προσωπικά για μένα. Ένα μανούλι με προσόντα στο κρεβάτι. Ξαπλωμένη, πάντα. Πανέτοιμη να σε δεχθεί, όποια ώρα. Μόνον όποιος κοντρολάρει, είναι σε θέση να κάνει «παιχνίδι» στο παιχνίδι του, όσες φορές γουστάρει να πάει μαζί της, δεν είναι σεξομανής. Δεν τον λες ούτε σεξιστή.

Πάμε τώρα πιο κάτω. Δεν υπάρχουν θαύματα. Το πράμα, όμως, συζητιέται και παρατραβιέται. Γιατί; Με κάθε ευκαιρία. Γιατί; Επειδή κυκλοφορούνε κορόϊδα. Θαύματα; Δεν έγιναν ποτέ. Τι συμβαίνει, όμως; Γιατί επανέρχεται ένα ζήτημα όμως ανύπαρκτο; Εντελώς ανύπαρκτο.

Βρίζω τα κορόιδα όταν σ’ αυτούς χρεώνω την ανυπαρξία των θαυμάτων. Αυτοί που παραμυθιάζονται από τα θαύματα, ότι έκλαψε μια εικόνα, ότι περπάτησε ένας παράλυτος, δεν είναι κορόϊδα. Είναι πιστοί. Άλλο αυτό.

Τι θα πει πιστός; Αυτός που θέλει να πιστεύει. Κόντρα στη λογική. Και στη γνώση. Δεν πιστεύει διότι το κατάλαβε, το εννόησε, το είδε, το έβαλε κάτω και το ανέλυσε. Όχι τέτοια πράγματα. Όχι τέτοιες διαδικασίες. Πιστεύει διότι ο καημένος έχει ανάγκη να πιστέψει το αλλόκοτο, το απίθανο, το τρελό, το ανόητο.

Ο σωστός δεν πιστεύει ούτε και τα αληθινά θαύματα. Γιατί να το κάνει; Αν το κάνει, τότε επιβεβαιώνει την αδυναμία του να αντιμετωπίσει ο ίδιος τη ζωή, χωρίς τη βοήθεια του Άγνωστου, του Ανώτερου, του Εξαποδώ.

Οι λέξεις δεν λένε μόνο τα πράγματα με το όνομα τους. Όχι, βέβαια. Οι λέξεις και ενοχοποιούν αδίκως, αλλά και απενοχοποιούν. Και αποπροσανατολίζουν την ίδια στιγμή, αλλά και παραπλανούν. Τι θα πει παιδόφιλος, ρε;

Ετυμολογικά σημαίνει ότι λέει η εν λόγω σύνθετη λέξη. Παιδί και φίλος. Οι δυο λέξεις που παράγουν τη λέξη παιδόφιλος. Ο φίλος του παιδιού, δηλαδή, σε απλά Ελληνικά. Είναι όμως σωστή η «μετάφραση»;

Όχι βέβαια. Το κτήνος το λένε… παιδόφιλο. Την κτηνωδία την χαρακτηρίζουν… παιδοφιλία. Δεν είμαστε καλά. Δεν είναι φίλος, είναι κακοποιός. Κάθαρμα είναι. Δεν είναι άντρας. Είναι η ντροπή του άντρα αυτός που πάει να συνουσιαστεί με ανήλικη.

Με κάποια παρά τη θέληση της. Μα και να γίνεται με τη βούληση της ανήλικης, πάλι το ίδιο καταδικαστέος είναι ο ενήλικος «άντρας». Κορίτσι σε ηλικία δημοτικού σχολείου σαν κανονική γυναίκα και να κάθεται με άντρα, σημαίνει πως κάτι άσχημο συμβαίνει.

Νοσηρό ή καταπιεστικό. Αυτός λοιπόν, που εκμεταλλεύεται είτε ως προαγωγός, είτε ως πελάτης δεν απαλλάσσεται. Δεν έχει δικαιολογίες. Τι θα πει ανώμαλος; Σα να τον αθωώνουν τον «παιδόφιλο». Δεν είναι ανώμαλος, εγκληματίας είναι.

Και το έγκλημα είναι το ίδιο. Είτε κάνει τη βρωμοδουλειά με την  κόρη του, είτε με την ανιψιά και την γειτόνισσα. Και το χειρότερο απ’ όλα τέτοια τομάρια εξακολουθούν και κυκλοφορούν αμέτρητα ανάμεσά μας.

Δώδεκα χρονών κορίτσι, και το είχαν βγάλει στο κλαρί. Χοντρό. Μην τυχόν και γλυτώσουν οι ένοχοι. Και δεν εννοώ μόνο αυτούς που έψαχναν πελάτες για την πιτσιρίκα, αλλά κι εκείνους που έδειχναν τον ανδρισμό τους στην ανήλικη.

Άξιοι καταδίκης και αυτοί. Καμιά έκπληξη που τους ψάχνουν τους λεβέντες. Τους λεβεντόμαγκες. Δώδεκα χρονών πριν χίλια χρόνια ήταν γυναίκα και σε ηλικία γάμου. Άλλες εποχές όμως τότε, και άλλοι αιώνες. Σήμερα η 12χρονη είναι μωρό.

Βρίσκεται ακόμα στη φροντίδα των γονιών της. Κι αυτοί οι δυο κύριοι βρήκαν τρόπο να κονομήσουν. Ο 53χρονος από τον Κολωνό κι ο άλλος, ο συνεργάτης του ο 42χρονος. Φρίκη. Σεξουαλική εκμετάλλευση το λένε κυριλάτα. Μαστροπεία, στον κόσμο του πεζοδρομίου.

Τι ήταν να το γράψουν και να το ξαναγράφουν. Πως ο 53χρονος έκανε πάσα την 12χρονη και σε επώνυμους. Σε γνωστούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές, δημοσιογράφους, πολιτικούς και σία.

Και η κυρία της φωτογραφίας είπε πως η 12χρονη ”φιλοξενούνταν” σε οίκο ανοχής, εκεί γινόντουσαν τα ραντεβού που της έκλεινε ο σουπερμαρκετατζής της γειτονιάς.

Άνοιξε η όρεξη της κοινωνίας. Κρά κάνουν να βγουν στον αέρα τα ονόματα.των πελατών της 12χρονης. Ψοφάει ο κόσμος να βρίζει. Να ξεφτυλίσει. Όχι πως δεν αξίζουν τη ξεφτύλα στην περίπτωση αυτή. Όσοι πήγαιναν με μα ανήλικη.

Κι άν, τελικά, σκάσει κάποιο όνομα επώνυμου, ξέρουμε πως θα απολογηθεί ο χάλιας. Εγώ νόμιζα πως πήγαινα με 20χρονη. Με δούλεψαν, θύμα είμαι κι εγώ.

Τι θα κοινωνία; Το λέει η λέξη. Ό,τι είναι κοινό, ό,τι αφορά όλο τον κόσμο. Και λέμε ότι ο τάδε είναι κοινωνικός άνθρωπος. Πολιτισμένος, δηλαδή. Της πόλεως άτομο, όχι απόμακρος, όχι απόκοσμος. Ξέρει πως να φερθεί υπέρ της κοινωνίας. Άλλος είναι ο κόσμιος, άλλος ο υπόκοσμος. 

Αυτή η εκπληκτική ιστορία της 12χρονης, της μαθήτριας του δημοτικού σχολείου, που την είχαν βγάλει στη βίζιτα και πέφτουμε από τα σύννεφα, δεν ήταν άγνωστη στη γειτονιά της. Κανένας, όμως, δεν είπε τίποτα. Όλοι οι υποψιασμένοι στη βρωμοδουλειά το ΄χαν ραμμένο,Τσιμουδιά. Γιατί να μπλέξω, σου λένε. Γιατί να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα.

Ε, τότε δεν υπάρχει κοινωνία. Και δεν μιλάμε για… ευαισθησίες. Μιλάμε για συμφέρον. Μιλάμε πρακτικά, αν δεν παρέμβει ο πολίτης, το άλφα κομμάτι της πόλεως, πως θα πολεμηθεί το κακό από την κοινωνία, από τα όπλα της κοινωνίας. Την αστυνομία, τη δικαιοσύνη.

Το σάπιο αρρωσταίνει και πιθανόν να πάρει στο δρόμο του και το δικό σου παιδί. Κοινό είναι, κοινωνικό είναι να λειτουργεί δίπλα σου η σαπίλα. Γελούσε ο ένοχος με την κοινωνία, μέχρι που τον πήραν χαμπάρι.

==============================================

10/ 10 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα, και καλή εβδομάδα (για άλλη μία φορά) να έχουμε. Απίστευτες καταστάσεις και ιστορίες βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας στα στέκια της Ελληνικής μας παροικίας.

Αμέτρητα τα προβλήματα, πολύ περισσότερα τα στοιχεία των θανάτων από αυτοκτονίες, για θέματα που έχουν σχέση με τον τζόγο. Ο τζόγος έχει μπει για τα καλά πλέον στην ζωή μας, και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Έχω την εξομολόγηση ενός άντρα, που έχασε την γυναίκα του εξ’ αιτίας του τζόγου. Ένα σπίτι γεμάτο ευτυχία, διαλύθηκε εξ’ αιτίας του τζόγου. Δεν θα προχωρήσω σε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά θα παραθέσω μερικές γραμμές από επιστολή που έφτασε στα χέρια μας.

«Έλειπε από το τραπέζι και κάθισα να την περιμένω. Ήπια το υπόλοιπο ποτό που υπήρχε στο μπουκάλι, και παρήγγειλα στον σερβιτόρο ένα καινούργιο. Τα κυρίως πιάτα είχαν ήδη σερβιριστεί, και παρέμεναν σκεπασμένα με τα μεταλλικά καλύμματα.

Όλα τα καλά του κόσμου φίλε μου, βρίσκονταν εδώ, η μόνη που απουσίαζε όμως, ήταν η γυναίκα μου. Ξεσκέπασα το πιάτο της και αντίκρισα το μισοψημένο τιμπόν στέικ που με τόση χαρά είχε παραγγείλει, να παγώνει και να συρρικνώνεται.

Όσο το έβλεπα τόσο νόμιζα πως αντίκριζα μπρος στα μάτια μου αφάγωτη και κρύα την καρδιά μου. Δυο μήνες τώρα στην σειρά κερδίζω συνέχεια. Πολλοί με ρωτούν γιατί, αφού έχω τόσα λεφτά, δεν πάω κάπου να ξεκουραστώ και να γιορτάσω.

Δεν ξέρω γιατί. Ή, μάλλον ξέρω, αλλά δεν το ομολογώ. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι, αφού εδώ, σ’ αυτό το μέρος, έχασα τη γυναίκα μου, εδώ, σ’ αυτό το μέρος, θα την ξαναβρώ. Το απόσπασμα αυτό φίλες και φίλοι, είναι το φινάλε μιας επιστολής, ή ενός διηγήματος, να το πούμε πιο ανοικτά.

Επειδή το θέμα αυτό έχει κλείσει σπίτι αλλά και εξακολουθεί να κλείνει μέχρι σήμερα, θα αφιερώσω σήμερα λίγο χώρο, για την απόφαση που πήρε ένας φίλος, προκειμένου να ξεκόψει από τα «τυχερά παιχνίδια» ….

Είναι πασίγνωστος τζογαδόρος της Μελβούρνης. Έχει χωρίσει 3 φορές εξαιτίας του τζόγου. Και τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις, μετράμε καθημερινά στον κόσμο της τύχης και στους ναούς των καζίνο.

Όταν μιλάμε όμως για τζόγο, για στοίχημα, υπολογίζουμε από την πρώτη στιγμή, ότι όλα είναι εναντίον μας. Ότι δεν εξαρτώνται όλα απ’ εμάς. Ότι λόγο έχει, κυρίως, αυτό που λέμε τύχη, ατυχία, ρέντα, γκίνια, καντεμιά. Παίζεις λαμβάνοντας υπ’ όψιν ως δεδομένο αυτό.

Αν, μάλιστα, το συνειδητοποιήσεις, τότε κάνεις πιο εύκολη τη ζωή σου. Και βρίσκεις τις ισορροπίες σου, την επαφή και τη σχέση με τον τζόγο. Το λέω και αλλιώς. Βλέπεις τον μεγάλο παίκτη, τον αρχιμάστορα, και χάνει ενώ όλα ήταν ευνοϊκά για πάρτη του. Ουδεμία σύσπαση στο πρόσωπο.

Παίκτης είναι, όχι καραγκιόζης προπονητής που τραβάει τα μαλλιά του όταν ο σέντερ-φορ χάνει γκολ. Όλα μέσα είναι, ρε. Και δεν εξαρτώνται όλα από σένα. Το δικό σου μερίδιο, εσένα του τζογαδόρου, είναι πολύ μικρότερο απ’ όσο νομίζεις στο που θα κάτσει η μπίλια.

Στο χαρτί που θα βγει στο τραπέζι. Στο σκορ που θα τελειώσει το ματς στο γήπεδο. Στα άλογα της κούρσας. Όσο διαβασμένος παίκτης είσαι, είναι περιορισμένη η δική σου «παρεμβατικότητα» στο αποτέλεσμα, στο όποιο στοίχημα.

Τύχη. Αν δεν σ’ αρέσει η λέξη, υπάρχουν κι άλλες. Μοίρα. Πεπρωμένο. Γραμμένο. Κισμέτ. Κάποια πράγματα είναι έξω απ’ εμάς. Δεν τα κανονίζουμε εμείς. Γίνονται ερήμην μας. Για τζόγο μιλάμε. Δεν ξεφύγαμε.

Το ότι μιλάμε για τζόγο ή για σεξ, μπάλα και πολιτική, δεν ξεκόβουμε από τις αιώνιες αλήθειες της ζωής. Στο φινάλε το μέγα ζητούμενο είναι να «ζούμε» ηδονικά με τις ανάγκες μας, με τις αδυναμίες, και μια τέτοια είναι ο τζόγος. Παρακάτω.

Θα χάσεις, κύριε. Και θα χάσεις όχι επειδή δεν έπαιξες σωστά. Ούτε αν κερδίσεις σημαίνει ότι έπαιξες σωστά. Σε παρακαλώ. Πολύ περισσότερο όταν στοιχηματίζεις σε παιχνίδι στο οποίο δεν συμμετέχεις εσύ, δεν περνάει από το χέρι σου, αλλά άλλοι είναι εκείνοι που διαμορφώνουν το αποτέλεσμα, π.χ. στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, ή, στις ιπποδρομίες.

Μη ψάχνεις φταίχτες. Εξιλαστήρια θύματα. Αποδιοπομπαίους τράγους. Στη χασούρα, στην κακιά μέρα, στην κάθε αναποδιά μη βγάζεις τον πανικό σου, την ανασφάλειά σου. Σ’ όλα τα ανθρώπινα υπάρχει στους αιώνες αυτό που λες τύχη, ατυχία.

Κι ένα κάρο μπουρδολογίες που ακούς από τους μετά Μωάμεθ προφήτες, τους ξερόλες στο τι γίνεται, τι έγινε, γιατί έγινε. Κανείς δεν ξέρει τίποτα όσο τα ίδια τα γεγονότα. Αφού έγιναν, αλλά όχι πριν συμβούν. Ένα μικρό μαθηματάκι έτσι για τον τζόγο.

Πάμε παρακάτω τώρα. Τα διαβάζεις και ταυτόχρονα ανατριχιάζεις, για το μέχρι που μπορούν να φθάσουν οι θρησκείες. Μάθαμε λοιπόν, ότι Αλλάχ δεν θέλει να ξεπροβάλλουν τα μαλλιά μιας γυναίκας κάτω από την μαντήλα της.

Η «Αστυνομία Ηθών» συλλαμβάνει μια νεαρή κοπέλα, την προπηλακίζει και τελικά την δολοφονεί. Άκου να φαίνονται τα μαλλιά της! Ο Αλλάχ λέει: Τίποτα από το σώμα της δεν επιτρέπεται να είναι ακάλυπτο – εκτός από τα μάτια της. Για να βλέπει μόνο μπροστά της.

Λίγο πιο πέρα, στην Ασία, στην Αφρική ο εκάστοτε Θεός απαγορεύει στις γυναίκες να νιώθουν ηδονή. Επιβάλλει στους λειτουργούς του, ήδη από την παιδική ηλικία, να τους κόβουν με ένα ξυραφάκι την κλειτορίδα. Και μιλάμε για το 2022. Η εποχή που έχει αλλάξει ο πλανήτης.

Βέβαια οι γυναίκες νιώθουν κι από αλλού ηδονή – αλλά η κλειτορίδα είναι η κύρια πηγή της. Κλειτοριδεκτομή λοιπόν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, υπολογίζει ότι αυτή τη στιγμή ζουν στον κόσμο πάνω από 200 εκατομμύρια γυναίκες που έχουν υποστεί αυτόν τον ακρωτηριασμό.

Άκου, να νιώθουν ηδονή και οι γυναίκες! Είναι τόσες οι απαγορεύσεις και τα ταμπού που αφορούν το γυναικείο φύλο, που η εύλογη ερώτηση είναι: Γιατί δεν τις έπλασαν από την αρχή αλλιώς οι παντοδύναμοι θεοί;

Ή, μήπως, δεν έχουν καμία σχέση οι θεοί με τα ταμπού και τις απαγορεύσεις; Ή μήπως δεν υπάρχουν θεοί; Εδώ σταματάνε οι μερικές απορίες μου, και γίνονται μία μεγάλη απορία. Που στους περισσότερους ανθρώπους γεννιέται στο σχολείο, και στο μάθημα των θρησκευτικών.

Αν ήμουν ΕΓΩ η Ιερά Σύνοδος θα τα απαγόρευα τα θρησκευτικά. Κάνει περισσότερο κακό στην θρησκεία παρά καλό. Τα νέα παιδιά είναι από την φύση τους «πνεύματα αντιλογίας», το βιβλίο είναι περισσότερο κατήχηση παρά συγκριτική θεολογία.

Η αμηχανία του εκάστοτε θεολόγου, μπροστά στα ερωτήματα των μαθητών, βλάπτει το μάθημα που διδάσκει. Η κλασική απορία που διατυπώνεται σε κάθε τάξη επί αιώνες, είναι μία και μοναδική:

«Μα Κύριε! Κύριε! Αφού ο θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος γιατί επιτρέπει τις πανδημίες, τους πολέμους, τις αρρώστιες και τα βάσανα των ανθρώπων;» Το ερώτημα αυτό βέβαια δεν έχει απάντηση. Ας αφεθεί ο κάθε νέος να το παλέψει μέσα του και να δώσει την δική του απάντηση, αν τελικά μπορέσει.

Το θέμα μου δεν είναι ο Θεός. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει – και ακολουθώ την γνώμη ενός σοφού ανθρώπου, του Πρωταγόρα: Και για όσους έχουν ξεχάσει τα αρχαία τους ο Πρωταγόρας είχε πει και μάλιστα με μεγάλη ειλικρίνεια:

Για τους θεούς δεν ξέρω τίποτα. Ούτε αν υπάρχουν, ούτε αν δεν υπάρχουν, ούτε ιδέα έχω ποιοι είναι. Γιατί είναι πολλά αυτά που εμποδίζουν τη γνώση και η αβεβαιότητα και η συντομία της ζωής του ανθρώπου, είναι πάντοτε προ των πυλών.

Το θέμα μου είναι η εκμετάλλευση και η καπήλευση της ιδιότητας του ιερέα, αρχιμανδρίτη, επισκόπου, μητροπολίτη, σε θέματα άσχετα με την θρησκεία. Είναι απίθανη η αμορφωσιά, το τι ακούγεται από το στόμα λειτουργών του Υψίστου.

Να θυμίσω το περί της δυνατότητας ενός βιασμού, χωρίς πραγματικά να το θέλει και το θύμα που είχε δηλώσει πρόσφατα κάποιος Ελλαδίτης μητροπολίτης… Παρόμοιες δηλώσεις έχουν γίνει κατά εκατοντάδες στο παρελθόν, αλλά στου κουφού την πόρτα……

Η θρησκεία αγαπητοί μου φίλοι και αγαπητές φίλες της στήλης, είναι περίεργο πράγμα. Μπορεί να αποτελεί μία παρηγοριά για τις δυστυχίες ενός λαού, αλλά μπορεί να κρατήσει τον ίδιο λαό μέσα στην άγνοια και την δεισιδαιμονία.

Για παράδειγμα και για του λόγου το αληθές τα θαύματα του Λυκαβηττού!!!, που αγανάκτησαν ακόμη και τους ίδιους τους κληρικούς. Μπορεί η θρησκεία, να οδηγήσει φανατικούς ακόμη και στο έγκλημα.

Μπορεί να προκαλέσει συρράξεις, διωγμούς και πολέμους. Και σήμερα ακόμη γίνονται πόλεμοι θρησκευτικοί, και μετράμε εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες. Όσο για την Ελληνορθόδοξη εκκλησία είναι καταφανές ότι έχει γεράσει.

Ο κόσμος αλλάζει, όμως οι δικοί μας, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, έχουν μείνει χωρίς ανανέωση. Δεν θα την έβλαπτε μία ριζική μεταρρύθμιση, ανάλογη με τις σημερινές συνθήκες, αλλά κάθε σκέψη αλλαγής αντιμετωπίζεται πάντοτε εχθρικά.

Πάμε τώρα στο ζουμί. Γιατί στο Ιράν η γυναίκα θέλει δεν θέλει θα κυκλοφορεί με μαντήλα στο κεφάλι; Μια κουβέντα είναι αρκετή. Το σεξ ήταν πάντα απειλή σε κάθε κοινωνία. Το ελεύθερο σεξ, ο ελεύθερος έρωτας. Να το πούμε αλλοιώς.

Η μεγαλύτερη και η περισσότερο επικίνδυνη επανάσταση είναι η κατοχύρωση της σεξουαλικής ελευθερίας. Όλα τα άλλα είναι της πλάκας. Κάνουμε επανάσταση γι’ αυτό και το άλλο.

Μια είναι η επανάσταση στην οποία το κράτος, όποια μορφή έχει είναι ανίκανο να κουμαντάρει την κατάσταση. Όταν οι πολίτες είναι ελεύθεροι, δηλαδή δεν τους παρεξηγεί κανένας, όταν βρίσκονται σεξουαλικά με όποιον, με όποια γουστάρουν.

Τα μαλλιά είναι στοιχείο που λειτουργεί εμπρηστικά στο σεξουαλικό πόθο. Προκαλούν ειδικά τα μαλλιά που ανεμίζουν,.. Στο Ιράν, στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν απαγορεύεται να φαίνεται και μια τούφα από γυναικείο μαλλί. Και μια μπούκλα. Όλο το μαλλί κρυμμένο το  θέλουν κάτω από τη μαντήλα.

Τα μαλλιά. Την είχαν τσακώσει την τσαμπερδώνα, παντρεμένη γυναίκα, να ξενοκοιμάται; Επιτόπου της έκοβαν τα μαλλιά. Της τα ξύριζαν γουλί. Αυτή ήταν η τιμωρία της. Η διαπόμπευση της. Να, πουτάνα είναι και της αξίζει το κούρεμα.

Και η γυναίκα που έχανε τον άνδρα της, τον πενθούσε κόβοντας τα μαλλιά της. Έτσι έδειχνε τη δυστυχία της που έχασε τον σύζυγο.

Στο Ιράν έχουν χάσει τη μπάλα, διότι ξεσηκώθηκαν χιλιάδες γυναίκες όταν δολοφονήθηκε από την κρατική αστυνομία μια 20χρονη χωρίς μαντήλα. Επί Σάχη κυνηγούσαν τις γυναίκες που φορούσαν μαντήλα. 

Οι γυναίκες για να κάνουν αντίσταση στο καθεστώς του Σάχη φορούσαν μπούργκα. Το 1979 ο Χομεϊνί έκανε την… ισλαμική επανάσταση και από τότε η μαντήλα είναι νόμος. Την θέλει ο Αλλάχ. Ας ελπίζω τουλάχιστον ότι κάτι μάθατε και σήμερα…

============================================

03 / 10 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα να έχουμε. Χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε πλέον μια ανάσα και από το τέλος του χρόνου. Ένας ακόμη χρόνος στην πλάτη μας, με όλα τα καλά του, και με τα αμέτρητα… κακά του.

Ήταν μόλις 32 ετών. Είχε κάνει όνειρο της ζωής του, να ταξιδέψει μια μέρα στην Αυστραλία, που ζούσε μόνιμα ένας φίλος του. Τελικά κάποια στιγμή τα κατάφερε και βρέθηκε στην Μελβούρνη, φιλοξενούμενος του φίλου του.

Δεν είχε περάσει και πολύ καιρός, όταν κάποιο πρωϊνό ο φίλος του χτύπησε την πόρτα του φίλου για να πιούνε τον πρωϊνό καφέ. Δεν έπαιρνε όμως απάντηση. Κάποια στιγμή αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και βρίσκεται μπροστά σε ένα θέαμα, που δεν μπορούσε κανείς να το φανταστεί.

Ο φίλος του βρισκόταν νεκρός στο κρεββάτι με τα μάτια ορθάνοιχτα χωρίς καμιά ανάσα. Το πόρισμα της αστυνομίας από τις μετέπειτα έρευνες βγήκε, με το αποτέλεσμα να λέει αυτοκτονία. Ένα γεγονός που συγκλόνισε όσους τουλάχιστον γνώριζαν τα δυο παιδιά.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι ένα νεαρό παλικάρι, 32 μόλις ετών, έφυγε από την Ελλάδα, για να έρθει να δώσει τέλος στην ζωή του, στην μακρινή Αυστραλία. Η υπόθεση έκλεισε και τυπικά με πολλά και αναπάντητα ερωτήματα.

Την ίδια στιγμή πληροφορήθηκα, ότι βρέθηκαν τα στοιχεία της Ελληνίδας που είχε σκοτωθεί από τραμ στην περιοχή του South Melbourne. Η αστυνομία μετά από πληροφορίες και στοιχεία που μάζεψε αποφάνθηκε ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είχε δώσει τέλος στην ζωή της πέφτοντας στις ράγες των τραμογραμμών.

Και εδώ η κοπέλα είχε έρθει για διακοπές στην Μελβούρνη, αλλά κάτι δεν πήγε καλά με την παραμονή της και το ένα έφερε το άλλο. Το πτώμα της κοπέλας βρίσκεται ήδη στην Ελλάδα και στα δικά της άτομα που ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε.

Βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή για μια ολόκληρη ζωή. Αναφέρομαι στην «Θεά» Μπριτζίτ Μπαρντώ. Δεν έχω πει ποτέ ότι υπάρχει κάποια άλλη ανώτερη της. Αυτή είναι. Η Μπε-Μπε, όπως έγινε γνωστή. Τέτοιο θηλυκό να συνδυάζει στους υπέρτατους βαθμούς αθωότητα και σεξουαλικότητα δεν υπήρξε στον αιώνα.

Και, βέβαια, κάλλος με την αρχαιοελληνική έννοια. Ομορφιά υψηλής αισθητικής. Αυτή την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Στα 88 της χρόνια σήμερα η θεά, εδώ και χρόνια δεν είναι σε θέση να περπατήσει, ούτε με μπαστούνι.

Όχι ρε φίλε μου. Γυναίκα που φιλούσες το χώμα που πατούσε, που έδινες όλη τη ζωή σου, όχι τη μισή, να την ακουμπούσες μονάχα, ο χρόνος την τσαλαπάτησε. Οριστικά. Την έκανε ναυάγιο. Δεν πέθανε, όμως. Ζει στις ταινίες της, στις φωτογραφίες της που τις κρατάμε σαν εικονίσματα.

Να μην είμαι όμως και υπερβολικός. Τα τελευταία 100 χρόνια, δηλαδή όσα…. κυκλοφορώ εγώ στη ζωή, αυτή είναι η πρώτη γυναίκα του πλανήτη. Είμαι σίγουρα μέσα αν ισχυριστώ ότι η Μπριτζίτ Μπαρντώ εδώ και χίλια χρόνια είναι ότι πιο θηλυκό πλησιάζει σε αισθητική τελειότητα.

Η εικόνα της θηλυκότητας που ακτινοβολεί από κορμί χωρίς χυδαιότητα, με βλέμμα αγνότητας και φωνή κοριτσίστικης αφέλειας. Μια γυναίκα θρύλος, που ήταν το όνειρο κάθε άντρα, να βρεθεί έστω και για λίγο δίπλα στο κορμί της.

Πάμε λίγο πιο βαθειά τώρα. Εκλέγεται πρόεδρος στη Ρωσία ο Βλαδίμηρος Πούτιν και ο πασών των Ρωσιών πατριάρχης τελεί δοξολογία στο Κρεμλίνο υπέρ του πράκτορα. Όποιος πει ότι ο πατριάρχης Κύριλλος είναι λαμόγιο του Πούτιν ή ότι δεν ξηγήθηκε χριστιανικά είναι πέρα για πέρα λάθος.

Κάνω μόνο μια ερώτηση: Ποιος, άραγε, είναι ο περισσότερο ισχυρός. Ο Κύριλλος, ή, ο Πούτιν; Χάνει αυτός που λέει ο Πούτιν. Ναι μεν έχει πυρηνικά ο τσάρος και είναι το απόλυτο αφεντικό της μεγάλης χώρας, αλλά ο άλλος είναι ο αληθινός εξουσιαστής.

Γιατί είναι άνθρωπος του Θεού. Εκφράζει και εκπροσωπεί την αιώνια εξουσία. Της θρησκείας της αληθινής και το πιο μεγάλο μαγαζί, δηλαδή τη ρωσική Εκκλησία. Τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που έκαναν πατριάρχες στους περασμένους αιώνες για πάρτη των τσάρων, δεν έκανε ο αγιότατος και  μακαριότατος Κύριλλος όταν ευλόγησε την εισβολή στην Ουκρανία. Και είναι φόρα παρτίδα με τον Πούτιν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατριάρχης λαμογιάρει με τον τσάρο. Είναι οι γκραν σουξέ ηλίθιοι, όσοι ισχυριστούν πως ο Κύριλλος κάνει παιχνίδι του Πούτιν. Δεν καταλάβατε. Τη δική του εξουσία υπηρετεί ο πατριάρχης πασών των Ρωσιών Κύριλλος. Και η εκκλησιαστική του πολιτική γίνεται στο όνομα του Θεού. Βέβαια.

Το παραμυθάκι είναι ότι ο Χριστός δίδαξε την Αγάπη, την Ειρήνη και το Αγαπάτε τον πλησίον σας. Ο Χριστός, ο χριστιανισμός μιλάει για το… καθήκον. Κάνεις το καθήκον στον Πούτιν, είσαι καλός χριστιανός. Αυτό λέει ξακάθαρα ο Κύριλλος.

Πως όσα φανταράκια πεθάνουν στην Ουκρανία, την επίσης χριστιανοορθόδοξη Ουκρανία, θα ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Θα πεθάνουν αλλά θα πάνε στον Παράδεισο με τις ευλογίες της ρωσικής Εκκλησίας.

Αυτά τα ωραία και πολύ χριστιανικά τα είπε ο Κύριλλος. Και τα πιστεύει αυτά ο κύριος. Δεν κάνει πολιτική, ούτε είναι μαφιόζος και αρχισυμμορίτης ρασοφόρος, όπως τον κατηγορούν κάποιοι άπιστοι, κάποιοι αιρετικοί στην Ρωσία.

Αιώνιο το θέμα. Ποια είναι η θέση της ομοφυλοφιλίας, της παιδεραστίας στην κοινωνία της αρχαίας Ελλάδος. Ότι παράγει η σκέψη βγαίνει στον αέρα. Πανεπιστημιακοί και μη λένε τα δικά τους, που βέβαια δεν είναι ίδια. Ο καθένας όπως το βλέπει. Όπως το σκέπτεται.

Με τις εμμονές του ή με την ελευθερία του καθαρού του μυαλού. Κανείς δεν είναι σε θέση να μιλήσει ιστορικά. Δημοσιογραφικά. Ρεπορταζιακά. Όλοι στηρίζονται σε ”στοιχεία” με όχι μονοδιάστατη ερμηνεία. Έτσι, λοιπόν, τα συμπεράσματα είναι αμφισβητήσιμα, αν δεν είναι εκβιαστικά.

Μια κουβέντα σοβαρή, με την οποία σχεδόν θα συμφωνούσε κανείς, είναι ότι δεν αξίζει τον κόπο να πέφτει τόση έρευνα και μελέτη γι’ αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα. Να, όμως, που δεν έχουν σταματήσει να γράφονται βιβλία για το αν στηνόντουσαν ή όχι οι αρχαίοι Έλληνες.

Πρώτη παρατήρηση. Αν δεχθούμε ότι η ομοφυλοφιλία έκανε θραύση από τότε, να το πούμε λαϊκά και σταράτα, τότε έχουμε φαινόμενο μόδας. Ο άνθρωπος βιολογικά δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Σύμφωνα με αποδεδειγμένες μετρήσεις επιστημονικής αξιοπιστίας ένα 10% γεννιέται ομοφυλόφιλο , ποσοστό ίδιο τόσο στους άντρες, όσο και στις γυναίκες. Άρα;

Άρα, αν έπαιζε η ομοφυλοφιλία, αν είχε ”επιβληθεί” κοινωνικά στην αρχαία Ελλάδα, δυο τινά συμβαίνουν. Το πρώτο, όπως είπαμε, είναι να είχε επεκταθεί η δουλειά διότι τον… έπαιρναν και τον έδιναν και άτομα που δεν ήταν gay.

Η άλλη εξήγηση είναι επίσης προφανής. Για να είχε απλωθεί τόσο πολύ η ομοφυλοφιλία, αν είχε πράγματι απλωθεί, και εκείνα τα χρόνια, τότε κάποια συγκεκριμένη αναγκαιότητα υπηρετούσε. Κοινωνική, εθνική, πατριωτική, στρατιωτική.

Και όλα αυτά σήμερα, γιατί επιστήμονες προσπαθούν να εντοπίσουν την αιτία του… κακού, που η ομοφυλοφιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών κάνει θραύση στις μέρες μας. Οι έρευνες δείχνουν, ότι 2 στα 5 άτομα έχουν μια ομοφυλοφιλική σχέση στην ζωή τους.   

Ο γνωστός ηθοποιός Άλεκ Μπάλντουϊν είχε παντρευτεί την γυναικάρα Κιμ Μπάσιγκερ και μαζί της έκανε μια κόρη, που να μην έσωνε να την έκανε. Χώρισε, βέβαια, με την σούπερ σέξυ Κιμ, η οποία είναι και πολύ καλή ηθοποιός, πρωτοκλασάτη, αλλά το σκυλομετάνοιωσε ο άνθρωπος, που απέκτησε την Άιρλαντ, αυτό είναι το όνομα της θυγατέρας του από τον πρώτο γάμο.

Για λύπηση είναι ο ηθοποιός, όχι γιατί δεν κατάφερε ποτέ να γίνει πρώτο όνομα στο Χόλυγουντ, αλλά για τη ξεφτίλα και την πίκρα που δέκα χρόνια τώρα πίνει από την Άϊρλαντ. Το τι κάνει αυτό το ρεμαλάκι δεν λέγεται, και δεν γράφεται.

Το παίζει μοντέλο, αλλά φρικάρει το σύμπαν και πολύ περισσότερο τον μπαμπά της. Και κάνει αυτά που κάνει, τα προκλητικά και ακραία, όχι μόνο σεξουαλικής υστερίας το κορίτσι, αλλά και τα ρίχνει δημόσια σε βάρος του πατέρα της.

Παρακαλώ μόνο μισό λεπτό, μόλις 30 δευτερόλεπτα σιωπής. Χάρη και μόνο στη σιωπή, και μια στιγμιαία έστω απομάκρυνση από τη σαβούρα της λεγομένης επικαιρότητας, βοηθάει να αντιληφθεί ο καθένας τι συμβαίνει και γιατί.

Θυμόμαστε την άγρια, την βάρβαρη, την απάνθρωπη εκτέλεση, τον αποκεφαλισμό ενός Αμερικανού δημοσιογράφου από τζιχαντιστές του Ιράκ. Με μαχαίρι ένας μαυροντυμένος ανέλαβε τον ρόλο του δήμιου και έκοψε πέρα για πέρα το λαιμό του Αμερικανού πολίτη.

Μια εκτέλεση που γυρίζει τον χρόνο πίσω, κάποιους αιώνες. Απαραίτητη η σιγή των 30 δευτερολέπτων… Της σιγής και ακινησίας διότι στον καιρό μας δεχόμαστε τρομακτική επίθεση “ειδήσεων” και “πληροφοριών” εντελώς άχρηστων, εντελώς περιττών, που απευθύνονται σε ηλίθιους, σε άτομα που ηλιθιοποιούνται παρά τη θέλησή τους.

Ακόμα και σε μισό λεπτό η σκέψη καθαρίζει, πετάς το σανό που σε ταϊζουν καθημερινά, και υποδέχεσαι το γεγονός για το οποίο θα μιλήσουμε. Χωρίς πολλά λόγια. Τηλεγραφικά. Κάτι πιο μεγάλο από τον πατριωτισμό.

Το μίσος για τον Αμερικανό. Για τη σημερινή υπερδύναμη, την πλανηταρχία. Κάποτε ήταν οι Άγγλοι, σήμερα οι Αμερικανοί που κανονίζουνε, που αποφασίζουνε για τη ζωή μας στους τόπους που γεννηθήκαμε. Πότε θα φύγετε, ρε, πότε θα σταματήσετε να “ενδιαφέρεστε” για χώρες και για λαούς έξω από τις ΗΠΑ; Ποτέ! Το ξέρουμε.

Γι’ αυτό κι εμείς στέλνουμε το “μήνυμα”. Που δεν είναι μονάχα ένας αποκεφαλισμός δημοσιογράφου, ενός Αμερικανού πολίτη, αλλά και η ΑΠΕΙΛΗ μιας ακόμα τρομοκρατικής ενέργειας, σαν εκείνη των Δίδυμων Πύργων. Το μήνυμα ήταν επί λέξει: “Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ”.

Όταν τον κούρεψαν γουλί οι τζιχαντιστές τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζαίημς Ράιτ Φώλεϋ κατάλαβε ο άνθρωπος, ότι ήταν κιόλας μελλοθάνατος. Δεν γνωρίζω αν το σημείωμα που άφησε το έγραψε με τη βούλησή του ή τον υποχρέωσαν να το υπογράψει.

“Καλώ τους φίλους μου και τα μέλη της οικογένειάς μου να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους πραγματικούς δολοφόνους μου, που είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ”.Στο έργο όμως είναι και η μάνα. Έσφαξαν το παιδί της, το καμάρι της για αντίποινα των αμερικάνικων βομβαρδισμών και η χαροκαμένη, σε γραπτή δήλωσή της λέει:

“Ο γιος μου έδωσε τη ζωή του στην προσπάθεια να δείξει στον κόσμο τα δεινά του συριακού λαού. Ποτέ δεν είμασταν τόσο υπερήφανοι γι’ αυτόν. Ο γιος μου πέθανε ως μάρτυρας για την ελευθερία και δεν έχει σχέση με την αμερικάνικη πολιτική στο Ιράκ, στη Συρία”.

Παρόμοια δήλωση έκανε και ο πατέρας του Φώλεϋ και έριξε την ευθύνη της αποτρόπαιης εκτέλεσης του γιου του στις ΗΠΑ.Συνέβη τέτοιες μέρες πριν από 8 χρόνια το 2014. Είναι η εποχή μας. Ζούμε σ’ αυτή την εποχή.

Βομβάρδισαν οι Αμερικανοί, ωφελήθηκαν οι Κούρδοι, ζημιώθηκαν οι τζιχαντιστές, και επειδή αυτοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν στα ίσα τις ΗΠΑ φάγανε τον δημοσιογράφο, ήταν ανταποκριτής στη Συρία.

Οι τζιχαντιστές παίζουν για πάρτη τους, το ίδιο οι Κούρδοι του Ιράκ, οι Σύριοι επαναστάτες, οι πάντες. Αυτό κάνουν και οι Αμερικάνοι. Ο καθένας έχει το δίκαιο του, τα συμφέροντα του. Και μια ζωή άκρη δεν βγαίνει. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία, σήμερα εδώ, αύριο εκεί.

Καλό μήνα, μη ξεχνιόμαστε. Μπήκε ο Οκτώβριος. Μην το λες αυτό, αποδυτηριάκια. Δεν το ξέρεις αυτό, αποδυτηριάκια. Μπήκε πράγματι ο Οκτώβριος, ή έγινε το άλλο. Μήπως μπήκαμε εμείς στον Οκτώβριο.

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Δεν υπάρχει Οκτώβριος. Κανένας μήνας δεν υπάρχει. Ποιος χρόνος; Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Δεν υπήρξε ποτέ. Υπάρχουν, σύννεφα, βουνά, θάλασσες, ζώα, πέτρες, χώμα, αέρας, θάμνοι, μελιτζάνες, κατσαρίδες, συναγρίδες, βροχή, κρύο, όλα αυτά υπάρχουν. Χρόνος δεν υπάρχει.

Η απάτη. Να είναι βέβαιος ο άλλος ότι υπάρχει ουρανός. Δεν υπάρχει. Η ψευδαίσθηση. Αυτό που θαρρούν οι πιτσιρικάδες, αλλά και οι μεγάλοι είναι ένα ασύνορο κενό. Βλέπει ο άλλος το ”ταβάνι” της γης και μασάει το μαντολάτο, και τον δουλεύουν οι ποιητάδες επειδή στη ”ζωγραφιά” πράγματι υπάρχουν σύννεφα, αστέρια, η σελήνη, ο ήλιος. Κανονικό δούλεμα, σαν κι αυτό που αιώνες κάνουν το παπαδαριό και οι συμμορίες των πολιτικών.

Και ο χρόνος. Όπως στο λέω. Ανύπαρκτο πράμα είναι και ο χρόνος. Και η ψυχή, και ο θεός, και ο διάολος, και ο φόβος, και η ελπίδα, το χθες, το μέλλον.

Ο φιλοσοφημένος, ο αληθινά θρησκευόμενος άνθρωπος δεν ασχολείται με το χρόνο. Δεν τον κάνει φέτες, σε χρόνια, σε μήνες, σε μέρες, σε ώρες. Πώς να στο πω. Δεν τον μετράς τον χρόνο. Αν φθάσεις σ’ αυτό το σημείο, να αγνοείς το χρόνο, τότε πλησιάζεις την αιωνιότητα. Την αθανασία. Καλό… Οκτώβρη.

==============================================

26 / 09 / 2022

Υπάλληλος σε δικηγορικό γραφείο της Μελβούρνης το κορίτσι. Κάτι σαν τηλεφωνήτρια. Προσέχει όμως κάτι παραπάνω από κάθε άλλη γυναίκα την εμφάνιση της. Γεροδεμένο κορμί, επιθετικό στήθος και μάτια πρόστυχα. Συνήθως κτυπάει άνδρες του στενού ή του όχι πολύ στενού της κύκλου.

Δεν αισθάνεται πλέον καμιά ντροπή αλλά ούτε και ενοχή, που κερατώνει μια φίλη ή, ακόμη και μια γνωστή της. Την ρώτησε πρόσφατα η πιο κολλητή της φίλη, που κυκλοφορούν μαζί στα μαγαζιά του Oakleigh, με μοναδικό σκοπό τις κατακτήσεις της προηγούμενης μέρας:

”Γιατί, ρε, μωρό, αυτή η ανήθικη συμπεριφορά σου; Γιατί αυτή η μανία με τους παντρεμένους… Και η κοπελιά με ειλικρίνεια εξήγησε: Μ’ αρέσει το σεξ. Είναι η απόλυτα προτεραιότητα στη ζωή μου. Δεν μ’ ενδιαφέρει ο έρωτας, δεν ψάχνω να βρω γκόμενο, να τον τυλίξω.

Η ιδέα του γάμου μου προκαλεί αλλεργία, ναυτία, σκέτη φρίκη. Γιατί λοιπόν να ψάχνω για άντρα λες κι είμαι κανένα τσουλί και να μη… ντουφεκάω αυτούς που έχω μπροστά στα πόδια μου, τους συζύγους της μιας και της άλλης, που γουστάρουν να βρεθούν δίπλα μου…

”Και δεν φοβάσαι, ρε κορίτσι, μη σε πάρει χαμπάρι κάποια από τις γυναίκες με τις οποίες κάνεις παρέα και σε βγάλει στην φόρα;. Και η απάντηση: Είμαι πάρα πολύ προσεκτική, δεν δίνω δικαιώματα να με υποψιαστεί καμιά. Ποτέ δεν κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Ανάβω φλας στον κύριο, του δείχνω ότι θέλω να στρίψω κι εκείνος αν ψυλλιαστεί, ακολουθεί…

Αν, πάλι, καταλάβει τι θέλω και διστάσει, κανένα πρόβλημα, δεν θα επιμείνω. Σου είπα, είμαι διακριτική, ποτέ δεν κάνω παιχνίδι στα ίσα. ”Και σχετίζεται κάθε φορά που αποπλανείς έναν παντρεμένο; Δεν είσαι καλά φίλε μου! Πρέπει να μ’ αρέσει πολύ ένας παντρεμένος για να ξαναπάω μαζί του. Οι μόνιμες σχέσεις, αυτές με προοπτική είναι έξω από το ρεπερτόριο μου.

Προτιμώ τους παντρεμένους διότι είναι εύκολος στόχος, όλοι σχεδόν έχουν σεξουαλικά παράπονα από τις γυναίκες τους. Άλλες εποχές τότε, άλλες εποχές όμως σήμερα. Και από την άλλη η εποχή γεννάει νέα επαγγέλματα. Στους άνδρες όμως, έχει επιτυχίες και δύσκολα να βρεθεί γυναίκα να την ανταγωνιστεί.

Δεν διστάζει να φλερτάρει με το δικό της τρόπο, χωρίς να εκτίθεται. Σχεδόν παίζει στα σίγουρα. Μόνο με παντρεμένους, ανεξάρτητα ηλικίας κι άλλων κριτηρίων. Μόνο ένα την ενδιαφέρει, το σεξ. Απ’ αυτή την άποψη γιατί να μην την χαρακτηρίσεις αθώα. Απλά να την έχετε υπόψιν σας.

Άλλος ένας πασίγνωστος συμπάροικος έφυγε πρόσφατα για πάντα από κοντά μας. Ο Λιάκουρας, όπως τον ξέραμε εμείς. Νταβατζής και μεγάλος τζογαδόρος ο Λιάκος, για τα χρόνια εκείνα. Ο Λιάκουρας όπως τον φώναζαν οι κοντινοί του άνθρωποι. Κάπου στην δεκαετία του 70 στην Μελβούρνη.

Επάγγελμα σκληρό και ανταγωνιστικό εκείνα τα χρόνια. Στο φινάλε ήταν δουλειά του υποκόσμου, και για να έρθουμε στο θέμα μας, σήμερα είναι επάγγελμα υπό εξαφάνιση. Νταβατζής. Ο σωματέμπορας να το πούμε πιο απλά. Ο προαγωγός κατά τη δικαστική γλώσσα. Ο μαστροπός. Ο προστάτης.

Σιγά όμως που θέλει προστασία από τον νταή και μαχαιροβγάλτη νταή η κυρία που αποφασίζει σήμερα να σκάσει μύτη στο πεζοδρόμιο. Δεν υπάρχει πια ο Σακαφλιάς που τον έκανε σουξέ ο Τσιτσανης, και αργότερα ο Σαλονικιός, που έγινε σουξέ του Στράτου Διονυσίου. Νταβατζήδες φιρμάτοι ο Σακαφλιάς και ο Σαλονικιός.

Σήμερα τους διαδόχους τους τους πάτησε το τραίνο της νέας εποχής. Όπως τον γαλατά, τον παγοπώλη, την τηλεφωνήτρια, επαγγέλματα προϊστορικά. Μέσα στο μπουρδέλο κοιμόταν, πιο σωστά λαγοκοιμόταν ο νταβατζής, και παραδίπλα του ποιος ξέρει τι όνειρα έβλεπαν, κοιμισμένες και αυτές, οι δυο πουτάνες που είχε εκείνα τα χρόνια στην προστασία του.

Παίδαρος ο Λιάκος τα χρόνια εκείνα. Τζογαδόρος με μανία στις ιπποδρομίες. Ημιάγρια φύση, όμως φοβότανε μήπως του σαλτάρουν στον ύπνο του, και τον ξεσκίσουν οι γκόμενες στις οποίες παρίστανε τον αγαπητικό. Εκείνες τον είχαν για καμάρι τους, τον άνθρωπό τους.

Δεν μπορείς να ξέρεις τι κρύβει όμως η ψυχή του αλλουνού. Της αλληνής. Με το χέρι στο μαχαίρι, λοιπόν, που κουβαλούσε στον κόρφο του κοιμόταν, λαγοκοιμόταν ο περιβόητος νταβατζής της St, Kilda, από Ηλεία μεριά, αλλά ο φόβος, φόβος. Μην του ξηγηθεί μπαμπέσικα ένα από τα δύο κορίτσια που είχε στην ιδιοκτησία του.

Ο βαρύμαγκας νταβατζής της Μελβούρνης, πριν από μισό αιώνα. Τα ξημερώματα μόλις έκλειναν τα μπουρδέλα ο Λιάκουρας έπαιρνε όλες τις εισπράξεις από τα κορίτσια και έτρεχε να προλάβει την πράσινη τσόχα στους δρόμους του Fitzroy.

Είχε γλιτώσει πολλές φορές από κάποια ανταγωνιστικά μαχαιρώματα. Σε ένα απ’ αυτά είχε χάσει το αριστερό του μάτι. Γλίτωσε στο παρά πέντε. Τα λαμόγια της τότε εποχής τον έβγαλαν από την μέση. Δεν ήθελαν έναν Έλληνα να χώνεται στα λημέρια τους.

Σε ένα δικαστήριο, μια από τις κοπέλες που «προστάτευε» είχε καταθέσει, πως ο Λιάκουρας είχε βιάσει τις δύο αδελφές της, επειδή δεν ακολουθούσαν το επάγγελμα. Απειλούσε την οικογένειά μου, μ’ έστελνε σε πελάτες. Όποτε προσπαθούσα να ξεφύγω, με ξυλοκοπούσε και ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και στον πατέρα μου.

Και ο Λιάκουρας συνέχιζε να ζει μέσα στην παρανομία. Ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο, με τόσους εχθρούς που είχε αποκτήσει. Όλη του η ζωή μπουρδέλα και καφενεία. Ιππόδρομος και αργότερα ρουλέτα. Μια στιγμή όμως. Δεν τα έχει βάλει όλα, όσα παίζουν στη ζωή του ο ίδιος άνθρωπος. Δεν τα ανακάλυψε αυτός. Όχι, βέβαια.

Δεν είναι δική του απόφαση. Η φτιάξη του τα ορίζει όλα. Με μια άλλη κουβέντα, τον τζόγο τον κουβαλά ο άνθρωπος μέσα του. Τον καψουρεύεται η φύση του. Ο τζόγος είναι η ίδια η ζωή. Δεν το έχεις πάρει πρέφα; Ναός είναι το καζίνο για τον παίκτη. Κανονική εκκλησία. Όπως άλλοι πάνε στον οίκο του Θεού και, μετά φόβου και ατέλειωτου σεβασμού για τον μεγαλοδύναμο, ανάβουν κεράκια και προσκυνάνε τις εικόνες.

Έτσι και οι παίκτες της ρουλέτας εκκλησιάζονται στον ιππόδρομο και στο καζίνο αφιερώνοντας τις διαφορετικού χρώματος μάρκες στη θεά Τύχη, όμως χωρίς φόβο για ότι τους περιμένει… Το πιθανότερο είναι στο τέλος του Εσπερινού και του Όρθου οι ρουλετάκιες είναι να φύγουν ξεβράκωτοι και ξεκάλτσωτοι και χρεωμένοι στους ”απ’ έξω”.

Στα καζίνο έτσι για πληροφόρηση, υπάρχουν και οι απ’ έξω, οι τοκογλύφοι, οι οποίοι περιμένουν τους χαμένους να τους ζητήσουν καύσιμα για να ξαναμπούν γκαζωμένοι στο παιχνίδι, χωρίς την πρόνοια να κάνουν το σταυρό τους. Δεν θα πεθάνει όμως ποτέ ο τζόγος. Και πως να πεθάνει, όταν τον γουστάρει η φύση του ανθρώπου!

Γι’ αυτό, άλλωστε, κυριαρχεί στη ζωή του από την ημέρα που γεννιέται. Άνθρωποι είμαστε, ρε, όχι ζώα. Όχι μόνον φαγητό και ύπνο. Έχουμε βάλει κι άλλα πράγματα στην καθημερινότητά μας, κι ένα από αυτά είναι και ο τζόγος. Τον Λιάκουρα τον είδα πρόσφατα, για τελευταία φορά, σε μια από τις σελίδες με τους νεκρούς στον «Νέο Κόσμο».

Και το μυαλό μου γύρισε μισό αιώνα πίσω. Τότε που ήταν στις μεγάλες του δόξες, και με τις τσέπες πάντα γεμάτες με τα εικοσαδόλαρα της τότε εποχής, έκανε καταστάσεις στα μπουζούκια. Η αγγελία έγραφε, μόνο οι αγαπημένοι του φίλοι. Και μάλλον αυτοί θα είχαν τσοντάρει, για να στείλουν τον Λιάκουρα να ανοίξει καινούργιο τραπέζι, στην άλλη πλευρά της ζωής. Στο τραπέζι του θανάτου.

Εκεί που καταλήγουμε κάποια στιγμή όλοι μας. Και είμαι σίγουρος, ότι οι φίλοι του, θα του είχαν χώσει στην τσέπη και μια τράπουλα, για να περνάει την ώρα του, μέχρι να γεμίσει όλο το τραπέζι. Με ρεφενέ και στον θάνατο, έφυγε ο Λιάκος. Όσα είχε βγάλει στην ζωή της νύχτας τα έχασε στο κουμάρι της ρουλέτας.

Για να το κλείσω το θέμα με τον Λιάκο. Ζήτησαν κάποτε από τον μεγαλύτερο μαθηματικό επιστήμονα της γης, της σύγχρονης εποχής, μια ολοκληρωμένη άποψη γι’ αυτό το παιχνίδι, την ρουλέτα, που όπως λέγεται την ανακάλυψαν δυο καλόγεροι. Με τα 36 νούμερα μαύρα και κόκκινα και ένα πράσινο το 0. Σύνολο δηλαδή 37 νούμερα. 

Σύμπτωση; Αυτό το αφήνω στην κρίση σας. Επί ένα μήνα λοιπόν, ο σοφός ο Αϊνστάιν, πήγαινε κάθε μέρα στο καζίνο και παρατηρούσε, ρουλέτες και παίκτες. Και τελικά ο μέγας Αλβέρτος έβγαλε το δικό του συμπέρασμα. Μαθηματικά, στατιστικά, τζογαδόρικα, πραγματικά, μεταφυσικά, όλα μέσα. Να, που κατέληξε:

Κύριοι, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κερδίσεις την ρουλέτα. Να την στήσεις! Κι επί ευκαιρία: Αν προσθέσεις όλα μαζί τα νούμερα της ρουλέτας, και τα 37 δηλαδή, θα σου δώσει άθροισμα 666.  Σύμπτωση; Τι περισσότερο να προσθέσω τώρα εγώ;

Πεθαίνει ο επώνυμος. ο διάσημος καλλιτέχνης ή αθλητής, πολιτικός ή επιστήμων και αρκετοί τον αποχαιρετούν δημόσια. Απευθυνόμενοι στον νεκρό! Λες και μέσα στον τάφο του ο πεθαμένος τους ακούσει. Τους βλέπει. Τους καταλαβαίνει.

Το ίδιο γίνεται και με την ανάγνωση ή την απαγγελία επικήδειων λόγων στην εκκλησία ή στο νεκροταφείο. Πεθαμένος, τελειωμένος και του λένε ”Εσύ που έκανες αυτό και το άλλο… Να πας στο καλό, να έχεις καλό ταξίδι…Να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…”

 Ο άνθρωπος δεν πιστεύει στο θάνατο. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αυτό το παραμύθι το καλλιεργούν οι θρησκείες. Πως και να πεθάνει κάποιος, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται. Κάποια στιγμή θα επιστρέψει, στην Δεύτερη Παρουσία. Η ζωή του δεν ήταν μια κι έξω. Δεν υπάρχεις πριν γεννηθείς. Ποιος διαφωνεί; Πριν βγεις από την κοιλίτσα της μαμάς είσαι ανύπαρκτος.

Το ίδιο ανύπαρκτος είσαι και με το θάνατο σου. Δεν ισχύει αυτό! Ο άνθρωπος είναι αιώνιος. Και μετά το θάνατο του συνεχίζει να υπάρχει. Παραμύθι ξεπαραμύθι, είναι απαραίτητο στη λογική του ανθρώπου. Γι’ αυτό τα νεκροταφεία δεν τα λένε έτσι, αλλά κοιμητήρια. Βέβαια. Δεν πέθανε, πήγε για ύπνο. Κι όταν πεθάνει δεν λένε πέθανε, αλλά ”έφυγε”. Κάποτε θα επιστρέψει. Καλή συνέχεια να έχετε…

==============================================

19 / 09 / 2022

Ξεκινάμε φίλες και φίλοι την στήλη για σήμερα, με μια πολύ δυσάρεστη και αποκλειστική είδηση. Πριν λίγο διάστημα, στην περιοχή του South Melbourne, είχαμε ένα τραγικό γεγονός, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από τον κόσμο.

Πιο συγκεκριμένα μια νεαρή όπως αποδείχτηκε αργότερα, είχε παρασυρθεί από διερχόμενο τραμ της περιοχής με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο, αφού παρασύρθηκε για 15 με 20 μέτρα κάτω από το τραμ.

Ο θάνατος ήταν ακαριαίος και οι πυροσβέστες χρειάστηκαν περισσότερο από 2 ώρες για να μπορέσουν να ελευθερώσουν το θύμα που είχε παραμορφωθεί στην κυριολεξία. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Η αστυνομία βρήκε στην τσάντα της κοπέλας, ένα φωτοαντίγραφο με Ελληνικό διαβατήριο κάποια χρήματα μέσα στο πορτοφόλι της αλλά κανένα άλλο στοιχείο, που να έδειχνε τουλάχιστον την διεύθυνση κατοικίας της κοπέλας.

Τώρα. Κάποιοι μάρτυρες κατέθεσαν, ότι είδαν την κοπέλα να βγαίνει από κοντινό οίκο ανοχής της περιοχής, πριν περάσει τον δρόμο μπροστά από το τραμ και όχι από τα φανάρια που ήταν μερικά μέτρα πιο κάτω.

Η αστυνομία που ερεύνησε την συγκεκριμένη πληροφορία, δεν μπόρεσε να «βρει κάτι» καθώς οι πληροφορίες που έδωσαν και τα άτομα του οίκου ανοχής, δεν την είχαν σαν εργαζόμενη. Ακόμη και η περίπτωση η νεαρή κοπέλα να είχε πάει  σαν «πελάτισσα» δεν μπόρεσε να διασταυρωθεί.

Την ίδια στιγμή κανένας τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές, δεν την είχε αναζητήσει, ενώ οι έρευνες στράφηκαν στο υπουργείο εξωτερικών προκειμένου από το όνομα να μπορέσουν να βρουν κάτι.

Μια άλλη πληροφορία αναφέρει, ότι η κοπέλα έδωσε μόνη της τέλος στην ζωή της, ίσως από κάποιον άτυχο δεσμό, ή, από κάποιο οικογενειακό πρόβλημα. Το ότι όμως κανείς μέχρι στιγμής δεν την αναζήτησε παραμένει ένα μυστήριο για την αστυνομία.

Πάμε διακοπές. Πάμε, αλλά δεν τις… ξεχνάμε. Αυτή είναι η πιο μεγάλη σημασία ακόμα και της μιας εβδομάδας ή και μιας δεκαήμερης απουσίας μας από τη γνωστή καθημερινότητα μας. Δηλαδή;

Πάμε διακοπές, μπαίνουμε σ’ άλλους ρυθμούς, από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι να ξαπλώσουμε το βράδυ στο κρεβάτι. Τι άλλο καλύτερο. Μπάνιο, ήλιο στην παραλία, καλό φαγητό. Χορταίνουμε ξεκούραση, και το εργαλείο στο κεφάλι δουλεύει σε χαμηλές, κυρίως σε αργό ρυθμό πτήσεις.

Το Gold Coast προσωπικά είναι ο αγαπημένος μου προορισμός. Σε 2 ώρες βρίσκεσαι στον παράδεισο. Και αν έχεις και καλή παρέα, θα παρακαλάς να μην τελειώσουν οι μέρες. Γιατί τα όμορφα εκεί, δεν τελειώνουν ποτέ.

Κάποτε όμως φτάνουν στο τέλος και οι διακοπές. Κάποτε έρχεται η τελευταία μέρα και η επιστροφή στην… κανονικότητα. Όχι, μην το επιτρέψεις αυτό! Δηλαδή; Δεν λέω να μην επανέλθεις στα ίδια, στα γνωστά.

Μη ξεχνάς, όμως, τον οδηγό χαλάρωσης που διδάχθηκες στις μέρες των διακοπών! Που σημαίνει μην πέσεις με τα μούτρα σ’ αυτά που έκανες πριν. Μην παγιδευτείς πόλι σε μια καθημερινότητα ολότελα ξένη με τους ρυθμούς των διακοπών.

Δύσκολο. Κατανοητό. Κάνε αντίσταση! Αντίσταση στο ίδιο σου τον εαυτό. Κάνε ότι έκανες, αλλά όσο μπορείς στους χαλαρωτικούς ρυθμούς των διακοπών. Και να θυμάσαι πάντα, ότι οι διακοπές είναι πάντα εκεί και σε περιμένουν.

Έγινε μια «σεξουαλική έρευνα» στην Μελβούρνη, για το τι ζητάει ένα ζευγάρι στο κρεβάτι που συναντιέται για πρώτη φορά. Πιο συγκεκριμένα ρωτούσαν για παράδειγμα μια γυναίκα υπάρχει σεξ στο… αμίλητο. Αλλοίμονο.

Δεν γίνεται δηλαδή δουλειά μονάχα με το κούνημα, το πήγαινε-έλα. Εκτός από τα φιλιά και τα χάδια, στο παιχνίδι μέσα είναι και τα λόγια. Ακόμα κι αυτά που βγάζει το στόμα του άντρα όταν βρίζει ακόμη και πεζοδρομιακά.

Αυτή είναι η μια πλευρά, όχι βέβαια ο κανόνας. Η ίδια έρευνα έδειξε, ότι υπάρχουν γυναίκες που ούτε καν θα ήθελαν να ακούσουν βρώμικα λόγια, προστυχόλογα, τις στιγμές εκείνες που έχουν σεξουαλική επαφή, και με τα κλειστά μάτια τους μέσα στο σκοτάδι να βλέπουν το φως του παραδείσου.

Οι σεξολόγοι όμως και οι σχετικοί ειδικοί επιστήμονες το έχουν μελετήσει το θέμα και όλοι συμφωνούν, ότι στο κρεβάτι είναι επιτρεπτή η χρήση και απαγορευμένων λέξεων από τον άνδρα, γιατί όχι όμως και από την γυναίκα.

Καλά, πολύ καλά τα γλυκά, τα τρυφερά λόγια, τα ολότελα ρομαντικά, αλλά απαραίτητα είναι και τα εντελώς εκτός σαβουάρ βιβρ, εκείνα που τα λες χυδαία, και βγαίνουν αυθόρμητα από το στόμα.

Γουστάρει να τα ακούσει η κυρία; Ρίχτα βρώμικα, κύριε. Ποτέ δεν λες «όχι» στο σεξουαλικό ντόπινγκ, με κάθε τρόπο. Όπως κι ένας άνδρας φτιάχνεται όταν η άλλη απελευθερωθεί και σαν πόρνη του χειρότερου μπουρδέλου εκφράζει τον πόθο της.

Αφροδισιακό, λοιπόν, το βρωμόστομα, ίσως πολύ πιο δυνατό από την αισθησιακή καθωσπρέπει και ψιθυριστή ερωτολόγα φωνή στο αυτί του ερωτικού συντρόφου. Είπαμε, όμως. Δεν ισχύει για όλους.

Μια γυναίκα, για παράδειγμα, χωρίς προηγούμενη σχετική εμπειρία, πιθανόν να κομπλάρει όταν λίγο πριν τον οργασμό, την αποκαλεί ο άλλος π.χ. «αλήτρα μου», «Λολίτα μου», και τα άλλα σχετικά», για να περιοριστούμε σε κάποια «αθώα» της υψηλής θερμικής σεξουαλικής ηδονής.

Άντρας άκουσε βρώμικη κουβέντα από την κοπέλα κι έπαθε. Λίγο πριν φτάσει στο αμήν, στην αποκορύφωση αισθάνθηκε σκέτος μαλάκας. Τέτοια… απελευθέρωση δεν την περίμενε με τίποτα από την άλλη.

Ποια αμηχανία, όπως κατέθεσε σε σχετική έρευνα ο άνθρωπος κατέρρευσε. ”Σεξουαλική έκφραση” χαρακτηρίζεται η επιθυμία ανταλλαγής απαγορευμένων λέξεων. Και δείχνει την ανάγκη να εκδηλώσει το άτομο τη σκέψη να έρθει πιο κοντά στο ταίρι.

Το ρισκάρεις; Να της πεις ”Ναι, ναι, έτσι σε θέλω, τσούλα, μόνο για πάρτη μου…”. Κάποιες θα αισθανθούν προσβεβλημένες, θα ξενερώσουν. Μήπως όταν ακούσει να την αποκαλείς ”βρώμα”, ”τσουλί”, να αισθανθεί εκείνη τη στιγμή ότι ένας ξένος την βιάζει.

Κάποιες άλλες πάλι θα το γουστάρουν, όμως. Ψυχολογικά νοιώθουν πιο κοντά με τον επιβήτορα. Κάποιες το θεώρησαν γελοίο, έβαλαν τα γέλια χωρίς να το θέλουν, και χωρίς να το δείξουν στον εραστή τους.

Από την άλλη, σε πολλούς δεν κάθεται καλά το σεξ και σιωπή. Γεννάει ερωτήματα, παραπέμπει σε ύποπτες συμπεριφορές, που κρύβουν ποιος ξέρει τι. Ασφάλεια προκαλεί σε κάποιους όταν ο άλλος βγάζει μουγκρητά στην πράξη επάνω, όμως όχι βρωμόλογα.

Παίζει ρόλο και η μαστοριά του άντρα ή της γυναίκας όταν έχουν την ανάγκη να ανταλλάξουν προστυχόλογα την ώρα της συνεύρεσης. Να αρχίσει να «τα λέει» με τρόπο που να μη θίγει την, τον σύντροφό.

Και παράλληλα να τον, την προσκαλεί στο γήπεδο της απαγορευμένης λεκτικής ανταλλαγής. Επειδή και το πιο άσεμνο είναι ένα κομμάτι εκείνου του παιχνιδιού όταν μπλέκονται δύο κορμιά γυμνά.

Όλο και περισσότεροι στον κόσμο δείχνουν κάποιες έρευνες είναι οι άθεοι. Αυτοί δηλαδή, που δεν πιστεύουν σε κανένα θεό. Και επειδή επικρατεί η αντίληψη ότι ο Θεός είναι ένας, οι άθεοι δεν πιστεύουν στον Θεό. Όχι απλά σε κάποιον Θεό.

Κακώς, βέβαια, χαρακτηρίζονται ως άθεοι οι θεωρούμενοι «άθεοι». Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει στον Θεό, άρα αυτόν που δεν πιστεύει τον βγάζουν άθεο.

Τον αδικούν, όμως, τον «άθεο» διότι τον χαρακτηρίζουν αρνητή μιας πραγματικότητας που οι πιστοί έχουν δεχθεί. Ο «άθεος» δηλαδή, δεν είναι σε κόντρα με τον πιστό. Δεν έχει σχέση με τον Θεό ο «άθεος».

Άλλο πράγμα ο ένας, ο «άθεος», άλλο ο άλλος, ο οποίος ναι μεν είναι πιστός, δηλαδή ένας οπαδός, όχι και ένθεος, δεν έχει μέσα του τον Θεό, όπως τον βλέπει η θρησκεία και η εκκλησία.

Ποια είναι η κουβέντα μας τώρα; Όσο πας πιο πίσω στους αιώνες, τόσο σε περισσότερο ποσοστό οι άνθρωποι ήταν πιστοί. Και πιο φοβισμένοι απέναντι στον Θεό. Με τα χρόνια όμως και τους καιρούς και η θρησκοληψία εξασθενεί στους πιστούς και περισσότερο… ανεξαρτητοποιούνται οι άνθρωποι από τον Θεό. Και γίνονται άθεοι.

Οι σκέψεις αυτές έρχονται με αφορμή μια πραγματικότητα στην Αυστραλία. Το 2021 τριπλασιάστηκαν οι αυτοκτονίες, συγκεκριμένα οι απόπειρες να δώσουν τέλος στη ζωή τους νέοι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.

Τα στοιχεία αφορούν έρευνα που έγινε με αφορμή όσες αυτοκτονίες έγιναν τουλάχιστον γνωστές. Οι απόπειρες αυτοκτονίας, αλλά και τελικά, οι αυτοκτονίες, συνήθως γίνονται με χάπια, αν και πολλοί πέφτουν μπροστά στα τραίνα και στα τραμ.

Τα παιδιά είναι απογοητευμένα γενικώς από τη ζωή, ή τα περισσότερα κρούσματα, οι περισσότερες απόπειρες, σε σύγκριση με την τριετία 2017-2019 οφείλονται στην πανδημία; Κανένας δεν πρόκειται να μας απαντήσει.

Κάτι πιο μεγάλο από τον πατριωτισμό. Το μίσος για τον Αμερικανό. Για τη σημερινή υπερδύναμη, την πλανηταρχία. Κάποτε ήταν οι Άγγλοι, σήμερα οι Αμερικανοί που κανονίζουνε, που αποφασίζουνε για τη ζωή μας στους τόπους που γεννηθήκαμε.

Πότε θα φύγετε, ρε, πότε θα σταματήσετε να “ενδιαφέρεστε” για χώρες και για λαούς έξω από τις ΗΠΑ; Ποτέ! Το ξέρουμε. Γι’ αυτό κι εμείς στέλνουμε το “μήνυμα”. Που δεν είναι μονάχα ένας αποκεφαλισμός δημοσιογράφου, ενός Αμερικανού πολίτη, αλλά και η ΑΠΕΙΛΗ μιας ακόμα τρομοκρατικής ενέργειας, σαν εκείνη των Δίδυμων Πύργων.

Το μήνυμα ήταν επί λέξει: “Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ”. Όταν τον κούρεψαν γουλί τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζαίημς Ράιτ Φώλεϋ κατάλαβε ότι ήταν κιόλας νεκρός. Δεν γνωρίζω αν το σημείωμα που άφησε το έγραψε με τη βούλησή του ή τον υποχρέωσαν να το υπογράψει.

“Καλώ τους φίλους μου και τα μέλη της οικογένειάς μου να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους πραγματικούς δολοφόνους μου, που είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ”.

Στο έργο είναι και η μάνα. Έσφαξαν το παιδί της, το καμάρι της για αντίποινα των αμερικάνικων βομβαρδισμών και η χαροκαμένη, σε γραπτή δήλωσή της λέει: “Ο γιος μου έδωσε τη ζωή του στην προσπάθεια να δείξει στον κόσμο τα δεινά του συριακού λαού. Ποτέ δεν είμασταν τόσο υπερήφανοι γι’ αυτόν.

Ο γιος μου πέθανε ως μάρτυρας για την ελευθερία και δεν έχει σχέση με την αμερικάνικη πολιτική στο Ιράκ, στη Συρία”. Παρόμοια δήλωση έκανε και ο πατέρας του Φώλεϋ και έριξε την ευθύνη της αποτρόπαιης εκτέλεσης του γιου του στις ΗΠΑ.

Συνέβη το 2014. Η εποχή μας. Ζούμε σ’ αυτή την εποχή. Βομβάρδισαν οι Αμερικανοί, ωφελήθηκαν οι Κούρδοι, ζημιώθηκαν οι τζιχαντιστές, και επειδή αυτοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν στα ίσα τις ΗΠΑ φάγανε τον δημοσιογράφο, ήταν ανταποκριτής στη Συρία.

Βομβαρδίζουν σήμερα οι Ρώσοι την Ουκρανία, και οι τζιχαντιστές παίζουν για πάρτη τους, το ίδιο οι Κούρδοι του Ιράκ, οι Σύριοι επαναστάτες, οι πάντες. Αυτό κάνουν και οι Αμερικάνοι. Ο καθένας έχει το δίκαιο του, τα συμφέροντα του. Και μια ζωή άκρη δεν βγαίνει. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία, σήμερα εδώ, αύριο εκεί.

Δεν θα σκότωνα ούτε μύγα, μου έλεγε παλιά, ένας  συνάδελφος Μελβουρνιώτης, όταν δουλεύαμε μαζί. Τον θυμάμαι ακόμα και μέχρι σήμερα. Δεν ξεχνιούνται άλλωστε τέτοιοι άνθρωποι εύκολα. Και πολλές φορές εκεί στο γράψιμο αναρωτιέμαι.

Πόσους τέτοιους ανθρώπους να συναντήσεις στη ζωή σου. Δεν είναι με το κιλό. Ευλογημένος είσαι αν τους γνωρίσεις. Και άξιος. Βέβαια. Άμα είσαι ένας χάλιας, και τον σπουδαίο να τρακάρεις, θα τον προσπεράσεις. Δεν είναι μόνο τύχη λοιπόν.

Προσπαθώ πολλές φορές να γράψω. Εγώ έχω μείνει ακόμα στην προπολεμική εποχή του γραψίματος. Κρατάω πάντα στην τσέπη μου, ένα μολυβάκι, και ένα κομμάτι χαρτί.  Το βράδυ που όλοι οι άλλοι κοιμούνται, εγώ βγάζω το χαρτάκι με τις πέντε – δέκα σημειώσεις, και τις περνώ με χίλια ζόρια στο κομπιούτερ.

Προσωπικά, δεν τη γουστάρω την τεχνολογία. Ο παλιός είναι αλλιώς, έλεγαν οι παππούδες μου. Και την έχω κάνει σημαία αυτή την κουβέντα. Στο γράψιμο τώρα. Θέλω πρώτα απ’ όλα ησυχία. Δεύτερο, καθαρό μυαλό, και τρίτο και καλύτερο, ένα ποτάκι, κατά προτίμηση ένα 12χρονο ουίσκι Chivers, να μου κρατάει συντροφιά.

Με αυτόν τον συνδυασμό, μπορώ μέσα σε 2 ώρες να σου γράψω 100 βιβλία. Μόνο μην τύχει και πέσω στην περίπτωση. Δηλαδή; Να έχει χωθεί καμία μύγα στο δωμάτιο και να κάνει επιθέσεις, πάνω από το κεφάλι μου. Δυο μύγες, τώρα που απλώνω αυτό το κείμενο, με έχουν τρελάνει. Δεν μ’ αφήνουν να γράψω. Μου πάνε κόντρα στην κόντρα.

Σίγουρα στο σημάδι με βάλανε. Μ’ ενοχλούν διαρκώς. Σκέπτομαι όμως και την κουβέντα του πρώην συναδέλφου μου, που δίπλα του μάθαινα πολλά που μου έλεγε. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να αφαιρέσω τη ζωή κανενός πλάσματος στη γη. Μυρμήγκι να βρω στο δρόμο μου έλεγε, θα προσέξω μήπως το πατήσω.

Εγώ όμως στο πρόβλημα μου. Το βούϊσμα που κάνουν οι παλιόμυγες είναι εφιαλτικό. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Αντιληπτό πως όταν γράφεις, ότι έχεις να πεις το έχεις νοικοκυρεμένο μέσα σου.

Θα απλώσεις πρώτα αυτό, μετά εκείνο, και θα κλείσεις το κείμενο έτσι. Παίζει βέβαια, και ο αυτοσχεδιασμός στη ροή του γραψίματος. Κάτι άλλο σου έρχεται εκείνη τη στιγμή, που αραδιάζεις τις λέξεις, και το βάζεις και αυτό μέσα. Προσπαθώ να τις αγνοήσω τις μύγες. Να κάνω το κορόιδο. Μου το επιβάλλει η μνήμη του συναδέλφου.

Στο φινάλε οι μύγες δεν γνωρίζουν, ότι με αποσπούν από το γραφτό μου, δεν θα τους καταλογίσω και έλλειψη ευγένειας. Δεν πάει άλλο όμως. Έχουν ξεπεράσει το όριο πια. Δεν φταίω εγώ, που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, για να στείλω το κείμενό μου στην εφημερίδα. Θα τις λιώσω.

Αν δεν αντιδράσω αμέσως, θα με βγάλουν νοκ – αουτ. Οι μύγες; Ναι, αυτές οι δυο μύγες, με έχουν κερδίσει μέχρι τούτη τη στιγμή, πάνω από επτά γύρους. Σκίζω όλα μου τα χαρτιά, και ξαναρχίζω να γράφω απ’ την αρχή. Σηκώνομαι όρθιος να τις κυνηγήσω, δεν τις πετυχαίνω.

Σου λέω φίλε μου, με έχουν κάνει άνω κάτω. Ναι, οι μύγες. Να τες πάλι. Τελικά, τις σκότωσα. Αφού προηγουμένως με είχαν κάνει, κομμάτια. Για τέτοια αναστάτωση μιλάμε. Τέτοια ταραχή μου προκάλεσε αυτό το τόσο δούλι πράμα, σε μένα τον γίγαντα, που τελικά κατάφερα να τις πολεμήσω μέχρι τελικής τους πτώσης. Βγήκα νικητής.

Ήταν ντέρμπι όμως αυτό, μεταξύ εμένα και της μύγας; Όχι βέβαια. Ντέρμπι λες την αναμέτρηση, ανάμεσα σε δυο ισάξιους αντιπάλους. Άνισος αγώνας ήταν αυτός, ανάμεσα σε μένα, τον ισχυρό, και την μύγα, την ανίσχυρη. Και μετά αναρωτήθηκα. Μα καλά ρε, με τις μύγες τα έβαλες. Την μύγα βρήκες να ξεσπάσεις; Την μύγα, ρε;

Τώρα πιες ένα ουισκάκι, μήπως και ηρεμήσεις, είπα στον εαυτό μου. Και το μυαλό μου γύρισε πάλι στα λόγια του φίλου συναδέλφου: Ούτε μύγα δεν έχω σκοτώσει στην ζωή μου. Τελικά ξέχασα, και τι ήθελα να γράψω. Ας είναι όμως, που πιστεύω τουλάχιστον, να έβαλαν μυαλό όλες οι υπόλοιπες και να μην με ξαναενοχλήσουν στο γράψιμο.

==============================================

12 / 09 / 2022

Είναι κάποια πράγματα που αν δεν τα δεις μπροστά σου, με τα ίδια σου τα μάτια, είναι αδύνατον να τα πιστέψεις. Μπορεί να είναι η διαφορά της ηλικίας που μας χωρίζει με την σημερινή νεολαία, αλλά κάποιες καταστάσεις στους δρόμους της Μελβούρνης, θυμίζουν άλλες εποχές.

Chapel Street, είναι ένας από τους πιο γνωστούς δρόμους της Μελβούρνης, που σε 24ωρη βάση κυκλοφορεί κόσμος και κοσμάκης. Το τι μπορεί να δει κάποιος που θα βρεθεί στον συγκεκριμένο δρόμο, είναι απίστευτο, μέχρι εξωφρενικό.

Η τοπική αστυνομία δεν προλαβαίνει να μαζεύει πρεζόνια, εμπόρους ναρκωτικών, μεθυσμένους κλεφτρόνια, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ένας απλός άνθρωπος που θα βρεθεί έστω και για μια δουλειά στην συγκεκριμένη περιοχή.

Υπάρχουν δεκάδες ξενυχτάδικα, που διοργανώνουν “ειδικές βραδιές” και εκεί γίνεται το έλα να δεις. Από εκδηλώσεις για μελλοντικές νύφες και γαμπρούς, μέχρι πάρτι γενεθλίων με όλες τις εκπλήξεις που κρύβουν όλες αυτές οι ιστορίες για αγρίους.

Κάποιες φορές όμως, τα πράγματα ξεφεύγουν από τα όρια, με αποτέλεσμα οι άντρες ασφαλείας των συγκεκριμένων μαγαζιών, να αναγκάζονται να “πετούν” έξω από τα μαγαζιά, αυτούς / αυτές που έχουν ξεφύγει από τα όρια. Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε πιο πάνω είναι μια τρανταχτή απόδειξη.

Οι κοπέλες βρέθηκαν σε πάρτι, ήπιαν τον αγλέορα που λένε, και άρχισαν μετά μέσα στο μαγαζί να δημιουργούν προβλήματα. Έτσι από την μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκαν στον δρόμο, να προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, από την κατάσταση που βρισκόντουσαν. Καλή η διασκέδαση, αλλά τα παλιά γερόντια συμβουλεύαν τους νέους: Άμα δεν μπορείς να πιείς, μην πίνεις γιατί μετά θα σε πιεί το ίδιο το ποτό σου. Και είχαν απόλυτο δίκιο. Πιες μέχρι εκεί που αντέχεις και ξέρεις που βρίσκεσαι. Από εκεί και πέρα μπαίνεις σε περιπέτειες. Αυτά.

Είχα ένα τηλεφώνημα από κάποιον αδελφικό μου φίλο που βρίσκεται στην Ελλάδα, και αυτά που άκουσα με απογοήτευσαν μέχρι αηδίας. Μόνο όσοι δεν κυκλοφορούν μου είπε, στο κέντρο της Αθήνας, δεν έχουν πάρει πρέφα τι γίνεται στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, κάθε μέρα.

Τα τελευταία χρόνια έχουν στηθεί φωλιές, των πιο επικίνδυνων κακοποιών, που ενεργούν σε επίπεδο μικρών ομάδων ή υποομάδων. Να κάνω μια παρένθεση. Παρόλο που το σπίτι μου, βρίσκεται μόλις 5 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, κάθε φορά που πηγαίνω Ελλάδα, αποφεύγω να κατέβω στο κέντρο, όπως αποφεύγει ο διάβολος το λιβάνι.

Συνεχίζω. Στην Ομόνοια, αμέσως μόλις κατέβεις από το τραίνο, θα βρεθείς ανάμεσα στα μεγαλύτερα κακοποιά στοιχεία. Όλοι ξένοι βέβαια, κυρίως Αφρικανοί και Ασιάτες. Ξεχνάμε τους πρόσφυγες, τους οικονομικούς μετανάστες, και τους γελοίους υπερασπιστές τους, που μπερδεύουν το τι πραγματικά συμβαίνει στις αλά Σικάγο απόκεντρες γειτονιές στην καρδιά της Αθήνας.

Η Αστυνομία είναι σε θέση να καθαρίσει τη μπουγάδα μέσα σε μια νύχτα. Να διαλύσει όλες τις συμμορίες, Πακιστανών και Αφγανών, Αλγερινών και Σομαλών, που έχουν πιάσει τα πόστα και στα ναρκωτικά, και στα λαθραία τσιγάρα, και στις διαρρήξεις, και τις επιθέσεις σε πεζούς και γιωταχήδες.

Μελαγχολικό που τα χέρια της Αστυνομίας είναι δεμένα, και πλέον η μοναδική μας ελπίδα, είναι να περιμένουμε να αλληλοεξοντωθούν οι οπλαρχηγοί των αλλοδαπών συμμοριών, που έχουν κάνει καθεστώς γκέτου την πρωτεύουσα.

Στα ίσα δουλεύουν κάτι βρωμόφατσες, από Σιέρα Λεόνε και Ακτή Ελαφαντιστού. Έχουν βγάλει κορίτσια στο δρόμο, από την οδό Σόλωνος μέχρι την πλατεία Βικτωρίας. Άλλες συμμορίες στη ζώνη Ομόνοια, Μοναστηράκι, Κεραμεικός, Μεταξουργείο, κυριαρχούν στο παραεμπόριο, νταηλίκι κλείνουν δρόμους με κάδους σκουπιδιών.

Σταματάνε αυτοκίνητα και αρπάζουν ρούχα, κινητά, ηλεκτρονικά. Μόνο η τρομοκρατία που δέχονται οι Έλληνες είναι αρκετή, για να σταματήσει αυτή η πληγή. Επειδή η κατάσταση έχει ξεφύγει, είναι ευκαιρία να αντιδράσουν οι μπάτσοι.

Μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να καθαρίσουν οι δρόμοι και τα στενά από την αραπιά. Να τους αφοπλίσουν επί τόπου, από τα φονικά τους όπλα. Επιμένω. Είναι η ευκαιρία της Αστυνομίας. Και δεν θα πει κουβέντα και κανένας.

Φοβερά πράγματα. Το ένα καπάκι μετά το άλλο τα φοβερά πράγματα. Κι όμως! Δεν τρέχει κάστανο. Ακριβώς. Αυτό συμβαίνει. Τρώει ο κοσμάκης στη μάπα τα κάτουρα και τα χοντρά και είναι σα να μη συμβαίνει κάτι το τρομερό.

Σα να περπατά κανείς στο δρόμο και ο πρωθυπουργός, παρέα με τον αρχιεπίσκοπο και τον πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας, τον περιλούζουν με μια σκάφη σκατόνερα. Χωρίς λόγο.

Τα παίρνω με τη σειρά. Σκάει μύτη ο μητροπολίτης Δωδώνης, Χρυσόστομος όνομα και πράμα, ογδόντα φεύγα σε ηλικία, και λέει Αυτή που σεξουαλικά βιάζεται από άνδρα, τα θέλει και η ίδια. Κόλαση! Ποια είναι η κόλαση;

 Όχι, τόσο αυτό που είπε ο παπάς. ο μητροπολίτης, αλλά το άλλο το εξωφρενικό. Το ντροπιαστικό σχόλιο της Ιεράς Συνόδου. Αυτά που είπε ο Δωδώνης δεν εκπροσωπούν την εκκλησία.

Έτσι συμβαίνει στους χώρους της απάτης. Του ψέματος. Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως αμολάει μια μαλακία, ξεσηκώνεται το σύμπαν και την άλλη στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βγάζει το πέος του και κατουράει μπροστά στις κάμερες, λέγοντας:

Είναι προσωπικές απόψεις του αντιπροέδρου, δεν εκπροσωπούν την κυβέρνηση. Μητροπολίτης είναι ο Δωδώνης, όχι κλητήρας του μαγαζιού. Κι αυτά που είπε, τα είπε στο όνομα της θρησκείας, της εκκλησίας και της ηθικής που αιώνες υπηρετεί το δόγμα.

Κάνουν πλάκα, παίζουν στο θέατρο οι άλλοι μητροπολίτες όταν καταδικάζουν χωρίς να καταδικάζουν τον συνάδελφο. Μήπως του ζήτησαν να ξεκουμπιστεί; Να σταματήσει να φοράει ράσα;

Όταν κανείς φοράει επάνω του όλα τα συμπράγκαλα του μητροπολίτη, τότε δεν υπάρχει το παραμύθι των… προσωπικών απόψεων. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αυτό που είπε ο Δωδώνης εκπροσωπεί την αλήθεια και την πρακτική της αιώνιας εκκλησίας.

Τα κατάφερε η επιστήμη μέσα σε μερικούς μήνες, και παρουσίασε στην ανθρωπότητα το εμβόλιο για τον καριόλη τον κορονοϊό. Εδώ και κάποια χρόνια προσπαθώ ν’ αποφεύγω τη γλώσσα του πεζοδρομίου, αλλά ο χαρακτηρισμός ”καριόλης” είναι ο πιο κατάλληλος για το ρημάδι το μικρόβιο που έχει αναστατώσει τον πλανήτη.

Να τον πω πονηρό και δόλιο τον κορονοϊό, είναι σα να τον χαϊδεύω. Ναι, ο Covid-19 είναι άτιμο πράγμα. Σε καμιά περίπτωση εύκολος αντίπαλος. Δεν πιάνεται. Γι’ αυτό σε κάποιο βαθμό δικαιολογούνται οι αρνητές του εμβολιασμού. ”Αφού πάλι θα φοράμε μάσκα, πάλι θα παίρνουμε προστατευτικά μέτρα, γιατί να κάνουμε το εμβόλιο θα αναρωτηθούν πολλοί;

Άσε και το άλλο, ότι αν δεν περάσουν τουλάχιστον δυο χρόνια κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι το εμβόλιο είναι εντελώς ακίνδυνο”. Αυτές είναι επιστημονικές γνώμες, δεν είναι δικές μου. Συνεχίζουμε.

Σωστά όλα αυτά, αλλά είπαμε. Έμπλεξε ο κόσμος με τον Κορονοϊό. Με τον οποίο ακόμα δεν έχει καταφέρει η επιστήμη να τον βάλει κάτω και να τον καταγράψει όπως ακριβώς είναι.

Και πώς να τα καταφέρει η επιστήμη όταν ο κορονοϊός κάνει κόλπα. Ντρίμπλες. Μεταλλάξεις τις λένε. ΑΒΓΔ και πάει τρέχοντας. Πράγματι οι παραλλαγές του μικροβίου είναι εκτός προδιαγραφών στην παρασκευή του εμβολίου.

Έγινε, τελικά, η χαρτογράφηση του γενετικού κώδικα του Covid-19, διαγνώστηκε η λοίμωξη που προκαλεί, αφού εισχωρήσει στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά… Υπάρχει και το αλλά.

Ο κορονοϊός δεν κάθεται φρόνιμα. Του δίνεις μια, και δεν πεθαίνει. Τον αντιμετωπίζεις με μάσκες και γάντια, κρατάς τις αποστάσεις, κι αυτός συνεχίζει τον αγώνα του, τον δικό του αγώνα, τον δικό του πόλεμο. Γιατί;

Δεν είναι ένας ο ιός στην πραγματικότητα. Είναι οικογένεια ιών με το όνομα Covid-19. Βρέθηκαν τα εμβόλια αλλά μέχρι σήμερα, όχι και το κατάλληλο φάρμακο για να τον σκοτώνει. Και ο πλανήτης υποφέρει. Δυστυχώς.

Είκοσι ένα χρόνια είναι πεθαμένη και για έναν αιώνα ακόμα δεν θα σταματήσουν να την θυμούνται, να γράφουν γι’ αυτήν τούτο και το άλλο. Την πριγκίπισσα Νταϊάνα. Στα 36 της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα με τον Αιγύπτιο εραστή της, η τότε πρώην σύζυγος του διαδόχου του βρετανικού θρόνου.

Ποια ήταν πράγματι η λαίδη Νταϊάνα δεν έχει καμία σημασία. Καμία. Αφορά την ίδια. Μόνον. Σημασία έχει πως εκείνη έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση. Πώς; Όπως γουστάρει ο κόσμος. Σαν ένας θαυμάσιος άνθρωπος.

Γλυκός. Ευγενικός. Μια γυναίκα αδικημένη. Άτυχη στο γάμο της μ’ αυτόν τον απόλυτα κλασικό αρχιμαλάκα Τσαρλς, που μετά τον θάνατο της μάνας του, γίνεται και επίσημα πλέον Βασιλιάς. Μια φιλάνθρωπος, μια αγία που απλά δεν την έχει αγιοποιήσει το παπαδαριό.

Ότι και να γραφτεί για την Νταϊάνα, αληθινό και ψεύτικο, ότι ήταν ανώμαλη, φιλήδονη, χαρακτήρας ψεύτικος, δεν αλλοιώνει με τίποτα την εικόνα που έχει ο κόσμος για την Νταϊάνα. Και για το όποιο πρόσωπο που οι μάζες έχουν ανάγκη να το νοιώθουν έτσι, όχι αλλιώς.

Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που ο κόσμος δεν τα ξεχνάει. Ποτέ. Γιατί; Άγνωστο. Κάτι κουβαλάνε και πεθαμένοι, από εκεί που βρίσκονται γρατζουνάνε το παγκόσμιο συνειδητό, την παγκόσμια μνήμη.

Μέρυλιν Μονρώ. Τζάκυ Ωνάση – Κένεντυ. Τσε Γκεβάρα. Τζαίημς Ντην. Ουίνστον Τσώρτσιλ. Ροντόλφο Βαλεντίνο. Μάικλ Τζάκσον. Έλβις Πρίσλεϋ. Κάσιους Κλαίη. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Λέω στην τύχη μερικά ονόματα αθάνατα, τα οποία ανά πάσα στιγμή και με την πιο φτηνή αφορμή εμφανίζονται στην επικαιρότητα. Αυτή είναι η μαγκιά. Να ασχολούνται σήμερα οι άνθρωποι, με άτομα που έχουν πεθάνει εδώ και δεκαετίες.

Θα το κλείσω και για σήμερα με τις απίστευτες δηλώσεις που έγιναν από έναν ανύπαρκτο εδώ και χρόνια κληρικό και ξεσήκωσαν θύελλα από διαμαρτυρίες. Προσωπικά δεν βλέπω κανέναν χριστιανό μητροπολίτη Δωδώνης στο πρόσωπο του κύριου Χρυσόστομου.

Ο οποίος Χρυσόστομος, δέχθηκε άδικη, αλλόκοτη, αλλά και ανόητη επίθεση, από τους πάντες, ακόμα και από το οργανωμένο παπαδαριό, επειδή ο άνθρωπος του Θεού είπε την αλήθεια. Τη δική του αλήθεια, για να κάνουμε ταμείο.

Την αιώνια αλήθεια της εκκλησίας. Ότι η γυναίκα που βιάζεται σεξουαλικά, το θέλει και η ίδια. Αυτό το απίστευτο είπε ο τύπος, και σόκαρε τους πιστούς της πλάκας διότι είπε την αλήθεια του ο παπάς. Αντί να τον αφορίσουν, να του πάρουν τα ράσα, να τον ξηλώσουν από την μητρόπολη, συνεχίζουν να τον αποκαλούν ”σεβασμιότατο” και άλλα τέτοια μπουρδοειδή.

Εγώ, λοιπόν, δεν βλέπω κανένα χριστιανό μητροπολίτη Δωδώνης, αλλά στον 84χρονο Χρυσόστομο βλέπω τον αιώνιο αρχιερέα κάθε θρησκείας από την αρχή του κόσμου. Να ξέρουμε τι λέμε.

Η εκκλησία κάθε θρησκείας είχε ένα συγκεκριμένο ρόλο σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλους τους τόπους και σ’ όλους τους λαούς. Ήταν το θεμέλιο της κοινωνίας. Ήταν η Φιλιππινέζα της εξουσίας. Ήταν η ίδια η εξουσία.

Μην κοροϊδευόμαστε σήμερα που την έχουν κάνει πατσαβούρα την εκκλησία. Αυτό έχει γίνει, για όσους βλέπουν. Για όσους ξέρουν. Στην εκκλησία ντύνονται στο ράσο και gay. Στα ίσα. Έχει γεμίσει η εκκλησία μας από λούγκρες. Κοινώς πούστηδες. Φοράνε ένα ράσο και κρύβουν όλες τις ανωμαλίες τους.

Η εκκλησία παντρεύει ομοφυλόφιλους. Ε, και λοιπόν; Ο Χρυσόστομος Δωδώνης είναι αντιστασιακός. Αντιστέκεται σ’ αυτό το αίσχος. Χθες η εκκλησία έστελνε στην κόλαση τους ομοφυλόφιλους, τους έκαιγε ζωντανούς, σήμερα μας λέει όλα τα παιδιά, τραβεστί και όλοι οι άλλοι είναι του Θεού.

Και ρωτάω τώρα εγώ: Τι είναι ρε, η θρησκεία; Σήμερα αυγά, και αύριο καλάθια; Ο Χρυσόστομος της Δωδώνης έγινε μοναχός στα 20 του χρόνια. Που να ξέρεις τι τράβηξε μέσα στα μοναστήρια, και τι είδαν τα ματάκια του.

Πήρες πρέφα τώρα, με ποιον έχεις να κάνεις; Κακώς τον λένε μοναχό αυτόν που γίνεται καλόγερος. Δεν είναι μοναχός! Θύμα της Εκκλησίας είναι. Υπάρχουν και άλλοι σαν κι αυτόν σήμερα μέσα στα μοναστήρια, που παρακολουθούν τα μαθήματα των… ειδικών.

=============================================

05 – 09 – 2022

Έχει γίνει μόδα πλέον και σχεδόν καθημερινά, βλέπουμε γνωστές κυρίες, δεσποινίδες, αρραβωνιασμένες, χωρισμένες, ερωτευμένες και ότι άλλο κυκλοφορεί τέλος πάντων στην πιάτσα, να απολαμβάνουν τον καφέ τους, και μαζί τις σεξουαλικές εντυπώσεις της προηγούμενης βραδιάς.

Δεν χρειάζεται μάλιστα να στήσεις και αυτί, αφού οι κοπελιές φροντίζουν να απολαμβάνουν τις εμπειρίες τους συζητώντας σαν να μην υπάρχει κανένας δίπλα τους. Και τι έχουν άλλωστε να κρύψουν;

Η ζωή τους όλη είναι μια καινούργια σεξουαλική εμπειρία, έστω και με έναν άγνωστο. Μια τέτοια λοιπόν περίπτωση πιάσανε οι κεραίες μου, όταν οι δύο φιλενάδες συζητούσαν ανοικτά και σχεδόν φωναχτά, ότι ο νεοφερμένος Έλληνας, ήταν ειδική περίπτωση.

Και η περιγραφή που γινόταν, αναστενάζαν ακόμη και τα τραπέζια. Και μπορεί ο τύπος όπως ακούστηκε είναι παντρεμένος, αλλά το καθήκον του το έκανε κανονικά στην κυρία, η οποία επέστρεψε στο σπίτι της, με τις καλύτερες… εντυπώσεις. Μάλιστα.

Προσωπικά τουλάχιστον εμένα, δύο πράγματα δεν μου προκαλούν πλέον καμιά εντύπωση. Το κέρατο, και οι αυτοκτονίες. Επειδή έχω βέβαια και καλές πληροφορίες τα μαθαίνω σχεδόν όλα. Τα υπόλοιπα που δεν μαθαίνω, τ’ αφήνω για τους άλλους.

Και πάμε λίγο πιο βαθιά. Πολύ γνωστή κυρία σύζυγος επιχειρηματία, που έχει κλείσει πλέον 5 δεκαετίες πίσω της, παίζει εξωσυζυγικά με νεαρό παλικάρι, που έχει τουλάχιστον σε ηλικία τα μισά της χρόνια.

Χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, απ’ ότι τουλάχιστον λένε οι κακές γλώσσες, η κυρία παραδέχθηκε σε φίλη της, την ερωτική της σχέση με τον νεαρό άνδρα. Τυχερός ο τύπος! Δεν λέω, τυχερή όμως και η κυρία, και δεν μας επιτρέπεται να πούμε ότι την χάλασαν οι κακές της παρέες.

Βεβαίως και είναι τυχερή γιατί πρώτον ο δεσμός αυτός κρατάει αρκετά χρόνια τώρα, και δεύτερον είναι κάτι που γνωρίζει και ο άντρας της που για κάποιους λόγους που δεν έχουν βγει προς τα έξω, το δέχεται.

Λένε ότι η γκομενοδουλειά, γιατί ακριβώς περί αυτού πρόκειται, με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας δεν έχει μέλλον. Και τι έγινε δηλαδή; Δεν το κατάλαβα δηλαδή. Τη βρίσκεις με κάποιον, με κάποια για να έχεις… μέλλον;

Όταν παίρνεις αυτό που θέλεις από μία σχέση, και πολλά μπορείς να πάρεις, αν γνωρίζεις την συγκεκριμένη τέχνη, τότε ζεις το τώρα. Βιώνεις το σήμερα. Ρουφάς τους χυμούς, τρως τους καρπούς μέχρι το φρούτο να μπαγιατέψει. Να μην έχει πια τις μυρουδιές του.

Μέχρι πότε; Ίσως σ’ ένα χρόνο, ίσως σε δέκα χρόνια. Επί της ουσίας. Η πενηντάρα θα δώσει πολλά περισσότερα στον τριαντάρη, παρά σ’ έναν εξηντάρη εραστή. Η κυρία θα τα δίνει όλα στο κρεββάτι.

Όλη μέρα, και κάθε στιγμή θα έχει στη σκέψη της τον άλλον μέχρι την επόμενη συνάντηση, για να νοιώθει αυτός ο άλλος ο «άγνωστος» σε μας εραστής, όσο γίνεται πιο πλήρης, και πιο ικανοποιημένος.

Από την άλλη τώρα, ο τριαντάρης θα πάρει πολύ περισσότερα από την πενηντάρα απ’ όσα σε μία σχέση με 25άρα π.χ. Από την 20άρα, 25άρα λείπουν τα χιλιόμετρα της σεξουαλικής πείρας, σε σχέση με την 50άρα.

Άσε και το άλλο, ότι στην ηλικία της δεν λειτουργεί τόσο ως ερωμένη, όσο σαν αυριανή σύζυγος, σα μέλλουσα μητέρα. Και ενώ με έναν σύζυγο 60άρη οι επαφές είναι μετρημένες, με τον πιτσιρικά η κυρία τα έχει όλα. Και τα δίνει όλα.

Απίστευτες ιστορίες φίλες και φίλοι μαθαίνουμε καθημερινά, που συμβαίνουν με θανάτους στην Ελληνική μας παροικία. Ο κόσμος δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να συζητά με τους διπλανούς του, την αιτία που κάποιος φίλος, γνωστός, συγγενής, έφυγε από την ζωή.

Νόμος της ζωής βέβαια αυτός. Ότι όλοι κάποτε θα φύγουν, όσο και αν δεν θέλουν οι περισσότεροι να το σκέφτονται. Ο θάνατος στους καφενέδες είναι μόνο για τους άλλους. Για όλους τους υπόλοιπους πέρα βρέχει.

Δεν δουλεύει καλά ο πνεύμονας; Ο άνθρωπος πάσχει από πνευμονία. Ο άνθρωπος, βέβαια, δεν θα τους πιάσει ο πόνος αν από την ίδια πάθηση προσβληθούν κάποια ζώα. Ζωόφιλοι είναι οι άνθρωποι, αλλά και στην αγάπη, στη φιλία, στη φροντίδα υπάρχουν και κάποια όρια.

Πνευμονία. Λένε και αυτό από αξιόπιστη πηγή, ότι με τον κορονοϊό έχουν αυξηθεί όχι μόνο οι περιπτώσεις, αλλά και οι θάνατοι. Αρκεί να μιλήσουμε με νούμερα και θα καταλάβετε. Η πνευμονία εμφανίζεται κάθε χρόνο σε 450 εκ. ανθρώπους.

Κοντά δηλαδή στο 7% του παγκοσμίου πληθυσμού. Και σε 4 εκ. είναι η αιτία θανάτου κάθε χρόνο. Έλα όμως που τα ποσοστά αυτά, κάθε χρόνο μεγαλώνουν. Και μεγαλώνουν επικίνδυνα, λένε όσοι τουλάχιστον γνωρίζουν.

Ο ανθρώπινος οργανισμός αντέχει πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Και σε κακομεταχείριση, και σε καταχρήσεις. Είναι, όμως, ηλιθιότητα να ενεργεί αυτοκαταστροφικά ο άνθρωπος, επειδή διαθέτει γερό σκαρί από την φτιάξη του.

Μπλοκάρει η καρδιά, σταματάει το τικ τακ, τέζα ο κύριος. Το ίδιο κι αν δεν αναπνέει, ένας ακόμα φεύγει για τον αγύριστο. Δύο – τρία πραγματάκια, για το πρόβλημα στο αναπνευστικό σύστημα. Γίνεται μια τράμπα, το διοξείδιο του άνθρακα στο αίμα, με το οξυγόνο του αέρα που εισπνέουμε.

Το αίμα κυκλοφορεί σ’ όλο το κορμί και δίνει ζωή, σ’ όλα τα όργανα, όμως έχει την… απαίτηση να λειτουργεί σωστά ο πνεύμονας. Επειδή το κυκλοφοριακό σύστημα εξαρτάται από το αναπνευστικό.

Βήχας. Πόνος στο στήθος. Πυρετός. Δύσπνοια. Να, τα συμπτώματα της πνευμονίας, που εκδηλώνεται σε διάφορους τύπους. Η ασθένεια, αποκαλείται και «ο φίλος του ηλικιωμένου», έχει περιοριστεί με τα αντιβιοτικά και τα εμβόλια, αλλά οι θάνατοι στα ύψη.

Ας με χαρακτηρίσουν ρατσιστή και φασίστα και ότι άλλο κουφό της εποχής μας. Θα το πω. Αισθάνομαι άσχημα, και για να είμαι συγκεκριμένος, νοιώθω ανασφαλής, όταν στην αστυνομία μου, στη δική μου αστυνομία, στην αστυνομία της Ελλάδας, συμπεριφέρονται ολότελα υποτιμητικά οι ξένοι κακοποιοί.

Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Αφγανοί, και όλοι οι άλλοι από αραβοασιάτικο μπέρδεμα αντιμετωπίζουν την ελληνική αστυνομία με τέτοιο τρόπο λες και δεν την υπολογίζουν. Την γράφουν στα ίσα. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;

Προσωπικά αισθάνομαι και μειωμένος, όταν την αστυνομία που την πληρώνο Έλληνας πολίτης, δεν την υπολογίζει η γυφτιά από άλλες χώρες, από άλλες ηπείρους.

Σταμάτα, τον διατάζει ο Έλληνας μπάτσος κι αυτός που έχει πάρει πρέφα τι σόι πράμα είναι η Ελλάδα, δεν σταματάει. Κι αν επιμείνει ο αστυνομικός, το αλλοδαπό ρεμάλι δεν το έχει σε τίποτα να τραβήξει το κουμπούρι και να βαρέσει.

Σε σοβαρή χώρα, σε σοβαρή κοινωνία, δηλαδή εκεί όπου οι πολίτες σέβονται την αστυνομία, εννοώ την θέλουν, την έχουν ανάγκη, θεωρείται μέγιστο αμάρτημα να τα βάλει κάποιος με μπάτσο. Και δίνω για παράδειγμα την Αυστραλία. Τα έβαλες με την αστυνομία την έβαψες για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Αυτός που θα εναντιωθεί στο όργανο της τάξεως την έκατσε την βάρκα. Και το σκυλομετανοιώνει σ’ όλη του τη ζωή. Στην Ελλάδα γιατί να φοβάται τον ένστολο αστυνομικό το αλλοδαπό πρεζόνι, που τα παίζει όλα για όλα;

Όταν έχει πάρει πρέφα, και μέσα στη φυλακή, και έξω απ’ αυτή, ότι ο ίδιος ο μπάτσος συνειδητά γνωρίζει πως και το κράτος και οι πολίτες δεν τον αντιμετωπίζουν όπως αρμόζει.

Αυτή είναι η αλήθεια. Ο μέσος Έλληνας μεταπολεμικά μεγάλωσε και ανατράφηκε κοινωνικά και πολιτικά με κουλτούρα εχθρική απέναντι στη στολή. Να, γιατί και οι αλλοδαποί τους έχουν για πλάκα τους Έλληνες αστυνομικούς.

Πας διακοπές στην Ελλάδα. Και βλέπεις κάποια πράγματα στους δρόμους που σε κάνουν να αναρωτιέσαι σε ποια χώρα βρίσκεσαι. Ο δυτικός άνθρωπος δεν νοιώθει καλά αν τα μάτια του συναντήσουν νεκρό ζώο στους δρόμους.

Το πρώτο που σκέπτεται ο τουρίστας είτε Έλληνας, είτε ξένος, στην τουριστική Ελλάδα είναι ότι χειρότερο για τον Έλληνα. Και για το ελληνικό κράτος που δεν φροντίζει να μαζέψει τα σκοτωμένα σκυλιά, γατιά, σκαντζόχοιρους και φίδια.

Καλώς, κακώς ο ξένος, ιδιαίτερα ο προερχόμενος από τις δυτικές χώρες έχει μια ευαισθησία. Είναι φιλόζωος και δεν το αφήνει αυτό στην πατρίδα του. Τα εγκαταλελειμμένα κουφάρια τετράποδων του δίνουν την εντύπωση, χωρίς καμιά δικαιολογία, ότι οι Έλληνες είναι κατώτεροι πολιτιστικά.

Υποτίθεται πως μας ενδιαφέρει η διεθνής κοινή γνώμη, και ξοδευόμαστε γι’ αυτό. Και πολύ καλά κάνουμε. Να, όμως, που αδιαφορούμε να μαζέψουμε τα παρατημένα ζώα, και τα σκοτωμένα και εκείνα που δεν έχουν υιοθετηθεί.

Αχαρακτήριστη είναι η αδιαφορία της αστυνομίας, των δημοτικών αρχών, και όποιο άλλο αρμόδιο όργανο. Περπατάς στους κεντρικούς δρόμους, και αναγκάζεσαι ν’ αλλάζεις πεζοδρόμιο απ’ τις ακαθαρσίες που συναντάς μπροστά σου. Και αναρωτιέσαι αν πράγματι η Ελλάδα δίδαξε πολιτισμό.

Τελειώνω και για σήμερα. Ο κομουνισμός κάποτε ήταν παράνομος. Σήμερα όχι. Γιατί; Επειδή στις ανθρώπινες κοινωνίες που ζούμε όλοι μας, σήμερα ισχύει αυτό, αύριο το αντίθετο. Όχι απλώς το άλλο, το διαφορετικό, αλλά το εντελώς αντίθετο.

Παράνομη και καταδικαστέα κάποτε η ομοφυλοφιλία. Σήμερα είναι αποδεκτή σχεδόν παντού. Γιατί; Είπαμε. Δεν είπαμε; Επειδή στους ανθρώπους, όχι στα ζώα, σήμερα ισχύει αυτό, αύριο το εντελώς αντίθετο.

Οι σατανιστές σήμερα είναι οι λεπροί της κοινωνίας. Οι λάτρες του Σατανά, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι. Ο καθένας με την πίστη του, δεν λες με την τρέλα του, την ανοησία του. Όχι, αυτό. Γιατί;

Δεν ξέρεις αν αύριο θα αντιμετωπίζονται με… κατανόηση, έστω αδιάφορα και οι πιστοί του Σατανά; Κι εμείς, λένε οι σατανιστές, έχουμε το δικαίωμα της πίστης. Όπως οι πιστοί του Θεού.

Εμείς πιστεύουμε στον Διάολο, που για εσάς είναι ο κακός, για εμάς ο σωστός Θεός. Ο αντάρτης του Θεού. Ο αντιστασιακός στην εξουσία του Θεού. Ο επαναστάτης. Ο καθένας με τη βιόλα του. Άλλος δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, του Σατανά, κανενός.

Άλλος αισθάνεται πολύ μικρός, μηδενικός για να έχει γνώμη στις υπερφυσικές δυνάμεις, σύμφωνα με την πίστη των ανθρώπων, τόσο του Θεού, όσον και του Διαβόλου.

Γιατί αυτές οι αράδες σήμερα; Γιατί μια φορά την εβδομάδα όπως πληροφορήθηκα, σε κάποιο πάρκο της περιοχής του Oakleigh, συγκεντρώνονται «σατανιστές» και «προσεύχονται» στην «δόξα του» κάποια συγκεκριμένη ώρα μετά τα μεσάνυχτα.

Και οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν, ότι επικεφαλής της συγκεκριμένης ομάδας είναι κάποιος πολύ γνωστός συμπάροικος, που ασχολείται με μαγείες και ξόρκια, και που τον φωνάζουν συμπάροικοι προκειμένου να τους απαλλάξει από τα κακά πνεύματα. Τα σχόλια δικά σας. Καλή εβδομάδα.  

============================================

To my readers of Greek Flash News: Please Note. My case against Archbishop Makarios in relation to my defence  has been adjourned by the Court to a hearing on the 28th of October 2022. For my people – readers of Greek Flash News that they want to help with my legal costs they can do that on my gofund.me page

https://gofund.me/8f2faa07

29 / 08 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή μας εβδομάδα. Όλα τα περίεργα του κόσμου, συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο στην περιοχή του… Oakleigh. Μη γελάτε καθόλου. Έτσι και αφιερώσετε μια ολόκληρη μέρα στα μαγαζιά θα δείτε και θ’ ακούσετε πολλά.

Σε καφεζαχαροπλαστείο της περιοχής έπιναν καφέ δυο άντρες. Ο πρώην σύζυγος κάποιας κυρίας, και ο νυν… γκόμενος, που όπως ακούστηκε από τα διπλανά τραπέζια, η συνάντηση ήταν… οικονομικού περιεχομένου.

Δηλαδή το νόμιμο ζευγάρι είχε χωρίσει, και εκκρεμούσε μόνο το οικονομικό. Και εκεί υπήρχε το πρόβλημα. Με το τι ζητούσε η κυρία, και το τι έδινε ο πρώην σύζυγος. Και επειδή λύση δεν υπήρχε, ανέλαβε ο γκόμενος να τακτοποιήσει τις διαπραγματεύσεις.

Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Όλα αυτά στην σημερινή μας κοινωνία. Το τρίγωνο των πρωταγωνιστών να διαπραγματεύεται μια περιουσία, που ναι μεν ανήκει στο ζευγάρι, αλλά την τελική απόφαση απ’ ότι κατάλαβα θα την πάρει ο γκόμενος.

Πάμε παρακάτω. Η κοπέλα νεαρή σχετικά σε ηλικία έχει ελεύθερες ερωτικές σκέψεις. Ήταν παντρεμένη, χώρισε και ξαναπαντρεύτηκε, αλλά έφτασε και στον δεύτερο χωρισμό, μέχρι που γνωρίστηκε με κάποια νεαρή κοπέλα κόρη γνωστού επιχειρηματία της Μελβούρνης.

Το «ζευγάρι» κυκλοφορούσε όλη μέρα μαζί, και κάπου άρχισε η ιστορία να μεταφέρεται από στόμα σε στόμα. Και για να σταματήσουν οι περίεργοι να συζητάνε, τα κορίτσια γνωρίστηκαν και με δύο νεοφερμένους Έλληνες και περνάνε «όλοι μαζί» ζωή και κότα.

Και παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν πλέον καθημερινά, και όχι μόνο στην Αυστραλία αλλά και σε όλο τον κόσμο, όπου τα σκανδαλοθηρικά περιοδικά ψάχνουν, βρίσκουν και δημοσιεύουν του κόσμου τα περίεργα.  

Το συγκεκριμένο παλικάρι, κυκλοφορεί μόνο με γυναικεία ρούχα. Από γυναικείο ντύσιμο ο πρώτος. Από θηλυκότητα και κομψότητα δεν συγκρίνεται με γυναίκα. Όποια σταθεί δίπλα του είναι χαμένη, κερδίζει αυτός, και το παλικάρι δεν είναι όποιος και όποιος.

Πρόκειται για τον Έρβιν Τζόνσον, καλά το μαντέψατε, αναφέρομαι στον 30χρονο γιο του θρύλου του παγκόσμιου μπάσκετ Μάτζικ Τζόνσον. Ο οποίος γιος μη βιαστεί κανείς να τον χαρακτηρίσει ομοφυλόφιλο. Το παιδί είναι κυρία.

Μια lady, κανονική γυναίκα. Και από τότε που έχασε ένα κάρο κιλά, η σεξουαλικότητα του είναι υπεράνω της ασχήμιας του. Μόνο αυτό πήρε από τον 63χρονο δισεκατομμυριούχο και επιχειρηματία μπαμπά του, την ασχήμια του.

Βεβαίως το παλικάρι, πάει μόνο με άντρες, και όχι με κορίτσια, ο γιος του Μάτζικ Τζόνσον. Όμως δεν στέκεσαι στο γεγονός ότι είναι gay.

Στη Μύκονο που βρέθηκε πριν λίγες μέρες, άλλαζε ρούχα, γυναικεία βέβαια και σέξυ, πέντε φορές την ημέρα. Στήθος δεν έχει καθόλου, αλλά του αρέσει, τρελαίνεται να κυκλοφορεί στο δρόμο με μπικίνι, χρυσό, παρακαλώ. Και τακούνια, βέβαια.

Όχι να ψαρέψει, να κάνει καμάκι. Παρεξηγήσατε! Απλά νοιώθει άνετα κι ευχάριστα με γυναικεία μοδάτα και μοντελάτα ρούχα. Αντρικά ρούχα; Δεν υπάρχουν στην γκαρδαρόμπα του.

Τι να κάνουν οι γονείς του; Ο Μάτζικ Τζόνσον και η σύζυγος του, η συνομήλικη Κούκυ, συγγραφέας και σχεδιάστρια μόδας, η οποία πάσχει από aids εδώ και 25 χρόνια; Μπαμπάς και μητέρα του Έρβιν έχουν αποδεχθεί τη… διαφορετικότητα του. Είναι αυτό που λέμε. Μόνο να μην σου τύχει.

Για άλλη μια φορά η Ελληνική παροικία της Αυστραλίας έγινε αιτία να δυσφημιστούμε στην Αυστραλία, εξ’ αιτίας των εκκλησιαστικών διαφορών. Ούτε η πρώτη φορά, αλλά ούτε και η τελευταία θα είναι, που η «πίστη» προς τον ύψιστο θα θυμίζει άλλες εποχές.

Χθές Κυριακή 28 Αυγούστου, και συγκεκριμένα στην κοινότητα του St, Albans,  έπεσε το ξύλο της αρκούδας μεταξύ των πιστών, και με αφορμή το ποιος πιστός ήταν πιο… πιστός στις σημερινές εποχές μας. Όχι μη γελάτε γιατί η υπόθεση μόνο για γέλια δεν είναι.

Οι αποκλειστικές πληροφορίες της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας αναφέρουν ότι κάποιοι ζητούσαν αφορμή για την φασαρία και πήγαν αποφασισμένοι στην Εκκλησία αποφασισμένοι να αποδείξουν ότι φωνή λαού οργή Θεού.

Και εκεί έγινε το σώσε. Μπουνιές, κλωτσιές, σκουπόξυλα, τενεκέδες, πέτρες και σφουγγαρόπανα είχαν την τιμητική τους. Όποιος προλάβαινε έριχνε πρώτος, και μέχρι να φτάσει η αστυνομία όλοι είχαν γίνει ένα με το… πάτωμα.

Τώρα η αιτία όπως πάντα, οι εκκλησιαστικές διαφορές. Ποιος είναι ο νόμιμος, και ποιος είναι ο παράνομος. Και επειδή η κάθε παράταξη υποστήριζε τα δικά της, δεν άργησαν οι πιστοί του Θεού να έρθουν στα χέρια.

Αν και οι πληροφορίες είναι λίγο μπερδεμένες, οι πρώτες πληροφορίες λένε, ότι πήγαν άτομα στην εκκλησία για να πληρώσουν την συνδρομή τους προκειμένου να έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές και εκεί μάθαιναν ότι έχουν διαγραφεί απ’ τα μητρώα.

Η άλλη πλευρά πάλι υποστηρίζει, ότι εμφανίσθηκαν ακόμη και… πεθαμένοι προκειμένου να ψηφίσουν αλλά ούτε και σ’ αυτούς δόθηκε το Οκ. Η μια πλευρά των αρχιεπισκοπικών υποστηρίζει ότι κακώς δεν τους άφησαν να πληρώσουν την συνδρομή τους.

Η άλλη πλευρά των κοινοτικών, υποστηρίζει ότι αυτοί που πήγαν να πληρώσουν, δεν είχαν ξαναεμφανισθεί ποτέ στην εκκλησία και πήγαν απλά και μόνο για να εκτελέσουν τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα, έστω και με… μπουνιές.

Η αστυνομία έκανε βέβαια ότι μπορούσε, για να κρατήσει την τάξη, αλλά όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει και επιμένει ότι ο δικός του Θεός είναι καλύτερος από του άλλου, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα.

Και παρόλο ότι η συγκεκριμένη κοινότητα έχει βρεθεί τελευταία στο μάτι του κυκλώνα, για πολλούς και διάφορους λόγους, το συγκεκριμένο περιστατικό με τους ξυλοδαρμούς τις απειλές και τις καταστροφές που έγιναν σίγουρα θα έχει και συνέχεια.

Από εγκυρότατη πηγή πάντως η στήλη πληροφορήθηκε, ότι η φασαρία είχε προγραμματιστεί με μοναδικό σκοπό να γίνει φασαρία από άτομο που έχει καθημερινή επαφή με τον Θεό, και προσεύχεται για υγεία και καλή ζωή στον κόσμο.

Έμαθα όμως ότι η όλη ιστορία είχε βιντεοσκοπηθεί και πως πολύ σύντομα θα έχω και εγώ ένα αντίγραφο στα χέρια μου, που θα μου επιτρέψει να γίνει διάσημος στις τάξεις της αστυνομίας, έστω και από… μακριά.  

 Τα τελευταία νέα πάντως λένε ότι από σήμερα Δευτέρα θα πέσει πολύ δουλειά στα δικηγορικά γραφεία. Και οι 2 πλευρές θα συναντηθούν με δικηγόρους για τους δικούς τους λόγους. Η κάθε μία βέβαια υποστηρίζει τα δικά της.

Η πλευρά της αντιπολίτευσης λέει ότι η σημερινή συνάντηση ήταν παράνομη όπως παράνομο είναι και το σημερινό συμβούλιο. Από την άλλη πλευρά το σημερινό συμβούλιο υποστηρίζει ότι τα πάντα είναι νόμιμα, σύμφωνα με τους νόμους του κράτους. Ποιος έχει δίκιο, και ποιος άδικο θα το μάθουμε σύντομα.    

Πεινάς. Το στομάχι ζητάει να του σπρώξεις τροφή. Κατουριέσαι. Η φύση σου πάλι σε στέλνει στην τουαλέτα. Δεν αγνοείς τη φύση σου, τη φτιάξη σου, διαφορετικά έχεις κόστος, κύριε. Και προσοχή!

Δεν θα φας περισσότερο απ’ όσο σου ζητάει το στομάχι. Δεν θα περιμένεις να κατουρήσεις και άλλο, όταν το σωληνάκι έχει αδειάσει, τέλος, δεν έχει άλλο. Λέμε για δύο από τις πιο φυσικές λειτουργίες του οργανισμού.

Την τροφή και την ούρηση. Το ίδιο στον ύπνο, στο σεξ, και εκεί θες μέτρο. Βαράει η καρδιά σου, τικ, τακ, τικ, τακ, τικ…, 72 φορές το λεπτό. Τι σημαίνει αυτό, αγαπητέ μου κύριε;

Πως θα κτίσεις ζωή με τέτοιο τρόπο, όπου δεν θα βιάζεται η φύση σου. Δεν θα πέσεις στο λούκι μιας καθημερινότητας εχθρικής στη φύση σου. Σε ρυθμούς πιο ταχείς, πιο έντονους.

Άνθρωπος είσαι, σ’ έφτιαξε από χώμα, δεν είσαι αυτοκίνητο, να τρέχεις με όποια ταχύτητα γουστάρεις. Όχι, κύριε. Βιάζεσαι, όμως. Γι’ αυτό γίνεσαι βίαιος. Ανεβάζεις στροφές, γι’ αυτό είσαι σε μόνιμο εκτροχιασμό.

Είσαι μηχάνημα φτιαγμένο για να περπατάς 10 λεπτά το κάθε χιλιόμετρο και εσύ τρέχεις σαν τρελός για να σπάσεις το ρεκόρ στον Μαραθώνιο και καμαρώνεις που τον έκανες μέσα σε δύο ώρες. Μπράβο και μαγκιά σου.

Πάμε τώρα πιο κάτω. Στην Ευρώπη για πλάκα τα τραίνα πάνε με 400 χιλιόμετρα την ώρα. Κανένα πρόβλημα. Ετοιμάζουν τώρα το υπέρ-σούπερ ντούπερ τραίνο. Πιο γρήγορο και από το αεροπλάνο.

Το προηγούμενο υπέρ σούπερ ντούπερ στην Ιαπωνία είναι κιόλας ξεπερασμένο. Μόνο με 600 χιλιόμετρα τρέχει το “ιπτάμενο” τραίνο, λέει, χωρίς φτερά, με ηλεκτρομαγνητική ανύψωση. Εμείς θέλουμε υψηλότερες ταχύτητες.

Να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα, να κερδίζει χρόνο ο κόσμος προκειμένου να βγάλει το μεροκάματο. Πραγματικός βιασμός της φύσης. Αυτό που λέμε. Βαρβαρισμός. Κόντρα δίχως όρια στη φύση.

Είσαι ο τεράστιος αρχιμαλάκας αγαπητέ μου κύριε, αν νομίζεις ότι αυτό είναι πρόοδος και  πως δεν θα την πληρώσεις. Θα το πληρώσεις και άγρια μάλιστα. Κι αυτό που θα προκύψει θα κρατήσει μόλις μια στιγμή. Μια κι έξω. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Πέρασαν έξι μήνες από τότε που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Πέρασε ο καιρός και σχεδόν δεν το καταλάβαμε… Και που ‘σαι ακόμα! Τι είναι έξι μήνες για έναν τέτοιο πόλεμο που έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει. Που έχει δρόμο να κάνει μέχρι να τελειώσει. Που πολεμάνε άντρες και γυναίκες για να γλιτώσουν τα σπίτια τους, και την ίδια τους την ζωή.

Πόλεμος είναι αυτός, όχι πεντόβολα, άντε και κλείσαμε την παρτίδα. Ή να κάνουμε ένα διάλειμμα, ένα ημίχρονο και ξαναβγαίνουμε στο γήπεδο. Κλείνει ένας πόλεμος, και αμέσως ανοίγει ένας άλλος. Νόμοι της ζωής αυτοί.

Η δουλειά στην Ουκρανία, θα κρατήσει χρόνια. Έξι και εξήντα μήνες δεν λένε τίποτα, Πως να το πούμε αλλιώς; Ήταν να μην αρχίσει ο πόλεμος, αφού μπήκε μπροστά θα κρατήσει. Πόσο; Δεν το ξέρει κανείς αυτό. Βλέποντας και κάνοντας…

Το έγκυρο περιοδικό Forbes έκανε το λογαριασμό για το πρώτο εξάμηνο. Στη σούμα, εκτός από τους πυραύλους, η Ρωσία έχει χάσει πολεμικό υλικό αξίας 16,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Τι έχει κερδίσει η Ρωσία αρχίζοντας πόλεμο, από τις ”παράπλευρες απώλειες” που θα έλεγε και ο Κουφοντίνας της 17Ν, των δυτικοευρωπαίων, είναι άλλο κεφάλαιο. Μιλάμε για τη χασούρα. Της Ρωσίας και της άλλης πλευράς, της Ουκρανίας.

Για παράδειγμα η Ουκρανία κατέστρεψε 234 ρωσικά αεροπλάνα και περισσότερα από εκατό άρματα μάχης. Αυτά τα νούμερα ενδιαφέρουν. Όχι οι ανθρώπινες απώλειες. Π.χ. ότι μέχρι σήμερα σκοτώθηκαν 15.000 ήρωες Ρώσοι και 9.000 ήρωες Ουκρανοί.

Το τελευταίο που λαμβάνεται υπ’ όψιν είναι ο αριθμός των νεκρών, οπλιτών και πολιτών. Η Ουκρανία από τον πόλεμο έχει ζημιές 113, 5. Η Ελλάδα και η Κύπρος, σχεδόν μισό αιώνα μετά, ακόμη μετρούν θύματα και οικονομικές απώλειες. Αυτός είναι ο πόλεμος, αυτός θα είναι πάντα.

==============================================

22 / 08 / 2022

Η ξεφτίλα του κόσμου σε όλο της το μεγαλείο. Το ”σώου” σε κάποια μπαρ της Μελβούρνης; Όταν νεαρές κοπέλες μπαίνουν στο όργιο και όπως κάτσει η δουλειά με άγνωστους σ΄αυτές πελάτες.

Οι οποίοι πελάτες του μπαρ, για να καταλαβαινόμαστε, προτιμούν εκείνα τα μαγαζιά όπου θα δώσει παράσταση η κτηνωδία. Ο διασυρμός του σεξ. Η γελοιοποίηση της σεξουαλικής πράξης, η οποία όμως έτσι τη βρίσκει, έτσι διασκεδάζει η πελατεία.

Απλά προς ενημέρωση, η μόδα αυτή συμβαίνει καθημερινά πλέον ακόμη και στην Ελλάδα και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες στα νησιά, σε κάποιους τόπους καλοκαιρινών εξορμήσεων, ονόματα δεν λέμε.

Έχει σημασία να δούμε πως αντιμετωπίστηκε στην Αγγλία, κι όχι μόνον, όταν αποκαλύφθηκε το “παιχνίδι” που γίνεται στα ορθάδικα και κοινώς κωλάδικα της κάθε χώρας. Καταδικάστηκε ως παρακμιακό φαινόμενο.

Χαρακτηρίστηκαν “θύματα” τα κορίτσια που προκειμένου να εξασφαλίσουν δωρεάν ποτό “έπαιρναν” στοματικά τα γλυφιτζούρια άγνωστων νεαρών που σχηματίζουν κύκλο γύρω από την επίσης άγνωστή τους κοπέλα.

Φοβερά πράγματα. “Θύμα” η κοπέλα επειδή, λέει, την υποχρέωναν να ξεβρακώνεται και να κάνει κάθε είδους χυδαίες, άσεμνες χειρονομίες, στο δικό της σώμα, όσο και στων συμπαικτών… πελατών.

Ώστε, έτσι; Θύμα! Ρε, την φουκαριάρα, δεν το… ήθελε, αλλά την έβαζαν με το ζόρι…Τέλος πάντων. Όσο είναι για φτύσιμο λέω τώρα εγώ, οι δεσποινίδες που δεχόντουσαν να τον ”πάρουν” σε μια τέτοια περιπέτεια, άλλο τόσο για ξεφτίλα είναι και για τα αγόρια που τον “έδιναν”.

Και επί ευκαιρία, να θυμίσω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα αιτία στην Μελβούρνη, να διαλυθεί ένας γάμος λίγες μέρες πριν το ζευγάρι πάει στην εκκλησία.

Οι κοπέλες με την μέλλουσα νύφη να έχει την… τιμητική της, είχαν διοργανώσει το περίφημο «Τελευταίο πάρτι όργιο» με νεαρούς διασκεδαστές σε νυχτερινό μαγαζί της Chapel street στην περιοχή του St, Yarra.

Μετά τα πρώτα ποτά, άρχισαν και τα παρατράγουδα. Η μέλλουσα «νύφη» είχε αρχίσει να επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια και με τους 3 χορευτές – πρωταγωνιστές που βρισκόντουσαν στο πάρτι, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο νοσοκομείο από ακατάσχετη αιμορραγία.

Ο γάμος διαλύθηκε, τα συμπεθέρια γίνανε μαλλιά – κουβάρια, και το «ζευγάρι» επέστρεψε και πάλι στα πατρικά τους σπίτια. Όσο για τα δώρα και τις προκαταβολές για τον γάμο, εκεί έγινε το έλα να δεις.

Τελικά τα δώρα επιστράφηκαν στους… δωρητές, οι προκαταβολές χάθηκαν, και οι φιλενάδες της νύφης που είχαν διοργανώσει την «αξέχαστη» βραδιά, ψάχνουν για νέα νύφη να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους. Ήθη και έθιμα της σημερινής μας «σεξουαλικής» εποχής που ζούμε.   

Ρωτάει η γυναίκα τον ειδικό. Απαντάει στην γυναίκα ο ειδικός, ο οποίος πιθανόν να μην είναι… ειδικός. Κι αν πράγματι είναι ειδικός, δεν είναι σίγουρο πως είναι ο κατάλληλος για να διαφωτίσει την γυναίκα. Ποιο είναι το θέμα;

Εδώ και πολλές δεκαετίες, σίγουρα μετά τον πόλεμο και με τη έκδοση περιοδικών, εμφανίστηκαν οι «ειδικοί», επιστήμονες κι όχι, με πτυχία κι όχι, γιατροί, σεξολόγοι, ψυχολόγοι, αστρολόγοι, μάγοι κ.α. θεραπευτές και συμβουλάτορες.

Ο κοσμάκης, λοιπόν, απευθύνεται στους ντόκτορες πανεπιστημίων και πεζοδρομίων, για τα προσωπικά τους προβλήματα με τον γκόμενο, τον αυριανό ίσως σύζυγο και για τις όποιες επιπλοκές, παρενέργειες παρουσίαζε το σώμα τους, τα γεννητικά τους όργανα και ότι άλλο.

Εν έτει 2022, παρακαλώ: Γυναίκα ρωτάει τον ειδικό γυναικείου περιοδικού: ”Ο σύντροφός μου συμπεριφέρεται άσχημα… Το και το. Τι να κάνω;…”. Μα, είναι δυνατόν! Χρειάζεται ειδήμονα η κυρία Σουλτάνα, να της συστήσει να διακόψει τη σχέση της μ’ αυτόν που της κάνει τη ζωή μπουρδέλο;

Δεν είναι… απλό το θέμα. Γιατί; Επειδή πολύς κόσμος είναι για κλωτσιές; Γι’ αυτό αναθέτουν ή περιμένουν να τους λύσουν προσωπικά προβλήματα άτομα αμφίβολης ποιότητας, τους οποίους αντιμετωπίζουν σα μικρούς σωτήρες.

Επιστροφή στην κυρία που αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από ειδικό. Δεν γνωρίζουμε, όπως και η ίδια δεν γνωρίζει, δηλαδή δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι στο βάθος γουστάρει την κακή, τη βίαιη συμπεριφορά του συντρόφου της.

Αυτό λες όταν η κυρία «βαράτε με» και ας κλαίω, συνεχίζει να διατηρεί ερωτική, συντροφική σχέση μαζί του. Μάλλον τις γουστάρει τις σφαλιάρες η κυρία. Αυτό το συμπέρασμα βγάζω εγώ, και ας μην είχα καμιά επαφή μαζί της.

Δεν το συζητάμε ότι το ναρκωτικό είναι κακό πράμα. Και καταδικαστέο. Είναι, όμως, και κι ένας κωδικός που φανερώνει, αν σε μια χώρα κυκλοφορεί χρήμα. Ποιος, δηλαδή, θα κάνει χρήση κοκαίνης και ηρωίνης; Αυτός που έχει φράγκα.

Σπάνιο να είναι καταναλωτής του βαριού ναρκωτικού ο άφραγκος. Και δεν δηλώνεται το πράμα. Τι να γράψει στη φορολογική του δήλωση, να αναφέρει μέσα στα έξοδα ότι πλήρωσε τόσα το χρόνο στο ντήλερ για να ”φτιάχνεται”;

Πίνουν στην Ελλάδα. Να, γιατί το εμπόριο του ναρκωτικού δεν σταματά. Δεν γνωρίζει ύφεση. Και όσο πιο οργανωμένα οι μπάτσοι κυνηγήσουν τη δουλειά, τόσο μεγαλύτερο… ”ταμειο” θα κάνουν.

Για πλάκα τσάκωσαν ενάμισυ τόννο χασίσι σε σκάφος που εντόπισαν οπλισμένοι λιμενικοί έξω από τα Κύθηρα. Καρφωτή, βέβαια, έγινε η δουλειά, όπως συνήθως συμβαίνει.

Εδώ που τα λέμε τι να σου κάνει η αστυνομία και η κάθε αστυνομία, όταν οι θάλασσες της Ελλάδος είναι ανοικτό γήπεδο και δεν ελέγχονται όλα τα περάσματα.

Μία ακόμα απόδειξη ότι η αγορά στην Ελλάδα δεν χορταίνει. Από χασικλήδες πάμε καλά, έχουμε ιστορία, να το παραδεχθούμε. Μη γράφουν πάλι οι πονηροί ρεπόρτερ για Αλβανό και Ιταλό, ότι αυτοί κουβάλησαν το ενάμισυ τόννο, πιθανόν ως μέλη κυκλώματος.

Άσε ρε, να είναι άλλοι φαβορί για το βραβείο Πούλιτζερ δημοσιογραφίας. Ποια μέλη κυκλώματος; Τουρίστες ήταν και είπαν άντε να φορτώσουμε 1.500 κιλά να κονομήσουμε χαρτζηλίκι. Γι’ αυτό ας την κάνουμε τσιφ για Μύκονο μεριά. Δεν πρόλαβαν. Έπεσε καρφωτή από άλλη συμμορία.

Η μεγάλη αλήθεια. Δεν έχει καμιά σχέση με το ταλέντο και την αξία του καλλιτέχνη ο χαρακτήρας του. Τεράστιοι μουσικοί, ηθοποιοί, συγγραφείς είναι αληταράδες του κερατά. Στην προσωπική τους ζωή κουβαλάνε ένα κάρο ανωμαλίες, διαφόρων ειδών ακρότητες.

Μήπως έχει αλήθεια και το άλλο. Δεν θα έβγαινε το χάρισμα τους, το δωρισμένο σ΄ αυτούς ταλέντο, αν δεν ήταν και λίγο… παλιάνθρωποι.

Μας δίνει την ευκαιρία η αναφορά σήμερα στον βραβευμένο και ποιοτικό κινηματογραφικό ηθοποιό Sean Justin Penn, ο οποίος γεννήθηκε το 1960, στις 17 Αυγούστου, από γονείς επίσης ηθοποιούς.

Έγινε ο σταρ με φάτσα απόλυτου αληταρά. Κοψιά παράνομου του πεζοδρομίου, του φτηνού εγκληματικού περιθωρίου. Τίποτα μικροκλοπές, ίσως βαποράκι βρωμογειτονιάς. Ο ορισμός της αντικοινωνικότητας, της αναίδειας στα μάτια του, στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Τον Σων Πεν είναι αδύνατον να τον δεις στο γκισέ τραπεζικό υπάλληλο, έναν πλασιέ, δικηγόρο, ιατρό. Το φοβερό, το αληθινό. Ο τύπος στην προσωπική του ζωή είναι ένα χαμένο κορμί. Κάθαρμα ράτσας. Καλλιτέχνης, όμως. Υψηλής κλάσεως. Μ’ όλη τη σημασία της λέξης καλλιτέχνης.

Δοσμένος στη δουλειά του, και με τη βαθιά αγωνία να αποδώσει άριστα μέχρι τη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Άλλο ότι έχει γυρίσει και ξεπέτες. Ο Σων Πεν ανήκει στην μετά απ’ εκείνη των Ρόμπερτ ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο.

Μέγιστοι κωλοπαιδαράδες και οι δυο, μακράν οι κορυφαίοι του Χόλυγουντ. Γενιά των ηθοποιών που σφράγισαν τα πολύ εντυπωσιακά βήματα του σύγχρονου κινηματογράφου. Οι Τζώνυ Ντεπ, Μπρατ Πητ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Ματ Νταίημον, Έντουαρντ Νόρτον οι αρχιπαικταράδες.

Ηθοποιάρες, επιδοτούν τον κάθε ρόλο τους με τέτοιο βάρος ερμηνείας και σε σύγκριση μ’ αυτούς μοιάζουν κόμικ οι εμβληματικοί σταρ της εποχής των Τζώνυ Γουαίην, Χώμφραιη Μπόγκαρτ, Κλαρκ Γκαίημπλ, Ροκ Χάτσον, Γκρέγκορυ Πεκ και σία.

Χωρίς υπερβολή όλοι αυτοί πριν εμφανιστεί ο Μάρλον Μπράντο είναι της πλάκας σε σύγκριση με τους π.χ. Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ντέζελ Ουώσιγκτον, Τζωρζ Κλούνυ. Η μέρα με τη νύχτα.

Η κουβέντα όμως για τον Σων Πεν. Ξεχνάς την προσωπική του ζωή και την πεζοδρομιακή φάτσα του. Έχεις να κάνεις με αξιοσέβαστο ηθοποιό. Με 2 Όσκαρ πρώτου ρόλου, παρακαλώ.

Είχε βρωμίσει το πράμα, το γράψανε, το ξαναγράψανε, ότι η πρώτη του γυναίκα, η περιβόητη και μεγαλύτερη του Μαντόνα έτρωγε το ξύλο της αρκούδας από τον Σων Πεν, όσο ήταν παντρεμένοι. Μη κολλήσουμε σ’ αυτό.

Εντάξει, θα το πεις κι αυτό, ότι η κυρία τις ήθελε τις μάπες της, και τίποτα κλωτσιές στο γυμνασμένο κώλο της, όμως από την άλλη, άντρας να δέρνει γυναίκα δεν είναι άντρας. Είναι κωλοπαιδαράς.

Όσο κι αν έχει τις ”δικαιολογίες” του, διότι έμπλεξε με γυναίκα που δεν γεννήθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα. Σων Πεν λοιπόν, η σκατόφατσα. Καμία σχέση με Τομ Χανκς π.χ. και Ρίτσαρντ Γκηρ. Αλητάμπουρας ο κύριος.

Κι όμως. Ο λεβέντης είναι πολύ μεγάλος ηθοποιός. Ότι θες σου παίζει. Τον μαφιόζο, τον ηλίθιο, τον τραβεστί, τον φιλήσυχο οικογενειάρχη, τον τυχοδιώκτη. Ότι θες, κωμωδία, δράμα, περιπέτεια, θρίλερ. Βγάζει ρόλους υψηλών απαιτήσεων, που από τον ηθοποιό ζητάνε βαθιά εσωτερικότητα.

Επιστροφές, καταστροφές, στην ίδια κόλαση, στο ίδιο χθες. Γύρισα Μελβούρνη, από μερικές μέρες διακοπές στην Τασμάνια με τους στίχους του Πάριου και τη φωνή του Πασχάλη Τερζή στ’ ακουστικά.

Μ’ αρέσουν περισσότερο τα ταξίδια με πλοίο. Σε κάποια προηγούμενη ζωή μάλλον θα ήμουν καραβόσκυλο. Και η θάλασσα δεν με πιάνει καθόλου. Έχω περάσει ωκεανούς με 10 μποφόρ, και ούτε που ζαλίστηκα.

Ίσως επειδή είμαι ανισόρροπος. Ειδικά όμως αυτό το ταξίδι της επιστροφής, μου φάνηκε ανυπόφορο. Και απ’ ότι κατάλαβα δεν ήμουν ο μόνος που αισθανόταν έτσι, σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ταξιδεύω χρόνια στη θάλασσα κι όμως είναι η πρώτη φορά που μου φάνηκε ότι δεν έπλεα σε κάποιον ωκεανό, αλλά σε κάποιο τσουνάμι που είχε βάλει σκοπό να μας βουλιάξει.

Και εκείνος ο ασταμάτητος τριγμός του πλοίου, δεν ήταν από τα έμβολα στις μηχανές του κήτους, αλλά σαν να άκουγα τον ήχο από ράγες σε τραίνο για την Σιβηρία. Δεν ξέρω αν κι οι υπόλοιποι συνεπιβάτες μου σε τούτο το καραβάκι του τρόμου είχαν τις ίδιες ιδέες με μένα, όμως κάτι μου έλεγε στο βλέμμα τους, ότι έτσι ακριβώς αισθανόντουσαν και αυτοί.

Καλή εβδομάδα και καλή συνέχεια σε όλους…..

==============================================

https://gofund.me/8f2faa07

15 / 08 / 2022

Η Ελληνική μας παροικία τελικά αρχίζει και χάνεται. Κάθε μέρα μαθαίνουμε και για κάποιον θάνατο, είτε δικού μας ανθρώπου, είτε γνωστού μας. Ο χρόνος πλέον έχει αρχίσει και μετράει αντίστροφα. Δυστυχώς, αυτή είναι η ζωή μας.

Πριν από λίγες ημέρες πληροφορηθήκαμε για τον θάνατο ενός ποδοσφαιρόφιλου, που μια ζωή βρισκόταν μέσα στα γήπεδα. Μας έλεγε, όσοι τουλάχιστον τον γνωρίζαμε, ότι το γήπεδο είναι το δεύτερο σπίτι του και δεν το αλλάζει με τίποτα.

Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι κάποια άτομα δεν αντέχουν τις δυσκολίες της ζωής και αποφασίζουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους. Σκέφτομαι καμιά φορά τι τραβήξαμε εμείς οι νεοφερμένοι μετανάστες τις δεκαετίες του 70 και του 80 και αναρωτιέμαι πως αντέξαμε.

Σήμερα όμως που η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη, κάποια άτομα δεν αντέχουν την παραμικρή δυσκολία και δίνουν τέλος στην ζωή τους. Πρόσφατα ένας συμπάροικος δεν άντεξε, και έπεσε μπροστά σε ένα τραίνο. Κανένας δεν είπε το παραμικρό.

Και τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν καθημερινά ανάμεσά μας, δίπλα μας, απέναντι από το σπίτι μας, αλλά η πόρτα μας είναι κλειστή. Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι μακριά από την πόρτα μου και ας είναι και στο γείτονα.

Από καρδιακή προσβολή μάθαμε, ότι πήγε ο άνθρωπος. Δεν τον έστειλαν στον άλλο κόσμο, εκεί απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Μια χαρά ήταν στο ξενοδοχείο που βρισκόταν ο υπεύθυνος ενός πυραυλικού προγράμματος της Ταϊβάν, αλλά κάτι συνέβη και σταμάτησε να αναπνέει. Συμβαίνει.

Να μην είμαστε φιλύποπτοι. Και με το παραμικρό να την πέφτουμε στις λεγόμενες θεωρίες συνωμοσίας. Δεν είναι όλα βρώμικα και  εγκληματικά. Αμάν, πια! Απλά το θανατικό έπεσε στην περίπτωση.Ούτε ο πρώτος ήταν ούτε θα είναι και ο τελευταίος.

Άρχισε τα σουλάτσα στο νησί, εννοώ την Ταϊβάν, η προεδρίνα της αμερικάνικης βουλής Νάνσυ Πελόζυ και οι Κινέζοι είπαν να κάνουν στρατιωτικά γυμνάσια ολόγυρα. Μόνο που δεν κύκλωσαν την Ταίβάν που την θεωρούν δικό τους έδαφος.

Στο μεταξύ η Ταίβάν, σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ είπε να αυξήσει την παραγωγή των πυραύλων της, από το φόβο μήπως δεχθεί επίθεση από την Κίνα. Συμπέρασμα; Όλα φυσιολογικά. Τίποτα το περίεργο. Άτυχος ο δεχθείς την επίθεση στην καρδιά του. Τον έφαγε το άγχος.

Ο θάνατος του επιστήμονα δεν ήταν επώδυνος. Μπαμ και κάτω ήταν. Αν είχαν επιλέξει διαφορετικό τέλος ο 57χρονος θα υπέφερε μέχρι να τελειώσει στο νοσοκομείο, όπου θα τον μετέφεραν.

Ήταν, όμως, ένας τιμωρητικός θάνατος. Ένας εκδικητικός θάνατος. Ήταν μια δολοφονία, που έστειλε και τα σχετικά μηνύματα. Και η επιστήμη σήμερα έχει την δυνατότητα με απλές κινήσεις να σε στέλνει αδιάβαστο.

Η Κιμ Καρντάσιαν μαζί με το πλούσιο στήθος και τα τεράστια οπίσθια έκανε πίσω στην ερωτική της σχέση με τον κωμικό ηθοποιό Πητ Νταίηβιντσον.  Η απόλυτη χαρά του παγκόσμιου πεοκρούστη.

Η λέξη για τον κρούοντα το πέος του. Το γράφω κάπως σεμνά. Όχι πως είναι λάθος να παίζει κανείς με το σεξουαλικό του όργανο! Απεναντίας είναι ωφέλιμο και επιβεβλημένο, με την άδεια της επιστήμης. Το λάθος είναι να χτυπιέται κανείς με το πέος του χωρίς λόγο.

Το λέω απότομα: Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο. Ποιο; Με το άλλοθι ότι είναι θαυμαστές της Καρντάσιαν, να δηλώνουν την ικανοποίηση ή την απογοήτευση τους οι ανά τη γη πεοκρούστες επειδή το κορίτσι και ο γκόμενος της χώρισαν.

Αδιανόητο για νορμάλ εγκέφαλο! Δεν μπορείς να σκεφτείς άνθρωπο κανονικό να ασχολείται με τα ερωτικά και τα σεξουαλικά ενός ξένου ατόμου. Στα λεγόμενα social media να εκφράζει τη γνώμη του χωρίς να τον ρωτήσει κανένας.

Δεν έπρεπε να τα φτιάξει με τον Νταίηβιντσον. Κρίμα που χώρισαν, είχαν σεξουαλική χημεία. Είχε βιαστεί να κάνει δεσμό η Κιμ μετά το διαζύγιο της. Σκέπτομαι πόσο χαίρεται ο Κάνυε Ουέστ που τα χάλασε η πρώην του με τον ηθοποιό…

Να πούμε κι άλλα; Αρκετά είναι αυτά για να επιδείξουν τα όρια της πεοκρουστίας που βαράει τον παγκόσμιο χάλια. Τον κοινώς αρχοντομαλάκα. Έχει παρατήσει τα δικά του προβλήματα και ασχολείται με τα ξένα.

Ένας αληταράς, γεννημένος κακοποιός, επικαλέστηκε τον Μωάμεθ, προκειμένου να δικαιολογήσει τη δολοφονία της 17χρονης, με την οποία διατηρούσε ερωτικό δεσμό. Ναι, την σκότωσα, παραδέχθηκε ο 22χρονος Πακιστανός, διότι μιλούσε με άσχημα λόγια για το Κοράνι.

Τι να έκανε ο πιστός μουσουλμάνος; Το κορόιδο. Δεν είναι εύκολο. Κι αν ο προφήτης τον τιμωρούσε; Να κάθεται να ακούει μια άπιστη κι αυτός να έχει σταυρωμένα τα χέρια.

Το πράμα, λοιπόν, ξεφεύγει από τη γήινη δικαιοσύνη. Έχουμε περίπτωση υπεράνω από αστυνομικούς και ανακριτές, εισαγγελείς και δικηγόρους. Μ’ άλλα λόγια έχουμε μια υπόθεση θρησκευτική.

Εκτός κι αν βγάλουμε από το παιχνίδι την πίστη στον Θεό. Ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος, είτε χριστιανός, είτε μωαμεθανός δεν έχει επαφή με το Θείο ή ο από πάνω έχει ξεκόψει τις πνευματικού χαρακτήρα επικοινωνίες με τους πιστούς.

Είμαι σίγουρος. Ο Μωάμεθ θα τιμωρήσει τον δολοφόνο της 17χρονης συντρόφου. Όπως, άλλωστε, έκανε από τον 7ο αιώνα μετά τον συνάδελφο του Ιησού Χριστό, με όλα τα καθάρματα που εγκλημάτησαν στο όνομα του Θεού. Βεεεεεέβαια. Όλους τους έστειλε στην κόλαση.

Και πότε θα γίνει η θεία τιμωρία του Πακιστανού; Κι αυτό το γνωρίζω! Όταν πεθάνει ο δολοφόνος. Πότε; Όταν! Μετά από δέκα, 30, 50 χρόνια. Όσα κι αν περάσουν ο Μωάμεθ δεν θα ξεχάσει το κουτατσαβάκι από το Πακιστάν που ήρθε με τέσσερα διαβατήρια στην Ελλάδα να κάνει γυναικοκτονία.

Γιατί δεν θα τον τιμωρήσει αμέσως ο προφήτης; Έχει ένα σωρό άλλες δουλειές, τι νομίζετε πως είναι τεμπέλα, αραχτός; Όχι βέβαια. Και οι Θεοί έχουν τις δικές τους υποχρεώσεις. Τι να πρωτοπρολάβουν να κάνουν.

Καμιά έκπληξη που σήμερα ο κλέφτης δεν κάνει καν τον κόπο να γλιστρήσει μέσα στο σπίτι σου για να αρπάξει λεφτά ή ότι άλλο πολύτιμο είναι κρυμμένο. Γιατί να το κάνει όταν υπάρχουν κορόιδα ή άτομα ανυποψίαστα.

Τα χρήματα τα βάζουμε στην τράπεζα, από την τράπεζα τα σηκώνουν οι σύγχρονοι κλέφτες. Τους βοηθάει η τεχνολογία να κάνουν τη δουλειά και να μη γίνεται γνωστή η ταυτότητα τους. Ψάξε βρες τους, αφού έχει πετάξει το γεράκι. Αφού σου άρπαξε ένα άλφα πακέτο.

Όσο και να ενημερώνουν κανάλια και αστυνομία, ακόμα και οι τράπεζες για το πως δουλεύουν κάποιοι τύποι με ατσαλάκωτη γραβάτα εντελώς απόμακρα, πάντα θα πετύχουν ένα θύμα.

Το περίεργο (;) είναι την πατάνε και άτομα τα οποία υποτίθεται πρέπει να γνωρίζουν τον κίνδυνο που διατρέχει ο καθένας με καταθέσεις στην τράπεζα. Άτομα σπουδαγμένα, επιχειρηματίες δαγκώνουν κι αυτοί το δαμάσκηνο, διότι οι ίδιοι δίνουν στον άγνωστο και αόρατο κλέφτη τα στοιχεία που χρειάζεται για να παραβιάσει την τσέπη τους.

Δήθεν ενημερώνει τον πελάτη τους η τράπεζα και του ζητάει στοιχεία για να τον,,, προστατεύσει. Και ο αφελής ή άσχετος καταθέτης σα να δίνει ο ίδιος τον κωδικό στο χρηματοκιβώτιο του σπιτιού του.

Και, μάλιστα, λέει στον κλέφτη ποια ώρα θα λείπει από την οικία του. Και πατάει τα πλήκτρα μόνο, ο ατσαλάκωτος με την γραβάτα και σηκώνει λεφτά από το λογαριασμό του καταθέτη.

Ο γάιδαρος γουστάρει τη γαϊδούρα. Τι μας λες τώρα ρε φίλε θα πουν πολλοί. Για καινούργιο μας το λες, ότι η γαϊδούρα θέλει τον γάιδαρο και όχι μια καμήλα. Ότι το άλογο βλέπει τον σκύλο και σκέπτεται τι μαλάκας είναι αυτός.

Ο Κινέζος θέλει να πάει με Κινέζα. Μ’ αυτήν που έχει πρόσωπο σαν αυγό, μύτη πλακουτσωτή και μάτια σχιστά. Όπως ο μαύρος με μαύρη. Τις επιλογές στο κάθε πλάσμα τις καθορίζει η φύση.

Λένε ότι το αιδοίο της αραπίνας το γυναικείο σεξουαλικό όργανο δηλαδή, είναι περισσότερο ηδονικό. Άλλο όμως είναι εκείνο που αξίζει να αναφερθεί. Ο νέγρος βλέπει πιο όμορφη την νέγρα, παρά την ασπρουλιάρα. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Πάντα.

Είδα σε μια φωτογραφία μια καλλονή, μαύρη, κατάμαυρη, περήφανη να στέκεται δίπλα σε άντρα ομόχρωμο της. Ένα μανουλομάνουλο. Εύχομαι στο κορίτσι να χαίρεται την ομορφιά της.

Θα πω «όχι» σε μια τέτοια «χιμπατζού», σ’ έναν τέτοιον πειρασμό, επειδή την απορρίπτει φυλετικά ο κάθε ρατσιστής που υπάρχει επάνω στην γη; Και κάτι άλλο. Από τα δυο κορίτσια, μια μαύρη και μια άσπρη ποια διαλέγεις;

Εγώ θα σου πω: Την αραπίνα αν μου γεμίζει αυτή το μάτι. Η προτίμηση μου αδιαφορεί για το χρώμα της επιδερμίδας. Αν ήταν το ίδιο πιασιάρα η ασπρουλιάρα, αυτήν θα ψήφιζα.  

Τελειώνω την στήλη και για σήμερα, με μια είδηση που προβληματίζει τον κόσμο της Αυστραλίας. Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε, τα διαζύγια στην χώρα που ζούμε, τα 3 τελευταία χρόνια τριπλασιάστηκαν, εξ’ αιτίας του κορονωϊού.

Πολλά ζευγάρια φτάνουν στον χωρισμό, τα περισσότερα για οικογενειακές προστριβές, αλλά και αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων, που δημιουργήθηκαν από την κλεισούρα του κορονωϊού.

Και από ότι λένε οι ειδικοί, το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην Αυστραλία, αλλά γενικά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, μετά τα όσα τράβηξε, αλλά και τραβάει ακόμη και μέχρι σήμερα ο κόσμος, εξ’ αιτίας των συμπεριφορών στα ζευγάρια.

Την ίδια στιγμή ένα άλλο πρόβλημα, που οι ειδικοί θεωρούν ότι δημιουργήθηκε με τις εντολές για απαγόρευση κυκλοφορίας, είναι και η αύξηση στις αυτοκτονίες, και μάλιστα σε άτομα νεαρής ηλικίας, που δεν άντεχαν να είναι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους.

Και σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, τα μεγαλύτερα προβλήματα θα παρουσιαστούν στα επόμενα 2 με 3 χρόνια, αφού πολλοί νέοι αναγκάζονται να βλέπουν ειδικούς ψυχολόγους / ψυχίατρους για να αντιμετωπίσουν θέματα υγείας που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Φίλες και φίλοι χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα την ημέρα της Παναγίας μας. Καλή εβδομάδα και καλή συνέχεια στην μέρα σας.

==============================================

08 / 08 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα. Απίστευτες καταστάσεις συμβαίνουν δίπλα μας και εμείς απλά… γελάμε. Και όταν γράφω απίστευτες καταστάσεις, εννοώ ότι είναι αδύνατο να το πιστέψει ακόμη και ο απλός συμπάροικος, όλα όσα συμβαίνουν δίπλα του.

Έγινε μια έρευνα, στους δρόμους της Μελβούρνης, υποτίθεται για την νεολαία, με ερωτήσεις επάνω στα σεξουαλικά θέματα της σημερινής γενιάς. Ρωτήθηκαν περισσότεροι από 1500 νέοι και νέες, από 14 ετών μέχρι 18, για το αν γνωρίζουν τι σημαίνει «παρτούζα», και για το αν θα ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό.

Κρατηθείτε τώρα. Το 95% αυτών που ρωτήθηκαν απάντησαν ότι γνώριζαν την παρτούζα, ενώ το 99% απάντησε ότι θα ήθελε κάποια στιγμή να δοκιμάσει το κάτι διαφορετικό με άλλο άτομο του ίδιου φίλου.

Και μιλάμε τώρα για παιδιά ηλικίας από 14 μέχρι 18 ετών που ακόμη πηγαίνουν σχολείο, ενώ όλοι σχεδόν είπαν, ότι είναι κάτι το εντελώς φυσιολογικό, οι νέοι να έχουν στο μυαλό τους, καινούργιες εμπειρίες.

Δεν ξέρω αν η σημερινή νεολαία είναι τόσο πολύ προχωρημένη, εξ’ αιτίας βέβαια και της σύγχρονης τεχνολογίας, αλλά είμαι σίγουρος, ότι αν ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους σήμερα, σίγουρα θα τους κυνηγούσαν με την… γκλίτσα.

Άπιστη είναι η γυναίκα που τόλμησε να δώσει τα χείλη της σε άνδρα ο οποίος δεν είναι ο σύζυγος της. Μη βιάζεται κανείς να κάνει κάποιο γρήγορο και ανόητο σχόλιο. Να κατηγορήσει ήθη και έθιμα περασμένων εποχών.

Τον κεράτωσε τον σύζυγο – αυτή είναι η κατηγορία – αρκεί η κυρία να αφέθηκε μόνο σ’ ένα ερωτικό φιλί από ξένο, από εραστή. Πολύ σωστά. Δεν χρειάζεται να… ολοκλήρωσε την παρανομία της, με την ερωτική επαφή, σε κάποιο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου.

Η προδοσία στον σύζυγο είναι δεδομένη και της αξίζει τιμωρία. Ακόμη μέχρι και την ποινή της εκτέλεσης. Μη γελάτε. Σε κάποιες χώρες υπάρχουν και αυτοί οι νόμοι. Ότι δηλαδή, αποφασίσει ο κερατάς. Ο σύζυγος. Το θύμα.

Απαράδεκτο σήμερα να θεωρείται απιστία μονάχα ένα άγγιγμα των χειλιών. Μιλάμε όμως, για άλλους αιώνες. Πεπερασμένους. Και όπως κρίνεται σήμερα ως βαρβαρικό μέτρο να κακοποιηθεί, να ξεφτιλιστεί δημόσια η σύζυγος που ξεμυαλίστηκε, έτσι είναι σωστό να θεωρηθεί… επιεικώς κάθε αυστηρότητα και σκληρότητα ενάντια της άπιστης από κοινωνίες του παρελθόντος.

Στην αρχαία Αθήνα, και σ’ άλλους τόπους πολιτισμένους, ο νόμος ήταν ξεκάθαρος. Απόλυτος. Το δικαστήριο θεωρούσε ένοχη την σύζυγο μόνο με ανταλλαγή ερωτικού φιλιού. Ο δε σύζυγος ήταν εκείνος που αποφάσιζε την ποινή στην σύζυγο του. Όχι παίζουμε! Πάμε παρακάτω.    

Άλλη μια αυτοκτονία έγινε πρόσφατα στην Μελβούρνη, με θύμα έναν 52χρονο, που μόλις του είπε η 40χρονη γυναίκα του, ότι έχει γνωρίσει κάποιον άλλον και θα φύγει από το σπίτι, ο άντρας δεν το άντεξε, και κρεμάστηκε στο γκαράζ του σπιτιού του.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Οι αυτοκτονίες αυτές, είναι μόνο ένα ποσοστό, απ’ αυτές που μαθαίνουμε. Οι περισσότερες αυτοκτονίες περνάνε στο ντούκου που λένε, αφού οι δικοί τους άνθρωποι, κάνουν την κηδείες σε εντελώς στενό οικογενειακό κύκλο.

Σήμερα οι νέοι, πρώτα δεν ξέρουν τι ζητάνε, και κατά δεύτερο λόγο, μετά από μερικές εβδομάδες γάμου, αναπολούν τους παλιούς εραστές και τις παλιές γκόμενες. Συνηθισμένο φαινόμενο, στην σημερινή νεολαία.

Κερδισμένοι όπως πάντα στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, είναι πάντα οι αίθουσες δεξιώσεων, που τελούνται οι… γάμοι. Ιδιοκτήτης μιας τέτοιας αίθουσας μου έλεγε πριν από λίγες ημέρες, ότι έχει τύχει περίπτωση που ο γαμπρός έκανε 3 διαφορετικούς γάμους στην δική του αίθουσα.

Marilyn Monroe. Βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της… Πόσοι άνδρες από τα εκατομμύρια της γης, εκείνους που την φαντασιωνόντουσαν την είχαν σκεφτεί, για μια στιγμή μονάχα, πεθαμένη στο κρεβάτι, μόλις στα 36 της…

Δεν φορούσε τίποτα επάνω της και δίπλα της ένα άδειο μπουκαλάκι με χάπια υπνωτικά. Αυτοκτονία. Σίγουρα; Που να ξέρεις τι έγινε τελικά. Η γυναίκα που την βοηθούσε στο σπίτι την πρωτοείδε νεκρή πριν από 60 χρόνια, στις 5 Αυγούστου, το 1962.

Μετά το θάνατο της όμως η Marilyn Monroe ζει περισσότερο σήμερα, απ΄ όσο όταν ζούσε την ταραχώδη προσωπική ζωή της απόλυτης σταρ. Τα ΜΜΕ και ο κόσμος έξι δεκαετίες πλέον δεν θέλουν να την ξεχάσουν.

Γιατί η Marilyn Monroe είναι μία. Μοναδική. Η αλήθεια είναι πως είναι πολλές, πάρα πολλές, αμέτρητες οι Marilyn Monroe που κυκλοφορούν σήμερα. Οι ξανθιές γκόμενες που της μοιάζουν, μοντέλες, τραγουδίστριες, παρουσιάστριες, ηθοποιοί, άγνωστες και χωρίς το όνειρο να γίνουν διάσημες.

Μια, όμως, είναι η γνήσια, η αληθινή Μονρώε. Αυτή που έχει αυτό το ”κάτι” και την έκανε λατρεμένη, και καθόλου μισητή. Αν αναλύσει κανείς το βλέμμα, αλλά και τις κινήσεις, το περπάτημα της θεάς, θα συμφωνήσεις ότι ήταν μία και μοναδική.

Πριν ακόμα πάρει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο όνομα Marilyn Monroe υπέγραψε συμβόλαιο με 125 δολάρια την εβδομάδα ως μοντέλο. Σε ταινία πρωτοεμφανίστηκε μετά τον πόλεμο, σε μικρό ρόλο το μετέπειτα διαχρονικό σύμβολο του σεξ.

Μια άλλη περίπτωση που είναι πασίγνωστη είναι και αυτή της Νόρμα Τζαίην Μόρτενσον. Διαβάστε τώρα. Γεννήθηκε πρώτη Ιουνίου το 1926 και στα εννιά της χρόνια την έδωσαν σε ορφανοτροφείο.

Από τα 11 μεγάλωσε σε ανάδοχη οικογένεια και στα 16 ήταν νύφη στον πρώτο της γάμο. Βρέθηκε μέσα σε σωφρονιστήριο. Υποτίθεται, ότι ακόμη και στις σύγχρονες χώρες όπως η Αυστραλία, βάζουν μέσα στα συγκεκριμένα ιδρύματα τον ανήλικο για να σοφρωνιστεί. Να βάλει μυαλό δηλαδή. Τρίχες κατσαρές.

Το λένε και αναμορφωτήριο, διότι σκοπός είναι να αναμορφώσει, να κάνει καλό τον κακό. Τον παραστρατημένο. Και η φυλακή ποιο νόημα έχει; Να παραδώσει τον κατάδικο στην κοινωνία χωρίς την τάση του να διαπράττει εγκλήματα.

Ένας 31χρονος πήρε, δηλαδή του έδωσαν άδεια *on parole* από τη φυλακή, για να παραβρεθεί στη κηδεία συγγενικού του ατόμου στην Μελβούρνη, και ο λεβέντης έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά του. Ποια ήταν η δουλειά του; Να ληστεύει.

Και επειδή άρχισε να εργάζεται σκληρά… ξέχασε να επιστρέψει στη φυλακή. Τον τσακώσανε αφού έκανε με όπλο ή μαχαίρι 16 ληστείες. Κτύπησε στα μέρη που τα θεωρούσε έδρα του, περιοχή δράσεως του.

Πρόβλημα κοινωνικό λοιπόν. Τι τις θέλουμε τις φυλακές όταν δεν σωφρονίζουν τον κακοποιό. Και γιατί δίνουν άδεια στον εγκληματία, όταν κατά πάσα πιθανότητα θα βρει την ευκαιρία να κάνει ξανά και πάλι τη… δουλειά του.

Σε βιαστή γυναικών καταδικασμένο σε 12 χρόνια, δόθηκε άδεια επειδή είχε καλή συμπεριφορά μέσα στην φυλακή, και την πρώτη κιόλας μέρα σε στενό της Μελβούρνης παρεκτράπηκε. Την έπεσε σε μια ανήλικη και την βίασε.

Έχει παλιώσει πλέον ο πασίγνωστος και διάσημος ηθοποιός Συλβέστερ Σταλόνε. Βετεράνος του σινεμά. Όσο και να φτιάξει τη φάτσα του όμως, η κάμερα θα πιάσει μια μούρη σκέτη πατσαβούρα.

Καμιά σχέση ο Σταλόνε, με τον Rocky του 1976 και τον Rampo του 1982. Κι όμως ο Σταλόνε με 75 ήδη ταινίες στο ενεργητικό του, δεν το βάζει κάτω. Ακόμα και σήμερα στα 76 του χρόνια πρωταγωνιστεί και με χοντρό μεροκάματο.

Γιατί; Επειδή ακόμα αρέσει. Ακόμα βλέπεται και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Περισσότερα από ένα εκατομμύριο δολάρια αμείβεται ο Συλβέστερ Σταλόνε για κάθε επεισόδιο και σε κάθε σειρά που συμμετέχει.

Το πράμα έχει ξεφύγει όμως. Δεν είναι μόνο ο Σταλόνε, και άλλες φίρμες, γεροντοφίρμες θα τις έλεγα, σαν τον Κέβιν Κόστνερ, αλλά και νέα φυντάνια του Χόλυγουντ, κονομάνε από τις τηλεοπτικές σειρές. Και μιλάμε για εκατομμύρια τώρα.

Ένας από τις αμέτρητες χιλιάδες συμπάροικους έδωσε πρόσφατα ένα ποσό σε κάποιον οργανισμό και τον είπανε φιλάνθρωπο. Και μπράβο του του ανθρώπου, γιατί κάνει φιλανθρωπίες. Πολλοί τέτοιοι υπάρχουν ανάμεσα μας.

Ισχύει όμως και το άλλο. Ο… φιλάνθρωπος να είναι και…παλιάνθρωπος. Να το πω και αλλιώς. Δικαιούται το χαρακτηρισμό του φιλανθρώπου εκείνος που είναι υπόδικος, έστω ύποπτος για εγκληματικές ενέργειες, ή, που έχει κάνει ακόμη και φυλακή; Αυτό είναι το δικό μου ερώτημα.

Ακούγεται τώρα τελευταία, ότι ο… φιλάνθρωπος στο παρελθόν είχε πάρε / δώσε με κρατικές υπηρεσίες άλλης χώρας, και το έσκασε από την χώρα που βρισκόταν και ήρθε στην Αυστραλία για να κάνει… φιλανθρωπίες.

Αυτή λένε ότι ήταν η δουλειά του όσοι τέλος πάντων γνωρίζουν κάποιες άγριες καταστάσεις. Κακοποιός, αρχηγός συμμορίας. Τον λες λοιπόν φιλάνθρωπο; Την λες φιλανθρωπία την ενέργεια του να χαρίσει ένα ποσό, κι όχι για τη ψυχή της μάνας του.

Η φιλανθρωπία του έχει σκοπό να καθαρίσει το όνομα του. Και η κοινωνία τον ξεπλένει από τις αμαρτίες του, λόγω του φιλάνθρωπου πνεύματος που τον χαρακτηρίζει. Γιατί το χρήμα πρόδωσε ακόμη και τον Χριστό. Καλή συνέχεια.  

==============================================

01 / 08 / 2022

Ένα πράγμα μόνο θέλω να πω για τους δρόμους που κυκλοφορούμε με τ’ αμάξια μας. Σε λίγο καιρό, θα είμαστε τυχεροί, αν γυρνάμε στο σπίτι μας σώοι και χωρίς γρατσουνιές. 5.30 περίπου στο Dandenong Rd, και πηγαίνω για το Oakleigh.

Ένα σπορ μάλλον δίπορτο αυτοκίνητο τρέχει σαν δαιμονισμένο. Τα σφηνάκια ανάμεσα στα άλλα αυτοκίνητα, δίνουν και παίρνουν. Φαίνεται ότι κάποιοι, κάποιος έχει τηλεφωνήσει στην αστυνομία, αφού ακούγονται σειρήνες.

Ο λογικός οδηγός κάνει στην άκρη. Όχι όλοι όμως. Η αστυνομία βγαίνει κάποια στιγμή, και από την αντίθετη πλευρά του δρόμου. Και μιλάμε, για τον πιο δύσκολο δρόμο της Μελβούρνης. Πέρασα και το Oakleigh και από περιέργεια είπα να ακολουθήσω την αστυνομία.

Λίγο πριν το νεκροταφείο του Springvale, περίπου μισή ντουζίνα αυτοκίνητα, και καμιά δεκαπενταριά αστυνομικοί, έχουν σταματήσει τον “δαιμονισμένο” οδηγό, σε κάποιο στενό δρόμο και του έχουν περάσει βραχιολάκια.

Όλοι αλλάζουν πορεία και η αστυνομία τους στέλνει από άλλο δρόμο. Ο οδηγός γύρω στα 18 – 20. Με το ζόρι τον κρατάνε όρθιο. Η κίνηση έχει γίνει αλλά Αθήνα στις 10 το πρωί. Ένα χιλιόμετρο την ώρα.

Η ζημιά ευτυχώς έχει γίνει με μηδέν θύματα. Κανείς όμως δεν ξέρει, αν οι οδηγοί, θα είναι το ίδιο τυχεροί, όπως ήταν αυτή την φορά. Ο Θεός να βάζει το χεράκι του. Η πρέζα και το μεθύσι, μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο. Και σαν οδηγό και σαν πεζό.

Ένας φίλος από τα παλιά ζει μόνιμα στο Ντουμπάι. Εκεί έχει επιχείρηση, κι εκεί περνάει τους εννέα μήνες του χρόνου. Έλληνας είναι, δηλαδή δεν είναι τρελός να μένει στο Ντουμπάι και το καλοκαίρι.

Βγαίνω, μου λέει, από το γραφείο και πάω σφαίρα στο αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο απέναντι. Γιατί τροχάδην; Επειδή βαράνε τα πενηντάρια. Οι θερμοκρασίες των 50 και πάνω βαθμών.

Ποια πανδημία του κορονοϊού; Στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να μετράνε θανάτους από τον καύσωνα. Τόσοι προχθές, τόσοι χθες. Αν όχι κατ’ ευθείαν από τη ζέστη, όσο από τις επιπλοκές που έχουν άμεση σχέση με τις υψηλές θερμοκρασίες.

Είναι δεδομένο. Η Πυροσβεστική σε κάθε χώρα θα μπει στην καθημερινότητα μας. Θα περιμένουμε από τους πυροσβέστες να σώζουν ζωές διότι περισσότερο από ποτέ σκάνε οι πυρκαγιές.

Σταθερά πάνω από 40 βαθμούς το Παρίσι. Περισσότερες από 30 πόλεις στην Αγγλία πιάνουν νούμερα – ρεκόρ, πάνω από 40 βαθμούς. Η Σκωτία για πρώτη φορά ξεπέρασε τους 35 βαθμούς. Στην Πορτογαλία πλησίασε το 45 η πόλη Λεϊρία.

Η μεγαλύτερη ξηρασία από ποτέ μετριέται σήμερα στην Ευρώπη. Μέγας ο κίνδυνος. Ποιος φταίει; Ο Θεός. Ο Διάβολος. Ο Κανένας. Αυτό που ξέραμε δεν ισχύει. Έσκασε φωτιά; Την σβήνουμε. Και οπωσδήποτε φεύγουμε μακριά.

Αυτά δεν ισχύουν σήμερα. Ο άνθρωπος φταίει, όχι τα τζιτζίκια και τα μερμήγκια. Και τι κάνει ο άνθρωπος. Τίποτα. Συνεχίζει τη ζωή του στο ίδιο τρόπο.

Έπεσα, χωρίς να το θέλω φυσικά, σε μια αποκαλυπτική συζήτηση που είχαν δύο συμπάροικοι, με αφορμή τον χωρισμό των παιδιών ενός απ’ αυτούς. Πραγματικά είναι να τρελαίνεσαι με όσα ακούς ότι συμβαίνουν δίπλα μας.

Ο ένας εξηγούσε στον άλλον, ότι ο γιος του δεν άντεχε άλλο την γκρίνια όλης της οικογένειας, αλλά και τις καθημερινές επισκέψεις στο σπίτι, προκειμένου να βοηθήσουν την κόρη στο μαγείρεμα και στο καθάρισμα του σπιτιού.

Και μιλάμε τώρα για γυναίκα 30άρα, που δεν ήξερε να βράσει ούτε ένα αυγό. Κάθε μέρα έτρωγε έξω και μετά μόλις γύριζε στο σπίτι άρχιζε η γκρίνια. Είναι και πολλά άλλα συνέχισε ο πατέρας του γαμπρού, αλλά άστο καλύτερα.

Έλα όμως που ο φίλος του επέμενε να μάθει περισσότερες… λεπτομέρειες και οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Πέστα μου ρε αδελφέ να τα βγάλεις από μέσα σου. Τι φίλοι είμαστε. Κάπου εκεί τσίμπησε ο άλλος και έβγαλε όλα που είχε μάθει από τον γιο του στην φόρα.

Εκεί ν’ ακούσεις λεπτομέρειες, να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Από ντύσιμο και μαγείρεμα, μέχρι εξωσυζυγικές σχέσεις, τόσο με πρώην γκόμενους που είχε όσο και με καινούργιους. Ε, δεν άντεξε το παλικάρι μου, την παράτησε και γύρισε στο σπίτι του.

Βέβαια για όποιον βρίσκεται μέσα στα πράγματα, αυτό το περιστατικό δεν είναι και το μοναδικό. Εκατοντάδες παρόμοια περιστατικά βλέπουν συνεχώς το φως της δημοσιότητας, γι’ αυτό και τα διαζύγια βαράνε ταβάνι.

Ένα άλλο ζευγάρι έφυγε για διακοπές μετά τον γάμο τους στο Μπάλι, και ο άντρας γύρισε πίσω μόνος του. Η μόλις λίγων ημερών γυναίκα του, τον παράτησε για τα… μάτια, και όχι μόνο, ενός μελαμψού άντρα, που ακούστηκε ότι τον έφερε στην Μελβούρνη, για την συνέχεια του έργου.

Και όλα αυτά σε στιγμές που το ζευγάρι είχε περισσότερους από 500 καλεσμένους στον γάμο τους, που στις ομιλίες τους μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια ο ένας για τον άλλον, αλλά φαίνεται είχαν ξεχάσει τον…. Αράπη.  

Να είμαστε δίκαιοι. Από τότε που η Ρωσία μπούκαρε στην Ουκρανία, πέρασε κιόλας πεντάμηνο, τον Πούτιν τον ανεβάζουν και τον κατεβάζουν Χίτλερ. Ότι είναι ο νέος Χίτλερ. Δεν λέω, έχει μια βάση αλήθειας αυτό.

Πρώτον αφού μπήκε σε ξένη χώρα, δεν έχει καμιά δικαιολογία, ότι και να λέει ο Ρώσος και, δεύτερον, μοιάζει με τον Χίτλερ. Αυτό έκανε και ο Γερμανός. Προετοιμάστηκε πολεμικά κι άρχισε να παίρνει τη μια χώρα μετά την άλλη. Πολωνία, Αυστρία, Γαλλία και δεν κρατιότανε με τίποτα.

Ο Πούτιν τι κάνει; Χίτλερ, αλλά έχει στυλ διαφορετικό. Αν ζούσε σήμερα ο Αδόλφος θα πάθαινε κατάθλιψη. Επειδή αυτός ενήργησε «βάρβαρα», στα ίσα, τα έβαλε μ’ όλους, δηλαδή εντελώς αντίθετα από τον «πράο» Πούτιν.

Ο Χίτλερ ήταν οργιώδης, φωνακλάς, έπαιζε με ανοικτά χαρτιά. Ο δε Πούτιν εμφανίζεται ήρεμος, γαλήνιος και έχει καταφέρει οι αντίπαλοι του να παίρνουν μέτρα… εναντίον τους. Ενώ ο Χίτλερ έπαιζε με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά στράφηκαν όλοι εναντίον του, Ρώσοι και Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι έγιναν ένα.

Ο Χίτλερ έχασε και στα 56 του χρόνια αυτοκτόνησε. Και η Γερμανία βγήκε κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Άσε ότι το 80% της νεολαίας της πήγε για βρούβες. Ο Πούτιν έφτασε στα 70, έχει ισχυροποιήσει τη θέση του στη χώρα του και η Ρωσία οικονομικά βγαίνει ανεβασμένη μετά τη μπούκα στην Ουκρανία.

Το πρόβλημα με τον κορονωϊό, και τις κοπέλες που κάνουν πεζοδρόμιο, είχε παρουσιαστεί πρώτα στην Ιταλία. Πρόβλημα βέβαια όταν ο κλάδος ξαφνικά έχει κεσάτια και οι εργαζόμενοι, πιο σωστά οι εργαζόμενες δεν σταυρώνουν πελάτη. Το πρόβλημα όμως υπήρχε και στην… Μελβούρνη. Στην περιοχή της St, Kilda.

Ούτε έναν πελάτη την ημέρα τα κορίτσια. Πως, λοιπόν, θα τη βγάλουν οι πόρνες που κάνουν πεζοδρόμιο; Πάει κανονικά στο στέκι της η πόρνη, η εργάτρια του σεξ, να δουλέψει τίμια και να βγάλει το μεροκάματο, αλλά… Αλλά δεν υπάρχει ψυχή στο δρόμο. Ερημιά.

Ο κορονοϊός και όχι μόνο, έχει τσακίσει το κοινωνικό λειτούργημα της πορνείας. Λειτούργημα, βέβαια, όχι απλά ένα επάγγελμα, διότι το έχει ανάγκη η κοινωνία. Για σκέψου! Για τον άλφα και βήτα λόγο να μην κοιμάται ο κόσμος ή να μην έχει να φάει, το ίδιο είναι και η φυσική ανάγκη του σεξ.

Λειτούργημα και προσφορά σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας, κάνουν οι πόρνες, νόμιμες και παράνομες. Μη ξεφεύγουμε από το θέμα μας όμως.     Στα δύσκολα και επικίνδυνα χρόνια που περνάμε με τις πανδημίες, ποιος τρελός να επιδιώξει σεξουαλική επαφή μ’ άλλο άτομο, και μάλιστα ιερόδουλη;

Παπά έβλεπε στο δρόμο ο άλλος και έκανε στροφή επιτόπου, απ’ όλους αποστάσεις, άγνωστους, αλλά και γνωστούς. Καμιά παρεξήγηση, λόγω κορονοϊού.

Την έβγαλαν στην πείνα οι 80.000 χιλιάδες πόρνες της Μελβούρνης. Κόσμος είναι αυτός. Νούμερο μεγάλο. Γυναίκες χωρίς κομπόδεμα οι περισσότερες, ανίκανες να πληρώσουν ενοίκιο, φαγητό, άλλα βασικά έξοδα της καθημερινότητας.

Τελικά, το πράμα γύρισε και σιγά σιγά η δουλειά των κοριτσιών ξανάρχεται στα ίδια περίπου. Η πορνεία άρχισε να παίρνει τα επάνω της. Έτσι είναι η ζωή. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει.

Και ότι κατεβαίνει, όσο και αν κατέβει, κάποια στιγμή θα πάρει την ανηφόρα. Για να ξανακατέβει κάποια άλλη στιγμή… Οι νόμοι της ζωής θα είναι πάντα οι ίδιοι, και το μόνο που θ’ αλλάζει θα είναι οι πρωταγωνιστές.

Απίστευτες ιστορίες συμβαίνουν στην Ελληνική μας παροικία ανάμεσα σε οικογένειες με πιο βασική αιτία πάντα το οικονομικό. Αδέλφια σε δικαστικές περιπέτειες, ζευγάρια για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα μετά τον χωρισμό και πάει λέγοντας.

Και εδώ να αναφέρω ότι ο άνθρωπος σε κάθε του δυσκολία, πάντα είχε ανάγκη τον Θεό. Τον δικό του Θεό. Σε πείσμα, όμως, και της πιο ισχυρής θρησκοληψίας του, αδυνατεί να συμμορφωθεί με τις επιταγές του δόγματος.

Λέει βέβαια ότι είναι χριστιανός, αλλά δεν λειτουργεί όπως τον θέλει η θρησκεία του. Λεπτομέρειες όμως όλα αυτά, γι’ αυτούς που τα βλέπουν όλα, όπως τους συμφέρει. Με το ζόρι πάντως, δεν εξομοιώνονται Χριστός και χριστιανισμός. Μεγάλο ψεύδος ότι ο Χριστός, υπήρξε ιδρυτής θρησκείας.

Ο Χριστός, δεν έστησε καμία εταιρεία, δεν έφτιαξε καμία ιδεολογία, δεν οραματίστηκε καμιά πατρίδα, αλλά ούτε και λάνσαρε κάτι τι εμπορικό, όπως το λανσάρουν οι σημερινοί υποτίθεται ακόλουθοί του. Δεν υπήρξε κατασκευαστής καμιάς θρησκείας ο Χριστός.

Πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτου φίλου και ηλικίας αναρωτιούνται: Ο Χριστός ζει;. Δύσκολη απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο κόσμος στέκεται μακριά του. Από την σταύρωσή του και μετά..

Πάντα λειτουργεί η ελπίδα, η ψεύτικη και σάπια ελπίδα, πως τα δίποδα, επειδή κουβαλούν μέσα τους μια συλλογική ψυχή η οποία υποτίθεται ευνοεί τη δικαίωση της εντολής Αγαπάτε Αλλήλους, κάποτε θα εξελιχθούν σε Ανθρώπους. Κάποτε.

Τι είπε ο Χριστός; Αγαπάτε Αλλήλους. Δηλαδή; Όχι να φιλιέστε στο στόμα, αλλά τουλάχιστον μην αλληλοσκοτώνεστε, ρε καθάρματα. Μην τη ψάχνετε να εκμεταλλευτείτε, να εξαπατήσετε τον άλλον. Δεν γίνονται αυτά, όμως.

Να λοιπόν, γιατί ούτε με τη σταύρωση του Χριστού, τα ρεμάλια οι άνθρωποι, κάνουν τον κόπο να πάρουν μια γνώση, και την κοπανάνε στον άλλον κόσμο δίχως ντροπές, δίχως θυσίες. Και όμως, λατρεύουν την ανάσταση, και την θυσία των αμνών. Όχι την δική τους θυσία.

Για τέτοια λεβεντιά μιλάμε. Και θα ξαναπάνε πάλι στις εκκλησίες, να γονατίσουν, για να τους έχει καλά ο Θεός, αυτές τις δύσκολες μέρες που διέρχεται η ανθρωπότητα, και οι δικηγόροι τους ετοιμάζουν άλλη μια μήνυση.

Καλή εβδομάδα και καλό μήνα φίλες και φίλοι σε όλους. Η ζωή συνεχίζεται έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες. Η ελπίδα λένε ότι πεθαίνει πάντα τελευταία.

==============================================

25 / 07 / 2022

Οι νεότεροι αυτά δεν τα ζήσανε. Τέτοια εποχή στην Ελλάδα, Ιούλιος / Αύγουστος, ανάβανε τα λαμπάκια μας από τις τουρίστριες. Σήμερα κυκλοφορεί ο άλλος δίπλα στην βορειοευρωπαία επισκέπτρια των αρχαιολογικών μας μνημείων και δεν της ρίχνει ούτε ένα βλέμμα.

Μιλάμε για την Ελλάδα τώρα, που το καλοκαιράκι ξαφνικά γινόταν μια παγκόσμια χώρα. Ξένες με κορμί λαχταριστό και σακίδιο με παγούρι. Θυμήθηκα την κουβέντα ενός φίλου μου που ζει στην Σουηδία.

Τι μου είχε πει λοιπόν όταν τον είχα συναντήσει στην Ελλάδα. «Επόμενο είναι να κάνει θραύση ο αλκοολισμός στην πατρίδα μου και να γίνονται πολλές αυτοκτονίες.

Ο κόσμος πάει το πρωί στις 8 στη δουλειά και είναι σκοτάδι. Σκοτάδι ακόμα και στις 4 το απόγευμα που θα φύγει από τη δουλειά. Όλο το χρόνο σκέπτονται τη μία εβδομάδα που θα περάσουν σ’ ένα ελληνικό νησί…».

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία, με τις φωτιές που καίνε ολόκληρη την Ελλάδα κάθε χρόνο απ’ άκρη σ’ άκρη. Από που να γλιτώσεις δηλαδή, όταν τρέχουν οι πυροσβέστες να σβήσουν μια φωτιά, και την ίδια στιγμή έχουν ανάψει άλλες δέκα.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, ποιο είναι εκείνο το αμάρτημα, που όλες σχεδόν οι θρησκείες, το καταδίκασαν περισσότερο, και ιεραρχικά το έχουν κατατάξει Νο1 σε επικινδυνότητα;

Η πλεονεξία, αγαπητέ μου φίλε. Η δική σου και η δική μου πλεονεξία. Και τι θα πει πλεονεξία στο λέει η ίδια η λέξη. Είναι η επιθυμία του ανθρώπου να έχει το πλέον, το περισσότερο.

Να μην περιορίζεται, όχι στο ελάχιστο, όχι λίγο, αλλά να θέλει ακόμα και παραπάνω απ’ αυτό που του φθάνει και του περισσεύει κιόλας. Παίρνεις χαμπάρι τι λέμε;

Θέλει πάντα και άλλο ο άνθρωπος. Όταν λέμε και άλλο, εννοούμε κι άλλο δίχως μέτρο, δίχως κάποιο όριο. Όχι τέτοια πράγματα. Το «Και άλλο» είναι αμέτρητο, είναι ασύνορο. Σημείωσε και τούτο.

Το κολασμένο πλάσμα της φύσης, και μόνον αυτό, αναφέρομαι στον άνθρωπο φυσικά, προκαλεί τέτοιες ανάγκες για πάρτη του έτσι ώστε, τελικά, να δικαιολογεί το «Και άλλο», δηλαδή το περιττό, το αχρείαστο.

Μαθαίνω ότι οι αυτοκτονίες στην Ελληνική παροικία αυξάνουν σχεδόν καθημερινά. Για λόγους που κανένας δεν πρόκειται ποτέ να μάθει, κάποιοι που ζούσαν ανάμεσά μας, αποφασίζουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους.

Ένας απ’ αυτούς είχε μπλέξει σε επενδύσεις. Κάπου στράβωσε η δουλειά, και έχασε ότι είχε και δεν είχε. Από τα πολυτελή αυτοκίνητα και τις κρουαζιέρες, έπεσε στο κρατικό επίδομα.

Πως ν’ αντέξεις τέτοιο χαστούκι, όταν αρχίζουν οι διπλανοί σου και σε κοιτάνε περίεργα. Όταν περιμένεις το επόμενο κρατικό βοήθημα, για να πάρεις λίγο ψωμί. Δεν είναι και λίγο, να βλέπεις την κατρακύλα σου να μην έχει φρένα.

Κάποιος είχε επενδύσει σε ένα σύστημα τύπου «Πυραμίδας», που έχει ξεκινήσεις εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Κάποιοι κάνανε λεφτά, και κάποιοι καταστράφηκαν όταν οι επόμενοι αδυνατούσαν να προωθήσουν τις μετοχές.

Πρόσφατα ένα παλικάρι, είχε μπλέξει με πυραμίδες, αλλά έβλεπε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα αποθέματα στο βιβλίο της τράπεζας είχαν εξαφανισθεί. Η γκρίνια στο σπίτι ήταν καθημερινή.

Κάπου εκεί είχε αρχίσει το μυαλό να παίρνει ανάποδες. Όταν τελικά κατάλαβε ότι δεν υπήρχε επιστροφή είχε πάρει ήδη την δική του απόφαση. Κρεμάστηκε στο γκαράζ του σπιτιού του.

Παλιά έμπαινες στο  FB  άκουγες τραγουδάκια, έβλεπες ανθρώπους χαρούμενους, έβρισκες παλιούς σου φίλους ή συμμαθητές, έκανες ακόμα και καμάκι. Τώρα μπαίνεις και βλέπεις κυρίως ένα εχθρικό περιβάλλον με τσακωμούς και τοξικότητα. 

Εξαφανίστηκε αυτή η χαμογελαστή ελαφρότητα και την θέση της πήρε η επιθετικότητα, και η “ανθρωποφαγία”. Σχεδόν όλοι ασχολούνται με την πολιτική, με την εξωτερική πολιτική, και την ψυχανάλυση, κάνοντας παρατηρήσεις επιπέδου… κουζίνας!

Άνθρωποι κάθε καρυδιάς καρύδι, αισθάνθηκαν ότι απέκτησαν ξαφνικά εξουσία, και γράφουν με ανορθόγραφα και ασύντακτα άθλια Ελληνικά, ότι τους κατέβει στο κεφάλι.

Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα αρρωστημένο μείγμα μίσους, ανθρωποφαγίας, ημιμάθειας, fake news και ξερολίασης. Σχολιάζουν τα πάντα ακόμη και πως να προσγειώσουν ένα αεροπλάνο!

Λόγια και σχόλια χωρίς ειρμό, χωρίς βάση και χωρίς σκοπό. Προσωπικά να σας πω, πως όλο αυτό πραγματικά μου προκαλεί ναυτία… Όλα αυτά γίνονται για να τραβήξουν λίγη προσοχή που δεν κατάφεραν με άλλο τρόπο στη ζωή τους.

Έχουν μαζευτεί και πολλοί ηθικολόγοι και θρησκόληπτοι που νομίζουν ότι με το “Καλή Παναγιά”, ή με το “Καλό Παράδεισο”, έκαναν το χρέος τους στην εκκλησία και την κοινωνία. Κατά τ’ άλλα περιγελούν με άνετη χυδαιότητα….

Πριν από 4 / 5 μήνες και βάλε, η υπερδύναμη Ρωσία μπήκε στην Ουκρανία, και ακόμα δεν έχει καταφέρει κάτι… Στην Ουκρανία την έκανε, που είναι δίπλα της, στα πόδια της, όχι στο Αφγανιστάν και Ιράκ που είναι στου διαόλου τη μάνα.

Γιατί όμως δεν τα έχει καταφέρει ακόμη ολόκληρη Ρωσία με την Ουκρανία, που συγκριτικά είναι μέγεθος πολύ πιο κάτω; Δύσκολο βέβαια το ερώτημα, αλλά πλανάται παντού.

Γιατί σήμερα δεν πολεμάνε οι νέοι. Και γιατί να το κάνουν; Για την πατρίδα ή για την εξουσία του κάθε Πούτιν; Να, γιατί η υπερδύναμη Ρωσία προκειμένου να ελέγξει στρατιωτικά – κάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμα, παρά μόνο στο 20% της Ουκρανίας- υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει μαχαιροβγάλτες.

Τους λένε και μισθοφόρους. Ξένους, ρεμάλια του κερατά, υποτίθεται είναι επαγγελματίες, κατέχουν την τέχνη, ξέρουν από όπλα και πουλάνε τη ζωή τους για να ζήσουν.

Παλιό κόλπο οι μισθοφόροι. Αρχαίο. Όλοι οι ισχυροί της γης, όλες οι αυτοκρατορίες στην παρακμή τους έκαναν νταραβέρι με τους πληρωμένους φονιάδες. Οι οποίοι και να μην τους χρειάζεσαι, αρχίζεις να τους χρησιμοποιείς, δηλαδή να τους κόψεις μισθό, διαφορετικά θα στην πέσουν.

Την ίδια στιγμή στο πεδίο της μάχης, έχουν «εξαφανιστεί» τουλάχιστον μια ντουζίνα Ρώσοι στρατηγοί. Εξαφανίστηκαν, τους εξαφάνισαν, κανείς δεν ξέρει, αλλά ούτε και θα το μάθουμε ποτέ.

Το παπαδαριό όμως, έχει πάθει την πλάκα του με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ένα χριστιανικό κράτος του ευσεβούς Βραδιμήρου Πούτιν δυο μήνες κομματιάζει το αδελφό κράτος της Ουκρανίας.

Όχι μόνο σκέτο απλά χριστιανοί Ρώσοι και Ουκρανοί, αλλά είναι και ορθόδοξοι. Και τι να πουν και τι να δικαιολογηθούν οι αρχιερείς της παραμύθας; Στην πραγματικότητα να δηλώσουν την ανυπαρξία τους.

Την αδυναμία της πίστης τους και την ανικανότητα της επίδρασης του Θεού, του Χριστού, που θυσιάστηκε να σώσει τον άνθρωπο, αλλά δεν κατάφερε να αποσοβήσει την εισβολή στην Ουκρανία.

Ναι, είναι πράγματι της πλάκας, ότι τολμάνε να πούνε οι επικεφαλής των εκκλησιών. Είναι ντροπή, για να μιλάμε και σοβαρά, αυτά που βάζουν στο στόμα τους ο Πάπας της Ρώμης, οικουμενικός πατριάρχης της ορθοδοξίας και ο άλλος ο βαρύμαγκας, πατριάρχης κι αυτός της Ρωσίας.

Να κρυφτούν, δηλαδή να το βουλώσουν, είναι πολύ δύσκολο όταν πουλάνε θρησκευτική πίστη και Θεό. Όταν γίνεται το δράμα της Ουκρανίας. Και λένε του κόσμου τις αηδίες. Γιατί κανένας δεν έχει τα άντερα να καταδικάσουν τον Πούτιν.

Τελειώνω και για σήμερα, με μια είδηση που πραγματικά με «άγγιξε» Ψόφησε ένα γαϊδουράκι στην Ελλάδα και ένα κοπάδι γαϊδουριών δεν αδιαφόρησε για το γεγονός. Έκπληξη! Αν είναι δυνατό, γαϊδούρια να θέλουν να «αποχαιρέτησουν» το νεκρό.

Έχουν, δηλαδή, συναισθήματα κι αυτά τα ζώα; Εμείς οι άνθρωποι από καταβολής αποκαλούμε ”γαϊδούρι” εκείνον που είναι άκαρδος, αδιάφορος, άπονος, άσπλαχνος, σκληρός.

Έκανε το γύρο του διαδικτύου το video με ένα γαϊδούρι να ”ασπάζεται” το ψόφιο σύντροφό του (φώτο). Πιθανόν να ήταν «κολλητός», στενός φίλος το γαϊδούρι που πέθανε.

Αν τύχει να βρίσκεσαι μπροστά σ’ αυτό το απίστευτο σκηνικό, παραμένεις ακίνητος. Και σιωπηλός. Το ζωντανό γαϊδούρι μόνο αν δει για λίγα λεπτά το πεθαμένο γαϊδούρι, ως αληθινός σύντροφος του θα συνειδητοποιήσει την απώλεια. Διαφορετικά πάντα θα το ψάχνει…

Τι θα πει έχουν ή δεν έχουν συναισθήματα τα ζώα; Έχουν, δεν έχουν εξαρτάται από το τι τους ορίζει η φύση τους. Το κάθε πλάσμα, ανάλογα με το γενετικό του είδος, έχει αυτή ή την άλλη συμπεριφορά.

Το γαϊδούρι είναι της φύσης. Ο άνθρωπος το έκανε «κατοικίδιο» και χαμάλη. Το έβαλε σε στάβλο, το δένει και στο χωράφι. Δεν είναι σκύλος, ούτε γάτα το γαϊδούρι, «παρεατζής» ναι, όμως όχι με ανθρώπους.

Γουστάρει την ελευθερία του, γι’ αυτό ο μαλάκας ο άνθρωπος το λέει «πεισματάρικο». Η φύση του γαϊδουριού είναι να ζει μ’ άλλα μαζί. Σε αγέλη. Και θα δεχθεί κάποιο ξένο γαϊδούρι αν αυτό επιθυμεί να γίνει μέλος της αγέλης.

Είναι θηλαστικό. Χορτοφάγο. Μοιάζει περισσότερο με ζέμπρα, παρά με άλογο, με το οποίο ζευγαρώνει. Και μετά την καμήλα είναι το τετράποδο που αντέχει περισσότερο στην έλλειψη νερού.

Στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο υπήρχαν 500.000 γαϊδούρια. Σήμερα δεν είναι περισσότερα από 15.000. Γιατί; Δεν τα έχουν ανάγκη, όπως παλιά, που τα χρησιμοποιούσαν για μεταφορικό μέσο και για «φορτηγάκι» το γαϊδούρι. Καλή εβδομάδα να έχετε, με υγεία και χαρά…..

==============================================

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους μας. Είναι πολλές φορές απίστευτα κάποια δημοσιεύματα στην Ελλάδα, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δημοσιεύσεις που αν τις βλέπαμε τουλάχιστον στα Αυστραλιανά δεδομένα θα μιλάγαμε για… ισόβια κάθειρξη.

Υπάρχει μια εφημερίδα με τίτλο το «Μακελειό» που έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση, τόσο σε κληρικούς, όσο και σε πολιτικά πρόσωπα, που για κάποιο λόγο έτυχε να βρεθούν μπροστά στον ιδιοκτήτη της εφημερίδας Στέφανο Χίο.

Πραγματικά είναι τέτοιες οι επιθέσεις που κάνει που δεν είναι και λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται πως δεν τον έχουν βρει σε κάποιο χαντάκι ακόμη. Βέβαια στο παρελθόν γλίτωσε από καθαρή τύχη και μόνο, όταν τον πυροβόλησαν την στιγμή που έβγαινε από το αμάξι του.

Αυτή την φορά με δικό του δημοσίευμα και με αφορμή την αποφυλάκιση ενός ηθοποιού εξαπέλυσε επίθεση στον πρωθυπουργό της χώρας με ακατανόμαστες φράσεις, όπως βλέπετε και στο απόκομμα της εφημερίδας που δημοσιεύουμε. Είναι απίστευτο, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό.

Τι θα γίνει τώρα στην συνέχεια, μόνο ένας Θεός ξέρει, αν και προσωπικά πιστεύω, ότι και αυτός θα έχει χάσει την ηρεμία του, με όσα βλέπει να δημοσιεύονται καθημερινά, και μάλιστα στα περισσότερα απ’ αυτά πρωταγωνιστούν δικά του… τέκνα. Αμήν

Χρήμα, χρήμα, χρήμα παντού. Το κυνηγάμε σχεδόν όλοι μας. Έτσι μάθαμε από μικρά παιδιά, γαλουχηθήκαμε σε μία κοινωνία που τα χρήματα έπαιζαν και παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο. Από την επιβίωσή μας μέχρι την ευχαρίστησή μας.

Όλοι ζηλεύουμε εκείνους τους τύπους με τα κότερα, με τα ακριβά αυτοκίνητα και τα χωρίς οικονομικά προβλήματα, όπως το να μένουν άφραγκοι κάθε μήνα και μέχρι να ξαναπληρωθούνε και πάλι, και να… ματώνουν στην συνέχεια για να πάνε διακοπές.

Κάποτε τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Ο καθένας μπορούσε να βάλει κάτι στην άκρη. Έστω και ένα δεκαδόλαρο. Σήμερα οι περισσότεροι εργαζόμενοι, ζορίζονται ακόμη και για να εξασφαλίσουν το απαραίτητο φαγητό για την οικογένεια.

Κάνεις μια βόλτα στα Ελληνικά στέκια και ενώ κάποτε οι περισσότεροι μιλούσαν για ποδόσφαιρο και για πολιτικά, σήμερα η συζήτηση έχει περιοριστεί στην ακρίβεια της ζωής, και πόσο έχουν ανέβει τα πράγματα που αγόραζαν κάποτε από το σουπερμάκετ.

Όσο για κρέατα, ψάρια και αλκοόλ, καλύτερα να μην το συζητάμε. Οι περισσότερες τιμές έχουν σχεδόν διπλασιαστεί και ο κόσμος κοιτάζει απελπισμένα πλέον και αναρωτιέται, μέχρι που θα φτάσει αυτή η κατάσταση. Δυστυχώς εκεί φτάσαμε σήμερα.

Αλλά, αλήθεια, τι πίστευαν κάποιες σπουδαίες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη; Ποια ήταν η σχέση τους με τα χρήματα και κατά πόσο θεωρούσαν ότι αλλάζει τις ζωές μας; Για παράδειγμα Αριστοτέλης Ωνάσης που είχε πει το εξής εκπληκτικό.

Όλο το χρήμα του κόσμου δεν θα είχε το παραμικρό νόημα, αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες. Και εδώ να αναφέρω ότι ο Ωνάσης ήταν λάτρης του γυναικείου φίλου, ενώ από το κρεββάτι του πέρασαν διάσημες γυναίκες και μεταξύ αυτών και η γυναίκα του δολοφονημένου Κέννεντυ.

Ένας άλλος διάσημος, ο Pablo Picasso είχε πει: “Θέλω να ζήσω σαν φτωχός με πολλά λεφτά.” Ατάκες που έμειναν στην ιστορία, και τις λένε ακόμη και μέχρι σήμερα. Γενικά πάντως και θα πρέπει να το παραδεχτούμε όλοι μας, η ζωή μας όλη είναι αφιερωμένη στο κυνήγι του χρήματος. Τόσο απλά.

Ακούω καθημερινά τις ειδήσεις από τα Αυστραλιανά Μέσα Ενημέρωσης, σχετικά με τον Κορονωϊό. Στην Μελβούρνη μόνο τα θύματα έχουν φτάσει σχεδόν τις 3.000. Χώρια βέβαια αυτούς που νοσηλεύονται στις εντατικές, αλλά και σ’ αυτούς που άφησε τα σημάδια του ο ιός.

Τίποτα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο, τουλάχιστον ”μέχρι νεωτέρας”. Μέχρι να βγει το φιρμάνι της κυβέρνησης, εμείς απλά ακούμε και ακολουθούμε. Είστε κυρίες και κύριοι ελεύθεροι να βγείτε από το τσαρδί σας, ή, από την άλλη εβδομάδα, τα πάντα κομμένα. Τα πράγματα βέβαια αγριεύουν.

Και αυτή την αγριάδα θα την καταλάβεις καλύτερα, όταν βρεθείς από ανάγκη σε κάποιο νοσοκομείο. Νομίζεις ότι βλέπεις έργο με εξωγήινους.  Όλο το νοσηλευτικό προσωπικό, ντυμένο από πάνω μέχρι κάτω με ειδικές στολές.

 Άλλο όμως ήθελα να πω. Λέγαμε ότι μεγαλώναμε από παιδιά, για να αντιμετωπίζουμε το κράτος σαν εχθρό. Το άδικο, το άπονο, το αδιάφορο και το ανίκανο κράτος. Και έγινε ήδη στις μέρες μας, η μεγάλη τούμπα.

Ο περισσότερος κόσμος σήμερα, είναι ευχαριστημένος από το κράτος. Και επόμενο είναι, να τα περιμένει όλα από το κράτος. Από τον κρατικό μηχανισμό. Τα κρατικά νοσοκομεία, τους κρατικούς γιατρούς, τους κρατικούς αστυνομικούς, τους κυβερνητικούς υπουργούς.

 Γιατί να μην είναι με το κράτος λοιπόν στα δύσκολα ο άλλος, όταν το κράτος αρχίζει και ξυπνάει. Αξιοποιεί τις δυνατότητές του, τα μέσα του, το κάθε μορφής προσωπικό του, για να προστατέψει τους πελάτες του.

Μπορεί ο περισσότερος κόσμος να ζει μέσα στον φόβο και την αγωνία, για το τι θα ξημερώσει αύριο, αλλά την ίδια στιγμή αναγνωρίζει, ότι στα δύσκολα έχει την συμπαράσταση του κράτους. Τελικά ο κορωνοϊός, μέχρι να εξαφανισθεί για πάντα από δίπλα μας, θα μας διδάξει πολλά πράγματα.

Ο χρόνος θα μας φανερώσει και τις πραγματικές του προθέσεις. Προς το παρόν όμως, όλοι τα κεφάλια μέσα, μέχρι να βαρέσει το καμπανάκι. Γιατί απ’ ότι ακούγεται τον Αύγουστο θα έχουμε μεγάλη πανωλεθρία. Και ας είμαστε το 95% εμβολιασμένοι.

Συνέβη πριν από χρόνια. Είκοσι, ίσως και περισσότερα. Βρίσκομαι για διακοπές στην Ελλάδα. Μπαίνω για πρώτη φορά στο νοσοκομείο Ωνάσειο, να επισκεφθώ συγγενή μου ασθενή. Αισθάνθηκα κάτι μαγικό. Εξωπραγματικό. Διαστημικό. Λες από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκα στην Ευρώπη.

Σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Από τη γυφτιά, την κακογουστιά, τη λεχριτοσύνη, που την τρως στη μάπα σε κάθε σημείο της Αθήνας, έκανα ένα πήδημα στο χρόνο και το χώρο, λες και άλλαξα πλανήτη. Ένοιωσα ότι μπήκα σε εκκλησία, καθολική, προτεσταντική, όχι ορθόδοξη, στο χώρο της οποίας η ατμόσφαιρα δεν σου προκαλεί δέος.

Το ίδιο να μπεις σε ελληνικό νοσοκομείο, σε ελληνικό δικαστήριο, σε ελληνικό πανεπιστήμιο, σε ελληνικό υπουργείο, σε ελληνικό αστυνομικό τμήμα. Αίσχος. Σου έρχεται να φτύσεις. Καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα μακριά ότι πλησιάζεις σε Ελληνική δημόσια υπηρεσία.

Το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, που άρχισε να λειτουργεί τέτοιες ημέρες σαν σήμερα από το 1993, κτίστηκε για να γίνει… νοσοκομείο. Δεν το ξέρει αυτό ο Έλληνας. Ότι το ορφανοτροφείο π.χ. φτιάχνεται για τις συγκεκριμένες ανάγκες του ορφανοτροφείου, όχι π.χ. ενός ορνιθοτροφείου ή γηροκομείου ή για να μεταφερθεί εκεί αύριο ο Άρειος Πάγος ή η Εφορία.

Ο μεταπολεμικός ο Έλληνας δεν είχε αίσθηση του χώρου. Και την ανάγκη της αρχιτεκτονικής. Δεν βάζεις ούτε ένα τούβλο πριν σχεδιάσεις τι χρειάζεσαι. Η προχειρότητα και το γονίδιο της παρανομίας που χαρακτηρίζει τον Έλληνα ως πολίτη και ως κράτος, ήταν η συνέπεια της σημερινής κατάστασης.

Δεν συζητάμε αν ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν εγκληματίας, τυχοδιώκτης, λαθρέμπορας. Στέκομαι ότι το ίδρυμα Ωνάση ξόδεψε 75 εκ. δολάρια την εποχή εκείνη, και παρουσίασε ένα υπερσύγχρονο οκταώροφο νοσοκομείο και το παρέδωσε εξοπλισμένο στο δημόσιο.

Και, απ’ ότι έμαθα στην συνέχεια, δεν διοικείται με τον ξευτιλισμένο made in Greece πνεύμα του δημοσίου. Διοικείται με Ευρωπαϊκές μεθόδους και σύγχρονο εξοπλισμό, αφού σχεδόν κάθε χρόνο το νοσοκομείο εξοπλίζεται με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα.

Από τότε που λειτουργεί, κόπηκαν σχεδόν μαχαίρι οι επεμβάσεις καρδιάς Ελλήνων στο εξωτερικό. Δραστικά κέρδισαν την εμπιστοσύνη οι Έλληνες καρδιοχειρουργοί σ΄ όλα τα νοσοκομεία μας. Και μακάρι να βρεθούν και άλλοι Ωνάσηδες, να κάνουν παρόμοια έργα.

Χωρίς πολλές κουβέντες. Το κορίτσι μαθήτρια ή και φοιτήτρια ακόμα βλέπει την κοιλίτσα της να φουσκώνει. Είναι έγκυος και μετά από λίγους μήνες θα γεννήσει, εκτός αν διακόψει την κύηση.

Αυτό πλέον είναι παράνομο στις ΗΠΑ, οπότε δεν μπορεί να πετάξει το παιδί που δεν θέλει σε νοσοκομείο. Και τι σημαίνει να κρατήσει το παιδί, για την ίδια, για τον γνωστό ή άγνωστο πατέρα, αλλά και για το ίδιο το παιδί;

Να μη θέλει παιδί η εγκυμονούσα σε ηλικία που ακόμα δεν είναι έτοιμη να γίνει μαμά. Να μη θέλει να αλλάξει τη ρότα της, αν προηγουμένως δεν ολοκληρώσει τις σπουδές της, δεν ξεκινήσει την καριέρα της.

Το παιδί θέλει χρόνο και φροντίδα, όχι μόνο από την μαμά, αλλά και από τον μπαμπά. Σε μεγάλο λούκι μπαίνει η αμερικάνικη κοινωνία, η οποία παραμύθι φούρναρης στο όνομα των οικογενειακών αξιών, υπονομεύει αυτό που λέγεται και νοείται πραγματικά οικογένεια.

Θα κλείσω και για σήμερα την στήλη, με μια είδηση που αρχίζει πλέον και ακούγεται καθημερινά στην Ελληνική μας παροικία. Νεαρή σχετικά Ελληνίδα, που παντρεύτηκε πριν από κάποιους μήνες, βγήκε στο πεζοδρόμιο του έρωτα.

Από τα κουτσομπολιά που ακούγονται συνεχώς, η κοπέλα είχε μια ανοικτή συζήτηση με τον άντρα της και του ομολόγησε ότι θέλει να κάνει πλέον την ερωτική ζωή που πάντα ονειρευόταν, και να μην κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες.  

Τι ονειρευόταν η κοπέλα; Να πηγαίνει κάθε μέρα και με διαφορετικό ερωτικό σύντροφο. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες, γιατί η οικογένεια είναι πολύ γνωστή και αρκετά ευκατάστατη. Και εδώ αρχίζουν τα ευτράπελα και όλα τα σχετικά που ακολουθούν μετά από έναν χωρισμό.

Ο γαμπρός μίλησε στον πεθερό του και του είπε ακριβώς τον λόγο που χωρίζουν με την κόρη του. Ο πατέρας μετά το πρώτο σοκ, πήρε τηλέφωνο την κόρη του, και της ζήτησε να πάει σπίτι για να μιλήσουν, όπως και έγινε, αφού κάποια στιγμή θα πήγαινε και η ίδια να αναφέρει τα μαντάτα.

Τώρα ακούγεται ότι ο πατέρας βρίσκεται στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό, αφού η συζήτηση τόσο με τον πατέρα, όσο και με την μάνα ξέφυγε από τα όρια της απλής συζήτησης και πέρασε στην επίθεση και από τις δυο πλευρές.

Η κοπέλα κάνει αυτό που ήθελε να κάνει, και δουλεύει τα περισσότερα βράδια στο St, Yarra, και στους κεντρικούς δρόμους της περιοχής, αλλά και μπροστά σε κάποια νυχτερινά μαγαζιά περιμένοντας τον επόμενο, ή, την επόμενη πελάτισσα, αφού το κορίτσι δεν κάνει διακρίσεις.

Από κάπου αλλού έμαθα, ότι κάποια Σαββατοκύριακα δουλεύει σαν καλεσμένη σε «ειδικές» βραδιές που διοργανώνονται, παραμονές του γάμου ενός ζευγαριού, και μάλιστα είναι και περιζήτητη. Όσο για τις τιμές που κανονίζει, νομίζω ότι θα τις ζήλευε και ένας νευροχειρουργός.

Είπαμε ότι η ανθρωπότητα γενικά έχει περάσει σε μια «Νέα Εποχή». Προσωπικά πλέον τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση, αφού κάθε μέρα βλέπω και ακούω πολλά, στα στέκια που συχνάζω. Και ειδικά όταν γνωρίζεις άτομα που βρίσκονται μέσα στον συγκεκριμένο χώρο της νύχτας.

==============================================

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους. Αρχίζω κάπως διαφορετικά σήμερα με κάποιο… παράπονο αν θέλετε. Δεν υπάρχει προσωπικά για μένα, πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις στον δρόμο μια γυναίκα που να σου τραβάει την προσοχή, είτε με το σώμα της είτε με το βλέμμα της ή, ακόμη και με το περπάτημά της.

Γράφω αυτές τις γραμμές, επειδή βλέπω πολύ συχνά στο τένις, τα σώματα που έχουν φτιάξει οι περισσότερες αθλήτριες που ασχολούνται με αυτό το σπορ. Στην τενίστρια, και στην κάθε αθλήτρια, βολεϋμπωλίστρια στην άμμο ή κολυμβήτρια, θέλω να βλέπω την γυναίκα. Πρώτα την βλέπω πόσο μετράει ως γυναίκα και μετά τι ψάρια πιάνει αγωνιζόμενη. Λάθος.

Αδιαφορώ αν κερδίζει ή χάνει ως αθλήτρια. Μ’ ενδιαφέρει μονάχα αν είναι σέξι. Μιλάμε για γυναίκα, έτσι; Το ότι είναι αθλήτρια και μπράβο στο κορίτσι, προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Δεν μπορώ να βλέπω αντρικά κορμιά σε μια γυναίκα.

Σιδερένια μπράτσα και ποντίκια, πόδια φτιαγμένα να καλπάζουν, να συναγωνίζονται άλογα. Κορμιά που ρίχνουν σφαίρα και πηδάνε τον πήχη στο σκάμμα, Βαριά κορμιά ή στέκες του μπιλιάρδου. Παρακαλώ…

Την τενίστρια την θέλω όπως π.χ. ήταν η Ρωσίδα Άννα Κουρνίκοβα. Την έβλεπα να παίζει και την απολάμβανα. Δεν χόρταινα να την παρακολουθώ, έχανε, κέρδιζε. Δεν έγινε ποτέ Νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά ποτέ μου δεν… στεναχωρήθηκα.

Αυτές οι αδελφές Καρντασιάν κάτι έχουν. Τίποτα δεν έχουν! Την έχουν δει… κάπως διαφορετικά και γι’ αυτό διαλέγουν άντρες όχι κανονικούς. Δεν μπορεί, κάποια σκοπιμότητα τους βαράει στο κεφάλι και διαλέγουν γκόμενους ή συζύγους πολύ… καλλιτεχνικούς.

Η Κόρτναιη παντρεύτηκε τρεις φορές μια νεκροκεφαλή. Το όνομα του Τράβις Μπάρκερ, 47 χρονών, στο επάγγελμα ντραμίστας σε συγκρότημα. Ένα φάντασμα ανθρώπινο, μια έκθεση τατουάζ όρθια και περιφερόμενη.

Δεν υπάρχει γωνιά στο φάντασμα, στο σώμα του σκιάχτρου, που να μην το έχει ζωγραφίσει. Κατάσταση αηδιαστική. Ένας εμετός. Τον πιάσανε οι πόνοι το φρέσκο γαμπρουδάκι των Καρντάσιανς, και πήγαν σηκωτή τη νεκροκεφαλή στο νοσοκομείο.

Και σε ρωτάω τώρα. Τι να λυπηθείς απ’ αυτό το πλάσμα; Αν πονάει, αν βάλει τα κλάματα, αν πεθάνει. Δεν δίνει την εντύπωση, ούτε τον υποψιάζεσαι, πως είναι άνθρωπος. Πως γεννήθηκε από γυναίκα και όχι από βουβάλι.

Σε ερωτική ή σεξουαλική δραστηριότητα ο ομοφυλόφιλος, τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα, υπερέχει του ετεροφυλόφιλου. Κι αυτό δεν αποκλείεται να ισχύει και σε εποχές όπου οι gay, άνδρες και γυναίκες, ήταν στη… ντουλάπα.

Ας περιοριστούμε στα δεδομένα του σήμερα, όπου ο ομοφυλόφιλος έχει ξεσαλώσει, δεν κρύβεται, έχει επιβάλλει κοινωνικά τη σεξουαλική του ταυτότητα. Τι, λοιπόν, συμβαίνει στους καιρούς μας, αν συγκρίνουμε ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους;

Στη ζωή του ο gay έχει περισσότερους ερωτικούς συντρόφους, απ’ όσους έχει ο ετεροφυλόφιλος. Έχει κάνει περισσότερες μόνιμες σχέσεις ή απλά γνωριμίες. Τα σχετικά νούμερα, μάλιστα, μετά από αξιόπιστες έρευνες δείχνουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δυο ”πλευρές”! Τα ποσοστά δεν είναι κοντά.

Στο κεφάλαιο ”Οργασμός” είναι ακόμα μεγαλύτερη η διαφορά. Και βέβαια υπέρ των λεσβιών. Τι ακριβώς μας λένε οι επιστημονικές έρευνες; Σε οργασμό φτάνουν οι ετεροφυλόφιλες κατά 56% και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες στο 86%..

Κι αν δεχθούμε ότι το σεξ δεν είναι μόνο η διείσδυση, όχι μόνο η εκσπερμάτωση και ο οργασμός, αλλά γενικά η σεξουαλική επαφή με πολλά και ποικίλα προκαταρκτικά, τότε οι ομοφυλόφιλοι πράγματι είναι πιο ερωτικοί, και πιο σεξουαλικοί.

Ίσως αυτό να οφείλεται στο αιώνων κυνήγι που δέχθηκαν από την κοινωνία και τη θρησκεία. Και με την ερωτική, τη σεξουαλική συμπεριφορά τους δείχνουν πως δεν μειονεκτούν σε σύγκριση με τον ετεροφυλόφιλο. ίσως. Για να είμαστε εξηγημένοι.

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Η κόλαση του Βιετνάμ. Ένας πόλεμος που τον παραγνωρίσαμε. Επειδή είχε μπει στο παιχνίδι η Αμερική, και επειδή τον εμπορεύθηκε η βιομηχανία του Χόλυγουντ με αμέτρητες ταινίες.

Από το 1954 και το Βατερλώ των Γάλλων στο Βιετνάμ, η χώρα χωρίστηκε στη μέση. Το Νότιο Βιετνάμ και το κομουνιστικό, το Βόρειο Βιετνάμ. Ένας πόλεμος μέσα στις ζούγκλες. Ένα τεράστιο νεκροταφείο για τις ΗΠΑ, που δεν κατάφεραν να κερδίσουν τον πόλεμο και τον σταμάτησαν το 1975.

Και τον επόμενο χρόνο, το 1976, σα σήμερα 2 Ιουλίου, το Βιετνάμ έγινε πάλι μια ενιαία χώρα. Ας ξεχάσουμε τους νεκρούς… Να μην στέκονται εμπόδιο στο μέλλον μας. Καμιά αντίρρηση, αλλά γιατί να να υπήρξαν οι νεκροί. Γιατί; Έπρεπε να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Ποιος κύκλος; Ο γνωστός. Ο κολάσιμος. Εδώ στη γη είναι η Κόλαση, εδώ και τα Ηλύσια Πεδία.

Οι νεκροί του Βιετνάμ, Βιετναμέζοι και Αμερικάνοι, έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, ιδανικών της ελευθερίας, της ειρήνης, της ισότητας, τέτοια. Σφαγές, βιασμοί, χωριά ολόκληρα στην πυρά. Μέχρι να κλείσει ο κύκλος. Ο άκυκλος κύκλος, που συνεχίζει στο Βιετνάμ την κολάσιμη πορεία του, όμως πια χωρίς τη μυρουδιά του πολέμου.

Οι ζωντανοί δεν ζουν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτό το προνόμιο το έχουν οι νεκροί, τα θύματα του πολέμου. Οι αιώνιοι νεκροί.

Όσο περνούν τα χρόνια, όσο η σκέψη του ανθρώπου ωριμάζει και συμπορεύεται με την ηλικία του, τόσο περισσότερο οργανώνεται πνευματικά η αμυντική του θωράκιση απέναντι στην ήττα. Όχι να χάσω! Όχι να ξαναχάσω!!!

Αναφέρομαι σε εκείνα τα άτομα που έχουν, που θέλουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Και δεν αντέχουν την ήττα! Τη μία ακόμα ήττα στη ζωή τους. Και είναι εξαιρετικά προσεχτικοί προκειμένου να αποφύγουν το λάθος, την αποτυχία.

Είσαι μαλάκας, στα 20, ακόμα και στα 30 σου χρόνια, αν η ζωή σ’ έχει πάει πρίμα. Γιατί εάν σ’ είχε ζορίσει η ζωή θα είχες πονηρέψει νωρίτερα. Μαλάκας σημαίνει ότι δεν είσαι προετοιμασμένος ψυχολογικά να φας ένα στραπάτσο.

Σημαίνει ότι περνάς στο ντούκου, χωρίς συνείδηση κόστους, μια ζημιά. Στα 50 και στα 60 του ο κανονικός άνθρωπος, όχι ο χάλιας, όχι ο της πλάκας, έχει αποκτήσει μία άλλη σχέση με τον υπολογισμό, την πιθανότητα μιας προσωπικής ταλαιπωρίας.

Έκοψα τον τζόγο, μου έλεγε γνωστός και φίλος συμπάροικος. Γιατί λες; Όχι ακριβώς γιατί έχανα χρήματα. Ήταν η απουσία συμβιβασμού με την ήττα. Έπαιζα για να κερδίσω. Έπαιζα για να παίζω. Όχι να αποχωρώ με ήττα. Το τραύμα, τον πόνο της προσωπικής ήττας.

Ωραίος ο τζόγος. Η επαφή, η ιερουργία με το παιχνίδι. Σου χαρίζει φως στη σκέψη η μυητική, η βιωματική τελετουργία με τον τζόγο. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής και του πνεύματος. Σε διδάσκει ο τζόγος, αυτή η μία από τις εισόδους προς το θάνατο.

Αυτό το κάλεσμα, αυτή η οσμή του άγνωστου, που σε περιμένει όταν περάσεις την Πύλη. Ε, το μάθημα ζωής από τον τζόγο δεν συνεχίζεις να το παίρνεις μέχρι θάνατο.

Σταμάτησα, λοιπόν, να παίζω γιατί με τη χασούρα έχανα την αυτοεκτίμηση μου. Δεν τα κατάφερα ποτέ να γίνω ο νταβατζής της ρουλέτας, από την άλλη γιατί να αποδεχθώ το ρόλο της πουτάνας. Στην πόρνη ρουλέτα να γίνω ΕΓΩ η πουτάνα της.

Πάμε τώρα παρακάτω. Αυτό το λέει ακόμα και ο απατεώνας. ”Έχω εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη”. Ο δικηγόρος λέει στον πελάτη του να πει αυτή τη μπαρούφα. Και δεν έχει πρόβλημα ακόμα και ο κακοποιός να το αμολύσει, να το γράψουν φαρδιά πλατιά τα μέσα.

Ποιος ηλίθιος πριν τη δίκη θα πει ”Δεν έχω εμπιστοσύνη στους δικαστές”; Αυτοί δικάζουν, οι δικαστές. Καμιά δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι ανύπαρκτη. Οι δικαστές κρίνουν, αυτοί αποφασίζουν αθώος ή ένοχος, και ποια θα είναι η καμπάνα.

Ποια δικαιοσύνη; Βεβαίως οι δικαστές, όχι η… δικαιοσύνη, θα βγάλει την απόφαση σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι, όμως, ερμηνεύονται και παρερμηνεύονται έτσι κι αλλιώς. Να, γιατί για την ίδια απόφαση βγαίνουν διαφορετικές, ακόμα και κόντρα αποφάσεις. Ποια δικαιοσύνη! Δικαστές αποφασίζουν διαφορετικά. Δικαστές αδέκαστοι και πουλημένοι.

Βγαίνει έτσι όπως μας συμφέρει η απόφαση και ο κατηγορούμενος πανηγυρίζει, όχι για την αθωότητα του, αλλά για την εντιμότητα της… δικαιοσύνης. Χάνει την υπόθεση ο κατηγορούμενος, και οι… δικαστές είναι στημένοι.

Ο τρόμος είναι θείο συναίσθημα, χωμένο και χαμένο στα έγκατα της ψυχής. Υπάρχει μέσα μας, το κουβαλάμε μέσα στο σπέρμα ζωής μας, φανερώνεται και πριν πάρουμε πρέφα τι κυκλοφορεί τριγύρω μας. Ποιος είναι ο κόσμος που μας περιμένει.

Τον είπαν Τρόμος. Αρσενικό, βέβαια. Και ξεκινάει η λέξη με το ταυ, από το κροτάλισμα των δοντιών. Τρόμος, τρέμω. Και επιλέχτηκαν τα σωστά σύμφωνα για να περιγραφεί ο τρόμος. Μην ασχολείσαι με το πώς τον είπαν οι Άγγλοι και οι άλλοι μεταγενέστεροι της Ρώμης.

Δεν υπάρχουν αυτοί. Πρώτη και αιώνια δύναμη στον αιώνα είναι η Ελλάδα, εκείνος ο λαός που έπιασε επαφή με τη φύση και το θείο. Οι μόνοι που δεν το έχουν ψυλλιαστεί είναι οι νεοέλληνες.

Fear, λέει. Τι θα πει φήαρ; Τίποτα δεν θα πει. Μια λέξη που δεν λέει τίποτα. Στην τύχη τη στήσαμε. Fear, Horror, Terror, Fright, είναι ο τρόμος, ο φόβος. Έχουν στο λεξιλόγιο τους και το Tremor, για να αποδώσουν από την ελληνική λέξη το τρέμουλο.

Χυμάει καταπάνω σου άγριο θηρίο. Τρόμος. Στο μαύρο σκοτάδι, στην καρδιά της νύχτας, μέσα σε σπηλιά ακούς ξαφνικά το βρυχηθμό του κτήνους. Τρόμος. Να τον πεις; Fear και στα γερμανικά Schrecken, και Angst, και Zitten; Ο μεγάλος το είπε πριν 2.500 χρόνια. Ότι οι λέξεις είναι οι προδότες της ψυχής.

Αυτό που λέγεται και εννοείται Ψυχή αποφασίζει. Όλες οι ασθένειες είναι ψυχικές. Και για να θεραπευτούν χρειάζεται η ευεξία της ψυχής. Γι’ αυτό ονόμασε ”θεότρομον σύνδρομον” την επιληψία. Ο επιληπτικός πριν την έκρηξη του αντικρύζει τον Θεό, χάνει ιδρώτα, αφιδρώνει, πανιάζει από τον τρόμο.

Η επιληψία είναι η ασθένεια του Θεού. Φόβος Θεού. Εκδίκηση Θεού. Τιμωρία Θεού. Φιλοσοφημένοι οι Εβραίοι. Βέβαια. Σε σακατεύω αν δεν είσαι δικός μου. Να μη μπορείς να σταθείς πουθενά. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Απλά και ξεκάθαρα πράματα. Έτσι ο τρόμος εξελίχθηκε στη Νο 1 πλατφόρμα, στη βάση που όριζε τις ανθρώπινες σχέσεις και αποστάσεις.

Αρχή Πάντων ο Τρόμος. Η φιλοσοφία του βασιλιά Τρόμου. Το σίγουρο θεμέλιο ζωής. Οι κοσμοθεωρίες και οι θρησκείες διδάσκουν μούσια διότι απευθύνονται στις μάζες. Να, γιατί προσπερνάνε την αλήθεια του Φόβου και του Τρόμου.

Ο αφελής Πυθαγόρας, αφού αναγνωρίζει τον Φόβο ως την εσχάτη ανθρώπινη δουλεία, έφτιαξε ασκήσεις για να καταπολεμηθεί. Να ξεπεραστεί ο Φόβος. Ο κάθε φόβος. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος όταν αποτινάξει το φόβο του Θανάτου. Η πιο σφοδρή καταπίεση, ο φόβος θανάτου που ακολουθεί τον άνθρωπο μέχρι την τελευταία του ανάσα.

Είναι τόσες πολλές και διαφορετικές στην περιγραφή τους οι καταγγελίες βιασμών Ουκρανίδων από Ρώσους στρατιώτες που πραγματικά προσφέρονται για τη συγγραφή βιβλίου. Υλικό πλούσιο και ποικίλο.

Έκπληξη θα ήταν να μη γινόντουσαν οι βιασμοί, όχι μόνο σε γυναίκες, αλλά και σε αγόρια. Που να βρουν καλύτερη ευκαιρία οι βιαστές! Βιασμοί γίνονται σε περιόδους ειρήνης και από… συμπατριώτες. Δεν θα απουσιάσουν σε πολεμικές επιχειρήσεις με τον επιτιθέμενο οπλισμένο και τον εχθρό άοπλο.

Ο Πούτιν τι φταίει ο φουκαράς; Δεν είπε σε κανέναν Ρώσο, φαντάρο και αξιωματικό, τραβάτε στην Ουκρανία και δείξτε τα αρσενικά εργαλεία σας, Έχετε να κάνετε με Ουκρανές, που αξίζουν να πάθουν τα χειρώτερα, όχι με τις σεμνές Ρωσίδες, αδελφές σας και μάνες. Φταίει ο πόλεμος.

Αυτή είναι η αλήθεια. Φταίει ο πόλεμος. Φταίει, δηλαδή, ο Πούτιν που κάνει έναν άτιμο πόλεμο. Και μέσα στο πρόγραμμα του  πόλεμου έρχεται η κόλαση της βίας. Να σκοτώνουν οι Ρώσοι τον σύζυγο και να βιάζουν την γυναίκα του ο ένας μετά τον άλλον.

Καλή συνέχεια φίλοι μου…..

==============================================

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα. H Ελληνική μας παροικία κατάντησε πλέον μια παροικία από χωρισμένα ζευγάρια. Ο γάμος νεαρής Ελληνίδας, κόρης μεγαλοεπιχειρηματία της Μελβούρνης, έληξε άδοξα, αφού  χώρισε όταν έμαθε ότι ο μέχρι πριν λίγες ημέρες άντρας της την απατούσε.

Και όμως το ζήσαμε και αυτό. Η κόρη τα είχε όλα. Από χρήμα μέχρι εξωτική ομορφιά. Και όμως ο τύπος την παράτησε για τα μάτια μιας ξένης …. Άλλος ένας γάμος πήγε περίπατο και τώρα οι πρώην σύζυγοι ετοιμάζονται για νέο γάμο στην ζωή τους.

Αυτό όμως δεν το καταλαβαίνω. Να χωρίζουν και οι πλούσιοι. Όχι απλώς οι πλούσιοι, οι μεγιστάνες. Οι κορυφαίοι του πλανήτη σε χρήμα και εξουσία. Η κοπελιά είχε χοντρό κομπόδεμα στην τράπεζα και ακίνητα από τον πατέρα της σε όλο τον κόσμο.

Τι να εννοήσω, δηλαδή, γιατί υπάρχει και το άλλο ερώτημα; Ότι είναι ίσα κι όμοια ο υπαλληλάκος και ο εργατάκος, ο βιοπαλαιστής και μεροκαματιάρης με τον τύπο που – χωρίς υπερβολή – διοικεί μια χώρα, μια ήπειρο.  Γιατί ακόμη και οι μιλιονέρηδες φτάνουν στον χωρισμό.

Μην πάτε και πολύ μακρυά. Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο σήμερα χωρίζει. Είναι ο Έλτον Μασκ, ο οποίος έχει χάσει το λογαριασμό, πόσους γάμους και διαζύγια είναι… χρεωμένος. Την ίδια στιγμή μαθαίνω ότι χωρίζει και ο Μπιλ Γκαίητς. Χώρισε και ο Τζεφ Μπέζος.

Και μαθαίνουμε από τα Αυστραλιανά Μέσα Ενημέρωσης, ότι σε διαδικασία διαζυγίου είναι πια και ο αυτοκράτορας των ΜΜΕ, ο Ρούπερτ Μέρντοχ. Ο οποίος έκανε τέταρτο γάμο το 2016, σε ηλικία 85 χρονών, με την πρώην του Μικ Τζάκερ, την 65χρονη Τζέρυ Χωλ…

Jerry Hall, 65, tells friends she was ‘heartbroken’ when Rupert Murdoch, 91, sent ruthless EMAIL to say their marriage was over, reveals ALISON BOSHOFF – as model files divorce papers……

Σωστά το λέω, διαδικασία διαζυγίου. Μ’ άλλα λόγια τι χρήματα θα κάνει ταμείο, η κυρία που την χωρίζει ο μεγάλος. Γάμος σημαίνει πρώτα απ’ όλα φράγκα. Και προγαμιαίο συμβόλαιο. Και αποζημίωση της κυρίας. Σε εκατομμύρια. Παρακαλώ, σε διψήφιο αριθμό. Το διαζύγιο του Μπιλ Γκαίητς και του άλλου του χάλια, του Τζεφ Μπέζος κόστισε τριψήφιο νούμερο, σε εκατομμύρια.

 Θα ξεβρακωθεί κανονικά σε εκατομμύρια στη σύζυγο, και ο Νο 6 πολυδισεκατομμυριούχος και συνιδρυτής  της Google Σεργκέι Μπην, ο οποίος την ξανάκανε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήλθε εις γάμου κοινωνία με κάποια κυρία.

Το κρίσιμο ερώτημα και δεν χρειάζεται να αναφέρουμε άλλες περιπτώσεις ανδρών πετυχημένων που απέτυχαν παταγωδώς στην ”επιχείρηση Γάμος” είναι: Γιατί την πατάνε ως κοινοί θνητοί στο γάμο και οι πιο δυνατοί στον κόσμο; Άντε τώρα να βρεις απαντήσεις. 

Περάσαμε φίλες και φίλοι, ήδη και στην πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου και με κάποιο παράπονο βλέπουμε τον χρόνο να κυλά όπως το νερό στ’ αυλάκι. Το ακόμα πιο μελαγχολικό είναι ότι κάθε μέρα μαθαίνουμε και για καινούργιους θανάτους. Θανάτους φίλων και γνωστών.

Φτάσαμε πλέον σε μια εποχή που όλοι οι γνωστοί, φίλοι, και συγγενείς, αναχωρούν απ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς ποτέ ακόμη και οι ίδιοι να το καταλάβουν, αφού δεν έδειχναν κάποια σημάδια ικανά για να τους στείλουν στον άλλον κόσμο. Και όμως στα χρόνια μας συναντάμε καθημερινά και τέτοιες περιπτώσεις.

Και το αναφέρω αυτό με ένα συγκεκριμένο περιστατικό που συνάντησα στην περιοχή του Oakleigh, με γνωστούς συμπάροικους, που είχαν ένα κανονισμένο ραντεβού σε εστιατόριο οι τρεις άνδρες, γνώριμοι από παλιά.

Τηλεφώνησε ο ένας, πρώην ταβερνιάρης και είπε στους άλλους. ”Δεν είμαι καλά, χθες βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ από τους πόνους. Η μέση μου, η κοιλιά μου, το στήθος με τρέλαναν… Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει…

Να πας αμέσως στο νοσοκομείο να εξεταστείς, τι άλλο να κάνεις… Αυτό του είπε ο ένας από τους δυο. Ποια είναι η συνέχεια του έργου; Μετά από τέσσερις μέρες ο πρώην τηλεφωνεί στο φίλο του. ”Μ’ έσωσες! Μου συνέστησες να πάω στο νοσοκομείο να εξεταστώ και το έκανα…

Τι βρήκες, γιατρέ, τον ρώτησα. Μ’ έστειλε κατ΄ ευθείαν στο χειρουργείο! Αν προλάβεις, μου είπε… Κατάλαβες τώρα την αγωνία μου. Πριν με βάλουν μέσα, στο χειρουργείο, ο καθηγητής, αυτός που θα με χειρουργήσει μου είπε ”Είσαι στο 95 – 5%… ”. Δηλαδή, γιατρέ;

Να πεθάνεις στο χειρουργείο στο 95% και να την σκαπουλάρεις στο 5%. Με πιάσανε τα κλάματα. Έγραψα ένα σημείωμα με λίγες λέξεις και το έδωσα στη γυναίκα μου… Τις σκέψεις μου πριν πάω κατά 95% εκεί από όπου δεν ξαναγυρνάς ποτέ.

Ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής ο άνθρωπος. Είναι η μεγαλύτερη αορτή στο σώμα. Σκάει το ανεύρυσμα όταν μεγαλώσει η διάμετρος της αρτηρίας. Σώθηκε ο άνθρωπος. Και πλέον τη ζωή τη βλέπει μ’ άλλο μάτι. Δηλαδή; Τα γράφει όλα, κι όταν λέμε όλα εννοούμε όλα, εκεί που πιάνει η μελάνη. Είχε μπει στο 95 τα εκατό και γύρισε πίσω.

Είμαστε σαν ανθρωπότητα αιώνες πίσω. Σταθερά. Γατζωμένοι στο βαθύ παρελθόν. Αυτή είναι η πραγματικότητα, καμιά υπερβολή, καμιά φιλολογική προσέγγιση. Ο μητροπολίτης Αργολίδος φόρα παρτίδα είπε ότι στην εκκλησία Άγιοι Ισίδωροι στον Λυκαβηττό της Αθήνας, πουλάνε μούσι θαύματα.

Ο άνθρωπος, λέω για τον συγκεκριμένο ιεράρχη, ζει στον κόσμο του… Δεν έχει, δηλαδή, επαφή με τον κόσμο, με το τι συμβαίνει γύρω του. Δεν γίνονται θαύματα, λέει ο μητροπολίτης. Ψευδοθαύματα γίνονται, κοροϊδεύουν τον κόσμο. Πληγή είναι οι Αγιοι Ισίδωροι, Απάτη σκέτη τα θαύματα. Αγυρτεία, όχι αγιότητα.

Το πράμα είναι γραφικό. Λέω για την καταγγελία του μητροπολίτη, τη σιωπή της Ιεράς Συνόδου, που κατά καιρούς κάνει λόγο κι αυτή για ψευδοπροφήτες. Καμιά, δηλαδή, κατανόηση της Εκκλησίας για τους πιστούς εκείνους που ψοφάνε για θαύματα.

Να επιβεβαιωθεί η πίστη τους. Ότι πράγματι είναι αληθινό και χειροπιαστό αυτό που πιστεύουν. Βεβαίως είναι παραμύθι καραμπινάτο το θαύμα. Το κάθε ”θαύμα”. Όλα τα θαύματα, ”αληθινά” και ψεύτικα. Δεν χρειάζεται λοιπόν, να καταγγέλλεται μονάχα ένα.

Τι συμβαίνει στην Τουρκία; Μη μένουμε στη καθημερινή ρητορική των απειλών του Ερντογάν και των ΜΜΕ που μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα. Τι συμβαίνει στην Τουρκία. Δυστυχώς, ευτυχώς, κακώς, καλώς, κόμματα, στρατός και κόσμος είναι στη διάσταση της εθνικής παραζάλης.

Βουρ λοιπόν στον… πατσά, να τους πάρουμε πάλι τους Έλληνες. Να τους ρίξουμε τη μάπα, να τους πάρουμε κανένα νησί. Απίθανο είναι ένας πολιτικός ή, μία εφημερίδα να βγουν στα ίσα με διαφορετική τοποθέτηση. Επιτόπου θα θεωρηθούν εκτός… γραμμής.

Μ’ άλλα λόγια είναι προδότης όποιος δεν θέλει το καλό της Τουρκίας. Και το καλό της Τουρκίας θα είναι να μπουκάρουν στην Ελλάδα, όπως μπούκαραν οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Που θα πάει όμως αυτή η ιστορία; Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα οι Τούρκοι, όχι απλά ο Ερντογάν, τραβάνε το σχοινί και πιάνουν άδεια μύδια όταν μαζεύουν τα δίχτυα.

Να τσιμπήσουν οι Έλληνες αποκλείεται. Να κάνουμε εμείς την πρώτη κίνηση, όσο κι αν προκαλούν οι απέναντι είναι εκτός προγράμματος. Αυτό που κάνουν οι Έλληνες είναι να ασχολούνται με την άμυνα τους. Και διπλωματικά να δουλεύουν ώστε να έχουν ουσιαστική υποστήριξη από την Ευρώπη. Και να το ξέρει βέβαια και η Τουρκία τι την περιμένει αν προχωρήσει σε επίθεση.

Και με την ευκαιρία. Έγινε μια έρευνα στην Τουρκία που έδειξε απίστευτες καταστάσεις. Εκατό χιλιάδες πόρνες αδήλωτες στην Τουρκία. Οι μισές απ’ αυτές σε ηλικία μικρότερη από 14 ετών. Φρίκη. Δεν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο για να έχεις τη φωτογραφία.

Τα στοιχεία μιας σχετικής έρευνας είναι ξεκάθαρα. Η φτώχεια. Αυτή γεννάει τα πιο άσχημα. Αυτή οδηγεί τον άνθρωπο στην αθλιότητα. Η φτώχεια. Αυτή δεν επιτρέπει να κυκλοφορεί κάποιος με αυτοσεβασμό.

Λόγω φτώχειας και μόνο γι’ αυτό το λόγο αμέτρητα κοριτσάκια εκπορνεύονται, μάλιστα και χωρίς χρήματα. Ότι πάρουν σε είδος. Η έρευνα είναι συνταρακτική. Ανήλικες, θύματα βιασμών από μέλη της ίδιας της οικογένειάς τους, από πατέρα, αδελφό, θείο, παππού. Αδήλωτες πόρνες σε αδήλωτα μπουρδέλα.

Και στην ”Ευρωπαϊκή” Τουρκία. Όχι μόνο ακόμα πιο ανατολικά όπως ξέρουμε, σε χώρες όπου πίσω από την αθώα τουριστική φωτογραφία των καταστημάτων και των σύγχρονων δρόμων, υπάρχει και η ζωή μιας μόνιμης μαύρης κόλασης δυστυχισμένων, υπάρξεων. Καταραμένων λες.

Και στην Τουρκία, λοιπόν, με το τουριστικό πρόσωπο της Κωνσταντινούπολης, αλλά και το σκοτάδι του μεσαίωνα στο εσωτερικό της χώρας. Χιλιάδες πόρνες αδήλωτες στην Τουρκία. Οι μισές απ’ αυτές σε ηλικία μικρότερη από 14 ετών. Φρίκη.

Καμία έκπληξη για τη μεγάλη διάσταση της πορνείας με αιτία το επίπεδο ζωής κάτω του μηδενός. Η φτώχεια, άλλωστε, είναι η απαραίτητη, η αναπόφευκτη ουρά του πλούτου. Και η απόλυτη επιβεβαίωση του. Ποτέ των ποτών δεν υπήρξε πλούτος… ορφανός από την αθλιότητα της πείνας γύρω του. Στους αιώνες πάνε πακέτο, ο πλούτος με τη φτώχεια, η φτώχεια με τον πλούτο.

Γράφτηκε. Ότι πρώην πρωθυπουργός του Κατάρ έσπρωξε τρεις βαλίτσες με ένα εκατομμύριο λίρες στην καθεμιά για πάρτη του Κάρολου της Αγγλίας. Τα πήρα, αλλά δεν πρόκειται για δωροδοκία, είπε δημόσια ο Τσαρλς, ο γιος της βασίλισσας της Αγγλίας που μια ζωή είναι στο περίμενε να γίνει βασιλιάς. Άσχετο αυτό.

Άσχετο; Πιθανόν όχι. Κάποια στιγμή η Ελισάβετ θα πεθάνει, πλησιάζει τα εκατό, σειρά έχει ο Κάρολος. Ο οποίος είπε πως με το ποσό των τριών εκατομμυρίων τηρήθηκαν οι δέοντες κανόνες στις δωρεές σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Πιθανόν να λέει την αλήθεια ο υιός. Άλλο είναι το θέμα.

Αν πράγματι τα τρία εκατομμύρια πριν από δέκα χρόνια δόθηκαν από τον Καταρινό για να δωροδοκήσουν τον πρίγκηπα, ποιος ήταν ο λόγος; Ποιο, δηλαδή, ”σέρβις” περίμενε ο πολιτικός του Κατάρ από μέλος της βασιλικής αυλής, που θεωρητικά και πρακτικά έχει αδυναμία να παρέμβει και παρασκηνιακά στον κρατικό μηχανισμό της Βρετανίας.

Δεν αποκλείεται το ”δώρο” από την τσέπη του μίστερ κελεμπία να έγινε μόνο για έχει την… τιμή ο δωροδοκήσας ότι κατάφερε να λαδώσει κοτζάμ αυριανό βασιλιά. Δεν είναι λίγο αυτό. Να μην αποσκοπεί να κλείσει μια μπίζνα το Κατάρ ή προσωπικά ο πολιτικός από το εμιράτο, αλλά να έχει την ικανοποίηση ότι έκανε ”συνεργό” του τον Κάρολο. Και που ξέρεις, άνθρωποι είμαστε, αύριο μπορεί να τον χρειαστούμε τον πρίγκηπα.

Η κυρία είναι γυναικάρα, ένα το κρατούμενο. Είναι και προσωπικότητα ως επιστήμων. Διακεκριμένη ιατρός, γυναικολόγος με δραστηριότητα φιλανθρωπική τέτοια που στην Γαλλία η κοινωνία την βράβευσε εκλέγοντας της ευρωβουλευτίνα.

Στη συνέχεια ο πρόεδρος Μακρόν την κάνει υφυπουργό ανάπτυξης. Η κυρία Χρυσούλα Ζαχαροπούλου, παντρεμένη και μητέρα, γεννήθηκε στην Σπάρτη, πήγε σχολείο στο Κιάτο, σπούδασε ιατρική στην Ιταλία. πήρε διδακτορικό στην ενδομητρίωση και από το 2007 διαμένει μόνιμα στην Γαλλία.

Είναι δυνατόν; Τρεις γυναίκες τώρα να κατηγορούν φόρα πατρίδα την Χρυσούλα Ζαχαροπούλου για… βιασμό; Έχει συμβεί κι αυτό. Δεν είναι ”προνόμιο” των ανδρών η σεξουαλική κακοποίηση του άλλου φύλου.

Τι ακριβώς συμβαίνει όμως, με την περίπτωση της 46χρονης Ελληνίδας, η οποία εκτός όλων των άλλων έχει τιμηθεί στην Γαλλία με το παράσημο ”Του Ιππότη του Εθνικού Τάγματος της Αξίας”.

Ούτε λίγο ούτε πολύ η Ζαχαροπούλου κατηγορείται πως όταν κάνει γυναικολογική εξέταση δεν λειτουργεί ως ιατρός, αλλά – και χωρίς τη συναίνεση της ασθενούς – βάζει το δάκτυλο στον κόλπο, με τρόπο που παραπέμπει σε βιασμό.

Για την υπόθεση θα αποφασίσει η δικαιοσύνη. Αν, δηλαδή, στέκει ή όχι η κατηγορία του ”βιασμού” σε βάρος της Ζαχαροπούλου, η οποία – σύμφωνα με τις κατηγορίες αδιαφορεί για το πως αισθάνονται οι ασθενείς, και συμπεριφέρεται όχι ”κόσμια”.

Τελειώνω και για σήμερα με τον…. Λευτέρη Πανταζή. Τον τραγουδιστή που στα πρώτα χρόνια της τραγουδιστικής του καριέρας, το έχει πει στα ίσια. Το πρόβλημα της επιβίωσης το βίωσε όταν ήρθε από τη Ρωσία. Δεν είχαν να φάνε.

Έχει περάσει δύσκολες ημέρες και έχει κάνει ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Και αυτός ακριβώς είναι ο φόβος του. Ότι δηλαδή πέρασε πολύ φτωχικά, τον έκανε να σκέφτεται το «αύριο» και έτσι δημιούργησε διάφορες επιχειρήσεις και έφτιαξε τεράστια περιουσία.

Θυμάμαι παλιότερα, που όποτε τον συναντούσα σε διάφορα μαγαζιά, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Μελβούρνη, ήταν πάντα παρέα με ένα τύπο. Δεν άντεξα μια φορά και τον ρώτησα, ποιος ήταν ο κύριος.. «Ο Σύμβουλός μου», μου είπε. Έβγαζε τόσα πολλά στις εμφανίσεις του, που ήταν συνέχεια με τον ειδικό σύμβουλο, καταστρώνοντας σχέδια.

Λένε και δεν αμφιβάλλω καθόλου, ότι ο Λε Πα είναι ο πιο πλούσιος Έλληνας τραγουδιστής. Τραγουδάει 40 χρόνια επαγγελματικά, εκ των οποίων τα 35 είναι πρώτη φίρμα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; 35 χρόνια πρώτο όνομα. Βάλτα κάτω. Πολλά λεφτά.

Και ο Πανταζής δεν το «ζάλιζε» πολύ το θέμα. Τραγουδούσε παντού αρκεί να τα έπαιρνε. Παντού. Σε βουνά και λαγκάδια, σε ραχούλες, και ποτάμια, ακόμη και σε πανηγύρια και μαγαζιά, σε πόλεις και χωριά, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.

Μου λέει μια παλιά καραβάνα, που τον ξέρει πολύ καλά: «Φίλε μου, πήγε για μεταφύτευση μαλλιών στην Βραζιλία, και βρήκε άκρη ακόμα και εκεί και έκανε αρπαχτή. Δεν αφήνει τίποτα…» Καλή εβδομάδα με υγεία και χαρά στο σπίτι σας.

==============================================

https://gofund.me/36e07b52

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή μας εβδομάδα, με υγεία και χαρά τουλάχιστον όσο μπορούμε. Απίστευτα πράγματα βλέπουν πλέον το φως της δημοσιότητας, αλλά και πολύ περισσότερο, με όσα μαθαίνουμε, φοβάμαι ότι τίποτα πλέον στο μέλλον δεν θα μας προκαλεί εντύπωση.

Συνέλαβαν ένα παπά στην Ελλάδα, από την Βέροια, μπερδεμένο σε ιστορίες με ναρκωτικά, πορνεία, και τέτοια σχετικά. Οι πληροφορίες μας λένε, ότι έστελνε από την Αθήνα μεγάλες ποσότητες  ναρκωτικών ουσιών ακόμα και μέσα σε μοναστήρια.

Ο συγκεκριμένος κληρικός, που η ηλεκτρονική μας εφημερίδα έχει στην κατοχή της όλα τα στοιχεία του, εκτός των άλλων… προτερημάτων που είχε, είχε και αδυναμία σε νεαρούς που τους πλήρωνε για να τον… πισογλεντάνε.

Πού είναι το περίεργο; Πουθενά δεν υπάρχει περίεργο. Το ράσο κάνει τον παπά, άσε τι λένε οι άλλοι, αλλά ο παπάς δεν παύει να είναι άνθρωπος με αδυναμίες. Ικανός, δηλαδή, για κάθε παρανομία, ακόμα και για φόνο. Ποιος το λέει αυτό; Όχι, εγώ, βέβαια. Η ζωή το λέει.

Έχουν κατηγορηθεί, έχουν καταδικαστεί ιερείς όλων των θρησκειών για εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Και αυτοί με ράσα κι αυτοί που δεν φοράνε ράσα. Κλέφτες, εκβιαστές, κομπιναδόροι, ρουφιάνοι, αρσενοκοίτες θα βρεις και στους ρασοφόρους.

Φοράει ράσο. Έλα ρε…. Θα μας τρελάνετε; Και λοιπόν τι έγινε που φοράει ράσο; Δεν είναι εγγύηση το ράσο για την ηθική του. Ούτε και για τα θρησκευτικά του πιστεύω, σύμφωνα μ’ αυτά που υποτίθεται έχει ασπασθεί. Όλοι είναι ύποπτοι. Όλοι είμαστε ύποπτοι. Δεν θα γίνει ομοφυλόφιλος ένας άνδρας αν δεν το θέλει και ο ίδιος.

Όταν η φύση του είναι αρσενική, θα παραμείνει τέτοια. Από την άλλη, ο ομοφυλόφιλος δεν θα πνίξει τη φύση του επειδή φόρεσε ράσο. Ούτε το ιερατικό σχήμα, ούτε η δύναμη της θρησκείας, ο φόβος Θεού, θα σταθούν εμπόδιο στον ομοφυλόφιλο να δαμάσει τη σάρκα του και την ερωτική του σκέψη.

Η Εκκλησία καταδικάζει σε κάθε ευκαιρία τους gay, μάλιστα αποφεύγοντας να αναφερθεί στο παπαδαριό, οι βολές πιάνουν γενικώς τους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι βέβαια έχουν… κατανόηση στις κορώνες ηθικής των μητροπολιτών. Κι’ αυτό γιατί το 95% των δεσποτάδων μπάζουν από παντού. Ντροπή; Γι’ αυτούς όχι.

Το ράσο κρύβει τον ομοφυλόφιλο, όπως ο γάμος, άλλωστε. Αυτός που δεν έχει τον “ανδρισμό” να δημοσιοποιήσει τη σεξουαλική του ταυτότητα θα παντρευτεί ή, θα ντυθεί παπάς, ίσως κλειστεί και σε μοναστήρι. Και το έργο δεν σταματάει.

Και πώς να σταματήσει όταν τις θρησκείες, όλες τις θρησκείες, ειδωλολατρικές κι όχι, μονοθεϊστικές κι όχι, τις κατασκεύασαν εμπνευσμένοι με τη θεία χάρη αδερφές. Κι αν το παρατραβήξουν, κάποιοι υποκριτές και φαρισαίοι γαλονάδες της Εκκλησίας, μη γίνει το πραξικόπημα, και ιδρυθεί το δόγμα των ομοφυλόφιλων.

Στο ζουμί τώρα. Η αστυνομία της Αυστραλίας, έχει απλώσει τα δίχτυα της παντού, και αναφέρομαι στις τάξεις των απανταχού κληρικών, και ψάχνει. Τι ψάχνει; Ένας Θεός μόνο ξέρει. Έχουν ακουστεί κάποια πράγματα αλλά θα περιμένουμε ανακοινώσεις. Προς το παρόν ακολουθούμε την συμβουλή φίλου αναγνώστη μας: Πούστευε …και μή ερεύνα!!!

Πάμε τώρα παρακάτω. Η κυρία είναι Μελβουρνιώτισσα περίπου 62 χρονών και έχει μείνει χήρα, εδώ και ένα περίπου χρόνο, όταν έχασε τον άντρα της από επιπλοκές κορονωϊού. Είναι μάλιστα και καθηγήτρια σε παροικιακό κολέγιο και από τότε κλείστηκε στον εαυτό της.

Κάποια στιγμή αποφασίζει να περάσει  μια βραδιά στο σπίτι της, με νεαρό ζιγκολό. Ήθελε να ξανανιώσει γυναίκα μετά από έναν ολόκληρο χρόνο. Ο 30άρης εραστής, της μιας νύχτας, έκανε το καθήκον του. Και εκείνη όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, έκανε το δικό της.

Απελευθερώθηκε από κάποιους ενδοιασμούς που είχε, ξέχασε γρήγορα τον μακαρίτη, και οι κακές γλώσσες λένε, ότι έχει κάνει πλέον δεσμό, με κάποιον πολύ νεαρότερο καθηγητή, που διδάσκει και αυτός στο ίδιο κολλέγιο. Και όπως ακούγεται, το ζευγάρι είναι φουλ ερωτευμένο. Ή παίζουμε ή δεν παίζουμε.

Και με την ευκαιρία να γράψω Και κάτι ακόμα: Για το one night stand. Για την ερωτική επαφή δυο αγνώστων σε μια απρόβλεπτη βραδυά. Σπορ πασίγνωστο και πολυφορεμένο ανά τους αιώνες το να βρεθούν δύο και να συνουσιαστούν μονάχα μια νύχτα.

Είναι η «αρπαχτή» στο σεξ που μας λένε οι ειδικοί, και που γίνεται στα όρθια, στα γρήγορα, και συνήθως οι δύο ευκαιριακοί εραστές δεν πρόκειται να το επαναλάβουν. Ακόμα κι αν τύχει να ξανασυναντηθούν κάποτε.

Πριν παρθούν άλλωστε, πιθανότατα ούτε να γνωριζόντουσαν καν οι δυο τους. Και μετά το one night stand να αδιαφορεί ο ένας να μάθει το όνομα του άλλου. Ήταν το σκανδαλάκι της μιας βραδιάς, της μιας στιγμής, όσο κράτησε, πέρασε και τέλος.

Ναι, είναι παλιά ιστορία, σκηνικό που έρχεται από αιώνες πίσω. Το μόνο καινούργιο στον καιρό μας είναι ο χαρακτηρισμός του πράγματος, η έκφραση One Night Stand, το «στήσιμο», τυχαίο κι όχι, που δεν είναι απαραίτητο να προκύψει νύχτα, γιατί όχι και την ημέρα, αν το φέρει η περίπτωση.

Σήμερα, μάλιστα, οι ευκαιρίες να βρεθούν δύο άτομα- και εκτός προγράμματος να καταλήξουν στο κρεβάτι – είναι πολύ περισσότερες και ποικίλες… Αρκεί να παίζει η προδιάθεση και το ρισκάρισμα να βρεθείς με έναν άγνωστο στο ίδιο κρεββάτι, στο ίδιο γραφείο.

Αρκεί το «μήνυμα» που στέλνουν τα μάτια να κατευθυνθεί στο κατάλληλο πρόσωπο, άγνωστο αλλά και το ψιλογνωστό, στο χώρο της δουλειάς, στο μετρό, στο σινεμά, στο σχολείο του παιδιού.

Αντιληπτό ότι πιο εύκολα εκδηλώνονται οι φαν του one night stand εκεί όπου καταναλώνεται αλκοόλ, ακόμα σε μια παρέα, όταν θα συναντηθούν δυο ξένοι μέχρι τότε. Γιατί κάποιος, ιδιαίτερα κάποια, ιντριγκάρεται για σεξ με πρόσωπο που, συμπτωματικά κι όχι, βρέθηκε σε ακτίνα «θερμικής» βολής.

Το σεξ με κάποιο άγνωστο πρόσωπο έχει από μόνο του το στοιχείο της περιπέτειας. Με άτομο με το οποίο συνειδητά δεν επιθυμεί να γνωριστεί, να δώσει συνέχεια και μετά το… απρόοπτο συμβάν. Το τι θα βιώσει, λοιπόν, αυτό ακριβώς λειτουργεί ως βασικό κίνητρο, πέρα από την ικανοποίηση της σεξουαλικής επαφής.

Το άγνωστο είναι που επιδοτεί περισσότερο την επιθυμία να δοθεί ολοκληρωτικά μια φορά μονάχα, και να μην προκαλεί ίσως τόσο το ίδιο το αντικείμενο του πόθου. Και, βέβαια, παίζει η ελπίδα στα όρια της σιγουριάς ότι το έργο θα είναι κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό σε σύγκριση με το ρουτινιάρικο πιθανότατα σεξ με τη μόνιμη ερωτική σχέση.

Το one night stand επιφυλάσσει απρόβλεπτη εμπειρία, κρύβει μυστήριο, όχι απλά περιέργεια. Είναι ακόμα ένα στοίχημα να δοκιμάσει η γυναίκα τη σεξουαλικότητά της. Η ίδια θα δοθεί, άλλωστε, θα παραδοθεί χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, κανένα δισταγμό, προκειμένου να αδράξει ηδονή από τον άγνωστο Χ, και να ικανοποιήσει τις απόκρυφες επιθυμίες της.

Μια ευκαιρία να πραγματοποιήσει ίσως και τις ανομολόγητες φαντασιώσεις της, οι οποίες μένουν εκτός σεξουαλικής δράσης στη σταθερή της σχέση .

Ο λόγος, βέβαια, για την γυναίκα, παντρεμένη και εργένισσα, επειδή γι’ αυτήν μπορεί να θεωρηθεί το «κάτι άλλο» η one night stand αταξία της. Για τον άνδρα, τον μέσο άνδρα, που έχει μόνιμα στο κεφάλι την επιθυμία να τσιλιμπουρδήσει, τον πόθο να πάει με άλλες γυναίκες, το one night συνήθως δεν διαφέρει από το σεξ in many stands.

Το τελευταίο. Στατιστικά το one night stand δεν καταλήγει σε δεσμό ανάμεσα στους δύο. Δύσκολα προκύπτει σχέση από την «αρπαχτή». Το taste food στο σεξ, όπως αλλοιώς λένε το one night stand. Κάποιες, κάποιοι επειδή ακριβώς το καταφχαριστήθηκαν, ρούφηξαν τη γλύκα της «πρώτης φοράς», ίσως πάλι επειδή αισθάνθηκαν εντελώς απελευθερωμένοι, αποζητούν να επαναλάβουν την ”ίδια φάση”, αλλά μ’ άλλο πρόσωπο.

Έχουμε όμως και μια άλλη περίπτωση που αφορά τον 79χρονο σχεδιαστή μόδας, Κάλβιν Κλάιν, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα, ότι βρήκε το άλλο του μισό στο πρόσωπο του 34χρονου μοντέλου…. Κέβιν Μπέικερ.

Ο μεγιστάνας της μόδας και ο επί έξι χρόνια σύντροφός του, έχουν κάνει το παν για να κρατήσουν τη σχέση τους κρυφή από τη δημοσιότητα, γι’ αυτό και κανείς δεν γνώριζε αν η σχέση αυτή υπάρχει ακόμη.

Παρά το γεγονός ότι ο Μπέικερ δίνει πάντα το «παρών» στις επιδείξεις μόδας του Κλάιν, το ζευγάρι δεν έχει μιλήσει ποτέ δημόσια για τη σχέση του, ενώ το love story του παραμένει μυστήριο για τους φαν του σχεδιαστή. Η ερωτική ζωή του Κάλβιν Κλάιν, άλλωστε, ήταν ανέκαθεν θυελλώδης και ανατρεπτική, προσελκύοντας το ενδιαφέρον των media.

Πριν από τον Μπέικερ ο σχεδιαστής διατηρούσε δεσμό με τον κατά 50 χρόνια νεότερό του πορνοστάρ Νικ Γκράμπερ, ο οποίος συχνά απασχολούσε τα πρωτοσέλιδα του Τύπου για τα άγρια πάρτι που έκανε και την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.

Είναι κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας, που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν και αμολιούνται στα πέρατα της γης και ψάχνουν… Εγκαταλείπουν οικογένεια, παρέες και τη λεγόμενη κανονική καθημερινότητα και την πέφτουν στη δική τους ”τρέλα”. Συμπαθητική κατάσταση, γιατί οι άνθρωποι δεν ενοχλούν…

Αντίθετα έρχονται κάποια στιγμή και λένε τι βρήκαν. Μ ‘ένα άρθρο και σχετικές φωτογραφίες σε επιστημονικό περιοδικό δημοσιοποιούν τι ανακάλυψαν, αυτό που δεν το είχε διαπιστώσει κανείς  άλλος μέχρι σήμερα…

Το ερώτημα είναι όμως, ποιος είναι ο λόγος να μάθουμε τούτο και το άλλο εμείς οι άνθρωποι, όταν επί της ουσίας είμαστε ίδιοι όπως είμασταν χιλιάδες αιώνες πριν. Το μόνο επί της ουσίας που άλλαξε, και χωρίς να μας αλλάξει καθόλου, είναι η τεχνολογία.

Να τελειώσω και για αυτή την εβδομάδα την καθιερωμένη πλέον στήλη. Κατ’ αρχήν ν’ αναφέρω ότι το δημοσίευμα με την συνέντευξη του Γιώργου Τράγκα στον Άλκη Μωρέλα πριν από σχεδόν μια 30ετία, έσπασε, όπως άλλως αναμενόταν, κάθε προηγούμενο ρεκόρ αναγνωστικότητας.

Τώρα όμως να αναφέρω και κάτι ακόμα. Δεν δέχομαι ότι ο Τράγκας μέσα στα καθήκοντα του ως λειτουργός της ενημέρωσης και της μαχόμενης δημοσιογραφίας εκβίαζε κόσμο. Επιχειρηματίες και πολιτικούς.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να συμφωνήσω μ’ όλους τους… αποκαλυπτικούς και καθαρούς και πολέμιους της όποιας διαπλοκής, ότι πράγματι ο – και αρχηγός κόμματος- Τράγκας ήταν κακοποιός αν… Μόνο αν μου αναφέρουν έναν, έστω, έναν, ρε, παιδί μου, από τα θύματα του Τράγκα..

Πάμε παρακάτω. Πιθανόν ο Τράγκας να έστησε και κόμμα, για να συνεχίζει, όπως τον κατηγορούν μετά το θάνατο του, τη βιομηχανία των εκβιασμών. Δώσε τόσα μη σε ξεφωνήσω, και από τα F.M και ππρωτοσέλιδα, αλλά και μέσα από τη Βουλή.

Μήπως δεν ήταν όμως, μόνο εκβιαστής ο Τράγκας, αλλά όπως κάποιοι εκδότες και πιστολάς. Δώσε τόσα, για να αρχίσω να κοπανάω τον αντίπαλο σου. Τον ανταγωνιστή σου. Τέλος πάντων, εκείνον με τον οποίο έχεις ανοικτούς λογαριασμούς.

Μη ξεφεύγουμε. Ο εκβιασμός, που λένε ότι ο Τράγκας έτσι έβγαλε τα εκατομμύρια, θέλει κι άλλον παίκτη. Κανένας δεν εκβιάζει τον εαυτό του. Και, βέβαια, ο εκβιαστής, είτε λέγεται Τράγκας, είτε όχι, εκβιάζει αυτόν που είναι μπλεγμένος σε βρωμοδουλειά.

Αν λοιπόν, κάνουν coming out μόνο στον φουκαρά τον Τράγκα, σημαίνει ότι ”αποκαλύπτουν” τη μισή αλήθεια. Πιο σωστά αποκρύβουν σκόπιμα οι διαπλεκόμενοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι της Ελλάδας, τους βρωμιάρηδες, τους οποίους είχε στο σημάδι με την κάννη του ο μακαρίτης Τράγκας. Βρωμάει γενικά η όλη ιστορία. Καλή συνέχεια.

==============================================

Η κυρία είναι για πολλά, πολλά χρόνια παντρεμένη, και δείχνει ότι περνάει μια ευχάριστη ζωή. Γιατί άλλωστε, αφού οικονομικά κρατιέται μια χαρά και σχεδόν κάθε τόσο ταξιδεύει με τον σύζυγο σε εξωτικά μέρη.

Μέχρι εδώ όλα καλά, και τίποτε το παράξενο. Πριν κάποιο διάστημα, η κυρία ταξίδεψε «μόνη» της στην Ελλάδα, προκειμένου να πάει να τακτοποιήσει κάποιες εκκρεμότητες που είχε με την εφορία της Ελλάδας.

Και εδώ αρχίζει το… κουτσομπολιό. Λένε ότι το ταξίδι ήταν προγραμματισμένο με πρώην εραστή της, με τον οποίον μάλιστα είχε μείνει έγκυος στο πρώτο της παιδί, το οποίο στην συνέχεια το…. φόρτωσε στον επίσημο σύζυγο.

Αναχώρησαν μαζί από την Μελβούρνη με πρώτο σταθμό την Ντόχα, όπου έμειναν 2 βράδια, και από εκεί στην Ελλάδα, προκειμένου να τακτοποιηθούν και όλα τα φορολογικά αλλά και… σεξουαλικά που είχαν αφήσει σε εκκρεμότητα στο παρελθόν.

Τελικά η επιστροφή του «ζευγαριού» έγινε πριν από λίγες ημέρες, και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Υποθέτω όμως ότι η κυρία θα επέστρεψε ανανεωμένη στην συζυγική στέγη, και θα εξηγούσε τις λεπτομέρειες του ταξιδιού της στον αγαπημένο της. Μελβούρνη 2022.

Υπάρχουν εκατομμυριούχοι στην ανθρωπότητα αλλά και ανάμεσά μας, που δεν τους ξέρει κανείς. Δεν ψάχνουν δημοσιότητα ούτε οι ίδιοι, αλλά ούτε και οι δικοί τους άνθρωποι. Κάνουν μια ζωή εντελώς αθόρυβη, με συνέπεια να μην τους έχουν πάρει χαμπάρι.

Μιλάμε για άτομα πολύ χαρτωμένα, και όχι για τίποτα παράνομους και ύποπτους. Άτομα που έχουν ένα λόγο παραπάνω να μην δίνουν δικαιώματα. Στην Μελβούρνη για παράδειγμα, υπάρχουν τουλάχιστον μια ντουζίνα άτομα που διαθέτουν μια τεράστια περιουσία και που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους.

Στην Ελλάδα ο Τράγκας ήταν δημοσιογράφος. Μόνον; Και πολύ φωνακλάς. Πασίγνωστος. Από ραδιόφωνα και κανάλια για τριάντα χρόνια μέσα στο νερό. Και δεν το είχαν πάρει πρέφα! Δεν είναι περίεργο; Μήπως συμβαίνει το άλλο. Να τον είχαν μυριστεί και να το έπνιγαν το έργο. Να φοβόντουσαν να το βγάλουν στον αέρα.

Φοβερό. Μετά το θάνατο του Γιώργου Τράγκα μαθαίνει ο κόσμος όλα αυτά που του χρεώνουν. Πρόκειται για σκάνδαλο. Για τον ορισμό του σκανδάλου. Να λένε σήμερα, κάθε μέρα και κάτι καινούργιο σε βάρος του μακαρίτη, ο οποίος όσο ζούσε ήταν ο μαχητής δημοσιογράφος, ο πολέμιος των κομπιναδόρων, ο υπερασπιστής της ηθικής και των αρχών της έντιμης ενημέρωσης.

Ντροπή της επαγγελματικής δημοσιογραφίας και της αξιοπιστίας των θεσμών είναι να κυκλοφορεί και να οπλοφορεί με τα εξάσφαιρα του εκβιαστή – όπως γράφουν σήμερα σε βάρος του μακαρίτη. Και όσο ζούσε δεν τον ακουμπούσε κανένας.

Αργήσανε όμως λίγο, αλλά τελικά μας το είπανε το μεγάλο μυστικό. Τη μεγάλη εξήγηση για την τεράστια περιουσία του μακαρίτη Γιώργου Τράγκα. Τα έπαιρνε από εκβιασμούς. Το λένε πια και το γράφουν, και το υπογράφουν με το όνομα τους, σε έγκυρα και πολύ φλου ρεπορτάζ.

Φλου, γιατί δεν μας λένε ονόματα. Ποιους εκβίαζε ο Τράγκας. Ποιοι την είχαν βαμμένη και ξηγιόντουσαν στο έτσι μια κι έξω ή με το μηνιάτικο στον καπετάν νταβατζή της πιάτσας Τράγκα; Το να λένε αέρα πατέρα ότι εκβίαζε χωρίς να αναφέρεται έστω ένας εκβιαζόμενος, δεν λέει τίποτα.

Και έτσι έβγαζε στο εξωτερικό τα φράγκα των εκβιασμών ο δημοσιογράφος Τράγκας. Δημοσιογράφος ήταν, όχι συμβολαιογράφος και ζωγράφος, φωτογράφος και πεζογράφος. Ο εκβιασμός είναι πλέον μόδα.

Ακόμη και στην παροικία υπάρχουν περιπτώσεις που συμπάροικοι έπεσαν θύματα εκβιαστών και μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς αναγκάστηκαν να πληρώσουν, για να μην γίνουν κότες, όταν τους έδειχναν φωτογραφίες με πιτσιρίκες να μπαινοβγαίνουν σε ξενοδοχεία.

Εγώ προσωπικά ξέρω για χρόνια πολλά τι έκαναν κάποια γνωστά λαμόγια της παροικίας, προκειμένου να βγάζουν έξω από την Αυστραλία τα «βρώμικα πακέτα».  Πήγαιναν συστημένοι σε κάποιον  πονηρό επιχειρηματία που είχε δοσοληψίες με ξένες τράπεζες και του έδιναν π.χ. 10 εκατομμύρια. Αυτός κράταγε για πάρτη του ένα ποσοστό 10% και κατέθετε για πάρτη του άλλου τα υπόλοιπα σε τράπεζα του εξωτερικού.

Πως την είχε μανουβράρει τη μπίζνα ο Τράγκας, αν βέβαια έκανε τη βρομοδουλειά. Σιγά τώρα να μην σηκωθεί από τον τάφο του ο δημοσιογράφος για να μας το πει. Όλοι ξέρανε τι γινόταν, αλλά κανένας δεν μίλαγε. Ήταν ένα καλοστημένο έργο.

Βαρέθηκα. Το λέω έτσι απλά και σεμνά. Μ’ έχει κουράσει αυτή η ιστορία με τους δυο τενίστες, την Σάκκαρη και τον Τσιτσιπά. Διαβάζουμε τίτλους όπως: Αποκλείστηκαν, πριν της ώρας τους. Πάλι δεν… δικαίωσαν τους θαυμαστές τους. Άντε και στο επόμενο τουρνουά.

Δεν έχω τίποτα προσωπικά με τα παιδιά. Τι να έχω, με τον Στέφανο και την Μαρία. Ούτε με το τένις έχω τίποτα απωθημένα. Έλα όμως που τα Μέσα Ενημέρωσης έχουν βάλει νταηλήκι μέσα στην καθημερινότητά μας την τενιστική δραστηριότητα των δυο Ελλήνων στα τουρνουά του εξωτερικού.

Και από όλη αυτή την υπερδημοσιότητα, για να το καταλάβω, τι βγαίνει; Κερδίζει ο Τσιτσιπάς για να αποκλειστεί στη συνέχεια. Το ίδιο και η Σάκκαρη, Και μια πάνω, μια κάτω στην παγκόσμια σειρά αξιολόγησης στο τένις.

Δεν βρίσκω κανένα νόημα. Τα ΜΜΕ που ασχολούνται και μας πληροφορούν για τους δυο τενίστες δεν έχουν καταφέρει να μας δώσουν να καταλάβουμε. Για ποιο λόγο δεν περνάνε τις νίκες και τις ήττες τους στα ψιλά. Ποιο, επιτέλους, είναι το νόημα της μεγάλης προβολής στους αγώνες τους.

Δεν τα ξέρουμε όλα. Κατανοητό; Και να θες να τα μάθεις όλα, ακόμα και σ’ ένα μονάχα τομέα, και να είσαι ο ειδικός, πάλι δεν θα καταφέρεις σε μια ζωή να διαβάσεις τις σελίδες ολόκληρου του βιβλίου. Λέμε.

Κάνω τις σκέψεις αυτές και με το μπαρδόν αν θεωρηθεί ότι πουλάω πνεύμα, με αφορμή τη λίστα με τις 16 καλύτερες παραλίες στον κόσμο. Την έφτιαξε το αμερικάνικο περιοδικό Cosmopolitan και έχει βάλει στο λογαριασμό δύο ελληνικές.

Η μία, μάλιστα, είναι όντως πρωτότυπη, και είναι ίσως η πρώτη φορά που συμπεριλαμβάνεται σε αφιέρωμα – μάλιστα στην πρώτη θέση. Ο λόγος για το Πόρτο Ζορό στη Ζάκυνθο, παραλία στη νότια πλευρά του νησιού. Πανέμορφη, αμμώδης, είναι κυρίως γνωστή για τους μεγάλους βράχους στην άκρη της και δημιουργούν ένα ιδιαίτερο σκηνικό.

Στη 13η θέση της δεκαεξάδας με τις καλύτερες παραλίες του πλανήτη βρίσκεται η Χαλκιδική. Στο σχετικό άρθρο δεν γίνεται διάκριση σε κάποια συγκεκριμένη πλαζ, η αναφορά αφορά όλη την περιοχή, που καλύπτει κάθε γούστο και μαγεύει με τις ομορφιές της.

Εκοιμήθη, εκδήμησεν, αναχώρησε για τους ουρανούς, ανεπαύθη εν Κυρίω. Είναι μόνο μερικές λέξεις που διαβάζεις όταν πεθαίνει κάποιος. Μόνο οι πεθαμένοι δεν έχουν το άγχος για το θάνατο που είναι αδύνατο να μην πλησιάζει τους ζωντανούς. Αυτούς που ακόμα δεν έχουν πεθάνει.

Ποιος ασχολείται με τους νεκρούς; Κανένας, αυτή είναι η αλήθεια. Οι θρησκείες στο παραμύθι που πουλάνε μιλάνε για την υποτιθέμενη… άλλη ζωή, των πεθαμένων τη… ζωή, όμως όχι γι’ αυτούς που βρίσκονται κάτω από το χώμα, αλλά για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των ζωντανών.

Η δουλειά της θρησκείας είναι να σε μπαλαμουτιάζει ότι δεν πεθαίνεις άμα σε θάψουν, θα συνεχίσεις να ζεις και εκεί που θα πας. Άσε ότι κάποια στιγμή θα… επιστρέψεις. Και βέβαια μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού, η εν λόγω θρησκεία ανάλαβε και κοινωνικά καθήκοντα στη γη. Να φοβερίζει με την κόλαση τα δίποδα, προκειμένου να είναι καλοί άνθρωποι.

Πάμε σε κάτι άλλο και εντελώς διαφορετικό τώρα. Αλήθεια, ποιος ασχολείται με τους στίχους ενός τραγουδιού, αν είναι στίχοι και όχι στην πραγματικότητα κάποιες λέξεις οι οποίες μόνες τους δεν λένε τίποτα και τοποθετήθηκαν απλά και μόνο για να σέρνουν τη μελωδία σε τούτη τη μελαγχολική μπαλάντα.

Τι σημασία αλήθεια, να έχει, αν το περισσότερο διασκευασμένο τραγούδι από καταβολής μουσικής, ”λέει” αυτά και όχι κάτι άλλα για μια ερωτική σχέση που έληξε, που υπήρξε Χθες. Yesterday στην αγγλική είναι το Χθες.

Το κάθε τραγούδι έχει την ιστορία του, πως γεννήθηκε πριν πάρει την οριστική του μορφή. Πως φτιάχτηκε, αν συνελήφθη πρώτα η μουσική, η μουσική του ιδέα ή τα ”λόγια”, από μια ατάκα, από μια φράση και μετά ντύθηκε μουσικά.

Το Yesterday των Πωλ Μακάρτνυ και Τζων Λένον, λέγεται, ότι αρχικά αναφερόταν σε… αυγά, σε ομελέτα και, τελικά, τα δυο τεράστια παλιόπαιδα των Μπητλς μίλησαν για ένα χαλασμένο ρομάντζο.

Λέγεται. Ας λένε ότι θέλουν. Ας πιστώνουν και στον John Lennon τη μουσική του τραγουδιού του Paul McCartney. Ποιος ασχολείται, με λεπτομέρειες αδιάφορες βρε αδερφέ. Ακούς το τραγούδι, μάλλον την τραγουδάρα θα έλεγα καλύτερα το Yesterday και σε παίρνει.

Χώνεται μέσα σου κι ένα άγνωστο βότανο μπολιάζει το συναισθηματικό σου σύμπαν. Το τελευταίο που σ’ ενδιαφέρει είναι τα ”λόγια”, που πράγματι τα κόλλησαν οι δυο τους, ο Πωλ και ο Τζων. Δύο από τα σκαθάρια, που έγραψαν αμέτρητα τραγούδια.

Yesterday

All my troubles seemed so far away

Now it looks as though they’re here to stay

Oh, I believe in yesterday.

Suddenly

I’m not half the man I used to be

There’s a shadow hanging over me

Oh, yesterday came suddenly.

Why she had to go, I don’t know

She wouldn’t say

I said something wrong

Now I long for yesterday.

Και η μετάφραση στα Ελληνικά,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Χθες

Όλα τα προβλήματά μου φαινόταν τόσο μακριά

Τώρα φαίνεται σα να είναι εδώ για να μείνουν,

Ω, πιστεύω στο Χθες.

Ξαφνικά

Δεν είμαι ούτε μισός ο άνθρωπος που ήμουν

Υπάρχει μια σκιά που κρέμεται πάνω μου,

Ω, το Χθες ήρθε ξαφνικά.

Γιατί εκείνη έπρεπε να φύγει, δεν ξέρω,

Εκείνη δεν θα έλεγε,

Είπα ότι συνέβη κάποιο λάθος,

Τώρα αναπολώ το Χθες.

Αναφέρθηκα λοιπόν στο συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο το 1965, και διαρκεί μόλις δυο λεπτά και τρία δευτερόλεπτα. Και γράφω αναφέρθηκα στο Yesterday, γιατί πρόσφατα οι ειδικοί το εκτίμησαν σαν το σπουδαιότερο δημιουργικό κομμάτι του 20ου μας αιώνα. Καλή εβδομάδα σε όλους.

==============================================

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα, όσο καλή μπορεί να είναι αυτή, αφού ο χειμώνας μας έχει κλείσει για τα καλά στο καβούκι μας. Τέτοιο χειμώνα επιμένουν οι πιο παλιοί πρώτη φορά έχουμε συναντήσει. Άλλη μια πρωτιά δηλαδή, ανάμεσα στις τόσες άλλες.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τις ειδήσεις μας με μια πληροφορία που γυρίζει στα σοκάκια της Μελβούρνης, και έχει να κάνει με μια παντρεμένη κυρία, η οποία στα 40 της έχει ξεμυαλιστεί, όχι όμως με κάποιον νεαρό, αλλά με κάποια νεαρή κοπέλα.

Μάλιστα. Όπως ακριβώς το διαβάσατε. Στα χρόνια μας βέβαια όλα επιτρέπονται. Αν όχι αυτό ακριβώς, οπωσδήποτε στην εποχή που συμβαίνουν νόμιμα και φανερά πολύ πιο τολμηρά και… προχωρημένα πράγματα σε σύγκριση με το παρελθόν.

Να το παραδεχθούμε, ότι ειδικά την τελευταία 30ετία στο θέμα σεξ ο άνθρωπος έχει ξεσαλώσει. Κι όταν λέω ο άνθρωπος εννοώ τόσο ο διάσημος, ο σταρ, ο επώνυμος, όσο και ο ανώνυμος. Τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά στην Ελληνική μας παροικία.

Ακόμα κι αν συμφωνήσουμε ότι στον περασμένο αιώνα ή δυο και δέκα αιώνες πριν, γινόντουσαν όσα σήμερα, είναι βέβαιο πως όλα τα ακραία συνέβαιναν στα κρυφά. Σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, δεν υπάρχει δισταγμός να παραδεχθεί μια π.χ. ηθοποιός πως είναι λεσβία, πως έχει πάει με γυναίκα, και όλα τα σχετικά.

Ειδικά μια όμορφη γυναίκα είναι πολύ πιθανό, γιατί όχι και… φυσιολογικό, να αισθανθεί σεξουαλική έλξη για μια άλλη γυναίκα, αν και αυτή είναι ελκυστική. Γυναίκα γοητευτική, όταν η ίδια έχει εμπιστοσύνη στην εμφάνιση της, μόνον απίθανο να μην επιθυμήσει άλλη.

Να μην παίξει η φαντασίωση της. Αυτό δεν σημαίνει ότι σίγουρα θα επιδιώξει να κρυφοφλερτάρει με την άλλη κυρία. Ούτε θα είναι στο περίμενε πότε, και αν τελικά προκύψει κάτι, ανάμεσα σε δύο γυναίκες οι οποίες δεν είναι λεσβίες.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε πολύ υψηλό ποσοστό σήμερα, γυναίκες straight, δηλαδή ετεροφυλόφιλες, αρέσκονται να παρακολουθούν λεσβιακό σε πορνό. Γιατί; Επιβεβαιώνεται στις ίδιες ότι και άλλες γυναίκες έχουν την ίδια επιθυμία.

Η σκέψη να πειραματιστεί σε νέες σεξουαλικές εμπειρίες γυροφέρνει πάντα στο μυαλό μιας δυναμικής και ανεξάρτητης γυναίκας, παντρεμένης ή, όχι. Κι όσο το σκέφτεται, όλο και δικαιολογεί τον εαυτό της πριν τελικά αποφασίσει να μην σταθεί αρνητική, αν πέσει στην περίπτωση.

Κακό πράγμα το ποτό. Και όταν λέω κακό πράγμα το εννοώ, αφού ακόμη και ο καλύτερος οικογενειάρχης μπορεί να γίνει ένα ρεμάλι του κερατά. Θυμήθηκα αυτή την ιστορία με αφορμή μια φασαρία που έγινε σε νυχτερινό μαγαζί και που οι πρωταγωνιστές ήταν άτομα υπεράνω υποψίας.

Και έγραψα ότι θυμήθηκα αυτή την ιστορία επειδή ήρθε αμέσως στο μυαλό μου, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου, που είχε άδοξο τέλος. Τον πρωτοείδα με τη μπάλα στα πόδια και τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να έχει ξεκινήσει από πολύ πλάγια θέση και να ξεπερνάει έναν αντίπαλο, και δεύτερο και τρίτο…

«Κάποιο λάθος έχει γίνει…» σκέφθηκα, «… αυτός δεν μπορεί να είναι Άγγλος ποδοσφαιριστής». Δεν το είχα ξαναδεί αυτό σε αγγλικά γήπεδα, τότε, αρχές δεκαετίας ’70, που από την τηλεόραση γνωρίσαμε, και πρωτοήρθαμε σ’ επαφή με το πρωτάθλημα στο νησί.

Βορειοϊρλανδός, αυτό το χίπικο πράμα, μακρυμάλλης, ένας σκέτος Beatle, με πρόσωπο κινηματογραφικό και πόδια μπαλαρίνας. Ένας χορευτής του ποδοσφαίρου. Αυτός ήταν ο Τζωρτζ Μπεστ, πραγματικά το «κάτι άλλο», το ξεχωριστό, η μεγάλη αδυναμία του Μαραντόνα.

Ο θρυλικός ποδοσφαιριστής που τον συνέκριναν με τον Πελέ και τον Μαραντόνα. Η καριέρα του, όμως, στα γήπεδα και η ίδια η ζωή του ορίστηκε από το αλκοόλ. Και ήρθε αμέσως στο μυαλό μου, το μήνυμα που μας στέλνει από τον τάφο του. «Στη ζωή μου δεν ήμουνα εγώ… Ήταν το ποτό που μ’ είχε βάλει από κάτω…».

Διδάσκει ακόμη και μέσα από τον τάφο του. Ποτέ ο κόσμος δεν τον ξέχασε. Τον «Πέμπτο Μπητλ». Το αγγλικό ποδόσφαιρο πένθησε στο θάνατό του. Την ημέρα της κηδείας του, φίλοι των «Μπέμπηδων» σήκωσαν πανό: «Maradona good, Pele better, George Best».

Τα παλιά γερόντια μας λέγανε: Άμα δεν μπορείς να το πιείς, μην το πίνεις. Πολύ μεγάλη κουβέντα. Και ήρθε στο μυαλό μου μια άλλη περίπτωση. Αυτή του Dean Martin Τον γούσταρα όμως. Όλες οι αδυναμίες της ζωής ήταν επάνω του. Τύπος που δεν κάνει για καριέρα.

Άσε ότι ήταν μέτριος τραγουδιστής, ανύπαρκτος ηθοποιός. Και όμως έγινε κάποιος. Χαλάλι του. Και ας ήταν ρεμάλι. Συμπαθητικό ρεμάλι. Ξενύχτια, μπαρμπούτια, τσιγάρα, χασίσια και αλκοολικός. Για 20 χρόνια τον πήγαιναν σηκωτό από τα μπαρ στο σπίτι του.

Ήταν όμως ψυχούλα. Δεν μπορείς όμως, σε έναν τέτοιον άνθρωπο να έχεις εμπιστοσύνη. Να κάνει δουλειά, οικογένεια. Κι αν τον έχεις στην παρέα σου, μην του δίνεις δανεικά. Δεν είναι λαμόγιο, ούτε τρακαδόρος. Είναι ανεύθυνος. Ασυνεπής. Ανίκανος να σου κάνει κακό, όμως επαγγελματίας στην αναξιοπρέπεια.

Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους τύπους στην Ελληνική παροικία. Μόλις πιούν ένα δύο ποτήρια αρχίζουν να δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Βρίζουν, φωνάζουν, σπάνε. Δεν υπολογίζουν ότι στο μαγαζί υπάρχουν και άλλα άτομα. Γι’ αυτούς όλος ο κόσμος είναι δικός τους.

Καθημερινά πλέον η φουρνιά του 60 και του 70 στην Ελληνική μας παροικία, μαθαίνει για θανάτους γνωστών τους. Έτσι πάει η ζωή. Σήμερα εσύ αύριο ο άλλος. Ο θάνατος δεν κερδίζεται. Αλλοίμονο. Κατάργηση του θανάτου σημαίνει και το τέλος των θρησκειών.

Τι ανάγκη θα έχει τον θεό και τους θεούς ο άνθρωπος, όταν θα ξέρει από την πρώτη στιγμή που έρχεται στην ζωή, πως είναι αθάνατος. Εδώ βλέπουν ότι όλα έχουν κάποια στιγμή το τέλος τους και όμως συνεχίζουν να κάνουν ότι γουστάρουν.

Λέγαμε λοιπόν, ότι ο θάνατος είναι ανίκητος. Το έχει καταλάβει αυτό ο άνθρωπος, και η επιστήμη επίσης, το έχει πάρει πρέφα. Ότι ο θάνατος είναι εντολή της φύσεως. Το μόνο που κάνει η επιστήμη είναι να επεμβαίνει, δηλαδή με τα φάρμακα και τις θεραπείες να καθυστερεί το φυσικό τέλος.

Ψάχνουν λοιπόν. Μια ζωή στο ψάξιμο να βρουν το γιατρικό για κάθε αρρώστια. Για τον καρκίνο, για το αλτσχάιμερ. Θρίαμβος μας λένε, που βρέθηκε το φάρμακο για το αλτσχάιμερ. Σήμερα πάσχουν 50 εκ. άνθρωποι, σε δέκα χρόνια οι ασθενείς απ’ αυτή τη νόσο θα διπλασιαστούν.

Μακάβριο το ερώτημα, αλλά έρχεται στη γλώσσα: Ο θάνατος δεν νικιέται, αλλά με τα φάρμακα καθυστερεί. Είναι καλό ή προβληματικό να ζουν περισσότεροι απ’ όσους αντέχει η γη. Αυτό είναι το ερώτημα. Σε ποιο νούμερο θα φτάσει ο παγκόσμιος πληθυσμός αν βρεθεί το φάρμακο και για τον καρκίνο;

Σκέπτομαι πολλές φορές, αφού αναφέρθηκα στον θάνατο, τι συναντούν καθημερινά μπροστά τους, οι άνθρωποι των πρώτων βοηθειών. Αστυνομία, ασθενοφορείς, πυροσβέστες, γιατροί, νοσοκόμοι, ακόμη και οι υπεύθυνοι μέσα στα νεκροτομεία.

Είναι αδύνατον να περιγράψει κάποιος την εικόνα ενός ατόμου, που χτυπήθηκε είτε από τραίνο, είτε από κάποιο φορτηγό, είτε έδωσε τέλος στην ζωή του με κάποιο όπλο. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε θύματα αεροπορικών δυστυχημάτων, που είναι τα χειρότερα.

Φίλος νεκροθάφτης μου έλεγε ότι ακόμη και αυτούς τους ίδιους, δεν τους αφήνουν οι υπεύθυνοι να δουν το πτώμα, όταν έχει γίνει κάποιο φρικτό ατύχημα. Απλά πηγαίνουν το φέρετρο, ο ιατροδικαστής το σφραγίζει, και από εκεί στο νεκροταφείο.

Το αναφέρω έτσι απλά με αφορμή μια πληροφορία, ότι συμπάροικος στην Μελβούρνη, μετά από κάποια ερωτική απογοήτευση, πήρε την καραμπίνα του πατέρα του και έδωσε τέλος στην ζωή του. Ένα τέλος φρικτό από κάθε άποψη.

Φανταστείτε τώρα την εικόνα που αντίκρυσαν οι δικοί του άνθρωποι, όταν επέστρεψαν στο σπίτι από τις δουλειές τους. Οι φωνές τους ξεσήκωσαν την γειτονιά, και οι γείτονες με την σειρά τους ειδοποίησαν την αστυνομία, που όταν έφτασαν, αντίκρυσαν ένα φοβερό θέαμα.

Οι γονείς του νεαρού, αναγκάστηκαν στην συνέχεια να πουλήσουν το σπίτι και να φύγουν από εκεί, για να μην έρχεται μπροστά τους, η εικόνα που είχαν αντικρύσει. Τίποτα απ’ όλα αυτά φίλες και φίλοι δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, για πολλούς λόγους.

Και τέτοια περιστατικά υπάρχουν καθημερινά ανάμεσά μας, αλλά δεν τα μαθαίνουμε. Απλά διαβάζουμε μια αγγελία στις κηδείες, που πολλές φορές γίνεται σε στενό οικογενειακό περιβάλλον, περισσότερο για να μην μάθει ο κόσμος την αιτία του θανάτου.

Και δεν θα ξεχάσω, όταν μια νεαρή γυναίκα παντρεμένη και με παιδιά, έδωσε τέλος στην ζωή της πηδώντας από μια γέφυρα σε κάποιο Freeway της Μελβούρνης, οι συγγενείς και οι φίλοι του ζευγαριού, είχαν χωριστεί μέσα στην Εκκλησία για να μην δημιουργηθούν φασαρίες.

Η μια πλευρά κατηγορούσε την άλλη για την αιτία που η γυναίκα έφτασε στο σημείο να δώσει τέλος στην ζωή της. Ένα τέλος μαρτυρικό, αφού μέχρι να καταλάβουν οι οδηγοί τι ακριβώς είχε γίνει, το σώμα της είχε γίνει χίλια κομμάτια.  

Κλείνω την στήλη με μια πληροφορία της τελευταίας στιγμής. Πασίγνωστη νεαρή Ελληνίδα, που στο παρελθόν ήταν μπλεγμένη με τον γιό γνωστού Μελβουρνιώτη, ακούστηκε ότι το τελευταίο διάστημα έχει βρει καινούργια στέγη, στην αγκαλιά νεαρού επιχειρηματία.

Για τον συγκεκριμένο δεσμό, οι γονείς του νεαρού, κλωτσάνε για πολλούς λόγους, που δεν είναι για να τους αναλύσουμε αυτή την στιγμή. Η κοπέλα πάντως διαθέτει τα πάντα. Και κορμί, αλλά και… φωνή. Και μάλλον εκεί θα κρύβεται το μεγάλο μυστικό.

Οι δικές μου πληροφορίες πάντως αναφέρουν ότι το κορίτσι, αν και σχετικά νεαρής ηλικίας, κάπου προς τα 24 / 25 έχει γνωρίσει πολλά στην ζωή της, και ίσως αυτό να την βοηθάει στις σχέσεις της. Επιμένω πάντως, ότι αν και νεαρή σε ηλικία, ξέρει πολλά και για πολλούς, λέμε τώρα. Για να δούμε τι θα βγει στην συνέχεια.    

==============================================

Φίλες και φίλοι καλή μας εβδομάδα και καλό μήνα αφού μπήκαμε αισίως στον 6^ο μήνα, και πρώτο του χειμώνα. Μια αρχή με πολύ / πολύ κρύο που θυμίζει ορεινές περιοχές της Ελλάδας, που τρέμεις ακόμη και ας φοράς δύο παλτά.

Για να ζεσταθούμε και εμείς λίγο, ας ξεκινήσουμε με μια είδηση που έχει να κάνει με άλλον έναν χωρισμό, γνωστού ζευγαριού στην Μελβούρνη. Ο μπαμπάς της κοπέλας είχε άλλες βλέψεις για την κόρη του, μέχρι που έφερε στο σπίτι έναν από άλλη φυλή. Κάτι που από την πρώτη στιγμή δημιούργησε προβλήματα στο σπίτι η σχέση αυτή.

Ο γάμος έγινε, και μάλιστα σε 2 διαφορετικές εκκλησίες, για να μην έχει παράπονο καμιά οικογένεια. Έλα όμως που μετά τους πρώτους μήνες άρχισαν και οι γκρίνιες μέσα στην οικογένεια. Όλα του γάμου δύσκολα και ο… συμπέθερος τα ήθελε όλα δικά του.

Επόμενο ήταν, ο γάμος να μην τραβήξει την ανηφόρα και μόλις πριν από λίγες ημέρες η κοπέλα αποφάσισε και έδιωξε τον άντρα της από το σπίτι. Τώρα για την αιτία ακούγονται πολλά και δεν είναι επί του παρόντος. Αλλά βασική αιτία ακούστηκε ότι ήταν το… σεξουαλικό.

Περισσότερες λεπτομέρειες δεν έμαθα, αλλά φίλος… σερβιτόρος στην περιοχή του Oakleigh, μου υποσχέθηκε ότι σύντομα θα μάθει περισσότερα. Το κορίτσι όμως δεν έμεινε έτσι. Με την πρώτη βραδιά που βγήκε έξω, ζευγάρωσε και μάλιστα με πρώην… παντρεμένο.

Δηλώνει χαρούμενη, ερωτευμένη και πως σύντομα θα γίνει ξανά νυφούλα. Γεγονός όμως είναι ότι και τα προσόντα έχει σαν κορίτσι, και πορτοφόλι πάντα γεμάτο, ενώ σχεδόν καθημερινά τρέχει στα γυμναστήρια για να κρατηθεί σε… φόρμα. Για να δούμε.

Υπάρχουν όμως και τα δυσάρεστα στην παροικία μας. Εντάξει τα διαζύγια χτυπάνε ταβάνι, αλλά υπάρχουν και οι αυτοκτονίες που όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν, εφέτος αναμένονται να σπάσουν κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Αιτίες πολλές, και πάντα μια ερωτική απογοήτευση θα έχει τον πρώτο λόγο. Και μπορεί ακόμα και ο απλός συμπάροικος, διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των κηδειών να καταλάβει πολλά που συμβαίνουν δίπλα μας, αλλά δεν τα μαθαίνουμε.

Η πρώην σύντροφος, ο πρώην σύζυγος τα θετά παιδιά, κ.λ.π, είναι μερικές από τις αγγελίες που διαβάζουμε κάθε εβδομάδα. Άλλοι αντέχουν έναν χωρισμό. Κάποιοι άλλοι όμως όχι. Βλέπουν το σπίτι άδειο και εκεί παίρνει το μυαλό ανάποδες στροφές.

Ας ελπίζουμε μόνο, ότι κάποια στιγμή όλοι θα καταλάβουν ότι η ζωή δεν τελειώνει επειδή έφυγε ο ένας, ή,  η άλλη, από το σπίτι. That’s life. Στην ζωή υπάρχουν αυτά. Γυναίκα έφυγε με τον εραστή της από το σπίτι μετά από 25 χρόνια γάμου. Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά.

Ο γνωστός ηθοποιός Τζόνι Ντεπ, κέρδισε τη δίκη με την πρώην σύζυγο του, επίσης ηθοποιό, και όχι μόνο ηθοποιό, την κυρία Άμπερ Χέρντ. Γράψτε λάθος. Καμία δίκη, που κράτησε έξι εβδομάδες δεν κέρδισε ο σπουδαίος ηθοποιός του σινεμά.

Ποια αλήθεια έλαμψε και ποια δικαίωση του σταρ. Δεν υπάρχουν αυτά. Ο νικητής, ο μέγας νικητής ήταν η ομάδα δικηγόρων του κατηγορούμενου Τζόνι Ντεπ, που τσέπωσαν δεκάδες εκατομμύρια σας αμοιβή.

Με κακοποιούσε σεξουαλικά με διάφορα… αντικείμενα και με πλάκωνε στο ξύλο. Αυτά υποστήριζε η πρώην γυναίκα του, και ζητούσε 15 εκατομμύρια δολάρια σαν αποζημίωση. Έχασε, όμως. Όχι, δεν έχασε. Αυτή που έχασε στην πραγματικότητα, ήταν η ομάδα των δικηγόρων της.

Το παιχνίδι το κάνουν οι δικηγόροι σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτοί έδωσαν τη δική τους μάχη για να πείσουν τους ενόρκους. Όχι για να θριαμβεύσει η δικαιοσύνη. Όχι για να πάρει την παρτίδα ο πελάτης τους. Για πάρτη τους δουλεύουν τα δικηγορικά γραφεία.

Η κυρία που έχασε τη δίκη και τα φράγκα που διεκδικούσε από τον Τζόνι Ντεπ είπε πως η ετυμηγορία οφείλεται στην επιρροή και την ισχύ του πρώην συζύγου της. Τι να πει; Ο δε Τζόνι Ντεπ χαμένος βγήκε κι αυτός. Έπαθε το διασυρμό της ζωής του.

Ο κόσμος έμαθε όλα όσα φρικτά και γελοία έκανε στο κρεββάτι, και όλα όσα υποχρεώθηκε να παραδεχθεί. Τι να την κάνει λοιπόν τη νίκη στο δικαστήριο, όταν έγινε ρεζίλι των σκυλιών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Κύριο θέμα των τελευταίων ημερών στην πατρίδα μας την Ελλάδα, είναι το… σουβλάκι. Μάλιστα όπως το διαβάζεται. Και αιτία βέβαια γι’ αυτό είναι η τιμή του, που για ένα τυλιχτό σουβλάκι, με τζατζίκι και σαλάτα, όπως μας πληροφορούν, έχει φτάσει στα 3,30 ευρώ. Δηλαδή κάπου 5 δολάρια Αυστραλίας.

Εμείς δηλαδή τώρα τι να πούμε; Το κάθε σουβλάκι μας το χρεώνουν από 12 μέχρι 17 δολάρια. Μια μικρή περιουσία χρειάζεσαι, για να φας με την οικογένειά σου μόνο σουβλάκια. Και δεν έχω ακούσει ούτε ένα άτομο να διαμαρτυρηθεί.

Είχαμε βέβαια και τον Κορονοϊό που για 3 χρόνια τα μαγαζιά υπέφεραν, ήρθε μετά και ο πόλεμος στην Ουκρανία και όλα πήγαν επάνω. Και όπως μας πληροφορούν οι ειδικοί, οι αυξήσεις που έρχονται σύντομα και στην Αυστραλία θα είναι απίστευτες.

Τι άλλο θα ακούσουμε στην ζωή μας, από τους εκπροσώπους του Θεού. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τον αληθινό, τον πραγματικό έρωτα και την αγάπη μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας που οδηγεί στην τεκνοποιία, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα… ”.

Ποιος το λέει αυτό; Ένας… Δεσπότης!  Δεν έχει σημασία ποιος είναι, ο οποίος είναι άγαμος και, βέβαια, δεν συζεί με καμιά γυναίκα. Την αξία αυτής της μεγάλης κουβέντας να μας την πει ένας άνδρας ή μία γυναίκα που βιώνει τον έρωτα, και την αγάπη με το ταίρι του, και γνωρίζει το θέμα.

Ο παπάς, ο χωρίς ερωτικό σύντροφο, νόμιμο ή παράνομο, λέει αυτά που λέει, επειδή καταφέρεται εναντίον της… ομοφυλοφιλίας. Αισθάνεται, λέει, την υποχρέωση να τα πει γιατί είναι… ποιμένας. Για να μην πω κάτι βαρύτερο και πιο χειρότερο.

Ελάτε να γελάσουμε με τον δυστυχή Δεσπότη, τον γραφικό. Τον συγκεκριμένο της ιστορίας μας, ο οποίος αναφέρεται στην ερωτική έκσταση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα. Αλλά με ποια ειδικότητα μίλησε ο Δέσποτας; Με αυτή του σεξολόγου, με αυτή του άντρα, ή, με αυτή του εκπροσώπου του Θεού;

Συνέβαινε στους πολύ παλιούς καιρούς, και όχι μόνο. Με το προνόμιο του… ποιμένα ο ιερέας, ο αρχιερέας του Χθες αλλά και του Σήμερα αισθάνεται πως απευθύνεται σε πρόβατα, και σε κατσίκες, σε άβουλα πλάσματα. Ανοίγει το στόμα του και αμολάει τις μπούρδες του.

Φοβερό. Πιο σωστά ψυχιατρικό είναι το πράμα. Να αισθάνεται κανείς ότι… οφείλει να οδηγήσει στο δρόμο της ηθικής έναν άλλον, ο οποίος άλλος, πιθανόν να είναι περισσότερο ηθικός από τον ιερέα και πιο κοντά στον Θεό.

Ο ιερέας νομιμοποιείται ηθικά και θρησκευτικά να καταγγείλει μόνο έναν άλλον ιερέα. Επειδή ο άλλος ιερέας είτε είναι ομοφυλόφιλος, είτε παιδεραστής, έκφυλος, ανώμαλος, και δεν έχει αντιληφθεί την ευτυχία που χαρίζει η μονογαμία με άτομο του άλλου φύλου.

Άμα ανοίξουμε το βιβλίο με τις ατελείωτες ιστορίες των ρεμπέτηδων, τότε επί τόπου θα ταξιδεύσουμε σε μία άλλη Ελλάδα, προπολεμική, μεσοπολεμική, εκείνη που γέννησε τον Σπύρο Ζαγοραίο. Λαϊκή μουσική, φτωχατζήδικη, όχι κουλτουριάρικη, όχι έντεχνη και ποιοτική. Αυτή ήτανε, όμως.

Με κύριο όργανο το μπουζούκι, χρόνια πολλά πριν το ανακαλύψουν ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις και πριν οι πενιές αρχίσουν να βαράνε στην παραλία της νύχτας και της παρακμής της μεσαίας τάξης.

 Άναψε το τσιγάρο δωσ’ μου φωτιά.

Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά

Σουξέ τραγουδισμένο πρώτη φορά από τον Σπύρο Ζαγοραίο, που πέθανε στα 86 του, το 2014 . Άνθρωπος παλιός, μιας παλιάς εποχής, ξεχασμένης σήμερα. Απλός, ευθύς, γνωστός ως ο τραγουδιστής με το ένα χέρι. Για χρόνια ντουέτο με την γυναίκα του, την Ζωή Ζαγοραίου.

Είχε πάει για χόρτα, στην Αθήνα, στη γερμανική κατοχή, τότε που η πρωτεύουσα ήταν ακόμα χωριό, έφευγες δυο βήματα από το σπίτι σου και κάπου θα έβρισκες χόρτα. Ο 13χρονος τότε Σπύρος δεν είχε σπίτι του μελανοδοχείο, βρήκε μέσα στα χόρτα τη χειροβομβίδα, την πέρασε για το δοχείο, το κόλπο που βάζουνε μέσα το μελάνι και την πήρε μαζί του.

Όταν αργότερα, στο σπίτι του, τράβηξε την περόνη, το σιδερικό έσκασε και του έφαγε το χέρι. Βλέπεις, δεν είχε δει πολεμικές ταινίες να έχει πάρει μια ιδέα τι είναι χειροβομβίδα.

Σε πόνεσε η καρδιά μου και σε γουστάρει

Θέλω τα δυο σου χέρια για μαξιλάρι

Άσε να γείρω απόψε στην αγκαλιά σου

Πες μου το ναι, καλή μου, και όλα δικά σου

Άναψε το τσιγάρο δωσ’ μου φωτιά

Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά.

Πιτσιρικάδες θυμάμαι, την αράζαμε μπροστά στα πεζοδρόμια της παραλιακής, εκεί που βρισκόταν παλιά και το νυχτερινό κέντρο “Χρυσό Βαρέλι”. Εκεί την στήναμε με τα φιλαράκια, και ακούγαμε, δεν βλέπαμε, τσάμπα τραγούδια με τον Σπύρο Ζαγοραίο.

 Μοναδική μας συντροφιά, λίγος πασατέμπος και μια Κόκα κόλα, που την στραγγίζαμε όλη την νύχτα. Χρόνια που φύγανε δεν ξαναγυρνάνε πίσω. Κακά τα ψέματα. Σήμερα τέτοιες φωνές δεν ξαναβγαίνουν. Από αδελφές σε αδελφές πέφτουμε, που σε απομακρύνουν με τις αηδίες τους από το Ελληνικό τραγούδι.

Καλή συνέχεια σε όλους….

==============================================

30 / 05 / 2022

https://gofund.me/36e07b52

Βλέπεις κάτι ζευγάρια και αναρωτιέσαι, ρε, γαμώτο, τι βρίσκει ο ένας στον άλλον. Δεν είμαι ούτε κουτσομπόλης, αλλά ούτε εμπαθής και κακόπιστος. Από περιέργεια και για λόγους ακαδημαϊκούς το συζητάς το θέμα.

Παντρεύτηκε μια από τις αδελφές Καρντάσιαν, η κυρία Κόρτνεϋ στα 43 της ένα φρικιό. Μια απαίσια φάτσα, ολότελα αντιπαθητική. Τι λέω; Σιχαμένη φάτσα, μια κανονική νεκροκεφαλή, λες και βγήκε μέσα από τάφο, όπου ήταν θαμμένος 300 χρόνια.

Δεν μπορεί, κάτι του βρήκε η μεγαλοκοπέλλα. Μια από τις γκόμενες του θιάσου των Καρντάσιαν, στη φώτο αριστερά η νυφούλα και δεξιά η πιο διάσημη αδελφή της Κιμ, με μπροστινά δυο πυροβόλα όπλα και πίσω δυο κάστρα.

Θέλει να καταστεί έγκυος η Κόρτνεϋ και ο γυναικολόγος της, κανονικός μάγος πρωτόγονης φυλής της πρότεινε το και γαμώ το βότανο. Τέσσερις φορές την εβδομάδα να πίνει το σπέρμα του φρεσκογαμπρού, του φρικιού. Του ντράμερ συγκροτήματος με το όνομα Τράβις Μπάρκερ.

Και επειδή στην οικογένεια Καρντάσιαν τα λένε όλα, δεν κρύβουν τίποτα μπροστά στις κάμερες, η Κόρτνεϋ, μητέρα ενιάχρονης κόρης, το μπουμπούνισε. Τι της συνέστησε ο γιατρός- μάγος, προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμα καρντασιανάκι. Το ερώτημα το δικό μου είναι: Ξέρει από στοματικό η Κότρτνεϋ ή θα χρειαστεί ιδιαίτερα μαθήματα;

Το είδα με τα μάτια μου και νόμιζα ότι δεν έβλεπα καλά. Σάββατο πρωί στην καρδιά του Ελληνισμού στο Oakleigh. Εκεί ανάμεσα στα τραπεζάκια που τρώγανε κάποιοι συμπάροικοι, κάνει ξαφνικά την εμφάνισή του, ένας νεαρός μέχρι 20 / 22 ετών.

Κάνει μπαμ από μακριά, ότι είναι μαστούρης. Φωνάζει και βρίζει όποιον βλέπει μπροστά του. Οι περισσότεροι δεν δίνουν σημασία. Κάποιοι άλλοι τον κοιτάνε και είναι έτοιμοι να σαλτάρουν. Τελικά φτάνει στον κεντρικό δρόμο, και εκεί αρχίζει ένα δεύτερο σόου.

Χτυπάει σταματημένα αυτοκίνητα, πετάει ότι βρίσκει μπροστά του, και περνάει από την μεριά του δρόμου στην άλλη, αδιαφορώντας για τους οδηγούς που προσπαθούν να τον αποφύγουν. Κάποιοι έχουν ειδοποιήσει την αστυνομία, που δεν αργεί να τον χώσει μέσα στην κλούβα.

Παίρνει την ηρωίνη για πρώτη φορά κι έχει ο τύπος, ένα συναίσθημα κυριαρχίας, ότι είναι υπεράνω, πάνω από κάθε τι, και δεν έχει ανάγκη κανέναν, και δεν του λείπει τίποτα. Να, γιατί η ηρωίνη είναι αντικοινωνικό ναρκωτικό. Το πιο επικίνδυνο αντικοινωνικό ποτό.

Μόνον έκπληξη δεν μου προκαλεί ότι πασίγνωστα άτομα της Ελληνικής παροικίας, τρυπιόνται σχεδόν καθημερινά. Κάνεις μια βόλτα στους δρόμους της περιοχής και δεν προλαβαίνεις να μετράς χρησιμοποιημένες σύριγγες. Κατάντια για την σημερινή νεολαία.

Η καλύτερη διαφήμιση για τους υποψήφιους ναρκομανείς κατά την γνώμη μου, είναι μια φωτογραφία της γνωστής ηθοποιού Αντζελίνα Τζολί που αποκαλύφθηκε ότι τρυπιότανε και αυτή. Οι φωτογραφίες της τον καιρό που ήθελε τις δόσεις της είναι ότι πιο χειρότερο έχω δει μέχρι σήμερα.

Δεν γίνεται διαφορετικά, όμως. Όταν το άτομο φθάσει τόσο υψηλά, μάλιστα τόσο γρήγορα, όσο η Αντζελίνα Τζολί, είναι μάλλον απίθανο να μην αναζητήσει τις ισορροπίες του με την ηρωίνη. Την αγγελόσκονη. Το Λευκό θάνατο. Ξέρει τον κίνδυνο, πως όμως να αντισταθεί; Δύσκολο. Μην το αναλύσουμε.

Ότι πιο χειρότερο να πέσεις στην πρέζα. Στην ηρωίνη, που είναι αποκλειστικό ναρκωτικό, που σε θέλει απόλυτα δικό της. Είναι η πιο απαιτητική γκόμενα. Δεν σου επιτρέπει τίποτα άλλο παρά να σ’ έχει δικό της. Ούτε σεξ να κάνεις σ’ αφήνει.

Η κόκα σου επιτρέπει να δουλεύεις, να τρως, να κάνεις έρωτα, ακόμα και αθλητισμό. Άσε το χασίσι, αυτό και αν σε στέλνει να κάνεις απίθανο σεξ. Όπως σπιντάρεις το ίδιο στο κρεβάτι και με την κοκαϊνη. Αντίθετα, με την πρέζα δεν θες να δεις γυναίκα δίπλα σου. Στα ισοπεδώνει όλα.

Εκατοντάδες περιπτώσεις με ναρκωτικά, κρύβουν τα Ελληνικά σπίτια. Και αμέτρητες περιπτώσεις είναι και αυτές που γονείς διώχνουν τα παιδιά τους από το σπίτι, επειδή έπεσαν στο λούκι των ναρκωτικών, ενώ άλλοι έγιναν ακόμη και εγκληματίες με όσα έβλεπαν και ζούσαν μέσα στο σπίτι τους.

Δεν σκοτώνεις όμως τον γιο σου επειδή έπεσε στο ναρκωτικό. Έτσι «λύνουν» το πρόβλημα τους και οι ουρακοτάγκοι. Ούτε θα διώξεις από το σπίτι την κόρη σου επειδή έμαθες ότι από τα δεκαοκτώ της χρόνια άρχισε τις βίζιτες.

Η ζωή είναι πολύ περίεργη, και θα γίνεται συνεχώς και πιο δύσκολη, όσο θα περνούν τα χρόνια. Ο κόσμος έχει αλλάξει. Το ίδιο και ο καθημερινός τρόπος ζωής. Κοιτάς πίσω στο παρελθόν και νομίζεις ότι ζεις σε άλλον κόσμο, με όλα αυτά που έχουν γίνει. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα.

Για ένα καρβέλι ψωμί χώσανε στη φυλακή τον φουκαρά Γιάννη Αγιάνη. Τι αξία έχει μια φραντζόλα; Δεν είναι τυχαίο που βάζει τον μυθιστορηματικό του ήρωα, τον Αγιάνη στους Άθλιους να κλέβει λίγο ψωμί, ο γίγαντας της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Ούτε ένα λάπτοπ άρπαξε ο ”άθλιος”, ούτε ένα κινητό τηλέφωνο. Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον…, αυτό προσεύχεται στον μεγαλοδύναμο. Δεν λες του παππού Δος μου μια χοιρινή μπριτζόλα ή Βάλε στο τραπέζι έναν κόκορα κρασάτο.

Ούτε είναι τυχαίο που στο Βατικανό τρομοκρατήθηκαν οι άγιοι πατέρες με τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ και, τελικά, ο Πάπας απαγόρευσε στους πιστούς να διαβάζουν το βιβλίο του Γάλλου ποιητή. Όλα ακόμη και σήμερα έχουν την αξία τους.

Πρώτα το ψωμί. Συμβολίζει το πιο ταπεινό, αλλά και το πιο βασικό αγαθό που ο ιστορικός άνθρωπος πρώτα απ’ όλα προσπαθεί να εξασφαλίζει και είναι ευχαριστημένος. Πρώτα αυτό, τον άρτον τον επιούσιον, και μετά όλα τα άλλα, τα περιττά, τα πλούσια, τα πολυτελή.

Πρώτα το ψωμί, μετά το φαγητό, και μετά, η σαλάτα, το επιδόρπιο, το γλυκό, το φρούτο, το παγωτό. Ο Νο1 στόχος της αιωνιότητας για τον εβραϊσμό είναι η Επιβίωση. Πρώτα πώς θα τη βγάλουμε. Πρώτα αυτό, και μετά τοποθετούμε στόχους υψηλότερους.

Ο κορονοϊός ήρθε πριν από 3 χρόνια στην ανθρωπότητα και μέχρι σήμερα αφήνει τα σημάδια του. Χιλιάδες γάμοι που ήταν προγραμματισμένοι, αναβλήθηκαν για μια άλλη μέρα, ενώ πολλά ζευγάρια αναγκάστηκαν να προγραμματίσουν ξανά τον γάμο τους, αυτή την φορά με τα… παιδάκια τους μαζί.

Πολλές νύφες πριν τον γάμο είχαν μείνει έγκυες, ενώ άλλες νύφες αγόρασαν καινούργιο νυφικό, αφού το προηγούμενο δεν τις χωρούσε πιά. Είχαμε όμως και ένα άλλο περιστατικό στην Ελληνική μας παροικία που μαθεύτηκε μέσα σε λίγες ώρες.

Το ζευγάρι είχε αναβάλει τον γάμο του τουλάχιστον 2 φορές. Μετά την κρίση προγραμμάτισαν και πάλι τον γάμο τους για τρίτη φορά. Φαίνεται όμως ότι όλα στην ζωή είναι τυχερά, είτε να γίνουν, είτε όχι.

Η μέλλουσα νύφη είχε αρχίσει και κλώτσαγε για να βρεθεί και πάλι στα σκαλιά της εκκλησίας. Ο άντρας της επέμενε, ότι ήρθε η… ώρα, μέχρι που η μέλλουσα γυναίκα του, του έσκασε το μυστικό. Ξέρεις του είπε, δεν θα παντρευτούμε, γιατί άλλαξα γνώμη.

Πράγματι η κοπελιά είχε αλλάξει γνώμη, αφού στο διάστημα της πανδημίας είχε ερωτευθεί, και μάλιστα κεραυνοβόλα, έναν πρώην εραστή της, που δεν μπορούσε να τον βγάλει από τις σκέψεις της. Τέρμα ο γάμος λοιπόν, τέρμα και όλες οι προηγούμενες προκαταβολές.

Τελειώνω για σήμερα με την πιο θλιβερή είδηση της τελευταίας δεκαετίας. Το μεγαλύτερο φονικό σε σχολείο της Αμερικής που έγινε ποτέ. Μεγαλύτερο διότι έχει τα περισσότερα θύματα. Ο δράστης σκότωσε 19 παιδιά του δημοτικού σχολείου και δυο δασκάλους.

Πάλι κουβεντιάζουν στις ΗΠΑ το γνωστό ζήτημα, να απαγορευτούν τα όπλα. Και τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπίζουν αυτή την τρέλα κάθε τόσο ένας σαλταρισμένος να μπουκάρει σε σχολεία και να πυροβολεί τυφλά.

Συνέβη προχθές στο Τέξας, και ο διευθυντής Ασφαλείας της πολιτείας έκανε τη μεγάλη ”αποκάλυψη”; Δεν βλέπουμε κίνητρο στον 18χρονο δολοφόνο. Κι όμως! Η δημοσιότητα είναι το κίνητρο. Ούτε τα μισά εγκλήματα από καταβολής δεν θα γινόντουσαν αν ο δολοφόνος γνώριζε πως το ”κατόρθωμα” του θα περάσει ντούκου. Δεν θα το μάθει κανείς. Δεν θα το συζητηθεί.

”Πάω να πυροβολήσω την γιαγιά του” ενημέρωσε με ανάρτηση του ο 18χρονος, ο οποίος πριν μια εβδομάδα είχε γενέθλια κι έκανε δώρο στον εαυτό του δυο τουφέκια. Τα αγόρασε ελεύθερα και νόμιμα. Πράγματι πυροβόλησε την 66χρονη γιαγιά του.

Και τι έκανε αμέσως μετά; Νέα ανάρτηση, νέα ενημέρωση, ”Πυροβόλησα την γιαγιά μου”. Ακολουθεί νέα ενημέρωση του λεβέντη: ”Ξεκινώ να την κάνω στο τάδε σχολείο” και όποιον πάρει ο χάρος..

Όταν ο άλλος είναι αποφασισμένος να σκοτώσει, και ας σκοτωθεί ο ίδιος, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Δεν τον σταμάτησε ο ένοπλος φρουρός του δημοτικού σχολείου. Ούτε οι άλλοι δυο ένοπλοι που προσέτρεξαν να τον εμποδίσουν. Η σφαγή έγινε. Πρόλαβε πριν τον ξαπλώσουν τον ίδιον να στείλει 21 ανθρώπους στον άλλον κόσμο.

Άλλο ένα ομαδικό έγκλημα θα περάσει σε λίγο καιρό στην ιστορία. Μέχρι φυσικά να έρθει το επόμενο. Γιατί δυστυχώς ανάμεσά μας, πάντα θα κυκλοφορούν αρρωστημένα άτομα, που προκειμένου να πετύχουν την δημοσιότητα, έκαναν τα χειρότερα εγκλήματα.     

==============================================

23 / 05 / 2022

https://gofund.me/36e07b52

Γνωστός Μελβουρνιώτης επιχειρηματίας. Με αρκετές περιπέτειες στην ζωή του. Δεν είναι αρρωστημένος ζηλιάρης. Θα τον έλεγα γενικά ότι είναι ένα ισορροπημένο άτομο. Σε κάποια φάση όμως τώρα τελευταία, έχει αρχίσει μια διαφορετική στάση.

Περισσότερο θα έλεγα από συγκεκριμένες λεπτομέρειες της συμπεριφοράς της γυναίκας του, και όχι από την παράλογη φαντασία του, που οδηγείται στο μαρτύριο της υποψίας. Μήπως μου τα φοράει; Σίγουρα αυτό έχει καρφωθεί στο μυαλό του.

Λάθος! Ακόμα και αν από σπόντα, και όχι γιατί το έψαχνε, μάθαινε ότι η δικιά του πήγαινε και με άλλον, πάλι το λάθος είναι να το πάρει προσωπικά το έργο. Το δικό της έργο. Ο σύζυγος, ο σύντροφος, δεν έχει καμιά συμμετοχή, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Λάθος, λοιπόν, είναι να θεωρήσει ο άντρας ότι η γυναίκα του τον απέρριψε. Ότι τον πρόδωσε. Ότι ντροπή της να ξεβρακώνεται και σε κάποιον άλλον. Πίσω από την πλάτη του να κάνει τις βρωμιές της.

Ώπα, ρε, μεγάλε! Βεβαίως το διέπραξε κρυφά. Προτιμούσε καλύτερα δηλαδή ο άντρας της, να τον ενημερώσει προηγουμένως; Για ποιο λόγο, να κρατάει φανάρι. Να την πάρει μπανιστήρι.

Και, βέβαια, ότι κάνει, θα το κάνει γυμνή, ούτε κορδονάκι δεν θα φοράει επάνω της, όταν ξαπλώνει σε ξένο στρώμα, με κάποιον άλλον. Έτσι γίνεται από τον καιρό που ο Θεός ανακάλυψε το ζευγάρωμα.

‘Εχω όμως ένα ερώτημα στο σημείο αυτό. Αυτό που συνδέει τον άνδρα με την γυναίκα είναι το σεξ; Μάλλον όχι. Ποιος λέει ότι η κυρία πήγε με άλλον για να τον τιμωρήσει. Να τον εκδικηθεί. Να τον πληγώσει.

Το πιθανότερο έκανε τη βρωμοδουλειά γιατί η ίδια το είχε ανάγκη. Και πολύ σωστά δεν του είπε τίποτα για να μη τον στεναχωρήσει. Άρα, σκέπτεται το καλό του. Δεν υπάρχει απιστία. Δεν είναι θέμα… πίστης ότι έχει σχέση με σεξ.

Όπως δεν θα πεις πιστή την γυναίκα η οποία το κάνει μόνο με τον σύζυγο, ή, μόνο με τον γκόμενο. Και επειδή ούτε καν περνάει από τη σκέψη της να του φορέσει κέρατο, αυτό σημαίνει πως τον θεωρεί σίγουρα κλάσεως εραστή. Αστεία πράγματα.

Αν αποφασίσει η γυναίκα να δοκιμάσει κάτι άλλο, δεν μπορεί να την σταματήσει κανείς. Το ζήτημα είναι αυστηρώς προσωπικό. Δικό της πρόβλημα, και όχι δικό του. Και δεν επηρεάζει τη σχέση τους.

Στην περίπτωση, όμως, που το τρίτο πρόσωπο την ενδιαφέρει περισσότερο από τη σχέση της, με τον γάμο της, τότε εκείνη θα αποφασίσει πως θα διαχειριστεί την όλη κατάσταση. Ο άντρας δεν παρακαλεί, δεν απειλεί. Νόμος της ζωής αυτός.

Το μάθαμε στο σχολείο το παραμυθάκι, και μετά μας το είπαν κι άλλοι, το είδαμε και στο σινεμά, σε υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ. Ότι ο παππούς έδωσε στον Μωϋσή και σε μαρμάρινες πλάκες γραμμένες τις Δέκα Εντολές. Αυτή είναι η θέληση του, με τα Ου. Όχι τι θέλει ο μεγαλοδύναμος, αλλά τι ΔΕΝ θέλει. Ου το ένα, Ου το άλλο.

Το 1631 βρέθηκε, λέει, κάπου στη Νέα Ζηλανδία η Βίβλος του Σατανά. Θεός κaι αυτός ο μπαγάσας, στην κόντρα θεός, με πιστούς κι αυτός, λέει τα δικά του. Δεν υπάρχει Ου από τον Διάβολο στην έκτη Εντολή, αυτή που αναφέρεται στη μοιχεία.

Ου μοιχεύσεις, λέει ο θεός του καλού, αλλά οι πιστοί του καλού θεού ακολουθούν τον θεό του κακού. Με την απιστία, και γενικά με το κακό είναι ο Σατανάς. Τι σόι θεός του κακού θα ήταν αν έλεγε κι αυτός Ου φονεύσεις, Ου ψευδομαρτυρήσεις, Ου κλέψεις κλπ κλπ.

Για να κάνουμε ταμείο. Πόσοι παντρεμένοι, άνδρες και γυναίκες, παντρεμένοι με τις ευλογίες του θεού του Καλού, κερατώνουν τον και την σύζυγο; Πόσοι στη σούμα την ψάχνουν σε ξένα κρεβάτια; Σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες περισσότεροι από το 50%.

Μάλιστα ο Θεός του κακού, βρίσκεται στην ίδια θέση με τον Θεό του καλού, στο θέμα της μοιχείας. Να μην ξέρεις δηλαδή προς τα που να τραβήξεις πορεία. Και οι δυο Θεοί σε στέλνουν να βγάλεις τα μάτια σου με την πρώτη γκόμενα που θα βρεις μπροστά σου. Χαίρεται.

Έκανε κάποιες δηλώσεις ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για τους ομοφυλόφιλους κληρικούς, και ξεσηκώθηκε όλο το παπαδαριό. Θέλουμε ονόματα και… διευθύνσεις λέγανε στα μεταξύ τους πηγαδάκια, για να τους μαθαίνει και ο κόσμος.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως και κάτι στο σημείο αυτό, πώς τον θέλει η κοινωνία τον μητροπολίτη. Να πηγαίνει με αγοράκια, να του αρέσουν οι χήρες, γιατί όχι και οι παντρεμένες. Ή να παραμένει ανέραστος, σύμφωνα με τις επιταγές της Εκκλησίας.

Πέφτουν κατάρες στον δεσπότη όταν τον κάνουν τσακωτό παιδεραστή. Δεν αποφεύγει τη ντροπή της κοινωνίας ο ρασοφόρος και αν κρεβατώνεται με κάποιο μανουλομάνουλο στα… άντα, που του δίνει και καταλαβαίνει, είναι η χαρά του Θεού..

Η Ιερά Σύνοδος δεν προστατεύει τους ομοφυλόφιλους, ούτε ανέχεται στις τάξεις της την ομοφυλοφιλία», κάπως έτσι το είπαν από το ιερατείο και προκάλεσαν τον Σεραφείμ, να δώσει στοιχεία, με ονόματα. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει!

Να υποστηρίζει δηλαδή δημόσια και σοβαρά το παπαδαριό, ότι δεν υπάρχουν gay ιερείς και αρχιερείς. Άλλο αέρα πατέρα να καταδικάζεται η ομοφυλοφιλία κι άλλο να δηλώνεται ότι δεν υπάρχουν σταχτομάγκαλοι δεσπότες. Όταν μάθω λεπτομέρειες θα επανέλθω.

Διαβάζω φίλες και φίλοι ένα βιβλίο. Μικρή σημασία έχει ποιο, με θέμα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ήταν τόπος εξόντωσης όσων είχε μαζέψει εκεί μέσα το καθεστώς του Χίτλερ. Αδιανόητα πράγματα έκαναν στα Άουσβιτς και στα Νταχάου τα γερμανικά κτήνη, και κατόπιν εντολών των ανωτέρων αξιωματικών και διότι το ζητούσε η ανώμαλη ψυχή τους.

Τα καψόνια στο στρατό, στα δικά μας χρόνια, είναι της πλάκας, αν τα συγκρίνουμε με τις θηριωδίες των ένστολων Γερμανών σε εβραίους, ομοφυλόφιλους και τσιγγάνους, αλλά και όσους είχαν τσουβαλιάσει στα Μαουτχάουζεν πριν τους στείλουν στους θαλάμους αερίων.

Τελείωσε ο πόλεμος το 1945 και όλοι έλεγαν, και το εννοούσαν βαθιά, ”Ποτέ πια”, ”Δεν ξαναγίνεται πόλεμος”, ”Αδύνατον να επαναληφθεί” αυτό που ντροπιάζει τον πολιτισμό, τον άνθρωπο και την Ευρώπη.

Ο άνθρωπος ξεχνάει, όμως. Κυριαρχούσε το σύνθημα με τη νίκη των Συμμάχων ”Να μη ξεχάσουμε”. Και ποια ήταν η συνέχεια; Άλλος Χίτλερ ο Πούτιν μπήκε στην Ουκρανία. Όπως ο συνάδελφος του Χίτλερ είχε μπει στην Πολωνία, και δεν σταμάτησε εκεί.

Λάθος να λένε ότι ο άνθρωπος ξεχνάει. Ούτε ξεχνάει, ούτε θυμάται ο άνθρωπος. Μιλάει η φύση του, όχι η ασθενής μνήμη του. Κάνει, και ξανακάνει αυτά που καταδικάζει γιατί αυτή είναι η φύση του. Η κατάρα που τον δέρνει από καταβολής.

Έχω πάθει την πλάκα μου με όλα αυτά που τρέχουν μπροστά στα ματάκια μου. Εντάξει, τρόπος του λέγειν να πούμε, αυτό περί πλάκας, γιατί τον άνθρωπο τον έχω γνωρίσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια πριν.

Δεν είναι χθεσινό το δίποδο, ούτε διαφορετικό από εκείνο το κατασκεύασμα, πριν εκατό και χίλιους αιώνες, Η φύση του ανθρώπου είναι η ίδια από καταβολής, όπως άλλωστε και της γαρίδας και της γερακίνας, της κατσαρίδας και της συναγρίδας

 Καταθέτει η μάρτυς κατηγορίας στη δίκη του ηθοποιού Πέτρου Φιλιππίδη: «Κάθισε δίπλα μου και μου όρμησε. Άρχισε να με φιλάει στον λαιμό και στο πρόσωπο. Προσπαθούσε να φτάσει μέχρι το στόμα. Με πίεζε, με χάιδευε στο στήθος, στα γεννητικά όργανα και στα πόδια.

Όλα ήταν μέσα σε μια ασταμάτητη πάλη. Ήταν αδύνατον να τον απωθήσω. Ήταν εύσωμος και ογκώδης. Τον αισθανόμουν τεράστιο. Προσπαθούσα να τον απωθήσω και γι’ αυτό κουνιόμουν ασταμάτητα.

Ενώ με πίεζε στον καναπέ, ανέβηκε πάνω στα γόνατά μου με τα πόδια του. Αυτό το έκανε, κάποια στιγμή άφησε τα χέρια και έβγαλε το φανελάκι. Είδα ότι είχε βγάλει έξω τα γεννητικά του όργανα. Με ακούμπαγε μέσα σε όλη αυτήν την πάλη….».

«Όρμησε πάνω μου σαν άγριο θηρίο… Του είπα: “Σας παρακαλώ, σταματήστε”. Εκείνος συνέχιζε, εγώ προσπαθούσα να τον σπρώξω, να τον απωθήσω. Και παράλληλα συνέχιζε να μου λέει διάφορα χυδαία λόγια. Συγγνώμη, δεν αισθάνομαι καλά…».

Αν είναι αλήθεια όλα αυτά, τότε ο κατηγορούμενος δεν είναι μόνο ένοχος. Είναι και άρρωστος. Ισόβια μέχρι να βγει η ψυχή του. Λέμε αν είναι αλήθεια όλα αυτά. Αλλά στην Ελλάδα του σήμερα, εγώ δεν αποκλείω τίποτα. Την έχω ζήσει από κοντά. Από πολύ κοντά θα έλεγα.

==============================================

16 / 05 / 2022

Πραγματικό κατάντημα για την θρησκεία. Ολόκληρος Πάπας της Ρώμης και δουλειά δεν είχε και δουλειά βρήκε. Την έπεσε λοιπόν στον αιώνιο πόλεμο ανάμεσα στις νύφες και τις πεθερές. Τι να κάνει ο φουκαράς; Είναι αυτό που λέμε, ότι ο διάβολος δουλειά δεν είχε και γ@@@@@σε τα παιδιά του.

Κάτι πρέπει να κάνει και αυτός για να δείχνει ότι υπάρχει. Και επειδή το παίζει και γλυκούλης σκέφτηκε να μπει ανάμεσα στις μανάδες των γαμπρών, και τις νύφες που ”κλέβουν” τους λεβέντες της πεθεράς.

Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ασόβαρα είναι όλα όσα καταπιάνεται ο Πάπας της Ρώμης. Και ο κάθε αρχιερέας του κάθε θρησκευτικού δόγματος. Αυτή είναι η αλήθεια, αν μιλάμε σοβαρά.

Επί της ουσίας στερείται σοβαρότητας κάθε κουβέντα μητροπολίτη και πατριάρχη. Και αν κάποιοι λένε πράγματι σωστά και απαραίτητα πράγματα, κακώς τα λένε αυτοί, αρμόδιοι είναι άλλοι να τα θίξουν.

Επί του θέματος. Αφού έλυσε το Ουκρανικό ο Φραγκίσκος, ο Πάπας της Ρώμης συνέστησε στις πεθερές να προσέχουν τα λόγια τους όταν αναφέρονται στις νύφες. Και συμβούλεψε τις νύφες να αγαπάνε και να σέβονται τις πεθερές.

Μάλιστα. Το έβγαλε το μεροκάματο ο άνθρωπος και για τις θεϊες παρεμβάσεις του, του έστειλε συγχαρητήρια ο Θεός. Βέβαια η μόνη του δικαιολογία είναι ότι λόγω ηλικίας, έχει αρχίσει και το χάνει. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρίσκεται στην επιφάνεια.

Χώρισε η κόρη γνωστού μεγαλοεπιχειρηματία της Μελβούρνης. Μάλιστα το διαζύγιο ήλθε πολύ γρήγορα. Μόλις λίγους μήνες μετά τον χολιγουντιανό γάμο. Χωρίς υπερβολή ο μπαμπάς της νύφης ξόδεψε μια περιουσία στο ”μετά” την τελετή στην εκκλησία.

Στο γλέντι που στήθηκε στην συνέχεια σε πολύ γνωστή αίθουσα της Μελβούρνης με την παρουσία όλων των προσκεκλημένων, έγινε ο χαμός. Συνηθισμένα πράγματα στα γλέντια. Γιατί και ο γάμος είναι ένα γλέντι.

Έλα όμως που ο σοφός της παρέας που έμαθε τα νέα και είχε παρευρεθεί και στο γλέντι, είπε την ανοησία του: Κρίμα τόσα έξοδα… Ο γάμος δεν έπιασε, τζάμπα πήγαν τόσα χιλιάρικα. Πεταμένα λεφτά.

Τα φράγκα, πράγματι σε απίθανα υψηλό λογαριασμό, δεν τα πέταξε ο επιχειρηματίας για να κρατήσει αιώνια ο γάμος της κόρης του. Και πως, άλλωστε, θα μπορούσε να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος, όταν γαμπρός και νύφη δεν κολλούσαν με τίποτα.

Το γαμήλιο πάρτι είτε μικρού, είτε υψηλού μπάτζετ, γίνεται για να γιορταστεί το γεγονός από τους συγγενείς και φίλους των δυο οικογενειών. Τι γίνεται όμως, στις μέρες μας; Θίγουμε άλλο ζήτημα, αλλά μια και το έφερε η κουβέντα να το προσθέσουμε…

Πάει άλλος, οικογενειακός φίλος ή κολλητός των νεόνυμφων στο γάμο, καπάκι μετά στο γαμήλιο πάρτι και δεν… συμμετέχει στο γλέντι. Με τίποτα δεν φτάνει στην πίστα να χορέψει, να ξεδώσει, τέλος πάντων να δείξει τη χαρά του επειδή ζευγάρωσαν με παπά και κουμπάρο οι φίλοι του, οι συγγενείς του.

Κάθεται στο τραπέζι και περνάει ο χρόνος με συζητήσεις ποδοσφαιρικές ή πολιτικές. Τα παλιά τα χρόνια ήταν προσβολή, και κάτι περισσότερο, να βρεθεί κάποιος στο γλέντι του γάμου και να μη το χαίρεται. Τι συμβαίνει με τούτον; Στεναχωρήθηκε γιατί παντρεύεται ο γαμπρός ή η νύφη;

Άλλος ένας γάμος λοιπόν, και μάλιστα  πολυτελείας, πέρασε στην ιστορία, και τώρα το ζευγάρι, οι συγγενείς και οι φίλοι, ζητάνε πίσω τα… δώρα τους. Ποιος θα κρατήσει την τηλεόραση, ποιος το στέρεο, και ποιος την ηλεκτρική κουζίνα, που ήταν σχεδόν αμεταχείριστη, μετά από 1 χρόνου γάμου.  

Πάμε παρακάτω. Δεν το χωράει το μυαλό… Έλα, όμως, που δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Αμέτρητοι άνδρες έχουν διαπράξει το ίδιο ακριβώς έγκλημα. Γιατί είχαν πρόβλημα με την γυναίκα τους και μητέρα των παιδιών τους.

Δεν σε θέλει άλλο η σύζυγος. Υποπτεύεσαι πως πάει μ’ άλλον. Την ζηλεύεις. Θέλει να σου δώσει απολυτήριο. Ότι κι αν συμβαίνει δεν φτάνεις στο φόνο. Γιατί; Επειδή πολύ απλά δεν δίνεται λύση με τη δολοφονία της. Άσε τα άλλο, ότι δεν έχεις δικαίωμα να αφαιρέσεις ζωή αλλουνού, είναι η χειρότερη αμαρτία.

Δεν μπαίνω στη συγκεκριμένη ιστορία, στο στραγγαλισμό της 43χρονης φαρμακοποιού σε κάποιο χωριό της Καβάλας από τον 55χρονο σύζυγο. Πιθανόν να ισχύουν όλα όσα αναφέρονται στο ρεπορτάζ, πιθανόν να κρύβονται και άλλα που δεν βγήκαν στον αέρα.

Σημασία είναι μία. Ο δολοφόνος σύζυγος μαζί με την γυναίκα του, ”σκότωσε” και τα δυο ανήλικα παιδιά τους. ”Σκότωσε” και τον ίδιον του εαυτό. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να ξανακερδίσει τη ζωή του.

Την έχασε, όσα χρόνια και να ζήσει στην συνέχεια. Είτε μέσα στην φυλακή, είτε έξω απ’ αυτή. Θα είναι μια άλλη μαρτυρική, βασανιστική ζωή. Ήθελε το θύμα να σε χωρίσει. Δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο. Υπάρχει μόνο ότι δεν σκοτώνεις. Ούτε που το σκέφτεσαι αυτό. Όσο και αν κρατήσει η ζωή του στην συνέχεια, θα είναι ένα μαρτύριο και για τον ίδιον.

Δεν είναι δικό μου, κάπου το διάβασα, δεν θυμάμαι που. Και επειδή δεν θυμάμαι δεν είναι σοβαρός λόγος να μην το αναφέρω. Στο φινάλε και αυτός που το έγραψε δεν αποκλείεται από κάπου αλλού να το βούτηξε.

Ποια είναι η χειρότερη στάση στο σεξ; Καλή ερώτηση. Κόντρα ερώτηση, όταν μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα με την ερώτηση και πρόταση Αυτή είναι η καλύτερη στάση. Έρχεται, λοιπόν, ο πονηρός και σου αποκαλύπτει τη χειρότερη στάση.

Διάβασα. λοιπόν, πως η πιο ξεφτίλα στάση είναι να είσαι από κάτω και να μην είναι κανένας από επάνω! Καλό. Όχι όμως και πλήρες το πακέτο. Δηλαδή; Και από επάνω να είσαι είναι η χειρότερη στάση, όταν δεν υπάρχει κανένας από κάτω σου.

Η περίπτωση γυναίκας. Χρειάζεται εξαιρετική προσπάθεια για να πειστεί κανείς για την αλήθεια της ιστορίας της ζωής της. Ακόμη και μέσα από τον τάφο της, ψάχνουν να βρουν ενόχους δολοφονιών, που δεν εντοπίστηκαν ποτέ.

Το όνομα της Αικατερίνη Αναγνωστάκη, κόρη εύπορης οικογένειας εμπόρων, μητέρας ενός παιδιού αγνώστου πατρός που πέρασε στον πάνθεο του υποκόσμου ως η Bella Mafia. Έτσι υπέγραφε την πολύ συχνά, σχεδόν συστηματικά, παρουσία της στο instagram.

Πλουσιοκόριτσο, γούσταρε τα ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα, δεν έμενε σπίτι ούτε μια νύχτα, καθημερινές οι εξορμήσεις της σε μπαρ και σκυλάδικα, λάτρης σε επώνυμα ρούχα, μανία με τα social media.

Της στήσανε καρτέρι στο καταφύγιο της, ένα καταφύγιο που θα το ζήλευαν ακόμη και οι μεγαλύτεροι ηγέτες του κόσμου. Ήταν εξοπλισμένο με υψηλής τεχνολογίας συστήματα, αλλά μόλις κατέβηκε από την κατάμαυρη μερσεντές με τα φυμέ σκούρα τζάμια την σκότωσαν.

Για την αστυνομία αλλά και για όλα τα βαριά ονόματα της νύχτας ήταν επόμενο αυτό το τέλος της 33χρονης. Το 2009 συνελήφθη ως μέλος ελληνοαλβανικής συμμορίας που κτυπούσε χρηματοαποστολές. Καθάρισε στο δικαστήριο με πέντε χρόνια με αναστολή.

Θεωρήθηκε ύποπτη για τη δολοφονία αρχινονού της νύχτας στα Καμίνια του Πειραιά το 2009. Πρόκειται για πρώην μπάτσο που πέρασε στην παρανομία και έγινε αρχηγός στην προστασία νυχτερινών κέντρων. Καθάρισε όμως και από εκεί.

Ένα χρόνο πριν την σκοτώσουν, γέμισαν με κουμπότρυπες το σώμα του 37χρονου ερωμένου της και τον έστειλαν στον άλλον κόσμο. Άγνωστοι ακόμη οι δράστες, αν και στην αρχή πίστευαν οι αστυνομικοί ότι είχαν μια ιδέα. Τελικά τζίφος και αυτή η δολοφονία.

Τα τελευταία 5 χρόνια, η Ελληνική παροικία της Μελβούρνης, κατέχει ένα θλιβερό ρεκόρ. Αυτό των αυτοκτονιών. Σχεδόν κάθε μέρα έχουμε και μια αυτοκτονία, που απλά περνάει στα βιβλία σαν ένα ακόμη θύμα, της σκληρής πραγματικότητας να συμβιβαστούν οι άνθρωποι με τις δυσκολίες της ζωής.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι τα περισσότερα θύματα, είναι νεαρής σχετικά ηλικίας, που παρόλο ότι αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα, δεν είχαν την δύναμη να επισκεφθούν έναν ειδικό. Ίσως να πίστευαν ότι θα τους κοιτούσε ο κόσμος με ένα μάτι.

Και αυτό που πραγματικά προκαλεί έντονες ανησυχίες και προβληματισμό, είναι ότι ακόμη και στις σημερινές οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά νεαρής ηλικίας, και υποτίθεται ότι θα είναι πιο προχωρημένα άτομα, περνούν το πρόβλημα μέσα στο σπίτι, χωρίς να ζητάνε βοήθεια από κανέναν. Λάθος και μάλιστα τεράστιο.

Από στόμα σε στόμα έχει αρχίσει και ακούγεται στα Ελληνικά στέκια, ότι αντρόγυνο που πάντα βρισκόταν στο «μάτι του κυκλώνα» τελικά έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους, και κάνουν πλέον ο καθένας την δική του ζωή.

Η κυρία παρά τα επιπλέον κοιλάκια που έχει φορτωθεί, εξακολουθεί να «χτυπάει» νεαρότερους άντρες, όπως και πριν τον χωρισμό της, και μάλιστα φροντίζει να κάνει και εσωτερικά εντός Αυστραλίας ταξιδάκια μαζί τους, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και μιλάμε, ότι όταν πρωτογνωρίστηκαν έσταζαν μέλι ο ένας για τον άλλον. Έχει ο καιρός γυρίσματα.

Κλείνω για σήμερα την στήλη, με κάτι εντελώς διαφορετικό… Εκεί ήταν κάποτε….. Ένα ιστορικό και καψούρικο στέκι…. Των ρομαντικών της τότε εποχής μας….. H  discotec “Retro”…. Στην οδό Μιχαλακοπούλου…. Πίσω από το ξενοδοχείο “HILTON”… Σχεδόν στην καρδιά της Αθήνας…. Έμπαινες μέσα στο μαγαζί….. Και νόμιζες ότι βρισκόσουν…. Στο διάστημα…. Έχοντας όμως την εντύπωση….. Πως είχες ξαναγεννηθεί….

 Έχω ένα παράξενο αίσθημα….. Όταν θυμάμαι την “Retro”…. Αναμνήσεις που σκοτώνουν…. Οι πρώτες μας αγκαλιές….. Τα πρώτα μας φιλιά…. Τα πρώτα μας κτυποκάρδια…. Περίεργο….. Κάθε φορά που πάω στην Ελλάδα…. Είναι το πρώτο μέρος…. Που θα επισκεφτώ. Το γουστάρω….. Και το γουστάρω πολύ…..

Στο νου μου έρχεται ξανά….. Μια πανέμορφη για την εποχή της….. Κοπέλα….. Μέχρι 16 χρονών υποθέτω τότε…. Που ήταν τόσο σίγουρη….. Πως μπορούσε να κατακτήσει….. Ακόμη και εμένα…. Με τον χορό της…… Που έδινα και εγώ τα ρέστα μου….. Στους χορούς της τότε εποχής….

Χόρευε μπροστά σε έναν καθρέπτη…. Εντελώς μόνη… Μάλλον γιατί ήξερε…. Ότι γρήγορα θα ζευγάρωνε….. Με όποιον φυσικά ήθελε….. Μόνο εκείνη…. Ήταν απόλυτα αινιγματική…..  Είχε δύο μηνύματα ο χορός της…. Το ένα κόκκινο….. Που έφερνε την ζωή….. Και το άλλο μαύρο….. Που έφερνε τον φόβο…..

Δεν ήξερες πως να την πλησιάσεις….. Αυτά ήταν και τα χρώματα….. Που ήταν βαμμένη και η “Retro”… Και όχι ότι ήταν και η μόνη discotec  …..Με αυτά τα χρώματα… 50 χρόνια και βάλε…… Έχουν περάσει από τότε…. Και η φωτογραφία…… Αυτής της κοπέλας…. Με συντροφεύει πολλές φορές…. Στα μεγάλα μου όνειρα….

Λένε ότι η ψυχή είναι ένα μυστήριο…. Και πράγματι είναι αλήθεια…. Πως είναι δυνατόν…. Να θυμάμαι μια κοπέλα….. Που σήμερα πρέπει να είναι….. Τουλάχιστον Εξηντάρα….. Και εγώ να περιμένω…. Ότι θα την ξαναδώ…. Και πάλι μπροστά μου….. Όπως την είχα πρώτο δει. Την δεκαετία του 60….

Πολλές φορές σκέφτηκα όμως…. Γιατί έχω και την τρέλα μου….. Να έβαζα μια αγγελία….. Σε όλες τις εφημερίδες της Αθήνας…. Αλλά και στο Ίντερνετ…. Και να έγραφα….. Ότι ψάχνω για την ονειρεμένη μου….. Πριγκίπισσα της “Retro”…. Όπως την ξέραμε όλοι μας…..

Είμαι σίγουρος….. Ότι αν την διάβαζε…. Θα καταλάβαινε ότι ήταν για αυτήν…. Και απλά θα ήθελα….. Να την ξαναέβλεπα…. Και να την έβαζα να ξαναχορέψει…. Και πάλι μπροστά στον καθρέφτη…. Μόνο που αυτή την φορά…. Θα χόρευε για μένα….. Και μόνο για μένα……

Και εγώ απλά θα την έβλεπα…. Όπως πριν από 50 χρόνια…. Και η ελπίδα λένε…. Ότι πεθαίνει πάντα τελευταία….. Θα το κάνω….. Και όπου με βγάλει…… Καλή σας συνέχεια…

==============================================

09 / 05 / 2022

https://gofund.me/8f2faa07

Απίστευτες ιστορίες συμβαίνουν φίλες και φίλοι καθημερινά στην Ελληνική παροικία, αλλά μόλις ελάχιστες απ’ αυτές βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Οι πρωταγωνιστές – πρωταγωνίστριες προτιμούν να κρατάνε το στόμα τους κλειστό, για τους γνωστούς λόγους.

Έλα όμως που κάτι θα στραβώσει στην πορεία, και όλα θα βγουν στην φόρα, με αποτέλεσμα μετά να τρέχουν όλοι, εκτός βέβαια από το ζευγάρι να κρυφτούν, αφού έχουν γίνει πλέον βούκινο, τόσο στους συγγενείς, όσο και στους φίλους.

Ακούγεται τις τελευταίες ημέρες, ότι νεαρή κοπέλα που ήρθε πρόσφατα από την Ελλάδα, και που παντρεύτηκε κάποιον μεγαλύτερό της περίπου μια 20ετία, πως παίζει άγρια παιχνίδια γενικά στην ζωή της.

Αυτοί που την γνωρίζουν επιμένουν ότι έφυγε από την Ελλάδα, εξ’ αιτίας ενός άλλου αποτυχημένου γάμου. Στην αρχή δούλευε σαν σερβιτόρα, στην συνέχεια σαν… μασέρ για ηλικιωμένους, και κάποιοι τέλος επιμένουν ότι είχε και ηλεκτρονική σελίδα που έδειχνε (επί πληρωμή) τα πλούσια ομολογουμένως προσόντα της και όχι μόνο.

Κάπως έτσι γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγο αλλά φαίνεται ότι οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται. Μετά τα πρώτα γλέντια, άρχισε και πάλι την παλιά μου τέχνη κόσκινο, που λέγανε και πιο παλιά τα γερόντια.

Με πορτοφόλι γεμάτο έκανε εμφανίσεις στα Ελληνικά στέκια, που θα τις ζήλευε και μια… πριγκηπέσσα. Έπεσε όμως πάνω στην περίπτωση, από κάποιον (ηλεκτρονικό) πελάτη της, και εκεί άρχισαν οι μανούρες.

Τώρα μαθαίνω ότι έκανε συμφωνία με τον άντρα της να μην επεμβαίνει στην προσωπική της ζωή, γιατί υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που έχουν πορτοκάλια, και μάλιστα… μεγαλύτερα από τα δικά του.  

Πήγε ο άνθρωπος να αυτοκτονήσει, να ρίξει βουτιά από μια γέφυρα στο Port Melbourne, και έπεσε πανικός στους περαστικούς. Γιατί; Πυροσβεστική και αστυνομία αμοληθήκανε να τον σώσουνε, να τον προλάβουνε, να τον εντοπίσουνε για να τον επαναφέρουν στα καλά του.

Και πάλι γιατί; Που το βρήκαν γραμμένο το δικαίωμα να επεμβαίνουν στη προσωπική του ζωή. Στην προσωπική του θέληση. Δεν διέπραξε καμιά εγκληματική ενέργεια.  Δεν τον χαρακτηρίζω ούτε δυστυχή. Ο άνθρωπος δεν αποκλείεται να ήταν και ευτυχισμένος.

Είναι και το άλλο όμως. Όταν βαράει συναγερμός στις κρατικές υπηρεσίες, αυτό σημαίνει κάποιο μεγάλο κόστος οικονομικό, το οποίο επιβαρύνει τους φορολογούμενους. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να γίνει ένα περιττό έξοδο με την κινητοποίηση της πυροσβεστικής ή της αστυνομίας, μάλιστα ενάντια στην προσωπική βούληση κάποιου που θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του.

Άντε και τον σώνανε τον άνθρωπο. Παρακάτω;  Θα τον έχουν σε παρακολούθηση μήπως την ξανακάνει; Σκάνδαλο. Να μην αφήνουν κάποιον να συναντήσει τον δημιουργό του, όταν ο ίδιος αποφασίζει την ώρα που θέλει να φύγει.

”Τι να κάνω κι εγώ;… ” απολογήθηκε στον κόσμο ο Πάπας της Ρώμης αναφερόμενος στις ενέργειες του και την αγωνία τους για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτή είναι η αλήθεια.

 Ότι μπορεί να κάνει για να σταματήσει την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία ο περιπτεράς στη γωνία ή ο άλλος στην πλατεία που πουλάει σουβλάκια, τόσα μπορεί να κάνει και ο Φραγκίσκος. Ο Πάπας της Ρώμης.

Ναι, αλλά είναι Πάπας, ο Νο Ι επί της γης εκπρόσωπος του Θεού και του Υιού. Δεν είναι ο καντηλανάφτης της τάδε εκκλησίας. Και επειδή είναι Πάπας, όχι ο κλητήρας του υπουργείου εξωτερικών, κάτι πρέπει να κάνει.

 Κάτι, δηλαδή, να δείξει ότι παραμύθι φούρναρης κάνει. Ζήτησε, λοιπόν, να συναντηθεί με τον Πούτιν, να πάει ο ίδιος να βρει τον τσάρο, να τον παρακαλέσει να σταματήσει τον πόλεμο.

Αρνήθηκε να τον δεχθεί ο τσάρος Πούτιν. Η αλήθεια είναι ότι του έστειλε μήνυμα του Φραγκίσκου και του είπε: ”Μην κάνεις τον κόπο… Έχω εντολή από τον Θεό να ισοπεδώσω την Ουκρανία.

Άσε, αδελφέ εν Χριστώ Φραγκίσκο, εγώ κι όχι εσύ ξέρεις από πρώτο χέρι τις βουλές του παντοδύναμου”. Έγινε και επικοινωνία των δυο εν Χριστώ αδελφών, του Πάπα της Ρώμης και του βαρύμαγκα πατριάρχη της Ρωσίας Κύριλου.

Πάντα σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Φραγκίσκος, είπε του Κύριλου: Ένας πατριάρχης δεν είναι παπαδάκι του όποιου αρχηγού κράτους, αλλά υπηρέτης του Χριστού. Και ο άλλος, ο Κύριλος, του απάντησε πως ο αδελφός Πούτιν δεν είχε άλλη επιλογή απ΄ αυτό που έκανε. Έχει όλα τα δίκια με το μέρος του, ότι υποχρεώθηκε δηλαδή να μπουκάρει στην Ουκρανία. Αμήν.

Πόλεμος στην Ουκρανία, πόλεμος όμως και στην Ελληνική μας παροικία. Το ζευγάρι έδειχνε μετά από ένα χρόνο γάμου, ότι ήταν ευτυχισμένο. Έδειχνε. Έλα όμως που άλλα τα μάτια του λαγού, και άλλα της κουκουβάγιας.

Η κοπελιά είχε μείνει έγκυος, και μετά από κάποιους μήνες κάτι δεν άρεσε στον σύζυγο, που έβλεπε συνεχώς την γυναίκα του να αφήνει το παιδί τους στην μαμά της και να πηγαίνει για ψώνια. Έτσι τουλάχιστον έλεγε στον άντρα της.

Αλλά όταν μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά σου σε πιάνει κρύος ιδρώτας. Έτσι μετά από κάποιες παρακολουθήσεις ο σύζυγος διεπίστωσε ότι η κυρία τον κεράτωνε κανονικά και με τον νόμο.

Μετά τις συνηθισμένες βρισιές, μπουνιές μπινελίκια, και όλα τα σχετικά, ο σύζυγος την κοπάνησε από το σπίτι και επέστρεψε στην εργένικη ζωή. Έλα όμως που υπήρχε και ένα παιδί στην μέση, και εκεί ήταν το μεγάλο μπέρδεμα.

Ο άντρας αρνήθηκε να πληρώνει διατροφή, η γυναίκα τον πήγε στο δικαστήριο και εκεί ο σύζυγος υποστήριξε ότι το παιδί δεν ήταν δικό του. Μάλιστα. Ζήτησε λοιπόν να γίνει τεστ  DNA, και… περιμένω τώρα και εγώ με αγωνία τ’ αποτελέσματα, αφού δράστης και κερατωμένος είναι πασίγνωστοι στην παροικία της Μελβούρνης.

Συζυγικά προβλήματα όμως υπάρχουν παντού. Δεν είναι μόνο στην Αυστραλία, που υπάρχει μια σχετικά ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ πιο χειρότερα.

Την περασμένη Πέμπτη στην πόλη της Καβάλας, μια γυναίκα φαρμακοποιός στο επάγγελμα, ζήτησε από τον επίσημο αγαπημένο της και πατέρα των δύο παιδιών τους να χωρίσουν. Αυτό ήταν.

Ο άντρας της πήγε στο φαρμακείο που είχε η γυναίκα του, και αφού κλείδωσε πόρτες και παράθυρα την τράβηξε στο πίσω μέρος του μαγαζιού και εκεί την στραγγάλισε, αφού όπως είπε στην αστυνομία, του είχε προσβάλει τον ανδρισμό του.

Ο σύζυγος πριν φωνάξει την αστυνομία, προσπάθησε;;;;;; να δώσει τέλος στην ζωή του με κάποιες χαρακιές στα χέρια του και στο στήθος. Τελικά δεν πέθανε, αφού τα τραύματα ήταν μικρά και της… πλάκας.

Ένας που θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του, βρίσκει τον τρόπο να τελειώσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, και δεν παίζει με νυχοκόπτη. Γιατί και να δώσεις τέλος στην δικά σου ζωή χρειάζεται πολύ θάρρος αλλά και μαγκιά.

Και τι είπε ο σύζυγος στην αστυνομία; Ότι η γυναίκα του τον προκάλεσε, όταν του είπε ότι ο γκόμενος που είχε γνωρίσει την ικανοποιούσε τέλεια, σε αντίθεση βέβαια με εκείνον που ήταν μια… αγγαρία.

Όλα αυτά φίλες και φίλοι μου στον 20^ο αιώνα που ο κόσμος έχει πήξει τόσο από γυναίκες, όσο και από άντρες. Και όμως οι παράνομες σχέσεις, είναι αυτές που γράφουν τελικά ιστορία στην καθημερινότητα που ζούμε.

Έχω συναντήσει αμέτρητους τύπους, στην Αυστραλία. Άτομα που έζησα, είτε δίπλα τους, είτε από… μακριά τους. Τους περισσότερους βέβαια τους είχα γνωρίσει στα ξενυχτάδικα της Μελβούρνης, και όχι μόνο

Μέσα στις ταβέρνες, ερχόντουσαν συμπάροικοι που είχαν «φλουκάρει» σε κάποιο τραπέζι χαρτοπαιξίας, σε κάποια ιπποδρομία, ή, ακόμη και στο τατσλόττο.  Άτομα που είχαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, και που ήταν αδύνατο μετά να τα ξεχάσεις.

Ο Στηβ ο Κυπραίος, ήταν ένας από αυτούς. Άγριος τζογαδόρος, που ζούσε από τον τζόγο, κάνοντας τον «ντίλερ» σε τραπέζια της μανίλας. Φοβερή δύναμη στα χέρια του. Έγινε γνωστός, όταν έβαζε στοίχημα πως μπορούσε να λυγίσει με το χέρι του ένα διπλοσέλινο.

Ό Σώτος, ήταν άλλη μια χαρακτηριστική φιγούρα της δεκαετίας του 70. Μάγκας, με μια διάλεκτο δική του, ήταν πασίγνωστος στα ξενυχτάδικα. Τα «Πειραιωτάκια» άλλη μια ιστορία, που ήταν και οι πρώτοι που άρχισαν την προστασία στα ξενυχτάδικα, και αργότερα προστέθηκε και ο “Καραστέργιος” γνωστός καρατερίστας της δεκαετίας του 70, για να προλαβαίνουν τις μπουνιές.

Ήταν όλοι τους άτομα, που μπορούσαν να τα βάλλουν με 40 άλλους ταυτόχρονα, και να βγουν χωρίς γρατζουνιά. Ήταν και ο «Πιστόλας» τζογαδόρος με “ιδιωτική λέσχη”, κάπου στην παραθαλάσσια περιοχή της “Dromana”.

Εκεί μαζευόντουσαν κάθε Παρασκευή βράδυ όλος ο «καλός κόσμος» της Μελβούρνης, για να τιμήσουν την πράσινη τσόχα. Ανάμεσα τους και πάρα πολλές κυρίες, που δούλευαν τότε στα μπουρδέλα του Richmond, και του Collingwood.

Θυμάμαι μια φορά, νομίζω δεκαετία του 80, είχε πάει o «πιστόλας» με μια παρέα να φάνε σε μια ταβέρνα και ζήτησε ρετσίνα. Του πήγαν το μπουκάλι, και ο σερβιτόρος έκανε το «λάθος» να το ανοίξει, πριν το βάλει στο τραπέζι. Αυτό ήταν. Πίστεψε ότι του είχαν βάλλει νοθευμένο μπουκάλι.

Του εξήγησαν ότι τέτοια πράγματα δεν κάνουν στο μαγαζί, και για να ηρεμήσει την κατάσταση, του πρότειναν να του φέρουν ένα άλλο μπουκάλι, και να κλείσει το θέμα εκεί. . Τελικά με την παρέμβαση και της παρέας του, το θέμα έληξε.

Εκτός βέβαια από τους ‘Έλληνες, στα μαγαζιά εκείνα τα χρόνια, πηγαίνανε και κάθε καρυδιάς καρύδι, από άλλες εθνικότητες. Πάρα πολλοί ξένοι, άγνωστοι στους πολλούς, αλλά εγώ τους ήξερα με το…. μικρό τους όνομα, λόγω… δημοσιογραφίας, που μάθαινα τα πάντα από πολλές αστυνομικές πηγές.

==============================================

02 / 05 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα καλό μήνα και με το καλό να υποδεχτούμε και τα νέα Χριστούγεννα και μετά και το νέο έτος. Έτσι θα πηγαίνει η δουλειά από τώρα και στο εξής, μέχρι να αρχίσουμε να βλέπουμε τα χορταράκια ανάποδα.

Η Ελληνική παροικία της Αυστραλίας, ήταν μέσα στην καλή χαρά που λένε, αφού επιστρέψαμε και πάλι σε κάποιο είδος κανονικότητας. Τα ξενυχτάδικα όλα στο φούλ και οι ταβέρνες ειδικά τις γιορτές δεν έπεφτε καρφίτσα.

Οι νεαρές Ελληνίδες, γι’ ακόμα μια φορά κέρδισαν τις εντυπώσεις στις βραδινές τους εξόδους. Καιρός ήταν γιατί είχαν… στεγνώσει. Ευτυχώς όμως που τα μαγαζιά καλοπισμού, δούλευαν μέχρι τα μαύρα μεσάνυχτα προκειμένου να εξυπηρετήσουν την εκλεκτή τους πελατεία.

Και μετά τα…  ενθαρρυντικά αυτά λόγια, ας περάσουμε τώρα και στα πιο σοβαρά. Καλά κρατάει μέχρι στιγμής, ο πόλεμος στην Ουκρανία. ”Καλά” το λες πάνω στην κουβέντα… Καθόλου καλά που συνεχίζεται.

Και έγινε πλέον… συνήθεια, μια χωνεμένη καθημερινότητα κοντά στ’ άλλα ευχάριστα και εύπεπτα. Με ανοιχτό στόμα καταπίνουνε και τον πόλεμο, που μπήκε στον τρίτο μήνα, γύρευε πόσο θα τραβήξει ακόμα…

Όλοι περίμεναν, δηλαδή αυτό κυκλοφορούσε όλο αυτό το διάστημα, όταν έκανε το ντου στην Ουκρανία ο Πούτιν, πως το νταηλήκι του είναι ζήτημα ημερών. Σήμερα αύριο η Ουκρανία θα σηκώσει τα χέρια, θα παραδοθεί στον ρωσικό στρατό.

Ένας Έλληνας στρατηγός, άνθρωπος της δουλειάς, συνταξιούχος σήμερα, βγήκε στην τηλεόραση, και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: Τι είναι αυτά που λέτε… ρε λαμόγια; Για τούτο και για κείνο το λόγο το πράμα θα κρατήσει μέρες, μήνες και βάλε…

Ας είναι η Ρωσία πιο ισχυρή, δεν είναι καθόλου εύκολο να μπει μέσα στην Ουκρανία. Και βγήκε τις προάλλες, η 47χρονη κυρία Liz Truss, πολύ σοβαρή πολιτικός, η υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας και λέει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα κρατήσει δέκα χρόνια. Καθόλου παράξενο γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν. Δηλαδή;

Πόλεμος σημαίνει μπίζνες. Πρώτα αυτό, και μετά όλα τα άλλα. Κάποιοι κονομάνε από τον πόλεμο. Έχουν στρώσει τη μπίζνα πριν ξεκινήσει η βρωμοδουλειά, αλλά και στην πορεία μπαίνουν στο κόλπο κι άλλα οργανωμένα συμφέροντα.

Και γίνεται κανονικά το παιχνίδι την ίδια στιγμή που άλλοι σκοτώνονται, και άλλοι πολεμάνε υπέρ πίστεως και πατρίδας. Παιχνίδι ενεργειακό, πολεμικού υλικού για να περιοριστούμε στα χοντρά.

Καθόλου περίεργο λοιπόν, ο Πούτιν να μην τον συμφέρει να κλείσει το λογαριασμό. Να τον βολεύει η τύχη του πολέμου να είναι σε εκκρεμότητα. Βλέποντας και κάνοντας. Το ίδιο και μάλιστα με τόνο, πιστεύω και εγώ. Ο πόλεμος είναι μπίζνες. Άλλους τους φτιάχνει και άλλους τους στέλνει στον τάφο.

Τέρμα όμως και οι μάσκες φίλες και φίλοι, που φορούσαμε για περισσότερα από 3 χρόνια, εξ’ αιτίας του κορονωϊού. Έλα όμως που κάποιοι επιστήμονες τώρα τελευταία, έχουν αρχίσει και βγάζουν τα εμβόλια για τον κορονοϊό βλαβερά.

Βέβαια πάντα θα υπάρχουν οι αντιθέσεις στην ζωή μας. Και οι επιστήμονες πάντα θα πρωταγωνιστούν και θα έχουν και τον πρώτο λόγο. Όχι βέβαια για το καλό μας, αλλά πολύ περισσότερο, για το πιο εμβόλιο κάνει το λιγότερο κακό.

Λένε ότι όλα τα εμβόλια, τα φάρμακα, και τις δοκιμές τους οι επιστήμονες, τις εφαρμόζουν πρώτα στα ζώα, και ανάλογα με τ’ αποτελέσματα, τις πλασάρουν μετά στους ανθρώπους. Πρώτα λοιπόν πειράματα στα ζώα.

Όχι, βέβαια, για να κάνει καλύτερη τη ζωή τους. Ούτε για να βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων. Για την κονόμα γίνονται όλα αυτά. Για τα τεράστια, τα ατελείωτα κέρδη γίνονται ΝΟΜΙΜΑ τα πειράματα σε πιθήκους γάτους και σκύλους, κουνέλια και ποντικούς, ψάρια και πτηνά.

Πειράματα στα ζώα σημαίνει, να το πούμε κυριλάτα, ”κακοποίηση” των πλασμάτων που δεν έχουν Θεό. Σύμφωνοι, και τα γαϊδούρια και τις φάλαινες, τα πρόβατα και τα δελφίνια, ο Θεός τα δημιούργησε, όμως τουλάχιστον μέχρι σήμερα έχει λησμονήσει να αποστείλει έναν προφήτη, έναν σωτήρα.

Τα καίνε τα ζώα στα πειράματα οι λευκές φορεσιές που σπούδασαν σε πανεπιστήμια, και στον τοίχο έχουν καρφώσει πτυχία και βραβεία. Τα μαστόρια της επιστήμης με τη ”βοήθεια” των ζώων φτιάχνουν φάρμακα και καλλυντικά.

Σπάνε τα κόκαλα των ζώων, τα δηλητηριάζουν. Χωρίς να τα ναρκώνουν, τους προκαλούν πόνο, ασφυξία, ότι πιο ακραίο, χωρίς όρια βασανισμό. Και, για να μην ενοχλούν τους εργαστηριακούς ερευνητές με τα ουρλιαχτά τους τα πειραματόζωα, τους αφαιρούν τις φωνητικές χορδές.

Το «κτήνος» το κουβαλάει μέσα του από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του ο άνθρωπος. Γιατί λοιπόν να κωλώσει σε ολοκαυτώματα των ζώων, όταν στο παρελθόν έχει ξανακάνει το ίδιο σε συνανθρώπους του; Και θα το ξανακάνει.

Μόνο μια κουβέντα εδώ: Μια βόλτα στα επιστημονικά εργαστήρια των πολυεθνικών, όπου δολοφονούνται εκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο, θα τολμήσει μόνο αυτός που αντέχει τη φρίκη.

Θα συναντήσει ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο, επιθέσεις ηλεκτροσόκ, πανίσχυρα παυσίπονα, στο αίμα των ποντικών, για να δουν τις αντιδράσεις τους. Ο νόμος του ισχυρού. Του ανθρώπου. Στον όποιον ο Υιός του Θεού συνέστησε Αγαπάτε Αλλήλους. Θεία Κωμωδία. Φαρσοκωμωδία θα την έλεγα καλύτερα.

Σχεδόν σε καθημερινή βάση μαθαίνουμε ότι «φεύγει» απ’ την ζωή και ένας γνωστός μας. Μπορεί την προηγούμενη μέρα να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και να πίναμε καφέ, και την άλλη μέρα να μαθαίνουμε ότι είχε πεθάνει.

Το κακό για όλους μας είναι, ότι κανένας μας δεν «πιστεύει» ότι ήρθε η ώρα του. Όλοι μας λέμε ότι θα ζήσουμε 100 χρόνια και βλέπουμε τον θάνατο μόνο για τους άλλους. Από την μια πλευρά η αισιοδοξία είναι καλή, ειδικά όταν δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας. Από την άλλη όμως αυτή η αισιοδοξία οδηγεί πολλούς ανθρώπους σε καταχρήσεις αδιαφορώντας για το αύριο.

Περάσαμε και τις γιορτές του Πάσχα και ετοιμαζόμαστε πλέον για τα… Χριστούγεννα. Έτσι μάθαμε από μικροί, έτσι συνεχίζουμε και σήμερα. Πιτσιρικάδες βέβαια περιμέναμε αυτές τις γιορτές, γιατί δεν θα πηγαίναμε… σχολείο.

Σήμερα όμως και μετά από κάποιες δεκαετίες που μας ξεπέρασαν, εν, ριπή οφθαλμού,  περιμένουμε αυτές τις γιορτές, ίσως για κάποιο ταξίδι, μπορεί και για μια εκλεχτή εκδήλωση, γιατί όχι και μια έκπληξη στα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Τώρα απ’ την άλλη πλευρά, υπάρχει και μια πολύ σωστή Ελληνική παροιμία που λέει, ότι  όταν ο χάρος ακούει τους ανθρώπους να μιλάνε  για μελλοντικά σχέδια γελάει. Και πολύ σωστά λένε, γελάει καλύτερα, αυτός που γελάει τελευταίος.

Η περιοχή του Oakleigh, έχει γίνει πλέον πασίγνωστη, ακόμα και σε κατοίκους που έρχονται από κάποιες μακρινές συνοικίες. Τις προάλλες συναντήθηκα εντελώς τυχαία, και σχεδόν μετά από μια δεκαετία, με έναν παλιό ποδοσφαιρόφιλο, που είχε κατέβει από το St, Albans απλά και μόνο για να γνωρίσει την περιοχή.

Και τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε καθημερινά μπροστά μας, τουλάχιστον όσοι από εμάς μένουμε κοντά στην περιοχή έχουμε μάθει τα μαγαζιά, μας έχουν μάθει και οι μαγαζάτορες, και γενικά γινόμαστε ένα.

Κάνεις μια βόλτα στην συγκεκριμένη περιοχή και πολλές φορές, δεν βρίσκεις καρέκλα, ειδικά όταν ο καιρός είναι καθαρός και ηλιόλουστος. Γενικά πάντως είναι μια καλή περιοχή, που βοηθάει και το γεγονός, ότι οι καταστηματάρχες κρατάνε και τις τιμές τους σε χαμηλά σχετικά επίπεδα.   

Πάντα ήμουνα εναντίον των βεγγαλικών και των κροτίδων. Ίσως επειδή μικρός γλίτωσα τα δάκτυλά μου, όταν έσκασε μια κροτίδα πριν την ώρα της στα χέρια μου. Τώρα μαθαίνω, ότι ο πόλεμος των βεγγαλικών και των κροτίδων, δημιουργεί πολλά προβλήματα και στα ζώα.

Ειδικά τα σκυλιά και οι γάτες τρέχουν να κρυφτούν μόλις ακούσουν τον πρώτο μπαμ. Στην ίδια κατηγορία τώρα βρίσκονται και τα πουλιά, που προσπαθούν να απομακρυνθούν, όταν αρχίσουν τα πρώτα βαρελότα.

Το έθιμο αυτό βέβαια δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ, όσο και αν είναι επικίνδυνο. Ας μην ξεχνάμε επίσης και πόσους τραυματισμούς, αλλά και πόσους θανάτους έχουμε συναντήσει και μέσα στα γήπεδα, από αδέσποτες φωτοβολίδες.

Πέρασε και η εβδομάδα των Παθών.  Έτσι την λένε όλοι, επειδή υπέφερε ο Χριστός μέχρι το Τετέλεσται στον Σταυρό καρφωμένος. Και την Ανάσταση του Κυρίου, τη λύτρωση του γιορτάζουν οι άνθρωποι, οι οποίοι βέβαια δεν βασανίστηκαν καθόλου όπως ο Ιησούς.

Ο οποίος Ιησούς πέταξε στους ουρανούς χωρίς να γνωρίζει κανείς αν το πανηγύρισε πράγματι επειδή αναστήθηκε, όπως κάνουν για 2 χιλιετίες οι πιστοί της χριστιανοσύνης με κοψίδια κα καψουροτράγουδα.

Ερώτηση: Υπάρχει Θεός; Δεν αποκλείεται και να υπάρχει. Το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει, τουλάχιστον έτσι όπως τον έχουν συλλάβει στη σκέψη και τη φαντασία τους τα δίποδα.

Αυτή είναι η απάντηση σε όποιον χρησιμοποιεί τη λογική, και ακόμα έχει επίγνωση της ανθρώπινης παρουσίας και των πολιτισμών που σημάδεψαν την Ιστορία τα τελευταία 7.000 χρόνια.

Ανοησία είναι να συμφωνήσει κανείς ότι πράγματι υπάρχει Θεός μόνο και μόνο, επειδή αυτό νομίζουν, εκείνοι που τον φοβούνται. Ή τουλάχιστον εκείνοι που σφάζουν εκατομμύρια αρνιά το Πάσχα.

Πρώτον: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από τη θρησκεία, την κάθε θρησκεία.. Δεύτερον: Και μόνο ότι η προδιάθεση για τυφλή πίστη σε κάθε δόγμα, σε όποιο δόγμα, είναι χαραγμένη βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, αποδεικνύει κραυγαλέα το πόσο ατελές πνευματικά και αδύναμο είναι το τελειότερο πλάσμα του δημιουργού..

Κανονικά η κουβέντα δεν χρειάζεται να πάει παρακάτω. Ότι άλλο πεις κινδυνεύεις να πέσεις στο λούκι της δυαδικής αντιπαλότητας που δεν βγάζει πουθενά. Ή που σε στέλνει κατευθείαν στο σκοτάδι, πολύ μακριά από το φως.

Υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει Θεός – η αντιπαλότητα. Βεβαίως παίζει η πιθανότητα να υπάρχει. Όπως παίζει να μην είναι ο Θεός έτσι όπως τον θεωρούν οι πιστοί. Να είναι αλλιώς. Εντελώς διαφορετικό έργο.

Κατόπιν τούτου, γιατί να πεις ότι δεν υπάρχει; Το φρόνιμο είναι να πεις: «Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, Δεν με καλύπτει η πίστη εκείνων που έχουν βγάλει τελικό συμπέρασμα». Την ίδια στιγμή όμως, δεν με κερδίζουν και οι άθεοι, οι οποίοι στο φινάλε στηρίζουν την αθεΐα τους στην αντιπαράθεσή τους, αν όχι στην αντιπαλότητα, με τις θεούσες.

Το άξιο παρατηρήσεως στους ”ιερείς” της στρατευμένης αθεΐας, στους απόστολους της άρνησης ή της αμφισβήτησης του Θεού, όχι και του θείου…, και μαγκιά τους…, είναι ότι δεν κάνουν προσηλυτισμό, όπως οι θεούσες.

Σκέπτονται και ομιλούν φιλοσοφικά, και επιστημονικά, όμως ποτέ θρησκευτικά. Ποτέ οπαδικά. Δεν κολλάει για θρησκευτική γιορτή το Πάσχα. Όχι πως δεν έχει μεγαλείο και ατέλειωτο μυστήριο το Πάσχα, που προσφέρεται να ψάξεις το νόημα της υπάρξεως, ακριβώς όπως όταν προσεγγίζεις στοχαστικά μια αρχαία τραγωδία.

Οι πιστοί, όμως, αντιμετωπίζουν το Πάσχα ως μια πολύ καλή ευκαιρία για παρέα, για γλέντι, γιατί είναι διήμερο, τριήμερο τετραήμερο αργίας, και δεν τους ακουμπά εσωτερικά το περιεχόμενο του κορυφαίου έργου της ορθοδοξίας.

Αναφέρομαι συγκεκριμένα στους Έλληνες, όχι σ’ άλλους πιστούς, καθολικούς και σία. Γιατί, λοιπόν, να χαρακτηρίσω γνήσιο θρησκευτικό event το Πάσχα όταν ο κόσμος δεν πάσχει για το Θείον Δράμα και περιμένει πώς και πώς να ορμήσει στα κοψίδια από τη σούβλα ακούγοντας σκυλάδικα τραγούδια; Άσματα ασμάτων σκύλων, και ότι πιο φτηνό και άξεστο τραγούδι.

Τελικά, οι μάζες αρνούνται τα φρικτά εγκλήματα που πιστώνονται στον Θεό από τις άγιες γραφές του εβραϊσμού και του χριστιανισμού. Ούτε δέχονται τις τερατολογίες με τις οποίες στολίστηκαν οι διάφορες θρησκείες προκειμένου να προκαλούν το δέος των πιστών.

Τελικά, τι ακριβώς πιστεύει ο άνθρωπος; Η δική μου απάντηση: Τίποτα. Δεν είναι ικανός για αληθινή πίστη και φωτισμένη αφοσίωση ο άνθρωπος. Απλά και στην τύφλα του έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου.

Το παπαδαριό έχει πάθει την πλάκα του με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ένα χριστιανικό κράτος του ευσεβούς Βραδιμήρου Πούτιν δυο μήνες κομματιάζει το αδελφό κράτος της Ουκρανίας. Όχι απλά χριστιανοί Ρώσοι και Ουκρανοί, είναι και ορθόδοξοι.

Και μέρες άγιες και πασχαλινές που περάσανε όλοι τους, τι να πουν και τι να δικαιολογηθούν οι αρχιερείς της παραμύθας; Στην πραγματικότητα να δηλώσουν την ανυπαρξία τους. Την αδυναμία της πίστης τους και την ανικανότητα της επίδρασης του Θεού, του Χριστού, που θυσιάστηκε να σώσει τον άνθρωπο, αλλά δεν κατάφερε να αποσοβήσει την εισβολή στην Ουκρανία.

Ναι, είναι της πλάκας ότι τολμάνε να πούνε οι επικεφαλής των εκκλησιών. Είναι ντροπή, για να μιλάμε σοβαρά,  αυτά που βάζουν στο στόμα τους Πάπας της Ρώμης, ο οικουμενικός πατριάρχης της ορθοδοξίας κι ο άλλος ο βαρύμαγκας, πατριάρχης κι αυτός της Ρωσίας.

Να κρυφτούν, δηλαδή να το βουλώσουν. Δύσκολο όταν πουλάνε θρησκευτική πίστη και Θεό, όταν γίνεται το δράμα της Ουκρανίας. Και λένε αηδίες. Σάχλες. Δεν έχουν τα άντερα να καταδικάσουν τον Πούτιν.

Ο δε Κύριλλος, ο των πασών των Ρωσιών πατριάρχης, βρήκε την ευκαιρία να κάνει επίδειξη εξουσίας. Ότι είναι υπεράνω του οικουμενικού πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ότι αυτός και ο Πάπας της Ρώμης είναι οι αρχηγοί των δυο μεγαλύτερων εκκλησιών.

Ο πάπας της Ρώμης όλων των καθολικών πιστών της γης, ο Κύριλλος των Ρώσων, όλων των Χριστιανών του κόσμου. Και δεν πέφτει φωτιά να τους κάψει, μήπως και γλιτώσει και η ανθρωπότητα.

=============================================

25 / 04 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα σας και καλή μας εβδομάδα. Θα ξεκινήσω σήμερα την στήλη με μια πολύ μεγάλη κουβέντα που μου είχε πει κάποτε ο συγχωρεμένος ο παππούλης μου για τις γυναίκες, και την οποία κουβέντα, την θυμήθηκα πρόσφατα με ένα γεγονός που έγινε πριν λίγο καιρό, σε σπίτι φίλου μου.

Το παλικάρι σχεδόν νιόπαντρο, διεπίστωσε κάποια στιγμή, ότι η αγαπημένη του γυναίκα, με παπά και με κουμπάρο και με πολυέξοδο γάμο, τον κεράτωνε κανονικά. Κάτι που πληροφορήθηκε εντελώς τυχαία από κάποιον άλλον φίλο του.

Βέβαια ούτε ο πρώτος είναι στην παροικία μας που τρώει το κέρατο σύννεφο, αλλά ούτε θα είναι και ο τελευταίος, αφού ο κανόνας της ζωής, συνεχίζεται κανονικά. Επόμενο είναι φυσικά, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, που το κέρατο βλέπει το φως της… δημοσιότητας, το ζευγάρι να χωρίζει τα τσανάκια του.

Εδώ όμως μιλάμε για μια ειδική περίπτωση. Το παλικάρι με μια δουλίτσα συνηθισμένη, η κοπελιά με ένα κορμί πολλά κυβικά, και με αμέτρητα χιλιόμετρα περπατημένη, για όσους τουλάχιστον την γνώριζαν. Πιο πολύ χρόνο αφιέρωνε στην προσωπική της εμφάνιση παρά στο σπίτι της.

Άργησε βέβαια ο άντρας της να πάρει χαμπάρι, ότι κάτι έπαιζε, αλλά η γυναίκα του πάντα τον καθησύχαζε. Αγάπη μου μας ζηλεύουν, γι’ αυτό και τα λένε. Έλα όμως που το κορίτσι πούλαγε την κορμάρα της, όπου έβρισκε χοντρό πορτοφόλι.

Πάντα ντυμένη τελευταία λέξη της μόδας, και κορμί βελούδινο. Είπαμε όμως ότι τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν και βαρβάτους… πισινούς. Και εδώ θυμήθηκα τα λόγια του παππούλη μου. Εγγονέ μου, μου μου έλεγε, να θυμάσαι μόνο ένα πράγμα:

Αν θέλεις γυναίκα με πολλά κυβικά κορμί, πρέπει να έχεις και το ανάλογο πορτοφόλι. Το παλικάρι το κορμί το είχε δίπλα του, εμφάνιση είχε, αλλά από πορτοφόλι δεν τράβαγε. Και το μωρό έριξε άγκυρα σε χοντρό (και μάλιστα παντρεμένο) πορτοφόλι και περνάει μια ζωή φανταστική.

Το διαζύγιο πλέον είναι μια τυπική διαδικασία. Το κορμί περνάει μια χαρά, και ο σύζυγος επέστρεψε στο σπίτι του μπαμπά και της μαμάς, όπου τουλάχιστον θα βρίσκει ένα ζεστό πιάτο φαγητό, να τον περιμένει επάνω στο τραπέζι.

Πέθανε στα 30 του ένα παλληκάρι της Μελβούρνης, που ήταν γεμάτο ζωή και υγεία και στο Facebook, λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι, μετέδωσαν την απίθανη πληροφορία. ”ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ”.

Μάλιστα. Δεν έγινε λοιπόν, κάποιο πάρτι, ένα γλέντι για τον ξαφνικό, τον απροσδόκητο χαμό του νέου. Όχι τέτοια πράγματα. Έχασε τη ζωή του ένα παλικάρι και τα τσακάλια της παροικίας μας ανακάλυψαν, ότι προέκυψε θρήνος στην οικογένεια.

Δεν γράφεται ρε παλικάρια αυτό το πράγμα. Ότι θρήνος σκέπασε την οικογένεια του άτυχου νέου. Το αυτονόητο. Χάσανε ένα παλικάρι, που δεν είχε γνωρίσει ακόμη την ζωή. Τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η οικογένεια, να χορεύει πάνω από το φέρετρο;

Χάνει ο άλλος το καμάρι του, το σπλάχνο του, και θα παρηγορηθεί επειδή είναι στο… πλευρό του ένας άγνωστος του Facebook, από το πουθενά. Λείπει δυστυχώς η σκέψη από την παροικία μας. Τη θέση της έχει πάρει ένα νεκροταφείο, και όποιον πάρει ο χάρος.

Να κάνω μια μικρή παρένθεση, με κάτι που μόλις μου ήρθε στο μυαλό μου. Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Πως θα ήταν ο κόσμος, αν οι άνθρωποι ήξεραν, ότι δεν θα πέθαιναν ποτέ. Θα σταματήσω λοιπόν να το σκέφτομαι….

Η γέννηση, η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση. Ο κύκλος της ζωής. Όλα δεμένα άρρηκτα με τη Γή, τον Ήλιο, την Σελήνη, τα αστέρια και τον κόσμο γύρω μας. Τι Αρμονία, όταν η Φύση, η Γνώση και η θρησκευτική μας συνείδηση γίνονται Ένα. Τι γλυκό συναίσθημα.

Γιατί άραγε, τόσες χιλιάδες χρόνια δεν έχει καταφέρει η αρμονία αυτή να ηρεμήσει την σκληρή ψυχή μας; Και ξέρετε κάτι; Όλα αυτά τα γνώριζαν οι πολιτισμοί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μην με ρωτήσετε πως. Δεν έχω την απάντηση.

Κάτι μου λέει όμως ότι ο φόβος και η άγνοια δαμάστηκαν πολύ καλύτερα σε εποχές που η γνώση και η πίστη δεν αντιμάχονταν η μία την άλλη, αλλά ζούσαν μαζί στις ψυχές των ανθρώπων και στις σκηνές των μάγων της φυλής.

Σήμερα όμως φοβόμαστε πιο πολύ από τότε. Μάθαμε να μην πιστεύουμε στα θαύματα. Και όμως: τα πάντα γύρω μας είναι ένα θαύμα.

Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στο νεκροταφείο του Springvale. Εκεί βλέπεις πολλά πράγματα που συμβαίνουν δίπλα μας, αλλά δεν τα… βλέπουμε. Σχεδόν μια φορά την εβδομάδα, μια νεαρή σχετικά Ελληνίδα, επισκέπτεται τον… τάφο της.

Έμαθα από κάποιον άλλον επισκέπτη, ότι η κοπέλα αντιμετωπίζει πολλά ψυχολογικά προβλήματα, από τον καιρό που έχασε τους γονείς της. Έχει μείνει πλέον εντελώς μόνη. Μάλλον αυτή και ο τάφος της.

Φροντίζει λοιπόν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα να πηγαίνει και να κάθεται πάνω στο χώμα και να μιλάει στον εαυτό της. Χωρίς να είμαι γιατρός, πιστεύω ότι η κοπέλα χρειάζεται υποστήριξη.

Δεν γνωρίζω αν την έχει, αλλά σίγουρα η μοναξιά της κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Και θυμήθηκα με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, μια επίσκεψη που είχα κάνει, σ’ ένα χωριό της Πελοποννήσου.

Τα Σταμνά το όνομα του χωριού, και εκεί πρωτοάκουσα ότι κάποιοι κάτοικοι πολύ πριν πεθάνουν φτιάχνουν τον τάφο τους. Ετοιμάζουν κανονικά την ταφόπλακα, την μαρμάρινη, στην οποία αναγράφεται το όνομά τους, και η χρονολογία γέννησής τους.

Όταν με το καλό θα πάει ένας στον άλλον κόσμο, η γυναίκα του, το παιδί του, ο παπάς της ενορίας θα φροντίσει να χαραχθεί και το έτος θανάτου. Είχα ζητήσει να πάω στο νεκροταφείο του χωριού, για να δω με τα μάτια μου τάφους ανθρώπων που δεν είχαν πεθάνει.

Την άλλη μέρα συνάντησα στο καφενείο κάποιον που δεν ήταν μελλοθάνατος, εννοώ ότι ο άνθρωπος δεν είχε πρόβλημα υγείας, όμως θα ήταν κοντά στα 80.

Τον ρώτησα γιατί παρήγγειλε τον τάφο του πριν την ώρα του. Και η απάντηση που πήρα: “Γιατί να μην κάνω εγώ αυτή τη δουλειά τώρα που νιώθω καλά, και να την φορτωθεί μετά  η γριά μου;…”

Ύστερα όμως αγαπητέ μου, είναι και το άλλο…”. -Ποιο είναι το άλλο, ρώτησα με απορία. “Ήθελα να διαλέξω το μέρος που θα με θάψουν, μου είπε με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Αν πρόσεξες ο δικός μου τάφος είναι κάτω από μία μουριά κι όταν σκάει μύτη τα χαράματα ο ήλιος, οι πρώτες ακτίνες θα έρχονται πάνω μου…”.

Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό όταν πληροφορήθηκα ότι ένας συμπάροικος που είχε μείνει μόνος στην ζωή, μετά από 2 αποτυχημένους γάμους, είχε προπληρώσει το τραπέζι της κηδείας του, για 50 άτομα σε ταβέρνα του Richmond. Και το πιο ωραίο, είχε ετοιμάσει και την λίστα των… προσκεκλημένων του.

Πέρασε λοιπόν και το Πάσχα, και περιμένουμε τώρα το επόμενο φαγοπότι. Κακά τα ψέματα φίλοι μου. Οι γιορτές και τα πανηγύρια είναι μόνο για φαγοπότι και πιοτό. Γι’ αυτό και πολλοί συμπάροικοι, μετά τις γιορτές καταλήγουν σε κάποιο νοσοκομείο.

Είναι καλά να μην μας πιάσει αυτό που λέγεται λαιμαργία. Το μάτι του ανθρώπου, από την ημέρα που θα γεννηθεί, μέχρι την ημέρα που θα κλείσει τα μάτια του, θα είναι αχόρταγο.

Και δεν αναφέρομαι μόνο για το φαγητό. Ο άνθρωπος γενικά είναι αχόρταγος με ότι υπάρχει δίπλα το. Καινούργιο σπίτι, καινούργιο αυτοκίνητο, καινούργια ρούχα, ταξίδια κάθε τόσο, και μετά άντε πάλι από την αρχή. Μέχρι να κλείσει ο κύκλος που έλεγα.

Και τελειώνω για σήμερα με την είδηση που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε, για την μητέρα που κατηγορείται ότι σκότωσε το παιδί της στην Πάτρα, ενώ τώρα οι αρχές ξεθάβουν και τα άλλα δύο παιδιά, που είχαν πεθάνει κάτω από περίεργες συνθήκες, για να προχωρήσουν σε νέες έρευνες.

Το δικό μου ερώτημα όμως είναι ένα και μοναδικό. Αφού είχατε υποψίες, ότι η μάνα έκρυβε πολλά μέσα της, γιατί δεν κάνατε τις έρευνες από την πρώτη στιγμή. Τι ήταν αυτό που σας εμπόδιζε.

Πεθαίνει ένα παιδί, πεθαίνει ένα δεύτερο, πεθαίνει και το τρίτο, και το κράτος αποφασίζει μετά και τον τρίτο θάνατο, να κάνει το αυτονόητο: Να προχωρήσει σε νεκροψία / νεκροτομή, για να βρεθούν τα αίτια.

Την ίδια στιγμή θα ξεθάψουν και την σπιτονοικοκυρά του διαμερίσματος που έμενε η μάνα με τα παιδιά της, γιατί υπάρχουν υποψίες, ότι και αυτή η γυναίκα, δεν είχε φυσιολογικό θάνατο.

Όχι δεν ζούμε σε τριτοκοσμική χώρα. Μιλάμε για την Ελλάδα, που ενώ δίδαξε πολιτισμό, δεν κράτησε κάτι και για τον εαυτό της. 4 θάνατοι που πέρασαν στα βιβλία σαν φυσιολογικοί, αλλά τώρα λένε ότι είναι ύποπτοι.

Καλή συνέχεια και προσοχή στους δρόμους.

===============================================================================

18 / 04 / 2022

Έφτασε και το Πάσχα. Μέχρι χθες, είχαμε Χριστούγεννα. Το Πάσχα όμως είναι ταυτισμένο με την ανάσταση. Με την ελπίδα. Παραμύθια. Για τους περισσότερους είναι μια γιορτή σκέτη. Και αν η εν λόγω θρησκευτική γιορτή έχει κάποιο νόημα, βαθύτερο ή επιφανειακό, δεν το ψάχνουν. Στο φινάλε, μη ζητάμε πολλά από τους ανθρώπους. Γιορτή είναι το Πάσχα και το χαίρονται, μέχρι εκεί.

Λίγο να το σκαλίσουν το πράμα, τότε πάει μέχρι το θάνατο. Έτσι είναι. Δεν θα σταθούμε μόνο στην φιγουράτη, ανάσταση. Προηγείται ο θάνατος. Τον ρωτάς όμως τον άλλον, που γι’ αυτόν το Πάσχα είναι γιορτή, καθισιό, φαγητό, ποτό και μουσική, αν γουστάρει να βάλει στο λογαριασμό το θάνατο;

Πέθανες, τελείωσες. Όχι, δεν ισχύει αυτό, για τη θρησκεία. Δεν υπάρχει θάνατος, τέλος, κηδεία, τάφος, κλάμα. Αυτό, μάλιστα, το τελευταίο ισχύει μόνο για τους άλλους, όχι για τον αυριανό πεθαμένο. Χωμένος μέσα στο χώμα ούτε λυπάται, ούτε αισθάνεται κάτι.

Η θρησκεία όμως επιμένει στα δικά της, πως δεν υπάρχει θάνατος, και αν υπάρχει είναι μόνο για να σου θυμίσει την ελπίδα της ανάστασης, της αναγέννησης, της ξαναγέννησης, της συνέχειας.

Πέθανες, αλλά δεν έχεις πεθάνει. Να, το νόημα του Πάσχα. Ο άνθρωπος, όμως, δεν συμβιβάζεται με το νεκροταφείο. Όσο ζει δεν θέλει να σκέφτεται πως υπάρχει στο έργο και ο θάνατος. Ναι, πράγματι, πεθαίνει κόσμος, καμιά αντίρρηση, αλλά όχι ότι το καμπανάκι κτυπάει και για τον ίδιον. Τον θαρρεί ξένο πράμα τον θάνατο. Και παραμένει ξένο, φτου και μακριά, ακόμα και στη βαριά του αρρώστια.  

Για να αντιληφθεί κανείς ποιος είναι ο άνθρωπος, αρκεί να λάβει υπόψιν, ότι ο φουκαράς ο Χριστός υποχρεώθηκε να κάνει θαύματα. Αυτή είναι η αιώνια κατάντια του ανθρώπου. Αιώνια διότι αυτό το κόλπο ισχύει μέχρι σήμερα. Για να πιστέψει ο άνθρωπος θέλει… θαύμα. Ένα ψέμα, δηλαδή. Κάτι απίθανο. Εξωπραγματικό.

Σου λέει την αλήθεια. Και τον γράφει. Χωρίς θαύμα, ο τυφλός να ξαναδεί, ο κατάκοιτος να παίξει ματς σε τελικό κυπέλλου, η αλήθεια είναι άχρηστη. Για τον άνθρωπο, από τον Αδάμ κρατάει αυτό, καμιά αλήθεια δεν αξίζει η αλήθεια του θεανθρώπου αν δεν πέσει από κοντά και το… θαύμα. Κάτι αλλόκοτο, αφύσικο. Ότι ο δάσκαλος, που κουβαλάει την αλήθεια, να μας κάνει και τα μαγικά του. Διαφορετικά δεν θα τον ακολουθήσουμε.

Κανονικό θεατρικό έργο στήθηκε μ’ όλα του, προκειμένου να κόβει εισιτήρια. Ότι δικάστηκε, σταυρώθηκε, πέθανε, αναστήθηκε. Και χρειάζεται μια φορά το χρόνο να επαναλαμβάνεται η παράσταση, για να κρατιέται ζωντανή και ζεστή η πίστη του πιστού.

Πάμε τώρα στην συνέχεια. Ιερείς ομοφυλόφιλοι. Γνωστό από τα αρχαία χρόνια. Από τότε που γεννήθηκαν οι θρησκείες. Υπάρχουν ρασοφόροι και παιδεραστές. Άλλη κατηγορία αυτή. Την πέφτουν σε αγοράκια και κοριτσάκια. Και επειδή στο παπαδαριό πολλοί, πάρα πολλοί νικιόνται από τον πειρασμό της σάρκας, έχουν ανακαλύψει το κόλπο της συγχώρεσης. Τόσο απλά.

Την κάνει ο άγιος άνθρωπος, και αφού ξεσκιστεί με ανήλικα παιδάκια, ζητάει στην συνέχεια την κατανόηση του μεγαλοδύναμου, και καθάρισε. Άμα λάχει ρίχνει και μια εξομολόγηση και ξαλαφρώνει από την αμαρτία, για την οποία επιτόπου έχει επιθυμία να την… επαναλάβει.

Αμέτρητα περιστατικά διαβάζουμε καθημερινά, ότι συμβαίνουν στους απανταχού Εκκλησιαστικούς χώρους. Στην λίστα βρίσκεται φυσικά και η εκκλησία της Αυστραλίας, με υποθέσεις τις οποίες ζούμε από κοντά. Από πολύ κοντά θα έλεγα.

Δεκάδες κληρικοί στην Εκκλησία της Αυστραλίας, έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλικές επιθέσεις, βιασμούς, και πορνογραφία. Άλλοι δικάστηκαν, άλλοι πέταξαν τα ράσα τους, και άλλοι πλήρωσαν για τις αμαρτίες τους. Και όλοι τους ήταν υπεράνω κάθε υποψίας.

Κανείς δεν περίμενε ότι ένας από τους πιο γνωστούς κληρικούς της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, και από τα «αγαπημένα» παιδιά της Μελβούρνης, ο Ανδρέας Παπαδημητρόπουλος που λειτουργούσε στην Εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης στην περιοχή του East Malvern, στην περιοχή της Μελβούρνης, θα τον συλλάμβανε η αστυνομία με χειροπέδες στα χέρια, για σεξουαλική επίθεση σε μια ανήλικη κοπέλα.

Δεν ήταν φυσικά ο πρώτος, αλλά ούτε θα ήταν και ο τελευταίος. Στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα λαμβάνουμε σχεδόν σε καθημερινή βάση πολλές καταγγελίες για κληρικούς, που δείχνουν ανάρμοστη συμπεριφορά, με τον έναν ή, με τον άλλον τρόπο. Και τι δεν μας καταγγέλλουν για συγκεκριμένες περιπτώσεις, που οι περισσότερες αφορούν κληρικούς μιας συγκεκριμένης σχετικά ηλικίας.

Δεκαετία του 90, και ένας από τους ανερχόμενους κληρικούς της Αρχιεπισκοπής, «πετάει» τα ράσα του για να παντρευτεί την γυναίκα που του πήρε τα μυαλά. Ο συγκεκριμένος κληρικός με μια απλή επιστολή, γνωστοποιούσε στους ανωτέρους του, ότι επιστρέφει στους «λαϊκούς», αφού δεν μπορούσε να συνεχίσει τον μοναχικό βίο.

Τότε η αρχιεπισκοπή είχε βγάλει και μια ανακοίνωση, που ενημέρωνε τους πιστούς, ότι ένα «θαύμα» που είχε γίνει στο περιβόλι της οικογένειας, και τα περιστέρια είχαν πετάξει 20δόλαρα, ήταν μια απάτη και να μην επισκέπτονται την συγκεκριμένη περιοχή.

Αυτό ήταν ένα από τα δεκάδες περιστατικά που μαθαίναμε σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μια άλλη περίπτωση, ήταν και ενός άλλου συμπάροικου από τα παραλιακά προάστια της Μελβούρνης, που αφού δεν κατάφερε να γίνει κληρικός, έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι στο υπόγειο του σπιτιού του.

Εκεί έκανε θαύματα με ένα… κομποσκοίνι που είχε, και αφού το τοποθετούσε πάνω στο… θύμα του διάβαζε μια προσευχή και κάπου εκεί τελείωνε και το θαύμα, αφού βέβαια ο παθών αγόραζε και το σχετικό λαδάκι για να συνεχίζεται το θαύμα… εκτός έδρας.

Βέβαια όλα αυτά ήταν μικροπταίσματα, μπροστά σε όσα άλλα ακολούθησαν στην συνέχεια και που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Δεκάδες κληρικοί κατηγορούνται για βιασμούς, σεξουαλικές επιθέσεις, διακίνηση ναρκωτικών, και ότι άλλο υπάρχει στο κατηγορητήριο της αστυνομίας.

Από εγκυρότατες πηγές μαθαίνουμε, ότι κοντός ψαλμός αλληλούια. Σημασία όμως δεν έχει τι θα βγει στην επιφάνεια, αλλά πως θα μπορέσει ο απλός πιστός, να αποκτήσει ξανά την εμπιστοσύνη του στην Εκκλησία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν το βλέπω.   

Κακώς τα βάζουν όμως και με τον Πάπα της Ρώμης, αυτόν τον συμπαθής Αργεντινό. Ότι κλείνει τα μάτια στους καθολικούς παπάδες που σεξουαλικά παρενοχλούν παιδάκια. Λίστα χωρίς τέλος οι βιασμοί αγοριών και κοριτσιών. Τι να κάνει όμως και ο φουκαράς ο Φραγκίσκος;

Να ήταν ένας και δύο και τρεις οι ιερείς που ασελγούν, δεν θα είχε κανένα δισταγμό ο Πάπας να τους τραβήξει το αυτί. Να τους διώξει από το Βατικανό. Να τους αποσχηματίσει. Εδώ μιλάμε για φαινόμενο. Οι ομοφυλόφιλοι, άλλωστε, δεν γίνονται αφού ονομαστούν ιερείς. Φοράνε το ράσο για να κρύψουν την σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα.

Lussuria, δηλαδή Ασέλγεια, είναι ο τίτλος του βιβλίου Ιταλού δημοσιογράφου με το όνομα Emilliano Sittipaldi που βγάζει πολλά στη φόρα. Με στοιχεία. Με δικαστικές αποφάσεις. Με ομολογίες ιερέων. Σεξουαλικά σκάνδαλα με πρωταγωνιστές, με ενόχους καθολικούς ιερείς. Γνωστά πράγματα στον Φραγκίσκο που κάνει την πάπια..

Δεν γίνεται διαφορετικά. Το λόμπυ των ομοφυλοφίλων είναι πανίσχυρο στο Βατικανό. Η συνωμοσία σιωπής έχει κτιστεί αιώνες. Γνωστή ιστορία αυτή, με τους ρασοφόρους, που βέβαια όσο κι αν αποτελεί πραγματικότητα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο νομίζει η πλειοψηφία των πιστών, ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτή.

Να συμβιβαστεί με την παιδεραστία των ιερέων ο κόσμος, όπως ήδη την θεωρεί ”αναγκαίο κακό” η Εκκλησία. Μοιάζει με ανοησία να θεωρείται ”δικαίωση” των θυμάτων των παιδεραστών ιερέων, μάλιστα έχουν συστήσει και σωματεία εδώ και πολλά χρόνια, οι καταδικαστικές αποφάσεις ή η αποπομπή, ο αποσχηματισμός των ενόχων.

Το πρόβλημα παραμένει. Το πρόβλημα δεν λύνεται με δικαστήρια. Το πρόβλημα είναι τι κάνει τον παπά να συμπεριφέρεται σα δράκος με τρυφερότητα. Σαν πονηρός βιαστής με λόγια θεία και ευαγγελικά, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορμές του.

Αλήθεια, ο ρασοφόρος που είναι σεξουαλικός εγκληματίας νομιμοποιείται ηθικά, κοινωνικά και εκκλησιαστικά να αποκαλείται και ιερέας; Περιοριζόμαστε στα γεγονότα. Έτσι, τουλάχιστον, όπως παρουσιάστηκαν.

Ένα πεντάχρονο κοριτσάκι υιοθετείται από τον παπά και το μαζεύει το κακόμοιρο στο σπίτι του. Το βράδυ γδύνεται, πετάει ράσα και σώβρακα και τσίτσιδος στο κρεβάτι χαϊδεύει την πιτσιρίκα στα γεννητικά της όργανα.

Αυτή η κατάσταση προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα στην κοπελιά. Όμως ότι ανάρμοστο επιβάλλει στην ψυχοκόρη του ο θετός πατέρας, εκείνη το πνίγει μέσα της. Μέχρι που κάποια στιγμή, μετά από 20 χρόνια, τα καταγγέλλει όλα.

Πριν φθάσει η υπόθεση στο δικαστήριο οι ειδικοί ψυχολόγοι συμφωνούν ότι είναι αξιόπιστες, όχι φανταστικές οι κατηγορίες της θετής κόρης. Ο παπάς καταδικάζεται, φυλακίζεται, αλλά επιμένει ότι είναι αθώος.

Προσέξτε τώρα το πιο βασικό: Ο ιερέας είναι αγαπημένος στην ενορία του, και ο κόσμος, που δεν πίστευε τα απίστευτα, φιλούσε το χέρι του, ακόμα και μετά την καταδίκη του. Λοιπόν. Μιλάμε τώρα για πραγματική κατάντια.

Δεν αποκλείεται ο ένοχος, κατά τα άλλα, να είναι ο απόλυτα ηθικός άνθρωπος και δικαιολογημένα να μην τον θεωρούν οι ενορίτες του ικανό για όσα κατηγορήθηκε. Δεν αποκλείεται, παρά τη θέληση του, να υπέκυπτε στον πειρασμό σαν άνδρας, σα σάρκα αρσενική. Κι αυτό το ολίσθημα να ήταν το μοναδικό του αμάρτημα.

Ο έρωτας, η ερωτική πράξη, ήταν πάντα το ανάθεμα των πιο συντηρητικών οργανώσεων. Αντιληπτό. Το σεξ, η ελευθεριότητα στο σεξ θεωρούνταν επαναστατική ενέργεια, απειλή επικίνδυνη για την εξουσία. Γνωστά πράγματα αυτά.

Η εβραϊκή θρησκεία, από την οποία γεννήθηκε πρώτα ο χριστιανισμός και αργότερα ο μωαμεθανισμός, δεν ήταν και δεν είναι απλά μια θρησκεία. Δεν διδάσκει μόνο τι είναι Θεός και ποια η ζωή μετά θάνατο.

Λέει στους πιστούς Εβραίους, ακόμα και σήμερα πως να συμπεριφέρονται σε κάθε τι. Πως να ντύνονται, πως να μιλάνε, τι να τρώνε, κάθε πότε να προσεύχονται, πως να συνουσιάζονται κλπ. κλπ. Στο ίδιο τροπάρι πάνω κάτω και το παπαδαριό στο χριστιανισμό και στο μουσουλμανισμό.

Έτσι μας θέλει ο Θεός, άρα κάνετε αυτό, όχι εκείνο. Απόλυτη επέμβαση στην προσωπική ζωή του πιστού. Πιο σωστά σ’ εκείνον που είναι κολλημένος με τη θρησκεία του. Γιατί, λοιπόν, εγώ να μην κάνω την πλάκα μου;

Μια ομάδα Βρετανών γιατρών «ανακάλυψε» κινδύνους που απειλούν την υγεία όποιων κάνουν στοματικό σεξ. Τι ακριβώς μας λένε; Πως δεν μεταδίδονται νοσήματα μονάχα με το συνηθισμένο, το συμβατικό τρόπο, τη διείσδυση του πέους στο αιδοίο, αλλά και με τη χρήση της γλώσσας.

Θυμίζω εδώ, ότι Έλληνας πασίγνωστος αρχιερέας, μητροπολίτης μεγάλης πόλεως, σε συνέντευξή του σε κανάλι μίλησε για… καρκίνο! Όσοι κάνουν σεξουαλικό παιχνίδι με το στόμα, τα χείλη και τη γλώσσα, κινδυνεύουν να προσβληθούν από καρκίνο. Λοιπόν;

Είμαι παράλογος εγώ να ψυλλιάζομαι πως παίζεται πλάνο αντεπαναστατικό και φιλοεξουσιαστικό με το σύνθημα ”Μένουμε στο παραδοσιακό τρόπο” αλλά ”Μένουμε Σπίτι” λόγω πανδημίας;

Ο παπάς δεν είναι γιατρός. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, για να συστήνει ο μητροπολίτης να αποφεύγουμε το στοματικό σεξ, να του ήρθε με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Μας λέει να το αποφεύγουμε μην πάθουμε… καρκίνο.

Μήπως το στοματικό σεξ είναι αθώο, πέραν ότι είναι πολύ απολαυστικό, διότι επιστημονικά έχει αποδειχθεί πως δεν υπάρχουν καρκινογόνες ουσίες στο σπέρμα και στα υγρά των γεννητικών οργάνων.

Όσον αφορά τους Βρετανούς γιατρούς, οι ηλίθιοι συνιστούν προφυλακτικό. Ηλίθιοι και στημένοι. Το κράνος να το φορέσει ο άλλος όταν οδηγεί μοτοσυκλέτα. Όχι, ρε, και προφυλακτικό στο… στοματικό. Του την σπας και του άντρα και της γυναίκας.

Και ακόμα, λένε, αν κάποιος βάλει στόμα στα γεννητικά όργανα της γυναίκας, προηγουμένως να έχει τοποθετήσει ένα λεπτό προστατευτικό κάλυμμα. Όλα αυτά στο 2022, που ενώ ο κόσμος χάνεται, από πολέμους και κορονωϊό, κάποιοι κληρικοί χτενίζουν τα… γένια τους.

Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα, και προσοχή στην χοληστερίνη…..

=============================================

11 / 04 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή μας εβδομάδα. Το έχω πει και στο παρελθόν, αλλά θα το ξαναπώ και πάλι. Ο χρόνος είναι αόρατος. Τρέχει και εμείς απλά προσπαθούμε να τον φτάσουμε, χωρίς ποτέ να το κατορθώνουμε. Χθες ήταν Χριστούγεννα σε λίγες μέρες φτάνει και το Πάσχα.

Μοιάζει αυτό που θα διαβάσετε στην συνέχεια σαν όνειρο. Όμως δεν είναι. Είναι η σημερινή πραγματικότητα της σεξουαλικής μας ζωής. Παρακαλώ τον Θεό σήμερα να μπορούσα να ξαναγίνω 20χρονος. Ακόμη και 25χρονος θα πέρναγε η μπογιά μου στις 40αρες που αυτή την εποχή περισσότερο από ποτέ κάνουν κρα για ένα τεκνό. Για έναν νεαρό εραστή!

Μάλιστα. Σήμερα έχουν έρθει τα πάνω, κάτω. Καμία σχέση με όσα ξέραμε εμείς οι παλαιότερες σειρές. Να όμως, που στις ημέρες μας κάποια λεονταράκια κοιμούνται όρθιοι. Δεν έχουν πάρει πρέφα ή δεν βλέπουν τι παίζει δίπλα τους.

Κάνω μια βόλτα στα διάφορα ινστιτούτα ομορφιάς, στην περιοχή του Oakleigh, και τα βλέπω όλα γεμάτα. Κυρίες νεαρές νιόπαντρες, αλλά και άλλες κάποιας ηλικίας, αφιερώνουν αμέτρητες ώρες, για ένα παράνομο ραντεβού, με τον νεαρό εραστή τους.

Όσοι συχνάζουν στην συγκεκριμένη περιοχή καταλαβαίνουν τι ακριβώς εννοώ. Πασίγνωστη σύζυγος Έλληνα μεγαλοεπιχειρηματία, καθημερινά παίζει μπάλα σε ξένα γήπεδα. Αυτοί που ξέρουν (πολλά) και μιλάνε στις παρέες τους, κάνουν λόγο για φλογερό ερωτικό ειδύλλιο.

Για τον συγκεκριμένο ερωτικό δεσμό πάντως, ακούγονται πολλά. Προς το παρόν θα περιοριστούμε μόνο, σε όσα βλέπουμε, και σε όσα έχουν ακουστεί, από άτομα που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις. Και μεταξύ μας τώρα ακούγονται πολλά, για συμφωνίες μεταξύ του ζευγαριού και για πολλά, μα πολλά άλλα.

Κούγκαρ. Με το όνομα αυτού του άγριου ζώου χαρακτηρίζεται μάλλον επικριτικά, η άνω των 40 χρονών γυναίκα που για να τονώσει την αυτοπεποίθησή της δεν διστάζει να γευθεί, σε μόνιμη σχέση, τον νεαρό και τους χυμούς του κατά 8-10 χρόνια, νεώτερού της. Ας είναι και μεγαλύτερη η διαφορά ηλικίας.

Μη μπερδεύουμε, όμως, την γυναίκα – κούγκαρ που αντιμετωπίζει με προοπτική το δεσμό της με το τεκνό, και μαζί του θέλει σχέση μόνιμη, με την άλλην, την ξελογιάστρα, την πλανεύτρα, τέλος πάντων την ”ανοικτή” σε επαφή με ανώριμα σεξουαλικά αγόρια, ακόμα και ανήλικα.

Συμπέρασμα. Έχουν ανατραπεί σήμερα τουλάχιστον αποφασιστικά τα δεδομένα που ίσχυαν πριν 50 – 55 χρόνια. Αρκεί να αναφερθεί το εξής εκπληκτικό σε έρευνα που είχε γίνει πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα. Το 2000 το 60% των Ελληνίδων ΔΕΝ είχε ποτέ εξωσυζυγική σχέση.

Το 2010 τα ποσοστά ήρθαν τούμπα, στο 60% ήταν οι «άτακτες» και στο 40% οι φρόνιμες! Σήμερα όμως και μετά από όσα μαθαίνουμε, ασφαλώς είναι ακόμα χαμηλότερο το ποσοστό των παντρεμένων γυναικών που δεν κάνουν… απιστίες. Αρκετά όμως για τις… απιστίες. Και οι απιστίες δεν έχουν σύνορα. Το ξέρουν αυτό όλοι, και… όλες.

Δεν ξέρω. Και επειδή δεν ξέρω, κατέβασα κι ετοίμασα ένα σχόλιο από το κεφάλι μου. Το πιο έγκυρο σχόλιο. Και δίνω επιτόπου απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Σ’ όλες τις απορίες, σχετικά με τον περίεργο θάνατο, τον πολύ περίεργο θάνατο ενός Μελβουρνιώτη συμπάροικου, που κάηκε ζωντανός μέσα στο σπίτι του.

Κάρβουνο έγινε ο άνθρωπος. Αγνώριστος. Με δυσκολίες βρήκαν το DNA του. Έτσι ακούγεται στα σοκάκια της Μελβούρνης, για όσους τουλάχιστον τον γνώριζαν. Και είχε συλληφθεί παλιότερα για εκβιασμούς άλλων συμπαροίκων σε παράνομες λέσχες και τα σχετικά.

Μαθαίνω τώρα, ότι η αστυνομία εξετάζει και την περίπτωση ακόμη και της δολοφονίας του. Όπως και να το πεις ο «τύπος» έπαιζε σε γήπεδο μεγαλύτερο και πιο βαθύ από τα φτωχά κυβικά του. Τι έγινε και μετατράπηκε ξαφνικά σε λαμπάδα το σπίτι του;

Είπαμε. Εγώ έχω βγάλει το δικό μου συμπέρασμα. Χωρίς να δω τι «έπιασαν» οι κάμερες της περιοχής. Ούτε να περιμένω τα συμπεράσματα ιατροδικαστών και αστυνομίας.            Το παιχνίδι στην Αυστραλία, γενικά λέμε τώρα, έχει χοντρύνει, μεταξύ αντιπάλων συμμοριών.

Γι’ αυτό θα ήταν καλό να ηρεμίσουν μερικοί μερικοί. Κυκλοφορούν πολλές αδέσποτες σφαίρες στους δρόμους, και υπάρχουν και πολλά χαντάκια. Κάποιους ακόμη τους ψάχνουν οι δικοί τους, και άλλοι για να γλιτώσουν το κεφάλι τους, την έκαναν για άλλες πολιτείες, και ίσως και για την ζούγκλα. Να κάνουν παρέα με τον Ταρζάν

Μισό αιώνα κυβερνούσε χωρίς αντίπαλο το κομουνιστικό κόμμα στην Βουλγαρία, και σα να μην πέρασε το χάδι και το χούφτωμα του σοσιαλισμού. Άξιο παρατηρήσεως. Γίνεται η αλλαγή το 1989 με 90, αν θυμάμαι καλά, και μέσα σε μια νύχτα που λέει ο λόγος, η Βουλγαρία ακούει σκυλάδικα τραγούδια.

Αυτό κι αν είναι άξιο παρατηρήσεως. Μια χώρα που ποτέ δεν ήξερε, ποτέ δεν άκουσε από τηλεόραση και ραδιόφωνα σκουπιδοτράγουδα παραδόθηκε στο πιο φτηνό ”μουσικό” είδος διασκέδασης. Στο καψουροτράγουδο.

Πριν λίγες μέρες στη Σόφια, ο Νίκος Βέρτης τραγούδησε σε κλειστό γήπεδο της Βουλγαρικής πρωτεύουσας, και μάλιστα, μπροστά σε περισσότερους από 17 χιλιάδες θεατές, που κάποιοι που γνωρίζουν καταστάσεις μίλησαν για ρεκόρ προσέλευσης θεατών.

Μ’ αυτό που γράφω αυτή την στιγμή, δεν μειώνω τον συμπαθή τραγουδιστή. Άλλωστε άλλο είναι το θέμα της κουβέντας μας, με την ερώτηση: Στην Ελλάδα ο Βέρτης θα γέμιζε ένα γήπεδο, με 17.000 κόσμο; Αμφιβάλω αν μαζευόντουσαν 500 άτομα και αυτά με το ζόρι.

Συμβαίνει όμως και αυτό. Ο γεννημένος στην Ολλανδία 45χρονος σήμερα Νίκος Βέρτης, που δεν είναι ούτε και πρώτο όνομα στην Ελλάδα, κάνει μπαμ εκτός συνόρων. Στην Βουλγαρία, όχι στην Ολλανδία που γεννήθηκε, ή την Ιταλία και την Σουηδία.

Όλα γίνονται σήμερα φίλοι μου. Όταν το φτηνό λαϊκό τραγούδι «made in Greece» αρέσει περισσότερο στην Βουλγαρία παρά στην Ελλάδα. Είναι και αυτό μια από τις άπειρες αντιθέσεις της ζωής. Και μέσα σε μια βραδιά ο Βέρτης θα έκανε όσα θα μάζευε ένα χρόνο στα καψουρομάγαζα της Ελλάδας.

Πάμε τώρα και λίγο στα βαθιά. Από τον καιρό που πρωτοέκανε την εμφάνισή της η κασέτα, τα βίντεο και μετά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, άλλαξε και η ανθρωπότητα. Κόσμος και κοσμάκης αφιέρωνε και εξακολουθεί βέβαια να αφιερώνει αμέτρητες ώρες μπροστά σε σεξουαλικά όργια

Έμαθε δηλαδή, για να το γράψω και πιο απλά, το σεξουαλικό όργιο στην ερωτική πράξη. Το καλόμαθε, και δεν μένει στην ίδια… τάξη. Καθημερινά προχωράει με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας. Την ψάχνουν συνεχώς και σε νέα κόλπα. Είναι ανοικτοί σε κάθε τι καινούργιο.

Να δοκιμάσουν με απλά λόγια και κατανοητά, το ”κάτι άλλο”. Η φύση, λένε, χαρίζει ηδονές στο σώμα με τη συνουσία, την επαφή μ’ άλλο άτομο. Γιατί, λοιπόν, να κάνουν… αυτοαπαγόρευση κι έτσι να στερηθούν με κάποια άλλη επιλογή τη σεξουαλική απόλαυση;

Η αίσθηση της ντροπής και της ενοχής πάει περίπατο. Το ίδιο και ο φόβος της θείας τιμωρίας, με συνέπεια χωρίς αναστολές, κάποιες φορές δίχως καν φραγμούς, παραδίδονται σε βίτσιο σεξουαλικό. Αναίσχυντο, κολάσιμο για τους πουριτανούς.

Τελικά, οι θείοι νόμοι του Θεού, όπως τους παπαγαλίζει το παπαδαριό, αλλά και οι ηθικές επιταγές της κοινωνίας, δεν κατάφεραν στους αιώνες να αποτρέψουν τις σεξουαλικές ανωμαλίες. Τις ακρότητες. Στο ”νόμιμο” σεξ, με την σύζυγο, την σύντροφο, αλλά και στο παράνομο, στο ”πειρατικό” με την κρυφή ερωμένη.

Δεν παίζει όπως παλιά το δίλημμα ηθικό – ανήθικο, αμαρτωλό – ενάρετο. Και σε ανθρώπους, μάλιστα, βεβαιωμένα καλοί χριστιανοί ή καλότατοι μουσουλμάνοι. Σε άτομα που κάθε Κυριακή πάνε στην εκκλησία και έχουν τον φόβο του Θεού μέσα τους.

Οι σχετικές έρευνες στο συγκεκριμένο θέμα είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές. Διαπιστώσεις, στα όρια της έκπληξης και του απίθανου, στο πόσοι άνδρες και γυναίκες δοκιμάζουν συνειδητά, αποφασιστικά το ”κάτι άλλο”. Και όταν μπουν για τα καλά στο τραίνο της σεξουαλικής ευτυχίας, δεν το μετανιώνουν. Αυτά τουλάχιστον βεβαιώνουν κάποιες έρευνες.

Θα τελειώσω για σήμερα με ένα έγκλημα που συντάραξε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο. Αναφέρομαι φυσικά στην τραγική δολοφονία της μικρής Τζωρτζίνας. Ο πατέρας της αδικοχαμένης εννιάχρονης Τζωρτζίνας διαχωρίζει φυσικά τη στάση του, και όχι μόνο τη στάση του, αλλά και όλο τον πατρικό του εαυτό, από την μάνα. Την σύζυγο του και μητέρα της Τζωρτζίνας. Επόμενο.

 Τι συνδέει ένα αντρόγυνο, έναν άνδρα και μια γυναίκα; Τίποτα. Έναν πατέρα και μια μητέρα του ίδιου παιδιού; Τίποτα. Και όταν μιλάμε για φόνο. Για αφαίρεση ζωής. Για κατηγορία, σύμφωνα με την οποία ό ένας γονιός πήρε τη ζωή του παιδιού τους.

Αυτή είναι η ζωή. Αυτοί είναι και οι άνθρωποι. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά, κάνουν και εγγόνια, και μετά από 20 και 30 χρόνια χωρίζουν, και ο ένας δεν θέλει να ξέρει τον άλλον. Δέκα και είκοσι χρόνια κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι και μια ωραία πρωία, που δεν είναι και τόσο ωραία, είναι ξένοι. Τόσο ξένοι όσο δυο άνθρωποι που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ.

Καμιά λοιπόν έκπληξη, που ειδικά το ζευγάρι της Πάτρας, οι γονείς της Τζωρτζίνας λένε αυτά που λένε μετά τη φυλάκιση της μάνας. Αν και προσωπικά δεν μου προκαλεί καμιά εντύπωση η επίθεση αυτή του συζύγου, προς την «πρώην» σύζυγο.

Για να είμαι και πιο ειλικρινής, την είχα προβλέψει, από την στιγμή που είχα διαβάσει, ότι ο σύζυγος είχε πιάσει την σύζυγο με άλλον άντρα στο κρεββάτι. Ο αντρικός του εγωϊσμός τον έσπρωξε να πει αυτά που είπε, όχι τόσο για την δολοφονία της μικρής Τζωρτζίνας, πολύ περισσότερο που η γυναίκα του τον είχε κερατώσει.

Πιστεύω όμως, ότι στην συνέχεια θα ακουστούν πολλά για την συγκεκριμένη υπόθεση. Όταν το καράβι βουλιάζει, παίρνει στον βυθό, όσους πιο πολλούς μπορεί. Και αυτό θα φανεί στην συνέχεια του έργου. Στην συνέχεια του δικαστηρίου ήθελα να γράψω, αλλά ο χρόνος με παρέσυρε και εμένα.

Καλή σας συνέχεια…..

==============================================

4 / 4 / 2022

Η Μπιγιονσέ είναι γυναικάρα. Τώρα αν είναι και τραγουδίστρια, τουλάχιστον για πάρτη μου, πολύ λίγο με ενδιαφέρει… Είμαι συγκεκριμένος. Η κυρία έχει περάσει τα σαράντα, έχει γεννήσει τρία παιδιά, και από κορμί δεν παίζεται… Παθαίνεις με το που την βλέπεις. Όλα τα έχει, τίποτα δεν της λείπει που να μην αναδεικνύεται η σεξουαλικότητα της.

Τα τραγούδια της; Σε παρακαλώ… Ένα σωρό τραγουδιάρες κυκλοφορούν, ποια στέκεται απέναντι της Μπιγιονσέ; Ποια την ανταγωνίζεται σα γυναίκα; Η καμία, και δεν είμαι υπερβολικός. Μετά την τελετή των Όσκαρ ο σύζυγος της Μπιγιονσέ έκανε πάρτι και η κυρία εμφανίστηκε με σέξι πέραν από κάθε φαντασία φόρεμα της Ελληνίδας σχεδιάστριας κυρίας Σήλιας Κριθαριώτη.

Σέξι; Όχι, ακριβώς! Ένα ρούχο που κακώς και ας χαρακτηρίστηκε αποκαλυπτικό και… αόρατο. Αυτό το οποίο… υποτίθεται είχε επάνω της δεν ήταν αποκαλυπτικό, δεν αποκάλυπτε, αλλά τα έδειχνε όλα!!! Επειδή η Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα είναι αφράτη και χυμώδης και θεϊκή και σβήνει, και βάζει στη σκιά της κάθε μοντέλα ακριβοπληρωμένη.

Επειδή είναι γυναίκα φυσική, δεν έχει περάσει από τον τόρνο κανενός πλαστικού και αδιαφορεί αν οι καμπύλες της είναι τόσους πόντους πάνω ή κάτω. Μπαίνουμε ολοταχώς στην εποχή, όπου οι γυναίκες θα τα δείχνουν όλα, όπως τολμάει η Μπιγιονσέ. Παλαιομοδίτικα θα είναι τα γυναικεία τολμηρά ρούχα που θα κρύβουν τόσο όσο χρειάζεται για να τραβάνε το αρσενικό μάτι.

Αυτό λέγεται θράσος, το λιγότερο. Η ανύπαρκτη, η τιποτένια, επειδή παριστάνει την παρουσιάστρια ή την τραγουδίστρια γίνεται εισαγγελέας και κοινωνικός κατήγορος. Ακόμα και σε θέματα βαριά και πολύ ανατριχιαστικά, όπως αυτό του βασανιστικού θανάτου της εννιάχρονης Τζωρτζίνας, που συγκλονίζει τις τελευταίες ημέρες την Ελλάδα.

Για μια στιγμή ρε. Ποια είσαι; Δεν το ξέρεις, δεν στο έχουν πει, δεν το παραδέχεσαι, Είσαι ένα σκουπίδι. Απλά σε ανεχόμαστε. Δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς, στο φινάλε. Σε ανεχόμαστε σημαίνει πως κάνουμε πως δεν υπάρχεις. Δεν ασχολούμεθα μαζί σου.

Αυτή θαρρεί πως είναι στο κέντρο της γης. Στη σέντρα της Ελλάδος. Τι μπορούμε να κάνουμε. Τίποτα. Έλα, όμως, που το σκουπίδι προκαλεί. Και έχει τις άκρες να περνάει η ”άποψη”, αυτό που αισθάνεται, τη φρίκη και την αηδία, για τη μάνα -φόνισσα.

Παρακμιακό φαινόμενο. Σε μια κοινωνία για τέτοια θέματα σαν αυτό της αδικοχαμένης Τζωρτζίνας να κυκλοφορούν, να προβάλλονται προσωπικές απόψεις όχι καταξιωμένων ανθρώπων, με γνώση και βάρος, αλλά ατόμων που ζυγίζουν κοινωνικά όσο μια σκνίπα, μια πεταλουδίτσα.

Παντρεύεται ο άλλος, γιατί; Όχι, πάντως, για να χωρίσει μετά από ένα χρόνο, μετά από δέκα χρόνια. Μην το ψάχνεις το γιατί παντρεύεται ο άλλος. Άσε τι λένε οι ίδιοι οι παντρεμένοι. Κάποια πράγματα θα παραμείνουν αναπάντητα για αιώνες. Κι ένα απ’ αυτά είναι γιατί ο άλλος κάνει τη μαλακία και σύρεται στο γάμο. Γιατί κάνει και έγγαμο το βίο του.

Χάνεις τη μπάλα αν πεις ότι το στεφάνι είναι καλό για τον άνθρωπο, για την κοινωνία. Δεν συζητάμε αν είναι καλό, αν είναι κακό. Λέμε ότι δεν θα απαντηθεί οριστικά ποιοι είναι οι βαθύτεροι λόγοι που περισσότερο ασυνείδητα, παρά συνειδητά, οι άνθρωποι φθάνουν τόσο αβασάνιστα στο γάμο.

Και χωρίζουν. Και πλέον, όπως είναι… θεσμός ο γάμος, έτσι έχει εξελιχθεί σε… θεσμικό δεδομένο και το διαζύγιο. Πράγματι, τις τελευταίες δεκαετίες σ’ όλον τον πλανήτη ο ένας στους δύο χωρίζει, έστω ο ένας στους δύο γάμους απειλείται κάθε στιγμή να διαλυθεί.

Μία είναι η σωτηρία, αν είναι δυνατόν!. Να κερατώσεις τον σύζυγο. Να απατήσεις την σύζυγο. Φοβερά πράγματα. Αν θέλει κάποιος να σώσει το γάμο του να περάσει την κόκκινη γραμμή. Εγγυημένο.

Ζαλίζεται κανείς μ’ αυτά που βγαίνουν στη δημοσιότητα σχετικά με τα ακίνητα και κινητά της προσωπικής περιουσίας του Γιώργου Τράγκα. Και ο κόσμος, αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν πάθει την πλάκα τους με το μέγεθος των χρημάτων που είχε κερδίσει ο μακαρίτης. Και το ερώτημα είναι πως δικαιολογείται η απόκτηση πολυτελών οικιών, σε… διψήφιο αριθμό στο εξωτερικό συνολικής αξίας, σε διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ.

Πιθανόν να είναι όλα νόμιμα. Και δηλωμένα. Γιατί, όχι; Πρόκειται ασφαλώς για… θαύμα. Έστω κι αν ο Τράγκας δούλεψε πολλά χρόνια στο χώρο του τύπου και ήταν ακριβοπληρωμένος επαγγελματίας στη δουλειά του. Με το κοινό μυαλό παλι δεν κολλάει το πράμα. Είναι απίθανο να μάζεψε κανείς τόσα πολλά. Η περίπτωση Τράγκα είναι αληθινά μοναδική και περνάει στην Ιστορία.

Υπόλογος δεν είναι ο Τράγκας, ακόμα κι αν ζούσε, για να εξηγήσει την τέχνη του πλουτίζειν αλλά και το πάθος του να… συλλέγει σπίτια- μπουτικ σε ονομαστές πόλεις της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το κράτος είναι εκτεθειμένο απέναντι στους πολίτες γιατί άρχισε να ψάχνεται μόνο μετά το θάνατο του Τράγκα.

Μήπως η εφορία, αλλά και η κυβέρνηση του τάδε και του δείνα πρωθυπουργού ήξεραν τους πόρους του μακαρίτη και έκαναν το κορόιδο; Μήπως, δηλαδή, οι κρατικοί μηχανισμοί έκαναν τα στραβά μάτια αν πράγματι κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο απόκτησης της απίστευτης περιουσίας του Γιώργου Τράγκα.

”Δεν πιστεύω στον Θεό…. ”, μου έλεγε ένας φίλος, πίνοντας τον καφέ του, στο διπλανό τραπέζι από το δικό μου. ”Δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας γεράκος εκεί πάνω και μας κανονίζει το μέλλον… ”, ανέφερε επί λέξει ο καλλιτέχνης. Καμιά σημασία ποιος το λέει.  Αλλοίμονο. Να θέλει κανείς να σχολιάσει τη συγκεκριμένη κουβέντα του τάδε και του δείνα και να θεωρηθεί πως τον αντικρούει προσωπικά.

 Λόγω των ημερών, Πάσχα, Χριστούγεννα και σία, ακούς τέτοια λόγια για τον Θεό, το θάνατο, τη θρησκεία, κι άλλα τέτοια σχετικά και απίθανα. Από που βγαίνει ότι ο Θεός είναι γεράκος; Το λένε έτσι, τον φαντάζονται παππού με γένια μακριά και πάντα αυστηρό, βλοσυρό. Πως αλλιώς, δηλαδή; Θεός είναι και δεν κολλάει να κυκλοφορεί εύθυμος, διασκεδαστικός, τσαχπίνης. Γιατί, όμως, απαραίτητα και… γέρος;

 Αυτό δεν το καταλάβαινα από πιτσιρικάς. Δεν μου καθόταν λογικό ο Θεός να είναι σίγουρα ηλικιωμένος, ένας συνταξιούχος, όχι και μελλοθάνατος, όπως οι άνθρωποι και τα ζώα. Που μετά από κάποια χρόνια πεθαίνουν. Και αφού τον θέλουν γεράκο, τέλος πάντων όχι ανήλικο, όχι μεσήλικα, υπονοούν πως ο Θεός δεν γεννήθηκε μωρό. Κατ’ ευθείαν έγινε Θεός σε γεροντική ηλικία;

 Μόνο όσοι έχουν συναντήσει τον Θεό, έστω τον έχουν τρακάρει από μακριά, θα μας πουν αν είναι νέος ή γέρος. Κι αφού μέχρι τώρα κανένας δεν τον έχει δει, άλλωστε ούτε και πρόκειται να κάνει τη χάρη σε κάποιον να εμφανιστεί μπροστά του, το βρίσκω ασεβές τουλάχιστον να τον έχουν γέρο στη σκέψη τους.

Εδώ και εκατομμύρια χρόνια κάποιοι δεν ξεκολλούσαν τα μάτια τους από τον ουρανό. Έβλεπαν τα αστέρια, τον ήλιο και το φεγγάρι, και σκεπτόντουσαν. ”Τι να ‘ναι αυτά, άραγε;”. Η μέγιστη ηλιθιότητα του ανθρώπου, να θέλει να μάθει την προέλευση του σύμπαντος. Για ποιο λόγο;

Δεν του φτάνουν οι θάλασσα και οι λίμνες, τα δάση και τα βουνάκια, κάποια πανύψηλα βουνά, με κορυφές απλησίαστες. Όχι, δεν του φτάνουν οι χαρές της φύσης και της ζωής. Άρρωστος γεννιέται ο άνθρωπος και με την τρέλα να ξεκλειδώσει τα μυστικά του σύμπαντος.

Μια δουλειά που δεν έχει τέλος, όσο και να προχωρήσει το χαλασμένο από τη φτιάξη του μυαλό του δίποδου. Παίζει μπάλα και η φαντασία. Όπλο η σκέψη, δηλαδή η λογική, για να προσεγγίζει κανείς την πραγματικότητα, ότι βλέπει ολόγυρα, και να προχωρήσει σε εκτιμήσεις, σε αναλύσεις.

Για να προχωρήσει, όμως, στο παραπέρα είναι αναγκαία και η φαντασία προκειμένου να ερμηνευτούν, να εξηγηθούν πράγματα από τα οποία λείπει η απόδειξη. Η φαντασία, λοιπόν, η δημιουργική, η ερευνητική, οδηγεί στη θεωρία.

Μόλις 1μ. και 57 εκ. στο ύψος ο πρώτος άνθρωπος που βγήκε έξω από την ατμόσφαιρα της γης και μπήκε στο διάστημα, σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας. Βασικό κριτήριο επιλογής του από τους 20 Σοβιετικούς κοσμοναύτες ήταν το… ανάστημα του. Όσο πιο κοντός, τόσο το καλύτερο, για να χωθεί στο μικρού μεγέθους Βοστόκ 1.

Στα 27 του χρόνια, το 1961, ο Γιούρι Γκαγκάριν, βγήκε βόλτα στο διάστημα χωρίς να έχει ο ίδιος τον έλεγχο του σκάφους. Τότε, ήταν άγνωστο ακόμα αν ο ανθρώπινος οργανισμός είναι σε θέση να λειτουργεί σε συνθήκες εξωγήινες. Δεν γνώριζαν, άλλωστε, δεν μπορούσαν να προβλέψουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι η επιχείρηση θα είχε επιτυχία, ότι πράγματι ο Γκαγκάριν θα επέστρεφε στη Γη.

Οι Σοβιετικοί πριν από την εκτόξευση είχαν ετοιμάσει το κείμενο που θα δημοσιοποιούσαν σ’ όλη την ανθρωπότητα σε περίπτωση αποτυχίας. Τελικά, όλα πήγαν καλά, επειδή λειτούργησε η «επαφή» από τη γη με το Βοστόκ 1. Ο Γκαγκάριν μέσα στο σιδερικό «ταξίδευε» με ταχύτητα 27.400 χλμ. την ώρα 25 λεπτά αφ’ ότου άφησε τη γη.

Όταν δόθηκε η εντολή, όχι από τον ίδιον τον Γκαγκάριν, να πυροδοτηθούν οι κινητήρες επιβράδυνσης, ξεκίνησε η επιστροφή στην ατμόσφαιρα. Ο κοσμοναύτης δεν προσγειώθηκε με το Βοστόκ 1, αλλά με το εκτινασόμενο κάθισμα… ”το ‘σκασε” σε ύψος 7 χιλιόμετρα από τη γη και έπεσε με αλεξίπτωτο. Το ταξίδι κράτησε συνολικά 108 λεπτά για τον «Χριστόφορο Κολόμβο του διαστήματος».

Επόμενο ήταν τούτη την παγκόσμια πρωτιά οι Σοβιετικοί να την αξιοποιήσουν προπαγανδιστικά. Ο Γιούρι Γκαγκάριν έγινε θρύλος. Γύρισε όλον τον κόσμο. Παντού αποθέωση. Στην Αθήνα σκοτώθηκαν αστυνομικοί και αριστεροί διαδηλωτές που φώναζαν «Ειρήνη – Γκαγκάριν». Μεγάλες τιμές η Ελλάδα, από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή και τα Ανάκτορα, για την άφιξη του Γκαγκάριν στις 12 Φεβρουαρίου 1962.

Ο Γιούρι Γκαγκάριν, γεννημένος 18 Μαρτίου 1934, εκπαιδεύτηκε σε απίστευτα σκληρές συνθήκες πριν φύγει ταξίδι στον Θεό. Καμία εκπαίδευση, όμως, για να σηκώσει το βάρος της φήμης του. Κατέληξε αλκοολικός, πλακωνότανε με τη γυναίκα του.

Και επειδή για τη Σοβιετική Ένωση ήταν «εθνικό κεφάλαιο», για λόγους ασφάλειας απαγόρευαν σ’ αυτόν τον άριστα εκπαιδευμένο πιλότο, τον έμπειρο «δοκιμαστή» νέων, πειραματικών αεροπλάνων(!) να πιλοτάρει μόνος του. Μην τυχόν και σκοτωθεί.

Τελικά, ο Γκαγκάριν σκοτώθηκε το 1968, στις 27 Μαρτίου, σε… αεροπορικό δυστύχημα(!), από αιτίες που ακόμα δεν έχουν διαπιστωθεί. Ω, τιμωροί ουρανοί! Για να μη χάσουν άδικα τον Νο 1 κοσμοναύτη της ανθρωπότητας οι Σοβιετικοί του επέτρεπαν να πιλοτάρει μονάχα με συνοδό. Ο κοσμοναύτης, τελικά, βρήκε το τόσο άδοξο τέλος του στον αέρα υψηλά, μέσα σε αεροσκάφος.

Κάποια στιγμή όλο και κάποιο κρασί θα μας κάνει παρέα στο σώμα, στο πνεύμα, στη ψυχή. Θα μας βάλει σε μηχανισμό κάθαρσης, είτε μονάχους, είτε στη διαδικασία συμπόσιου. Είναι ευλογία το κρασί. Το αλκοόλ γενικότερα. Θέλει σεβασμό, όμως.

Προσοχή στα κρασιά ή τους οίνους. Δεν είναι όλα τα κρασιά τα ίδια όσον αφορά την ποιότητα. Ούτε οι λέξεις κρασί και οίνος ταυτίζονται. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έπιναν οίνο. Έπιναν κρασί, δηλαδή αραιωμένο οίνο. Τον άκρατο οίνο. Γιατί; Να αντέχουν περισσότερο. Να μη μεθάνε γρήγορα.

Από το πρωί πίνανε αυτοί. Να τραβήξει όσο πάει το συμπόσιο. Το ποτό ήταν η βάνα για να κυλήσει η ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων. Πιο σωστά το χάπι εναντίον της υποβόσκουσας κατάθλιψης και της επερχόμενης μοναξιάς. Και το μέσο της απελευθέρωσης της ψυχής και του λόγου. Και το εργαλείο να γκρεμίσει τις άμυνες και να γίνουν δεκτικοί στο μήνυμα του διπλανού.

Ποτέ μην πίνετε με άνθρωπο που δεν πίνει. Δεν υπάρχει συντονισμός, αλλά ούτε και κοινό αίσθημα. Η ψυχική διάθεση του ατόμου που πίνει, εξαρτάται με ποιον έχει δίπλα του στο τραπέζι.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, θα παραγγείλουμε το κρασί μας, πιο σωστά τον οίνο μας. Και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί τα πάντα πληρώνονται μετά. Για τη σιγουριά μας και την εξασφαλισμένη ποιότητα πρέπει πάντα να συμβουλευόμαστε την ετικέτα του μπουκαλιού.

Είναι η ταυτότητα του και δεν λέει ποτέ ψέματα. Μιλάω τώρα για κρασιά εμφιαλωμένα. Τα χύμα και τις φτηνές ετικέτες, τα έχω πληρώσει πανάκριβα στο παρελθόν και τα έχω διαγράψει οριστικά από τη ζωή μου.

Ρωσία και ΗΠΑ. Δυο κόσμοι διαφορετικοί, και ξέχνα το παραμύθι για μεγάλους ότι τους χωρίζει το διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης. Ανοησίες. Το κοινό στοιχείο που τους χαρακτηρίζει είναι αυτό που τους κρατάει απέναντι. Τον έναν στην κόντρα με τον άλλον. Στο διαρκή ανταγωνισμό. Το ότι και οι δυο είναι μεγάλοι. Ισχυροί.

Και για είμαστε συγκεκριμένοι, ότι ο ένας φοβάται τον άλλον. Η Αμερική είναι πιο ισχυρή, αλλά ο Ρώσος ικανός να της κάνει ζημιά σε διάσταση κόλασης. Ποιος σοσιαλισμός και κομουνισμός επί Σοβιετικής Ένωσης. Και ποιος καπιταλισμός σήμερα και φυσικός πλούτος που καθορίζει έτσι και αλλιώς τη διαφορά μεγεθών ανάμεσα στους δυο κολοσσούς, τις ΗΠΑ και την Ρωσία.

Άλλη είναι η επί της ουσίας μεγάλη διαφορά τους. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Δεν υπάρχει Ρώσος ολιγαρκής, εντός και εκτός έδρας, που να μην πέρασε από τον πάγκο του τσάρου Πούτιν. Όλοι έχουν μια προσωπική σχέση μαζί του.

Αντίθετα, στην Αμερική υπάρχουν μεγιστάνες και σούπερ ντούπερ δισεκατομμυριούχοι οι οποίοι δεν ξέρουν, ούτε ενδιαφέρονται να πιούν καφέ με τον εκάστοτε πρόεδρο της πλανηταρχίας.

Τον σκότωσαν μαφιόζικα, δεν χρειάζεται δεύτερη κουβέντα. Ο σκοτωμένος είναι μαφιόζος. Το πράμα μιλάει μόνο του. Τον έβαλαν στο μάτι, του την έστησαν και τον καθάρισαν μπροστά στην κοπέλα του και το πεντάχρονο κοριτσάκι τους.

Αυτό σκέφτεσαι μόνο αυτή την στιγμή. Την κόρη του ζευγαριού. Θα μεγαλώσει και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βγάλει από την μνήμη της, την εικόνα της δολοφονίας.

Ποιος ασχολείται όμως τώρα με την πεντάχρονη; Το ενδιαφέρον προκαλούν όλα όσα διαρρέει η αστυνομία. Ότι το θύμα, ένας 42χρονος Γεωργιανός, είχε ομάδα δική του και νταλαβέρια με ένα παρακλάδι μαφιόζικο της πατρίδας του. Και οι γείτονες του στο Μοσχάτο, είπαν πως μπαινόβγαιναν γυναίκες στο σπίτι του δολοφονημένου.

Δεν ξέρουμε τίποτα. Λέμε μόνο, ότι εκτός από την Αυστραλία που ζούμε, και  στην Ελλάδα συνηθίσαμε πλέον, τέτοιου είδους ξεκαθαρίσματα λογαριασμών του υποκόσμου. Ένα απ’ αυτά είναι και το συγκεκριμένο που έγινε πριν λίγες μέρες, με τέσσερις σφαίρες στον άγνωστο Γεωργιανό. Μια ακόμα μαφιόζικη δολοφονία στις αμέτρητες προσθέτω εγώ.

Αλβανοί, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Γεωργιανοί, Σκοπιανοί ζούνε δίπλα μας, απέναντι μας, παρακάτω, ήσυχα και οικογενειακά μέχρι που τους τρυπάνε πυροβολισμοί. Και τότε μαθαίνουμε ότι ο πλαϊνός μας ήταν μπλεγμένος σε βρομοδουλειές.

Αμέτρητα παραδείγματα διαβάζουμε καθημερινά. όλοι της διπλανής πόρτας. Κανένας βέβαια μαφιόζος, δεν πάει να ζήσει στα βουνά και στα λαγκάδια. Όλοι δίπλα μας ζούνε. Και όλοι θα κινδυνεύουμε από καμιά αδέσποτη σφαίρα.

Φίλες και φίλοι καλή σας μέρα, καλή μας εβδομάδα και καλό μήνα να έχουμε όλοι μας με υγεία πάνω απ’ όλα. Καλή συνέχεια σε ότι έχετε προγραμματίσει, και προσοχή στους δρόμους γενικά….

==============================================

28 / 03 / 2022

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα. Τι εβδομάδα γράφω δηλαδή, αφού χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι έφυγε σχεδόν και ο τρίτος μήνας του χρόνου. Έγινε πρόσφατα μια έρευνα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Η ερώτηση ήταν: Τι από τα δυο προτιμάς. Να πας σινεμά ή να κάνεις σεξ. Θέλεις να πας σε μια ταβέρνα ή να περάσεις ένα δίωρο σεξουαλικό. Να βρεθείς με την παρέα σου στην καφετερία, ή να γνωρίσεις τη γοητεία με έναν άγνωστο ερωτικό σύντροφο; Είναι δίλημμα υπαρκτό ή όχι για σένα αν έχεις να διαλέξεις, περίπατο στο πάρκο μόνος ή την ίδια ώρα σεξ, με ποθητό σου πρόσωπο.

Συνεχίζω όμως, δυσκολεύοντας την κουβέντα, ακόμη περισσότερο και με την άδειά σου. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράμα στη ζωή σου. Εσένα ρωτάω. Μ’ εσένα κουβεντιάζω. Ασφαλώς δεν περιμένω απάντηση. Την εύκολη απάντηση. Το ζόρι είναι όταν χρειάζεται να δώσει κάποιος την απάντηση στον εαυτό του. Εύκολη η απάντηση και στο πιο σκληρό ερώτημα αν είναι να δοθεί σ’ άλλον. Έτσι είναι. Άλλο συζητάω με άλλον, με άλλους, όπου δεν είμαι υποχρεωμένος να είμαι ειλικρινής. Το δύσκολο είναι να ομολογήσεις στον ίδιον σου τον εαυτό κάποια πραγματάκια, που σε αφορούν προσωπικά. Επί του θέματος λοιπόν.

Για κάποιον, το πιο σημαντικό πράμα είναι η…. ομάδα του. Συμβαίνει. Τα πάντα πάνε και έρχονται με κέντρο την ομαδάρα του. Απ’ εκεί ξεκινάει η καθημερινότητα του, εκεί τελειώνει. Άλλος έχει πρώτο άξονα της ζωής του τον τζόγο. Ρουλέτα, χαρτοπαιξία, ιππόδρομο, στοίχημα. Το σεξ όμως; Εδώ είμαστε. Ποια μπάλα, ποια μπουζούκια, ποιο σινεμά, ποια παρέα στο στέκι, και ποιο ίντερνετ. Σεξ, αυτός είναι ο βασιλιάς τους. Και ότι παίζει γύρω του είναι ψιλοαδιάφορο, αν δεν μπερδεύεται στο έργο και το σεξ. Θαρρώ ότι μας παίρνει να ζορίσουμε κι άλλο την κουβέντα.

Στη συντριπτική πλειοψηφία τους άνδρες και γυναίκες θα προτιμήσουν να κάνουν σεξ, όχι κάτι άλλο. Δεν μιλάμε για κάποιες μειονότητες που έχουν τους λόγους υπεράνω του σεξ να βάζουν μια βραδιά μπαλέτου, το διάδρομο στο γυμναστήριο, μια βουτιά στη θάλασσα, μια παρτίδα τάβλι, ένα κρασί στην ταβέρνα. Κι όμως!Ενώ ο κόσμος σ’ όλον τον πλανήτη έχει το σεξ για θεό, δεν ασχολείται με το… αντικείμενο. Φοβερό! Δεν διαθέτει τον επαρκή χρόνο. Να φλερτάρει. Να κυνηγάει ερωτικούς στόχους. Περιορίζεται απλά να μπανίζει σεξ στο σινεμά, στα μήντια, στις διαφημίσεις. Μυρωδιές σεξ.

Ναι στα φράγκα, ναι στην επαγγελματική εξέλιξη, τη φήμη, τη δόξα, όμως τι συμβαίνει; Σ’ όλα αυτά ο άνθρωπος του καιρού μας ξοδεύει περισσότερη ενέργεια και σκέψη απ’ ότι στο σεξ, το οποίο χαρίζει πνευματική και σωματική μαζί απόλαυση. Με τίποτα δεν συγκρίνεται η αποθέωση του ατόμου την οποία βιώνει στη ερωτική σαρκική επαφή.

Έτσι είναι, ρε. Φτάνεις κάπου, ψηλά και μακριά μόνο με τελετουργική σεξουαλική επαφή με τον άλλον, με την άλλη. Και όμως! Άνδρες και γυναίκες σήμερα στερούνται το σεξ, ενώ το γουστάρουν με χίλια. Τι σημαίνει αυτό; Το πράμα μιλάει μόνο του. Ο άνθρωπος είναι ατελής. Δεν κάνει αυτό που θέλει. Αυτό που ποθεί. Επειδή είναι ανίκανος να επικοινωνήσει με τον άλλον. Επειδή δεν ασχολείται σοβαρά στο πως θα αρμέξει σεξουαλική ικανοποίηση που θα τον στέλνει στον παράδεισο. 

Ανίκανος να εισπράξει, αλλά προσφέρει ηδονή που ο άλλος, η άλλη θα την θυμάται σ’ όλη του τη ζωή. Μιλάνε οι έρευνες. Άνδρες και γυναίκες από 16 έως 44 χρονών το κάνουν 3 φορές το μήνα κατά μέσο όρο! Μόνον ρε!!!!!!! Το πιο ανησυχητικό είναι ότι πριν δύο δεκαετίες ερχόντουσαν σε επαφή 5 φορές. Πού πάμε, ρε; Οι άνθρωποι σήμερα επικοινωνούν με το κινητό. Μ’ ένα κινητό στη φούχτα. Φρίκη. Τους επόμενους, τους μετά απ’ εμάς ανθρώπους, τους περιμένει ο αιώνας της αγαμίας. Όπως το διαβάζεται. Πάρτε και άλλη μια ακόμη αλήθεια: Μέσω διαδιχτύου θα γεννιούνται στο μέλλον τα παιδιά. Σενάριο σεξουαλικής φαντασίας.

Ρίχνεις μια ματιά στις σελίδες των Ελληνικών παροικιακών εφημερίδων, και…  μαυρίζει το μάτι σου. Νεκροί παντού και το χειρότερο όλων κάθε ηλικίας. Και πηγαίνεις σε κάποια κηδεία και ακούς τους παπάδες να λένε ότι ο νεκρός “κοιμάται” ότι δεν έχει πεθάνει αλλά απλά “κοιμάται”. Το Πάσχα βέβαια που πλησιάζει και αυτό, είναι ταυτισμένο με την ανάσταση. Παραμύθια. Για τους περισσότερους είναι μια γιορτή σκέτη. Και αν η εν λόγω θρησκευτική γιορτή έχει κάποιο νόημα, βαθύτερο ή επιφανειακό, δεν το ψάχνουν. 

Στο φινάλε, μη ζητάμε πολλά από τους ανθρώπους. Γιορτή είναι το Πάσχα και το χαίρονται, μέχρι εκεί. Λίγο να το σκαλίσουν όμως το πράμα, τότε πάει μέχρι το θάνατο. Έτσι είναι. Δεν θα σταθούμε όμως μόνο στην φιγουράτη, ανάσταση. Προηγείται ο θάνατος. Τον ρωτάς, όμως, τον άλλον που γι’ αυτόν το Πάσχα είναι γιορτή, καθισιό και φαγητό, ποτό και μουσική, αν γουστάρει να βάλει στο λογαριασμό και τον θάνατο; Όχι βέβαια.

Πέθανες, τελείωσες. Όχι, δεν ισχύει αυτό, για τη θρησκεία. Δεν υπάρχει θάνατος, τέλος, κηδεία, τάφος, κλάμα. Αυτό μάλιστα. Το κλάμα ισχύει μόνο για τους άλλους, όχι για τον αυριανό πεθαμένο. Χωμένος μέσα στο χώμα ούτε λυπάται, ούτε αισθάνεται κάτι. Η θρησκεία όμως, η κάθε θρησκεία επιμένει στα δικά της. Πως δεν υπάρχει θάνατος. Και αν υπάρχει θάνατος, είναι μόνο για να σου θυμίσει την ελπίδα της ανάστασης, της αναγέννησης, της ξαναγέννησης, της συνέχειας.

Πέθανες, αλλά δεν έχεις πεθάνει. Να, το νόημα του Πάσχα. Ο άνθρωπος, όμως, δεν συμβιβάζεται με το νεκροταφείο. Όσο ζει δεν θέλει να σκέφτεται πως υπάρχει στο έργο και ο θάνατος. Ναι, πράγματι, πεθαίνει κόσμος, καμιά αντίρρηση, αλλά όχι ότι το καμπανάκι κτυπάει και για τον ίδιον. Τον θαρρεί ξένο πράμα τον θάνατο. Και παραμένει ξένο, φτου και μακριά, ακόμα και στη βαριά του αρρώστια.  

Πάμε τώρα και στα πιο βαθιά. Γίνεται μια δολοφονία, μια αυτοκτονία, ενός κατάδικου μέσα στη φυλακή. Τι κάνει το κράτος; Αν παραδεχθεί ότι δεν υπήρξε κανένας φόνος αλλά επικράτησε ο νόμος, η ”δικαιοσύνη” των φυλακών, δηλαδή ότι πήραν το νόμο στα χέρια τους κάποιοι άλλοι φυλακισμένοι, τότε ομολογεί την ανικανότητα της η διεύθυνση των φυλακών.

Έχουμε μάθει στο παρελθόν, για αρκετές δολοφονίες μέσα στις φυλακές. Όλοι οι δολοφονημένοι, είχαν γράψει στο βιβλίο των αναμνήσεων, την δική τους ιστορία. Πολλοί βρήκαν φρικτό θάνατο, όπως ο συμπάροικος Άλεξ Τσακμάκης. Άλλοι, όπως ο Carl Williams, βρήκαν τον θάνατο μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Κάποιοι άλλοι πάλι, έμειναν ζωντανοί “νεκροί” μέσα στο ίδιο τους το σώμα, μετά από κάποια επίθεση. Πολλές φορές οι νόμοι των φυλακών, είναι αυτοί που αποδίδουν την πραγματική δικαιοσύνη.

Στις φυλακές της Κέρκυρας πριν από μερικές ημέρες, βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, ο 33χρονος Πολωνός, που το 2017 σκότωσε τον επτάχρονο γιο της Ελληνίδας φιλενάδας του. Έγκλημα άνανδρο και καταδικαστέο σύμφωνα με την αιώνια κουλτούρα στον κόσμο των φυλακών. Κανένας υπαινιγμός ότι πράγματι τον καθάρισαν τον Πολωνό άλλοι κρατούμενοι. Απλά είναι δύσκολα να πιστέψει ο οποιοσδήποτε, ακόμη και ο ποιο αφελής, ότι πράγματι ένας αδίστακτος δολοφόνος, έκανε ”σχοινί” ένα κομμάτι από το σεντόνι του, και έβαλε μόνος του τέλος στην καταραμένη ζωή του.

Τελικά κανείς δεν θα μάθει ποτέ την αλήθεια. Για πιο λόγο όμως; Γιατί δεν συμφέρει, ούτε το κράτος, αλλά ούτε και τους φυλακισμένους να μαθευτεί η πραγματική αλήθεια. Ο μόνος που ξέρει τι πραγματικά έγινε εκείνο το βράδυ, είναι μόνο το θύμα. Και επειδή ως συνήθως οι νεκροί δεν μιλάνε, η υπόθεση θα περάσει στα αρχεία, σαν μια αυτοκτονία. Για να μην έχουμε περισσότερες έρευνες βέβαια.

Το έχω γράψει στο παρελθόν, το ξαναγράφω και πάλι. Η νεολαία αρχίζει πλέον και τραβάει τον δρόμο της. Κανείς νέος δεν υπολογίζει τις συνέπειες μια δολοφονικής επίθεσης. Καθημερινά τα αστυνομικά δελτία γεμίζουν με τέτοιου είδους επιθέσεις. Δεν υπάρχει ούτε μία βραδιά που η αστυνομία να τρέχει και να μην φτάνει. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι οι επιθέσεις αυτές γίνονται με την συμμετοχή δεκάδων ατόμων. Ίσως και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και εκατοντάδων. Η σημερινή κατάντια της νεολαίας μας.

Το κορίτσι παράτησε το γυμνάσιο, γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει. Για κάποιο λόγο πήρε την απόφαση και τα παράτησε όλα. Παρόλο που οι δικοί της επέμεναν να τελειώσει τουλάχιστον το γυμνάσιο, το κοριτσάκι ήταν ανένδοτο. Από κάποιες πληροφορίες που συγκέντρωσαν οι γονείς της πληροφορήθηκαν, ότι η μικρή αν και καλή μαθήτρια αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα επειδή είχε ερωτικές τάσεις μόνο για κοπέλες. 

Από στόμα σε στόμα μαθεύτηκαν οι προτιμήσεις της και από εκεί ξεκίνησαν όλα τ’ άλλα. Φασαρίες, γκρίνιες, απειλές μέσα μέσα στο σπίτι, έφεραν μια απίστευτη κατάσταση. Οι γονείς δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι το κορίτσι τους είχε “ανώμαλες” ερωτικές σκέψεις. Οι συμβουλές έφεραν την γκρίνια και η γκρίνια έσπρωξε την μικρή στο να δώσει τέλος στην ζωή της. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι ένα κορίτσι 16 ετών, θα έβρισκε την δύναμη να δώσει τέλος στην ζωή της. και όμως. Όλοι οι δικοί της είχαν πέσει έξω. Κρίμα να φεύγουν έτσι άδικα τόσο νεαρά άτομα, πολύ περισσότερο για τέτοιους λόγους.     

Ψάχνουν μαθαίνω στην Ελλάδα, για να βρουν την προέλευση της τεράστιας περιουσίας που άφησε πίσω του, ο πασίγνωστος δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας. Από που, αλλά και πως έβγαλε του κόσμου τα φράγκα. Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, λοιπόν. Στην πραγματικότητα όμως ο πλούτος προκαλεί. Αυτή είναι μια αλήθεια. Λες και απαγορεύεται να πλουτίζει κάποιος, ακόμα και από την εργασία του.

Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως του Τράγκα, δημιουργεί και πολλά άλλα ερωτηματικά. Ψάχνουν λοιπόν, οι φορολογικές αρχές τη νομιμότητα της κληρονομιάς του μακαρίτη, στους δυο γιους του και στην τρίτη σύζυγο του. Πως απέκτησε τα αρκετά ακίνητα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη διαθήκη του δημοσιογράφου. Δημοσιογράφος ήταν ο Τράγκας. Και επειδή όλα τα κέρδισε από τη δημοσιογραφία, πολύ καλά θα ήταν και το συνδικαλιστικό σωματείο των επαγγελματιών δημοσιογράφων στην Ελλάδα, να βοηθήσει, όσο είναι δυνατόν, στη σχετική έρευνα. 

Ο τενίστας είναι μια κινητή μηχανή παραγωγής χρημάτων, Όπως ένας ροκάς ή ένας της ποπ μουσικής διάσημος τραγουδιστής κάνει περιοδείες, ποντάροντας στη δημοφιλία του. Το ίδιο λοιπόν και ο τενίστας που μια συμμετέχει στο ένα, και μια στο άλλο τουρνουά. Πότε εδώ, και πότε εκεί. Το περίεργο είναι ότι ο τενίστας, ο κάθε τενίστας μετά τη νίκη του, μετά το θρίαμβό του σε τουρνουά, να κάνει τις βόλτες του στο γήπεδο με την σημαία της χώρας του στην πλάτη.

Τι κόλπο είναι αυτό; Η επικράτηση απέναντι στους αντιπάλους είναι προσωπική του, δική του νίκη, του τενίστα, και όχι… συνεταιρικά με τη χώρα του. Κερδίζει τα χρήματα, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, και μαγκιά του, αλλά δεν τα χρωστάει στο κράτος του. Δεν είναι υποχρεωμένος δηλαδή, να δώσει ένα άλφα ποσό. Ούτε θα του ζητήσει κανείς δανεικά. Λέει για παράδειγμα ο τενίστας αν κερδίσει: ”Χαρίζω τη νίκη στην πατρίδα μου”. Και ο όχλος πανηγυρίζει. Αν δεν κερδίσει λέει: ”Δεν πήγα καλά, αλλά την άλλη φορά θα παίξω πιο προσεκτικά για να κάνω υπερήφανους τους Έλληνες ή τους Τσέχους ή, και τους Σέρβους… ”.

Πάμε παρακάτω. Ο Θεός όπως και να το κάνουμε είναι Θεός. Να ξέρουμε λοιπόν τι λέμε. Δηλαδή; Όταν λέμε Θεός εννοούμε κάτι μεγάλο, πολύ μεγάλο, ανώτερο, και πολύ ανώτερο του ανθρώπου. Στο φινάλε τον άνθρωπο, κι όχι μόνο το δίποδο, ποιος τον έφτιαξε; Μην ακούω τις αηδίες των άθεων και των ψευτοκουλτουριάρηδων με το παραμύθι τους, ότι ο Θεός είναι δημιούργημα του ανθρώπου.

Δεν είναι απλά κάτι υπεράνω ο Θεός, είναι και αλάνθαστος. Που σημαίνει πως όσα έφτιαξε στη γη, και δεν έφτιαξε, όσα έφτιαξε, μόνο στο δικό μας πλανήτη, τα έκανε όπως εκείνος γούσταρε. Έτσι ήθελε τον άνθρωπο και την αρκούδα, την αλεπού και το λιοντάρι. Άμα ήθελε διαφορετικά τον ποντικό και τον αετό, την κατσαρίδα και την συναγρίδα, θα τους έπλαθε διαφορετικά. Θεός είναι. Με Θεό έχεις να κάνεις, και ότι θέλει κάνει.

Να μείνουμε όμως στον άνθρωπο. Μόνο μ’ αυτόν ασχολούνται οι θρησκείες. Κάτι περισσότερο σκαμπάζουν που τα δίνουν όλα για τη σχέση ανθρώπου και Θεού. Και αδιαφορούν εντελώς για τη σχέση του Θεού με τα άλλα πλάσματα της γης. Λες και δεν είναι δημιουργήματα του Θεού τα σκυλιά και τα γατιά, τα δένδρα και τα φυτά. Λες και ο Θεός έχει παρατήσει τα άλλα δημιουργήματα του στη μοίρα του ανθρώπου.

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με κάποιον Μελβουρνιώτη τζογαδόρο, πάνω στο στοίχημα του ποδοσφαίρου, έβγαλα κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Σχεδόν κάθε εβδομάδα αποδεικνύεται, και μάλιστα πανηγυρικά, ότι το στοίχημα είναι πολύ δύσκολο σπορ. Είπα κατά λάθος την λέξη σπορ; Εδώ είμαστε. Και δεν το κουνάμε απ’ εδώ με τίποτα. Βάζω λοιπόν στο τραπέζι την ερώτηση: Παίζεις από χόμπι ή έχεις για μπίζνες τον τζόγο. 

Τον διαχειρίζεσαι τον τζόγο, ως προσωπική σου υπόθεση η οποία έχει άμεση σχέση με την επιβίωσή σου, όπως με την κανονική εργασία σου, και ότι άλλο σου δίνει εισόδημα. Ή παίζεις που και που, πιθανόν και σε μόνιμη βάση, έτσι για να ξεφεύγεις από το μαγκανοπήγαδο της καθημερινότητας. Όπως πας σινεμά δηλαδή, στο γήπεδο, στην πλατεία, στην παρέα, και στην γκόμενα. Ξεκαθαρίζω: Ο ποδοσφαιριστής πάνω στον οποίο ποντάρεις είναι επαγγελματίας. Ψυχρός εκτελεστής. 

Όπως στο λέω. Είσαι εκτός κόλπου αν θαρρείς ότι ο κύριος με το κοντό παντελόνι έχει γνησιότητα αισθημάτων, επειδή στο γήπεδο δείχνει να αγωνίζεται για… πάρτη σου. Για τη φανέλα της ομαδάρας σου. Επαγγελματίας είναι και ο προπονητής. Ακόμα και ο διαιτητής με την ιδιότητα του ερασιτέχνη ενεργεί επαγγελματικά. Όλο το συνάφι της μπάλας, απ’ αυτούς που πουλάνε σουβλάκια και λεμονάδες μέχρι τα golden boys των χορηγών, όλοι κάνουν παιχνίδι επαγγελματικά. Για την κονόμα, και μόνον για την κονόμα.

Κανένας επαγγελματίας που δεν είναι ψώνιο, αδιαφορεί στη δουλειά του για το προσωπικό κέρδος. Αλλοίμονο. Να μην πληρώνεται; Για όνομα του Θεού. Γιατρός είναι, δικηγόρος, μηχανικός, κηπουρός, μπάτσος, χασάπης, εφημεριδοπώλης, ζαχαροπλάστης, ταξιτζής, μπογιατζής, ότι να είναι. Το ποδόσφαιρο κάθε εβδομάδα μας δίνει το μάθημα. Έτοιμη μασημένη μπουκιά στο πιάτο. Το “σπορ’’ είναι δύσκολο. Και πρώτα απ’ όλα το φαβορί σπάει τα μούτρα του. 

Μεγάλη αλήθεια αυτή. Η Ιταλία έχασε το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο, επειδή έχασε από μια ασήμαντη χώρα, αυτή της Βόρειας Μακεδονίας. Και η νίκη αυτή της Β. Μακεδονίας, έστειλε στον κουβά όλους τους επαγγελματίες τζογαδόρους, που είχαν τους Ιταλούς ως το ακλόνητο φαβορί. Και όμως πήγαν όλοι στον κουβά. Τα ίδια και με την Αυστραλία. Υπολόγιζαν ότι θα τελειώσει άνετα στις δύο πρώτες θέσεις και τελικά έμεινε στην τρίτη και με πιθανότητες για παγκόσμιο κύπελλο σχεδόν μηδαμινές. 

Μας έπιασαν μαλάκες; Είμαστε μαλάκες γιατί παντρευτήκαμε. Γιατί κάναμε παιδιά. Γιατί δεν ποντάραμε σωστά, αποτελεσματικά θα έλεγα, στη σχέση μας με τον φίλο, τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον εργοδότη. Αυτή είναι η αλήθεια. Μας πηγαίνει η ζωή, δεν την πάμε εμείς. Μάλιστα. Ζούμε αρνούμενοι την αλήθεια της ζωής. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, πιθανόν μέχρι να μας μπαζώσουν, ότι η ζωή είναι παιχνίδι. Τζόγος. Και εμείς δυστυχώς, δεν θέλουμε να προσαρμοστούμε, να κρατάμε αποστάσεις από τους άγραφους κανόνες της ζωής. Με τους όρους του τζόγου, δηλαδή. 

Τα πάντα φίλε μου εξαρτώνται από εμάς και μόνο από εμάς. Το δικό μας σήμερα, το δικό μας αύριο, το είναι μας, η καριέρα μας, το σενάριο ζωής μας. Στο ταμείο όμως της ζωής, είμαστε χαμένοι γιατί παραδινόμαστε. Αφήνουμε τον εαυτό μας να επηρεαστεί απ’ τους άλλους, το κράτος, την κυβέρνηση, τα κόμματα, την ομάδα μας. Και γι’ αυτό μια ζωή, ο τζογαδόρος παίκτης θα βρίσκεται συνέχεια στην από… κάτω. Αυτά. Καλή συνέχεια και καλό μήνα, μέχρι την άλλη εβδομάδα……

=============================================

Χώρισε ένας φίλος μου, πριν από λίγο καιρό, που είχα πάει μάλιστα και στον γάμο του σαν καλεσμένος του. Φιλαράκι για πολλά χρόνια. Προσωπικά το διαζύγιο για τον συγκεκριμένο γάμο το περίμενα. Η κυρία πολλά κυβικά γυναίκα. Δεν μπορούσε λοιπόν να συμβιβαστεί ο φίλος, με την επαγγελματική απογείωση της γυναίκας του. Αυτός ήταν σταθερά στάσιμος στην ίδια δουλειά, εδώ και αρκετά χρόνια. Άρα κατά την γνώμη μου, είχε μια… καθοδική πορεία στην ζωή του, και την ίδια στιγμή, ήταν στη σκιά της γυναίκας του. Δύσκολο να το αντέξει αυτό.

Το διαζύγιο λοιπόν, ήταν η μοιραία κατάληξη του γάμου, μετά από έναν συναρπαστικό έρωτα. Ποιος φταίει τώρα; Δεν κατάλαβα ποτέ αυτή την ανθρώπινη κατάρα. Ποιος είναι ο ένοχος, ο υπαίτιος. Έτσι το έχουν. Ότι πάντα κάποιος έχει την ευθύνη. Πρόκειται για αληθινή κατάρα του ανθρώπινου γένους. Ότι απαραιτήτως κάποιος είναι ο φταίχτης. Να τον δικάσουμε. Να του ζητήσουμε εξηγήσεις. Να τον καλέσουμε να απολογηθεί. Να του καταλογίσουμε τη ζημιά. Έτσι το έχουν.

Σε όλες τις περιπτώσεις, πάντα ένας είναι αυτός, που προκαλεί το κακό. Και γιατί παρακαλώ, είναι κακό ένα διαζύγιο; Σύμφωνοι, δεν παντρεύεται ο άλλος για να χωρίσει. Αν όμως λέω τώρα εγώ, έγινε το λάθος, χωρίς απαραίτητα την ευθύνη του ενός, ή, του άλλου, γιατί ο γάμος να συνεχίσει να αποτελεί μια γκέλα διαρκείας, η οποία γύρευε τι άλλο άσχημο μπορεί να επιφέρει.

Στην περίπτωση του φίλου μου δεν έγινε κανένα λάθος στο γάμο, ούτε προέκυψε θέμα ασυμφωνίας χαρακτήρων. Απλά, η καριέρα της κυρίας εκτοξεύθηκε, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Εξελίχθηκε αστέρι στη δουλειά της, και ο σύζυγος της, ο φίλος μου δηλαδή, άρχισε να μη νοιώθει καλά. Από άνδρας, από τον πρώτο ρόλο εξ ορισμού στην οικογένεια, έστω από ισότιμος, εξελίχθηκε σε δευτεράτζα. Πώς, λοιπόν, να τραβήξει ομαλά αυτός ο γάμος, όταν ο κύριος είναι βιοπαλαιστής και η κυρία κάνει παντελόνι επτά φορές περισσότερα χρήματα; Και το πιο χειρότερο, στην εργασία της χρειάζεται ταξίδια στο εξωτερικό, επαφές με επώνυμους κ.α.

Άψογη έλεγαν ότι ήταν η συμπεριφορά της κυρίας συζύγου. Αυτό, όμως, δεν ήταν αρκετό να καλύψει ψυχολογικά τον σύζυγο. Το τελευταίο που σκεπτόταν η successful σύζυγος, ήταν το διαζύγιο, και ούτε στιγμή έδειχνε ότι από πλευράς της, κάτι άλλαξε στη ζωή του ζευγαριού. Είναι όμως, ειλικρινής αυτή η στάση της, αναρωτιόταν βασανιστικά ο σύζυγος. Κι αν πράγματι η κυρία δεν έχει απαξιώσει τον σύζυγο, χωρίς να του το δείχνει κατάμουτρα, να που εκείνος αισθανόταν να κυκλοφορεί σε διαφορετικό σκηνικό έγγαμης συμβίωσης.

Πολλά ακούγονται το τελευταίο διάστημα στην Ελληνική μας παροικία για κάποιον ομοφυλόφιλο κληρικό. Και όταν λέω πολλά εννοώ και επικίνδυνα. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ψωνίζεις από το πεζοδρόμιο, δεν ξέρεις τι θα σου πέσει. Οι στατιστικές λένε, ότι μια στις δέκα περιπτώσεις, θα καταλήξει σε φόνο αν βέβαια στραβώσει η δουλειά ανάμεσα στον ομοφυλόφιλο και στον “εραστή” της μιας βραδιάς, που ψάρεψε στο πεζοδρόμιο. 

Ίσως μια στις εκατό περιπτώσεις, ο περιστασιακός επιβήτορας να φτάσει στο φόνο. Δεν ξέρεις, δεν έχει γίνει ποτέ σχετική έρευνα. Σε ποιο ποσοστό δηλαδή, πέφτει το ξύλο της αρκούδας, και σε ποιο ποσοστό χύνεται αίμα, αν οι δυο τους τσακωθούν εκτός προγράμματος. Το σκηνικό. Οι δυο τους, ο ομοφυλόφιλος και ο άλλος, πάνε στο χώρο του πρώτου, αφού έχει προηγηθεί η συμφωνία εκεί που συναντήθηκαν. Εκεί που συχνάζει ο ομοφυλόφιλος ή στο στέκι που κυκλοφορούν οι άγνωστοι, διαθέσιμοι για κάθε γούστα. 

Δεν έχει άλλο λόγο να ψωνιστεί, τουλάχιστον στις 99 από τις 100 περιπτώσεις, το ρεμάλι, παρά μόνο τα φράγκα για το σέρβις στην ξετσίπωτη αδελφάρα. Το ξέρει η αδελφάρα, πως κινδυνεύει κάθε φορά που βγαίνει για ψωνιστήρι. Ο φόβος, όμως, δεν αποτρέπει, ακόμα και τον ηλικιωμένο, την πατσουροαδερφή, να βγει στη νυχτερινή του εξόρμηση. Κάποια στιγμή όμως, ξεφεύγει το πράμα και απασχολεί στην συνέχεια και τις αστυνομικές αρχές. 

Όταν η “αδελφή του ελέους” άντρας, ή, γυναίκα, ζητήσει και πράματα που δεν είχαν συμφωνηθεί. Ακόμα, και αν στο τέλος του έργου αρνηθεί να ικανοποιήσει τις – επίσης εκτός συμφωνίας τους –  μεγαλύτερες οικονομικές απαιτήσεις του ψωνισμένου. Συμβαίνει όμως και το άλλο. Ο ψωνισμένος αντιλαμβάνεται στο διαμέρισμα του ψωνιστή, ότι αυτός έχει φράγκα, και τον ζορίζει να πληρώσει περισσότερα, διαφορετικά δεν θα διστάσει να τον εκβιάσει. 

Ο ομοφυλόφιλος δεν δέχεται τον εκβιασμό, ο άλλος επιμένει, ζητάει να του δείξει που έχει κρυμμένα λεφτά κλπ κλπ, και την άλλη μέρα διαβάζουμε στις εφημερίδες, ότι ομοφυλόφιλος επιχειρηματίας, κληρικός, τραγουδιστής, και ποιος ξέρει τι άλλο, βρέθηκε σφαγμένος μέσα στο σπίτι του. Εκατοντάδες περιπτώσεις γράφουν καθημερινά οι αστυνομικές αρχές. Αλλά οι αδελφάρες δεν βάζουν μυαλό. Μέχρι να κτυπήσει το ρολόι.

Οι πιο ωραίοι απ’ όλους είναι οι Κινέζοι. Πρέπει να σπάνε μεγάλη πλάκα με όλο αυτό το μπουρδούγιο που γίνεται στην Ευρώπη. Έχουν μαζέψει οι ανοιχτομάτηδες, μέσα σε τριάντα χρόνια, όλο το χαρτί του πλανήτη, χτυπάνε ανελέητα με την καραμπίνα ότι κυκλοφορεί σε αμερικάνικο ομόλογο στην αγορά, εξωτερικό δανεισμό και χρέος έχουν ένα ξερό μηδενικό και κάθονται αμέριμνοι σε μια γωνία του πλανήτη, όπου δεν υπάρχει κανένας εχθρός στα σύνορα τους, αλλά ούτε και πρόκειται να εμφανιστεί για τα επόμενα τουλάχιστον 10.000 χρόνια.

Το σενάριο να ζητήσει και να πάρει ο Πούτιν βοήθεια από το Πεκίνο, μπορεί να σταθεί μόνο καλαμπούρι. Ο πρώην KGBίτης οπωσδήποτε κάτι θα έχει ακούσει για την πρώτη επίσκεψη του Στάλιν στον Μάο. Όπου ο ατσαλένιος Γεωργιανός ληστοσυμμορίτης βγήκε από την συνάντηση για πρώτη φορά στη ζωή του κάτωχρος και είπε στους δικούς του: «Ο τύπος εκεί μέσα δεν παίζεται με τίποτα». Αυτό τα λέει όλα φίλοι μου, για το που βρίσκεται η ανθρωπότητα.

Δύσκολη διαβάζω στα Μέσα Ενημέρωσης, ήταν η κλήρωση για τον ΠΑΟΚ. Και οι ειδικοί τον απέκλεισαν πριν καλά – καλά παιχτεί το πρώτο παιχνίδι. Αυτό είναι το συμπέρασμα που με την δική τους ποδοσφαιρική σοφία κατέληξαν. Όταν τα μπαλάκια έδωσαν αντίπαλο της ελληνικής ΠΑΕ το όνομα της γαλλικής Μαρσέιγ. Τι να πουν όταν απευθύνονται σε ακροατήριο της πλάκας. Της πολύ πλάκας. Στη μάζα της πιο φανατικής οπαδοσύνης.

Έτσι είναι. Όσο περισσότερο είναι φανατικός ο οπαδός, τόσο λιγότερο του λείπει η σκέψη. Παραμύθι και πλαστογραφία είναι ότι ο περισσότερο φανατικός οπαδός αγαπάει πιο πολύ την ομάδα του. Στην πραγματικότητα του περισσεύει η τύφλα. Τι θα πει δύσκολη κλήρωση, όταν δεν υπάρχει…. εύκολη! Ας μας πουν τουλάχιστον, με ποια θέλανε να πέσει ο ΠΑΟΚ. Ποια θεωρούν δηλαδή την πιο εύκολη. Για να την κάνουμε παραγγελιά.

Μιλάμε για ποδόσφαιρο. Αυτό σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ, όπως κάθε ομάδα στο σύμπαν, είναι ικανή να αποκλείσει την ανώτερη της ομάδα, αλλά και να αποκλειστεί από κατώτερη της. Αυτή είναι η αλήθεια του παιχνιδιού. Και ο αληθινός φίλος του ποδοσφαίρου χαίρεται, βιώνει έντονα χωρίς υστερία και τύφλα αυτή την αλήθεια. Στην διάρκεια του παιχνιδιού μπορούν να αναστηθούν ακόμη και νεκροί.

Τι θυμήθηκα τώρα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Κάποτε στα Ελληνικά δικαστήρια, για να πείσουν τον δικαστή οι δικηγόροι, ότι ο κατηγορούμενος ήταν ικανός για κάθε βρωμοδουλειά, έλεγαν πως πρόκειται για κομουνιστή. Αυτό αρκούσε, στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, και μετέπειτα. Υπήρχε όμως και το άλλο: Κύριε πρόεδρε, ο κατηγορούμενος είναι ένας χαρτοπαίκτης. Ας μην ήξερε χαρτιά ο άνθρωπος, αρκεί να έπαιζε π.χ. ιππόδρομο, τον χαρακτήριζαν «χαρτοπαίκτη» οι δικηγόροι, άρα ένα ρεμάλι του κερατά.

Στην σημερινή εποχή όμως, και όπως τότε, έτσι και σήμερα, εξακολουθεί να παίζει αυτή η κασέτα. Με στυλ, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα ο μάρτυρας καταθέτει ότι ο τάδε, ας πρόκειται για αρχιγκάγκστερ, για ταγματάρχη του υποκόσμου, πιτσιρικάς πήγαινε στο κατηχητικό, ήταν παπαδοπαίδι, άρα άκακος άνθρωπος. Ακόμα και στον 20 αιώνα, στα απανταχού δικαστήρια συναντάμε παρόμοιες περιπτώσεις.  

Δεν υπάρχει έγκλημα ανθρώπινο, ακόμα και το πιο αισχρό, το πιο φρικτό, που να μη διαπράχθηκε από ρασοφόρο, ή, έστω εξ’ αιτίας της θρησκείας. Και όμως. Ακόμα και σήμερα ακούς στις αίθουσες των δικαστηρίων ότι ο κύριος έτσι, είναι υπεράνω πάσης υποψίας, επειδή είναι άνθρωπος της εκκλησίας.

Ο κληρικός, όπως αμέτρητοι άλλοι ρασοφόροι στο παρελθόν αλλά και στο παρόν, υπέκυψε στη δύναμη της σαρκικής επιθυμίας και παραπλάνησε το αγοράκι, το οποίο το κακοποίησε σεξουαλικά. 

Και εγώ έκανα μία σκέψη. Το έχω αυτό το χούγι, που έλεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Να σκέπτομαι. Ξέρεις, η σκέψη είναι ένα είδος ηδονής για μένα. Ένας τρόπος γυμναστικής. Νιώθεις τα όρια σου. Μέχρι που φθάνει το μυαλό σου. Και ποια είναι τώρα η μαγκιά;

Καρδινάλιος, Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτης κ, λ, π, ζουν και αναπνέουν για νεανική σάρκα. Δεσπότης είναι, παπάς είναι, νεωκόρος είναι, ανεξάρτητα από τα πλουμίδια και τα μπιχλιμπίδια, που κρεμάει επάνω του στα πανηγυρικά εκκλησιαστικά σώου, είναι το ίδιο με τους άλλους βιαστές παιδόφιλους και νεκρόφιλους. 

Τον λένε Δεσπότη, γιατί δεσπόζει σε μία ενορία, σε μία περιφέρεια. Δεσπόζω σημαίνει πρώτο τραπέζι πίστα. Εγώ και κανένας άλλος. Έχω τα γκαρσόνια τριγύρω μου, και με ένα νόημα ανοίγουν 10 κιβώτια σαμπάνιες στην νεοφερμένη τραγουδιάρα, με την εντολή μετά το σόου να περάσει από το τραπέζι. Έτσι πάει η δουλειά. Σου δίνω μου δίνεις. Μην ξεφεύγουμε όμως.

Δεν τον ξέχασα τον παπά. Θα έρθει η ώρα του. Σώου θα κάνω και εγώ κάποια μέρα. Ανοίγω πρώτα με μια… σαμπάνια την αυλαία, και πριν φθάσω στο ζουμί, αρχίζω και σκέπτομαι από τώρα. Μιλούσαμε για τη μαγκιά το να σκέπτεται κάποιος. Να παρατηρεί και να ενεργοποιεί τη σκέψη του. Και να μην κατεβάζει τα ρολά του μυαλού του. Να έχει ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα στη σκέψη του. Θα καούν πολλά λιβάνια για εξορκισμούς και ξεματιάσματα. Λίγη υπομονή μόνο.

Και να τελειώσω για σήμερα με την βόλτα που κάνω κάθε εβδομάδα σε διαφορετικές περιοχές της Μελβούρνης. Είναι και αυτή μια συνήθεια, από τις πολλές που έχω. Βρέθηκα λοιπόν για 2 σχεδόν ώρες στο Chapel Street στην περιοχή του Prahran. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ εκεί.

Το τι συνάντησα μπροστά στα μάτια μου, ούτε σε κινηματογραφική ταινία δεν θα τα έβλεπα. Η ανωμαλία σε όλο της το μεγαλείο. Λέσβιες να περπατάνε χέρι – χέρι και αγκαλίτσες με φιλάκια, νεαρά αγόρια ομοφυλόφιλοι να φιλιούνται στο στόμα στην μέση του δρόμου. Και μπροστά στην Δημαρχία πρεζόνια κάνανε ενέσεις.

Λίγο πιο πέρα μια άλλη που βρισκόταν σε κρίση και φυσικά στον κόσμο της, κυκλοφορούσε με…. μαγιό και ζητούσε από τους περαστικούς να την βοηθήσουν με όποιο αντάλλαγμα θέλανε. Μια πραγματική κατάντια. Και τα αστυνομικά να περνάνε από μπροστά και να μην δίνουν σημασία. Τι σημασία να δώσουν άλλωστε σε μελλοθάνατους. Σίγουρα κάποιος απ’ αυτούς που είδα τουλάχιστον εγώ, αύριο το πρωί θα τον βρούνε τούμπανο σε κάποιο απόμερο στενό.

Με λίγα λόγια, και για να το κλείσω το θέμα. Κάποτε ήταν τα Α και το Ω να μπορούσες να κυκλοφορήσεις στην συγκεκριμένη περιοχή. Τα καλύτερα εστιατόρια βρισκόντουσαν στον συγκεκριμένο δρόμο και μπορούσες να απολαύσεις ένα τέλειο φαγητό. Σήμερα η περιοχή έχει γίνει στέκι πρεζάκηδων και εμπόρων ναρκωτικών.

Η αστυνομία, κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ θα συλλάβει διακινητές και χρήστες που δημιουργούν προβλήματα στους περαστικούς. Τα καλά μαγαζιά αντικαταστάθηκαν με σουβλατζίδικα και πιτσαρίες. Ο καλός ο κόσμος που ξόδευε έφυγε και βρήκαν νέους προορισμούς. Αυτοί που συχνάζουν σήμερα εκεί, θα ήταν το καλύτερο, να μην τους συναντήσεις ποτέ μπροστά σου.

Φίλες και φίλοι καλή εβδομάδα και καλή συνέχεια σε ότι έχετε αποφασίσει να κάνετε. 

==============================================

14 – 03 – 2022

Φίλες και φίλοι, καλημέρα και καλή μας εβδομάδα. Παντρεύεται ένα ζευγάρι και μετά από κάποιο διάστημα, χωρίζει. Κατανοητό και δεχτό. Έχει μια λογική το διαζύγιο. Αυτό που είναι παράλογο όμως, είναι ο γάμος. Και αν πέφτει βαρύ που το λέμε παράλογο, ας το ελαφρύνουμε λιγάκι το πράμα. Δεν είναι συνειδητή η απόφαση να επιλέξει κανείς το… άγνωστο. Αυτό που δεν έχει βιώσει στο παρελθόν. Και. μάλιστα, όταν γνωρίζει πως οι μισοί και παραπάνω γάμοι καταλήγουν κάποια στιγμή στο διαζύγιο. 

Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Το πιο χειρότερο είναι, ότι χωρίζουν τα τσανάκια τους, σαν εχθροί. Με μπινελίκια και από τις δυο πλευρές. Και διαφορές στα οικονομικά, και τραυματισμοί ψυχολογικοί στα παιδιά τους. Αν προλάβουν φυσικά και κάνουν παιδιά. Αν όχι αυτά, αν όχι χωρισμός, κάνουν το κορόιδο. Να το πω αλλιώς συμβιβάζονται. Σε τι; Να ανέχεται ο ένας τον άλλον. Μη μου πει κανένας ότι το είχαν στο πρόγραμμα έναν γάμο αποτυχημένο. Όχι, βέβαια. Να, γιατί λέμε πως δεν έχει λογική ο γάμος. Πως δεν προέρχεται από συνειδητή απόσταση. Πως το ζευγάρι θα ζήσει καταστάσεις που τις είχε γνωρίσει μόνο στο σινεμά.

Λογική και σκεπτικισμό έχει μόνο το διαζύγιο. Δεν τα περνάω καλά, δεν είναι έτσι όπως τον περίμενα τον γάμο, παίρνω το καπελάκι μου και άντε γεια. Να, όμως, που ο κόσμος παντρεύεται. Μόνον; Και…. ξαναπαντρεύεται. Φοβέρα πράγματα. Χωρίζει με την πρώτη γυναίκα, και ξανά μετά, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της Εκκλησίας, με κάποια άλλη γυναίκα. Τρελό! 

Δεν χώρισε με την προηγούμενη γιατί έφταιγε εκείνη, αλλά επειδή έφταιγε ο ίδιος. Αν όχι ο ίδιος, ίσως του έφταιγε ο… γάμος! Ας δούμε όμως και κάτι ακόμη πιο τρελό. Υπάρχουν περιπτώσεις ζευγαριών που χωρίζουν, δηλαδή που φτάνουν σε μια λογική απόφαση, και μετά από λίγο καιρό… ξαναπαντρεύονται και πάλι μεταξύ τους. Δεν βρίσκεις φίλε μου, σήμερα άκρη. 

Για ένα εκατομμύριο δολάρια, λέω έτσι στην τύχη ένα νούμερο, θα τραβήξει κάποιος επαγγελματίας το όπλο και θα σκοτώσει τον άλλον. Έτσι στη ψύχρα. Δεν θα το κάνει ούτε για εκατό, αλλά ούτε και για διακόσια δολάρια, ακόμα και αν είναι γεννημένος δολοφόνος. Δεν εντυπωσιάζει λοιπόν στην Κολομβία για παράδειγμα, ένας φόνος, μία εκτέλεση με εντολή κάποιου ναρκοβαρώνου. Παίζονται χοντρά νούμερα. 

Δεν θα κολώσει ο αρχιμαφιόζος να καθαρίσει και μία οικογένεια, να ανατινάξει μια εφορία, όσοι υπάλληλοι και αν βρίσκονται μέσα. Είπαμε. Όταν τα λεφτά είναι πολλά, εύκολα φθάνει το δάκτυλο στη σκανδάλη. Ο μυθικός, όμως τόσο πραγματικός, Πάμπλο Εσκομπάρ, ο μεγαλύτερος ναρκοέμπορας όλων των εποχών, κάποτε έκανε επίθεση με μία ομάδα δικών του στο Δικαστικό Μέγαρο της Μπογκοτά και σκότωσε, εκτός από 100 ανθρώπους 11 δικαστές και τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

Μουντιάλ 1994, ΗΠΑ, πρώτο ματς της Κολομβίας με την Ρουμανία, και ήττα 3-1. Καταστροφή! Αλλιώς τα είχανε υπολογίσει οι ναρκοβαρώνοι της Κολομβίας. Να ξέρουμε τι λέμε. Η Κολομβία δεν είναι δημοκρατία, όπως είπε κάποιος, είναι ναρκοδημοκρατία. Έχει πολίτευμα ναρκοκοινοβουλευτικό. Όλα τα ορίζει η κόκα, η καλλιέργεια της κόκας, του φυτού δηλαδή, που δίνει το προϊόν με τα ασύλληπτα κέρδη, την κοκαϊνη. Το κράτος, ο νόμος, ο στρατός, είναι έξω από τις ναρκοφυτείες, που τις διαχειρίζονται τα καρτέλ.

Γίνεται το δεύτερο ματς της Κολομβίας με τις ΗΠΑ. Ο αρχηγός της ομάδας Αντρές Εσκομπάρ κάνει το λάθος της… ζωής του, και με δικό του αυτογκόλ χάνει 2-1 η Κολομβία και αποκλείστηκε από την συνέχεια. Αυτό το λάθος, που κάνουν εκατοντάδες ποδοσφαιριστές κάθε εβδομάδα στον πλανήτη, του στοίχισε τη ζωή. Μετά από 11 ημέρες τον σκοτώσανε χωρίς να προλάβει ο ποδοσφαιριστής να βγάλει ούτε μια λέξη από το στόμα του.

Να πω μια αλήθεια που δεν βγαίνει εύκολα προς τα έξω, γιατί ζούμε σε μια εποχή, όπου η μόδα και το δήθεν τολμηρό και μοντέρνο αποτελούν… θεσμό. Θέλει κότσια να ισχυριστεί κάποιος π.χ. ότι η γυναίκα το έχει παραξηλώσει. Ότι έχει ξεφύγει πια. Άσε στην άκρη τι λένε οι άντρες, που οι ”προχωρημένοι” θα τους χαρακτηρίσουν συντηρητικούς και αναχρονιστικούς.

Το ωραίο όμως είναι, ότι τις ακρότητες της σημερινής γυναίκας, τις επικρίνουν οι ίδιες οι…γυναίκες. Γυναίκες με προσωπικότητα, του καιρού μας και με μυαλό ανοικτό. Τι πράγματα είναι αυτά σου λένε, να κυκλοφορεί η γυναίκα ξεβράκωτη; Ακόμα και σε επίσημες εκδηλώσεις, κυρίες επώνυμες της Μελβούρνης, να εμφανίζονται περισσότερο γυμνές παρά ντυμένες με αποτέλεσμα το κουτσομπολιό να πέφτει σε ρυθμούς πολυβόλου.

Πάντα η γυναίκα προσπαθούσε να είναι ελκυστική, γοητευτική, όμορφη. Σήμερα η γυναίκα θέλει να είναι και καυτή. Very Ηot. Κάτω από την πίεση της μόδας και του γενικού πνεύματος, όπως το ορίζουν οι ντηζαϊνερ και η διαφήμιση, η γυναίκα γίνεται όλο και περισσότερο extreme, προκλητική, και δείχνει όσο γίνεται περισσότερο την γυμνή της σάρκα.

Τι είναι αυτό θα ρωτήσουν πολλοί που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας; Μια σκέτη ξεφτίλα είναι. Σε τι δηλαδή, διαφέρει η σημερινή γυναίκα, από την επαγγελματία πόρνη, η οποία τα έχει πετάξει όλα έξω και στη γωνία περιμένει τον πελάτη; Το ότι δεν είναι πόρνη, το ότι δεν περιμένει να κερατώσει τον σύζυγο, ή, ακόμη και τον σύντροφο, δεν θα διαφωνήσει κανείς πως το τολμηρό της ντύσιμο, όσο… αξιοπρεπές και ακριβό και αν είναι, δεν παραπέμπει σε μια γυναίκα του πεζοδρομίου. 

Ναι, ξεφτίλα και διασυρμός του γυναικείου φύλλου είναι επίσης να ανεβαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει με ένα καυτό σορτσάκι, με γυμνή την κοιλιά και με τέτοιες εκφράσεις στο πρόσωπο λες και βρίσκεται σε παράνομο ερωτικό ραντεβού, σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου. Με ποια λογική λένε, ότι η γυναίκα είναι ίδια με τον άνδρα; Είναι μάλλον απίθανο να δεις άνδρα σε δεξίωση με μαγιώ. 

Συνήθως σε μια εκδήλωση, όποια και αν είναι αυτή, ο άντρας είναι ντυμένος κανονικά, με κοστούμι, και από την άλλη βλέπεις την γυναίκα, με την ολόγυμνη πλάτη να αποζητά το αρσενικό μάτι να βυθιστεί μέχρι βαθιά μέσα της. Φτιαγμένη η τουαλέτα βραδινής εξόδου με τέτοιο τρόπο, που να βλέπεις ολόγυμνο ακόμα και το στήθος της. Είπαμε. Παν μέτρον άριστο.

Χωρίς πολλά λόγια. Όποιος λέει τη μπαρούφα Να μη μπλεχτούμε σαν Ελλάδα, στην Ουκρανία, είναι εκτός γης και πραγματικότητας. Όχι απλά έξω από τον κόσμο, αλλά δεν κυκλοφορεί στον πλανήτη. Και το εξωπραγματικό, το εκτός πραγματικότητας, είναι να το λέει αυτό Έλληνας. Ένας μικρός, δηλαδή. Ο μεγάλος, ο ισχυρός έχει την πολυτέλεια να παριστάνει τον ουδέτερο. Όχι όμως και ο φουκαράς, ο οποίος δεν έχει θέση σε κανέναν χώρο, στην μία, ή την άλλη πλευρά, αν δεν τακιμιάσει με τον έναν ή με τον άλλον χοντροπαίκτη.

Τι έγινε με τον τσαμπουκά του Πούτιν να πατήσει στην Ουκρανία; Ένα πράμα έγινε. Όλοι καταδίκασαν τον Πούτιν. Ακόμα και οι σύμμαχοι της Ρωσίας κατάπιαν το κουτάλι τους. Ποιος να τολμήσει στη γενική κατακραυγή να πάρει το μέρος του επιτιθέμενου; Να στραφεί και αυτός ενάντια του θύματος; Λένε, λοιπόν, οι της πλάκας πολιτικοποιημένοι Να μη στείλει βοήθεια στρατιωτική η Ελλάδα. Να μη μπλεχτούμε εμείς. Μάλιστα. Και αν αύριο η πιο ισχυρή Τουρκία κάνει ντου, να μην επέμβουν οι τρίτοι να μας βοηθήσουν!

Ποιο είναι το σωστό; Να μη μπλέκεται κανείς στις δουλειές του αλλουνού. Του τρίτου. Έλα όμως, που θες δεν θες, είσαι υποχρεωμένος να ταχθείς στη μια από τις δυο πλευρές. Η ουδετερότητα, πολύ περισσότερο στον μικρό, σημαίνει ότι είσαι ξεκρέμαστος. Πιο μικρός από το πραγματικό σου μέγεθος. Δυστυχώς. Η πουτάνα η ζωή είναι έτσι φτιαγμένη που σε κάνει να συμμαχήσεις με το ένα από τα δυο κτήνη. Έτσι είναι. Κτήνος ο ένας ισχυρός, κτήνος και ο άλλος.

Και αλήθεια να είναι δεν το λαμβάνω υπ’ όψιν μου. Πως αλλιώς να το πω, για να είμαι σαφής. Με τα ίδια τα μάτια μου να το δω, θα το αμφισβητώ. Με τα ίδια μου τα αυτιά να το ακούσω, θα πω ότι είναι ψέμα. Αναφέρομαι στον πόλεμο της Ουκρανίας. Γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι όλα τα ρεπορτάζ. Τα έγκυρα και αποκαλυπτικά. Τίποτα δεν βλέπω για αληθινό. Όλα είναι προπαγάνδα. Αυτό λέω, για να είμαι μέσα. Δεν πιάνομαι κορόιδο, δηλαδή. Ο καθένας κάνει το παιχνίδι του. Η κάθε πλευρά. Και όσοι παίζουν μ’ αυτήν ή την άλλη πλευρά. Δεν κατάλαβα. Είμαι εγώ σε θέση να αντιληφθώ ποιο είναι μαύρο και ποιο άσπρο; Αυτό κάνουν κάθε μέρα. Το μαύρο άσπρο – και το αντίθετο.

Η μια πλευρά κατηγορεί την άλλην. Σε κάθε τι. Λοιπόν. Όποιος πραγματικά είναι εναντίον του πολέμου, κι εγώ είμαι εναντίον του πολέμου, ακούω βερεσέ ό,τι υποστηρίζουν και οι μεν και οι δε. Όχι, λένε οι Ρώσοι, δεν υπήρχαν άρρωστοι μέσα. Γιατί να συμφωνήσω αν πουν ότι βομβαρδίσανε το δήθεν νοσοκομείο, το οποίο ήταν μπαρμπουτιέρα, μασατζήδικο, πατσατζήδικο, ρεμπετάδικο και ό,τι άλλο άξιο να καταστραφεί. 

Στην Κίνα, παντρεμένος, 36 χρονών, είχε φυλακίσει έξι γυναίκες, από 16 έως 23 χρονών, και τις είχε σκέτες σκλάβες του. Παρόμοιο έγκλημα συμβαίνει σ’ όλο τον κόσμο, όχι βέβαια με έξι θύματα μαζί. Και μια γυναίκα να έχει φυλακίσει κανείς το πράμα είναι τερατώδες, αλλά αποδεδειγμένα το συναντάμε και στα πιο συντηρητικά κράτη, και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου οι ποινές είναι θανατηφόρες σε εγκλήματα ηθικού χαρακτήρα. 

Ο 36χρονος Κινέζος τις πλάκωνε στο ξύλο και τις έξι, και τις βίαζε σεξουαλικά. Δεν του έφθανε μια γυναίκα. Μια ερωμένη. Μια σκλάβα. Διαμόρφωσε σύμφωνα με τα γούστα του ένα κατάλληλο χώρο κι εκεί μέσα μπουντρούμιασε τις γυναίκες. Έκανε ότι περνάει και δεν περνάει από το μυαλό ανθρώπου, τα όργια ο Κινέζος. Υποχρέωσε μια από τις σκλάβες του να πουλάει το κορμί της. 

Άλλην την έπεισε να δολοφονήσει μια από τις σκλάβες, που του έκανε δύσκολη τη ζωή. Πιθανόν υποσχόμενος την ελευθερία της. Ποιος ξέρει. Τον τσακώσανε και τον εκτελέσανε, αφού τον δικάσανε, υποτίθεται. Το «υποτίθεται» είναι απαραίτητο να αναφερθεί διότι μιλάμε για Κίνα. Φτάσαμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης. Μέχρι τώρα δεν είπαμε τίποτα.

Στην Κίνα, και μιλάμε σοβαρά τώρα, πολύ σοβαρά μάλιστα, συνήθως δεν σκοτώνουν σώο τον ένοχο. Όπως γεννήθηκε δηλαδή. Όχι βέβαια. Αφού είναι να τον στείλουν στον άλλον κόσμο, τι να τα κάνει π.χ. τα μάτια του εκεί που θα πάει. Την καρδιά του, το συκώτι του, τα νεφρά του. Δεν θα του χρειαστούν. Είτε το λέει ο Θεός αυτό, είτε ο διευθυντής των φυλακών, δεν έχει σημασία.

Επανερχόμαστε στο θέμα μας. Έξω από τις κινέζικες φυλακές περιμένουν, και μάλιστα στη σειρά, παρακαλώ, διάφοροι περίεργοι. Τι να θέλουν όλοι αυτοί νύχτα μέρα; Κάτι σίγουρα θέλουν. Κάτι περιμένουν. Ένα όργανο από το σώμα του καταδικασμένου σε θάνατο. Που το έχουν ανάγκη οι ίδιοι, ή οι συγγενείς τους. Τα χειρουργεία δούλευαν όλη νύχτα μέσα στη φυλακή, αφαιρούν ότι άχρηστο υπάρχει από τον μελλοθάνατο. πνευμόνια συκώτια κ.λ.π. Ποιος να ξέρει λοιπόν, τι πήραν από τον 36χρονο με τις έξι σκλάβες, που πέρασε στον άλλον κόσμο, με λιγότερα όργανα απ’ αυτά που του χάρισε ο Θεός.

Παγκόσμιες Τράπεζες. Μιλάμε για το τέρας που λέγεται τράπεζα. Που κυκλοφορεί με το στόμα ανοιχτό για να κατασπαράξει τον άλλον. Και σήμερα. Γιατί πάντα έχει το επάνω χέρι. Ποια κυβέρνηση; Η αβάντα της τράπεζας είναι το παγκόσμιο σύστημα. Αυτό είναι η ασπίδα της και το κοντάρι της. Ότι γίνεται και πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται πρώτα η τράπεζα θα κονομήσει. Ένα γήπεδο, ένας εθνικός δρόμος, το όποιο νταραβέρι, που έχει σχέση με χρήμα. Όλοι ρε, μα όλοι, θα περάσουν από τον πάγκο της τράπεζας. Οι εφοπλιστές έχουν στην άκρη μάτσο τα εκατομμύρια. 

Δεν θα αγοράσουν βαπόρι με δικά τους λεφτά. Ποτέ. Θα πάρουν δάνειο από την τράπεζα. Το παπόρι, το γήπεδο, το εργοστάσιο, η κάθε εμπορική επιχείρηση αρχίζει να κονομάει και αποπληρώνει το δάνειο. Η πιο μικρή τράπεζα της Ελλάδος έχει μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία από το ελληνικό κράτος. Θα το πληρώσει δέκα φορές επάνω το χρέος που πήρε, αν όχι με αίμα, με τη ίδια του την ζωή. Δεν είναι τυχαίο. Οι λαοί που ήθελαν να μπουν από την πόρτα της Ιστορίας κυνήγησαν τους Εβραίους, με σκοπό να τους απομονώσουν, να τους εξαφανίσουν. Κάτι Ισπανοί, Ρώσοι, Γερμανοί κ.λ.π. Επειδή οι Εβραίοι είναι ο Νο1 λαός της οικουμένης που έχει γονιδιακή σχέση με το χρήμα. 

Μέχρι να μπουκάρει ο Πούτιν στην Ουκρανία, οι παπάδες είχαν ρόλο στο γήπεδο και έλεγαν τις γνωστές ανοησίες τους. Να προσευχηθούμε, να κάνουμε ολονυχτίες, λιτανείες και ότι άλλο θέλει ο Θεός, ώστε να εμποδίσει τον πόλεμο. Να γίνει η ειρήνη. Τελικά, τι έγινε, για να κάνουμε ταμείο; Οι προσευχές των πιστών και των ιερέων δεν έπιασαν τόπο. Εκτός κι αν πει κανείς το άλλο. Ότι ο Θεός είναι με τον Πούτιν. Ότι ο θεός δεν είναι με την ειρήνη. 

Πιθανόν, ο Θεός που ξέρει τι κάνει και τι θέλει, να είναι με την ειρήνη, αλλά για να επικρατήσει αυτή, θα χρειαστεί πρώτα να θυσιαστούν κάποιοι. Να πεθάνουν κάποιοι. Να υποφέρουν κάποιοι, να ξεσπιτωθούν, να μετακινηθούν, να υποχρεωθούν σε ένα δυσάρεστο και αφόρητο τουρισμό. Πραγματικά, κάνει εντύπωση που το παπαδαριό, καθολικό, ορθόδοξο και σία, έχει κρυφτεί όταν άρχισαν τα μπαμ μπουμ στην Ουκρανία και δεν ζητάει από τον μεγαλοδύναμο να επέμβει. 

Με την ύπαρξη του θανάτου ο άνθρωπος κατακτά την αθανασία. Ο άνθρωπος είναι αθάνατος, όχι οι θεοί. Οι άνθρωποι θαρρούν αθάνατους τους θεούς, έτσι τους θέλουν, με την πονηρή σκέψη ότι και αυτοί,  οι άνθρωποι, δεν θα πεθάνουν ποτέ. Ότι θα επανέλθουν στην δεύτερη παρουσία.

Μεγάλη η λίστα των αθάνατων θεών που ο άνθρωπος τους ακύρωσε. Τους πέθανε. Τους ξαπόστειλε στο χρονοντούλαπο της προϊστορίας. Τι λέει αυτό; Να πεθαίνουν θεοί και ο θνητός άνθρωπος να συνεχίζει να ζει στον αιώνα. Και να παίζει θέατρο με νέους θεούς, αθάνατους βέβαια. Δεν προχωρώ πιο πέρα γιατί θα χαθεί η μπάλα. Καλή συνέχεια σε όλους…..

Φίλες και φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα. Όσο καλή βέβαια μπορεί να είναι, αφού οι ειδήσεις τρέχουν καθημερινά και τα σκάνδαλα στην Ελληνική μας παροικία, βρίσκονται πάντα στην πρώτη…. γραμμή. Το καλό είναι ότι η συγκεκριμένη στήλη διαβάζεται πλέον παντού και σε κάθε ηλικία, και αυτό δείχνει ότι σίγουρα θα υπάρχει κάτι, που θα κεντρίζει το ενδιαφέρον στους αναγνώστες μας.

Κάποτε στην Αυστραλία, και ειδικά στην Μελβούρνη, πολύ σπάνια αντίκρυζες ζητιάνους στον δρόμο. Και οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν άτομα νεαρής ηλικίας εξαρτημένοι των ναρκωτικών, που προσπαθούσαν να μαζέψουν λεφτά από τους περαστικούς για ν΄ αγοράσουν την δόση τους. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το… χειρότερο. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε περιοχή, θα συναντήσεις άτομα κάθε ηλικίας να ζητάνε χρήματα με ένα σορό δικαιολογίες.

Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσεις κάπου, χωρίς να πέσεις πάνω σε κάποιον ζητιάνο. Πολλοί βέβαια απ’ αυτούς το έχουν κάνει επάγγελμα. Την μια μέρα τους βλέπεις για παράδειγμά στο Oakleigh, την επόμενη μπορεί να τους δεις στο Fitzroy, στην Balaclava, στην St, Kilda ακόμη και στην καρδιά του City. Μπροστά στον κεντρικότερο σιδηροδρομικό σταθμό της Μελβούρνης. Σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το τι γίνεται στους δρόμους, ο καθένας απ’ αυτούς “κερδίζει” από 100 πολλές φορές μέχρι και 200 δολάρια την ημέρα χωρίς να κουνάει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι.

Η αστυνομία βέβαια γνωρίζει πολύ καλά τους “επαγγελματίες” τους είδους, όπως γνωρίζει πολύ καλά επίσης και αυτούς που τους πουλάνε τα ναρκωτικά. Είναι όμως τόσο καλά οργανωμένοι, που για να τους τσακώσεις την ώρα της συναλλαγής, δεν υπάρχει περίπτωση. Και το γράφω αυτό, γιατί αλλού πληρώνεις το ποσό της δόσης σου, και από αλλού την παραλαμβάνεις. Χέρι με χέρι δεν γίνεται ποτέ η συναλλαγή. Γι΄ αυτό και η αστυνομία σχεδόν αδιαφορεί σε τέτοιες περιπτώσεις.  

Πολλές φορές όμως, οι συγκεκριμένοι ζητιάνοι γίνονται επιθετικοί, και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που δέχτηκαν επίθεση, όταν αρνήθηκαν να προσφέρουν χρήματα. Όπως δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις, που ζητιάνοι “άρπαξαν” τις σφαλιάρες τους, όταν έγιναν απαιτητικοί, και δεν έφευγαν αν δεν… πληρωνόντουσαν. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζητιανιάς. Γεγονός πάντως είναι, ότι η ζητιανιά είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση.

Πάμε τώρα παρακάτω. Δεν ήταν και λίγοι, αυτοί που μου ζητούσαν περισσότερες πληροφορίες την περασμένη εβδομάδα, για τον κτηματομεσίτη του Oakleigh που χώρισε, όπως είχα γράψει, αλλά ένας φίλος αναγνώστης μου είπε ότι ήρθα δεύτερος και καταϊδρωμένος, αφού έχασα… επεισόδια. Αιτία ήταν ότι στην λίστα προστέθηκε και… δεύτερος κτηματομεσίτης. Μάλιστα, και όπως μου είπαν, αφού ομολογώ ότι για τον δεύτερο δεν γνώριζα, ούτε ότι ήταν και παντρεμένος, αφού συνεχώς κυκλοφορούσε και με… διαφορετική γυναίκα, ο χωρισμός του ήταν επεισοδιακός και μάλιστα έλαβαν μέρος…. αρκετοί. 

Προς το παρόν πάντως το σταματώ εδώ, γιατί λένε ότι έχουν πέσει και κάποιες μηνύσεις, οπόταν θα έχουμε τον χρόνο να ξαναγράψουμε περισσότερο σύντομα. Την ίδια στιγμή και πρέπει να το αναφέρω αυτό, η…. δράστιδα του συγκεκριμένου χωρισμού, είναι πολύ γνωστή στα ξενυχτάδικα της περιοχής, νεαρής σχετικά ηλικίας, (έχει κάνει και φυλακή έμαθα) που μετράει και η ίδια ένα διαζύγιο, ενώ λένε ότι παίζει παντού και μάλιστα σε διπλό και τριπλό… ταμπλό. Τέλος.

Η τελευταία τίγρης της Τασμανίας είναι το τελευταίο γνωστό ζώο που πέθανε σε συνθήκες αιχμαλωσίας το 1936. Μετά από 20 εκατομμύρια χρόνια διαβίωσης στον πλανήτη κηρύχθηκε οριστικά εξαφανισμένο το Λευκό Δελφίνι του ποταμού Γιανγκτζέ στην Κίνα. Ένας Έλληνας κυνηγός πριν από 14 χρόνια με καραμπίνα σκότωσε στη λίμνη Κερκίνη μια νανόχηνα, το πιο σπάνιο είδος στον κόσμο. 

Ένας άλλος κυνηγός σκότωσε έναν ψαραετό της Γιάλοβας, μέσα στα όρια του καταφυγίου Άγριας Ζωής στον Έβρο, ένα σπάνιο προστατευόμενο αρπακτικό που για χρόνια ξεχειμώνιαζε στην περιοχή, και είχε εξελιχθεί σε “σύμβολό” της. Είναι και οι κυνηγοί. Και οι ψαράδες με τα δίχτυα τους. Και βέβαια ο σύγχρονος τρόπος ζωής του ανθρώπου, που σακατεύει το φυσικό περιβάλλον. Κάποτε στον κόλπο της περιοχής της St, Kilda, ζήτημα να έβλεπες μια ντουζίνα βάρκες. Σήμερα περιμένεις μια ώρα στην σειρά, για να ρίξεις την δική σου βάρκα στην θάλασσα.

Θυμάμαι στα παλιά τα χρόνια, ο δάσκαλος του νηπιαγωγείου με μια β