…Με τον Άλκη Μωρέλα

22 / 10 / 2022

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στην ιστορία τέτοιων περιπτώσεων στον εναέριο ελληνικό χώρο, μόνο ένα ήταν αυτό που είχε επιζήσαντες. Και αυτό συνέβη γιατί η πρόσκρουση, δεν έγινε στη στεριά, αλλά στη θάλασσα, που σημαίνει ότι υπολειπόταν σε σφοδρότητα.

Πρόκειται για το σκάφος NAMC YS-11A της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ένα δικινητήριο «τουρμποελικοφόρο» ιαπωνικής κατασκευής, που απογειώθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1972 από την Κέρκυρα με προορισμό την Αθήνα. Η πτήση, με 49 επιβάτες και τετραμελές πλήρωμα, ξεκίνησε στις 19:55 από το «Ιωάννης Καποδίστριας» και επρόκειτο να προσγειωθεί στο Ελληνικό στις 21:06.

Ήταν μια βραδιά με άστατες καιρικές συνθήκες και κατά τόπους καταιγίδες. Μετά την απογείωση, το αεροπλάνο ανέβηκε πάνω από τα σύννεφα και με σχετικές αναταράξεις κατά τη διαδρομή, έφθασε μέχρι την Κόρινθο. Στο ραντάρ του Ελληνικού ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας το έχανε πολλές φορές από την οθόνη του, διαπιστώνοντας επιπλέον ότι ο κυβερνήτης αντιμετώπιζε δυσκολίες.

Οι πυρήνες των καταιγίδων που φαίνονται και αυτές σαν στίγματα μέσα στο ραντάρ, τον έκαναν πολλές φορές να αμφιβάλλει αν το μικρό φωτεινό στίγμα στην οθόνη ήταν το αεροπλάνο ή ο πυρήνας κάποιας καταιγίδας.

Αυτός είναι και ο λόγος που κάποια στιγμή ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας λέει στον κυβερνήτη να πετάξει πιο ψηλά. Ακόμα όμως και πάνω από τα 15.000 πόδια οι καταιγίδες καθιστούσαν δυσχερή την αναγνώριση του αεροσκάφους. Ο Πύργος Ελέγχου δίνει νέα εντολή προς τον κυβερνήτη να πετάξει προς νότο. Το αεροσκάφος βγαίνει από την κανονική πορεία, διαγράφει ένα νοητό ημικύκλιο και προσεγγίζει το αεροδρόμιο της Αθήνας. Ο πιλότος ζητάει άδεια να προσγειωθεί άμεσα αν είναι ελεύθερος ο διάδρομος.

ΠΥΡΓΟΣ: Θα προσγειωθείς αμέσως ή θα φύγεις και θα επιστρέψεις αργότερα;

ΠΙΛΟΤΟΣ: Τώρα αμέσως, αν είναι ελεύθερος ο διάδρομος.

ΠΥΡΓΟΣ: Θα βρεις ένα σύννεφο μπροστά σου. Αν μπεις μέσα θα βρεθείς σε δύσκολη θέση, απομακρύνσου αμέσως και κατευθύνσου προς την Κόρινθο. Πρόσεξε, υπάρχει καταιγίδα…

ΠΙΛΟΤΟΣ: Οκ, ευχαριστώ… (προς Πύργο Ελέγχου): Έρχομαι για προσγείωση. Βρίσκομαι σε απόσταση τριών μιλίων…

ΠΥΡΓΟΣ: Οκ… Τώρα προσγειώνεται ένα Μπόινγκ της Ολυμπιακής, θα ρωτήσω από τον κυβερνήτη του στοιχεία και θα σε ενημερώσω.

ΠΙΛΟΤΟΣ: Ευχαριστώ…

ΠΥΡΓΟΣ: Η ορατότης είναι 500 πόδια, έχει κραδασμούς, αλλά τα φρένα του λειτούργησαν κανονικά… Μπορείς να προσγειωθείς…

ΠΙΛΟΤΟΣ: Οκέυ, προχωρώ. Αυτή τη στιγμή μπαίνω στο σύννεφο. Μόλις βγω προσγειώνομαι αμέσως…

ΠΥΡΓΟΣ: Να βρίσκεσαι σε διαρκή επαφή. Είναι επικίνδυνα… Οκ;

Αυτή ήταν η τελευταία φράση του κυβερνήτη προς τον Πύργο Ελέγχου. Ένα λεπτό αργότερα θα έπρεπε να είχε προσγειωθεί… Ο Πύργος Ελέγχου κάλεσε αρκετές φορές το μοιραίο αεροπλάνο, αλλά δεν πήρε απάντηση. Ξαφνικά το φωτεινό στιγματάκι που απεικονίζει το αεροπλάνο στην οθόνη εξαφανίζεται.

ΠΥΡΓΟΣ: Ολυμπιακή 506, πού είσαι, δεν σε βλέπω.

ΠΥΡΓΟΣ: «506», με ακούς;

Όλες οι κλήσεις από τον Πύργο Ελέγχου έμειναν αναπάντητες και όταν πια σήμανε συναγερμός, ήταν πολύ αργά. Κανείς δεν ήξερε με ποιο τρόπο είχε πέσει το αεροπλάνο. Σαν σε σενάριο ευφάνταστης ταινίας δράσης του Hollywood, την τραγική είδηση ανήγγειλε ένας από τους διασωθέντες επιβάτες.

Το αεροπλάνο είχε καταπέσει σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο Ελληνικού, στη θαλάσσια περιοχή της Βούλας, κοντά στο θεραπευτήριο του ΠΙΚΠΑ.

Ο ζωγράφος Νίκος Στεφάνου υπήρξε ο πιο ψύχραιμος απ’ όλους. Μόλις διαπίστωσε πώς το αεροπλάνο έπεσε στη θάλασσα, γδύθηκε για να μην τον δυσκολεύουν τα ρούχα κι έμεινε μόνο με το εσώρουχο. Άνοιξε την πόρτα και βούτηξε στη θάλασσα. Μετά από περίπου 20 λεπτά βγήκε στη στεριά και κατευθύνθηκε προς τους θαλάμους του ΠΙΚΠΑ.

Μόλις έφθασε στο κεντρικό κτίριο, άνοιξε την πόρτα, αντικρίζοντας έντρομες τις νοσοκόμες. «Μη φοβάστε, δεν είμαι δράκος. Έπεσε στη θάλασσα το αεροπλάνο της Ολυμπιακής απ’ την Κέρκυρα. Ήμουν επιβάτης και σώθηκα. Τηλεφωνήστε και πείτε ότι το αεροπλάνο έπεσε».

Μετά την προσθαλάσσωση ακολούθησε η βύθιση. Για 37 από τους 53 επιβάτες η μοίρα ήταν τραγική. Όταν έπεσε το αεροπλάνο στα παγωμένα νερά, όλοι ήταν ζωντανοί. Μολονότι χτύπησαν, κατά την πρόσκρουση στο νερό, στα μπροστινά καθίσματα, κανείς δεν σκοτώθηκε εξαιτίας της.

Στους πνεύμονές τους βρέθηκε υγρό, στοιχείο που αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα πως πέθαναν από πνιγμό, μετά την πτώση του αεροπλάνου. Αγνοείτο μόνο ένα νήπιο που προφανώς παρασύρθηκε από τα κύματα. Το τελευταίο πτώμα βρέθηκε δεμένο στη θέση του όταν ανασύρθηκε η άκατος του αεροσκάφους

Δεκαέξι ήταν οι διασωθέντες, μεταξύ των οποίων και ο κυβερνήτης Πάτροκλος Θωμαδάκης, χάρη στην ψυχραιμία τους, αλλά και στον συνεπιβάτη τους, ο οποίος κατόρθωσε να ειδοποιήσει έγκαιρα τα σωστικά συνεργεία.

«Καθόμουν στην 14η σειρά. Τότε αντιλήφθηκα μια μεγάλη τρύπα στην άτρακτο, απ’ όπου έμπαινε νερό. Αμέσως γύρισα πίσω προς την αριστερή πόρτα της ουράς, όπου αρκετοί επιβάτες και μία αεροσυνοδός έβγαιναν. Μετά από λίγο βρέθηκα στη θάλασσα. Ήταν καμιά δεκαριά εκεί γύρω. Αρχίσαμε να κολυμπάμε, τα κύματα ήταν μεγάλα, έβρεχε, η κηροζίνη είχε χυθεί στη θάλασσα. Όλα τούτα έκαναν πολύ δύσκολο το κολύμπι. Δεν μπορούσαμε ν’ αναπνεύσουμε», περιέγραψε ο Μιχάλης Κανταρτζόπουλος, ένας από τους 16 επιβαίνοντες που κατάφεραν να κολυμπήσουν ως την στεριά.

Στην κατάθεση του ο κυβερνήτης επικαλέστηκε βλάβη στα όργανα του αεροσκάφους, κάτι ωστόσο που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Πολλοί υποστήριξαν ότι λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών μπέρδεψε την παραλιακή λεωφόρο με το διάδρομο προσγείωσης.

Προσπαθώντας να λύσουν το γρίφο της τραγωδίας, οι Αρχές σύστησαν μια 9μελη επιτροπή διερεύνησης, που εξέδωσε το πόρισμά του περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 1974.

Η εκδοχή της μηχανικής βλάβης αποκλείστηκε και ως πιθανότερο αίτιο αναφέρθηκε η κάθοδος του αεροσκάφους κάτω από τα ελάχιστα επιτρεπόμενα όρια. Δεν έγινε όμως ποτέ γνωστό τι προκάλεσε την κάθοδο αυτή και γιατί λίγα μόνο μέτρα μακριά από το διάδρομο, αντί το αεροσκάφος να προσγειωθεί βούτηξε στο νερό.

Το δικαστήριο αθώωσε τον κυβερνήτη κι έτσι προέκυψε η πολύ σπάνια περίπτωση όπου ούτε το αεροσκάφος παρουσίασε κάποια βλάβη, ούτε ο πιλότος επωμίστηκε την ευθύνη του ανθρώπινου λάθους.

Οι συγγενείς 37 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και του συγκυβερνήτη Δημήτρη Βασταρδή, δεν πήραν ποτέ τις απαντήσεις που έψαχναν. Η αυλαία της τραγωδίας έπεσε χωρίς ενόχους ή υπευθύνους. Ίσως διότι οι Αρχές βρέθηκαν στην άβολη θέση να είναι ο κυβερνήτης του αεροσκάφους ένας από τους επιζώντες…

==========================================================================

02 – 08 – 2022

Μια εξομολόγηση απ’ τα παλιά για έναν αξέχαστο φίλο, που είχε γράψει την δική του ιστορία με τις γυναίκες.

Το θυμήθηκα πρόσφατα, όταν κοιτάζοντας κάποιες παλιές φωτογραφίες, εντόπισα και τον… Νικόλα. Έναν τύπο εντελώς διαφορετικό για την εποχή εκείνη, που παρά την περίεργη φάτσα του, εκείνος φρόντιζε να μας κλείνει τα στόματα, κυκλοφορόντας πάντα με τις πιο ωραίες γκόμενες της γειτονιάς μας. Μπορεί να μας έτρωγε η ζήλεια, αλλά ο Νικόλας τώρα που τον φέρνω στις σκέψεις μου ήταν όντως διαφορετικός. Είναι το μεγάλο λάθος πολλών που κάνουν στην εφηβική τους ηλικία. Θαρρούν πως και οι άλλοι βλέπουν τον κόσμο το ίδιο, όπως εκείνοι. Αυτό σημαίνει αθωότητα. Ότι και οι άλλοι έχουν τις ίδιες ή περίπου τις ίδιες σκέψεις στο κεφάλι τους. Ότι δεν έχουν διαφορετικές επιθυμίες. Να, όμως, που κάποιος άλλος είναι ικανός όχι απλά να σκεφτεί, αλλά και να διαπράξει αυτό που σ’ εκείνον ούτε καν περνάει από το μυαλό του.

Από πιτσιρικάς θυμάμαι πως το πρώτο πράμα που γούσταρα ήταν τα κορίτσια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια ωραία, μια λαχταριστή συμμαθήτρια μας, μια γειτόνισσα μας, να βγαίνει ραντεβού με ένα άσχημο αγόρι. Πως γίνεται αυτό, γαμώ το στανιό μου, παραμιλούσα. Μετά από χρόνια έδωσα την εξήγηση, και ήταν τόσο απλή. Είναι κούκλα η κοπέλα και δεν παίζεται σε προσόντα σωματικά. Σε κάποια ηλικία είναι επόμενο, αλλά και ολότελα φυσιολογικό, να αισθάνεται πως ήρθε ο καιρός να πάει ερωτικά πλέον με αγόρι. Να επιβεβαιώσει και στην πράξη ότι αρέσει. Έτσι θα πει το περίφημο ναι και στον κακομούτσουνο, όταν την ίδια στιγμή οι ωραίοι της παρέας δειλιάζουν να την πλησιάσουν.

Πάμε 55 χρόνια πίσω. Αληθινή ιστορία. Είμαι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, μετά υπήρχε το Λύκειο. Αμούστακος ακόμα, και στο σπίτι ενός ξαδέλφου το παίζω ψόφιος κοριός σε μια παρέα «μεγάλων», τουλάχιστον είκοσι χρόνων, αγόρια και κορίτσια. Η κουβέντα τους έχει ανάψει, και πολύ κουλτούρα οι δικοί σου, για πολιτική, για τη σοβιετική σχολή κινηματογράφου, για το κίνημα της αμερικάνικης ποίησης. Τέτοια πράγματα να παρλάρουν.

Παρατηρώ ότι η πιο φινετσέτατη γκόμενα της γειτονιάς μας εκείνα τα χρόνια, η Στέλα, να μη συμμετέχει στη συζήτηση που έχει ανάψει για τα καλά, και η οποία συνέχεια να ρίχνει ματιές με νόημα στον πιο κακοφτιαγμένο της παρέας. Που δεν ήταν μονάχα άσχημος, αλλά και βαριόταν ο τύπος μ’ όλα όσα περίεργα άκουγε. Κάποια στιγμή τελειώνει το κουλτουριάρικο συμπόσιο της παρέας και το κορίτσι, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, έφυγε με τον άσχημο. Χεράκι χεράκι.

Την άλλη μέρα γεμάτος περιέργεια ρωτάω τον ξάδελφο για τη μεγάλη έκπληξη, η γκομενάρα να προτιμήσει τον πιο κακοφτιαγμένο φίλο τους. Ο ξάδελφος ήταν εξομολογητικός: Όλοι θέλαμε την Στέλα, όμως αυτή πήγε με τον Νικόλα, συμφοιτητή μας στο πανεπιστήμιο, σχεδόν αδιάφορο για τα μαθήματα, ο οποίος τη βρίσκει περισσότερο να παίζει μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκια στη λέσχη, του Μοσχάτου και πάντα με στοίχημα.

Εκείνο το σκηνικό με σφράγισε. Μου έμεινε. Γιατί η καυτή Στέλα προτίμησε τον ασχημομούρη και τεμπελάκο, και όχι έναν άλλον, ωραίο και έξυπνο. Δεδομένο. Και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Ποιο; Έγιναν έρευνες και αποδείχθηκε ότι οι ευφυέστεροι έφηβοι ασχολούνται περισσότερο με τις επιδόσεις τους στα μαθήματα παρά με το σεξ. Απίθανο; Να, όμως που συμβαίνει. Όσο υψηλότερο IQ έχει ένας νέος, τόσο καθυστερεί να πάρει φωτιά η επιθυμία του να πλησιάσει κοπέλα. Μιλάνε οι έρευνες αλλά και τα πειράματα σε ποντίκια. Φοβερά πράγματα. Οι ευφυέστεροι έφηβοι καθυστερούν να αρχίσουν την ερωτική τους ζωή.

Να, γιατί θυμήθηκα εκείνο το κορίτσι με την επιθετική σεξουαλικότητά, η οποία δεν είχε κανένα δισταγμό να διαλέξει τον «βλάκα» και τον καθόλου ελκυστικό. Φαίνεται πως γι’ αυτήν ο μπιλιαρδόρος είναι καλύτερος εραστής απ’ εκείνον που ενδιαφέρεται περισσότερο για πνευματικές αναζητήσεις και λοιπούς κοινωνικούς προβληματισμούς.

Ο Νικόλας τελικά, είχε αποδειχτεί τσακάλι στις γκόμενες, και ας μην μέτραγε μια μπροστά μας. Είχε αυτό που δεν είχαμε εμείς οι άλλοι. Τον τσαμπουκά μπροστά στην γκόμενα. Μίλαγε στα ίσα και σπαθάτα. Πάμε έξω, ήταν η πρώτη του ερώτηση. Και εκεί σε μια απόμερη γωνιά της αυλής, γινόταν αυτός που δεν μπορούσαμε να γίνουμε όλοι εμείς οι άλλοι.

Και ήταν πραγματικά και ο μόνος που μόλις έβλεπε τουρίστρια εκείνα τα χρόνια, να έρχεται στον δρόμο του, είχε προλάβει να την καπακώσει στα ίσα. Και ήταν και ο πρώτος που είχε λανσάρει και το μαύρο πουκάμισο για την εποχή εκείνη, όταν όλοι εμείς οι άλλοι φορούσαμε τα άσπρα, που θύμιζαν παιδάκια του κατηχητικού. Νικόλα, φίλε μου, απλά μια μικρή αναφορά σε όσους σε γνωρίσαμε, έστω και μετά από μερικές δεκάδες χρόνια, καταλάβαμε ότι ήσουν και ο πρώτος μάγκας της γειτονιάς μας. Εμείς απλά ακολουθούσαμε τα δικά σου βήματα.  

=============================================

ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η φοβερή και τρομερή στρατιωτική μηχανή της Ρωσίας αποδείχθηκε μία κολοκύθια αυγολέμονο. Οι Ρώσοι στρατηγοί ψάχνουν τρεις εβδομάδες τώρα να βρούνε τρόπο να μπουν στην Μαριούπολη κι απ’ ότι φαίνεται θα σουβλίσουμε αρνί το Πάσχα και ακόμα οι Ρώσοι θα το παλεύουν. Εν τω μεταξύ οι ρωσικές αυτοκινητοπομπές των δεκάδων χιλιομέτρων μάλλον θα κόλλησαν κάπου στην απέραντη ρασπούτιτσα της σκυθικής στέπας και δεν τις βρίσκουν ούτε οι δορυφόροι της ΝΑSΑ.

Άσε που ακόμη κάτι ακούστηκε, για οπλικά συστήματα που δεν λειτουργούν, για άλλα που λείπουν και ακόμα τα ψάχνουν, για αποθέματα πυραύλων που χάθηκαν και άλλα τραγελαφικά και ωραία. Κάτι μου λέει ότι μερικοί βογιάροι θα πάνε για βόλτα στις ομορφιές της Σιβηρίας για τα επόμενα 60 χρόνια.

Η καταστροφική εισβολή στην Ουκρανία απέδειξε ότι στον 21ο αιώνα τα συμβατικά όπλα δεν είναι τόσο αποτελεσματικά όσο νομίζαμε. Εδώ στη Συρία πάνω από 10 χρόνια έχουν δοκιμαστεί όλα τα τελευταία μοντέλα, μέχρι και χημικά πέσανε και ακόμα σκοτώνονται και τελειωμό δεν έχουν. Και μην σας φανεί υπερβολικό: Ούτε τον μπαμπούλα των πυρηνικών δεν φοβάμαι. Γιατί νομίζετε ότι ο Κιμ δεν πατάει το κουμπί στην Βόρεια Κορέα; Διότι ξέρει ότι πριν ο πύραυλος φτάσει τα 100 μέτρα, οι δορυφόροι θα τον πάνε συστημένο να σκάσει μέσα στο ρουθούνι του.

Ασφαλώς δεν γίνεται να σταματήσουν διότι ο τζίρος είναι σίγουρος και πολύ μεγάλος. Υπάρχουν όμως πια ΑΛΛΑ όπλα μαζικής καταστροφής, πολύ πιο ισχυρά, πολύ πιο αποτελεσματικά και με κέρδη αμέτρητα και προπαντός ξεκούραστα. Έχετε ακούσει ποτέ κάτι για swaps ή forex; Διαβάσατε πουθενά τίποτα για CDI’s, CDO’s, CMO’S, , SIV’s, ABS’s ;  Έχει πάρει το αυτί σας κάτι για leverage; («μόχλευση» επί το ελληνικότερον). Έχετε ιδέα τι όπλα είναι τούτα; Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτά μου φέρνουν τρόμο.

Πέρυσι πάνω από το 60% το αμερικανικού ΑΕΠ προήλθε από τα χρηματιστηριακά παράγωγα. Ένας ωκεανός τρισεκατομμυρίων δολαρίων αλλάζει κάθε χρόνο χέρια και σαν κουνέλα γεννάει συνεχώς καινούριο χρήμα. Ποιες βιομηχανίες και φάμπρικες και ποιες τσιμινιέρες και αλυσίδες παραγωγής και ποια εργατικά χέρια και προλετάριοι όλου του κόσμου και ποια πράσινα άλογα; Όλα αυτά είναι ορολογίες του 19ου αιώνα που επεβίωσαν τον 20ο  και σήμερα πια είναι μουσειακά είδη. Κάποιοι βέβαια νομίζουν ότι μπορούν ακόμα να επικοινωνούν με αυτή τη διάλεκτο, όμως κάποια στιγμή πρέπει να το πάρουν απόφαση και να ρυθμίσουν τα ρολόγια τους. Πάνε μία χιλιετία πίσω.

Όταν κατάλαβα πως στήθηκε η πτώχευση της Lehman Bros (φώτο), σηκώθηκα και χειροκρότησα. Όλος ο πλανήτης γονάτισε, οικονομίες κατέρρευσαν, τα απόνερα τα ζούμε ακόμα και δεν άνοιξε μύτη σε κανέναν από αυτούς που έστησαν και έσκασαν το κανόνι. ΌΛΑ ήταν και έγιναν ΝΟΜΙΜΑ. Οι Αγγλοσάξονες είναι σ’ αυτά τα θέματα δόγηδες. Τελευταία τους δημιουργία τα «κρυπτονομίσματα». Γιγαντιαίες ΝΟΜΙΜΕΣ πυραμίδες που κάνουν αυτή του Χέοπα να μοιάζει ξυλοπαράγκα.

Έλα όμως που και οι Κινέζοι έχουν μπει στο κόλπο. Αυτοί είναι πιο απλοί: Σαρώνουν ότι αμερικάνικο ομόλογο κυκλοφορεί στην αγορά για να τροφοδοτούν τον εσωτερικό και εξωτερικό δανεισμό και χρέος των Η.Π.Α. Και το χρέος είναι δουλεία. Αυτό πια το ξέρουμε από τα αρχαία χρόνια. Και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

==============================================

Φοβάται ο άντρας την γυναίκα στο κρεβάτι

Δεν την θέλει “πουτάνα” για πολλούς λόγους

Η υπόθεση βιασμού της 24χρονης κοπέλας στη Θεσσαλονίκη έχει φέρει στην επικαιρότητα μια ορολογία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό, που και μόνο το άκουσμα της υποδηλώνει τον προμελετημένο χαρακτήρα του εγκλήματος. 

Πρόκειται για τη ναρκωτική ουσία που περιγράφεται ως «χάπι βιασμού». Σύμφωνα με την καταγγελία του θύματος, οι δράστες την κακοποίησαν χωρίς να έχει τις αισθήσεις της, πιθανότατα διότι το ποτήρι που έπινε το ποτό της δεν είχε μέσα μόνο αυτό που νόμιζε. Οι καλά γνωρίζοντες, μεταξύ των οποίων και ιδιοκτήτες νυχτερινών μαγαζιών, αλλά και δικηγόροι που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις, δεν εξεπλάγησαν με τη μαρτυρία της κοπέλας, σύμφωνα με την οποία το τελευταίο που θυμάται είναι η συνάντηση και συνομιλία με τρεις άνδρες και το επόμενο να ξυπνάει γυμνή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. 

Η πρακτική με την οποία μεθοδεύουν το βιασμό οι επιτήδειοι είναι εξαιρετικά διαδεδομένη τα τελευταία χρόνια. Είναι ενδεικτικό ότι στη  Μελβούρνη μόνο, έχουν καταγραφεί άλλες έξι περιπτώσεις γυναικών που έπεσαν θύματα βιασμού με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών μόνο τον τελευταίο χρόνο του 2021. Ο αγγλικός όρος «date rape drugs» επινοήθηκε για να περιγράψει ουσίες που χρησιμοποιούνται προκειμένου να υποβοηθήσουν σεξουαλική επίθεση. 

Λόγω της επίδρασης των ουσιών αυτών, τα θύματα χάνουν πολύ συχνά την επαφή με το περιβάλλον και είναι ανίκανα να αρνηθούν σεξουαλική δραστηριότητα, αλλά και να θυμηθούν στη συνέχεια τι είχε συμβεί. Η ατάκα πολλών γονέων στα παιδιά τους – ειδικά στα κορίτσια – «πρόσεχε μην σου ρίξουν κάτι στο ποτό σου» μπορεί να ακούγεται πλέον… απαρχαιωμένη, στην πραγματικότητα όμως είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. 

Τα χάπια που λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο είναι κατά βάση τέσσερα, τα πιο δημοφιλή όμως στα άτομα τέτοιων κυκλωμάτων είναι το GHB και αυτά που περιέχουν την ουσία φλουνιτραζεπάμη (Vulbegal, Rohypnol, Hipnosedon). Το GHB παρότι ξεκίνησε να χρησιμοποιείται για ψυχαγωγία, όπως συμβαίνει συνήθως με αυτά τα σκευάσματα, σε clubs και πάρτι, απέκτησε προϊόντος του χρόνου κακή φήμη γιατί ανάλογα με τη δοσολογία μπορεί να προκαλέσει αναισθησία και διαταραχή μνήμης, τα στοιχεία δηλαδή που χρειάζονται οι επίδοξοι βιαστές.

Τα χάπια που περιέχουν φλουνιτραζεπάμη είναι υπνωτικού τύπου. Η ουσία είναι πολύ ισχυρή και προορίζεται να βοηθήσει σε βαριές αϋπνίες. «Σε ανάμειξη με το ποτό έχει την ιδιότητα να επιφέρει απώλεια μνήμης και να εκμηδενίζει τις αντιστάσεις», ενώ χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά, περίπου ένα τέταρτο, για να δράσει.

Αυτό το ναρκωτικό χορηγείται αυστηρά μόνο με συνταγή γιατρού. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης η κυκλοφορία του έχει απαγορευθεί, στις ΗΠΑ δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά στο Διαδίκτυο – και ειδικότερα στο λεγόμενο dark web – μπορεί κάποιος να το προμηθευτεί έναντι 10 – 15 δολάρια.

«Το συγκεκριμένο χάπι προκαλεί άρση των αναστολών και απώλεια μνήμης. Είναι σαν να είσαι μεθυσμένος, χωρίς να είσαι μεθυσμένος. Η επίδρασή του μπορεί να διαρκέσει από 6 έως 8 ώρες και μετά το άτομο δεν θυμάται τι συνέβη σε εκείνο το διάστημα. Δεν έχει αναμνήσεις».

Παλιότερα η παρασκευάστρια φαρμακευτική εταιρεία είχε προσδώσει στο υπνωτικό χάπι την ιδιότητα να κάνει μπλε το χρώμα του υγρού, στο οποίο προστίθεται. Ωστόσο πολλά από αυτά τα φάρμακα δεν έχουν χρώμα, οσμή ή γεύση κι έτσι τα άτομα που έχουν κάνει χρήση δεν είναι σε θέση να το γνωρίζουν. Απίστευτα πράγματα λοιπόν φίλες και φίλοι, συμβαίνουν δίπλα μας, στην πόρτα του γείτονα, στον επάνω όροφο, ή, ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, και δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες για το πως αντιμετωπίζονται αυτές οι περιπτώσεις μέσα σε ιδρύματα κλπ. Άλλο τεράστιο κεφάλαιο αυτό με τα ιδρύματα. Ίσως κάποια στιγμή το αναλύσουμε και αυτό.

Ο άνδρας, λένε, είναι το ισχυρό φύλο. Ποιος το λέει αυτό; Τα μπράτσα. Σωματικά είναι πιο δυνατός ο αρσενικός. Σίγουρα. Στον έρωτα, όμως, η γυναίκα τον αφήνει πίσω τον άνδρα. Είναι περισσότερο πολυδύναμη σεξουαλικά η γυναίκα.  Ας μην ξεχνάμε βέβαια και την συμβουλή της θρησκείας μας: Άνδρας και γυναίκα εις σάρκαν μία.

Ακόμα και σε περιπτώσεις μανιακής σχιζοφρένειας, οι σεξουαλικές ορμές λειτουργούν μέσα στην σκέψη του ανθρώπου, άλλο το ότι λόγω των ισχυρών αντικαταθληπτικών και ηρεμιστικών που τους δίνουν, είναι σχεδόν αδύνατον να μπορέσουν να φτάσουν σε οργασμό.Άμα είναι μαγκιά ότι ο αρσενικός είναι το ισχυρό φύλο, επειδή αν πλακωθούν στις μπουνιές θα τις φάει η κυρία, τότε πάω πάσο. Στην ανωτερότητα μετράει, δίνει πόντους, εκτός από το σωματικό και ο πνευματικός τομέας. Δεν εννοώ μονάχα την εξυπνάδα, την ευφυΐα, αλλά και την απουσία κόμπλεξ. Εδώ είμαστε.

Δεν είναι και λίγοι αυτοί που μεγαλώσανε κάτω από αντίξοες συνθήκες μέσα σε οικογενειακό, ή, συγγενικό περιβάλλον και τους έμεινε “στίγμα” στο μυαλό. Παρακολουθώντας όλα αυτά τα χρόνια μέσα από την δημοσιογραφία και τα δικαστήρια περιπτώσεις μανιακών δολοφόνων, έβγαζα κάποια δικά μου συμπεράσματα για τον βίο αυτών των ατόμων.

Εδώ στην Μελβούρνη για παράδειγμα, ήμουνα καθημερινά στο “Supreme Court” το ανώτατο δικαστήριο της Μελβούρνης που δικάζει τέτοιες περιπτώσεις και έζησα από απόσταση αναπνοής που λένε την εκδίκαση της δολοφονίας της Μερσίνας Χαλβατζή, από τον μανιακό και κατά συρροή δολοφόνο Peter Dupas και ο οποίος τελικά βρέθηκε ένοχος και δικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και μάλιστα με τον όρο “Never to be released” δηλαδή με λίγα λόγια, να πεθάνει μέσα στην φυλακή.

Στην Ελλάδα πάλι υπήρξαν περιπτώσεις μανιακών δολοφόνων, που σκότωναν γιατί ήθελαν να εκδικηθούν την μάνα τους που ήτανε πουτάνα σε μπουρδέλα και σφάζοντας μια πόρνη για παράδειγμα, έβγαζαν το άχτι τους για την μάνα τους. Μια άλλη περίπτωση ήταν και αυτή που πήγε κάποιος σε ένα μπουρδέλο και επειδή δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή, έσφαξε την γυναίκα επειδή όπως κατέθεσε στο δικαστήριο τον αποκάλεσε ανίκανο.

Αμέτρητες λοιπόν περιπτώσεις, όπως είπα και στην αρχή, που υπάρχουν δίπλα μας. Και καθημερινά μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο αφού οι ξυλοδαρμοί στα αντρόγυνα είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο και σύμφωνα με επίσημα στοιχεία στην Μελβούρνη, 3 στους 5 γάμους, πριν κλείσουν χρόνο, έχετε γεια βρυσούλες.

Γνωστό ζευγάρι της Μελβούρνης έφτασε στα δικαστήρια γιατί, το ζευγάρι χώρισε, επειδή κρατηθείτε, η γυναίκα ήταν πολύ φουρνέλο στο κρεββάτι και δεν μπορούσε να την αντέξει ο άντρας της.  Μια κυρία είναι περίπτωση στο κρεββάτι. Τα δίνει όλα. Ηφαιστειώδης, αισθησιακή. Δεν είναι παγοκολώνα, ούτε στη διάρκεια του ματς μασάει τσίχλα ή, κόβει τα νύχια της με το στόμα. Γιατί υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. 

Ο ανασφαλής, σεξουαλικά κι όχι μόνον, άνδρας επιτόπου θα την παρεξηγήσει την κοπέλα. Θα σκεφθεί ότι είναι νυμφομανής. Μια πόρνη. Μια ξέμπαρκη. Γιατί; Επειδή ο ίδιος είναι κομπλεξικός. Επειδή το ισχυρό φύλο αισθάνεται ότι αμφισβητείται η κυριαρχία του από το… αδύνατο φύλο

Δεν την θέλει «πουτάνα» την γυναίκα του ο άνδρας. Ούτε και θα την ακολουθήσει στο σεξουαλικό «κατήφορο», επειδή αν της βγάλει την «σεξουαλικότητά της» πάνω στο κρεββάτι, τότε θα την κάνει ισότιμή του. Ρίχνει στην γυναίκα το φταίξιμο ο άνδρας αν κάποια ημέρα δεν του πάει. Όπως θαρρεί ότι ίσως δεν ευθύνεται ο ίδιος αν η άλλη δεν φθάσει σε οργασμό. Όπως και να έχει ο άνδρας φοβάται, προβληματίζεται με την γυναίκα που είναι σεξουαλική, ερωτική, ανάφτρα, πόρνη στο κρεββάτι.

Από την άλλη, είναι δεδομένο ότι η γυναίκα στο γάμο, χάνει τη θηλυκότητά της, την «τσαχπινιά» της, γιατί το σεξ δεν είναι το πρώτο της μέλημα. Κι αυτό, βολεύει τον συμπλεγματικό άνδρα, τον φαλλοκράτη, που αντί να «βγάλει» την «ερωτική μαγκιά της γυναίκας του» δίνει τις εξετάσεις του σαν εραστής εκτός γάμου.

Άλκης Μωρέλας

==============================================

ΞΕΦΤΥΛΙΣΕ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ… ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΤΟΥ….

Η Amazon είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση λιανικού εμπορίου στον κόσμο. Με κεφαλαιοποίηση 1,7 τρις δολαρίων. Την ξεκίνησε από το μηδέν το 1994 ο Τζεφ Μπέζος και άμεση συνεργάτιδα του είχε την σύζυγο του Μακένζυ, η οποία είχε την ευθύνη στα λογιστικά της επιχείρησης. Αρχικά η Αμαζόν πουλούσε βιβλία, έκανε το διαδικτυακό βιβλιοπωλείο, στη συνέχεια την έπεσε στο εμπόριο ηλεκτρικών προϊόντων και τεχνολογίας.

Ο επιχειρηματίας το άτομο. Και άπαικτος μάνατζερ. Μιλάει η κονόμα του, τόσο της εταιρείας, όσο και το προσωπικό του ταμείο. Έγινε ο πρώτος άνθρωπος στον πλανήτη που ξεπέρασε τα εκατό δις σε προσωπική περιουσία. Σήμερα την έχει φτάσει πάνω από 200 δις, δηλαδή πάνω από το ΑΕΠ της Ελλάδος.

Ο Jeffrey Preston, γνωστός ως Jeff Bezos, πατέρας τεσσάρων παιδιών, γεννήθηκε το 1964, σα σήμερα 12 Ιανουαρίου, έχει ήδη αποχωρήσει από διευθύνων σύμβουλος της Amazon, όχι βέβαια για να την αράξει και να χαρεί την φιλόγαμη νέα σύζυγο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σε άτομα της κατηγορίας του. Ο Τζεφ έχει ένα μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημα – δεν του φτάνει ο χρόνος. Οι 24 ώρες την ημέρα είναι λίγες, πολύ λίγες. Ο θάνατος; Τι είναι αυτό; Δεν το ξέρει, δεν τον ενδιαφέρει να επενδύσει στο θάνατο.

Ο Μπέζος δεν θα πεθάνει. Δεν σκέπτεται, δηλαδή, ότι υπάρχει στη ζωή του ο θάνατος. Ότι κι αυτόν τον περιμένει ο Χάρος. Έχει άλλα σχέδια εκτός Αμαζόν. Να κατακτήσει το διάστημα. Να κερδίσει χρήματα από τα τουριστικά ταξίδια σ’ άλλους πλανήτες. Ξεκίνησε τη μπίζνα το 2018, όταν αμόλυσε επανδρωμένο διαστημικό σκάφος και έκανε τις πρώτες δοκιμές, με επιτυχία.Το 2019 ο Μπεζος καψουρεύτηκε μια κυρία και ζήτησε από την γυναίκα του να χωρίσουν.

H γκόμενα (φώτο) είναι Μεξικάνα δημοσιογράφος, 51 χρονών με δυο διαζύγια, στο όνομα Λώρεν Σάντσεζ. Στην Ιστορία ο Μπέζος έγινε ο άνθρωπος που πλήρωσε το πιο ακριβό διαζύγιο – 38 δις δολάρια. Τα τσέπωσε η MacKenzie Scott και έγινε η Νο 4 πλουσιώτερη γυναίκα στην υφήλιο. Το 2021 η 51χρονη Μακένζυ παντρεύτηκε κι αυτή….

=============================================

6 / 1 /2022

ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΛΑ…..

Έχει βουίξει πλέον, η Ελληνική παροικία της Μελβούρνης. Χωρίς κανένα σφίξιμο, άνετα και χαλαρά από την πολυθρόνα της καφετέριας, η γνωστή πλουσιοκυρία, παραδέχθηκε στην παρέα της, και όλοι εμείς οι διπλανοί δυστυχώς ακούγαμε, την ερωτική της σχέση με έναν άνδρα 23 χρόνια μικρότερό της. Μάλιστα. Σίγουρα πάντως όχι με μένα. Τυχερός λοιπόν ο τύπος, που μάλλον νομίζω ότι τον ξέρω. Δεν λέω, τυχερή και η κυρία, και δεν μας επιτρέπεται να πούμε ότι την χάλασαν οι κακές της παρέες. Βεβαίως και είναι τυχερή όταν στα 55 της εδώ και 7-8 χρόνια χαίρεται την παρέα ενός 32χρονου σήμερα, και ταυτόχρονα επίσημα παντρεμένη, με παπά και με κουμπάρο. Καλοπερνούν και οι δύο.

Η κυρία με έναν κατά πολύ νεότερο εραστή, και ο εραστής (σχετικά νεοφερμένος στην Μελβούρνη) χαρτζιλικώνεται χοντρά και καθημερινά, από την μεγαλοκυρία.
Λένε ότι η γκομενοδουλειά, γιατί ακριβώς περί αυτού πρόκειται, με τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας δεν έχει μέλλον. Και τι έγινε δηλαδή τώρα; Δεν το κατάλαβα. Τη βρίσκεις με κάποιον, με κάποια για να έχεις… μέλλον; Όταν παίρνεις από μία σχέση, και πολλά μπορείς να πάρεις από μία σχέση, αν γνωρίζεις την εν λόγω τέχνη, τότε ζεις το τώρα. Βιώνεις το σήμερα. Ρουφάς τους χυμούς, τρως τους καρπούς μέχρι το φρούτο να μπαγιατέψει. Να μην έχει πια τις μυρωδιές του. Μέχρι πότε; Ίσως σε ένα χρόνο, ίσως σε δέκα χρόνια.

Επί της ουσίας. Η πενηντάρα θα δώσει πολύ περισσότερα στον τριαντάρη, παρά σ’ έναν εξηντάρη εραστή. Η κυρία θα τα δίνει όλα. Όλη μέρα, κάθε στιγμή έχει στη σκέψη της τον άλλονα, για να νιώθει αυτός ο άλλος, όσο γίνεται πλήρης ικανοποιημένος.Από την άλλη, ο τριαντάρης θα πάρει πολύ περισσότερα από την πενηντάρα απ’ όσα σε μία σχέση με μια 25άρα π.χ. Από την 20άρα, 25άρα λείπουν τα χιλιόμετρα της σεξουαλικής πείρας, άσε ότι στην ηλικία της, δεν λειτουργεί τόσο ως ερωμένη, όσο σαν αυριανή σύζυγος, σαν μέλλουσα μητέρα. Και εκεί τελειώνει όλη η ιστορία. Ε, όχι πια. Μην ζητάτε και ονόματα. Κάντε μια βόλτα στα στέκια της παραλίας του Port Melbourne και θα δείτε πολλά.

ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

Για το 2021 ο πλουσιώτερος άνθρωπος στη γη θα πληρώσει ένδεκα δις δολάρια σε φόρους. Αυτό είναι δεδομένο και ψάξε να βρεις πόσα κερδίζει ο 50χρονος Έλον Μάσκ { φωτογραφία} από την Νότια Αφρική που έχει εγκατασταθεί στις ΗΠΑ.

Το 2021 που σε λίγες ώρες περνάει στην Ιστορία ξεπετάχθηκε στην πρώτη θέση ο Έλον Μασκ και παραμέρισε στη δεύτερη θέση των πιο ματσωμένων τον Τζεφ Μπέζος.

Όταν είσαι Νο 1 ή και Νο 2 με τα περισσότερα πακέτα της υφηλίου για ένα πράγμα δεν ενδιαφέρεσαι. Για τα φράγκα! Είτε έχεις πάνω από 200 δις στο παντελόνι, όπως ο Μασκ, είτε 350 ή 50 είναι το ίδιο. Δεν πατάς στη γη. Δεν είσαι εδώ, έχεις ξεφύγει.

Δεν γίνεται διαφορετικά. Τα λεφτά θα πάνε στην τσέπη των πλουσίων. Αυτοί, δηλαδή οι επιχειρήσεις τους κινούν την οικονομία. Τα κράτη κρατάνε το φανάρι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να φορολογούν.

Ποιος είναι πιο ισχυρός; Εδώ σε θέλω. Το κράτος ή ο ιδιώτης; Όποιος πει ότι στις ΗΠΑ ή στην Κίνα, την Αγγλία και την Γερμανία είναι ισχυρώτεροι οι διαπλεκόμενοι μπίζνεσμεν έχει άγρια μεσάνυχτα. Οι Μάσκ και Μπέζος της Αμερικής ή σε κάθε άλλη χώρα αιχμής στην πραγματικότητα δουλεύουν για το κράτος. Κάνουν αυτό που δεν θέλουν να αναλάβουν οι κυβερνήσεις.

Αλλοίμονο. Στα τέτοια του το κράτος αν χρεοκοπήσει αύριο ο Μασκ και ο Μπέζος. Αν, όμως, το κράτος ήταν ιδιοκτήτης π.χ, των επιχειρήσεων του Μπιλ Γκαίητς ή έκανε παιχνίδι με τα πακέτα του Τζωρτζ Σόρος, σε μια στραβή, τότε το κράτος θα τραγουδούσε ”Κλάψε με, μάνα, κλάψε με”.  

=============================================

17 / 12 / 2021

ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΘΥΣΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ…

Καθημερινά οι άνθρωποι μιλάνε για την οικονομική κρίση, που μας έχει προκαλέσει αλλά και εξακολουθεί να μας προκαλεί ο Κορονωϊός. Πάντα ο λαός θα μιλάει για κρίση, με τον ένα, ή, με τον άλλον τρόπο.

Η κρίση της εποχής μας όμως, δεν συγκρίνεται σε καμιά περίπτωση, με τη φτώχεια των δύο – τριών δεκαετιών στην πατρίδα μας, αμέσως μετά τον πόλεμο του 40. Τότε που η Ελλάδα άδειαζε από άκρη σε άκρη. Τότε που οι νέοι φεύγανε με το «Πατρίς» στο “άγνωστο” με βάρκα την ελπίδα. Σήμερα όμως, ποιος νέος μπαρκάρει; Κανείς. Από τους σημερινούς νέους που είναι άνεργοι, κανείς δεν επιλέγει δουλειές, που τις θεωρεί υποτιμητικές. Δεν κατηγορώ τα σημερινά παιδιά, γιατί έτσι μεγαλώσανε. Με ξένες γλώσσες, πιάνο, καράτε, μπαλέτο και διακοπές.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι σήμερα καταπιέζουν και θάβουν τα ένστικτά τους. Κυριαρχεί μέσα τους, ένας κούφιος καθωσπρεπισμός. Μια σαπίλα μέσα στην ψυχή τους. Μια αδιαφορία για τον διπλανό τους.
Με διχασμένη προσωπικότητα, κυκλοφορεί σήμερα ο άνθρωπος, αλλά λίγοι, πολλοί λίγοι το καταλαβαίνουν. Κανείς δεν ξέρει, τι ακριβώς θέλει από την ζωή του. Η αλήθεια του καθενός όμως, κρύβεται στα υπόγεια του εαυτού του. Στα πάθη του, στα απαγορευμένα, εκεί όπου λειτουργεί ελεύθερα η ψυχή μας.

Έρωτες, μεθύσια, και γκόμενες, τρελές γκόμενες, που μας γλεντούσαν στα κρεββάτια της αμαρτίας και της ηδονής, είναι όλα όσα θα θυμόμαστε στη ζωή μας, όταν κάποια στιγμή θα την αποχαιρετούμε, και θα της λέμε το τελευταίο αντίο. Τίποτε άλλο δεν θα μείνει. Και να εξομολογηθώ και κάτι για τον θάνατο.

Ναι, με τον θάνατο είμαι παράλογα εξοικειωμένος. Μου κόλλησε η ιδέα του θανάτου, όταν πηγαίνοντας στο νεκροταφείο να δω αυτούς που έχω χάσει, έβλεπα σε κάποιον διπλανό τάφο, ο οποίος ήταν άδειος, να κάθεται με τις ώρες μια νεαρή κοπέλα ακριβώς από πάνω, και να τον κοιτάζει. Ήταν ο δικός της ο τάφος, και προσπαθούσε να τον «θαυμάζει» όσο τουλάχιστον μπορούσε η ίδια με τα μάτια της. Μια σκηνή που έχει μείνει χρόνια τώρα χαραγμένη μέσα στις σκέψεις μου. Τον περιμένω ανά πάσα στιγμή τον θάνατο.

Δεν πιστεύω στον Θεό, γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει. Αλλά σέβομαι απεριόριστα, όσους τον πιστεύουν. Η μόνη μεταθανάτια επιθυμία μου, ήταν και ακόμη είναι, να με κάψουν. Αλλά και πάλι το σκέφτομαι. Ασφυκτιώ και “πεθαίνω” στην ιδέα, ότι θα με θάψουν κάτω από τόνους χώματα. Αλλά ούτε θέλω και να ταλαιπωρώ μετά τους δικούς μου, όσοι θα έχουν απομείνει μέχρι τότε στην ζωή, να επισκέπτονται έναν τάφο, όπου εγώ δεν θα βρίσκομαι. Δεν θα υπάρχω. Και με το κάψιμο πάλι, ποτέ δεν μου άρεσε η πολύ ζέστη. Μπερδεμένος είμαι.

Μοναξιά στην ζωή μου, δεν έχω νιώσει όμως ποτέ. Πολλές φορές για να είμαι ειλικρινής, την μοναχικότητα την επιδιώκω. Την έχω ανάγκη. Άνθρωπος που κάθεται μόνος του, σημαίνει ότι τα έχει βρει σε όλα με τον εαυτό του. Κάθομαι με τις ώρες τα βράδια στον κήπο μου και θαυμάζω το φεγγάρι. Ακούω τραγούδια και ταξιδεύω μαζί τους, μέσα στο σκοτάδι, με την ελπίδα να συναντήσω στο διάβα μου λίγο φως.

Μετάνιωσα για πολλά πράγματα στην ζωή μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι και πολλά πράγματα που με γνώρισαν θα μετάνιωσαν και αυτά μαζί μου. Σκέφτομαι πολλές νύχτες, ότι με τα μυαλά που είχα από πιτσιρικάς, και εξακολουθώ να έχω και μέχρι σήμερα, θα έκανα ξανά τις ίδιες μαλακίες. Θα έφευγα το πρωί για το γυμνάσιο, και θα μ’ εύρισκε το μεσημέρι σε κάποιο νησί του Σαρωνικού, να παίζω με τον ήλιο, και την σχολική τσάντα στην πλάτη, και το βράδυ επιστροφή στο σπίτι. Μόνο ο ηλίθιος δεν μετανιώνει ποτέ, αφού νομίζει, ότι τα ξέρει όλα, και ότι τα έχει κάνει όλα σωστά.

Και τελικά, ας αναρωτηθούμε όλοι μας, τι είναι αυτό που αναζητάμε, στο σύντομο χρονικό διάστημα, που διαρκεί η ζωή μας. Είμαι σίγουρος, ότι κανένας δεν θα βρει, αυτό που πράγματι αναζητάει. Γι’ αυτό και όσοι φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο, για το αιώνιο και “πραγματικά μακρινό και υποχρεωτικό” ταξίδι, φεύγουν όλοι τους, όχι μόνο απογοητευμένοι, αλλά ίσως και προδομένοι, ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γιατί ποτέ τους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, γιατί ακριβώς ζούσαν, αλλά και το τι ακριβώς, ήθελαν να πετύχουν.
Καλή συνέχεια στα πραγματικά φιλαράκια της ζωής μου. Αυτοί που είναι πάντα δίπλα μου, και με ανέχονται για μισό αιώνα, με όλα μου τα ελαττώματα. Το γράφω αυτό με κάποια θλίψη στην καρδιά μου, γιατί θυμάμαι συνεχώς ένα ρητό που έρχεται πάντα στο μυαλό μου: Τους εχθρούς μου τους ξέρω, τους πραγματικούς μου φίλους προσπαθώ να μάθω.

==============================================

10 – 12 – 2021

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ… ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ

Τι να το γράψω εγώ – με πρόλαβαν πολλοί άλλοι: Το 2021 ήταν η χειρότερη χρονιά των τελευταίων αιώνων. Ίσως η χειρότερη χρονιά της ανθρώπινης ιστορίας, αν μετρήσουμε ανθρώπινες και οικονομικές απώλειες. Μήπως προτρέχω; Έχει ακόμα λίγες ημέρες για να φύγει και αυτός ο χρόνος. Μπορεί να γίνει ακόμη πιο χειρότερος. Καλύτερος, δεν φαντάζομαι… Το καλό εμβόλιο θα ανήκει στο 2022. Δεν χάσαμε μόνο ανθρώπους και αγαθά. Χάσαμε κάτι πιο ουσιαστικό. Την εμπιστοσύνη στη ζωή. Την προοπτική του μέλλοντος.

Η ανθρωπότητα προόδευε, προόδευε, πλούτιζε, βελτίωνε το προσδόκιμο επιβίωσης, νικούσε επιδημίες και αρρώστιες, πήγαινε βόλτες στο διάστημα – και ξαφνικά χάνει τα πάντα. Ο καθένας μας δεν ξέρει αν θα έχει αύριο. Θα μου πείτε: Η επιστήμη και η τεχνολογία δεν μας πρόδωσαν. Κατάφεραν, σε χρόνο ρεκόρ, να νικήσουν τον κορωνοϊό. Ναι – αυτό είναι το μόνο φωτεινό σημάδι. Αλλά προσωπικά δεν βιάζομαι. Το ματς τώρα αρχίζει. Σε δύο ημίχρονα απεριόριστου χρόνου. Θα περάσουν μήνες για να χαλαρώσει ο φόβος μέσα μας. Και χρόνια για να ξεπεράσουμε το σοκ.

Κάθε μέρα η παγκόσμια εικόνα είναι περισσότερο τρομακτική. Αυτό συμβαίνει πάντα με τις επιδημίες. Ο δείκτης που δείχνει τη δολοφονικότητά του ανεβαίνει συνεχώς προς τα πάνω. Με τον ένα, ή, με τον άλλο ρυθμό και, μετά από ένα άλφα ή βήτα χρονικό διάστημα, αρχίζει να ξεθυμαίνει. Δεν υπάρχει αυτό που εφησυχαστικά λένε ”σταθερότητα”. Ο κύκλος του θανάτου θα ολοκληρωθεί, αφού πραγματοποιηθεί με τη δική του συνεχή ροή, μέχρι που ο δείκτης θα καταλαγιάσει στο μηδέν. Πότε θα γίνει αυτό; Άγνωστο ακόμη. Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά.

Σήμερα είμαστε στο ξεκίνημα μιας νέας φονικής δράσης του κορονοϊού. Τα νούμερα σε νεκρούς και υποψήφια θύματα, τα λες και ”κρούσματα”, βρίσκονται στη φάση την ανοδική. Δεν είμαι ειδικός για να προβλέψω την ισχύ του κύκλου. Πόσο θα διαρκέσει η εκτός ελέγχου πορεία της επιδημίας, ποιος θα είναι περίπου ο τελικός απολογισμός του κακού.

Ο κορονοϊός δεν είναι ο ανεπιθύμητος λαθρομετανάστης ή πρόσφυγας που θα τον σταματήσεις στα σύνορα με τα όπλα ή αμυντικά φράγματα. Δεν χρειάζεται διαβατήριο και βίζα για να περάσει στην πατρίδα σου. Ο άνθρωπος μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο λειτουργεί παθητικά. Τι, άλλωστε, θα μπορούσε να κάνει; Άμυνα η ασυνείδητη σχεδόν βεβαιότητα ότι ο ίδιος δεν θα μολυνθεί, ενώ κυριαρχεί η αίσθηση της αδυναμίας του ατόμου, για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα. Να το πάρουμε όμως απόφαση. Ο κορονοϊός δεν ήρθε για να… φύγει.

Ήδη συμπληρώθηκαν δυο ολόκληρα χρόνια από το πρώτο κρούσμα στην Ουχάν της Κίνας (φώτο). Κανένας δεν περίμενε, όσο απαισιόδοξος κι αν ήταν, ότι το κακό θα κρατήσει. Κι όχι μόνο, αλλά θα αναστατώσει τον πλανήτη. Να αναδειχθεί σε Νο 1 εχθρό. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Καμιά κυβέρνηση δεν κάνει το κορόιδο, όλες προσπαθούν να αμυνθούν στο μικρόβιο. Ο covid- 19 κυριαρχεί στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή του καθένα μας. Είναι άλλος ένας παγκόσμιος πόλεμος. Στον Α’ και τον Β’ υπήρχαν χώρες που έμειναν στην απ’ έξω.

Με τον κορονοϊό όμως, θες δεν θες θα μπεις στη μάχη. Και ποιο είναι το αύριο; Άγνωστο. Όσα ξέρεις εσύ, άλλα τόσα ξέρω και εγώ. Αυτό μας λένε οι ειδικοί, οι επιστήμονες. Που σημαίνει ότι τα δυο πρώτα χρόνια, με τις πανδημίες και τους εμβολιασμούς, ήταν μόνο για… ζέσταμα. Να συνηθίσουμε, να προσαρμοστούμε. Και να μην πανικοβαλόμαστε, ακόμη και με τις πιο μαύρες προβλέψεις. Ότι θα φτάσουμε σε ακόμα υψηλότερα στάνταρ με κρούσματα και θανάτους. Ο κορονωϊός είναι εδώ. Μας περιμένει όλους στην γωνία. 

================================================================================

08 – 12 – 2021

Αναστενάζουν οι πράσινες τσόχες

Μια μέρα σαν και την σημερινή πριν από σχεδόν 50 χρόνια ο ξάδελφός μου, μόλις 3 χρόνια μεγαλύτερος από μένα, μου έκανε το πρώτο μου ταξίδι, στον κόσμο του τζόγου. Πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 11 το βράδυ, εκείνης της βροχερής μέρας στα σοκάκια του Πειραιά, όταν ο ξάδελφος, πιο αλάνης, πιο περπατημένος από μένα, με ξεκίνησε από την Τρούμπα, και μέχρι να με γυρίσει πίσω, στο σπίτι μου στο Μοσχάτο, με ξενάγησε σε έναν ατέλειωτο αριθμό καφενείων, όπου παιζόταν πόκα και μπαρμπούτι, με θρησκευτική ιεροτελεστία.

Αμίλητοι μπαίναμε σε κάθε στέκι, αμίλητοι είμασταν όσο μέναμε μέσα, μέχρι να φύγουμε για να επισκεφθούμε άλλο τόπο λατρείας του τζόγου, και να τρακάρουμε άλλες φάτσες. Τα παλιά, τα καλά τα χρόνια, υπήρχαν καφενεία που έπαιζαν μέχρι έξι μήνες πριν από την πρωτοχρονιά. Δεν σταματούσαν καθόλου, δηλαδή. Ούτε την Μεγάλη Παρασκευή, την ημέρα που κρεμούσαν σ’ όλα τα καφενεία τον βαλέ. Απόδειξη ότι έμεναν μακριά από τα χαρτιά και τα ζάρια την ημέρα που περιφερόταν ο Επιτάφιος.

Πως, όμως, να κρατηθούν οι τζογαδόροι; ”Αι γενεαί πάσαι…” άκουγες από την χορωδία που ακολουθούσε τον Επιτάφιο, και ο καφετζής είχε τραβήξει τις κουρτίνες, για να μην δουν οι παπάδες τους παίκτες, και τους αρχίσουν στις κατάρες. Μήνας Δεκέμβριος, ήταν αδύνατο να μη συλληφθούν τουλάχιστον 500 τζογαδόροι, και να τους στείλουν στο αυτόφωρο.

Η διαδικασία εκείνα τα χρόνια ήταν γνωστή, κατ’ ευθείαν στο κρατητήριο, μαζί με καμιά δεκαριά άλλους τζογαδόρους από διαφορετικά καφενεία, την άλλη μέρα το πρωί στη σήμανση, φωτογραφίες, δεξιά και αριστερά και δακτυλικά αποτυπώματα λες και ο συλληφθείς είχε διαπράξει τουλάχιστον τρεις φόνους. Τι έγινε μια φορά στην Κοκκινιά, προάστιο του Πειραιά, και αυτή είναι μια ιστορία αληθινή.

Για μια και μόνο φορά, αυτό δεν είχε ξανασυμβεί, ο πρόεδρος του δικαστηρίου είπε “20 ημέρες φυλακή άνευ μετατροπής…”. Δηλαδή δεν μπορούσες να εξαγοράσεις την ποινή σου. Οι καφενόβιοι μάγκες, δεν κατάλαβαν τι τους είπε ο γυαλάκιας πρόεδρος στην έδρα, και βιαζόντουσαν να επιστρέψουν στο πράσινο τραπέζι. “Άντε να τελειώνουμε… Πέστε μας πόσο χρωστάμε, 100, 200 χιλιάρικα, να σας τα δώσουμε να ξεμπερδεύουμε…”.

Αυτές οι εποχές ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Δεν γίνεται σήμερα, αυτό που έβλεπες εκείνα τα χρόνια στα καφενεία. Επάνω στην τσόχα του μπιλιάρδου έριχναν τα ζάρια και εκεί έπεφταν τα χαρτονομίσματα. Αν είχαν στόμα τα μπιλιάρδα θα μίλαγαν και θα μας έλεγαν, ότι η τσόχα ένιωθε πολύ περισσότερο τα κόκαλα, δηλαδή τα ζάρια , παρά τις τρεις μπίλιες της καραμπόλας.

Αυτές τις χρονιάρες μέρες γίνεται η στρατολόγηση των απανταχού υποψήφιων τζογαδόρων. Αυτές τις ημέρες τις γιορτινές και της ξεγνοιασιάς ο μη τζογαδόρος έρχεται σε επαφή με το… αντικείμενο σε κατάσταση απόλυτης αθωότητας, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο να κολλήσει τον ”ιό”. Και επειδή όλοι μας άλλος λίγο, και άλλος πολύ, κουβαλάμε μέσα μας τον τζογαδόρο, είναι μάλλον δύσκολο να αποφύγει κάποιος το μοιραίο. Απλώς υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι έχουν τη δύναμη να φρενάρουν, να ελέγχουν την κατάσταση, και να μην εγκαταλείπονται στο μεθύσι και τη μαγεία του τζόγου.

================================================================================

ΤΙΜΟΝΙ ΤΟΥ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

27/11/2021

«Όταν ο άνθρωπος δημιουργεί θεούς, τότε δεν υπάρχει Θεός». Αυτό είπε. Με εννέα λέξεις, μεταφρασμένο στα ελληνικά, είπε τόσα πολλά. Και ανάμεσα σ’ άλλα, αφού αποκωδικοποιώ εγώ την συγκεκριμένη ατάκα, είπε πως ο άνθρωπος επειδή δεν είναι σε θέση να κάνει παρέα με τον Θεό, γι’ αυτό φτιάχνει ψεύτικο Θεό. Έχει όμως και παρακάτω! Με τις εννιά λέξεις του είπε ακόμα πως δεν υπάρχει Θεός. Και ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ψεύτικους Θεούς. Κάτι άλλο που είπε με τις εννέα λέξεις;

Να κάνουμε, εκτός της αποκωδικοποίησης, και κριτική σ’ αυτό που είπε. Και πρώτα πρώτα, αυτό που είπε δεν εκφράζει όλη την αλήθεια. Ναι μεν από καταβολής τους Θεούς τους δημιουργεί ο άνθρωπος, όπως ισχυρίζεται όχι μόνον αυτός, αλλά κάποιοι πονηροί, κάποιοι ευφυείς αφελείς. Γιατί; Ο άνθρωπος, οι άνθρωποι πιστεύουν, απλά διότι έχουν ανάγκη τον Θεό, τους θεούς.

Ιδιοκτήτης της πρότασης των 9 λέξεων είναι ο Ευγένιος Ο’ Νηλ, Αμερικανός συγγραφέας θεατρικός και πολύ σημαντικός. Του περασμένου αιώνα με έργα που παίζονται μέχρι σήμερα σ’ όλο τον κόσμο. Οι εποχές αλλάζουν, η ζωή φτηναίνει, η τεχνολογία υπονομεύει τις φιλοσοφικές και υπαρξιακές προσεγγίσεις, μιλάμε αλλιώς, ντυνόμαστε αλλιώς, ξοδεύουμε τις ώρες μας αλλιώς, όμως να, που μας μιλάνε ακόμα οι «ψυχές» από τα έργα, από τους χαρακτήρες των έργων του Eugene Gladstone O’ Neill.

Τσέχωφ, Ίψεν, Στρίμπεργκ, Μπρεχτ, Μύλερ, Ιονέσκο, Μπέκετ, αναφέρω σκόρπια ονόματα γιγάντων που έγραψαν αιώνιο θέατρο, μετασαιξπηρικό, με ρίζες φανερές κι όχι που φθάνουν μέχρι τις τραγωδίες της κλασικής Ελλάδος. Ένας με το δικό του ειδικό βάρος είναι ο Ευγένιος Ο’ Νηλ που γεννήθηκε Οκτώβριο του 1888, σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.

«Ανάθεμά με… , σε ξενοδοχείο γεννήθηκα, από ξενοδοχείο φεύγω…» είπε λίγο πριν τελειώσει, το 1953, σα σήμερα 27 Νοέμβρίου.  Τραγική παρουσία προσωπικής ζωής ο Ευγένιος Ο’ Νηλ. Τον βρήκε αρκετά ενωρίς η κατάθλιψη κι αυτή στάθηκε το πηδάλιό του για να αναζητήσει μέσα του το υλικό της θεατρικής του ποίησης. «Πέραν από τον Ορίζοντα» 1918, «Παράξενο Ιντερμέτζο» 1928, «Ταξίδι μιας μεγάλης ημέρας μέσα στη Νύχτα», μερικοί από τους πολλούς τίτλους του. Και βέβαια «Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» 1931, το οποίο – όπως αρκετά έργα του – έγινε ταινία το 1947 με την Κατίνα Παξινού

Γιος ιρλανδέζικης καταγωγής ηθοποιού ο Ευγένιος μπαρκάρησε σε καράβι και στη θάλασσα σακατεύθηκε η υγεία του. Όταν κατέληξε στο σανατόριο από φυματίωση, τότε άρχισε να γράφει θέατρο. Πρώτη δυνατή ερωτική του εμπειρία η παράνομη σχέση με την γυναίκα του ιδρυτή του κομουνιστικού κόμματος των ΗΠΑ Τζων Ρηντ. Κι αυτή η αληθινή ιστορία έγινε ταινία με τον Τζακ Νίκολσον στο ρόλο του Ευγένιου Ο’ Νηλ.

Κάθε τόσο παντρευότανε με άλλη γυναίκα κι έκανε μ’ όλες παιδιά. Με την τρίτη σύζυγο ζούσαν στη Γαλλία, πλακωνόντουσαν συνεχώς, αλλά δεν χώρισαν. Αποκλήρωσε την κόρη του Ούνα επειδή στα 18 της παντρεύτηκε τον 54χρονο Τσάρλυ Τσάπλιν – Σαρλώ. Ένας γιος του αυτοκτόνησε μην αντέχοντας την ηρωίνη, άλλος γιος του αυτοκτόνησε, θύμα αλκοολισμού.

Ξεκίνησα μ’ αυτό που είχε πει με 9 λέξεις. Να τελειώσω με μια άλλη ατάκα του, επίσης με 9 λέξεις: «Η ζωή είναι ένα κελί απομόνωσης, με τοίχους καθρέπτες». Χρειάζεται αποκωδικοποίηση;

==============================================

07 – 11 – 2021

ΤΟ GREEK FLASH NEWS ΦΑΝΕΡΩΣΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ

Το χθεσινό μας δημοσίευμα φίλες και φίλοι για τις ψευτιές και τα βρώμικα παιχνίδια του Μακάριου, διαβάστηκε από περισσότερους από 10.000 αναγνώστες, κάνοντας τον γύρο του κόσμου. Έχουμε καταφέρει πλέον να είμαστε το μοναδικό Μέσο Ενημέρωσης, που δεν συμβιβάζεται με την βρωμιά και τα ψέματα. Πριν καλά-καλά περάσει μια μέρα, η Αρχιεπισκοπή έτρεξε να μαζέψει όσες βρωμιές μπορεί που φανερώσαμε τις ψευτιές του Μακάριου με μια ανακοίνωση που είναι μόνο ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ. Διαβάστε την πρώτα και διαβάστε και την συνέχεια μετά:

Διευκρίνιση για τον μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο Γρηγόριο Σακελλαρίου

Διευκρινίζεται ότι ο μακαριστός π. Γρηγόριος Σακελλαρίου, ο οποίος εκοιμήθη εν Κυρίω την Τετάρτη, 3 Νοεμβρίου 2021, είχε λάβει το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου από τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κυρό Στυλιανό, όχι από τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Μακάριο, όπως εκ παραδρομής αναφέρθηκε στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, της 5ης Νοεμβρίου.Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Δήθεν “εκ παραδρομής” έβαλαν στην Ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής ότι έδωσε στον αείμνηστο π. Γρηγόριο οφίκιο Πρωτοπρεσβυτέρου ο κ. Μακάριος “σε αναγνώριση της προσφοράς του”!

Τώρα “θυμήθηκαν” ότι τον είχε κάνει Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου ο μακαριστός Στυλιανός σχεδόν 40 χρόνια πριν!Αν δεν είχε βγάλει στη φόρα από νωρίς χθες η Greek Flash News το τεράστιο ψέμα τους, φυσικά ο Μακάριος θα καμάρωνε ακόμα για το οφίκιο που ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΠΟΤΕ στον αείμνηστο ιερέα, αφήνοντας τις θρασύτατες ψευτιές του να διαδίδονται διεθνώς.Αφού ξεμπροστιάστηκαν με το χθεσινό μας δημοσίευμα, έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία κι έβγαλαν “διευκρίνιση” δημόσια, στο ‘‘ΒΗΜΑ‘‘ δείχνοντας στην Ελληνική παροικία της Αυστραλίας και όχι μόνο, το πόσο βρώμικοι και ελεεινοί άνθρωποι είναι. Στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα από την πρώτη στιγμή είχαμε γράψει, ότι θα είμαστε πάντα στο πλευρό του Ελληνισμού. Μόλις άρχισαν οι αποκαλύψεις μας για τις βρωμιές τους άρχισαν τα βρώμικα παιχνίδια τους.

Μας έταζαν χρήματα για να μας ‘‘Εξαγοράσουν’’. Όταν τους είπαμε ότι χτυπούν την λάθος πόρτα, τότε άλλαξαν τροπάριο, και πάλι με βρώμικους τρόπους απειλούσαν ότι θα μας κλείσουν το στόμα. Έβαζαν τον γνωστό αποτυχημένο νεκροθάφτη, να δημοσιεύει αυτά που του έδιναν σε σημειώματα εναντίον μας. Βρήκαν τον γνωστό Αρμένη χασικλή και πασίγνωστο λαμόγιο της Αθήνας, να δημοσιεύει πράγματα εναντίον μου και εναντίον των συνεργατών μου. Τίποτε απ’ όλα αυτά, δεν μας σταμάτησε. Γιατί την αλήθεια δεν πρέπει να την φοβάται κανείς. Εγώ περπατούσα στους δρόμους και κοιτούσα τον κόσμο στα μάτια. Σε αντίθεση με όλους αυτούς τους αλήτες της ορθοδοξίας μας, που έψαχναν να βρουν ‘‘τρύπες‘‘ για να κρυφτούν. Φίλες και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι αναγνώστες της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας, ότι γράφεται στις σελίδες μας, είναι πλήρως διασταυρωμένο, και ελεγμένο από χίλιες πλευρές.

Ο Μακάριος και τα υπόλοιπα λαμόγια της Αρχιεπισκοπής που βρίσκονται δίπλα του, έχουν βρει τον εύκολο τρόπο, να απαντούν με μηνύσεις με τα δικά μου, και τα δικά σας χρήματα, που έχουμε προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια στην Εκκλησία, αλλά και με απειλές με τραμπούκους για να μας φοβίζουν. Δεν θα τους αφήσουμε να ησυχάσουν. Θα είμαστε συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους. Ήδη έχουμε πετύχει πολλά. Και θα φανούν όλα αυτά πολύ σύντομα. Σήμερα όμως, και μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις, για ένα πράγμα νιώθω πολύ στεναχωρημένος, πικραμένος, θα έλεγα καλύτερα: Λυπάμαι που όταν ζούσε ο μακαριστός πλέον Στυλιανός, ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΑΝΕΦΕΡΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, και είχαν έρθει εις γνώση μου.

Δεν ήθελε να με πιστέψει, ότι δίπλα του είχε, ελεεινά άτομα, που ήταν χειρότερα και από τα πιο επικίνδυνα φίδια. Του είχα πει επί λέξη: Σεβασμιότατε κάποια στιγμή, εμείς θα φύγουμε από ΑΥΤΌΝ τον κόσμο, αλλά τα φίδια θα έχουν μείνει πίσω και θα κάνουν τις φωλιές τους. Αν θα μας βλέπει σήμερα απ’ εκεί ψηλά που βρίσκεται, θα έχει καταλάβει πλέον και ο ίδιος, το πόσο σωστός ήμουν, αλλά και το πόσο άδικος ήταν μαζί μου, που δεν με άκουσε. Προσωπικά θα παλεύω για όσο τουλάχιστον θα μου δίνει ο Θεός χρόνια και δύναμη, να φανερώνω όλους αυτούς που τον πρόδωσαν και εξακολουθούν να τον προδίνουν για μια χούφτα δολάρια.

Μπορεί να γελάνε οι αλήτες κάποιες μέρες, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάποια άλλη μέρα θα κλαίνε για πάντα. Φίλες και φίλοι, τελειώνοντας, θα ήθελα να σας πως ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη και για τον σεβασμό που μου δείχνετε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς την δική σας υποστήριξη δεν θα είχα πετύχει τίποτα. Και πάλι σας ευχαριστώ. Ο αγώνας μας συνεχίζεται…

=============================================

Απίστευτα σεξουαλικά όργια στον ιερό χώρο της Εκκλησίας

Αφορμή για το σημερινό άρθρο μου, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, μου έδωσε μια δολοφονία αυτή της Maria James, που έγινε το 1980 μέσα στο βιβλιοπωλείο που διατηρούσε στην περιοχή του Thornbury της Μελβούρνης. Μια δολοφονία, που μέχρι σήμερα παραμένει ανεξιχνίαστη. Πέρασαν 41χρόνια από τότε, και μόλις πριν από λίγες ώρες, οι δικηγόροι της οικογένειας του θύματος, αποκάλυψαν ότι θα προχωρήσουν στην εκταφή, ενός καθολικού κληρικού του Anthony Bongiorno, προκειμένου να συγκρίνουν το DNA του, με αυτό που βρέθηκε σε ένα από τα μαξιλάρια του θύματος. Στο σημείο αυτό να αναφέρω, ότι το θύμα είχε κάνει καταγγελίες, ότι ο κληρικός είχε κακοποιήσει σεξουαλικά τον ανήλικο τότε γιο της, και πως θα πήγαινε να τον καταγγείλει στην αστυνομία. 

Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, φίλες και φίλοι του “Greek Flash News” μαθαίνουμε για κάποιο σεξουαλικό σκάνδαλο, που θα έχει για πρωταγωνιστή, έναν άνθρωπο του Θεού, έναν άνθρωπο της Εκκλησίας, έναν κληρικό, έναν δεσπότη, έναν αρχιεπίσκοπο. Στα 50 χρόνια που αρθρογραφώ στην Αυστραλία, έχω δει, και έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες είναι οι κληρικοί, μεταξύ τους και πολλοί Έλληνες που βρέθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης για σεξουαλικές επιθέσεις και δικάστηκαν για τις πράξεις τους. Μια κουβέντα είναι να πεις, ότι κάποιοι ψάχνουν στα ρούχα τους μια αφορμή, να δυσφημίσουν το παπαδαριό με τις αποκαλύψεις σεξουαλικών εγκλημάτων από ιερείς παιδεραστές, παιδόφιλους, ανώμαλους και… νεκρόφιλους.

Η εύκολη απάντηση πάντα στο στόμα τους. Ρίχνουμε λάσπη στον κληρικό. Για ποια λάσπη όμως να μας πουν, όταν υπάρχουν συγκεκριμένες περιπτώσεις, εκατοντάδες περιπτώσεις, ίσως και χιλιάδες στον αριθμό, που μιλούν από μόνες τους. Στο συγκεκριμένο περιστατικό θα πρέπει να αναφέρω, ότι ο ανήλικος τότε γιος της δολοφονημένης γυναίκας, πήγαινε σχεδόν καθημερινά στην Καθολική Εκκλησία, που βρισκόταν πολύ κοντά, στο σπίτι που δολοφονήθηκε το 1980 η μητέρα του. Ο πεινασμένος σεξουαλικά ιερέας, εκείνος ο οποίος δεν ελέγχει τις ορμές του, πλησιάζει με τον πιο πονηρό τρόπο το θύμα του. Με κουβέντες γλυκιές το καλοπιάνει, με υποσχέσεις λαχταριστές, από μία σοκολάτα, μέχρι κάποιο ακριβό δωράκι, και δειλά ξεκινάει τις τρυφερότητες με το αγοράκι ή το κοριτσάκι.

Κάποια στιγμή το πράγμα φτάνει σ’ αυτό που λέγεται σεξουαλική κακοποίηση, γιατί πράγματι το θύμα της σωματικής ορέξεως του ρασοφόρου κακοποιείται ψυχικά. Εδώ να προσθέσω και κάτι ακόμα. Δεν είναι όλοι οι παπάδες αλήτες και βρωμιάρηδες στην ψυχή και στο σώμα. Έχω γνωρίσει και αμέτρητους κληρικούς, που τους σεβάστηκα και τους σέβομαι μέχρι σήμερα. Πολλοί απ’ αυτούς, είναι μέχρι και σήμερα φίλοι μου. Αλλά την ίδια στιγμή στην απέναντι πλευρά, υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, οι ελάχιστοι, αυτοί που δεν υπολογίζουν ούτε Θεό, ούτε διάβολο, που στιγματίζουν και όλους τους άλλους. Διάβασα πριν από αρκετό καιρό, ΜΕΣΑ στην αστυνομία, που βρέθηκα για μια άλλη περίπτωση, μια καταγγελία που είχε κάνει νεαρή κοπέλα, εις βάρος κληρικού της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, και δεν πίστευα σε όλα αυτά που διάβαζα μπροστά μου.

Ο κληρικός δικάστηκε. ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΝΟΧΟΣ. Πέρασε στους ειδικούς καταλόγους της αστυνομίας, για πάντα. Παρόλα αυτά, η εκκλησία εξακολουθούσε να τον έχει στις τάξεις της, και του είχε αφαιρέσει μόνο το δικαίωμα της εξομολόγησης. Η πράξη, όποια κι αν είναι αυτή, ολοκληρωμένη ή, όχι, στιγματίζει τον, ή, την ανήλικη, ίσως για χρόνια, ίσως για πάντα. Ποιος φταίει όμως γι’ αυτές τις παρεκτροπές των ανθρώπων του θεού; Οπωσδήποτε οι ίδιοι. Μόνον αυτοί; Να μην είμαστε απόλυτοι. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Γήινα πλάσματα. Μιλάει η σάρκα τους. Τους καλεί η σάρκα τους. Φταίνε όμως και οι γονείς των παιδιών. Να το πούμε και αυτό, γιατί όχι; Ο μπαμπάς και η μαμά στέλνουν το αγόρι τους, ή, το κορίτσι τους, να νταραβερίζεται με τις ώρες κοντά σε έναν ιερέα 40 και 50 χρονών, δηλαδή σε ηλικίες που είναι ικανές, ακόμη και να δαιμονιστούν.

Ούτε καν περνάει από τη σκέψη τους, ότι ο ανήλικος κινδυνεύει. Δεν μπορεί, ιερέας είναι θα σκέφτονται. Δεν είναι δυνατόν, σε καμία περίπτωση δεν γίνονται αυτά. Τα πάντα όμως γίνονται, μέσα στον ΙΕΡΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!  Το κακό όχι μόνο γίνεται αλλά και παραγίνεται. Όταν το αγοράκι, το αθώο παιδάκι – παπαδάκι, βρίσκεται υπό την προστασία και την καθοδήγηση του παπά, δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι κακό. Γιατί έτσι το έχουν μάθει οι ίδιοι οι γονείς του. Χιλιάδες παιδιά, πολλές χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, γνώρισαν, πρωτογνώρισαν θα έλεγα καλύτερα το σεξ, με τον πιο άσχημο τρόπο και με δράστες ιερείς. Κι αυτό πλέον σε παγκόσμια κλίμακα, είναι μια βρώμικη κατάσταση σ΄ όλα τα θρησκευτικά δόγματα. Τα περισσότερα κρούσματα, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, έγιναν σε χριστιανικά ιδρύματα, όπου ανήλικα παιδάκια που περνούσαν ώρες μέσα εκεί, είχαν βιαστεί από ιερείς. 

Τελικά, η γέννηση του Σωτήρα του κόσμου, του Ιησού, δεν κατάφερε να σώσει τον αιώνιο άνθρωπο. Αθώα πλάσματα, εντελώς απροστάτευτα, «δολοφονούνται» με τον πιο άγριο τρόπο, στα χέρια κληρικών. Επειδή ο Θεός αποφάσισε με καθυστέρηση εκατομμυρίων χρόνων να στείλει τον Υιό του. Έτσι είναι. Αργοπόρησε, βέβαια, ο μεγαλοδύναμος αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το δίποδο περπατάει στον πλανήτη 4,5 με 5 δισεκατομμύρια χρόνια. Γιατί να εμφανιστεί ο Σωτήρας μόλις πριν δυο χιλιάδες χρόνια κι όχι πριν δυο εκατομμύρια χρόνια; Έστω πριν 102 χιλιάδες χρόνια . Δεν κατάλαβα, απαγορεύονται τα ερωτήματα; Ξαναρωτάω για άλλη μια φορά: Γιατί ο Θεός άργησε τόσο πολύ να στείλει τον σωτήρα του; 

Και γιατί ο σωτήρας που έστειλε ο πατέρας του σταυρώθηκε; Θυσιάστηκε όπως λένε οι γραφές για την σωτηρία του ανθρώπου. Άλλο ένα ερώτημα: Γιατί η θυσία του Χριστού, δεν έπιασε τόπο; Θέλετε την δική μου απάντηση; Γιατί ούτε ο Χριστός περίμενε, ποιοι θα ήταν αυτοί, που θα συνέχιζαν το έργο του. Ότι πιο χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, στην διδασκαλία του Ιησού Χριστού, ήταν οι συνεχιστές της χριστιανοσύνης. Το παπαδαριό. Οι αχόρταγοι Δεσποτάδες, με τις πιο ανώμαλες σκέψεις και ορέξεις. Οι έμποροι του χρήματος. Οι βασανιστές αθώων ψυχών. Και δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς κυκλοφορούν ακόμη και σήμερα ανάμεσά μας, και ψάχνουν για καινούργια θύματα. Καινούργια αγοράκια, καινούργια κοριτσάκια. Θα κάνω όμως και μια τελευταία ερώτηση: Πόσους τελικά θα πρέπει να συλλάβει η αστυνομία, για να νιώθει επιτέλους ο κάθε γονιός μια σιγουριά, όταν στέλνει το παιδί του στην Εκκλησία; Αλήθεια πόσους;;;;;;;

=====================================

21 – 10 – 2021

Θάνατος στην ψυχή, αλλά και στο σώμα

Είχα υποσχεθεί στους αναγνώστες μας, εδώ και αρκετό καιρό, με την πρώτη ευκαιρία, να γράψω ένα κομμάτι για τον θάνατο. Για την πιο «περίεργη στιγμή» του ανθρώπου.  Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει και νιώθει μέσα του, ότι ο χρόνος του πλησιάζει. Μπορεί και να μην τον περιμένει, αλλά ξέρει ότι βρίσκεται πλέον στην γωνία. Πεθαίνει κάποιος. Πέθανε κάποιος.  Σταματάει να υπάρχει στη ζωή. Από την στιγμή που η καρδιά δεν χτυπά, ο άνθρωπος ΔΕΝ υπάρχει. Πέρασε σε μια άλλη ζωή.

Γιατί δεν είναι και λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος εξακολουθεί να «υπάρχει» ακόμη και μόλις φύγει από δίπλα μας. Υπάρχουν κάποιες θεωρίες που λένε, ότι ακόμη και αν πεθάνει ιατρικά ένα άτομο, κάποια από τα όργανά του εξακολουθούν να ζουν για κάποιες ώρες, ή, και για κάποιες μέρες ακόμη. Είπαμε. Ο θάνατος είναι μια περίεργη ιστορία.  Αυτή είναι η δική μου γνώση. Ζει ο πεθαμένος ΜΟΝΟ στη μνήμη των δικών του ανθρώπων. Ο ίδιος όμως ο πεθαμένος, είναι τελειωμένος. Νεκρός, αυτό σημαίνει, ότι έχει σταματήσει να αναπνέει. Δεν βρίσκεται ανάμεσα στους ζωντανούς.

Υπάρχει όμως και το άλλο περίεργο, αλλά ταυτόχρονα και παράξενο. Ποιο είναι αυτό; Σε λαϊκό προσκύνημα, λέει, εξετέθη η σορός του πεθαμένου πριν από την κηδεία. Ακατανόητο. Εγώ το λέω ακατανόητο. Να πεθαίνει κάποιος σπουδαίος άνθρωπος καθαρός, και να προσκυνάνε το κουφάρι του. Ένα πτώμα. Ένα άψυχο σώμα. Η κουβέντα είναι αόριστη, και δεν αφορά κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.

Είμαι προσκυνητής. Το εννοώ ότι προσκυνώ τον μεγάλο, τον αξιόλογο. Αναγνωρίζω το ταλέντο του και την προσφορά του. Τον θαυμάζω. Είτε είναι ένας απλός άνθρωπος, είτε ένας σπουδαίος επιστήμονας. Δεν θα πάω όμως στο λαϊκό προσκύνημα. Ποιο είναι το νόημα να σταθώ ευλαβικά μπροστά στο νεκρό του σώμα. Δεν πρόκειται να με ακούσει. Να με δει. Να με νοιώσει. Να καταλάβει ότι ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ που τον προσκυνώ. Διαχρονική η ανάγκη του αιώνιου ανθρώπου, να προσκυνάει νεκρικά πράγματα, πτώματα, εικόνες, ιδεολογίες, θρησκείες, προσωπικά αντικείμενα. Πράγματα ανύπαρκτα και αγέννητα. Υπαρκτά μόνο στη φαντασία, στο όνειρο και ποτέ στον κόσμο της πραγματικότητας.

Λαϊκό προσκύνημα. Τρισάγιο. Μια παράσταση για ορισμένους, να δείξουν ταυτότητα που δεν έχουν, να δηλώσουν ανθρωπισμό, κομματισμό, συγκίνηση, να δουν τη φάτσα τους στα ΜΜΕ. Να τους δουν και οι συγγενείς του νεκρού. Πέρα απ’ αυτό. Αποτίνουν φόρο τιμής σε ένα πτώμα. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Απ’ αυτούς που δεν έκαναν τίποτα για να αναδειχθεί η αξία του πεθαμένου όσο ζούσε. Και μετά το θάνατο του, δεν πρόκειται να κουνήσουν το δακτυλάκι τους. 

Όλες οι θρησκείες κάνουν παιχνίδι με το θάνατο. Από τότε που έσκασαν μύτη στην πιάτσα. Κι αυτό συνέβη με το που πάτησε στη γη το δίποδο. Που σημαίνει ότι χωρίς θρησκεία, δηλαδή χωρίς πίστη δεν κάνει ο άνθρωπος. Αυτό είναι το χούι του, η πίστη. Που σημαίνει και πάλι, ότι καμιά θρησκεία από τους προϊστορικούς χρόνους, δεν κούνησε καν το δακτυλάκι της για να επιβάλλει πίστη, να δείξει το φως το αληθινό στον ανθρωπάκο. Από κούνια δεν είναι άνθρωπος, αλλά ανθρωπάκος και γι’ αυτό έχει ανάγκη τη θρησκεία.

Πεθαίνει ο άνθρωπος, και εδώ θα προσπαθήσω να κάνω μια απλή περιγραφή, για το τι συμβαίνει στο σώμα, αμέσως μόλις μπει στον τάφο, με πληροφορίες που πήρα, από ειδικούς επιστήμονες. Έχει υπολογιστεί, ότι σε έναν οικογενειακό τάφο 3 ατόμων, που έχει διαστάσεις 1 μέτρου πλάτους, 2 μέτρων μάκρος, και 3 μέτρα βάθος, ρίχνουν στον νεκρό επάνω, κάπου 3 τόνους χώμα!!!! Μάλιστα. 3 χιλιάδες κιλά χώμα. Το χώμα αυτό ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες μετά από διάστημα τεσσάρων εβδομάδων μέχρι έξη, αρχίζει και υποχωρεί. Τι σημαίνει αυτό. Το βάρος που έχει επάνω του το φέρετρο, αρχίζει και διαλύεται. Σταδιακά στην αρχή και απότομα μετά, μόλις έχουν «Λιώσει» όλα τα στηρίγματα, που καλύπτουν το φέρετρο.

Γι’ αυτό και θα δείτε στα νεκροταφεία, μετά από παρέλευση 4 με 6 εβδομάδες, το χώμα που σκέπαζε τον νεκρό και ήταν και πάνω από το επίπεδο της γης, να έχει πάθει καθίζηση, και μάλιστα, προσέξτε το αυτό, το χώμα να βρίσκεται ακόμη και κάτω από την επιφάνεια της γης. Γιατί; Απλά το βάρος έχει αρχίσει και κάνει την δουλειά του, και το βάρος να παρασέρνει τα πάντα που βρίσκεται κάτω απ’ αυτό.

Τώρα. Έχει υπολογιστεί, ότι το σώμα για να λιώσει εντελώς, χρειάζεται από 3 μέχρι 4 χρόνια. Στην Αυστραλία βέβαια το σύστημα ταφής είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό της Ελλάδας. Στην Ελλάδα για παράδειγμα ο νεκρός παραμένει στον τάφο για 3 με 3,5 χρόνια. Στην συνέχεια γίνεται εκταφή, που σε περιπτώσεις του 80%, ο νεκρός δεν έχει λιώσει και τον ανατοποθετούν σε άλλο σημείο, με ειδικά φάρμακα, για να επισπεύσουν τον διαμελισμό του σώματος. Εδώ μιλάμε για ένα τραγικό γεγονός, για τους συγγενείς, που είναι σαν να κάνουν μια δεύτερη κηδεία στο ίδιο άτομο.     

Με το θάνατο βέβαια, παίζει καθημερινά η θρησκεία. Όχι με τη ζωή, το ποδόσφαιρο, το φαγητό, τα μπουζούκια, το σεξ, το χορό, το τραγούδι, την ορειβασία, την αρχιτεκτονική, το ψάρεμα κλπ κλπ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, που να φοβάται περισσότερο ο άνθρωπος. Τον θάνατο τρέμει, διότι δεν τον γνωρίζει. Έρχεται, λοιπόν, η θρησκεία και του λέει του ανθρωπάκου ”Εγώ θα σου πω για τον θάνατο. Μην τον φοβάσαι, δεν πεθαίνεις όταν θα… πεθάνεις. Θα ζεις και στην άλλη ζωή. Άσε ότι κάποια στιγμή θα επανέλθεις, θα αναστηθείς”. Σοβαρά τα ψέλνει αυτά τα παραμυθάκια για τα ανθρωπάκια. Δεν κάνει πλάκες η κάθε θρησκεία. Η κάθε θρησκεία βέβαια, γιατί όλες οι θρησκείες, όλα τα εκκλησιαστικά μαγαζιά λένε τα ίδια. Ακριβώς τα ίδια. Και τα λένε καρμπόν από τους αρχαίους αιώνες, πριν ακόμα ο ανθρωπάκος αρχίσει να προσκυνά τους θεούς του Ολύμπου.

Ότι γεννιέται, πεθαίνει. Νόμος της ζωής αυτός. Ε, λοιπόν, ο άνθρωπος, υποτίθεται το τελειότερο ον της φύσης, το ανώτερο πλάσμα της δημιουργίας, ούτε αυτή την αλήθεια του νηπιαγωγείου δεν έχει καταλάβει. Πως πεθαίνει ότι γεννιέται. Ναι, δεν έχει συμβιβαστεί το δίποδο. Στην πραγματικότητα δεν έχει αληθινά εννοήσει την πιο απλή αλήθεια. Μιλάμε τώρα για ΑΛΗΘΕΙΕΣ κύριε. Δεν μιλάμε για απόψεις, για ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες, θρησκείες, όλες αυτές τις βλακείες που σου πασάρονται στη μάπα, συνήθως χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι Αλήθειες.

Μια Αλήθεια είναι πως το κάθε τι, έχει την ηλικία του. Η πεταλούδα μιας ημέρας ζωής, το τζιτζίκι ένα καλοκαίρι, ο άνθρωπος 70 – 80 χρόνια. Τέλος. Ακόμα και ο ήλιος, Ο θεός ήλιος έχει χρονολογία λήξης. Κάποτε θα σταματήσει ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ να δίνει ζωή. Τελειωμένο, και μάλιστα επιστημονικά.

Ποιος σού δίνει ζωή; Ο Ήλιος. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχεις, ούτε εσύ, ούτε ένα αγριολούλουδο. Ούτε φύκι στο βράχο. Κι αν ανεβάσει ο θεός λίγο το volume, το πάει στους 60, στους 65 βαθμούς, έχεις τελειώσει. Μεγαλείο σοφίας. Για αιώνες οι άνθρωποι, δηλαδή κάποιοι ψαγμένοι, όχι μόνο ο χοντρός λαός που λέμε, ήταν κολλημένοι με τον Θεό. Τα πάντα όλα γινόντουσαν με το φόβο και την ελπίδα Θεού. Χωρίς οι ίδιοι οι πεφωτισμένοι να γνωρίζουν, τέλος πάντων, τι ακριβώς είναι Θεός. Τι νοείται Θεός. Στην πραγματικότητα έπαιζε και συνεχίζει, βέβαια, να παίζει μια θολούρα στην αδυναμία της επικοινωνίας με τον κοσμάκη, για το τι είναι αυτό που θεωρείται Θεός.

Έχεις να κάνεις με το απόλυτο σκοτάδι, το απόλυτο άγνωστο, όμως βολεύει ως απάντηση η έννοια Θεός στα αιώνια ερωτήματα Ποιοι είμαστε, γιατί γεννιόμαστε και που πάμε, αν πάμε κάπου μετά το θάνατο. Τι άλλο; Ο Θεός να μην ασχολείται μαζί σου, να μην τον ενδιαφέρει να τον κατανοήσεις, κι ένα κάρο θεόπνευστοι πυροβολημένοι να λένε τις ασυναρτησίες τους. Να παίζουν κεφαλιές οι ίδιες οι σκέψεις τους, τα γραπτά τους. Τι είναι Θεός, ο Δημιουργός, ο Παντογνώστης, ο Φιλεύσπλαχνος, η Θεία Πρόνοια, η Θεία Δίκη.

Ένας ο Θεός, αρκετές οι θρησκείες, διαφορετικά δόγματα, από κοντά οι αιρέσεις. Ένα ατέλειωτο και χωρίς νόημα σκυλοφάγωμα για την αλήθεια, για τον αληθινό Θεό. Κι εμείς είμαστε οι πιστοί, οι άλλοι είναι άπιστοι. Ανθρώπινα πράγματα. Ξεφτιλισμένα πράγματα, δηλαδή. Θεϊκά πλάσματα, αλλά αιώνια και διαρκώς ξεφτιλισμένα. Το πρώτο που λένε όλες οι θρησκείες είναι η Σωτηρία του ανθρώπου. Και αναρωτιέσαι. Σώθηκε ποτέ ο άνθρωπος; Όχι. Χίλιες φορές όχι. Δεν σταμάτησε τις αμαρτίες. Και επειδή από τη φύση του ο άνθρωπος είναι αδιόρθωτος, οι εκπτώσεις μπήκαν στο παιχνίδι.

Η συγχώρεση, η μετάνοια, η εξομολόγηση – αυτές είναι οι εκπτώσεις στο δόγμα. Ρε, μήπως ο Θεός δεν γουστάρει τη Σωτηρία του ανθρώπου; Γιατί να μην παίζει μια τέτοια σκέψη. Θεός είναι, όχι κάποιος καλαμπούρης, να κάνει την πλάκα του. Τι, δηλαδή, ο Θεός ο κανονικός να θέλει σωστό τον άνθρωπο, που στο φινάλε ο ίδιος τον έπλασε, και να μην το καταφέρνει στους αιώνες. Γι’ αυτό προτείνω, για να το ψάξουμε λιγάκι.

Μήπως ο Θεός στέλνει ο φουκαράς τα σημάδια του, με πολέμους, με επιδημίες, με αρρώστιες κ.λ.π, με τα οποία λέει στον άνθρωπο πως δεν σε κάνω κέφι ρε μάγκα, μπελάς είσαι, δεν ασχολούμαι μαζί σου. Και οι ιερείς και αρχιερείς αποφεύγουν να αποκωδικοποιήσουν, επιτέλους, τα μηνύματα του παππού. Και συνεχίζουν την τύφλα τους, το χαβά τους. Δεν βαριόνται να λένε τα ίδια και τα ίδια.

Ότι ήρθε ο Χριστός για να σώσει τον κόσμο. Ήρθε ο Χριστός, καμιά αντίρρηση, αλλά μπας και ήρθε για άλλο λόγο και δεν το λένε οι πονηροί. Ποιο άλλο λόγο; Που να ξέρω εγώ; Το μόνο που ξέρω είναι να κάνω ερωτήματα. Για μένα προσωπικά, δεν αξίζει τίποτα περισσότερο σ’ αυτή την ζωή, όσο οι ευχάριστες στιγμές που έχουμε. Μπορεί να είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, αλλά ΜΟΝΟ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ.

Και εκατό χρόνια να περάσουν, πάντα στο μυαλό του ανθρώπου θα έρχονται αυτές οι πέντε – δέκα στιγμές που ξεχώρισαν στην ζωή του. Για τις υπόλοιπες ήταν απλά ένα μέρος από την καθημερινή ζωή του. Συμπέρασμα: Να χαμογελάτε και να ζείτε την κάθε μέρα σας ευτυχισμένοι. Για να κερδίσετε κάποιες μέρες χαράς όταν δεν θα μπορείτε να τις έχετε στην δύση του ηλίου.

================================================================================

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ

Το μερμύγκι είναι ανώτερο του ανθρώπου. Αυτό είχα γράψει πριν κάποια χρόνια σε εφημερίδα που δούλευα, και οι αναγνώστες μου, ζητούσαν… λεπτομέρειες. Το θυμήθηκα με τις βροχές και τις πλημμύρες, που έβλεπα στην τηλεόραση, και οι οποίες για μια φορά ακόμα, απέδειξαν την κατωτερότητα του ανθρώπου, απέναντι στον γίγαντα τον μέρμυγκα. Αυτό το τεράστιο πλάσμα. Δεν το συζητάμε ότι το δίποδο, μειονεκτεί σαν άνθρωπος, όχι σαν μερμύγκι, απέναντι στο μερμύγκι. Νεροποντή; Κανένα πρόβλημα για τον μέρμυγκα. Καταιγίδα; Έλα τώρα. Μερμύγκια είμαστε, σοφά δημιουργήματα της φύσης, οπλισμένα με το ένστικτο και όχι τις πνευματικές αναζητήσεις, και την τεχνολογία του ανθρώπου, για να αντιμετωπίσουμε κάθε αντίδραση της μάνα μας.

Μια είναι η μάνα. Η φύση. Το μερμήγκι λοιπόν, δισεκατομμύρια χρόνια, πριν ο άνθρωπος ξεφύγει από τις σπηλιές και τις κουφάλες των δέντρων που διέμενε, είχε λύση το πρόβλημα κατοικίας. Ποιες βίλες και ποιες πολυκατοικίες. Δεν τις χρειάζεται. Μέσα στο χώμα. Εκεί ζει το μερμήγκι. Θα πάθεις την πλάκα σου, αν σου πω το τι καταφέρνει και φτιάχνει, χωμένο στη μάνα γη το μερμήγκι, αυτό το μεγαλείο της φύσης, το αληθινό τέλειον ον σαν μερμήγκι. Υπάρχει όμως και η κουκουβάγια. Το κεφάλι της δεν το κουβαλάει μόνο για να μεταφέρει τα μάτια της και το στόμα της. Μέσα υπάρχει ένα ραντάρ φτιαγμένο έτσι από τον Θεό για να μην της ξεφεύγει και ο πιο μικρός θόρυβος.

Ένα ανεπαίσθητο θρόισμα των φύλλων, που δεν θα πλησίαζε καν την ακοή άλλου πλάσματος, συλλαμβάνεται από την γκριζωπή κουκουβάγια, η οποία όμως σνομπάρει τον θόρυβο από τα κοντινά δέντρα. Δεν είναι τίποτα, αποφαίνεται το μικροτσίπ στον εγκέφαλό της, ένα αεράκι είναι που κούνησε τα φύλλα, δεν ασχολούμαι… Η κουκουβάγια έχει το λόγο της να κάθεται στο σημείο που την παρατηρώ από απόσταση με γυαλιά της νύχτας. Ζώο είναι, γέννημα της φύσης προικισμένο με τέτοιες ιδιότητες και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιβιώνει, να βρίσκει τροφή.

Έχουμε μετά και τον ποντικό, που είναι το αγαπημένο ζωάκι της επιστήμης. Στον ποντικό επάνω κάνουν τα πειράματά τους οι ερευνητές στα εργαστήρια, όχι βέβαια για να τον εκπολιτίσουν, ή, να τον μάθουν να πηγαίνει σχολείο, ή, ακόμη και να του περάσουν την ανάγκη της θρησκείας. Για το καλό της ανθρωπότητος η ανθρώπινη επιστήμη βασανίζει τα ποντίκια. Να ξέρουμε τι λέμε. Πειραματίζομαι σημαίνει ένα πράμα, μόνον ένα, βασανίζω. Αυτό σημαίνει. Ούτε ρωτάνε τα ποντίκια πριν τα μπουζουριάσουν σε κάτι φιάλες, σε κάτι σωληνάκια, για να μελετήσουν, και επάνω τους να δοκιμάσουν φάρμακα που θέλουν να φτιάξουν για τον άνθρωπο. Να ξέρουμε τι λέμε. Για τον άνθρωπο, όχι για την ανθρωπότητα. Πάω πάσο αν μου πεις, ότι ο Θεός σου έδωσε την άδεια, να βασανίζεις ένα ξένο βασίλειο.

Ότι τον ρωτήσατε τον πλάστη, αν μπορείτε να βασανίζετε, και όσο αντέξουν, όποια πλάσματα του Θεού επιλέγετε, διότι αυτά σας βολεύουν στα πειράματα, στις δοκιμές σας. Και αν τα κακαρώσουν τα πειραματόζωα στα παπάρια σας. Εσείς δεν υποπέσατε σε καμία αμαρτία. Ότι κάνετε γίνεται για το καλό της ανθρωπότητας, στο όνομα της ιατρικής επιστήμης, και να το πούμε και αυτό, για το συμφέρον της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Τον Θεό όμως ρε αλήτες τον ρωτήσατε; Αυτόν που έφτιαξε τα πάντα, τα δίποδα και τα τετράποδα, τα ιπτάμενα και τα ερπετά, τα τρωκτικά και ότι ακόμη κυκλοφορεί στο νερό. Αυτό γούσταρε ο Θεούλης. Να φτιάξει και έναν πλανήτη με ζωή. Να υπάρχει ζωή σε κάθε σημείο, φανερό και κρυφό. Και έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωσιν και τον άνθρωπο.

Βέβαια. Δεν είναι αγριόπαπιας ο Θεός, ούτε φάλαινας και σπουργίτης. Μοιάζει φατσικά και όχι μόνο φατσικά, αλλά και σωματικά, και πνευματικά, με τον άνθρωπο. Όχι με το ποντικάκι. Κάποιοι Καναδέζοι επιστήμονες λοιπόν, διαπίστωσαν, ότι όπως οι άνθρωποι όταν πονάνε, όταν νοιώθουν πόνο, σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, αυτό φαίνεται στο πρόσωπό τους, έτσι συμβαίνει και με τα ποντίκια, τα συνήθη θύματα των εργαστηρίων. Φοβερά πράγματα. Μέγιστη αποκάλυψη η οποία πιθανόν να έφθασε μέσω ίντερνετ και στον Θεό. Να το πληροφορήθηκε κι αυτός, ότι τα ποντικάκια και πονάνε και κάνουν γκριμάτσες στο πρόσωπο, όπως οι άνθρωποι. Φοβερά πράγματα. Οι επιστήμονες βασάνισαν ποντικάκια, για να δουν αν υποφέρουν και αν ναι, πως εκδηλώνεται, πως αντιδρά το σώμα τους. Και σημείωσαν στα δευτέρια τους, ότι όταν πονάνε τα ποντικάκια σφίγγουν τα μάτια, όπως ο άνθρωπος. Και ζαρώνουν τη μουσούδα τους, όπως ο άνθρωπος. Και τεντώνουν τα αυτιά και σηκώνονται όρθια τα μουστάκια τους, να κάτι που δεν παρατηρείται στον άνθρωπο.

Ένα ακόμα. Το ποντίκι αν ήταν σε θέση, θα έκανε πειράματα ή, με τη σωστή λέξη, βασανιστήρια στον άνθρωπο; Το ότι το ποντίκι είναι ανίκανο να πειραματισθεί σε ανθρώπους, όπως και σε μέλισσες και κουνούπια, είναι κατανοητό. Όπως ότι ο άνθρωπος αν δεν μπορούσε όχι μόνο πειράματα δεν θα έκανε, αλλά και ένα άλλο σωρό εχθρικά στο περιβάλλον πράγματα. Άρα; Ουσιαστικά με την άδεια του Θεού, αφού τον προίκισε σχετικώς, ο άνθρωπος κάνει ότι γουστάρει στη γη και με τη βοήθεια της καλής επιστήμης δεν ησυχάζει αν δεν κατακτήσει και το σύμπαν στο αχανές διάστημα. Φαντάζεσαι όμως κύριε μαλάκα, να είσαι το πειραματόζωο στον άρχοντα των ποντικιών, στον βασιλέα των λιονταριών, στον δικτάτορα των καρχαριών, στον αυτοκράτορα των γυπαετών, σε κάποιον παρανοϊκό Χίτλερ, οι επιστήμονες του οποίου βασάνιζαν έγκυες γυναίκες, τις έδεναν τα πόδια για να δουν πόσο θα αντέξουν, ακόμα έσπαγαν με σφυριά τα γόνατα μικρών παιδιών, εβραιόπουλων, για να καταγράψουν τον πόνο του ανθρώπου, διότι για τους ναζιστές και οι Εβραίοι είναι άνθρωποι…

Γιατί στα γράφω όλα αυτά τώρα θα με ρωτήσεις έτσι; Άκου το γιατί. Από ποντίκι θα τη βρείτε, και αυτή τη φορά θα σας παρασακατέψει. Ξεχάστε τους κορονωϊούς τους καρκίνους και τις υπόλοιπες μοντέρνες αρρώστιες. Έχετε κάνει πολλά στον πλανήτη. Το έχετε παρατραβήξει. Η τιμωρία σας θα έρθει όχι από τα πυρηνικά σας, αλλά από τα ποντικάκια, λαμόγια. Από το ποντίκι αρπάνε τη δουλειά οι μύγες, και οι ψύλλοι, και πάνε και τη σερβίρουν στους ανθρώπους. Έτσι κτύπησε η επιδημία της πανούκλας γύρω στα 1350 και έφαγε μόνον το μισό πληθυσμό της Ευρώπης. Στην επόμενη επιδημία το ποντίκι θα σε στείλει πακέτο στον Δημιουργό σου, και χωρίς προηγουμένως να σε υποβάλλει σε διαδικασία πειραματόζωου……

==================================================================

29/09/202

ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ…

Δεν ξέρω, και δεν παριστάνω τον ξερόλα. Κανένας, άλλωστε, δεν είναι σε θέση με σιγουριά να προβλέψει αν ο Ερντογάν θα την κάνει την ζημιά, πόλεμο δηλαδή, στην Ελλάδα.

Το ζήτημα είναι σοβαρό. Δεν προσφέρεται για πλακίτσες και αστεϊσμούς. Ασφαλώς, έχουν λόγο οι ειδικοί, αυτοί που δεν είναι στημένοι και με βάση τούτο και το άλλο βγάζουν τις εκτιμήσεις τους. Περνάνε από το μικροσκόπιο τη σκέψη του σουλτάνου και καταλήγουν σε συμπέρασμα. Θα πατήσει το κουμπί ο ασχημάντρας, δεν θα το πατήσει.

Περιττό να σημειωθεί ότι οι εκτιμήσεις των ειδικών δεν δημοσιεύονται. Αλλοίμονο. Και για ποιο λόγο; Και μόνο αν γίνουν γνωστές, σε κάποιο βαθμό, εκβιάζουν καταστάσεις. Έτσι ή αλλιώς. Προωθούν θετικά ή αρνητικά την εξέλιξη των πραγμάτων.

Επανέρχομαι στο ερώτημα. Θα την κάνει, τελικά, στην Ελλάδα ο θαυμαστής και… συνεχιστής του οθωμανικού μεγαλείου; Θα μείνει στα λόγια, στις απειλές και τους εκφοβισμούς; Δεν ξέρω, όμως υποψιάζομαι πως ο Ερντογάν σκέπτεται μόνο τον εαυτό του. Στο ζύγι δεν βάζει τη ζημιά που θα πάθει η Τουρκία αν κινηθεί επιθετικά σε βάρος της Ελλάδος.

Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν θέλει να πεθάνει… αδόξαστος! Αυτό σημαίνει. Κάτι θα κάνει ο Ερντογάν να μείνει στην Ιστορία! Κι αν προχωρήσει στην τρέλα του, επειδή θα αποτύχει, θα πει πως τον πούλησαν από μέσα, πως του φέρθηκαν μπαμπέσικα οι Ευρωπαίοι, κι άλλες τέτοιες δικαιολογίες. 

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ…

Το παπαδαριό, δηλαδή οι επικεφαλής της οργανωμένης εκκλησίας, συμπεριφέρονται ως κανονικοί εξουσιαστές. Όπως ένας δικτάτορας, ένας βασιλιάς του παλιού καιρού, ένας κυβερνήτης χώρας. Γιατί; Επειδή εκπροσωπούν τον Θεό. Τη πίστη του κοσμάκη στην άλφα και τη βήτα θρησκεία. Γι’ αυτό.Η κοσμική εξουσία του παπά, του βαθμοφόρου ιεράρχη, δεν έχει καμιά σχέση με την πίστη. Με τη θρησκεία. Την εκμεταλλεύεται, όμως, ο πατριάρχης. Και οι μητροπολίτες. Λέμε για ένα φαινόμενο που γεννήθηκε με την οργάνωση των θρησκειών. Παλιά ιστορία, δηλαδή.

Στις 24 Αυγούστου, ήταν μια μεγάλη και ξεχωριστή μέρα για την Ουκρανία. Απέκτησε αυτοκεφαλία. Τι κόλπο είναι αυτό θα ρωτήσουν πολλοί; Η χριστιανική εκκλησία της χώρας γίνεται και στα χαρτιά ανεξάρτητη. Γελοία πράγματα. Της πλάκας. Γιορτές και τελετές, κυβέρνηση και παπαδαριό, για να έχουν και τυπικά στο μαγαζί 35 εκατομμύρια πελάτες. Τόσοι είναι οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην Ουκρανία.Ο 82χρονος παραμύθι φούρναρης οικουμενικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος έδωσε το οκέυ. Ήταν παρών και στις εκδηλώσεις στο Κίεβο. Φαιδρό. Πατριάρχης χωρίς ποίμνιο ο Βαρθολομαίος. Χωρίς πελάτες. Μαγαζί που είτε έχει ανοικτές πόρτες, είτε κλειστές, δεν μπαίνει κανείς μέσα να αγοράσει κάτι. Να παραγγείλει ένα γάμο ή βαφτίσια, μια κηδεία ή ένα ευχέλαιο καν.

Κι όμως, ο πατριάρχης ο ”οικουμενικός” που δεν τον υπολογίζουν οι αρχιεπίσκοποι κάθε χώρας, κάνει δήθεν την πολιτική του. Αν δεν έδινε την αυτοκεφαλία στην Ουκρανία, θα την έπαιρνε μόνος του ο Επιφάνιος, ο κουμανταδόρος της ουκρανικής εκκλησίας. Όπως νταηλίκι ανεξάρτητη είναι η ορθόδοξη εκκλησίας της Ρωσίας που έχει…. θέμα, γιατί της ξέφυγε η Ουκρανία και ο Βαρθολομαίος την ανεξαρτοποίησε. Για να δούμε από που αλλού θα τρέξει ο Βαρθολομαίος για να τ’ αρπάξει. Ακόμα και με το ένα πόδι στον τάφο, μαζεύει τα πακέτα για τον άλλον κόσμο. Και οι πιστοί τρέχουν να του φυλήσουν το χέρι. Η ξεφτίλα σε όλο της το μεγαλείο.

=====================================================================

31 – 08 – 2021

ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΖΕΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΥΖΟ…

Μου έπεσε βαριά η κλεισούρα στο στομάχι. Είμαι αλλιώς μαθημένος. Τέλος πάντων. Στο φαγητό έχω κάποιες κακές συνήθειες. Θέλω τα πάντα να είναι τέλεια και να ταιριάζουν μεταξύ τους. Πάνω από 40 χρόνια σε ξενυχτάδικα, απόκτησα κάποιες εμπειρίες. Και επειδή αρνούμαι προς το παρόν να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα, λέω σήμερα να γράψω για ένα αγαπημένο μου θέμα και να μοιραστώ μαζί σας τις προτιμήσεις μου στα οινοπνεύματα και τους μεζέδες τους. Επιγραμματικά και μόνο λοιπόν, και ξεχνάμε τώρα τζατζίκια, σαλάτες, πατάτες, σάλτσες κλπ:

Ούζο, που το έχω και πρόσφατο. Το αγαπημένο μου. Έχω ζητήσει στον τάφο μου, να είναι φορτωμένος με μια κάβα Μυτιλήνης, αρκεί να είναι κάβα. Θέλω να τα πίνω κάθε βράδυ ακόμη και με όλα τα λαμόγια της αρχιεπισκοπής: Αρχιεπισκόπους Επισκόπους και παπαδαριό δηλαδή, που θα τους βρίσκω συνεχώς μπροστά μου. Το ούζο είναι μια πολύ δύσκολη περίπτωση. Θέλει αύρα θαλασσινή, ιώδιο κι αρμύρα, ήλιο και καλοκαίρι. Χειμώνα και ειδικά στην πόλη δεν πίνεται.

Η σαρδέλα Καλλονής που ήταν και η αδυναμία του συγχωρεμένου του πατέρα μου, βγαίνει μόνο Αύγουστο και μόνο στην Μυτιλήνη, οπότε την ξεχνάμε.  Καμιά φορά όταν έχω κέφια παστώνω μόνος μου. Αλλά θέλει υπομονή και κόλπο.. Κορυφαίος ουζομεζές λοιπόν που μας μένει, είναι το λιαστό χταπόδι στα κάρβουνα. Αλλά κι αυτό πρέπει να ξέρεις ποιος θα στο δώσει. Γιατί λιαστό χταπόδι δεν βρίσκεις πια πουθενά. Όλα είναι χτυπημένα στη μηχανή του πλυντήριου. Προτείνω λοιπόν τα αλίπαστα: τσίρο, λακέρδα. Σταθερές αξίες, αλλά δύσκολο να βρεις καλή ποιότητα. Και δεν τα βάζουμε μαζί. Και βεβαίως το ψητό καλαμάρι και η γαρίδα. Σκέτα. Και μόνο φρέσκα. Τα κατεψυγμένα βρωμάνε. Και ΠΟΤΕ γαρίδα σαγανάκι. Τηγανόλαδο, ντομάτα, φέτα, σάλτσες κλπ. σκοτώνουν το ούζο. Εξαιρετικά και τα οστρακοειδή. Αλλά προσοχή: Αν σε βρούνε μπόσικο, σου πασάρουνε εβδομάδας για φρέσκα ημέρας.

Πάμε στη μπύρα. Στέκεται πλάι σου σαν φίλος πραγματικός. Είναι πάντα εκεί να σε βοηθήσει στα δύσκολα. Στη βόρεια Ευρώπη την πίνουν αντί για νερό. Χειμώνα – καλοκαίρι. Στην Αυστραλία πίνεται μόνο παγωμένη. Μαύρες και αγγλικές μπύρες τις ξεχνάμε. Χάλι μαύρο. Προτιμώ τις pilsner. Ειδικά την Effes pilsner παραγωγή της Τουρκίας, αν την βρω θα αγοράσω μερικά κιβώτια.. Τις lager τις έχω για ποδόλουτρο. Και κάτι weiss, helles κλπ. έχουν γεύση μπουγαδόνερου. Οι Γερμανοί τις πάνε γιατί βράζουν στο στομάχι και χορταίνεις χωρίς να φας. Αηδιαστικά πράματα.

Στη Γερμανία την σερβίρουν με λουκάνικα, μουστάρδα και ξινολάχανο. Έξοχος συνδυασμός. Εκατοντάδες οι επιλογές. Η αλλαντοποιία και η βιομηχανία μουστάρδας εκεί είναι κορυφαίου επιπέδου. Παγκοσμίως. Προσοχή στο λουκάνικο: όχι καπνιστό, όχι με πράσο, πορτοκάλι, όχι με αρνίσιο, μοσχαρίσιο κιμά. Γουρούνι σκέτο καθαρό. Αποφεύγουμε τις καυτερές μουστάρδες. Επίσης όχι πιπεριά, ιδίως καυτερή.  Ψάχνουμε καλό τουρσί ξινολάχανο. Εναλλακτικά αγγουράκι. Το ξύδι πάει με την μπύρα. Σε αντίθεση βέβαια με το κρασί. Όπου το ξύδι είναι πραγματικός φονιάς.

Η παγωμένη pilsner πάει επίσης με ντομάτα και βρασμένο αυγό. Βέβαια είναι θέμα να βρεις σήμερα καλή ντομάτα, διότι τα τελευταία χρόνια είναι σαν κολοκύθια. Ακόμη και αυτές της Αδελαϊδας, έχουν χάσει πολύ από την γεύση τους. Κάνεις αμάν να βρεις ντομάτα που να μυρίζει ντομάτα. Και καλό αλάτι. Προτείνω χωρίς δεύτερη κουβέντα, θαλασσινό, που είναι το γνήσιο αλάτι, για όλες τις δουλειές. Τρώγεται μόνο του. Αν πέσει στην σωστή ντομάτα είναι καταπληκτικός συνδυασμός. Και το αυγό σφιχτό, κομμένο στα τέσσερα με αλάτι, πιπέρι, λάδι και ξύδι. Όχι μηλόξιδο και τέτοιες αηδίες. Ξύδι κανονικό. Από κρασί. Και φυσικά μπαρμπουνάκι και κουτσομούρα. Με τα χέρια, να γλείφεις και τα δάχτυλα. Αριστούργημα. 

Και το καλύτερο συνοδευτικό για ουζοχταπόδι: Πατάτες τηγανητές μέσα σε ελαιόλαδο με λίγο αλάτι. Τέλειος συνδυασμός και απίστευτη γεύση. Καλή συνέχεια σε όλους.

=================================================================

ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΟΛΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑΝ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Οι Αμερικανοί, δηλαδή η κυβέρνηση του Μπάιντεν, κατηγορείται ότι άφησε στο ελεος του Αλλάχ, τον κόσμο στο Αφγανιστάν μετά την επικράτηση των Τάλιμπαν, οι οποίοι έγιναν πάλι κατάσταση, και μάλιστα χωρίς να βρουν την παραμικρή αντίσταση. Οι φωνές είναι αμερικάνικες, επώνυμων από καλλιτέχνες μέχρι φιλόσοφους.

Αυτό θα παρατηρήσει κανείς αν παρακολουθεί προσεχτικά τι γίνεται, και δεν εννοώ τα ρεπορτάζ για τρίχες ανύπαρκτα πράγματα, π.χ. ζει τον έρωτα της μια πόρνη με τον καινούργιο γκόμενο. Ή διαβάστε που κολύμπησε η πενηντάρα τάδε με μπικίνι τολμηρό και χωρίς ρετούς. Η Αμερική, λένε, στήριζε μια κυβέρνηση διεφθαρμένη στο Αφγανιστάν και είχε την ηθική ευθύνη για ότι ακολούθησε με την προέλαση των Τάλιμπαν ελευθερωτών.

Μπλέξανε λοιπόν οι… ελευθερωτές. Πρώτα οι Αμερικάνοι να σώσουν το Αφγανιστάν από το Ταλιμπανάτο, και μετά οι Τάλιμπαν να σώσουν τη χώρα από τους Αμερικάνους. Καμιά ευθύνη δεν έχουν οι ΗΠΑ που κρατούσαν κάτι διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους στην κυβέρνηση. Η ευθύνη είναι άλλη. Που η πλανηταρχία μπερδεύεται στα εσωτερικά μιας ξένης χώρας. Αυτό είναι το διαχρονικό έγκλημα του κάθε ισχυρού. Κι όταν τα πράγματα έρθουν τούμπα οι ”προστάτες” παίρνουν μαζί τους τα ”εργαλεία” τους. Το ανώτερο και μεσαίο υπηρετικό προσωπικό. 

Οι αποικιοκράτες Ευρωπαίοι όταν ήρθε η ώρα να αποσυρθούν, Βέλγοι, Άγγλοι, Ολλανδοί και σία, πήραν μαζί τους τις οικογένειες των ντόπιων ”συνεργατών” τους. Και απορούσε ο ανήξερος τουρίστας τη δεκαετία του ’60 να συναντά νέγρους καλοντυμένους και νοικοκυρεμένους στην πρωτεύουσα των άλλοτε αποικιοκρατικών χωρών.

Οι ΗΠΑ τα  μάζεψαν κι έφυγαν πριν μπουν στην Καμπούλ οι Τάλιμπαν, εγκαταλείποντας τους ”έμπιστους” τους Αφγανούς, να τους φάνε ζωντανούς οι μαχαιροβγάλτες ελευθερωτές με τα σαρίκια και τις σαγιονάρες.

Ο ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΠΕΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Μου αρέσει να διαβάζω. Ότι βιβλίο πέσει στα χέρια μου, θα του ρίξω μια βιαστική ματιά. Και αν μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, τότε θα το “ερευνήσω” Περιτομή λοιπόν. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Και όπως όλες οι ελληνικές λέξεις, έτσι και αυτή μιλάει μόνη της. Τομή γύρω-γύρω, δηλαδή. Με μαχαίρι αφαιρείται η ακροπροσθία (άλλη «ομιλούσα» λέξη), δηλαδή το δέρμα που καλύπτει το «κεφάλι» του πέους, αυτό που ονομάζεται βάλανος, διότι μοιάζει με βελανίδι.

Πόσθη λέμε το δέρμα που περιβάλει το πέος. Ακροποσθία το τμήμα της πόσθης που σκεπάζει τη βάλανο. Η περιτομή, λοιπόν, γίνεται ασφαλώς για λόγους υγιεινής, γι’ αυτό ο Γιαχβέ, ο υπέρτατος Θεός των Εβραίων έδωσε τη σχετική εντολή. Την όγδοη ημέρα του βρέφους να κάνετε σ’ όλα τα αγόρια περιτομή.

Αυτό συνέβη και στον Ιησού, την πρωτοχρονιά, οκτώ μερόνυχτα από τότε που γεννήθηκε. Κι εδώ πέφτει ο αιώνιος προβληματισμός. Έκοψαν πράγματι το πετσάκι στον Χριστούλη; Και γιατί τη δουλειά, αυτόν τον ακρωτηριασμό δηλαδή, τον έκανε ο φερόμενος πατέρας του Ιωσήφ κι όχι, όπως επιβαλλόταν, ένας ιερεύς.

Τα πάντα αμφισβητούνται. Για την περιτομή του Υιού του Θεού, αναφέρεται μονάχα ο Λουκάς. Οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές, Ματθαίος, Μάρκος και Ιωάννης δεν ξέρουν τίποτα. Ο οποίος Λουκάς, γιατρός στο επάγγελμα, αγνοεί του Τρεις Μάγους, όπως και τη Σφαγή των μωρών από τον Ηρώδη,

Η περιτομή κρατάει από την αρχαιότητα, ιδιαίτερα στους λαούς της ερήμου. Όταν εμφανίστηκε ο χριστιανισμός το παπαδαριό καταδίκασε το εβραϊκό αυτό κόλπο. Κι όποιος απελευθέρωνε το «κεφάλι», όποιος έκανε περιτομή, θεωρείτο αιρετικός. Έλα, όμως, που κάθε πρωτοχρονιά, και κάθε πρώτη του έτους, η Εκκλησία γιορτάζει την Περιτομή του Ιησού Χριστού.

Και για του λόγου το αληθές:

Ορθόδοξη υμνολογία της εορτής

Μορφήν αναλλοίωτως ανθρωπίνην προσέλαβες
Θεός ων κατ΄ ουσίαν πολυεύσπλαχνε Κύριε.
και νόμον εκπληρών περιτομήν, θελήσει καταδέχη σαρκικήν,
ίνα παύσης τα σκιώδη, και περιέλης το κάλυμμα των πασών ημών.
Δόξα τη αγαθότητι τη ση, Δόξα τη ευσπλαχνία σου.
Δόξα τη ανεκφράστω, Λόγε, συγκαταβάσει σου.

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΩΤΟ ΓΙΟ….

Υπάρχουν χιλιάδες γιορτές κάθε χρόνο στην Εκκλησία. Μία όμως απ’ αυτές είναι η μεγάλη μου αδυναμία: Αυτή του… Ασώτου  δεύτερη του τριωδίου, για να ξεκινήσουμε θρησκευτικά το τροπάριο. Θρησκευτικά, διότι η πρώτη δύναμη που συγκροτήθηκε στην Ιστορία της ανθρωπότητας ήταν το παπαδαριό. Μετά μπήκαν στο παιχνίδι οι πόλεμοι, το χρήμα, τα γράμματα, η επιστήμη. Στο παραμύθι της θρησκείας, λοιπόν, στηρίχθηκε η πρώτη εξουσία, η οργάνωση των Εκκλησιών με ιερείς, αρχιερείς, πατριάρχες. 

Τεράστιο το νόημα της ευαγγελικής παραβολής Του Ασώτου, που κανένας (!) δεν τολμάει να πλησιάσει την αλήθεια της. Του Τελώνου και Του Φαρισαίου την πρώτη Κυριακή, του Τριωδίου, του Ασώτου η δεύτερη, η τρίτη είναι της Κρίσεως όταν έρθει η Δευτέρα Παρουσία, η τέταρτη Κυριακή της εξορίας του Αδάμ από τον Παράδεισο. Μένουμε όμως στην Κυριακή Του Ασώτου, που κακώς την λένε έτσι διότι οι πρωταγωνιστές είναι τρεις, όχι ένας, ο ένας δηλαδή, από τους δυο γιους. Πήρε το μερίδιο του από την πατρική περιουσία ο ένας γιος και εξαφανίστηκε. Και έτρωγε από τα έτοιμα, στα ξενύχτια, ναρκωτικά, χαρτοπαιξίες, καμπαρέ κι άλλες καταχρήσεις. Επέστρεψε το ρεμάλι στην οικογένεια όταν έμεινε ρέστος, γιατί δεν είχε να φάει, όχι γιατί μετάνιωσε για τις ασωτίες του. Και ο μπαμπάς τον καλοδέχτηκε. Με το δίκαιο του λοιπόν, απογοητεύτηκε ο άλλος γιος, ο εργατικός και πιστός.

Εγώ πάντα στηρίζομαι, σε όσα γράφουν τα βιβλία. Δεν τα κατεβάζω από το μυαλό μου. Διαβάζουμε λοιπόν στον Ευαγγελιστή Λουκά, και θα δεχτώ όποια παρατήρηση, αν κάπου υπερβάλω: ”Ο καταφαγών σου τον βίον μετά των πορνών… ”, να διαμαρτύρεται στον πατέρα του ο ενάρετος υιός. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς το γράφει αυτό. Δηλαδή σε απλή μετάφραση: ”Ξοδεψε ο αλήτης ο γιός σου, την περιουσία σου στις πουτάνες, κι εσύ, τον συγχωρείς;”.

Το σύμπαν είναι πάντα με τον φτωχό. Τον αδύναμο. Τον αχαΐρευτο. Όλο το σύστημα στηρίζεται στην πλειοψηφία του κοσμάκη, όχι στους λύκους, τους καρχαρίες, τους ολιγάρχες, στους μεγιστάνες των μπίζνες και του χρήματος. Το μεγαλύτερο παραμύθι της αιωνιότητας είναι ότι το κατεστημένο, τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας, φανερά και απόκρυφα, είναι ενάντια του φουκαρά. Όχι!!! Αμάν και μη χάσουμε τον Μέγα πελάτη, τον Πρώτο πελάτη, κι αυτός είναι το παγκόσμιο φτωχαδάκι. Στους αιώνες των αιώνων, αμήν.

Η γη κινείται με την αφραγκία και την αδυναμία του κοσμάκη. Χωρίς αυτήν δεν παράγεται πλούτος στις τσέπες του κράτους, των πλουσίων, των τραπεζών. Μαλάκας θα είναι η τράπεζα να κυνηγήσει τον μη έχοντα; Θα κάνει πατίνι τη ζωή εκείνου που έχει, όταν δηλώσει αδυναμία να αποπληρώνει το δάνειο. Μαλάκας θα είναι η κυβέρνηση στη δημοκρατία, όπου όλοι είναι… ίσοι, να μη διευκολύνει οικονομικά, ακόμα και να τσοντάρει τον μη έχοντα;

Σοφά, λοιπόν, η θρησκεία, η κάθε θρησκεία, έχει την ιστορία του καημένου Ασώτου. Που ο πατέρας, δηλαδή η κοινωνία οφείλει να περιθάλψει, να τον ξαναβάλει στο λούκι.

===================================================================

ΟΤΑΝ ΤΟ ΟΥΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ

Βλέπω κάποιες διαφημίσεις, με νερωμένο το ούζο, και βάζω τα γέλια. Να έχετε υπ’ όψιν σας ότι στη Μυτιλήνη γελάνε και τα τούβλα, όταν οι τουρίστες ζητάνε νερό και παγάκια για να δοκιμάσουν το ούζο τους.

Μιλάω με το θάρρος και την εμπειρία του ανθρώπου, που έχει πιει μέχρι σήμερα, ίσαμε με δύο δεξαμενόπλοια ούζο, και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι το κάθε ποτό θέλει τη ρέγουλα του και τον τρόπο του.  Επίσης και το μεζέ του. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που συνοδεύουν το ποτό πάντα με φαγητό, και όχι το αντίστροφο. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και με το ούζο, ενώ θα πρέπει να διευκρινίσω, ότι παρά τις πιέσεις των φίλων μου, δεν έχω βάλει στο στόμα μου, ούτε μια σταγόνα τσίπουρο. Το ούζο είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας ποτοποιίας, με την Μυτιλήνη να είναι το πλησιέστερο αντίστοιχο της σκωτσέζικης γραμμής παραγωγής του καληδόνιου νέκταρ.

Ξεχάστε οτιδήποτε άλλο που θέλει να του μοιάσει. Η κυπριακή ζιβανία,  η ιταλική σαμπούκα, το γαλλικό παστίς, η τουρκική ρακί αλλά και κάθε άλλο απόσταγμα με το όνομα ούζο παράγεται εκτός νησιού στην Ελλάδα, είναι ασήμαντα υποκατάστατα. Τα δοκίμασα όλα. Όταν λέω όλα, το εννοώ. Δεν πίνονται. Η αγάπη, το μεράκι, η τεχνική, η παράδοση, τα μυστικά, τα αρώματα, τα βότανα, και ιδίως η αίσθηση της μοναδικότητας στο παραγόμενο απόσταγμα, που το κάνουν μοναδικό στον κόσμο.

Προσοχή τώρα: Το ούζο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τσίπουρο. Πίνεται ανέρωτο και σε  θερμοκρασία δωματίου. Αυστηρά. Οτιδήποτε άλλο (παγάκια, παγωμένο νερό, παγωμένο ποτήρι) αλλοιώνει τελείως τη γεύση και τα αρώματα. Το καταστρέφει. Μία σταγόνα νερό ή ένα παγάκι και είναι για πέταμα.  

Είναι μάλιστα και κάποιοι που το βάζουν στο ψυγείο. Αν δεν ξέρεις να το πιείς άνθρωπε μου, άστο. Και θέλει το ποτήρι του. Ούτε κρασοπότηρο, ούτε νεροπότηρο, ούτε ψηλό, ούτε κολωνάτο, ούτε σφηνάκι. ΜΟΝΟ κανονάκι.

26 – 07 – 2021

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ…

Δεν περνάει μέρα που να μη φάμε στη μάπα ένα άγριο έγκλημα. Τι να έπαθε όμως ο άνθρωπος κι έφτασε σε τούτη τη φρίκη; Να διαπράξει μια βαρβαρότητα την οποία τελικά, πληρώνει και ο ίδιος. Θύμα το θύμα του, θύτης και θύμα ο εγκληματίας. Γιατί, όμως, να απορεί κανείς και για το πιο απίθανο έγκλημα, όταν η περπατησιά του δίποδου από καταβολής είναι (συνΥΦΑΣΜένη) στο αίμα. Το ρούχο του, από δέρμα ζώου μέχρι ΥΦΑΣΜΑ βιομηχανίας, το λεκιάζει με τη βία του. Βίος στολισμένος με βία.

Και στους αιώνες πέφτει το μέγα ερώτημα το οποίο έχει βασανίσει φιλοσόφους, ο άνθρωπος είναι καλός ή κακός; Δυο είναι οι απαντήσεις. Ο άνθρωπος είναι καλός, είναι και κακός, είναι η πρώτη. Ο άνθρωπος δεν είναι καλός, ούτε κακός, είναι η δεύτερη. Εδώ τελειώνει η κουβέντα.

Για να περιοριστούμε όμως στην μετά Χριστό Ευρώπη, όλα τα μεγάλα της μυαλά ψάχτηκαν, ”Τομάρι είναι ο άνθρωπος ή από τη φύση του καλός;” Φωτισμένοι φιλόσοφοι, σχολές φιλοσοφίας έχουν καταθέσει το απόσταγμα της μονάκριβης σκέψης τους για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Είπαμε. Οι απαντήσεις είναι δυο. Κι αν δεν φθάνουν να καλύψουν το ερώτημα, ας προστεθεί μια τρίτη αλήθεια: Ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο του χειρότερου.

Περιττό να αναλύσουν το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Το ποιο είναι το ψυχογραφικό πορτραίτο του αιώνιου ανθρώπου το έχει καταδείξει ο ίδιος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτός είναι. Δεν είναι άλλος. Μιλάμε γενικά για τον άνθρωπο, όχι για έναν, για κάποιον. Τι ψυχή κρύβει ένας συγκεκριμένος εγκληματίας, ο οποίος με τις σκέψεις και τις πράξεις του κάνει την υπέρβαση, πέραν από τα καταγεγραμμένα όρια του μέσου ανθρώπου.

Απάντηση στο ερώτημα, αν από την κοιλιά της μάνας του είναι καλός ή κακός ο άνθρωπος, δίνει η γέννηση των Θρησκειών, οι οποίες βγήκαν στο σεργιάνι για να συγκρατήσουν το Θηρίο, όχι να υμνήσουν τους Θεούς. Προσέξτε κάτι: Με το γράμμα Θ αρχίζουν και οι τρεις λέξεις, Θεός, Θηρίο, Θρησκεία. Ξεπερνάμε την εν λόγω λεπτομέρεια… Οι θρησκείες και οι νόμοι την ίδια σκοπιμότητα υπηρετούν, πως να κάνουν ζάφτι τον άνθρωπο. Ίδια και η δουλειά των δικαστών και χωροφυλάκων του κράτους, με αυτή των αρχιερέων της θρησκείας.

Στη γη υπάρχουν οι φυλακές και τα πρόστιμα, στους ουρανούς ο παράδεισος για τους καλούς, η κόλαση για τους καριόληδες.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ… ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Σήμερα ήταν μια μέρα διαφορετική. Είχα αποφασίσει για μια βόλτα με τα Μέσα Μεταφοράς, για κάτι διαφορετικό. Μια επιθυμία ξαφνική, και από το πουθενά, λόγω βέβαια και της ημέρας της “Κυριακής” που δεν την γουστάρω με τίποτα. Πρώτος προορισμός με το το τραμ, ο σταθμός της Balaclava στην ίδια περιοχή… Το τράμ σχεδόν άδειο. Εγώ σε ένα κάθισμα, ένα γεροντάκι με προορισμό το City, για την παρέλαση, και ένα νεαρό ζευγαράκι από κορίτσια, που η ηλικία τους δεν ξεπερνούσε τα 14 – 15 χρόνια να απολαμβάνουν τον έρωτα τους, αδιαφορώντας εντελώς για το βλέμμα μου…. Τα χάδια μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου βρισκόντουσαν στο ζενίθ. Αντί να κατέβω στην στάση που ήθελα, κατάλαβα ότι είχα φτάσει στην επόμενη.Νέος προορισμός και πάλι το άγνωστο. Βρίσκομαι και πάλι σε ένα άλλο τραμ. Σκέφτομαι να φτάσω στο τέλος της διαδρομής. Στην επόμενη στάση, ένα παιδί από άλλον πλανήτη, αποφασίζει να μπει στο τραμ για να προκαλέσει ταχυπαλμίες. Αλλάζω και πάλι σχέδια. Κατεβαίνω, όπου κατεβαίνει, ο άγνωστος πειρασμός. Την ακολουθώ μέχρι που καταλαβαίνει ότι κάποια αδιάκριτα μάτια, την γδύνουν με το βλέμμα τους. Δεν με νοιάζει καθόλου. Η κάμερα είχε κάνει το καθήκον της. Επόμενος σταθμός το τραίνο. Αποφασίζω να το πάρω και όπου με βγάλει. Δεν κοιτάζω ούτε που πάει, ούτε ακούω την διαδρομή που θ’ ακολουθήσει. Βρέθηκα με συνοπτικές διαδικασίες στο Pakenham. Μια διαδρομή αρκετά ενδιαφέρουσα. Τι σημασία είχε για μένα, αν η ώρα είχε περάσει, και το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα. Άλλη μια τρέλα, είχε περάσει στο παρελθόν, και μια καινούργια βολιδοσκοπούσε το μυαλό μου. Ένα ταξίδι μέσα στην Αυστραλία, στο άγνωστο. Έτσι και αλλιώς τα σύνορα είναι κλειστά. Τι πιο ωραίο, για ένα άγνωστο ταξίδι στο πουθενά και όπου με βγάλει. Η ζωή πάντα θα συνεχίζεται….. Καλή σας συνέχεια.

Γλύτωσε τον ξεσηκωμό η Αμερική….

Ένοχος ο μπάτσος, βραχιόλια στα χέρια και κατ΄ ευθείαν στο κελί. Για πόσο; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα βγει ζωντανός, και δεν προκύψει ατύχημα μέσα στη φυλακή. Η πασίγνωστη υπόθεση του 46χρονου νεγροαμερικάνου Τζωρτζ Φλόυντ, του οποίου ο θάνατος προκάλεσε παγκόσμιο ξεσηκωμό για την αστυνομική βία. Και έβγαλε στο σεργιάνι τις αντιρατσιστικές διαμαρτυρίες. Οι ένορκοι, λοιπόν, αποφάσισαν ότι ο αστυνομικός είναι ο αίτιος του θανάτου του 1 μ. 93 George Floyd τον περασμένο Μάιο. Δεν υπήρχε άλλη απόφαση. Στο πόδι πάλι θα βρισκόταν ο πλανήτης, αν έκαναν το λάθος να αθωώσουν το όργανο ή να μη θεωρήσουν δολοφονία το θάνατο του Φλόυντ. Δεν έχει σημασία αν η απόφαση είναι δίκαιη, άδικη, αυστηρή. Ποιος ασχολείται. Διαφορετική απόφαση θα ανατίναζε την Αμερική από τις λαϊκές αντιδράσεις, που ούτε ο στρατός είναι ικανός να αντιμετωπίσει.

Δικαιώνονται έτσι λοιπόν, όσοι είναι υπέρ των διαδηλώσεων, των πορειών και των οργανωμένων κινητοποιήσεων. Κάνουν δουλειά. Λειτουργούν την απειλή, την καταδίκη του όποιου έχει διαφορετική άποψη. Έτσι, οι κοινωνίες έχουν ανάγκη και τις νίκες του λαού. Πράγματι, η δικαστική απόφαση για τον Τζωρτζ Φλόυντ είναι λαϊκή, δεν ανήκει στη Δικαιοσύνη. Για την Ιστορία. Ο Φλόυντ είχε κάνει 4 χρόνια φυλακή, είχε εγκληματική δράση για οκτώ χρόνια. Συνελήφθη από τους αστυνομικούς, ένας απ’ αυτούς τον εμπόδιζε να αναπνεύσει. Τον προσεχή Αύγουστο θα ξεκινήσει η δίκη των άλλων αστυνομικών που ήταν παρόντες ή είχαν συμπράξει στο θάνατο του θύματος. Το υπουργείο δικαιοσύνης των ΗΠΑ διέταξε έρευνα στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, στο οποίο υπηρετούσαν οι τέσσερις υπόδικοι.

Γνώριζε πως να παρασύρει την πιτσιρικαρία…

Ο κατηγορούμενος, λέει, προκειμένου να υποστηρίξει τον εαυτό του παρλάρει ότι θέλει. Διαφωνώ. Το ίδιο και ο δικηγόρος που έχει αναλάβει την υπεράσπιση του. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Είναι δηλαδή εγκληματίας ο έτσι και από πάνω μας δουλεύει. Κανονικά μας κοροϊδεύει. Κοινωνία και δικαιοσύνη. Τριάντα χρόνια, λέει, ο κατηγορούμενος για παιδεραστία στην Ελλάδα, ο κύριος Δημήτρης Λιγνάδης, έκανε την ίδια δουλειά. Ψαχνόταν από το 1985 μέχρι το 2015 να κάνει σχέσεις σεξουαλικές με ανήλικους. Αγόρια και κορίτσια. Και αναζητούσε τα θύματα του σε συγκεκριμένους χώρους και ανάμεσα σε παιδιά που είχαν όνειρα να κάνουν καριέρα στο θέατρο. Ο ίδιος, όμως, ισχυρίζεται πως είναι αθώος. Αν πράγματι είναι αθώος, καλώς το λέει, και αυτός και ο συνήγορος του. Αν δεν είναι αθώος, τότε ο Λιγνάδης μας έχει όλους για πλάκα. Στη ξεφτίλα μας έχει. Αυτό ακριβώς συζητάμε. Αν δικαιολογείται ο εγκληματίας, ο κάθε επικίνδυνος να βλάψει την κοινωνία, να της κάνει πλάκα, στο όνομα δήθεν του δικαιώματος του, να πει όσα έχει να πει, για να ελαφρύνει τη θέση του.  Στο μαύρο και στο άσπρο παίζει η συγκεκριμένη περίπτωση Λιγνάδη, έτσι όπως παρουσιάζεται από τις καταγγελίες σε βάρος του, και την απόφαση να προφυλακιστεί από τη μια, και από την άλλη να επιμένει ο ίδιος ότι είναι λευκή περιστερά. Όταν μιλάνε για 30 χρόνια, αυτό σημαίνει ότι το άτομο είχε πλέον… ειδικευτεί στον συγκεκριμένο τομέα της εγκληματικής του δράσεως. Γνώριζε πως να παρασύρει την πιτσιρικαρία, αλλά και πώς να διαχειριστεί τα αδύνατα σημεία του υποψήφιου θύματος. Και όμως δηλώνει αθώος. Μακάρι να το αποδείξει στο δικαστήριο, διαφορετικά τον περιμένουν άγριες ιστορίες μέσα στην φυλακή..

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

Το κτήνος είναι κτήνος. Και επειδή είναι κτήνος δεν έχει αισθήματα. Πού να τα βρει; Δεν υπάρχουν μέσα του, δεν του βγαίνουν. Κτήνος είναι. Δεν νοιώθει πόνο για τον άλλον. Και τον συναντάς στον βάρβαρο και τον πολιτισμένο, εννοώ τον κάτοικο πολιτισμένης χώρας. Στον αμόρφωτο και στον μορφωμένο, τον αγράμματο και τον επιστήμονα. Στη ναζιστική Γερμανία κυκλοφορούσαν βασανιστές σπουδαγμένοι με πτυχία ιατρικής και βασάνιζαν κατάδικους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιστημονικά, τελετουργικά. Βασανιστήρια, αλλά στο όνομα της επιστημονικής έρευνας έκαναν πειράματα σε ανθρώπινα πλάσματα. Και τις στιγμές της «δημιουργίας» τους, σ΄ ένα ρεσιτάλ ανταγωνισμού με τον Θεό, άκουγαν κλασική μουσική. Βασανιστές, αλλά καλλιεργημένοι, με αγάπη στον Μπετόβεν και τον Μότσαρτ. Κτήνη, αλλά φιλότεχνοι. Απάνθρωποι, αλλά ποιοτικοί, με εκλεπτυσμένο γούστο στη μουσική, στη ζωγραφική, στο χορό, στο θέατρο. Άντολφ Χίτλερ. Ο φιλότεχνος. Ένας ακόμα διεστραμμένος της Ιστορίας που κλώτσησε το μύθο, ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών είναι υπεράνω υποψίας ψυχολογικών προβλημάτων και ψυχικών διαταραχών. Μέγας λάτρης των καλών τεχνών ο εκλεγμένος καγκελάριος της Γερμανίας. Και επειδή θεωρούσε ότι τα έργα τέχνης βοηθάνε τον άνθρωπο, επέβαλε λογοκρισία. Αυτά επιτρέπονται, αυτά απαγορεύονται. Για τον φιλότεχνο άνθρωπο που προκάλεσε τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο η… ευγένεια ψυχής, καλλιεργείται μόνο με τα κατ’ αυτόν ηθικά καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Τα ”επικίνδυνα” τα κατάσχε, και έτσι έφτιαξε μια πλούσια συλλογή έργων τέχνης. Αρχές του 2014, βρέθηκαν 1.500 πίνακες ζωγραφικής μεγάλης αξίας, πεταμένοι, ξεχασμένοι, ανάμεσα σ’ ένα βουνό από κονσέρβες, κάπου στο Μόναχο. Σε όποια χώρα κατακτούσε, το πρώτο που φρόντιζε ήταν να αδειάσει τα μουσεία. Ότι άρπαζε τα φόρτωνε σε τραίνα και τα μετέφερε στη Γερμανία. Ο περιβόητος καλλιτεχνικός θησαυρός του Χίτλερ. Παράφρων ο άνθρωπος, αλλά φιλότεχνος. Αιματοκύλησε τη μισή Ευρώπη, πήρε στο λαιμό του, τον ανθό της γερμανικής νεολαίας, αλλά ήταν μανιώδης συλλέκτης έργων μεγάλων καλλιτεχνών. Ίσως να τους θεωρούσε… συναδέλφους του. Ότι και αυτός, ο Χίτλερ δηλαδη, ήταν στον τομέα του καλλιτέχνης. Καλλιτέχνης και ο βασανιστής. Έσπαγε με σφυρί τα γόνατα ανήλικου αγοριού, επειδή είχε την ανάγκη να πλουτίσει τις εγκυκλοπαίδειες, με την επιστημονική γνώση, π.χ. πόσο αντέχει στον πόνο το Εβραιάκι. Έδενε τα πόδια της έγκυας Εβραίας, για να μη μπορεί να γεννήσει, και ο μελετητής, κατέγραφε τις αντιδράσεις της δυστυχισμένης γυναίκας. Βασανιστήρια με την έμπνευση της βαριάς μουσικής του Μπετόβεν και του Μότσαρτ. Φιλόμουσο κτήνος.

Να υποφέρει μέσα στη φυλακή….

Είμαι ο Ιησούς, είπε. Και ντυνόταν σαν τον Ιησού. Άλλος ντύνεται σαν τον Έλβις Πρίσλεϋ ή τον Σαρλώ. Καθένας με την τρέλα του. Ή με το παραμύθι του. Έτσι κι ένας Ρώσος πρώην τροχονόμος, μια ωραίαν πρωίαν ξύπνησε με το φως το αληθινόν, ότι είναι η μετενσάρκωση του Χριστού. Και άρχισε να διδάσκει πως τα κορίτσια από μικρά, από ανήλικα ακόμα, οφείλουν να έρχονται σε σεξουαλική επαφή με ενήλικους άνδρες. Ο απατεώνας, ο παραμύθης, ο εγκληματίας, ο ανώμαλος, ο όποια τρέλα λανσάρει είναι το ένα. Το άλλο, αυτό που αξίζει να σταθεί κανείς, είναι γιατί ο δάσκαλος βρίσκει ακροατήριο; Εύκολη η απάντηση. Πανεύκολη. Η γυναίκα που θέλει να πάει με άντρα και να μην κατηγορηθεί ως… αμαρτωλή, γίνεται οπαδός του περίεργου Χριστού και έχει την καλύτερη δικαιολογία. ”Πρέπει να υπηρετούν τους άνδρες οι γυναίκες, όπως οι άντρες να υπηρετούν τον Θεό”. Αυτό είναι το ιδεώδες που… υπηρετεί ο 60χρονος ”Ιησούς της Σιβηρίας” που έφτιαξε δική του θρησκευτική αίρεση, την ονόμασε ”Εκκλησία της Τελευταίας Διαθήκης”, και ευλογούσε τη σεξουαλική απελευθέρωση ανάμεσα στους οπαδούς του με σκοπό να προετοιμαστούν οι ανήλικες γυναίκες και να γίνουν άξιες σύντροφοι των αντρών.Είχε την τύχη του κανονικού Χριστού. Κακώς τον συνέλαβαν οι μπάτσοι και του πέρασαν χειροπέδες. Να υποφέρει μέσα στη φυλακή ”ο Ιησούς της Σιβηρίας” με 5.000 δικούς του πιστούς και την θεία ικανότητα να γιατρεύει τον καρκίνο και το AIDS. Απορώ γιατί ο Θεός δεν του έδωσΕ τη χάρη να σκοτώνει και τον covid. Γιατί, δηλαδή, να είναι ένοχος ο Ιησούς της Σιβηρίας κι όχι οι 5.000 μαλάκες που τον πιστεύουν;

”Δεν κινδυνεύει η πίστη, κινδυνεύουν οι πιστοί”

Το γαϊδούρι δεν πιστεύει στον Θεό. Και το σαλιγκάρι. Ότι και να κάνει η Εκκλησία δεν πρόκειται ποτέ στον αιώνα να εμπνεύσει στη συναγρίδα και την κατσαρίδα την πίστη στον Θεό, να λατρέψει τον Χριστό ή τον Μωάμεθ. Επειδή το ζώο, το κάθε ζώο στερείται από την αίσθηση του χρόνου. Ακόμα και αν το ζώο, το κάθε ζώο αντιλαμβάνεται πως μεγαλώνει, πως γερνάει, αδυνατεί πνευματικά να συνειδητοποιήσει πως κάποια στιγμή θα καταλήξει. Θα πεθάνει. Θα εξαφανιστεί. Θα γίνει ένα τίποτα. Σα να μην υπήρξε. Κανένα ζώο δεν θυμάται το άλλο που ψόφησε. Αντίθετα, ο άνθρωπος, ναι μεν κι αυτός σταματά να υπάρχει μετά το τέλος του, αλλά συνεχίζεται η ύπαρξη του στη μνήμη συγγενών και φίλων. Ο πατριάρχης της ορθοδοξίας μας λοιπόν κύριος Βαρθολομαίος, με αφορμή τον κορονοϊό, είπε ”Δεν κινδυνεύει η πίστη, κινδυνεύουν οι πιστοί”. Στην καλύτερη, για να είναι επιεικής κανείς, ο ιεράρχης κάνει ένα λογοπαίχνιο, για όσους βλέπουν λίγο πιο βαθιά. Ο Βαρθολομαίος παίζει με τις λέξεις, για να αμολύσει μια τεράστια κοτσάνα, για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη. Λες και είναι δυνατόν να υφίσταται πίστη χωρίς πιστούς. Παπάς είναι βέβαια, τι να περιμένεις να πει; Η πίστη δεν είναι ξεκομμένη από τους πιστούς. Η πίστη υπάρχει, διότι υπάρχει η ανάγκη του ανθρώπου, να πιστέψει στο Άγνωστο, στο εξωγήϊνο, στο μεταφυσικό, στο όπως θες να αποκαλέσεις τον Θεό, με διάφορα ονόματα, προ Χριστού και προ του Δία. Έτσι είναι πλασμένος ο άνθρωπος, να πιστεύει χωρίς καν να κάνει τον κόπο, να ψάχνει τι ακριβώς λέει ο κάθε θεός. Θεός να είναι για να κάνει τη δουλειά του ο άνθρωπος. Και ποτέ να μη σέβεται τα όσια και τα ιερά της πίστης του, της τύφλας του, δηλαδή. Ασφαλώς και από τον ιό κινδυνεύει ο πιστός, όπως και ο άπιστος. Η πίστη δεν κινδυνεύει πράγματι, όπως… αποκαλύπτει ο πατριάρχης, διότι όσο υπάρχει άνθρωπος είναι καταδικασμένος να πιστεύει. Στο φινάλε, η πίστη προϋπήρχε όλων των σημερινών και χθεσινών θρησκειών. Και όλες οι θρησκείες, αρχαίες και σύγχρονες, στήθηκαν ακριβώς διότι ο άνθρωπος θέλει να πιστεύει κάπου, ρε, παιδί μου.

Ποιος κοροϊδεύει την Ελληνική παροικία, ο “Νέος Κόσμος”, ή, η Ιερά Αρχιεπισκοπή;

Διάβασα σήμερα ένα δημοσίευμα στο «Νέο Κόσμο», στο οποίο υποτίθεται ότι η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, ισχυρίζεται πως η απόφαση για την αγορά του πολυτελούς διαμερίσματος, ελήφθηκε από τον Στυλιανό τον περασμένο Μάρτιο, και απλώς τώρα πραγματοποιήθηκε. Πως το διαμέρισμα, δεν είναι ακριβώς έτσι όπως το παρουσιάζουν, είναι πολύ…. μικρότερο και κάτι τέτοια άγρια. Επειδή κάποιοι παίζουν με τις λέξεις, αλλά και με τα εκατομμύρια δολάρια της Ελληνικής παροικίας, αξίζει να βάλουμε κάποια πράγματα στην σειρά τους. Τον Μάρτιο που η Αρχιεπισκοπή επιμένει, ότι πάρθηκε η απόφαση για την αγορά του διαμερίσματος, ο μακαριστός πλέον Στυλιανός ξεψυχούσε, εκτός και αν το ξέχασαν, και ήταν απολύτως αδύνατο να νοιαζόταν ένας μελλοθάνατος, για αγορά κατοικίας. Αν είναι δυνατό, κάποιος να πεθαίνει, να μην έχει καμία απολύτως επαφή με το περιβάλλον, πολύ πριν ξεψυχήσει, να είναι ένα φυτό, για την εποχή τουλάχιστον που μας λένε, ότι έδωσε εντολή για ν’ αγοραστεί το διαμέρισμα, και ως εκ’ θαύματος, να είδε ξαφνικά το φως το αληθινό, και να ζήτησε να του φέρουν χαρτιά, συμβολαιογράφους, δικηγόρους και τέτοια, για ν’ αγοράσει το διαμέρισμα. Στο σημείο αυτό, κάποιος, ή, κάποιοι, κοροϊδεύουν την Ελληνική παροικία, και όλα αυτά βέβαια, για να καλύψουν άλλες ιστορίες, τις οποίες και θα αναλύσουμε σύντομα. Άλλωστε ήταν εντελώς έξω από το ήθος και τον χαρακτήρα του Στυλιανού, να προβεί σε τέτοιες προκλητικές αγορές. Και αυτό το λένε και το πιστεύουν άτομα μέσα από την Αρχιεπισκοπή, που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Όποιος ισχυρίζεται λοιπόν, αυτά τα πράγματα, φοβάμαι, ότι είναι απλά ένας ασεβής τυμβωρύχος, και μεγάλος συκοφάντης. Προσωπικά είχα αρκετά προβλήματα με τον Στυλιανό. Αυτό τουλάχιστον για μένα, δεν σημαίνει, ότι θα του ρίξω λάσπη στο χώμα του, σήμερα που είναι νεκρός , για να βγω εγώ καπάκι. Όχι. Τουλάχιστον αυτό από εμένα, ποτέ. Έγραψα πριν λίγες ημέρες, σε υπογεγραμμένο άρθρο μου, στο “Greek Flash News”, ότι δεν περιμένω από τον νέο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, να είναι καλύτερος από άλλους δεσποτάδες, και το πίστευα, και το εννοούσα. Όσοι όμως προσπαθήσουν να αλλοιώσουν καταστάσεις, τότε θα μας βρουν μπροστά τους. Οι γνωριμίες που έχουμε φτάνουν και πιο πάνω απ’ το «Φανάρι». Και ο νοών νοείτω. Αν και η προσωπική μου γνώμη είναι, πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, λόγω βεβαίως και της ηλικίας του, δεν γνωρίζει τις πραγματικές καταστάσεις, που επικρατούν στις απομακρυσμένες χώρες, και ιδιαίτερα στις χώρες που θεωρούνται «χρυσορυχεία» όπως είναι η Αυστραλία, και η Αμερική. Πάμε τώρα παρακάτω. Ο Νέος Κόσμος με άρθρο του σχετικά με το θέμα αυτό, μας πληροφορεί ότι, η Αρχιεπισκοπή τον πληροφόρησε!!! (τον Νέο Κόσμο), ότι το διαμέρισμα είναι πολύ μικρότερο!!! από τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, πως η απόφαση της αγοράς ήταν του μακαριστού Στυλιανού, και πως ο…. έρανος της Αρχιεπισκοπής για τους πυρόπληκτους, απέφερε 500.000 δολάρια!!!. Ο «Νέος Κόσμος» για τους δικούς του λόγους φυσικά, σταματάει το θέμα εκεί, και αναγκάζει εμάς, να το προχωρήσουμε λίγο παραπέρα. Εδώ να αναφέρουμε και κάτι ακόμα. Η ηλεκτρονική μας εφημερίδα, θα βρίσκεται στην διάθεση, τόσο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, όσο και της εφημερίδας «Νέος Κόσμος» για οποιαδήποτε διευκρίνηση θελήσουν να κάνουν. Ρωτάμε λοιπόν εμείς, αφού ο Νέος Κόσμος δεν ρώτησε κάποια βασικά πράγματα: Γιατί μπλέκουν το θέμα του εράνου την συγκεκριμένη στιγμή, με την πρόσφατη αγορά της Αρχιεπισκοπής; Τι δουλειά έχει, το ένα θέμα με το άλλο; Εκτός, λέμε τώρα εμείς, εάν γνωρίζουν κάτι, που ο υπόλοιπος ο κοσμάκης δεν γνωρίζει. Το άλλο ερώτημα είναι: Πως γνωρίζουμε εμείς ο απλός λαός, που πρόσφερε τα χρήματα, ότι ο έρανος απέφερε $500,000. Ποιος τα μέτρησε τα χρήματα; Ποιος έκοβε αποδείξεις; Πήραν όλοι αποδείξεις, όσοι πρόσφεραν χρήματα; Που βρίσκονται αυτά τα χρήματα, και που, αλλά και πώς θα διατεθούν; Ο «Νέος Κόσμος» που έκλεισε το θέμα της αγοράς, απλά με κάποιες δηλώσεις από την Αρχιεπισκοπή, τι έκανε για να πληροφορήσει την Ελληνική παροικία, ότι όλα τα πράγματα που συμβαίνουν δίπλα μας, είναι καλά και άγια; Θα περιμέναμε τουλάχιστον, ότι από επαγγελματική συνείδηση, θα έκαναν κάποιες έρευνες, προκειμένου να πληροφορήσουν την Ελληνική παροικία, ότι όλα πάνε καλά, και μη φοβάστε δώστε λεφτά από τον οβολό σας, για το καλό της Αρχιεπισκοπής. Δυστυχώς για την ιστορία του Νέου Κόσμου, αυτό όχι μόνο δεν έγινε, αλλά με το πρωτοσέλιδο δημοσίευμά τους, ρίχνουν στάχτη, στα μάτια του κόσμου. Και φυσικά, δεν περιμένουμε από άλλα έντυπα, της πλάκας ιστορία, που περιμένουν ένα κοκαλάκι να γλύψουν με κάποια διαφήμιση, να κάνουν έστω και μια ερώτηση. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια, και αυτή είναι η κατάντια της Ελληνικής μας παροικίας. Η Αρχιεπισκοπή τώρα. Ρωτάμε τους κηδεμόνες, ή, αυτούς τέλος πάντων, που πληροφορούν τον «Νέο Κόσμο» για τα όσα συνέβησαν με την αγορά του διαμερίσματος. Ποιος λέει ΨΕΜΑΤΑ με τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας; Ο Νέος Κόσμος, ή, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας; Γιατί ο ένας από τους δύο, ή, ακόμα και οι δύο, λένε ψέματα και κοροϊδεύουν την Ελληνική παροικία. Θα περιμένουμε κάποιες απαντήσεις πρώτα, είτε από τον Νέο Κόσμο, είτε από την Αρχιεπισκοπή, πριν περάσουμε στις αποκαλύψεις μας, που θα γκρεμίσουν την Ελληνική παροικία. Όλα έχουν τα όρια τους. Μην παρατραβάτε όμως το σχοινί, γιατί και αυτό θα σπάσει. Θα περιμένουμε λοιπόν.   

Οι σκοτωμένοι του Ερντογάν θα ονομαστούν ήρωες…

Η βρωμόφατσα ο Ερντογάν. Αηδιαστικός. Κυρίως άσχημος. Κακάσχημος. Φάτσα που δεν την παρουσιάζεις στον επισκέπτη. Τον κρύβεις. Δεν θα του δώσεις γραφείο στην εταιρεία, δεν θα τον κάνεις πλασιέ. Μακριά. Στο υπόγειο και να απασχολείται σε ώρες νυχτερινές. Και τον λένε σουλτάνο. Είναι πράγματι σουλτάνος. Όπως όλοι οι εκλεγμένοι δημοκρατικά κυβερνήτες χωρών, οι οποίοι και ”δημοκρατικά” κάνουν το κουμάντο. Ασκούν σαν κανονικοί σουλτάνοι τα καθήκοντα τους. Δεν κατάλαβα. Σουλτάνος, καπετάν ένας είναι ο Ερντογάν, και δεν είναι ο Τραμπ, ο Μακρόν, ο Μητσοτάκης, ο όποιος πρωθυπουργός ή πρόεδρος εκλεγμένος; Όσο ρωτάει τον λαό π.χ. για να ξεκινήσει πόλεμο ο Ερντογάν, άλλο τόσο ρωτάει ο Πούτιν και ο Τραμπ. Δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες. Όλα είναι στην απόφαση του ενός. Πέρα απ’ αυτό. Ο ασχημάντρας Ερντογάν τους καραξεφτύλισε όλους. Έκανε του κεφαλιού του, και στη μπούκα στην Συρία τους έγραψε όλους κανονικά. Τι να την κάνω την καταδίκη των Ευρωπαίων για το νταηλήκι του σουλτάνου, σε ξένη επικράτεια. Μπορούν να τον σταματήσουν; Αυτό έχει σημασία. Και οι μεγάλοι της Ευρώπης το παίζουν… αλά ελληνική κυβέρνηση, που μας τα ζαλίζει με τις δίχως τέλος διαμαρτυρίες για την τουρκική προκλητικότητα. Σκοτώθηκαν τόσοι Τούρκοι στην ”επιχείρηση ειρήνης” του Ερντογάν στη Βόρεια Συρία. Αυτοί οι σκοτωμένοι, θα ονομαστούν ήρωες. Και θα τιμώνται από την πατρίδα για την εθνική προσφορά στη μάνα πατρίδα. Ας μην έλαβαν μέρος σε καμιά μάχη. σε καμιά συμπλοκή με τον εχθρό. Ας μη βάρεσαν ούτε ντουφεκιά γιατί στο δρόμο για τα σύνορα με τη Συρία δεν είδαν να πετάει μπεκάτσα. Ο λαός έχει ανάγκη από ήρωες. Δεν θα τον αφήσουν παραπονούμενο. Ορφανό από αγωνιστές, αντιστασιακούς, επαναστάτες, ρε, παιδί μου, από ήρωες. Ήδη, ο Ερντογάν έκανε την παραγγελιά. Η πρώτη μαρμάρινη στήλη είναι έτοιμη με τα πρώτα ονόματα των πεσόντων στον πόλεμο της Συρίας. Όπως λέμε πόλεμο στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ. Αφού σκοτώθηκαν Τούρκοι, είναι ήρωες. Δεν έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητικό δυστύχημα, ούτε πήγαν από ανακοπή καρδιάς στο νοσοκομείο. Όπως ήρωες θα είναι και όλοι αυτοί, που θα σκοτώσουν τους σημερινούς εχθρούς. Και κανένας επίσημος δεν θα τους ζητήσει συγγνώμη, γιατί μετά από κάποια χρόνια, οι χθεσινοί εχθροί, έγιναν φίλοι και σύμμαχοι. Και γιατί να ζητήσουν συγγνώμη άλλωστε από τους πεθαμένους; Αν ήταν έτσι, τότε το κράτος να ζητήσει πίσω και όλες τις συντάξεις, και όσα άλλα πονηρά έδωσε στους συγγενείς πρώτου βαθμού των… ηρώων. Τις σκοτώστρες του έθνους και τους σκοτωμένους.

Ο Κορωνοϊός κατασκευάστηκε σε εργαστήριο

Τρομερά πράγματα. Παθαίνεις όταν τα διαβάζεις. Μόλις πριν λίγες εβδομάδες ο πλανήτης πληροφορείται πως ένας φονικός ιός από την κινέζικη πόλη Ουχάν απειλεί να σακατέψει κόσμο και κοσμάκη. Κάθε μέρα πλέον οι τρεις στις πέντε σοβαρές ειδήσεις είναι σχετικές με τον κορονοϊό. Οι δε φωτογραφίες σε νοσοκομεία και αεροδρόμια δίνουν το στίγμα της παγκόσμιας ανησυχίας. Στα λευκά ντυμένοι και οπλισμένοι με τα πιο σύγχρονα ιατρικά όργανα ακτινογραφούν κάθε ύποπτο κι όχι προκειμένου να περιοριστεί το κακό. Τελευταίας κοπής ο κορονοϊός; Ο Αμερικανός συγγραφέας Dean Koontz, ο οποίος έχει ξεχωρίσει για τα θρίλερ του, έγραψε το βιβλίο ”The Eyes of the Darkness”, Τα Μάτια του Σκότους. Εκδόθηκε το 1981 και προφητεύει την εμφάνιση του κορονοϊού!!! Είναι να μη σαλτάρεις. Κατά τον συγγραφέα ο ιός κατασκευάστηκε σε στρατιωτικό εργαστήριο στην πόλη Ουχάν (!!!!!!!!!!) από το Κομουνιστικό Κόμμα της Κίνας, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως βιολογικό όπλο. Μιλάμε για φοβερά πράγματα. Ο κατασκευασμένος στα εργαστήρια ιός είναι του τύπου coronavirus και του δόθηκε η ονομασία της νόσου ‘Wuhan-400’. Και μοιάζει με τον κορονοϊό του σήμερα. Θα έρθει και στην Αυστραλία ο ιός, αν δεν έχει έρθει ήδη. Επειδή είναι αδύνατον να τον σταματήσεις. Όποια μέτρα και να παρθούν. Καμιά προστασία δεν τον σταματά. Βήχει ο άλλος και σου κόλλησε χωρίς να το θέλει τον κορονοϊό. Υπ’ όψη, ότι αυτός που έβηξε ή φταρνίστηκε, να μη γνώριζε ότι και ο ίδιος ότι είχε προσβληθεί. Γιατί δεν πρόλαβε να εκδηλώσει τα συμπτώματα της ασθένειας του. Δύσπνοια, πυρετό, ξερόβηχα κ.α. Δεν υπάρχει εμβόλιο μέχρι στιγμής για τον κορονοϊό. Και πιθανόν να γίνει θύμα του, κάποιος μέσα σε νοσοκομείο. Ιδιαίτερα εκείνος που έχει ηλικία πάνω από 55-60 χρονών. Πότε θα μπουκάρει και επίσημα στην Αυστραλία; Άγνωστο. Πότε, δηλαδή, και εδώ θα αρχίσουμε να μετράμε κρούσματα μόλυνσης. Ακόμα είμαστε στη φάση του παρατηρητή. Ακούμε τι γίνεται στην Κίνα, Κορέα, ότι πλησίασε ο κίνδυνος στην Ιταλία. Και ότι το υπουργείο υγείας στην Αυστραλία, είναι σε κατάσταση ετοιμότητας. Και τα πρώτα απομονωμένα νοσοκομεία, θα είναι κάποια στάδια, που θα φιλοξενούν άτομα που έχουν προσβληθεί από τον ιό. Και την είδηση αυτή, την ειδησάρα θα έλεγα εγώ, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, την πέρασαν με μικρά γραμματάκια. Σαν να μην τους νοιάζει δηλαδή, τι ακριβώς συμβαίνει δίπλα τους. Κάτι παίζεται δίπλα μας, και μας το κρύβουν. Επί ευκαιρία. Έχω ζητήσει μια συνέντευξη, με άτομο από την Ελλάδα, που βρίσκεται μέσα στα πράγματα και γνωρίζει πολλά. Πάρα πολλά. Ελπίζω μόνο να μου απαντήσει. Ελπίζω.

Η θρυλική ντισκοτέκ που έγραψε ιστορία στην Αθήνα…

Μερικά πράγματα στην ζωή, όσο και αν το θέλεις, είναι αδύνατο να ξεχαστούν.  Όλοι μας λίγο – πολύ, έχουμε κρατήσει κάποιες νεανικές αναμνήσεις, που χαράχτηκαν με τον δικό τους τρόπο, μέσα στην ζωή μας. Προσωπικά, επειδή από πιτσιρικάς ήμουν λάτρης της μουσικής, γενικά, το μυαλό μου έχει καρφωθεί για μερικές δεκαετίες τώρα, σε μια ντισκοτέκ, που μας φιλοξενούσε τα χρόνια εκείνα, όταν γράφαμε την δική μας ιστορία, επάνω στην πίστα της. Ήταν η περίφημη για τα χρόνια εκείνη ντισκοτέκ, με το όνομα OMBRE. Όλη την εβδομάδα μαζεύαμε τα φραγκοδίφραγκα, για να τ’ αφήσουμε το Σάββατο στην είσοδο της OMBRE, που μας είχε μάθει βέβαια, με τα μικρά μας ονόματα. Εκεί ήταν το ιστορικό στέκι των φρικιών της τότε εποχής. OMBRE σημαίνει σκιές. Κατέβαινες μια ράμπα και έμπαινες στο μαγαζί, έχοντας όμως την εντύπωση πως είχες ανέβει σκάλα και ήσουν στον Ουρανό. Ναι, εκείνη η ράμπα ήταν μία Stairway to Heaven. Έχω ένα παράξενο αίσθημα, όταν θυμάμαι την OMBRE. Στο νου μου έρχεται ξανά και ξανά, μια κοπέλα, πανέμορφη εκείνα τα χρόνια, που ήταν σίγουρη, πως μπορούσε να κατακτήσει όλο τον κόσμο με τον χορό της. Χόρευε μπροστά στον μεγάλο καθρέπτη, απρόσιτη και απόλυτα αινιγματική. Μόνη της, αφού με τον τρόπο της μας έδειχνε, ότι δεν γούσταρε παρέα. Είχε όμως και δύο μηνύματα ο χορός της: Το ένα κόκκινο, έφερνε την ζωή, και το άλλο μαύρο, έφερνε φόβο. Αυτά ήταν και τα χρώματα που ήταν βαμμένη η OMBRE, και κάπου εκεί ρίχναμε άγκυρα όλοι μας. Για την ιστορία τώρα. Η ντίσκο έκλεισε κακήν κακώς. Τον Ιούνιο του 1990, όταν δύο παλικάρια «χαπάκηδες» της εποχής, ο πασίγνωστος Χουλ, μαχαίρωσε τον Σωτηράκη πάνω σε νταραβέρι, για μια κοπέλα. Ναι, κάποια από αυτά τα παιδιά, είχαν στις τσέπες τους χάπια και μπουκαλάκια με σιρόπια. Παιδιά οργισμένα, και μάλλον πολύ προχωρημένα για την τότε εποχή, που δεν ήθελαν να συμμορφωθούν με την σοβαρή κοινωνία. Αλλά, πριν ρωτήσουμε γιατί δεν συμμορφώνονταν τα παιδιά, ας σκεφτούμε καλύτερα, τι έκανε, και τι κάνει η κοινωνία, για να τα προσελκύσει. Όμως, πέρα από αυτά τα λίγα και σκοτεινά περιστατικά, η ντισκοτέκ για πολλά χρόνια ήταν η φτωχομάνα του Ροκ και πρόσωπα σημαντικά, που είχαν την πραγματική λάμψη του Ροκ, πέρασαν από εκεί. Μια μικρή σημείωση. Σκέφτηκα πολλές φορές, και κάθε φορά που πηγαίνω στην Ελλάδα, να έβρισκα έναν τρόπο, να επικοινωνούσα, ναι καλά το σκεφτήκατε, με την κοπέλα του καθρέφτη. Με κάποια αγγελία, ίσως σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, να την αναζητούσα, περισσότερο από περιέργεια, για να μάθαινα πως πέρασε στην ζωή της. Άραγε θα θυμόταν ότι πολλοί από εμάς την φέρναμε κάθε βράδυ στα όνειρά μας, για να μπορέσει να μας πάρει ο ύπνος; Παράξενα παιχνίδια που παίζει καμιά φορά η ζωή. Από τα χρόνια εκείνα, και από τους φίλους που είχα γνωρίσει, οι περισσότεροι έσβησαν χωρίς καν να το καταλάβουν, με μια σύριγγα στο χέρι. Ίσως γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν τα λεγόμενα πλουσιόπαιδα της εποχής, και τα χιλιάρικα υπήρχαν άφθονα στις τσέπες τους. Η ζωή τους όμως ήταν πολύ σύντομη. Αντιθέσεις της ζωής.

Γιατί πηγαίνεις κόντρα στους νόμους της φύσης;

Δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχει, αλλά δεν είναι τέλειος. Μιλάμε πολύ σοβαρά, αυτή τη στιγμή. Παραμύθια λέω. Ο Θεός είναι τέλειος. Ποιος το λέει αυτό; Η φύση ολόγυρά σου το λέει. Ποιος την έπλασε τη φύση; Ο Θεός. Άρα, είναι τέλειος. Τελειότατος. Άρα; Δεν στέκει με τίποτα από τη μια ο Θεός να έφτιαξε το κουνούπι ή την αράχνη και την κατσαρίδα, λέω έτσι στην τύχη τρία πλάσματα, τρία ζωϊκά είδη, τα οποία δημιούργησε τόσο τέλεια, τόσο ολοκληρωμένα, και από την άλλη να έκανε λάθος στο καλούπι για τον άνθρωπο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Η αράχνη. Το τέλειο πλάσμα. Το ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου. Το ακατανόητο για το μυαλουδάκι του δίποδου. Φοβερά πράγματα. Και η αράχνη με τα οκτώ μάτια, τόσα της χρειάζονται, για να παγιδεύσει το θύμα της, πλέκει αόρατο ιστό μούρλια, αριστουργηματικής κατασκευής. Δεν θα μας τρελάνουν. Ο ίδιος Θεός που σχεδίασε, που επινόησε και έδωσε ζωή σ’ αυτό το θαύμα που λέγεται αράχνη, ή μυρμήγκι, έδωσε ζωή και στον άνθρωπο. Μόνο αν συμφωνείς σ’ αυτό, μπορείς να διαβάσεις τώρα την συνέχεια. Γεννιέται ένα παιδί. Έρχεται η ώρα να αποχαιρετήσει την κοιλιά της μάνας του. Έτσι είναι κανονισμένο. Γεννιέται λοιπόν το πιτσιρίκι, και μόνο ένα πράγμα το ενδιαφέρει. Μόνο ένα πράμα περιμένει, και τίποτε άλλο. Τροφή. Δεν κατάλαβα. Θα το αφήσεις νηστικό; Όχι, βέβαια. Πρόσεξε τι διαβάζεις. Η θεία φύση, ο μέγας Θεός της φύσης, το έστησε απολύτως μαεστρικά το έργο. Εκείνο ακριβώς το γάλα, με τα συγκεκριμένα θρεπτικά στοιχεία, που θέλει το λυκόπουλο για να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί σωματικά, και διανοητικά σε τέλειο λύκο, βρίσκεται στα βυζιά της μαμάς λύκαινας. Τσιρίζει το βρέφος τις πρώτες στιγμές του έξω από τον κόσμο. Γιατί; Πεινάει. Θέλει φαγητό. Τι θα του δώσεις να φάει; Τίποτα από το σουπερμάρκετ! Ούτε νερό εμφιαλωμένο, και τίποτα από την κουζίνα σου, από το ψυγείο σου. Μέγας ο Θεός. Μέγιστη η φύση. Δεν χρειάζεται να αγοράσεις τίποτα. Ούτε δολάριο να ξοδευτείς. Το καλό, το άγιο πράμα είναι τζάμπα. Είναι το γάλα της μάνας. Η ιδανική τροφή. Αναντικατάστατη τροφή το γάλα της μάνας. Γιατί η μάνα είναι μια. Είπαμε. Δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όλα τα ορίζει η φύση. Η σωστή μάνα θα αρχίσει αμέσως να αντιλαμβάνεται ποιο κλάμα του μωρού, είναι για φαγητό. Και εσύ κυρία μάνα, αδιαφορείς για την τελειότητα της φύσης, που σου χάρισε ο Θεός, και τι κάνεις; Μου γεμίζεις το παιδί, με σκόνες γάλατος, γιατί δεν θέλεις, ν’ ακολουθήσεις τον νόμο της φύσης. Να βοηθήσεις το μικρό σου, ν’ αναπτυχθεί φυσιολογικά και όχι ντοπαρισμένο. Δεν το κάνεις όμως, γιατί φοβάσαι μην χαλάσεις το στήθος σου, Έτσι δεν είναι; Το στήθος κυρά μου, δεν θα στο χαλάσει το μωρό σου. Η φύση είναι έτσι κανονισμένη, που αμέσως μετά τον θηλασμό, να επανέρχεται στην αρχική του θέση. Ο χρόνος είναι αυτός που θα αλλοιώσει την μορφή του στήθους και όχι ο μπόμπιρας. Ναι να ταΐσεις το μικρό σου με έτοιμο γάλα, όταν για λόγους υγείας, δεν μπορείς να του δώσεις το δικό σου γάλα. Αλλά να κουβαλάς μαζί σου τα μπουκάλια και να το φορτώνεις με έτοιμα παρασκευάσματα, που όλα αυτά αποσκοπούν στο κέρδος, τότε κάνεις το μεγαλύτερο λάθος της ζωή σου. Τα βλέπω σχεδόν καθημερινά, στα σοκάκια του Oakleigh. Oι μαμάδες, με τα τέλεια ντυσίματα, και τα πανάκριβα αρώματα, κάνουν το χρέος προς το παιδί τους, με σκόνη και ουσίες συντήρησης, που περιέχουν όλα αυτά τα συσκευάσματα, και να μην προσφέρουν στο παιδί τους, το μητρικό γάλα. Είπαμε, ό Θεός είναι τέλειος. Εμείς δεν είμαστε. Αλλά ποιος να το καταλάβει αυτό.

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, εγώ είμαι μικρός…

Απέναντι στο θάνατο, καλύτερα μην πεις το παραμικρό, αν δεν το σηκώνει η περίσταση. Προτίμησε τη σιωπή, από το να βγάλεις κάτι αταίριαστο. Ο θάνατος του άλλου, η απώλεια ζωής, απαιτεί σεβασμό. Και περισυλλογή. Η Συρία δέχθηκε, ένα νέο τρομοκρατικό κτύπημα. Δεν είναι το πρώτο, αλλά ούτε και το τελευταίο. Τουλάχιστον όσο θα ζούμε εμείς. Θα πω όμως το εξής, με επίγνωση του τι γράφω: Επειδή δεν γίνεται σε χώρους που κινείται πολύ κόσμος, όπως είναι γήπεδα, αεροδρόμια, σταθμοί μετρό, σιδηροδρόμου, να εμποδιστεί το κακό, και ειδικά, όταν οι δράστες είναι πιωμένοι με θρησκευτική μαστούρα. Το πιο δυνατό ποτό είναι αυτό, και με ιδιαίτερο μίσος, ενάντια στη λευκή φυλή. «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» ακούγεται πάντα, πριν σκάσουν οι μπόμπες, οι εκρηκτικοί μηχανισμοί, που είναι δεμένοι οι τρομοκράτες για να σκορπίσουν τον θάνατο. Βεβαίως, είναι μεγάλος ο Αλλάχ. Πολύ μεγάλος. Πάρα πολύ μεγάλος. Τόσο μεγάλος που δίνει την θανατική εντολή στους πιστούς του. «Σκοτώστε τους άπιστους». Άσε τώρα, τους άλλους πιστούς μουσουλμάνους, να καταδικάζουν την τρομοκρατία, που θα σκοτώσει 10, 100, αν είναι δυνατόν 1.000 και 10.000 ψυχές. Αυτοί που λένε ότι ο Αλλάχ δεν θέλει τέτοια πράγματα, φαίνεται ότι δεν έχουν τόσο μεγάλη «επικοινωνία» με τον μεγαλοδύναμο, όπως οι ταγμένοι, οι ορκισμένοι τρομοκράτες. Αυτοί δηλαδή, που έχουν πάρει την εντολή, ότι όσους πιο πολλούς σκοτώσουν, τόσο καλύτερα θα τους έχει ο Αλλάχ. Ο δικός τους θεός. Τι πιστεύω τώρα εγώ. Όσοι Αλλάχ και αν βγουν και δώσουν μήνυμα στους πιστούς τους, ότι ο Θεός δεν θέλει να τρέχει αίμα, αυτοί θα βρουν τον δικό τους Αλλάχ, που θα τους έχει στείλει την εντολή να βαρέσουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Ένα αεροπλάνο την Πέμπτη το βράδυ πάνω από την Συρία, απέφυγε μια σειρά πυραύλων μόνο από καθαρή τύχη. Ο πιλότος κατάφερε να κάνει αναγκαστική προσγείωση, σε κάποιο Ρωσικό στρατιωτικό αεροδρόμιο, και οι επιβάτες γλύτωσαν. Θα τολμήσω να γράψω και κάτι ακόμη: Σκοπός των τρομοκρατών, είναι να καταφέρουν να τινάξουν ένα αεροπλάνο στον αέρα. Αν το πετύχουν αυτό, πείτε μου πόσοι από εμάς, που ταξιδεύουμε συχνά, θα τολμήσουμε, να ξαναμπούμε μέσα σε αεροπλάνο. Εγώ πάντως όχι. Προτιμώ να πεθάνω τουλάχιστον προσγειωμένος, και όχι να με μαζεύουν κομματάκι – κομματάκι σε σακούλες μέσα. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, εγώ είμαι μικρός

Μέλη της Αλβανικής μαφίας, ήταν και αρχηγοί κομμάτων…..

Πηγαίνω σχεδόν, κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Και κάθε χρόνο, την βλέπω όλο και σε πιο χειρότερη κατάσταση. Ποτέ ο Έλληνας δεν φοβόταν, να βγει μόνος του, έξω απ’ το σπίτι, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.  Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ακούγεται απίστευτο είναι όμως αληθινό. Αφορμή για το σημερινό κομμάτι, η είδηση πριν από λίγο, ότι τα ΜΑΤ συγκρούστηκαν με ομάδες λαθρομεταναστών στην Μόρια, με μεγάλες ζημιές. Ας πούμε λοιπόν κάποια πράγματα, με τ’ όνομά τους. Οι πιο στυγνές, οι πιο ωμές εστίες κακοποιών ξεφύτρωσαν στην Αλβανία μετά τη δικτατορία του Χότζα. Η Πολωνία, η Τσεχία ξεπάστρεψαν μάλλον σύντομα τον αμερικάνικου τύπου γκαγκστερισμό. Υπέφεραν περισσότερο η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Από το μέτριο μέχρι το μηδαμινό, ήταν η παρανομία στην Ουγγαρία. Στην Αλβανία το έργο ήταν διαφορετικό. Δηλαδή; Ας το πάρει το ποτάμι. Μέλη της Αλβανικής μαφίας ήταν και αρχηγοί κομμάτων. Δεν λέω τίποτα άγνωστο στις μυστικές υπηρεσίες των ευρωπαϊκών χωρών. Και επειδή μιλάμε για μαφιόζικη δράση, η Ελλάδα την ένιωσε στο πετσί της, την δεκαετία του 90 και μετά. Με την ευκαιρία για να μιλάμε και με στοιχεία, μια αληθινή ιστορία.  Τον Μάρτιο του 1998 ο πρόεδρος της κοινότητας Παλαιού Κεραμιδίου στο νομό Πιερίας, κάποιος κύριος Βασίλειος Κουρκούτας, βρήκε τη λύση στο πρόβλημα με τους Αλβανούς. ”Απαγορεύεται να κυκλοφορούν, μετά τη δύση του ηλίου!”. Μιλάω σοβαρά αυτή τη στιγμή, δεν κάνω πλάκα. Ο κοινοτάρχης, έβγαλε αποσπάσματα στους δρόμους, και όποιος Αλβανός, τολμούσε να ξεμυτήσει, του την πέφτανε δεόντως. Κάποιον Αλβανό θυμάμαι, τον ρίξανε σε ένα πηγάδι. Φοβερά πράγματα. Το πιο φοβερό όμως ήταν, ότι ξεσηκωθήκανε όλα τα νούμερα στην Ελλάδα, που το παίζανε δημοκράτες, και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και λέγανε τα δικά τους. Ντροπή στους φασίστες. Δεν επιτρέπονται αυτά στην Ελλάδα, που δίδαξε πολιτισμό. Ποια ανθρώπινα δικαιώματα, ρε; Τα ρεμάλια χωρίς ταυτότητα, διαβατήριο, ούτε άδεια εργασίας, δεν έχουν δικαιώματα. Οι κανονικοί άνθρωποι, είτε Έλληνες είναι αυτοί, είτε ξένοι, έχουν μόνο δικαιώματα. Αυτοί που δουλεύουν, που νοικιάζουν σπίτι, που έχουν χαρτιά, που είναι νομοταγείς, είτε Αλβανοί, είτε Κούρδοι, είτε οποιδήποτε άλλοι. Αυτοί που ληστεύουν, που σκοτώνουν, ποια δικαιώματα έχουν; Λοιπόν. Αν είναι καθάρματα μια φορά, εκείνοι οι Αλβανοί που μπήκαν μέσα στην Ελλάδα, και έφτιαξαν συμμορίες, τότε άλλες δέκα φορές καθάρματα, είναι όλοι οι Έλληνες υποστηρικτές τους, αυτοί που λέγανε, πως και εμείς οι Έλληνες έχουμε εφτά εκατομμύρια μετανάστες στο εξωτερικό. Τι πάει να πει αυτό ρε; Ότι οι Έλληνες στην Αμερική και τον Καναδά, την Γερμανία και την Αυστραλία είχαν φτιάξει συμμορίες; Για να βγάλει ρε μάγκα, το μεροκάματο ο Έλληνας στο εξωτερικό, του γινόταν ο κώλος τάλιρο, από τη δουλειά, με τα Σαββατοκύριακα και τις υπερωρίες. Στην Ελλάδα οι Αλβανοί, μπαίνανε μέσα στα σπίτια, και τα κάνανε μπουρδέλο. Σε καμία χώρα της Ευρώπης, δεν έφθασαν, ένα εκατομμύριο οι λαθρομετανάστες. Ποιος σκέφθηκε τα φουκαριάρικα τα γερόντια, που ζούσανε μόνοι τους στα χωριά; Μάθε και το άλλο: Από τους Αλβανούς ξεκίνησαν και οι πρώτες μαφιόζικες ομάδες, προκειμένου να πάρουν την προστασία, στα νυχτερινά κέντρα της παραλιακής.  Πληροφορίες πάντα από πρώτο χέρι. Έπρεπε να πέσει η πείνα στο μπουρδέλο, για να αρχίσουν να αραιώνουν οι Αλβανοί κακοποιοί. Διαφορετικά θα γινόταν το έργο του κοινοτάρχη Κουρκούτα αλλά ανάποδα αυτή την φορά. ”Απαγορεύεται στους Έλληνες να κυκλοφοράνε έξω, μετά τη δύση του ηλίου”. Φύγανε οι Αλβανοί μαφιόζοι, και μετά βρήκαν τον δρόμο ανοικτό, οι Τσετσένοι, οι Μαυροβούνιοι, οι Σέρβοι, και το κάθε καρυδιάς καρύδι. Αυτά πληρώνει τώρα η Ελλάδα, και θα τα πληρώνει για πολλά χρόνια ακόμη.

Έχει παραβρωμίσει η δουλειά με τον Ερντογάν…

Τρώγεται ο Ερντογάν, με τα νύχια του, αλλά ακόμη και με τις τρίχες στον πισινό του. Ολοφάνερο αυτό. Δεν περνάει μέρα, χωρίς ο Τούρκος να κάνει μια κίνηση, να δείξει πως είναι πανέτοιμος να δαγκώσει. Να αρπάξει νταηλήδικα ότι του… ανήκει. Γιατί έχει… υποχρέωση, να προστατέψει τα συμφέροντα της χώρας του. Έχουμε μπλέξει όμως σαν Ελλάδα. Βέβαια πάντα είμασταν μπλεγμένοι με τον Τούρκο, αλλά είναι η πρώτη φορά μετά το 1821, που ο Τούρκος το παρατραβάει τόσο χοντρά. Και με την ευκαιρία των διεκδικήσεων του σε ξένες θάλασσες, κάνει φόρα πατρίδα επίδειξη δύναμης, και προσωπικού τσαμπουκά στον πλανήτη όλο. Γιατί όμως ο Ερντογάν ψάχνεται για τσαμπουκάδες, και αφού πετάει με τα αεροπλάνα, πάνω από το Αιγαίο και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, τώρα βγάζει και τα πλοία του στα Ελληνικά νερά, και ψάχνουν για πετρέλαια. Εδώ λοιπόν, θα πούμε κάποια πράγματα. Η Ελλάδα δεν απαντάει στις προκλήσεις, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος και κύριος είναι, ότι είναι στην Ευρώπη, και χτύπημα εναντίον της Ελλάδος, θα σημαίνει χτύπημα στην Ευρώπη. Ο δεύτερος λόγος, και εξίσου σημαντικός, είναι ότι η Τουρκία έχει ανοικτά μέτωπα παντού. Χτύπημα εναντίον της Ελλάδος, δίνει την ευκαιρία σε όλους τους αντιπάλους της να σαλτάρουν μέσα στην πόλη. Γιατί αλλιώς να αντιμετωπίζεις μια χώρα, και αλλιώς δέκα. Ο τρίτος και ο κυριότερος, με πληροφορίες από πρώτο χέρι, είναι ότι ο Ερντογάν, δεν θέλει σε καμιά περίπτωση η Ελλάδα, να εξασφαλίσει πετρέλαια, μέσα στον δικό της χώρο. Μια τέτοια κίνηση θα εξασφαλίζει πολλαπλές πτήσεις πάνω από το Αιγαίο, και αναχαιτίσεις Τουρκικών αεροσκαφών, ανά πάσα στιγμή, και με μηδαμινά έξοδα.  Έχει παραβρωμίσει η δουλειά, για τις σκέψεις του Ερντογάν. Να κάνει πίσω αυτή την στιγμή ο Τούρκος, είναι απίθανο. Να αναδιπλωθεί, να κρυφτεί στην τρύπα του, όση είναι αυτή, και να επανέλθει μετά από ένα – δυο – τρία χρόνια πάλι, αυτό παίζεται. Όταν θα έχει ξεκαθαριστεί δηλαδή ο λογαριασμός. Τι οφέλη θα έχει αποκομίσει η Ελλάδα από το πετρέλαιο. Από την άλλη, δεν τον παίρνει σήμερα, να τραβήξει το γιαταγάνι, και να μπουκάρει με το έτσι θέλω. Έτσι λοιπόν, κινείται ”διπλωματικά”, αλλά με γκαγκστερική τακτική, με στόχο να διεθνοποιήσει το ζήτημα, για να μπορέσει να κάτσει στο τραπέζι των ”συζητήσεων” και ότι αρπάξει. Η Ελλάδα όμως τι κάνει; Κανείς δεν ξέρει, μάλλον τι κάνει η Ελλάδα, απ’ αυτά που δεν λέγονται. Αυτό είναι. Τι κάνει, όχι το τι παρλάρει η Ελλάδα για τη βρομοδουλειά του γείτονα. Και όταν λέμε ”τι κάνει” η Ελλάδα, δεν εννοούμε αυτά τα γνωστά, την όποια κινητικότητα σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής. Το ζητούμενο είναι τι ”κάνει” η χώρα μας, προκειμένου να προετοιμαστεί εσωτερικά, για παν ενδεχόμενο. Το ενδεχόμενο ενός αυριανού πολέμου. Τίποτα απολύτως.

Πορνεία: Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου…

Όλα ξεκινάνε από την ανάγκη. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη στον πλανήτη: Η Ανάγκη. Από τότε που βρέθηκε ο άνθρωπος στη γη, ορίζει στην πορεία του αυτό που χρειάζεται. Το φαγητό, ο ύπνος, το σεξ, το χρήμα. Κανείς δεν κουνάει τα πόδια του να δουλέψει, να διαδηλώσει, να βρίσει, να πάει σινεμά, μπάνιο, πλατεία, γήπεδο, αν δεν τον τραβάει γι‘ αυτό η ανάγκη. Οι κοινωνίες, οι θρησκείες, οι επαναστάσεις, τα ταξίδια, ο τζόγος, το εμπόριο, τα πάντα όλα κτίστηκαν γιατί τα έχει ανάγκη ο άνθρωπος.  Εδώ θα λέμε μόνο αλήθειες. Και τα ζώα όλα δεν κάνουν τίποτα, μα τίποτα παρά μόνο ότι έχουν ανάγκη. Να εξασφαλίσουν τροφή, να ζευγαρώσουν και να ζήσουν, δηλαδή να αποφύγουν τον κίνδυνο να γίνουν μεζές άλλου ζώου. Η πορνεία. Το λένε το αρχαιότερο επάγγελμα της γυναίκας. Από την ανάγκη να πάνε με κάποια γυναίκα οι άνδρες. Επάγγελμα που ποτέ στο διάβα της Ιστορίας του, δεν έγινε παρελθόν. Το τονίζω αυτό, γιατί με τους χρόνους και τους καιρούς, δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες άλλα επαγγέλματα καταργήθηκαν. Και πως να περάσει στην Ιστορία η πορνεία όταν την έχει ανάγκη ένα μεγάλο κομμάτι του ανδρικού πληθυσμού;  Παντρεμένος είναι ο άλλος, και μια φορά την εβδομάδα βρίσκεται σε πολυτελέστατο οίκο ανοχής της Μελβούρνης. Μ‘ άλλα λόγια υπάρχουν ακόμα πόρνες, όχι γιατί κάποιες γυναίκες είναι γεννημένες πουτάνες, αλλά γιατί τις έχουν ανάγκη κάποιοι άνδρες. Γιατί όμως γίνεται και πόρνη μια γυναίκα, που δεν είχε καν σκεφτεί, πως θα έφτανε να πηγαίνει με κάποιον άντρα, που δεν είναι η σχέση της. Που δεν το κάνει με την προοπτική ότι μ‘ αυτόν τον άνδρα αύριο θα παντρευτώ. Ούτε από προσωπική σεξουαλική ικανοποίηση. Το κάνει από την ανάγκη για χρήματα. Στα βαθιά όμως τώρα. Sugar girl,  το γκομενάκι στα Ελληνικά, ο νέος τύπος της πόρνης που γεννήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην Ευρώπη, και εξαπλώθηκε σε Αμερική και Ασία. Η πιτσιρίκα της πανεπιστημιακής ηλικίας, που δεν μπαίνει σε μπουρδέλο και κονομάει σταθερό και χοντρό χαρτζιλίκι, ανάλογα με πόσους sugar daddies πάει κατά σύστημα. Με δυο ή πέντε, sugar daddies, βρίσκεται μια ή δυο φορές την εβδομάδα; Το μεγάλο ερώτημα. Ο sugar daddy είναι ο ματσωμένος σαραντάρης, πενηντάρης ίσως και εξηντάρης. Παντρεμένος συνήθως, και πληρώνει ξενοδοχείο, δείπνο, ίσως και δώρα, ταξίδια και βέβαια την αμοιβή της sugar baby, της γκομενίτσας δηλαδή, η οποία αποφάσισε για κάποιο διάστημα, να το παίζει κυριλάτη γκόμενα. Και οι δυο πλευρές κάνουν τη δουλειά τους. Ο άντρας ξαπλώνει με φρέσκια σάρκα, και ξέρει τι, αλλά και πόσο του κοστίζει. Η πωλήτρια καταστήματος, φοιτήτρια ή, υπάλληλος σε κάποια εταιρία συνειδητά πουλάει το κορμί της για τα φράγκα, και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Ο δάσκαλος του νηπιαγωγείου.

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από 20 περίπου χρόνια, με είχαν φωνάξει στο σχολείο της κόρης μου, για μια παρουσίαση, με θέμα τις εφημερίδες της τότε εποχής, με τις σημερινές. Τότε με μια βέργα στο χέρι θυμάμαι, όχι για να κοπανάω τα πιτσιρίκια, αλλά για να κάνω καλύτερα το μάθημα, με όσα χρειαζόντουσαν να τους δείχνω, στον μαυροπίνακα. Παιδιά, αυτό είναι μια τυπογραφική μηχανή, αυτό είναι το μελάνι, αυτό είναι ένα αυτοκίνητο, που θα χρειαστεί να το βάλουμε στην πρώτη σελίδα. Και στην συνέχεια…. Αυτό είναι ένα βουνό, … Και αυτό είναι ένα δάσος. Να, και μια λίμνη, παραπέρα μια ζούγκλα, να ένα δελφίνι στη θάλασσα, να μια αρκούδα, αυτό είναι πεύκο… Μεγάλωσαν τα παιδιά του νηπιαγωγείου, και μετά από 20 χρόνια περίπου, με βρήκαν και πάλι μπροστά τους. Πάλι δίπλα σε κάποιον πίνακα, αλλά “ώριμος καθηγητής” πια. Παιδιά, σήμερα το μάθημά μας είναι: Τι έχει εξαφανιστεί από τη γη… Να, εδώ ήταν κάποτε ένα ποτάμι, βλέπουμε τα ίχνη του. Σήμερα όμως είναι, ένα… πρώην ποτάμι. Αυτή εδώ, είναι μια πρώην πεδιάδα. Και εδώ κάποτε ήταν ένα γεμάτο ζωή δάσος. Σήμερα δυστυχώς είναι, ένα πρώην δάσος. Μια είδηση που διάβασα, με έβαλε σε μεγάλες σκέψεις. Αμολήθηκε στον ανοιχτό ωκεανό, και είναι άγνωστο προς τα που θα κατευθυνθεί, ένα τεράστιο, εκατομμυρίων τόνων παγόβουνο, που αποκολλήθηκε από τις ακτές της Ανταρκτικής. Η ΝΑΣΑ μέσω δορυφόρου, προς το παρόν, παρακολουθεί το 33 χιλιομέτρων σε μήκος παγόβουνο, και πλάτος 20 χλμ., στο μέγεθος, όσο το Λονδίνο. Εκεί που βρίσκεται το παγόβουνο δεν κυκλοφορούν βαπόρια, όμως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα, να μπουκάρει σε κάποια θάλασσα, με ναυτική δραστηριότητα. Η τελευταία τίγρης της Τασμανίας, είναι το τελευταίο γνωστό ζώο, που πέθανε σε συνθήκες αιχμαλωσίας το 1936. Μετά από 20 εκατομμύρια χρόνια διαβίωσης στον πλανήτη, κηρύχθηκε οριστικά εξαφανισμένο, το Λευκό Δελφίνι, του ποταμού Γιανγκτζέ στην Κίνα. Ένας Έλληνας κυνηγός πριν από 11 χρόνια, με καραμπίνα, σκότωσε στη λίμνη Κερκίνη μια νανόχηνα, το πιο σπάνιο είδος στον κόσμο.    Ένας άλλος κυνηγός σκότωσε έναν ψαραετό της Γιάλοβας, μέσα στα όρια του καταφυγίου Άγριας Ζωής, στον Έβρο.  Ένα σπάνιο προστατευόμενο αρπακτικό, που για χρόνια ξεχειμώνιαζε στην περιοχή, και είχε εξελιχθεί σε “σύμβολό” της. Είναι και οι κυνηγοί. Και οι ψαράδες με τα δίχτυα τους. Και βέβαια ο σύγχρονος τρόπος ζωής του ανθρώπου, που σακατεύει το φυσικό περιβάλλον. Μας υποδέχεται μια άλλη Γη όταν ερχόμαστε στη ζωή. Και εμείς μια άλλη Γη εγκαταλείπουμε, όταν θα πεθάνουμε. Μετά τον άνθρωπο, καταδικασμένος να πεθάνει, είναι και ο πλανήτης. Μόνο που τότε δεν θα υπάρχει ζωή, εκτός από τον πρώην πλανήτη Γη.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του…

Κάνω μια βόλτα σχεδόν καθημερινά, στα σοκάκια του Oakleigh, και προσπαθώ πολλές φορές να γυρίζω πίσω το λογισμό μου. Το πόσο πίσω έχει να κάνει με την διάρκεια κάποιας ευχάριστης ανάμνησης. Γιατί άλλο; Να αναπολήσω πράματα που θα ήθελα να μην έχουν συμβεί; Ή μήπως επειδή ο νους μου είναι ανίκανος να διαγράψει τα μαύρα, πρέπει εγώ να τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου. Δεν ελέγχω το υποσυνείδητο; Κι οι δεκαετίες του ’80 ή του ’90 δεν είναι δα και τόσο μακρινές. Κι όμως, έτσι μοιάζουν. Στο ντύσιμο των ανθρώπων, και στον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους. Στην οικογενειακή διασκέδαση. Άλλος πολιτισμός μάλλον Γιατί έχουμε μάθει πλέον να λέμε, κάθε πέρσι και καλύτερα. Και όχι άδικα, αν κοιτάξουμε λίγο στο παρελθόν μας. Πόσοι είμασταν και πόσοι μείναμε. ‘Ο άνθρωπος σήμερα είναι ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του. Ο φόβος για τον θάνατο, είτε αφορά τον ίδιον, είτε κάποιο προσφιλές του πρόσωπο, έχει μεγαλώσει. Τρέμει μια έσχατη μοναχικότητα. Δεν βρίσκει κάποιο προφανές νόημα στην σύγχρονη ζωή.            Δεν μιλάω για σχιζοφρενείς ή μανιοκαταθλιπτικούς. Μιλάω για ανθρώπους, αυτούς που αποκαλούμε της διπλανής πόρτας. Ωραίοι ή άσχημοι. Οικογενειάρχες ή εργένηδες. Με σημαντικές επαγγελματικές επιτυχίες ή απλοί βιοπαλαιστές. Που ταυτόχρονα όμως, ντρέπονται που επισκέπτονται τους ειδικούς. Διότι το τελειότερο δημιούργημα του θεού, είναι ατελέστατο. Πάλεψε αιώνες να φύγει από τις κουφάλες των δένδρων ή τις σπηλιές. Για να μην νοιώθει μοναξιά ή ανασφάλεια. Και οργάνωσε κοινωνίες σε πόλεις ή σε χωριά. Και τελικά επανίδρυσε την φυσική ζούγκλα με τους κανόνες της μέσα στα τσιμέντα. Και δημοκρατικά μάλιστα. Αβίαστα. Και φόρτωσε το μυαλό του με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Γέμισε και την δήθεν βελτίωση της ζωής του με ένα κάρο επικίνδυνα ηλεκτρονικά. Που κανείς ακόμα δεν γνωρίζει, πόσο επικίνδυνα είναι για τα κορμιά, τις ψυχές, ή το φυσικό περιβάλλον. Αύριο ξημερώνει βέβαια, μια άλλη μέρα. Χωρίς να λες την αλήθεια ούτε στον ίδιο τον εαυτό σου. Γιατί μέρα θα έρθει σίγουρα, αλλά θα έρθει και νύχτα. Που είναι πιο σημαντική, τελικά. Διότι η φύση σου δείχνει το κανονικότατο μέλλον της ανθρωπότητας , που είναι το σκοτάδι. Από εκεί ήρθαμε, και εκεί πηγαίνουμε. Και όμως, ακόμη και σήμερα, με όλα τα φώτα της επιστήμης επάνω του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του; Τον εαυτό του δηλαδή. Μήπως μπορέσει και καταλάβει ο άνθρωπος, ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς φως όταν κρύβεται ο ήλιος. Όπως παλιά, που δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα οι ψυχιατρικές, οι ψυχολογίες ή οι τοξικολογικές θεραπείες καταστολής. Που φυσικά υπήρχαν προβλήματα, αλλά λυνόντουσαν πολύ πιο εύκολα. Κι όταν το χαμόγελο εμφανιζόταν στην φάτσα των ανθρώπων, ήταν πραγματικό.    Ο άνθρωπος όμως είχε πρόβλημα που πέθαινε νεότατος. Έτσι λέμε εμείς. Οι παλιότεροι μια χαρά συμπλήρωναν έναν καθορισμένο βιολογικό κύκλο. Εμείς που κατορθώσαμε και τον μεγαλώσαμε σήμερα, τι καταφέραμε; Να ανακαλύψουμε την χαρά της ύπαρξης μετά τα 80, με τα ψυχοφάρμακα και τις μαγκούρες; Βρήκαμε την τρέλα της βαριεστημάρας. Ή μήπως την τελειότητα της εμπειρίας με την αρτηριοσκλήρυνση, που είναι αδύνατον να σου επιτρέψει να καταλάβεις ότι είσαι άχρηστος.Και υποθέτω λοιπόν, ότι ακόμα και τώρα είμαστε πολύ άτυχοι, που θα φύγουμε και δεν θα μάθουμε τι συμβαίνει μετά από 150 χρόνια ζωής . Που θέλουμε το κοντέρ να τρέξει, ακόμα και καλωδιωμένοι σε κάποιον μηχανικό αναπνευστήρα. Σαν αποκόμματα ζωής, αλλά… Αλλά με πάθος όλα τα δισεκατομμύρια ηλίθιων που βαραίνουν τον πλανήτη, να ξεπεράσουν τον ένα και μοναδικό θεό: τον Χάρο. Που κάθεται ήρεμος, και ατάραχος, στην χρυσοποίκιλτη του πολυθρόνα παρέα με τον Κέρβερο. Και πολύ φυσιολογικά ο άνθρωπος, τον έχει ξηλώσει εδώ και κάτι αιώνες από θεό τον Άδη. Αφού δεν συμφωνεί μαζί του. Κι αφού η ιατρική τελικά θα φέρει την αθανασία. Και δεν βιάζεται διότι παρακολουθεί ιατρική και γελάει. Όντας υπομονετικός και σίγουρος. Τον έχει πιάσει βέβαια μια αγωνία σε σχέση με την αθανασία, που είναι προ των πυλών, αλλά όταν έχει σύμμαχο την πυρηνική ενέργεια, τι να φοβηθεί; Με το πάτημα ενός κουμπιού, και έφυγες για άλλα μονοπάτια.

Όταν ζεις, με το όπλο χέρι….

Θυμάμαι, όταν πρωτοήρθαμε στην Αυστραλία, αρχές της δεκαετίας του 70, οι περισσότεροι από εμάς, φοβόμαστε να βγούμε τα βράδυα, έξω από τα σπίτια μας. Μεγαλώσαμε με την ιδέα, ότι στην Αυστραλία, ο κόσμος ζει σε γκαγκστερουπόλεις, και όχι μόνο στην Μελβούρνη που πρώτο – φτάσαμε, αλλά σε ολόκληρη την Αυστραλία γενικά. Τότε που ο αρχηγός της Ιταλικής μαφίας, με ένα νεύμα έδινε εντολή, να σκοτώσουν κάποιον φρούτο έμπορα, στην μαρκέτα του περίφημου Footscray. Γενικά διαβάζαμε, ότι η εγκληματικότητα ήταν στο κόκκινο, και ανατριχιάζαμε. Κάθε μέρα και ένας φόνος. Στα σπίτια, στους δρόμους, στα πάρκα, κ.λ.π. Τα πράγματα όμως άλλαξαν, και φοβόμαστε πλέον να διαβάσουμε ειδήσεις, όχι για την Αυστραλία, αλλά για την ίδια μας την πατρίδα την Ελλάδα. Η γενιά μου βίωσε όλες τις απίθανες μεταλλάξεις που προέκυψαν στην Αθήνα. Χωρίς υπερβολή τέτοιες αλλαγές σε κανένα μέρος του πλανήτη. Τέτοια εγκλήματα, ούτε στις αντίπαλες συμμορίες στο Μεξικό. Και φτάσαμε πριν από λίγες μέρες, σε μια ταβέρνα οικογενειακή, να την κάνει ο άλλος να χορτάσει με κοψίδια και κοκορέτσια, και να γίνονται οι ίδιοι κοψίδια, από σφαίρες επαγγελματιών εκτελεστών. Μπροστά στις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ανάμεσα σε μαφιόζικες συμμορίες άλφα κλάσεως. Τι άλλο, όταν οι στόχοι, οι σκοτωμένοι δηλαδή, ήταν αρχηγοί στο εμπόριο της άσπρης, στο Μαυροβούνιο.Δεν γινόταν διαφορετικά. Το πολύ χρήμα, καλύτερα να το λες χρυσάφι, που αφήνει η βρωμοδουλειά στο βαρύ ναρκωτικό, είναι η αιτία να γεννηθούν κόζα νόστρες, ειδικά στο ”πέρασμα” του Μαυροβουνίου.  Μεγάλη ιστορία το Μαυροβούνιο, αλλά όχι επί του παρόντος. Δεν έγινε το άλλο, δηλαδή ότι κάποιοι Σερβομαυροβούνιοι με τσιτσιλιάνικη κουλτούρα κατάφεραν να πάρουν το κουμάντο. Αν μιλάμε πραγματικά, όχι με μυθολογία κινηματογράφου, πρόκειται για γκάγκστερς του Μοντενέγκρο (Μαυροβούνιο) σε επίπεδο γυφτιάς, ανίκανοι να τακιμιάσουν, να χωρίσουν τα οικόπεδα, και να βάλουν θεμέλια στην παράνομη βιομηχανία τους. Τέλειωσε ο δικτάτωρ της Σερβίας, εκείνη η λέρα ο Μιλόσεβιτς, καθάρισαν και το κορυφαίο αστέρι, τον περιβόητο Αρκάν, μετά την εποχή Τίτο, και άρχισαν να γράφουν το ένα μετά το άλλο τα ”συμβόλαια”. Το πρόσφατο, όχι και το τελευταίο, αυτό στις ψησταριές της Βάρης. Και σύντομα θ’ ακολουθήσουν και πολλά άλλα, αφού ο πρώτος τους στόχος, ήταν να ξεμπερδέψουν πρώτα, με τους Έλληνες νονούς. Έχουν σκοτώσει μέχρι τώρα, πάνω από 30, αλλά η λίστα είναι ατέλειωτη. Και όπως μου έλεγε και ένα φιλαράκι στην Ελλάδα, γνωστός σε κάποια νυχτερινά στέκια, φεύγουμε φίλε μου από το σπίτι μας, και αποχαιρετούμε την οικογένεια, σαν είναι η τελευταία μας φορά. Γιατί για πολλούς από εμάς, ήταν και η τελευταία νύχτα.. Όταν ζεις φίλε, με το χέρι στο όπλο, το μόνο σίγουρο είναι, ότι και από όπλο θα φύγεις…….

Στον κόσμο του σήμερα, στον κόσμο του χθες…

Υπάρχουν κάποιες αδύναμες χώρες με «αγαθά» που δεν τα έχουν άλλες ισχυρές χώρες. Οι ισχυρές χώρες λυσσάνε να αποκτήσουν αυτά τα αγαθά με κάθε τρόπο. Φτάνουν στο σημείο να δημιουργούν από το πουθενά εχθροπραξίες και πολέμους. Πρώτον για να «βάλουν χέρι» στον εσωτερικό πλούτο των αδύναμων χωρών. Δεύτερον για να πουλάνε πολεμικό εξοπλισμό τα εργοστάσια τους, τρίτον για να έχουν μετά δουλειά οι κατασκευαστικές εταιρίες τους. Να ανοικοδομήσουν τις βομβαρδισμένες χώρες κτλ. κτλ. Οι ισχυρές χώρες ισχυρίζονται πως πολεμάνε την τρομοκρατία… Και αρχίζουν οι βομβαρδισμοί, οι άνισες μάχες, τα δηλητηριώδη αέρια, οι βασανισμοί, οι δολοφονίες και πολλά ακόμα που δεν θα μάθουμε ποτέ. Πόλεις και χωριά των αδύναμων χωρών καταστρέφονται και ερημώνουν. Καταστρέφεται η ζωή των ανθρώπων. Των γυναικών. Των ηλικιωμένων. Των παιδιών… Αποφασίζουν πως δεν είναι ζωή αυτή. Μαζεύουν κάποια ελάχιστα υπάρχοντα και αρχίζουν να ψάχνονται για να φύγουν… Να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο σωματέμπορας.             Ο άνθρωπος που παίρνει από 2 έως 5 χιλιάδες ευρώ το κεφάλι για να τους βάλει σε καΐκια και φουσκωτά και να τους μεταφέρει αλλού. Τους στοιβάζει μάλιστα, λες και είναι σακιά. Κάθε φουσκωτό χωράει 30 ανθρώπους, αυτός βάζει μέσα 70 με 80. Μέσα στον πανικό χωρίζονται οικογένειες. Αλλού οι μητέρες με τα παιδιά, αλλού οι πατεράδες, αλλού οι παππούδες…, αλλού παιδιά μόνα τους να κλαίνε… Και πεινάνε, διψάνε, αρρωσταίνουν, αναποδογυρίζουν οι βάρκες, πνίγονται… Ξεκληρίζονται οικογένειες. Κάποιοι φτάνουν σε έναν τόπο που δεν έχει πόλεμο. Επιτέλους να πάρουν μια ανάσα… Εκεί όμως υπάρχει ένας άλλος «πόλεμος». Φύγετε από εδώ. Γυρίστε στην πατρίδα σας. Δεν σας θέλουμε στον τόπο μας. Καθημερινά γεγονότα, στους δρόμους, στις αλάνες, σε πρόχειρους καταυλισμούς. Τελικά από την ημέρα που γεννήθηκα, δεν θυμάμαι μια χρονιά, που η ανθρωπότητα να μην είχε πόλεμο. Σε λίγα χρόνια εγώ θα έχω φύγει και εγώ απ’ την ζωή, αλλά ο πόλεμος θα συνεχίζεται. Άλλοι βέβαια θα είναι οι ηγέτες, αλλά η ιστορία δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Αλοίμονο στα σημερινά παιδιά, στα σημερινά εγγόνια, που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο από όπλα, ενώ την ίδια στιγμή μιλούν για ειρήνη. Μιλούν για ειρήνη, και ετοιμάζονται για πόλεμο. Στον κόσμο του σήμερα, στον κόσμο του χθες.

Κύριε πρόεδρε, το παλικάρι είναι καλός χριστιανός

Πριν λίγες ημέρες, σε δικαστήριο της Μελβούρνης, εμφανίστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης του Έλληνα κατηγορουμένου πασίγνωστος κληρικός της Μελβούρνης. Ο κατηγορούμενος είχε προσαχθεί με την κατηγορία, της διακίνησης ναρκωτικών ουσιών, και εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον της ιστορίας. Ο παπάς αφού πήρε τον λόγο από τον δικηγόρο της υπεράσπισης, είπε: «Κύριε πρόεδρε, ο κατηγορούμενος είναι καλός άνθρωπος. Αδίκως τον μπλέξανε. Άλλωστε πρόκειται για πολύ καλό χριστιανό. Άνθρωπος της εκκλησίας είναι, κύριε πρόεδρε… ». Μάλιστα. Όλα αυτά από το στόμα του παπά. Το γνωστό κόλπο. Ζαλίζουν τον δικαστή με μπούρδες, με κουβέντες εκτός θέματος, διότι ποντάρουν στην πιθανότητα να είναι του σωματείου, δηλαδή μια θεούσα, και ο πρόεδρος στην έδρα. Ρε, την έκανε ή όχι τη στραβή ο κατηγορούμενος, αυτό είναι το ζητούμενο. Άσχετο αν εξομολογείται κάθε εβδομάδα, τις αμαρτίες που δεν κάνει, και δεν χάνει μέρα να μην ανάψει κεράκι. Πάει στην εκκλησία; Είναι καλός άνθρωπος, αυτό παίζει. Ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Ο αμαρτωλός, αυτός που φοβάται την οργή του Θεού, τρέχει να βρει συγχώρεση στην εκκλησία. Αν η εκκλησία ήταν πράγματι του Θεού, και όχι της κονόμας, θα περίμενε κανείς να διαμαρτύρονται οι ιεράρχες, επειδή κάποιοι χρησιμοποιούν στα δικαστήρια την όποια επαφή τους με την εκκλησία, ως τεκμήριο αθωότητας. Στη δεκαετία του ’60, ακόμα και του ’70, στην Ελλάδα θυμάμαι, ισχυρό ατού να πείσουν τα δικαστήρια για την ενοχή του κατηγορουμένου, ήταν η μομφή ”Κομουνιστής είναι…”. ”Κύριε πρόεδρε, άθεος είναι, έκανε στο αντάρτικο, σκότωσε πατριώτες…”. Επειδή για τους εννέα στους δέκα δικαστές, στα πρώτα χρόνια μετά τον εμφύλιο, κομουνιστής σήμαινε άτομο ικανό, για κάθε παρανομία και ανηθικότητα. Και το άλλο. «Κύριε πρόεδρε, ο κατηγορούμενος είναι χαρτοπαίκτης». Ας μην ήξερε χαρτιά ο άνθρωπος, αρκεί να έπαιζε π.χ. ιππόδρομο, ή μπαρμπούτι, τον χαρακτήριζαν «χαρτοπαίκτη» οι δικηγόροι, άρα είναι ρεμάλι του κερατά, δεν φροντίζει την οικογένεια του, είναι στοιχείο αντικοινωνικό. Άγνωστη στον πολύ κόσμο η λέξη ”τζογαδόρος”. Η λέξη ”χαρτοπαίκτης”, που την παραχρησιμοποιούσαν οι δικηγόροι στις δίκες, ήταν βρισιά και αφορούσε τον τζογαδόρο σε κάθε στοίχημα, ακόμα και αυτόν που δεν είχε πιάσει τράπουλα στα χέρια του. Στην εποχή μας ακόμα και σήμερα, παίζει η υπερασπιστική κασέτα ότι είναι άδικο από τον Θεό να τιμωρηθεί αυτός ο… άγιος άνθρωπος, ο κατηγορούμενος. Με αυστηρή σοβαρότητα, ο μάρτυρας καταθέτει ότι ο τύπος από πιτσιρίκι, πήγαινε στο κατηχητικό, ήταν παπαδοπαίδι, άρα άκακος άνθρωπος. Στην πραγματικότητα ο κατηγορούμενος αν όχι αρχιγκάγκστερ, σίγουρα είναι ταγματάρχης του υποκόσμου. Δεν υπάρχει έγκλημα ανθρώπινο, ακόμα και το πιο αισχρό, το πιο φρικτό, που να μη διεπράχθη από ρασοφόρο. Και όμως. Ακόμα και σήμερα στις αίθουσες των δικαστηρίων ακούς για ένα καθίκι ότι πρόκειται για άτομο υπεράνω υποψίας. Επειδή είναι της… εκκλησίας.
Μην το ξεχνάμε. Οι μαφιόζοι της Ιταλίας, όλες σχεδός οι φαμίλιες, από παράδοση κρατάνε κονέ με την εκκλησία. Βέβαια. Στενότατες οι σχέσεις. Και το άλλοθι του παπαδαριού είναι ότι διατηρεί κολλητηλήκια με σεσημασμένους εγκληματίες προκειμένου να τους βάλει στο δρόμο του… Θεού.
Δεν υπάρχει στην Ιστορία του γκαγκστερισμού ούτε μία «οικογένεια» η οποία να μην παίρνει την ευλογία της εκκλησίας. Το πιστοποιητικό ότι είναι θεοσεβούμενοι, άρα καλοί άνθρωποι. Τελικά το μόνο που δεν έμαθα, είναι το πόσο κόστισε στον κατηγορούμενο, η μαρτυρία του παπά, περί καλοσύνης και άγιου παιδιού, έστω και με την πρέζα στην τσέπη.

Ακόμη και σήμερα πουλάει….

Έχω μία τεράστια άποψη, για τον μεγάλο Έλληνα, το σπάνιο άτομο, τον Αριστοτέλη Ωνάση. Διάολος. Μεγάλο μυαλό, στροφές λες και ήταν μοτέρ. Ο αδίστακτος. Ξεφτυλίζουμε την κουβέντα, όταν μιλάμε για καλό άνθρωπο, για κακό, για άγιο, για κάθαρμα. Αυτά για αλλού, όχι για τον Σμυρνιό, που γεννήθηκε, και εγώ θα σου πω, και για ποιο λόγο. Για να μας πει μια και μόνο αλήθεια, που πάντα βρίσκει γήπεδο, και επιβεβαιώνει τη διαχρονική της αξία. Άσχετο αν αυτός που πριν, ήταν ένας τίποτας, με το που εξελίχθηκε μετά σε μεγιστάνας προσαρμόστηκε, αλλά και υπηρέτησε, το σύμπαν. Δεν γίνεται διαφορετικά. Οι επαναστάσεις, οι ανατροπές είναι το αιώνιο παραμυθάκι των… προοδευτικών πολιτικών και σημερινών κουμουνιστών, που όταν σκαρφαλώσουν στην καρέκλα, προσαρμόζονται πανηγυρικά. Πέτυχε στη ζωή του ο Ωνάσης. Άφησε το όνομα του γραμμένο στους τρεις ανέμους της αιωνιότητας, να το σέρνουν παντού. Πρώτον, χοντροκονόμησε, και δεύτερον, αυτό που ήθελε η ψυχή του, ήταν να τον κάνουν κέφι, οι πιο διάσημοι της γης. Την υπαρξιακή του δικαίωση την βίωνε, όταν γινόταν αποδεκτός από τα πιο βαρβάτα ονόματα του αιώνα του. Τα κατάφερε με το παραπάνω. Περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες πέρασαν από το θάνατό του, και ακόμα πουλάει ο θρύλος του. Αυτό γούσταρε ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Να έχει γκόμενα μια Μαρία Κάλας, και να φιλοξενεί στη θαλαμηγό του έναν Ουϊστον Τσώρτσιλ. Με την ευκαιρία να αναφέρω, ότι γεννήθηκε τέτοιες μέρες, 15 Ιανουαρίου, το 1906, μιλάμε για τον Ωνάση. Ο μεγάλος του έρωτας, λένε, ήταν η Μαρία Κάλας. Παραμύθια, λέω εγώ. Με το ”όνομα” της ήταν καψούρης. Με τη φίρμα της. Η Κάλας ήταν, η κορυφαία των κορυφαίων λυρική τραγουδίστρια όλων των εποχών. Τον είχα γνωρίσει και προσωπικά σε κάποια ψαροταβέρνα, στο Τουρκολίμανο. Διάολος. Ζήτησε να παίξει με έναν φιστικά της περιοχής, μονά ζυγά το πανέρι του με τα φιστίκια, και όταν ο φιστικάς αρνήθηκε, γυρίζει ο Ωνάσης και του λέει: Φιλαράκι, απ’ ότι κατάλαβα, και μετά από 100 χρόνια, φιστίκια θα πουλάς. Ο χαρισματικός άνθρωπος είναι ικανός για όλα. Από το μηδέν, να γίνει ο πρώτος στον κόσμο. Γι’ αυτή την αλήθεια λέω, που δεν κωλώνει απέναντι σε συστήματα, σε στεγανά, σε απαγορευμένα τοπία χρήματος, εξουσίας, της όποιας ισχύος. Η Κάλας ήταν, η κορυφαία των κορυφαίων λυρική τραγουδίστρια όλων των εποχών. Αραχτός με την πουράκλα του πάνω στα σύννεφα της διαπλανητικής επιτυχίας του, και τρισευτυχισμένος που τα παγκόσμια μήντια ασχολούνταν μαζί του. Επειδή είχε στα πόδια του όποιον ήθελε. Ας ήταν ένα αξιοζήλευτο ρεμάλι. Ο ίδιος αισθανόταν Ρωμαίος αυτοκράτορας. Αυτός ήταν ο Ωνάσης. Παντοκράτορας. Ούτε την σεξομανή Τζάκυ Κένεντυ αγάπησε. Την παντρεύτηκε, γιατί ήταν σούπερ ντούπερ number one brandname, και την κυνηγούσαν οι παπαράτσι όπου γης. Γι’ αυτό και την χρυσοπλήρωσε πριν την παντρευτεί. Στημένη λεμονόκουπα παράτησε την Κάλας, και πήρε τη χήρα του σκοτωμένου Τζων Κένεντυ.

Εναντίον της επιστήμης….

Είναι γνωστό στους φίλους μου, ότι αρνούμαι την επιστήμη. Και για να είμαι ακριβής την επιστήμη της επιστήμης. Την επιστήμη, για το… καλό της επιστήμης, όχι για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Βιάζομαι να πω όμως, ότι υπάρχουν και όρια. Πώς θα γίνει, ρε φίλε. Υπάρχουν και οι περιορισμοί. Υπάρχουν και οι απαγορευτικές γραμμές. Φτιάξε τηλέφωνο. Μέχρι εκεί. Όχι, ρε, να μου τηλεφωνάς μεσημεριάτικα, για να με ρωτήσεις τι θα φάω το βράδυ. Να μπορείς να με ακούς, και χωρίς εγώ να σε καλέσω, ή εσύ, ο άγνωστος, να με καλείς και να με ενοχλείς, για ν’ αλλάξω ηλεκτρική εταιρία. Φτιάξε αυτοκίνητο. Σου φτάνει αυτό. Γιατί να θες να τρέχεις όμως μετά με τρακόσια και τετρακόσα χιλιόμετρα; Και να χρειάζεται μετά να φτιάξεις δρόμους ειδικούς, γι’ αυτές τις ταχύτητες. Γράφω αυτές τις αράδες σαν πρόλογος, με αφορμή ένα ρεπορτάζ σχετικό, με το πώς κάνουν σεξ οι γρύλοι. Φοβερά πράγματα. Ασύλληπτα, ακατανόητα για τον άνθρωπο. Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος όμως, για να απλώσω λεπτομέρειες της έρευνας που έγινε, για τη συνουσία του γρύλου. Σημειώνω μόνο, ότι παθαίνεις την πλάκα σου, όταν ζευγαρώνουν τα συγκεκριμένα έντομα. Και απλά σχολιάζεις τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο άνθρωπος είναι κατώτερος, ότι μειονεκτεί σε ζωτικές λειτουργίες, σε σύγκριση με άλλα πλάσματα, μάλιστα εκείνα τα θεωρούμενα εντελώς ανάξια λόγου. Μη ξεφεύγουμε. Επί του θέματος και πάλι. Γιατί, κύριοι, ψάχνετε τούτο και εκείνο, στο θαυμαστό και μαγικό κόσμο των ζώων; ”Να μάθουμε τι γίνεται”. Και γιατί θέλετε να μάθετε; ”Για να κάνουμε καλύτερη τη δική μας ζωή. Ότι περισσότερο γνωρίζουμε, τόσο το καλύτερο”. Όχι, κύριοι. Δεν μου τα λέτε καλά. Δεν είστε ειλικρινείς. Ψάχνετε εσείς οι επιστήμονες, διότι σας έχει βαρέσει η τρέλα του ερευνητή. Και είστε λάθος. Σε δρόμο στραβό είσαστε. Όλα όσα ξέρει ο άνθρωπος είναι υπέρ, υπεραρκετά θα έλεγα, για να κάνει καλύτερη την δική του κοινωνική ζωή. Ξεχνάμε την ατομική του ζωή, το κουτσομπολιό το αφήνουμε σε άλλους. Το μέγα ζητούμενο είναι, ποια η κοινωνική συμπεριφορά του δίποδου, όσο και αν αυτή επηρεάζεται από το πως ο ίδιος ο άνθρωπος διαχειρίζεται προσωπικά τον εαυτό του.

….Άγιοι και πανάγιοι!!!!!

Όλοι τους οι απανταχού Εκκλησιαστικοί ηγέτες, πριν τον τίτλο τους, φέρουν την λέξη “Άγιος”. Φέρνω ένα απλό παράδειγμα: Γράφουν ότι: Ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας για παράδειγμα, θα χοροστατήσει, στον τάδε ναό. Σου γράφουν ότι είναι ένας Άγιος. Ουδεμία σχέση έχει όμως το ένα, με το άλλο. Τεράστια απόσταση. Ένα σύμπαν ολόκληρο, χωρίζει το “Άγιος” με το “Άγιος άνθρωπος”. Πάμε παρακάτω.
Τι σημαίνει Άγιος; Εδώ σε θέλω φίλε μου. Και σε ξαναρωτάω: Γνωρίζεις εσύ ο απλός αναγνώστης, τι σημαίνει η λέξη “Άγιος”; Άγιος σημαίνει, αυτός που ΔΕΝ πατάει στη γη. Που δεν βρίσκεται στη γη. Το αντίθετο δηλαδή, του Αγίου είναι ο Γήινος.
Η λέξη Άγιος, προέρχεται από το στερητικό Α, το αρνητικό Α, συν τη Γη, που μετατρέπεται σε επίθετο. Γη, Γιος. Όχι Υιός. Άλλο αυτό. Μιλάμε για το Α-Γιος. Άγιος, λοιπόν, είναι κάποιος που δεν είναι στη γη. Κάποιος που ο θεός τον εκτίμησε, να ζει για πάντα, και τον τοποθέτησε σε κάποια Ιερή θέση. Αγνός, σου λέει, άγγελος, όσιος, μάρτυρας, όλοι αυτοί κυκλοφορούν στα σύννεφα, και όχι στα νεκροταφεία και στις ψαροταβέρνες. Άγιος σημαίνει απλά, ότι βρίσκεσαι στον ουρανό. Ότι είσαι υπέρ – άνω. Άρα ο τίτλος “Παν – αγιότατος Πατριάρχης”, “Άγιος Αρχιεπίσκοπος”, “Άγιος πατέρας”, είναι τίτλοι που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την Εκκλησία της γης. Τελικά, τίθεται εδώ ένα μεγάλο ερώτημα: Η Εκκλησία του Θεού τι είναι;
Ο μπροστάρης στην πορεία για τον Γολγοθά, όπως μας την διδάξαν στα σχολεία, και στα σχολικά βιβλία, ή μια καλοστημένη επιχείρηση, που πάνω της απλώνεται ένα τεράστιο πέπλο μυστηρίου;

Μαθήματα από τους λάθος ανθρώπους….

Φίλησα στόματα, που τώρα μιλούν άσχημα για μένα. Στέγνωσα δάκρυα ανθρώπων, που πλυμμύρισαν με δάκρυα, τα δικά μου μάτια. Σήκωσα ανθρώπους, που έριξαν εμένα κάτω. Ήμουν εκεί για ανθρώπους, που δεν ήταν ποτέ εκεί για μένα. Αλλά όλα τελικά είναι μαθήματα. Μαθήματα ζωής. Και μάλιστα σωστά μαθήματα, αλλά από τους λάθους ανθρώπους. Μαθήματα επιβίωσης θα τα ονόμαζα, που θα με συντροφεύουν πλέον για πάντα. Κοιτάξτε με, ρε, τώρα. Δεν με χαλάσατε. Είμαι ακόμα εγώ. Δεν με αλλάξατε. Παραμένω ακόμα ένα παιδί στην ψυχή. Απλά με μάθατε λίγο, ρε. Με μάθατε να μην γίνω σαν τα μούτρα σας. Το μόνο αρνητικό που μου αφήσατε είναι η επιφυλακτικότητα. Να μην πιστεύω ότι βλέπω. Να μην είμαι τόσο αφελής. Μόνο αυτό αλλάξατε πάνω μου. Ίσως και να σας ευγνωμονώ γι’ αυτό. Ίσως έτσι προστατεύσω λίγο την καρδιά μου. Ίσως έτσι καταφέρνω να διακρίνω τους ψεύτες, τους εγωιστές, και τους μίζερους. Ίσως έτσι μάθω να ξεχωρίζω τα πρόσωπα από τα προσωπεία. Ίσως έτσι μάθω να διαθέτω τον χρόνο μου και την ενέργεια μου, σε αληθινούς ανθρώπους. Δεν είναι αγγελικά πλασμένος ο κόσμος μου. Άλλωστε πότε δεν ήταν. Αλλά τον έφτιαξα με πολύ κόπο, για να τον κάνω έστω και λίγο, όπως τον ονειρεύομαι. Μέσα σε αυτόν, θέλω να μπαίνουν μόνο άνθρωποι που αξίζουν. Τέλος οι συμβιβασμοί που υπέβαλα στον εαυτό μου. Για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Η αποθέωση της υποκρισίας….

Κάθεσε για λίγο στο Ίντερνετ, και παθαίνεις πλάκα, με όλα αυτά που διαβάζεις. Μια είδηση, που μάλλον θα πέρασε «αδιάβαστη» με προβλημάτισε πάρα πολύ. Απλά γελοίο. Ξεκίνησε διαβάζω στο Βατικανό, διάσκεψη κορυφής για την παιδεραστία. Φοβερά πράγματα. Απίστευτα. Στην αγία έδρα του χριστιανικού καθολικισμού μαζεύτηκαν εκπρόσωποι δεκάδων Εκκλησιών, καρδινάλιοι του Πάπα της Ρώμης, αλλά και ειδικοί εμπειρογνώμονες για να συσκεφθούν για το οξύ και άλυτο κοινωνικό πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων. Από ιερείς βέβαια. Εκπροσώπους του υψίστου.!!! Το λέω σοβαρά. Μας κάνουν πλάκα; Τόσους αιώνες δεν το έλυσαν το θέμα, και θα το κάνουν με συνέδρια και ανταλαγές απόψεων; Αφού λοιπόν μιλάμε σοβαρά, να προσθέσω και αυτό. Δεν γιατρεύεται αυτό. Με τίποτα. Και ποτέ. Γιατί όμως; Μα, είναι τόσο απλά τα πράγματα. Κανένας Πάπας της Ρώμης, ακόμα και αν αυτός δεν είναι gay, και καμιά κοινωνική κατακραυγή, δεν θα εμποδίσει τον παπά, τον κάθε παπά, που δεν κρατιέται να αποπλανήσει, να ασελγήσει σε πιτσιρίκια. Επειδή πολλοί, όχι λίγοι, από το παπαδαριό ξεπερνάνε τα όρια και είναι ατέλειωτη η λίστα των θυμάτων τους, έγινε πια κι αυτό. Δημόσια και επίσημα να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε το κακό. Υποκρισίες. Μοιάζει με τα λυσσασμένα κατηγορώ κάποιων δικών μας, ορθόδοξων μητροπολιτών κατά των ομοφυλοφίλων. Ώπα, ρε παίδες. Το παπαδαριό γιατί τα βάζει με την ομοφυλοφιλία; Εδώ σε θέλω. Κάποιες φορές πιάνομαι… αργόστροφος. Ακόμα και το εύκολο δεν μου έρχεται με τη μια. Λοιπόν. Γιατί ο ένας δεσπότης μετά τον άλλον τα χώνουν στους gay; Και το φαινόμενο ξέφυγε με αφορμή το νόμο για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Γιατί ξαναρωτάω; Εδώ σε θέλω φίλε μου.Το πρώτο που θα μου πεις και θα είσαι μέσα είναι γιατί οι ρασοφόροι από την εποχή του Γιαχβέ, δηλαδή αιώνες πολλούς πριν γεννηθεί ο Χριστός, πουλάνε ηθική. Αυτό είναι το σωστό. Αυτό θέλει ο Θεός. Η Εκκλησία της Ελλάδος, και το ίδιο και η Εκκλησία της Αυστραλίας, είχε ξεσηκωθεί για το Σύμφωνο Συμβίωσης διότι κινδυνεύει να μείνει χωρίς παπάδες. Είπαμε. Άργησα, το έψαξα, αλλά το βρήκα. Πόσοι ποδοσφαιριστές είναι αδελφές. Ένα τα εκατό. Μισό τα εκατό. Πόσοι πολιτικοί. Δέκα, δεκαπέντε τα εκατό. Πόσοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί. Είκοσι, τριάντα τα εκατό. Πόσοι παπάδες και μοναχοί στα μοναστήρια είναι ροδελίτσες; Δεν το συζητάμε, πάνω από 50-60%. Πήρες πρέφα; Για να κρυφτεί ο ομοφυλόφιλος, αυτός που δεν έχει τα άντερα να ”εκδηλωθεί”, γι’ αυτό που είναι, επειδή έτσι τον γέννησε η φύση, πάει και κρύβεται σε δύο κόλπα. Ή στο γάμο ή στο ράσο. Φοβερά πράγματα. Οι ιερωμένοι οι οποίοι στις τάξεις τους κυκλοφορούν μακράν, είναι οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι, έφθασαν να απειλούν με αφορισμό τους ”αδήλωτους” και όχι χωρίς ράσο. Η αποθέωση της υποκρισίας……

ΤΟ ΔΙΠΟΔΟ ΖΩΟ ΕΤΣΙ ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΟ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟ ΖΩΟ

•

Δίνω την είδηση ΈΤΣΙ ξερά. Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται στολίσματα λογοτεχνικά. Στο σινεμά το λένε ρεαλισμός. Στο χαρτί πες το χωρίς καρυκεύματα γραφτό. Ένας βοσκός λοιπόν, κοπάνησε ένα σκυλί, και το ΚΡΕΜΑΣΕ με σχοινί από κλαδί δένδρου. Φρίκη. Ανθρώπινη φρίκη. Βαρβαρότητα. Κάποιο λόγο είχε το δίποδο ζώο, να συμπεριφερθεί έτσι στο τετράποδο. Ίσως για τιμωρία ”άπλωσε” το φουκαριάρικο λες και ήταν πλυμένο σώβρακο.
Πιθανόν. Για όποια αιτία το έκανε ο βοσκός, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς τις στιγμές που ξεψυχούσε το σκυλάκι.
Το συγκεκριμένο περιστατικό, συνέβη σε κάποιο χωριό της Αχαίας. Ποια είναι όμως η είδηση, την οποία δεν την αναφέραμε ακόμα. Κάποιος συγχωριανός είδε τον τσομπάνη, τη στιγμή που διέπραττε το έγκλημα. Και ενημέρωσε την αστυνομία. Το και το. Ποια ήταν η αντίδραση του νόμου; Στις κάλτσες μας. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ ουδεμία αντίδραση σημειώθηκε από το αστυνομικό τμήμα. Ποια είναι η είδηση; Ποια είναι η αλήθεια της είδησης. Ποιο το νόημα της είδησης. Ποια η σκοπιμότητα της. Δεν πετάς την είδηση αέρα πατέρα. Έτσι, να γεμίσεις το χώρο. Για μπούγιο. Κάτι θέλεις να μας πεις. Κάτι έχεις να μας πεις. Τι, λοιπόν, έχεις να προσθέσεις στην εν λόγω είδηση; Στην Αυστραλία που ζούμε, δεν πρόκειται να συναντήσεις ποτέ κοπρόσκυλο στο δρόμο. Ούτε ένα. Δεν γίνεται αυτό. Όσες πιθανότητες έχεις να συναντήσεις ένα πιτσιρίκι δύο, τριών χρονών, αγόρι, κορίτσι, να κάνει βόλτα μόνο του, χωρίς συνοδεία, στο κέντρο της πόλης, ή στα περίχωρα, άλλο τόσο σύνηθες είναι να κυκλοφορεί σκύλος ελεύθερος, δίχως το αφεντικό του. Επίσης. Αν ο γείτονας δεν συμπεριφέρεται σωστά στον σκύλο του, π.χ. αν το αφήνει νηστικό, αν το κακοποιεί, τότε θα πέσει η σχετική καταγγελία στην αστυνομία. Η οποία Αυστραλιανή αστυνομία, αν διαπιστώσει το αληθές της καταγγελίας, τότε θα τραβήξει και ένα γερό πρόστιμο στον ένοχο, που υιοθέτησε σκυλί και δεν του συμπεριφέρεται… ανθρώπινα. Ο Έλληνας, αν τον καταγγείλουν για κακοπραγία σε βάρος του σκύλου του, ή, της τρελέγκω γυναίκας του, θα πει ότι με κάρφωσε ένας ρουφιάνος της αστυνομίας.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του…..

Νέο επεισόδιο στο δράμα των μεταναστών, κοντά στους Παξούς. Μια ακόμα μαύρη σελίδα στα ελληνικά νερά. Και κανείς βέβαια, δεν είναι σε θέση να προβλέψει για πόσο καιρό ακόμα, θα κρατήσει αυτό το ανοικτό βιβλίο, που ξεκίνησε να γράφεται τα τελευταία χρόνια. Τι θυμήθηκα όμως με αφορμή αυτό το ναυάγιο; «Ο Θεός να τους φωτίσει…» ήταν το 2013 η πολύ μεγάλη κουβέντα που είχε πει, ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου, ο οποίος ευχόταν να αποτραπεί ο πόλεμος στη Συρία. Το δικό μου όμως σχόλιο είναι, ότι ”Δυστυχώς ο Θεός δεν φώτισε τον Χρυσόστομο, για την ανοησία που πέταξε, και που δεν είναι και η πρώτη βέβαια, από πλευράς κληρικών…». Σα να απομυθοποιεί τον Θεό εκείνος που καλεί τους πιστούς, και όλοι μαζί, να προσευχηθούν προκειμένου να μη γίνει τελικά η εισβολή στη Συρία. Όπως είχε κάνει τότε ο ιεράρχης. ”Όλοι την Κυριακή στις εκκλησίες. Με το ”Κύριε, ελέησον” να παρακαλέσουμε τον Ύψιστο να κάνει την παρέμβαση του…”. Μα καλά ρε άγιε, λέγονται αυτά τα πράγματα; Να βάζει κάποιος στο παιχνίδι τον Θεό προκειμένου Αμερική, Ρωσία, Συρία, Ιραν κλπ,  και όποιοι άλλοι εμπλεκόμενοι να τα βρουν στη Συρία. Θα πεις, και αν δεν ξηγιέται στο έτσι κόλπο το παπαδαριό, ποια άλλη δουλειά της προκοπής μπορεί να κάνει.Ο Θεός φταίει που δεν σταμάτησε στη Συρία το ξεσπίτωμα και το ξερίζωμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων; Μήπως όμως, είχε λόγο να μην εισακούσει τις παρακλήσεις των Κυπρίων. Δεν ξέρεις, όπως δεν ξέρεις αν η επιθυμία του μεγαλοδύναμου ήταν να υποχρεωθούν οι άνθρωποι να γίνουν πρόσφυγες. Χρήσιμο πάντως θα ήταν και επί την ευκαιρία, να γνωρίζαμε ποιος ήταν και ο τζίρος στις εκκλησίες της Κύπρου, με το κάλεσμα του αρχιεπισκόπου, αλλά και πόσα από όλα τα λεφτά που μαζεύτηκαν, προσφέρθηκαν για βοήθεια των προσφύγων. Δεν φτάνει μόνο το ”Κύριε ελέησον”, τα σταυροκοπήματα στο στήθος, και τα προσκυνήματα στα γόνατα. Απαραιτήτως οι πιστοί οφείλουν να ανάβουν και κανένα κεράκι. Όχι στο τζάμπα οι παρακλήσεις στον Θεό. Πως θα γίνει, δηλαδή. Όχι μόνο στο μιλητό ο πιστός, να ζητάει ρουσφέτια από τον Θεό. Έχει άλλωστε, πολλές σκοτούρες ο παππούλης. Δεν μπορεί να τα προλαβαίνει όλα. Να κάνει το καθήκον του απέναντι σε όλους. Άσε που συνήθως ακούει την ίδια ευχή και από τους αντιπάλους των δυο πλευρών. Αυτό κι αν είναι το ζόρικο για τον Θεό. Ποιον από τους δυο να ικανοποιήσει; Η τελευταία κουβέντα μου επί του θέματος, για να τελειώνουμε. Για να σταματήσει το κακό πιστεύω, πως θα ήταν προτιμότερο, οι πιστοί να παρακαλέσουν τον Τραμπ, τον Πούτιν, τον Ερντογάν και την υπόλοιπη συμμορία, οι οποίοι, ας μη το λησμονούμε και αυτό, είναι και αυτοί, άνθρωποι του Θεού. Και μπορεί να εκτελούν και με εντολή του ίδιου του Θεού.

Δεν ξαναπάω σε γάμους, παρά μόνο σε κηδείες….

Κακολόγησε με. Πες ότι θέλεις. Εγώ όταν βρίσκομαι σε γάμο, ένα πράγμα μόνο σκέπτομαι. Σήμερα παντρεύονται, πότε άραγε θα χωρίσουν; Γρουσούζης είναι; Δεν νομίζω. Χιλιάδες, εκατομμύρια γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο, και χωρίς εγώ, να είχα παραβρεθεί στην τελετή. Δεν είναι εύκολη δουλειά σήμερα ο γάμος. Δύο στους τρεις γάμους στην Αυστραλία, καταλήγουν σε διαζύγιο, πριν κλείσουν μια διετία. Ένα ποσοστό κάπου 65%. Φοβερά νούμερα. Δεν έχει καμία σχέση αυτό που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, πριν και μετά. Πριν και μετά το γάμο δηλαδή. Από τον έναν πλανήτη, αυτόν που ζει το ζευγάρι πριν από το γάμο, προσγειώνεται σε έναν άλλον πλανήτη, εκείνον μετά το γάμο. Να, γιατί τις τελευταίες δεκαετίες παγκοσμίως, όλο και αυξάνουν οι χωρισμοί. Ο ίδιος άνθρωπος, ο ΠΡΙΝ τον γάμο, καλείται ΜΕΤΑ να αντιμετωπίσει απρόβλεπτες (;) καταστάσεις, που λες τον έφεραν σε μια άλλη διάσταση. Μετά το γάμο, λένε, πάμε ταξίδι του μέλιτος. Μετά όμως, από εκείνες τις ημέρες με τα μέλια και τα ζουμιά αρχίζει το αληθινό ταξίδι του γάμου. Γράφω με αφορμή την απόφαση δυο ανθρώπων, πολύ γνωστών μου, να συνεχίσουν τη ζωή τους σε δρόμους χωριστούς, και μάλιστα με δύο παιδιά. Απ’ όσα αντιλαμβάνομαι η κύρια αιτία που προκαλεί το πρόβλημα είναι οτι ο γάμος απαιτεί χρόνο. Και το παιδί που θα γεννηθεί αύριο, και αυτό θέλει το χρόνο του. Αρχίζει και μετράει η αντίστροφη μέτρηση, όταν οι δύο σύζυγοι δεν ξοδεύουν χρόνο, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της έγγαμης συμβίωσης. Να το πούμε διαφορετικά, και ο γάμος είναι μια «δουλειά», άρα χρειάζεται να προβληματιστούν και οι δυο στο πως θα διαχειρίζονται τα του γάμου, τα της συμβίωσης. Να, γιατί πολλοί γάμοι αν δεν διαλυθούν, καταλήγουν σε μια συμβατική συνύπαρξη. Με θύματα βέβαια πάντα τα παιδιά. Γι’ αυτό και είπα στον τίτλο μου, ότι δεν θα ξαναπάω σε γάμους, παρά μόνο σε κηδείες. Τουλάχιστον στην κηδεία είμαι σίγουρος, ότι ο νεκρός δεν πρόκειται να βγει από το φέρετρο, για να…. ξαναπεθάνει κάποια άλλη φορά. Σε αντίθεση με τον γάμο, που μόλις μπει το στεφάνι, αρχίζουν τα σχέδια για το διαζυγίο.

Η καλή Ευρώπη του σήμερα….

Η καλή Ευρώπη του σήμερα, όχι η Ευρώπη των εγκληματικών οργανώσεων, τότε που κουμάντο έκαναν οι βασιλιάδες και το παπαδαριό, έχει ανοίξει για τα καλά πλέον τις αγκάλες της, στους πρόσφυγες. Μάλιστα.
Η καλή Ευρώπη της δημοκρατίας και όχι των σταυροφοριών, της αποικιοκρατίας και των αντιλαϊκών καθεστώτων, δείχνει ανθρωπισμό, φιλανθρωπία, αλληλεγγύη, όπως τα λένε, στους πρόσφυγες. Μάλιστα.
Εάν η καλή Ευρώπη, δεν ένοιωθε τις ενοχές του παρελθόντος της, αν έκλεινε τα σύνορα στους πρόσφυγες, τότε οι ΔΕΚΑΔΕΣ, οι πολλές δεκάδες χιλιάδες π.χ. Σύριοι δεν θα εγκατέλειπαν τη χώρα τους. Ψιλοπράματα αυτά θα μου πείτε.
Θα υποχρεωνόντουσαν όμως, να πολεμήσουν, με συνέπεια να είχε τελειώσει μια ώρα αρχύτερα ο εμφύλιος αυτός πόλεμος. Είναι όμως και το άλλο. Οι Αμερικανοί, τι βιόλα κοπανάνε εδώ και 30-35 χρόνια στις πατρίδες των προσφύγων;
Να δούμε τα πράγματα με σκέψη κάπως καθαρή, και ο καθένας, με βάση τα γεγονότα, βγάζει τα συμπεράσματά του. Ότι κατεβάζει η κούτρα του. Πριν από 4 χρόνια περίπου, το λεγόμενο Ισλαμικό κράτος, καταλαμβάνουν την Μοσούλη.
Τη μεγαλύτερη μετά την Βαγδάτη πόλη του Ιράκ. Στο γνωστό παιχνίδι, του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ και ο Ομπάμα, που βαράει πρώτος με τα αεροπλάνα. Στην συνέχεια βέβαια, ακολούθησαν, και οι επίγειες δυνάμεις. Ώπα, ρε μάγκα! Γιατί, μίστερ Ομπάμπα, μπερδεύεσαι σε ξένα χώματα; Δεκάδες χιλιάδες αεροπορικοί βομβαρδισμοί, και απίστευτο μπάτζετ ξοδεύει το αμερικάνικο δημόσιο για να περιορίσει τους… τζιχαντιστές. Και κάνει μια τρύπα στο νερό.Άστο αυτό. Όχι ρε αδελφέ, δεν το αφήνω! Ποιος ο λόγος, εσύ η υπερδύναμη, η πλανηταρχία να σκορπάς δις δολάρια σ’ ένα πόλεμο, για τον οποίον πάλι, αδιαφορείς αν θα τον κερδίσεις.
Και τι έχει να πει σήμερα, η Αμερική, του Μπους, του Ομπάμα, και του Τράμπ, που οι τζιχαντιστές, και «προπονούνται» στον πόλεμο, και ξεσκίζουν εκατομμύρια δολάρια από το λαθρεμπόριο πετρελαίου, και από την αρχαιοκαπηλεία.

Πάντα θα υπάρχει ένας εμφύλιος….

Αλλά εκτός από αυτά, υπάρχουν και ένα σωρό άλλα νταηλίκια, στις περιοχές που ελέγχουν στρατιωτικά και τα οποία δεν τα μαθαίνουμε ποτέ.
Μετά τη Μοσούλη όμως, το ισλαμικό κράτος κατέλαβε και την πόλη Σιντζάρ. Με συνέπεια να ξεριζωθούν 130.000 Κούρδοι. Μαγκιά. Χιλιάδες νέοι από τη Δύση, από την μεριά της Ευρώπης, και όχι μόνο, πάνε με τη δική τους βούληση να στρατολογηθούν στους τζιχαντιστές.
Για λόγους λένε ιδεολογικούς αλλά περισσότερο λέω εγώ, και της κονόμας. Έχουν το μισθό τους, τα σέα τους και τα μέα τους, και κυκλοφορούν με τη μαγκιά τους.
Τη βρίσκει φίνα κάποιος, ρίχνει ένα τηλέφωνο στο φιλαράκι του: Κόπιασε και εσύ ρε, κατά Ιράκ μεριά.
Εμφύλιος στο Ιράκ, εμφύλιος στη Συρία, εμφύλιος στο Αφγανιστάν, και οι βάρκες γεμάτες από δαύτους, και με μποφώρια και με λιακάδες, κουβαλάνε αβέρτα κουβέρτα πρόσφυγες. Μέχρι σήμερα έπαιξε ο πρώτος κύκλος. Προγραμματισμένη η συνέχεια του έργου. Κανείς δεν ξέρει τι κανονίζεται στο επόμενο διάστημα.

Ο τίποτας γεννήθηκε για να πεθάνει τίποτας.

Είσαι μία αξία. Μπράβο σου. Μην περιμένεις όμως, να σου πει μπράβο ο λεχρίτης. Ο άξεστος. Ο αστοιχείωτος. Ας είσαι η υπεραξία. Ο μοναδικός. Για τον αγράμματο είσαι και αδιάφορος.
Όχι μόνον έχει αδυναμία να σε εκτιμήσει, αλλά και δεν έχεις να του προσφέρεις κάτι. Επειδή ο τίποτας γεννήθηκε για να πεθάνει τίποτας. Είπαμε. Ο κόσμος προχώρησε από κάποιους, όχι από τον πολτό. Ούτε από την μάζα.
Άσε τους αφελείς, αλλά και τους βαρεμένους ιδεολόγους, που για να δικαιολογήσουν το κούνημα του μυαλού τους, υμνούν και τραγουδούν το μεγαλείο των λαών. Των κοπαδιών που δεν έχουν τίποτα άλλο στη σκέψη παρά μόνο πώς θα τραφούν με χορταράκι.
Και αυτό δεν είναι σε θέση να το βρουν ούτε μόνοι τους. Χρειάζονται την καθοδήγηση του ποιμενάρχη και την προστασία του μαντρόσκυλου. Έτσι ήταν πάντα, έτσι θα είναι και στο μέλλον. Το έπιασες έτσι;
Το 1949 τέλειωσε ο Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Αυτοί είμαστε. Μπήκανε οι Γερμανοί, μας ξεπάτωσαν στην Κατοχή, έστειλαν δεκαετίες πίσω την πατρίδα μας, και όταν έφυγαν οι κατακτητές, πήρε φωτιά ο Εμφύλιος.
Ο σκοτωμός Ελλήνων με Έλληνες. Μέχρι που αδελφός κυνηγούσε αδελφό. Όχι, δεν μιλάμε για μεμονωμένες ιστορίες, αλλά για φαινόμενο. Έλληνες στα όπλα εναντίον Ελλήνων.
Το 1922 η Μικρασιατική Καταστροφή, το μέγιστο πλήγμα της Ελλάδος μετά το 1821, και ακολούθησαν ένα σωρό περιπέτειες, φαγωμάρες, δικτατορίες, κινήματα, μέχρι που ηρεμήσαμε κάπως μετά το 1950.
Μην χαίρεσαι όμως. Σαν Έλληνες που είμαστε, που δεν ξεχνάμε την καταγωγή μας, το ίδιο νταλαβέρι συνεχίζεται ακόμα και μέχρι την Αυστραλία. Αδέλφια στα μαχαίρια. Αδελφός, τακιμιάζει με την αδελφή, για να ρίξουν τον τρίτο αδελφό.
Δικαστική εντολή, πήραν δυο συμπάροικοι σε δικαστήριο της Μελβούρνης, εναντίον του μεγαλύτερου αδελφού, επειδή τους απειλούσε με κάποια περιουσιακά θέματα, που είχαν περάσει στην κατοχή τους. Συναντιούνται στην αγορά του Oakleigh και αλλάζουν δρόμο. Πραγματική κατάντια.